O.L.K.E.

Okee. Ik geef toe: ik heb een afwijking. Ik verwissel wel eens letters van plaats in bepaalde woorden. Tomaten worden dan motaten, telefoon wordt feletoon, dat soort dingen. Dat is raar en kan soms leiden tot redelijk pijnlijke situaties. Zoals die ene keer waarop ik als kind van een jaar of elf met m’n moeder en zus op de kermis langs de kop van Jut liep. U voelt waarschijnlijk al wat er komt, dus ga ik het hier maar niet verder uitleggen. Moeders deed of ze het niet had gehoord en zus kneep me zo hard in m’n hand dat ik het nu, na vijfendertig jaar, nog levendig (velendig) voor de geest kan halen.

Gisteravond had ik ook weer zo’n momentje tijdens de Texaanse picknick van Olke en z’n vrouwen.
Terwijl ze een mooie plek zoeken om alles neer te flikkeren zegt één van de dames: “Hé! Beukenootjes!” Ja. Fout. Mijn grijze massa maakt daar meteen neukebootjes van. Sorry, ik kan er niets aan doen. Het gebeurt gewoon. Op het moment dat ik het ergens ver weg in m’n hoofd opberg, zegt Olke: ”Ja, beuke… Eikels!” Ja zeg… dat is erom vragen hoor.
Olke flirt zich inmiddels de tering, maar hij doet dat op een manier… als ik ‘m zo op dat picknickkleed bezig zie, dan gaan ineens m’n ogen open. Olke is niet zomaar een naam, nee: Olke is een afkorting. Van een aantal eigenschappen van de ongetwijfeld lieve man. Onbeholpen, Lomp, Kneuterig en Extralarge. O.L.K.E. Dat ik dat niet eerder doorhad…
O.L.K.E. heeft inmiddels ook koosnaampjes verzonnen voor zijn dames. Alberdien (ik bin Frysk) heet vanaf nu Famke (en nee, niet van Janssen. Het is Fries voor meisje…) en Sandra heet Sunshine. Aan de ontbijttafel worden de bijnamen even kort besproken en O.L.K.E. zocht nog naar een beetje bevestiging (vebestiging). En passant laat hij ons kennismaken met de Friese ontkenning. Die overigens compleet nutteloos is. Eerst stel je iets vast, vervolgens ontken je het weer. Een voorbeeld: Mooi weer, niet? “Sunshine is wel goed, niet?”, zegt O.L.K.E. Het kan ook andersom: eerst iets ontkennen en dan bevestigen. Vertel iets en de gemiddelde Alberdien (ik bin Frysk) of Famke zal antwoorden met: “Ah nee, wel?” We noemen dat ook wel de Friese bevestiging. Maar goed. Laat O.L.K.E. maar schuiv’n. Die neemt heel subtiel (NOT) beide dames even apart, Alberd… Famke (ik bin Frysk) wil van alles, maar durft niet en Sunshine pakt (in de bosjes) wat ze pakken kan. Even later ligt O.L.K.E. met onder elke oksel een vrouw (hij verdeelt de vrouwen onder de armen, zeg maar) op z’n picknickkleed uit te buiken, laat ie ze steak eten (want ja, de vegetariër is weggestuurd), wil hij weten wat de dames verwachten van een “relaaaaatsie” met hem en zien we hem nog push-ups doen in de jacuzzi. De flirt…

Over vlees en flirten gesproken: Duppie had even een momentje zeg! Er ligt worst in de oven, maar hij is daar niet zo goed mee. Ze moeten er nog even in blijven liggen, want dan worden ze lekker hard. (Zijn woorden hè?) En dan zegt hij het: “Ik hoop dat jullie beter met worst zijn!” Ligt het nou echt aan mij? Dat ik in m’n neukebootjesbui echt alles verkeerd opvat? Dus.
Eline moet even omschakelen. Doe dat, want je wordt het toch niet. In elk geval niet als het aan Marit ligt, want ik weet niet of jullie het doorhebben, maar volgens mij woont ze gewoon al bij Duppie in huis. Die zit daar helemaal op haar plek. Duppie zelf twijfelt nog wel, dus die raakt nog niemand aan. Al was daar wel even een hand op een rug. Mooi hè, liefde. Moet ineens denken aan die tekeningetjes van “liefde is”. Zo’n mannetje en vrouwtje met een spreuk eronder. Ik zag Duppie en Marit en dacht ineens: “liefde is samen je lippenbalsem en je flesje water delen.” Denk het plaatje er zelf maar even bij.

