De clifhangerrrrr van boer Jan

Ach, ach, ach… wat gebeurt er weinig bij Mandarijnman.
Okee, resumé overflakkee: hij wandelde wat met Jaqueline en Karine, Karine heeft een lens verwisseld (want óók fotograaf), Jaqueline heeft een bootje en ziet zichzelf wel naar haar werk rijden bij Mandarijnman vandaan, ’s avonds staat er een kaasplankje op de keukentafel en Karine twijfelt.
Volgende!

Bij Jan gingen we vorige week weg met een cliffhanger. Dus wij met z’n allen de hele week in spanning… En ja hoor! Hij gooide het op tafel. Nou ja, niet letterlijk natuurlijk. Hij heeft met alle dames even een gesprekje om erachter te komen wie hij als eerste naar huis moet sturen. Hij is er nog niet achter, want hij vindt ze allemaal leuk. Dan gooit hij het over een andere boeg. Waar ie een paar weken geleden het pilletje-snuifverhaal in de groep gooide om te peilen wie daardoor naar huis wilde (niemand), probeert ie het nu via z’n kinderen. Hij heeft er vier, dus hij heeft ‘m niet versleten met… nou ja, je begrijpt me wel. Maar alle meiden vinden vier kinderen eigenlijk geen probleem. Okee, dat werkt ook niet. Redelijk in paniek trekt hij z’n laatste troef uit de kast: de rammelende eierstokken van de ladies. Want… en daar komt de cliffhangerrrrrrrr: hij heeft HET laten doen. Na vier kinderen. De pijpleiding verstopt. Een knoop erin. The snip. Een vasectomypleger. Hij is gesteriliseerd dus. Of het effect heeft? Nienke moet er even over nadenken en Froukje en Vera (ziet iedereen trouwens ook ineens de overeenkomst tussen haar en Natasja Froger?) zeggen het geen probleem te vinden. Volgende week het keuzemoment. Het zou me niks verbazen als Nienke eruit vliegt.

Annemiek (da’s die lompe kerel met die bult op haar hoofd), zit weer eens gezellig te eten met haar mannen. Er hangt zoals gewoonlijk een heerlijk gespannen sfeer aan tafel. “Ik ben niet eigenwijs!”, zegt ze. “En niet gezellig ook!”, roep ik naar de tv. Stille Willy Steven wil even met Annemiek praten. Wij op de bank voelen de bui al hangen: die wil naar huis. Nee dus. Steven vertelt waarom hij wat stiller en wat meer op de achtergrond is. Hij heeft kanker gehad en daardoor heeft hij wat minder energie dan de rest van de heren. Hij vond dat hij dat voor het keuzemoment even met Annemiek moest delen. Hij geeft wel aan graag te willen blijven. Erik wil dat ook graag, want het voelt voor hem lekker relaxed. De boerderij is voor hem bekend terrein. Jelte daarentegen (overigens de broer van Nienke de Jongh) voelt nog geen vonk. Net voor het keuzemoment vertelt Annemiek tegen Yvon dat ze echt leuke venten (????) op de boerderij heeft. Ze weet niet of ze er verliefd op kan worden, maar het is al heel wat dat ze ze naar eigen zeggen na 24 uur nog niet zat is. Dat zegt wat hoor. Dus.
En dan is daar het keuzemoment. Stille Willy Steven hoopt dat ie mag blijven en Jelte hoopt dat ie eruit wordt gegooid, maar dat gaat mooi niet door. Stille Willy Steven kan ondanks het gesprek toch z’n koffers gaan pakken. En dat doet ie terwijl Annemiek met haar twee andere leuke venten lekker aan de keukentafel op een telefoon naar paardensport gaat zitten gluren. Gezellig…

Bij Hjeert komt het keuzemoment ook steeds dichterbij. Asther (Esther) vindt hem lekker ontspannen, Angela vindt hem lekker chill en stabiel en Miss Cameltoe valt het op dat hij niet onder de indruk is van haar gekkigheid. En allemaal voelen ze dat de (komt ie weer) “klik” er is. Want hij kan zo lekker ondeugend kijken. Maar Hjeert is ook totaal niet te peilen. Tegen Yvon zegt ie dat ie daar toch iets mee moet gaan doen. En hij weet al wat: “eenbietjevastpakke, eenbietjeknuffele…”
Ja, leuk Hjeert, maornumosteersteenbietjekieze. Hij flikkert Asther eruit. Die schrok toch wel een klein bietje, maar goed. Asther kan ook gaan inpakken. Hjeert gooit er meteen een dienstmededeling uit: “de rammen gaan lóóóós!” Terwijl ik al richting de geitenwei zou gaan lopen om het hek open te zetten, snapt mede-Brabo Yvon dat de remmen nu los gaan bij Hjeert. En dat klopt. Terwijl Miss Cameltoe (die door Hjeert een aangeschoten projectiel wordt genoemd) in de keuken met haar oordopjes in kneitervals mee staat te bleren met de muziek op haar oren, zit Hjeert met Angela op de bank onder een dekentje rare/vage/grappige/vunzige filmpjes te kijken. En Miss Cameltoe is vooral verbaasd dat de delegatie onder het dekentje haar kon horen zingen. “Echt??? Hoorden jullie me zingen? Oh, wat erg…” Nou meid, ik kan je verzekeren dat zij niet de enigen waren. Er stonden een cameraman en een geluidstechnicus achter je. Ik weet niet of het je opgevallen was verder…

