Het leven is een stukkie worst

“Vette shit, man! Dat zie je alleen in films!” Ja, en in de presidential suite van een hotel in Erfurt, Deutschland. De seizoenshork kijkt z’n ogen uit als hij met Janneke een rondleiding krijgt in de hotelkamer waar hij zegt het hele weekend te blijven. Had dat gewoon gedaan, man! Dan was er misschien nog ergens een klein beetje romantiek uit je donder gekomen. Maar goed, deze woorden kwamen eruit toen hij de jacuzzi zag. Dat is nog eens iets anders dan een met water gevulde, palletgestookte giertank op je erf. Waar niemand met je in wilde overigens. I wonder why…
Volgens de staatsseizoenshork is het dit weekend erop of eronder. Ik weet allang wat het gaat worden, maar dit terzijde. Eerst wordt het erin. In de jacuzzi dus. Janneke zit al lang en breed heerlijk ontspannen in het water van het uitzicht over de stad te genieten, wanneer onze megaseizoenshork zich er letterlijk en figuurlijk in stort. Badkamertsunami. Eén ding is duidelijk: het is met recht een boer. En een hork. Maar dat wisten we al.
Even later zien we ze zowaar iets romantisch doen: ze kledderen hun namen op een chocoladehart. Dan zien we een ijsmomentje, waar Janneke van zijn ijsje proeft, er volgt een picknick op een plek waar in het weekend het mannelijke stapvolk van Erfurt in kennelijke staat waarschijnlijk tegen de gevel of in de rivier staat te pissen en zien we ze een fractie later (na een heleboel heen en weer gezeik over in het diepe springen, zwemmen of pootje baden, met de stroom mee of tegen de stroom in, blablabla…) door die rivier wandelen en verrek: er wordt gekust. Daarna een knuffeltje, maar dat feest is snel voorbij. Janneke vraagt aan de superseizoenshork of hij een beetje een kroelerd is. “Eerlijk? Nee.” “Ik wel!”, zegt ze onwaarschijnlijk vrolijk. “Dus dat is ook nog een probleem?”, vraagt de tactloze aartsseizoenshork. Janneke, die echt een lintje verdient voor haar nuchterheid en geduld, beweegt in alle opzichten voorzichtig om hem heen, hopend op een klein beetje toenadering. Zoals bij de picknick, toen ze het niet kon laten om hem even uit te lachen om zijn eetgewoontes. Hij propt onbehouwen een stuk worst in z’n laadklep op een manier die zij niet helemaal kan volgen, waarna de filosoof in de ultraseizoenshork ontwaakt: “Je stopt eerst een stuk in je mond, dan kun je een beetje kennismaken, daarna een beetje proeven en dan voelen.” “En, hoe voelt het?”, vraagt Janneke. “Nou, wel goed… Proeven wat je voelt. Het leven is net een stukkie worst.” Tuurlijk joh.
Op een terrasje zien we ineens de seizoenshork een beetje ontdooien als hij Janneke in haar ogen kijkt. Dat valt haar ook op en zij benoemt dat. “Kijk ik je diep in je ogen? Nou… dat valt wel mee hoor!” Dahaag, moment. Hij zegt het uitdagend te vinden, maar geen vlinders te voelen en hij is ook nog niet verliefd. De seizoensfilosoofhork oreert verder dat er vier v’s nodig zijn: “Vuurwerk, vlinders en verliefdheid.” Wij hebben het thuis nog eens een paar keer nageteld, maar volgens ons (de wiskundige en de leek) komen we maar aan drie v’s. Janneke’s geduld is eindelijk op en na een nogal ongezellig ritje in een treurig toeristentreintje zegt ze dat de bal nu bij hem ligt. Het hoge woord komt eruit: “Het wordt geen schot in het doel.” Zo. Bam, jonguh! Janneke voelt de teleurstelling (Niet doen, meid! It’s a lucky escape!!!), maar zegt zich er wel overheen te kunnen zetten. (You go, girl!!!) Vrij naar First Dates: “Gewoon vrienden blijven?” Tuurlijk joh…