In Zambia ook een picknick. Eerst moesten er met een visnet mango’s worden gevangen. Als ik opmerk dat ik dat redelijke beroepsdeformatie van een visboer vind, zegt m’n vriendje de wiskundeleraar dat hij de mango’s altijd met z’n rekenmachine uit de boom gooit. Dus. Maar lekker hoor: sjouw je het lazerus bij 548 graden Celsius en laat je parasol wegwaaien. Marc de visboer is de toeristische attractie die zijn “insmeerskills” op Annekim mag botvieren. Nou ja, nekmassage is hem wel toevertrouwd. Verder vindt hij twee vrouwen erg onnatuurlijk. Ja, mafketel… Je mag er ook maar één houden! Gelukkig maar, want meer dan één vrouw kan hij niet aan. Elke keer als Marc de visboer voor de camera moet verschijnen, dan lacht ie nerveus en mompelt iets onverstaanbaars. Pas op het meer met zijn vrienden erbij ontspant hij een beetje. Helemaal als ie op de jetski achter Annekim heeft gezeten. We zagen zowaar een big smile. Werd het tòch nog gezellig…

In Roemenië (drie keer paard en wagen, dertig koeien en twee auto’s op de weg) is het, onder leiding van Disco Dave altijd gezellig. Gezellig in het koolzaadveld staat hij eerst Mara te overladen met complimenten, om dat daarna tussen twee sfeervol vervallen gebouwen bij Suzanne ook te doen. Eh… verkeerde signalen afgeven? Heb je nou echt niets geleerd van Yvon de vorige week? Terwijl hij Mara vertelt dat ze zo op z’n moeder lijkt, speelt Suzanne ondertussen de hoer langs de kant van de weg. Zonder dat ze dat overigens zelf weet op dat moment. Althans, dat hoop ik.
Mara heeft een complex omdat ze negen (!) jaar minder levenservaring heeft dan oma Suzanne. Het arme kind zit helemaal weg te kwijnen als blijkt dat Disco Dave en Suzanne ook nog eens in Breda in dezelfde tenten rondhingen, ooit. Guttegut, kind toch…

En nu we het toch over kinderen hebben: boertje Herman en de twee overgebleven grijze muisjes. De gesprekken krijgen steeds meer diepgang. Bij de kloon van zijn moeder, Anne, polst hij hoe het was om afgewezen te worden. Oh? Is meneer aan het testen of ze er tegen kan om naar huis te worden gestuurd volgende week? Anne ziet het wel zitten, in Fjankjijk met boertje Herman. Hij is nog nooit gekust en zij heeft ervaring (één keer gekust), dus ja… match made in heaven, zeg ik zo. Maar Fleur ziet het ook allemaal wel zitten, al staat zij zichzelf niet toe om nu al verliefd te worden. Verstandig. Er komen geen tranen, maar wel een momentje waarop iedereen hier schreeuwt: LEG EEN ARM OM DAT KIND HEEN, MAN! Maar nee hoor. Boertje Herman ziet het niet en laat zo z’n kans voorbij gaan. Fleur heeft het volgens mij ook helemaal niet door. Maar goed: ze voelt zich al wel helemaal thuis op de boerderij. En ze leert elke dag nog bij als ze naar beneden buigt en vraagt: “Wat zijn dit?”
“Oh, gewoon gras.”, zegt Herman.
Agrariër in de dop, die Fleur.