Maar voor het echte spektakel moeten we naar Zeeland afzinken. Want daar gebeurt iets opvallends. Niet met Bastiaan, nee… met de ladies onderling. Wat niet is veranderd, is het gezeik van Madeleen. JA-HAAAA, WE WETEN NU WEL DAT JIJ VINDT DAT BASTIAAN OPPERVLAKKIG BLIJ-HIJFT!!! Ik zeg meid, doe een Betty. Pak je spullen en ga gewoon lekker naar huis. Maar nee hoor… ze kwelt zichzelf liever. Okee joh. Wat jij wilt.
Milou is ook deze week totaal zichzelf. Nog steeds onzeker omdat ze als enige geen Zeeuw (geeuw) is, omdat ze zich afvraagt of ze wel hier op de boerderij past (gaaaap) en dat ze eigenlijk gewoon te ver weg woont (Zzzzzz). Ze merkt wel op dat er meer spanning tussen de roze overalletjes hangt. En dat komt door Elise, het “buurmeisje”. Want zij mag als eerste met Bastiaan mee op de trekker. Bij terugkomst wordt ze meteen uitgehoord door Milou: “Waar hebben jullie het over gehad???”, wil ze weten. Madeleen mag als tweede mee en als laatste is Milou aan de beurt. Ze vraagt niet of ze nu ook mag, maar wil weten of het hetzelfde is als autorijden. Dus hop, ook zij met Bastiaan op de trekker. En ja hoor: ook tussen de twee achterblijvers hetzelfde: “Hebben jullie echt gepraat?” Madeleen zegt dat dat niet echt het geval was. Elise ruikt bloed en gaat er met gestrekt been in. “Oh ja, wij wel hoor!”
Even later komt Yvon het erf op en voelt alle dames nog even aan de tand over Bastiaan. Madeleen zegt dat ie niet te peilen is en dat hij niet echt de man is die ze ooit op tv zag, Milou vertelt dat ze geniet van de rust en de natuur en vrij weinig over Bastiaan en Elise? Yep, vol gas: “Ik vind alles leuk aan hem!” Bastiaan? Die vindt ze allemaal leuk. Maar er moet er toch één naar huis en dat is Madeleen. Elise ziet al meteen hoe haar toekomst er uit gaat zien: zij samen met Bas op de boerderij. Milou mag ook blijven, vindt Elise. “Met Milou als onze werkster.” Zei ze dat nou echt???

Het moge duidelijk zijn: Elise is getransformeerd van stil buurmeisje tot een ongenadige polderdiva.

Tot volgende week!

Betty and the Bunnyman

Jemig mensen… er moet me toch iets van het hart hoor. Die Hjeert hè? Mijn soort man is het niet, zekerrrrr niet, maar ik moet eerlijk zeggen dat hij wel heel erg goed bezig is. Met elke vrouw even een momentje apart, allemaal even polsen hoe de mevroj in kwestie over een leven met Hjeert denkt en of er kriebels, danwel hoteldebotelgevoelens in het spel zijn. En eerlijk is eerlijk: hij geeft elke vrouw evenveel aandacht en laat echt niet merken dat hij de één of de ander leuker vindt. Tot zover de pluspunten van Hjeert.
Minpunt is dat de man na vier weken op tv nog steeds niet te verstaan is en dat is echt een probleem als je meeschrijft hoor. Wie ik dan helaas weer wel kan verstaan, is Miss Cameltoe. Ze hangt op de bank en leest een boek. “Over hoe je je hart kunt openen.” Fijn joh. Ze vertelt een jaloers type te zijn en informeert of Hjeert dat ook is. Nou nee dus. Dan moet Cameltoe het toch even weten: “ENNE… STEL, WIJ GAAN ERGENS HEEN EN DAAR IS IEMAND DIE MET MIJ BEGINT TE FLIRTEN… WAT ALS IK TERUGFLIRT???” Daarbij schudt ze met alles dat ze heeft. Hjeert merkt droogjes op: “als je dat zo doet, dan is ie zo weg!” Go, Hjeert!!!
Tegen bedtijd heeft Miss Cameltoe toch weer het hoogste, of nou ja… het hardste woord. “AHHH… IK HEB TOCH GEWOON ECHT GEWOON GEEN PYJAMA BIJ ME!” (Lees: Hjee-eert! Ik moet in m’n nakie slapen. Joe-hoe!!! Hjee-eert!!!). Ze is ook nog eens haar tandenborstel vergeten. Oh nee, toch niet. Of wel? Oh, nee… Zucht.
Als Hjeert later de dames de oude stal “vandemalkkoeje” laat zien, loopt Miss Cameltoe al te bedenken hoe ze die ruimte kan gaan indelen. En bij het vergelijkend warenonderzoek van Hjeert is zij degene die opmerkt: “OOOOH, JE BEDOELT OF IK JA ZEG? ALS WE GAAN TROUWEN, HAHAHA!!!” Ik word zo moe van dat mens. En ik denk dat Hjeert het langzamerhand ook zat begint te worre…