Advertentie

Ik Vertrek

Dames en heren, welkom bij Heel Frankrijk Bakt. We zijn op het platteland van de Provence en de bakkers doen weer hun uiterste best om vandaag hun allerbeste baksels te… Oh nee, wacht effe. Verkeerde programma.
Dames en heren, welkom bij Weg Van De Snelweg. Vandaag laat onze gids Herman de Provence zien. Dit onder het genot van heerlijke “blaosmuziek”, geheel toegespitst op de doelgroep, namelijk zijn muisjes in de auto die respectievelijk twaalf en veertien jaar oud zijn… Oh nee, dat is het ook niet.
Nou ja, in ieder geval is het gezellig bij boertje Herman. Er worden diepgaande gesprekken gevoerd: “Jij hebt je haar altijd los?” en, tijdens het in het bad doen van de boerenkool: “Ik heb ook een zakkie. Een rugzakkie. Of wilden jullie het een andere kant op sturen?” Oeh, Herman toch… Maak me gek!
Moeders probeert op slinkse wijze de muisjes ook gek te maken. Ze gooit er eerst wijn in en informeert dan naar de al dan niet aanwezige vlinders. Goede tactiek. Tot slot volgt er een kruisverhoor door de hele familie tijdens het avondeten. “Herman, hoe is het nu met je?” Het antwoord dat komt is niet echt wat de familie wil horen. Gelukkig is daar het jongere zusje die gewoon vraagt wat iedereen wil weten: “Nou gewoon. Wie je weg gaat sturen!” Echt… zo leuk, kleine zusjes…

In Texas moet er vandaag een keuze vallen. Olke kan dat niet alleen, dus worden Olke’s ouders opgetrommeld om mee te lunchen. En om natuurlijk daarna even haarfijn uit de doeken te doen aan zoonlief wie er in het pulletje valt. Harriët in elk geval niet, want ze eet geen vlees. En tja… “dat past niet in onze familie…”, volgens heit en mem. Yvon polst intussen de dames. Sandra vindt ‘m leuk. (NEEDATHADDEWENOGNIETDOOR!!!), Alberdien (Ik bin Frysk) wil hem nog niet te leuk gaan vinden, “uut selfbeskerming.” Harriët mist het teasen. Ik zeg: flikker de hele tafel vol met alleen maar vlees en vraag dan nog eens of ze het teasen zo mist. Maar de boodschap is duidelijk en Olke moet bij Yvon op het matje komen. Conclusie: d’r mot meer geflirt word’n! Maar dat neemt niet weg dat er nu wel een verveeln’d moment volgt. Kodverkeme! Harriët moet het veld ruimen. Ondanks de ontroerende brief van haar bern (kinders in ’t Frysk) en ondanks dat ze toch maar mooi voor die rare, grote, tikkie onbehouwen, niet flirtende man op het allerlaatste moment in dat pleurisvliegtuig is gestapt. Maar jaaaaah… de liefde van de man gaat door de maag, hè? Had ze maar gewoon haar tanden in plaats van een injectienaald in die koe moeten zetten. Gelukkig doet Olke wel iets met de kritiek van Yvon. Harriët is pleite en meteen geeft ie Sandra een compliment en iets van een aai. Wat dan volgt is een ongemakkelijke stilte omdat ze even moeten wachten op Alberdien (ik bin Frysk) die uitgerekend nu net even haar rustmomentje pakt. Op de plee.

Disco Dave neemt de uitzending van Weg Van De Snelweg over. Ook hij zit in de auto, met drie vrouwen. De KRO/NCRV wil ons laten geloven dat David de enige in heel Roemenië is met een auto, want voor de rest zien we eigenlijk alleen maar heel vaak een paard en wagen rijden.
Alle meiden voelen zich helemaal senang bij Disco Dave. Mara (die met die omgekeerde glimlach) voelt zich op haar gemak, oma Suzanne van 32 heeft kriebels maar weet niet of dat nou door Disco Dave of door te weinig slaap komt. (Ik gok zelf dat het een allergische reactie op het land is, want die gaat daar NOOOOOOIT aarden. Of landen.) en Jorien (bijnaam hier thuis: de Beluga. Google het anders even) kan echt niet geloven dat ze morgen in het vliegtuig zit. Nee, tussen Jorien en Disco Dave zit het he-le-maal geramd. Yvon voelt nattigheid en roept ook Disco Dave op het matje. De conclusie: hij flirt juist weer teveel. Verdorie, het is ook nooit goed… Het keuzemoment is lastig, maar hij is wel resoluut en volgt z’n gevoel. Wie gaat er weg? Ik roep: “Jorien!” En ja hoor: hij luistert naar me. Wij rollen thuis nog net niet collectief van de bank. Die had ze vast niet zien aankomen… Komt dat vliegtuig!!!

Dus. In Canada wordt er gewerkt. Dus. Duppie en Eline staan bij een hooibaal die onder het ijs zit. Dus. “Ja, zijn bevroor’n hè?” Oh, echt? Joh… Ik denk niet dat Eline het wordt. Het kan aan mij liggen, maar ik zie bepaalde voortekens. Eerst probeert Duppie haar te electrocuteren met schrikdraad: “Als je wilt weten of er stroom op staat, moet je de draad even vasthouden.” Dus. Als dat niet lukt, gooit ie het over een andere boeg. Hij doet het heel slim en het valt bijna niet op. Dus. “En hoe zie je dat voor je, met je zoontje?” Eline vertelt dat hij het hier op die open vlakte echt geweldig zou vinden. Kut. Dat werkt niet. Nog meer op het sentiment spelen, Duppie! “Ja hij heeft natuurlijk ook z’n vriendjes en z’n familie die die dan moet missen…” Dat is raak, want het schijnt een HEUL sociaal menneke te zijn. Duppie haakt nog even in op het alleen opvoeden van een kind. “Jaaaaa… Sommige dingen kun je als vader niet en sommige dingen als moeder niet.” (Staand leren pissen lijkt me wel een issue, als alleenstaande moeder. Dus.) Ondertussen ziet Marit haar haar groen van jaloezie en dus breekt ze even in met een quasi-werkgerelateerde vraag. Uh-uh… Duppie is nog niet helemaal overtuigd van het feit of hij Eline genoeg ellende voorgeschoteld heeft, stuurt Marit weg en doet er nog een schepje bovenop. “Maarre… je moet er wel helemaal achter staan natuurlijk…” Dus. Het masseren is begonnen. Eline wordt het niet en eigenlijk wil hij dat gewoon uit haar mond horen.
Maar dan gooit Claudia roet in het eten. Ze heeft “het gevoel” niet en geeft aan weg te willen. Duppie neemt het goed op en laat doorschemeren dat zij toch weggestuurd zou worden. Uh-uh… Dus. Het wordt Marit. Dus.

In Zambia gelijksoortige taferelen. Anke merkt dat visboer Marc een rol speelt en dat klopt, want hij vindt het vreselijk om met drie vrouwen op z’n lip te moeten zitten. Ze vindt Afrika dan weer wel helemaal top, maar met Marc? Hmmm…
Annekim daarentegen (die wel gewoon leuk en zichzelf is), is helemaal om. Wat zeg ik? Annekim is in lùùùùrve! Duidelijk. Ik vind het een match en als Marc de visboer slim is, luistert ook hij gewoon naar mij. Yvon hoort ondertussen Irene nog even uit en die weet het allemaal niet zo met die Marc. Mevrouw Jaspers herkent dat soort gedrag na 500 logeerweken inmiddels wel en stuurt Irene even de bosjes in om na te denken. Als Irene even later uit de bosjes opduikt, heeft ze de knoop doorgehakt. Ze peert ‘m. 800+ vrouwen in Nederland haten haar nu. Ze kan hier nooit meer over straat waarschijnlijk. Maar goed, de reden? “In het verleden al eens een relatie gehad met iemand en daarmee naar het buitenland gegaan en nu bang om gekwetst te worden, en, en, en…” SCHRIJF. DAN. NIET. Zucht.

Tot zover Boer Zoekt Vrouw van deze wee… wacht effe: verkeerde programma.
Dit was Ik Vertrek. Tot volgende week!

P.S: Ik had het voorspeld hè? Dat bij Marc en/of bij Duppie de vrouwen gillend weg zouden rennen? Leer mij die boeren kennen…

Keuzes, keuzes…

Zo, de kop is eraf, en daarmee bedoel ik de eerste dag van de logeerweek. Je weet wel: net de reis achter de rug met twee andere giebelende meiden. Soort van mini-schoolreisje. En dan begint het dus echt: wat is het toch een leukerd/knapperd. Wat woont ie mooi/afgelegen! Wat een groot bedrijf/teringschuurtje. Maar na een nachtje slapen moet er toch gewoon weer gewerkt worden, want ja… hardwerkende boer hè? Dus hup, uit de veren en meewerken. En dat maakt het toch allemaal nèt effe een tikkie anders.
En ja, ook de strijd begint nu echt. Want die boer, daar ga je voor. Anders is het zonde van je postzegel, nietwaar? Dus vragen de dames zich constant af: wat is m’n beste beentje en hoe zet ik ‘m zo opvallend mogelijk voor? Het liefst pootje hakend bij die andere twee bitches als jouw boer net even niet kijkt natuurlijk.