 
Waar ik ook zo moe van word, is Annemiek. Die lijkt er nog steeds geen zin in te hebben. In één van de eerste shots zien we het viertal aan tafel zitten. In redelijk doodse stilte. Er wordt gekaart. Lekker hè, Annemiek? Dan hoef je tenminste geen gesprek aan te gaan.
Anyway, de heren mogen nog wel een biertje (zo, da’s fijn!), maar Annemiek wil gaan slapen. Dat snap ik ook wel, als je ziet dat ze de volgende dag alweer om 6 uur in de melkput staat. Terwijl Annemiek daar langzaam wakker staat te worden, komt Erik aangewandeld. Hij pakt een doekje en begint mee te werken. Die hoef je niets uit te leggen en dat is natuurlijk altijd meegenomen. Steven komt later op de proppen met een bak koffie voor iedereen, maar hij is te laat, want ze zijn al klaar in de melkput. De rest van de tijd zien we Erik en Annemiek steeds meer naar elkaar trekken. Vooral bij het scheren van de koeienstaarten (waar we zowaar getuige zijn van een heus bedrijfsongeval: een koe geeft een trap tegen het scheerapparaat en dat komt weer tegen Annemiek heur hoofd aan waardoor ze een joekel van een bult krijgt en toen en toen en toen… ik draaf door.) Jelte ziet dat ook (niet de bult, maar dat naar Erik toe trekken) en is daar minder enthousiast over en Stille Willy Steven? Ja… geen idee. Die kan niet praten ofzo. Maar goed, we zien natuurlijk al van mijlenver aankomen dat hij er volgende week als eerste uit gaat vliegen.

 
Van de koeienbarbier gaan we naar de schapenmanicure, want bij Jan op de zorgboerderij moeten de nageltjes van de schapen gedaan worden. Dat doet hij met Vera en daar wordt Vera even aan de tand gevoeld. Ze zegt Jan erg leuk te vinden en zelfs dat ze van ‘m zou kunnen houden, maar dat ze echt wel een probleem heeft met zijn drugsgebruik. Hij is blijkbaar geschrokken van de reacties van de dames toen hij het pilletje/snuifjeverhaal vertelde, want hij zegt nu dat het niet zo’n grote rol speelt in zijn leven. Daar zei ie vorige week nog iets heel anders. Maar goed, het stelt Vera weer gerust, want dit zat haar als enige dwars. Froukje heeft al gezegd zich er overheen te kunnen zetten. Ik heb echt geen idee wie Jan er volgende week uit gaat flikkeren, maar Vera is het niet in elk geval. Die twee vinden elkaar te leuk…

 

Bastiaan stelt de vraag van deze week (en elk jaar overigens): “Hoe zie je dat nou voor je, hier wonen?” Nouuuuuu… meneer wil graag dat z’n nieuwe vlam bij hem komt wonen EN dat ze in het bedrijf gaat meewerken. Maar ja… een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, independent women, blablabla, je kent dat wel: dat willen ze niet. Eigen baan opgeven? Sodemieter een eind op, boer dat je er bent! “En mijn inkomen dan?” Daar had Bastiaan nog niet over nagedacht.
Madeleen denkt wel na: ze vindt Bas nog steeds te oppervlakkig geïntresseerd. Hij toont geen interesse in haar en dat is raar, want ze vindt zichzelf een leuke vrouw qua uiterlijk en sterker nog: ze is ook een leuke vrouw. Zegt ze zelf dan. En wat je zegt, ben je zelf. Waarheid als een “malkkoej”.
Milou hoort Bas uit over een relatie op lange afstand, want zij woont in Duitsland en wil daar eigenlijk niet weg (waarom de neuk schrijf je da-han???). Bas ziet zo’n relatie niet zitten, dus ja. Einde verhaal. Alhoewel… de volgende ochtend, na de verplichte hardloopsessie op het strand (dat vinden je kuiten niet leuk, hardlopen op het strand) zeggen ze in de stromende regen elkaar toch wel heel erg leuk te vinden. Madeleen kan volgende week gaan wieberen en uiteindelijk blijft hij gewoon met z’n “buurmeisje” over. Wedden?

 
En dan Mandarijnman. De leuke oom die iedereen wel eens op een verjaardag voorbij heeft zien schuiven. Hij komt binnen met drie bezems en de mededeling dat hij voor iedereen een nieuw vervoersmiddel bij zich heeft. Hilariteit alom. Tegen bedtijd wordt het nog erger: hij komt iedereen in z’n pyjama een nachtzoen (stuk of drie hè) geven. Dat was niet het ergste. Nee, dat was “De Pyjama”.
Want “De Pyjama” was een bunny-outfit. De mannelijke versie dan: een pluche konijnenpak dus. In een vrouwelijke kleur: roze. Oh. My. God. Het is bij de konijnen af…
Voor Betty wordt het allemaal teveel. Terwijl Jacqueline alleen maar bezig is met geld verdienen en haar telefoon aan haar oor lijkt te zijn vastgeniet, voltrekt zich een drama: Betty blijft wederom op de achtergrond. Als ze Mandarijnman even apart neemt, komt het hoge woord eruit: Mandarijnman is lief, goed, puur, nou ja… vul zelf al die superlatieven maar weer in, MAAAARRRR: ze durft er niet voor te gaan. Ik vind het een mooie smoes om te ontsnappen aan een kerel in een roze konijnenpak. Ik had het zelf niet beter kunnen verzinnen.