Ik zag het gebeuren bij Olke. Harriët, die tot nu toe toch redelijk op de achtergrond bleef, greep haar kans als dieranartsassistente in de dop. Olke heeft een groot bedrijf met ongeveer vijf miljoen koeien en daarvan kregen er ongeveer twee miljoen een injectiespuit in hun donder. Ja, inkoppertje natuurlijk! “Zal ik dat even doen?” Piece of cookie voor Harriët. Maar die blikken van de andere twee ladies, oei. Even later staat het viertal bij de drachtige pinken. “Even kalfje voelen.” Olke doet het bij één beest voor en natuurlijk wil Harriët dat ook wel. En ik snap het nog ook. Nou ja, ik snap persoonlijk niet dat je vrijwillig je arm in een megacondoom tot aan je schouder in een koe steekt, maar dat zij het vanuit haar opleiding wil, daar kan ik inkomen. Sandra laat zich ook niet kennen, maar ik betwijfel of ze het wel echt wil. Maar ja… dat beentje moet voorgezet worden! Alberdien (Ik bin wol Frysk, maar dat doe ik mooi net!) trapt er niet in. Het werkt wel: Olke is zwaar onder de indruk van Harriët en Sandra, maar Alberdien… nah. Bietje jammer, want Alberdien (Ik bin Frysk) vindt toch wel dat Olke naar haar trekt. Nou ja… dat wil zeggen: hij kijkt volgens haar eerst naar haar bij belangrijke vragen. Ja. Misschien zit je haar raar. Kan ie daar z’n ogen niet vanaf houden. Kan toch???

Ondertussen leert Duppie de grondbeginselen van het schillen van een aardappel. Hij kijkt erbij alsof hij sowieso voor het eerst een aardappel ziet. Van een dunschiller heeft hij ook nog nooit gehoord. Marit blijft geduldig en legt het hem nog eens uit. Marit schilt dan wel weer voor het eerst boven een afvalbak, dat is voor haar compleet nieuw. Volgens Duppie is dat efficiënt, want dat scheelt weer een extra schaaltje afwassen, waarna hij meteen -HEUL efficiënt- een halve aardappel in de afvalbak flikkert. Afijn, om een lang verhaal nog veel langer te maken: de aardappel wordt uit de vuilnisbak gevist en verder geschild. Als alles bereid is, gaat Duppie voor in gebed. Ik hoop dat God ook ondertiteling heeft, want ik ben bang dat zelfs Hij hem niet kan verstaan…
De volgende ochtend vraagt Claudia om een staafmixer. Eerst komt ie op de proppen met een handmixer om vervolgens te concluderen dat er om een blender wordt gevraagd. Niet dus: Claudia wil gewoon een staafmixer. Duppie heeft geen idee waar ze het over heeft. Meiden, laat die man met rust! Hij heeft net het bestaan van een dunschiller te verwerken gekregen, please!
Eline (effe tussendoor: kan iemand mij vertellen waarom ze in een stal met een capuchon op loopt?) ziet dat er iets broeit tussen  Marit en Duppie en is So. Not. Amused. Ze zegt het niet, maar onder die capuchon huist een rijpe onweersbui. Om bang van te worden…

Marc de visboer (waar mij gisteren overigens een redelijk smeuïg ooggetuigeverslag van bereikte, maar daarover later meer want anders is het misschien niet meer spannend genoeg, maar dit terzijde) lijkt een beetje los te komen. Een beetje hoor. Een heel klein beetje dan. Of wacht… nee, toch niet. “Het is nog een beetje stroef.” (Joh.) “Er moet nog wat lol in komen.” (Aha!) “Ik zal even m’n mannelijke charmes (z’n wat???) in de strijd gooien morgen. Komt helemaal goed!” (Jaaaa, hij komt los, zie je wel?) “HAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!” (Oh?) Hij moet er zelf het hardst om lachen. Als een visboer met kiespijn weliswaar. “Ooooh, when is this gonna stop?” En we zijn weer terug bij af.
Na een romantische avond afwassen bij hoofdlampjes en kaarslicht, gaat Marc de visboer met z’n kwelgeesten de volgende dag de akker op. Of “zijn speeltuin” in. Marc heeft maar één woord in z’n hoofd vandaag en dat is bikini. Annekim heeft meer interesse in Marc z’n voerconversie, terwijl Anke zich druk maakt over het snorkelen, want bang voor vissen. “Eh… heheheh… Wat is de bedoeling?” Ik denk het water in, mop!

Meanwhile in Roemenië laat toekomstig grootgrondbezitter Disco Dave de meiden een kijkje in de toekomst nemen. Onderweg naar de boerderij van een vriend rijdt hij langs een stuk grond waar hij zijn zinnen op heeft gezet. “Maar wat wil je dan met deze grond?” “Hebben!”, zegt Disco Dave. Kijk, daar heb je iets aan, dat soort antwoorden. Ondertussen heeft Jorien het zwaaaaawrrrr. Ze heeft de scheiding van haar ouders meegemaakt en zegt met heel veel omwegen dat ze in een relatie ook iets heftigs wil meemaken. Jaja… Dat wordt lachen, want Disco Dave is een binnenvetter. Totdat je zegt dat ie moet gaan buitenvetten ofzoiets. Jorien voelt dat er “iets is tussen ons”. Even afgezien van het feit dat ze dat allemaal denken, heeft Disco Dave z’n bedenkingen. Hij vindt dat Jorien teveel op hem lijkt en dat dat nooit goed kan gaan. Dus volgt er een gesprekje tussen de varkens, terwijl de andere twee meiden in een stal worden achtergelaten. Met een (IIIIIIIEEEEEEEEUUUWWW!!!) muis! Get a life. Maar, toegegeven: tussen Disco Dave en z’n meiden worden wel echte gesprekken gevoerd.

Hoe anders is dat in Fjankjijk bij boertje Herman. Hij ontvoert Pia naar de bakker, de andere muisjes Anne en Fleur in het weiland achterlatend. Pia grijpt haar kans na het missen van de diepgang aan tafel en vraagt waarom hij haar heeft uitgekozen. “Eh, nou… leuke brief.” (Loemel! Zeg dat ze een leuk koppie heeft, een mooi karakter of verzin iets, maar niet dit!) “Ja… jullie steken er alledrie bovenuit…” (Neeeeeeeee… daar zit zo’n meid toch niet op te wachten, jongen…)
Even later proberen de muisjes het in groepsverband: “Hebben we nog ergens gespreksstof?” Nee dus. Ja, een beetje keuvelen over het lopen van blauwtjes enzo. Maar ja… boertje Herman moet wel als eerste kiezen. Anne is bang voor vertrek, Fleur heeft niet gevraagd wat hij van haar vindt en Pia deed dat dus wel, maar kreeg geen antwoord. En nu moet het hoge woord eruit. Maar ja, boertje Herman vindt ze alledrie leuk. Ik heb een oplossing: hou ze alledrie, verhuis naar Salt Lake City en word Mormoon. Het mes snijdt aan twee kanten: de muisjes voelen zich daar thuis, boertje Herman hoeft niet te kiezen; iedereen happy. Maar dat is geen leuke tv, want we willen tranen zien. En die krijgen we, van Pia, die haar hele leven in elkaar ziet storten als boertje Herman haar van het erf stuurt. Tja, had je maar niet zo’n enge vraag moeten stellen in de auto…

Landen.

En het woord van deze aflevering: “landen”. Ik heb het in meerdere landen gehoord. En dan bedoel ik landen als in dalen en dat ik dat gehoord heb in meerdere buitenlanden. Ik geloof niet dat deze zin ergens toe leidt, maar ik moest het even van me afschrijven. Ik voorspel een trend. Het moet alleen nog even bij me landen. Mwaah!