 

Tot volgende week!

Miss Cameltoe…

 

Jajajajajajajajajajajajaja, Corona. Dus.
Dan het overige nieuws: de logeerweek is begonnen!!! Want Boer Zoekt Vrouw gaat gewoon door. Okee… dit stukje is iets later, maar dat komt omdat ik vooral heel erg druk bezig was met niet-hamsteren van pleepapier bijvoorbeeld. Nee, ik had wel iets beters te doen.

Maar goed, we gaan dus logeren. Mandarijnman kan haast niet wachten tot zijn ladies arriveren. Hij is zo ondersteboven van het feit dat er drie vrouwen op de boerderie komen, dat hij heuelmaol zelluf een welkomstbord heeft gemaakt. Met een hartje. En hij de hangt de vlag uit, met een hartjesballonnetje eraan. En  hij heeft een taart gebakken. Met hartjes. Je verzint het niet hè? En oh ja: hij maakt het leven een feestje, omdat hij zelf de slingers op ging hangen. Zoiets.
Meneer is bloedjenerveus en dat laat ie merken ook. Met domme vragen en foute opmerkingen bijvoorbeeld. Zo zegt ie in z’n grote woonkeuken tegen Yvon dat ie hier wel graag achter een vrouw aan wil zitten om tikkertje te doen. (Wenkbrauw omhoog.)
Betty komt als eerste aan en als Jacqueline er is, merkt Mandarijnman op dat hij een grote tafel wilde waar een vrouw languit op kan liggen. (Tweede wenkbrauw omhoog.) Als laatste komt Karine op de boerderie aan. Ze heeft zoveel zooi bij zich, dat hij verzucht dat ie vrijgezel wil blijven. (Beide wenkbrauwen naar het plafond.) Bovendien maakt hij de opmerking dat zijn attentheid maar éénmalig is. (Bek valt open.) DAMES!!! MARNIX-ALERT!!! MARNIX-ALERT!!! De seizoenshork van vorig jaar zei dat namelijk ook. Alarmfase 1 dus.
Betty heeft het door en houdt meteen al afstand, want tijdens de rondleiding (niveau: “dit is de gang, daardoor ben je net binnen gekomen…”) blijft ze telkens op de achtergrond staan en in plaats van met de rest mee te kwekken, lult ze tegen een paard. En ze dekt zich al in terwijl ze in de camera kijkt. Neeeeeee… die gaat als eerste weg. Uit eigen beweging. Wedden?
En ondanks de Marnix-uitspraak, wordt Mandarijnman toch niet de seizoenshork dit jaar. Eerder de nieuwe geile Geert(-Jan).

Nee, de eer van seizoenshork dit jaar gaat naar een dame. Wat. Een. Apart. Geval. Is. Dat. Annemiek, je weet wel: die ene die dit jaar 584.000 brieven kreeg. Yvon vraagt of ze naar de logeerweek uitkijkt. “Ja, wel gezellig. We gaan het zien…”. Ze heeft alleen niet zoveel aan haar mannen gedacht, omdat ze nog bij niemand “het” gevoel had.
Stille Willy Steven komt als eerste binnen. Het arme schaap moet alleen op zoek naar de woonkamer, waar Annemiek languit op de bank ligt en eigenlijk helemaal geen zin heeft om even moeite te doen om iemand op een normale manier te ontvangen. Hij heeft nog een aardigheidje meegenomen en madam kan alleen maar uitbrengen dat ze had gezegd geen cadeautjes te willen krijgen. Huh??? Wie wil er nou geen cadeautjes krijgen? Gelukkig is het een dekentje en kan ze weer terug op de bank.
Maar nee, we gaan aan de keukentafel zitten om vervolgens niks meer tegen elkaar te zeggen.
Als Erik en Jelte erbij komen, moet er gewerkt worden. Als de mannen achter haar aan lopen terwijl ze het bedrijf laat zien, laat ze weten dat ze geen moeder eend wil zijn. Want het is niet chill om mensen achter je aan te hebben lopen. Gelukkig runt ze het bedrijf met haar vader die wèl kan praten. Maakt het een stuk minder awkward aan die keukentafel. Hier wil vast ook iemand gillend wegrennen. Steven heeft de beste kaarten om dit te doen, maar waarschijnlijk heeft hij de ballen niet. Als hij ze al heeft…

Jan is ook lekker bezig trouwens. Drie leuke meiden op de zorgboerderij: Froukje, Nienke en Vera. Als er lammetjes moeten worden gevangen, is Froukje in haar element. Ze heeft veehouderij gestudeerd, dus vandaar. Nienke voelt zich als een vis in het water op de zorgboerderij, want zelf werkt ze als vrijwilligster ook op een zorgboerderij. Maar die Vera he… Die moet nog effe wennen op het platteland. Althans, dat zegt ze zelf. De bank roept in koor: “DAT WORDT ‘M DUS NIET!” Want dat wordt ‘m dus niet. Maar ook Froukje gaat afvallen, want Jan vraagt of ze wel eens rare dingen hebben gedaan. De één komt niet verder dan dat ze twee rare katten heeft en de ander durft toe te geven dat ze graag naar Disneyfilms kijkt (ieuw!) en graag mag breien. Daarna steekt Jan zelf van wal. Hij vertelt dat ie op een feestje wel eens iets via de neusgaten of in pilvorm naar binnen werkt. Dat vindt Froukje nogal heftig. Haar zus is psychiatrisch patiënt en heeft een drugsverleden en Vera vindt het ook wel een dingetje. En je zag nadat Jan dat bommetje dropte, dat er iets aan tafel gebeurde bij die twee meiden. Nienke daarentegen vindt het geen probleem: ze doet het zelf ook wel eens. Wanneer Jan de opmerking maakt: “Zie je het niet zitten, dan houdt het op.”, sluit hij volgens mij meteen Froukje en Vera uit. Hij is blijkbaar niet bereid om voor de liefde zijn pilletje of snuiffie te laten voor wat het is. Jammer joh!

Bastiaan pakt het anders aan. Hij heeft voor de ladies roze overalls aangeschaft en dat kan op meer sympathie rekenen. Milou en Madeleen komen als eerste aan en staan voor een dicht hek. Nou ja, een kapot hek dat niet open wil. Elise (het buurmeisje) komt op de fiets. Was maar een half uurtje op de pedalen, dus dat was mooi te doen.
Milou maakt zich zorgen over het feit dat ze als enige geen Zeeuw is. Ze is bang dat er daardoor met de andere meiden een betere verstandhouding is. En Bas? Die zegt natuurlijk dat dat niet het geval is. Zo leuk hè, als dat schuine, quasi-jaloerse naar elkaar kijken al in de eerste logeeraflevering begint…
Op de eerste avond laat Bas de dames al alleen achter: gaan jullie maar lekker snijden! Hij belooft wel te koken als hij terugkomt van de ondernemersbijeenkomst. Da’s dan wel weer een lekker goedmakertje.
Terwijl Bas kookt, zitten de meiden aan tafel te keuvelen over hun voorbije relaties. Iedereen vertelt wat en dan vragen ze aan de kok hoe dat bij hem zit. Dus Bas geeft antwoord en vertelt ook meteen wat voor hem belangrijk is in een relatie, omdat hij nu eenmaal een bepaalde levensstijl heeft op het platteland. En net terwijl ik zit te denken dat het daar allemaal best gezellig is, begint Madeleen te zeiken. Dat hij teveel (en ik citeer:) “met z’n eige” bezig is. En dat ze het “sparren” mist. Ehhh… hallo??? Hij heeft wel een bedrijf te runnen, muts! En dat hij zegt dat dat zijn prioriteit is wil dat niet zeggen dat ie teveel met zichzelf bezig is, troel. Ik word zo moe van dat soort wijven hè?

Waar ik ook moe, of nee: compleet zout van word, is dat mokkel bij Hjeert. Hjeert heeft drie vrouwen over de vloer, waarvan twee voor de sier. Angela komt als eerste aan en Hjeert verwelkomt haar met de woorden: “Haddetkunnevende?” (Brabo’s lullen altijd zonder spatie hè?). Eh… nou, nee. Waar woon je eigenlijk? Vera arriveert als tweede. Je weet wel: die ene met die superstrakke broek (check die cameltoe!!!) die al twee kinderen heeft en waarvan iedereen meteen denkt: waar hebben die bij jou überhaupt gezeten? En los daarvan: waar laat jij je eten? In je vingertoppen??? Die dus.
En dan is er nog Esther (of Aster, op z’n Hjeerts).
Veer, Miss Cameltoe dus, trekt meteen de aandacht en vooral die van Hjeert. Want madam kirt dat ze haar laarzen is vergeten. No problemo voor Hjeert, want hij heeft altijd reservelaarzen staan. Miss Cameltoe past natuurlijk een te kleine maat (ja mensen… dat doet ze dus niet alleen met haar broek en haar truitje), waarna Hjeert haar uit de laarzen moet redden. Bij de rondleiding duikt ze meteen languit op bed terwijl de rest gewoon blijft staan en ze zegt niet met anderen in de keuken te kunnen staan. Niet dat ik heb gezien dat ze ook maar één poot uitstak overigens.
Miss Cameltoe scoort dus hoog op mijn irritatiemetertje. Ik weet niet of dat al opgevallen was. Maar ook Angela trekt het drukke gedoe niet zo. “Ze mag wel een tandje minder…”, zegt ze subtiel. Een tandje? Zeg maar gerust een hele gebitsprothese.
Maakt Hjeert niet uit verder, want die is helemaal weg van Miss Cameltoe.
De eerste dag staat er niet veel op het programma: Hjeert zegt dat er schik gemaakt gaat worden. En hij gaat ook z’n best doen, want: “zemuttetochunbietjegesjarmeerdworre.” Dus dat. Miss Cameltoe vertelt ondertussen dat ze niet wil flirten, maar dat Hjeert het bij haar losmaakt. Uhuh…
Ineens laat Hjeert de ladies iets vanuit het raam zien. “Kiekdasmienoohwerlijkhoes!” (Het kan helpen het even hardop uit te spreken hoor. Het is een tip…). Hij wijst op een groot huis aan de andere kant van het veld. Het staat te koop. Als wordt gevraagd wie de eigenaar is, wijst hij naar zichzelf. Miss Cameltoe schraapt haar onderkin van de grond af en verzucht: “Je bent gewoon echt best een rijke man dan!!!”, om meteen daarna zichzelf een beetje te nuanceren: “Nou ja, qua huis dan. Niet in de liefde…” Nèt op tijd. Weet je, ik denk zomaar dat Miss Cameltoe na deze informatie vanaf nu haar flirtkunsten in de vijfde versnelling zet. Maar dat maakt Hjeert in haar los. Niet die huizenrijkdom hoor! Tuuuuuuurlijk…