Enniewees: de logeerweek is begonnen. Tijd om te lachen, gieren, brullen, af te tasten, te flirten, te twijfelen, te janken, teleurstellingen te incasseren en: tijd voor situaties waarbij je als kijker met plaatsvervangende schaamte op de bank zit. En ja, ik heb die situaties al gezien. Op de eerste dag. Kun je nagaan…

Zo zijn er twee mensen die er nu al spijt van hebben dat ze hebben meegedaan. Zoals Harriët. Die staat wel bepakt en bezakt op Schiphol, maar zegt dat ze het niet kan. Ja, kinders hè? Ze spreekt als eerste haar twijfel uit tegen conculega-aspirantboerin Sandra. “Als ik nu het gevoel heb dat ik niet moet gaan, dan mag dat toch?” Sandra is één en al begrip. “Tuurlijk mag dat. Zeker!” Ja duh, Sandra ziet haar kansen bij Olke meteen toenemen. Ik begrijp het niet hoor. Stap er dan eerder uit en geef iemand anders een kans. Maar goed, een goede vriendin praat op haar in dat ze beter wel gaat. “Geleuf me toch!” Alberdien (Ik bin Frysk) zegt nog tegen Yvon dat zij (en Sandra) wel voor Harriët zullen zorgen. Sandra zegt niks. Die denkt waarschijnlijk alleen maar aan hoe ze Harriët ongezien in een Texaanse mestput kan flikkeren. Is ze nou helemaal besodemieterd om nu weer van gedachten te veranderen??? Uiteindelijk gaat Harriët toch de pijp uit en de kist in. Of de slurf uit en het vliegtuig in, zo u wilt… Eenmaal in Texas lijkt er geen vuiltje meer aan de lucht. Sandra is een gevoelsmens en weet na vijf minuten in de auto al dat ze in Texas zou kunnen wonen. Vind ik knap, maar goed. En Alberdien (Ik bin Frysk) vindt het wel een pluspunt dat ze met Olke Frysk kan praten. Gaat ze dat nou echt in elke aflevering zeggen, joh? Zucht. Feit is wel dat Alberdiens moeder lekker kan koken. “Lekker, mem!” Weer een overeenkomst. Olke’s moeder is namelijk ook nogal handig in de keuken: ze heeft de cake gebakken. Olke vindt het allemaal enorm “Kesellig!”. Sandra ook. “Iemand toetje?”, vraagt Olke. “Nee”, zegt Sandra. “Of jij moet het toetje zijn…” Zei ze nieeeeeet…

Iemand die volgens mij ook spijt heeft als oren onder z’n flaphoed (Sorry… als haren op z’n hoofd natuurlijk!!!) is Marc de visboer in Zambia. Hij loopt over van enthousiasme. NOT. Het kan toch niet zo zijn dat ie last heeft van de hitte ofzo. Okee… het is er 234 graden Celsius ongeveer, de hagelslag staat in elk geval in de koelkast en het water in z’n dompelbad is heerlijk koel: 45 graden, maar Marc is wel wat gewend toch? Qua hitte. Dus dat kan het niet zijn.
Als de dames arriveren krijgen ze allemaal drie zoenen. “Nou, welkom!” Stilte. O jee… “Zal ik even een rondleiding geven? Dan hebben we dat gehad.” Hij laat drie vrouwen door z’n keuken lopen en zegt niks. Ik zie alleen paniek in z’n ogen. “De keuken…”, constateert één van de dames. “De keuken, ja.”, vult de visboer aan. “Ja, nou. Dat is de woonkamer. Kan er niet veel over zeggen…” Op het terras maakt ie meteen de dresscode even duidelijk: bikini. Wel handig, want dat bevordert de vleeskeuring alleen maar. Alleen sorteert deze opmerking weinig effect. Dus worden de plannen bijgesteld. “Eh… nee. We gaan even wat boodschapjes doen…” U zei??? Even serieus. De dames hebben een reis achter de rug waar je U tegen zegt bij 840 graden Celsius, vier uur lang in een auto gezeten waar hopelijk wel airco in zat, maar waar het anders 1254 graden was en jij wil meteen boodschappen gaan doen? Hork! Je weet dat ze komen. Zorg dat er iets in huis is, man! Het idee van nu meteen weer de auto in en boodschappen halen valt dus helemaal niet goed en Anke laat dat weten ook. “Moeten we niet eerst even landen ofzo? Landen? Ik wil die tas wel even openmaken, kijken wat er in zit…” Heel raar misschien, maar ik denk precies die spullen die ze er zelf thuis heeft ingeflikkerd. Als even later de kamers worden verdeeld, nemen ze dames zelf het initiatief. “Okee, geregeld. Ik hoef niks meer te doen.” Marc, jongen… deze vrouwen hebben jou helemaal niet nodig deze vakantie. En ze hebben ook al niet jouw humor. Geleuf me toch…