Tot vogende week!

Dagdaten anno 2020

Daar gaan we weer. De dagdates. Een dagje op stap met je favoriete boer. En nog vier andere geïnteresseerden. En elk jaar denk ik weer: wat hebben ze nu weer verzonnen?

Annemiek gaat op survival. Nou ja, survival… een beetje moeilijk doen boven een sloot. En op een stormbaan voor grote kinderen. Eigenlijk was het gewoon één grote wet T-shirtwedstrijd. Steven voelt al oogcontact, zegt ie. Ik weet niet hoe je oogcontact voelt (ik denk namelijk dat je aan een voelbaar oogcontact vooral een blauw oog overhoudt), maar ik denk te begrijpen wat ie bedoelt.
Tegen het keuzemoment wordt het stiller. Annemiek vertelt en passant nog even dat ze er op de ochtend van de dagdate eigenlijk helemaal geen zin in had. Gedurende de dag werd het wel wat beter, maar het voelt voor haar allemaal een beetje dubbel. Oh lekker. We hebben weer een twijfelaar. Gebeurt dat normaal gesproken pas als er drie gegadigden komen logeren en het dan allemaal dus wel heel dichtbij komt, Annemiek gooit ‘m er tijdens de dagdate dus al in. JA! WAT WIL JE NOU, MENS??? DOE DAN GEWOON NIET MEE AAN ZO’N PROGRAMMA!!!
Maar goed, tijdens het keuzemoment was ze er toch weer helemaal bij. Erik krijgt als eerste het verlossende woord: hij mag naar de boerderij komen. Niet dat hij daar erg warm of koud van wordt, want hij reageert amper. Zullen de zenuwen wel zijn. Verder mogen Steven en Jelte ook hun tandenborstel gaan inpakken. Paul en Jaep mogen thuisblijven. Jaep? Ja, kijk mij hier niet op aan hè? Jaep heeft òf dyslectische ouders òf z’n vader trof een dyslectische ambtenaar van de burgerlijke stand bij de aangifte van z’n zoon…

Mandarijnman ging met z’n dames aan de High-Tea. Moeke… eh Mieke vertelt dat ze dichtklapt als ze verliefd is. Blijkbaar is ze smoor op Mandarijnman, want er kwam amper geluid uit. En dat terwijl hij juist zegt iemand nodig heeft die af en toe tegen ‘m zegt dat ie z’n bek dicht moet houden. Alhoewel… Mandarijnman zelf vond alle dames wel wat, want hij zou ze het liefst “met kop en kont willen vastpakken, in de auto gooien en meenemen naar huis.” Maar ja, da’s nou net niet de bedoeling hè?
In elk seizoen is er minstens één boer die DE vraag krijgt en dit jaar krijgt Mandarijnman ‘m: “Kun jij wel een weekend weg?” De vraagstellers weten het antwoord altijd al, maar toch hè? Elk. Jaar. Weer.
Wat zien we verder nog op deze dagdate? Oh ja… een stukje tuffen met de TukTuk en daarna een workshop taart decoreren, waarin Mandarijnman een soort drol op zijn taart legt. Het eindresultaat noemt hij een ruïnetaart, dus dan kun je ongeveer inschatten hoe zijn creatie eruit zag.
Het keuzemoment was moeilijk voor Mandarijnman, want hij weet niet wat hij moet doen. Uiteindelijk kiest hij voor Betty, Jacqueline en Karine. Moeke… eh Mieke was toch te stil blijkbaar.

Hjeert had hier een trucje voor: alle dames evenveel aandacht geven. Leuk of niet: gewoon doen. Anders voelt een vrouw dat en trekt ze zich terug. Daar zit natuurlijk wel wat in.
Hjeert ging trouwens met z’n vrouwen piñata’s tot moes meppen. Als dat lukte, vielen er een aantal briefjes met vragen uit zoals: bier of bruiswater? En: liever de slimste in een groep of de knapste? De slimste in een groep had toch wel de voorkeur. Hjeert verwoordde het weer mooi: “Vannunmojborkundenieetehè?” Dus dat. En dan de vraag of je zelf versiert of dat je versierd wil worden. Vera antwoordt meteen: “Honderd procent versierd worden!” Met een zo-dan-weet-je-dat-alvast-blik naar Hjeert. Hjeert is trouwens niet sportief, maar zoekt wel een sportieve vrouw en Vera (atletisch lijf waar een normaal mens bang van wordt) zegt met alles te flirten en die combi hè… Nee, Vera heeft voor Hjeert duidelijk de “wauuuuhfactoohhh”.
Het kwam voor ons op de bank dan ook niet als een verrassing dat Hjeert als eerste naam die van Vera noemde tijdens het keuzemoment. Verder mogen Asther (da’s Esther voor boven de rivieren) en Angela (da’s geen Engela boven de rivieren) zich ook gaan voorbereiden op een logeerpartij bij Hjeert. Zij liever dan ik.

Bastiaan valt op vrouwen met helmpjes op. Maar dat kan ook iets te maken hebben met de activiteit van vandaag. Hij heeft namelijk zes BMX-fietsen, vijf vrouwen en een crossfietsparcours in een oude fabriekshal tot zijn beschikking. De dames zien er gelukkig sportief uit. Als ik één van de dates was geweest, zou ik na vijf minuten al aan de beademing hebben gelegen. En dan was dat niet vanwege de boer, maar vanwege het vooruitzicht dit de hele dag te moeten doen in combinatie met een serieus gebrek aan conditie. Maar gelukkig was daar het tweede deel van de dagdate: versier je boer. Of bodypainten voor beginners. En gewoon onschuldig op de arm hoor; het blijft KRO-NCRV natuurlijk hè? Verder zien we nog dat Bastiaan vooral geen antwoord geeft op prangende vragen en dat hij gewoon in Zeeland blijft en niet bereid is om voor de liefde naar Friesland te willen verhuizen. Maar de Fryske skaapjes mogen wel naar Zeeland komen. Da’s toch aardig hè…
Tijdens het keuzemoment blijkt dat de skapenmigratie sowieso niet doorgaat: de Friezin mag in Fryslân blijven. Milou, Madeleen en Elise mogen wel afzakken naar Zeeland.

En dan Jan. Die gaat de boot in en ligt vervolgens voor Pampus. Lekker dan. Het klinkt erger dan het is: met De Verwisseling zeilt hij met de dames naar Pampus toe waar een speurtocht volgt. Ze schieten door middel van een trebuchet met nepkippen (don’t ask) en lopen door een gang met spinnewebben. Brrrrr. Ik ken leukere dagdates zoals eh… eh… eh… laat maar.
De speurtocht komt uiteindelijk uit in de moestuin, waar ze zelf de ingrediënten voor de soep bij elkaar moeten sprokkelen, schoonmaken en koken. Dat kan makkelijker hoor: de schipper had ook gewoon een paar zakken van Unox in de pan kunnen flikkeren, maar wie ben ik?
Jan vertelt ondertussen dat hij na z’n scheiding veel ging roken en drinken en dat ie tegenwoordig veel aan het sporten is, dus over z’n gezondheid hoeven we niet meer in te zitten. Over z’n liefdesleven binnenkort dus ook niet meer, want ook hij heeft een logeerselectie gemaakt: Froukje, Nienke en (alweer een) Vera.

De bank en ik zien overigens een paar liefdes van een afstandje aankomen: Jan gaat voor Nienke, Bas kiest Milou, Mandarijnman blijft met Betty over, Annemiek met Steven en Hjeert? Overduidelijk Vera. Oewitwel: diemedde “wauuuuhfactoohhh”. Danwiddedat.

Tot volgende week!

Daten met bloedspoed

“Jongens! Weet iemand waar Bert is?” “Bert???” “Ja, Bert! Van de montage!” “Ooooh, die! Met dat kuchje. Uit Tilburg, toch? Die heeft vorige week carnaval gevierd. En die was de week ervoor nog in Italië, hoezo?” “Nee, laat maar. Is er iemand anders die voorlopig de montage kan doen dan?” “Ehhh… joh, dan vraag je die stagiair toch?” “Die gozer met dat knotje? Of die met die hipsterbaard?” “Nee, die zijn alweer weg. Ik bedoel die nieuwe!” “Maar die heeft toch ADHD?” “Ja, en? Hij kan toch wel gewoon een beetje knippen zeker?”