In Canada komen de vrouwen ook aan bij een temperatuur van 234 graden Celsius. Onder nul, want Canada ligt bedolven onder een laag sneeuw. Het valt iedereen op dat het hier nogal vlak en wijds is. Lees: er is geen reet te beleven, want Duppie woont nou eenmaal van God en alles verlaten. Oh nee, wacht effe… God was nou juist die ene die hem nog niet verlaten had. Nou ja, je begrijpt wat ik bedoel. Gelukkig heeft Duppie aan zijn kleding wat aandacht besteed voor de ontvangst van zijn trio: in een overall en met een mutsje op. Nou ja, hij is wel lekker zichzelf. Al vrij snel volgt er een gesprekje met Eline onder het afdakje. Gewoon, niks bijzonders. Wat algemeenheden en een hoop “dus….” van Duppie. Eline zegt ook nog even te moeten “landen” hier. Duppie laat er geen twijfel over bestaan: hier mot gewerrekt worre. En wel zo snel mogelijk. ”We gaan direct melk’n. Kun je er meteen aan wenn’n. Dus. Hejjetnounogkoud? Dan moet je maar een bietje harder lopen. Dus. Als je het koud hebt, dan doe je dat jezelf aan. Dan doe je gewoon niet genoeg.” Dus. Duppie laat de dames inderdaad werken. Hij leunt ondertussen achterover. “Dan kun jij alvast eten maken!”, merkt één van hen op. Duppie schrikt ervan. “Eh, wat?”

Disco Dave staat daar heel anders in: “ze zijn bij mij te gast, dus ik kook vanavond!”. Kijk, die snapt het tenminste. Al raakt ie tijdens het koken wel van de kook door de aanwezigheid van de ladies. Disco Dave heeft het verder inmiddels goed voor elkaar. Een huis met een zwembad in de tuin. En een beetje regen, maar ook dat lijkt Dave onder controle te hebben. Omdat hij niet bij de boerderij woont, is ie alvast boterhammetjes aan het smeren voor ”die meiden”. Tegen Yvon verspreekt hij zich even heerlijk als ze het over de naderende logeerpartij hebben. “Je staat met ze op en je gaat met ze naar b…” Oeps. Dat bedoelde hij niet zoals ie het zei, maar toch. Even later leidt hij de meiden rond over zijn bedrijf. Het is nog een enorme takkezooi, maar alles zit al wel in z’n hoofd. De dames krijgen meteen een bosmaaier in hun knuisten om de boel een beetje begaanbaar te maken. Zoals Dave het zelf zegt: je hebt bosjesmannen en takkewijven. Tot nu toe vindt hij alledrie de takkewijven leuk, zelfs “oma” Suzanne van 32. “Beetje kijken, beetje oogcontact maken, beetje voelen… En dat dan drie keer!” Nee, laat Disco Dave maar schuiven; dit wordt een gezellig weekje!

Ook boertje Herman lijkt in z’n element. Hij was een beetje zenuwachtig, had zelfs een spanningsgriepje gehad, maar hij heeft er nu wel zin in. Hij vraag zich af of de dames het wel leuk gaan vinden. Joh… ze hebben nog nooit iets meegemaakt, dus helemaal met de trein naar Frankrijk om een week onder toezicht van een cameraploeg bij een volslagen onbekende te gaan logeren… er zijn dagen dat ik het niet meemaak. Boertje Herman bakt z’n eigen taarten en dat doet ie niet onverdienstelijk, want ze zien er verrukkelijk uit. Als de grijze muisjestrein om twee uur arriveert, arriveert boertje Herman ook stipt om twee uur op het perron. Wachten is natuurlijk voor mietjes. En voor muisjes, want die staan er al. Z’n familie heeft ie het huis uit geflikkerd en dat is maar goed ook, want de muisjes hebben hun muziekinstrumentjes meegenomen, dus wordt er muziek gemaakt na het eten. Dat is mooi, want dan hoef je niet te praten. Al heeft Pia het wel moeilijk, want ze mist de diepgang in de gesprekken. Even voor de goede orde: het is pas de eerste avond hè? Maar goed: ze komt er niet tussen. Die andere muisjes zijn ook zooo druk… Na de groeptandenspoetssessie informeert boertje Herman of er nog iemand ingestopt wil worden. Dat ik dat nog mee mag maken… Herman komt los!!!