Nou… bedankt, Bert! Ik zit nu met een verlamde hand van het pennen, vijf losse briefjes met op elk briefje de naam van één boer en heel veel tekst in steno. Eén probleem: ik ken helemaal geen steno. De speeddates duren al niet zo lang (al had boer Jan daar iets op gevonden: die zette z’n kookwekker gewoon ietsje langer dan vijf minuten, de boef…), maar om nou van elke date exact één zin uit te zenden… Mijn hemel. Bij Bastiaan maakte de doorgesnoven stagiair met ADHD het helemaal bont: er werden twee dames door elkaar geknipt. Soort snipperspeeddaten, zeg maar. Maar ja… als je mee zit te pennen en niet constant je ogen op het beeldscherm hebt (en 80% van de dames blond lang haar heeft en op dezelfde manier kirt), dan heb je kans dat je de één met de ander verwart. Dus was daar ineens het buurmeisje dat op loopafstand woont en uit L.A. kwam fietsen omdat ze daar een schrijfcursus deed. (IK. WIL. OOK. NAAR. L.A.!!!!!!!!! Wie voelt zich geroepen voor mij de crowdfundingsactie op te zetten?)
Nou goed, verwarrend dus. Of nou, goed verwarrend dus.

Annemiek had in elk geval last van het feit dat er een paar mannen tussen zaten die niet op hun foto leken. En tussen die mannen zaten in elk geval twee paajjdenjongetjes (weer eens iets anders dan de eeuwige paajjdenmeisjes), er zat een vogelspotter bij, een motorrijder die -volgens (tegenwoordig) verloofdelief z’n helm nog op had (lees: zo kaal als een knikkert) en ze kreeg slaapsokken en zelfgebouwde onderzetters met houtkrullen ofzo.

Jan de smokkelaar (want 6 minuten op de wekker en dus tijdens de pauze vier dates in plaats van vijf dates gehad) vindt onder andere een hoogblond ultrakortpittig kapsel, een moeder van drie kinderen, een lekker luchtje en een dame met vliegschaamte tegenover zich. En oh ja: Nienke. En Nien heeft een kinderwens. Die ze ook aansnijdt tijdens de speeddate. Van vijf minuten hè, mensen… Vijf (!) minuten. Kinderwens. Dat moet je even op je in laten werken. Vijf minuten en kinderwens. Dus. Als iemand in de eerste vijf minuten ooit tegen mij over een kinderwens zou zijn begonnen… ik was van die boot gesprongen, serieus!

Van Jan naar Geert-Jan (helemaal niet verwarrend verder). GJ kreeg een paard cadeau, een nepperd uiteraard. En een reddingsboei, voor het geval hij in de vrouwen zou verdrinken. En Moeke eh… Mieke gaf zichzelf een speeddate met GJ cadeau, omdat ze jarig was. Nou, dat was het sein voor GJ om haar ook echt iets te geven: “Zal ik een mandarijn voor je schillen?” Ach, wat lief!!! Maar ja, daarna zei hij het bij de volgende dames ook… Anyway, Mandarijnman werd nog één keer zelf getrakteerd op iets lekkers, want Tineke had een soort van éénpersoonsappeltaart gebakken. En die gingen ze samen lekker oppeuzelen. En elkaar hapjes voeren. Hoe romantisch… Ondertussen zitten wij op de bank te schreeuwen dat ze moeten gaan praten. Niet vreten. Ze hebben maar vijf minuten hè? Misschien heeft Mandarijnman nog een kinderwens die besproken moet worden. Wordt toch krap dan…

Bastiaan heeft er één die vanuit Curacao is komen vliegen en dus één die vanuit L.A. over was gekomen. Fuck die vliegschaamte! Gewoon de halve wereld overvliegen om vijf minuten met een wildvreemde te bomen. Yep. Verder komt er een geitenmeisje voorbij (DAT is nog eens origineel!) en vraagt hij aan een dame of zij affiniteit heeft met het boerenbedrijf. Antwoord: ze fietst er af en toe voorbij. Daar hou ik nou van. Gewoon een helder antwoord.

En dan, na Jan en Geert-Jan hebben we nog een Geert. Of nou ja, GGGGGeert… Hjeert dus. Die ene met de ondertiteling. Ik weet nog steeds niet welke taal hij spreekt. Hjeert valt op blond en niet te oud en dat is meteen duidelijk als de Hjeert-fanclub aan komt wandelen. Yvon vat het mooi samen als er drie van haar weglopen: “Kort jasje, lang (blond) haar…” Wij vullen aan: dikke ree… maar nee: Yvon zegt: “en een zwarte broek.” Ja, klopt ook.
Hjeert heeft een fantastische openingszin voor z’n eerste date: “Zo, jij bent ook alleen?” “Nou, nee. Ik heb thuis man en kinderen zitten, hoezo?” Zucht. Een andere dame wil weten of hij nog wel meer lust dan alleen aardappels en Vera vreest dat zij de klik niet zal hebben, omdat iedereen ‘m echt zoooooooo leuuuuuuk vindt. Ze is niet op zoek naar de prins op het witte paard, maar hij heeft wel prinspotentie. En zij heeft volgens Hjeert de (komt ie weer!!!) “wauuuuhfactoohhh”.

Nou goed, de speeddates zijn voorbij en we zien al een voorproefje voor volgende week: piñata meppen, tuktukrijden, bodypainten, buikschuiven, elkaar doodknuppelen op een balk… Nu al zin in.

Voorspelling: Hjeert is de mol. Die gaat dames gillend de boerderij af jagen, schatten mijn prins op de zwarte Bob en ik zo in. We gaan het zien.

Tot volgende week!