Jaap en Marian met een i zijn best leuk samen. Voor hem is het allemaal nog een tikkie wennen en hij kan best af en toe een beetje stil zijn, maar die Marian met een i… die is echt straalverliefd!!! Ik had eerder gedacht dat hij enthousiaster zou zijn dan zij, maar het is precies andersom. Want ook bij Jaap hoor je twijfel. “Maar ik twijfel niet aan jou hoor!” Nee, Jaap is gewoon als de dood dat hij nu levenslang heeft en dat dus ze volgende week al met haar “ouwe meuk” op de stoep staat om voorgoed bij hem in te trekken. Jaapjaapjaapjaapjaap… het is een weekendje weg! Zo snel gaat dat allemaal niet. Maar goed, de eerste nacht samen zijn ze goed doorgekomen. Met een speciale blik in haar ogen vertelt Marian met een i: “We hebben de hele nacht heerlijk geslapen. Dat voelt heel goed; dat hoort er ook gewoon bij!” Jaja… Jaap gaat een stukje verder en vertelt dat ze zelfs lepeltje-lepeltje hebben gelegen. Mot niet gekker worden. Nou ja… dat wordt het wel: ze gaan vissen en slaan elkaar -letterlijk- aan de haak, hij maakt haar wijs dat ze vanaf Noorwegen Amerika kunnen zien (“Oh ja? Je kunt mij alles wijsmaken hoor!”) en zien we ze met vikingshelmen op kussen en vermomd als Mart Smeets (qua trui dan) rondlopen. Jaap zegt tot slot nog fijntjes dat ie het allemaal nog moet zien, als ze weer thuis zijn. Maar hij twijfelt niet over haar… Mannen. Blijft moeilijk.

Stinkin’ Steffi en Roel zijn gewoon he-le-maal hoteldebotel. Zij heeft geen stroomstoring meer; alle stoppen zitten er weer in en ze voelt zich zen. Zij ziet alleen wel een klein probleempje: hij woont 45 kilometer verderop en zij kan niet verder dan 5 kilometer van haar bedrijf zijn. “Geen probleem, dan rij ik toch 45 kilometer naar m’n familie en vrienden?” Roel draait er zijn hand niet voor om. Stinkin’ Steffi vraagt zich nog wel af waar hij met haar aan begint, omdat er veel makkelijker meiden te vinden zijn. Gut mens… je kan niet koken (maar daar heeft Roel “ons mam” veur) en je hebt het eerste uur last van je ochtendhumeur. That’s it. De opperseizoenshork heeft z’n hele leven al een ochtendhumeur. Dag en nacht. Da’s pas erg.

Wim en Marit hebben echt veel lol samen. Hij eet met z’n mes en stottert een stuk minder. Totdat ze gaan suppen dan, want hij concludeert dat het gewoon een cool wohoord voor peheddelen op een surfplank is. Het gaat ‘m goed af, maar hij dacht dat het echt hartstikke moemhoeilijk zou zijn. Hè, het ging zo goed, stottergewijs. Marit flikkert als eerste in het water en Wim daarna. Door toedoen van Marit. (Riep ie nou echt “tyfuswijf!!!” voordat ie viel? Ik zag in de vooruitblik van volgende week dat ie alleen aan kwam lopen. Dat zou een hoop verklaren… Hmmm…) Daarna sleept ze Wim met (dreigend) onweer de berg op en weer af via een openluchtexpositie. Niet dat hij daar voor de lol per sé heen moet, maar goed: hij doet het. Alles voor de liefde hè?

Paddobabe is nog steeds grieperig en inmiddels weet Maarten wel dat ie dan uit de buurt moet blijven. Die griep verdwijnt overigens als sneeuw voor de zon als Paddobabe winkeltjes ziet. Maarten wordt op een terrasje geparkeerd en Paddobabe waggelt met steeds voller wordende tassen voorbij. Hij ziet het toch niet zitten om achter haar aan te hobbelen en tassen vast te houden en zij ziet het dan weer niet zitten dat hij de hele tijd achter haar aan loopt. De interesses lopen toch al uit elkaar: hij is meer van de cultuur. Of dat nou oud (de poort van Hadrianus, die volgens hem 24 uur per dag geopend is) of nieuw (grafitti op diverse muren) is, maakt hem niet uit: hij maakt er een foto van. Michelle reageert verveeld: “Zullen we in de schaduw gaan staan?” Maarten reageert niet en maakt een foto. “Mooi!’, zegt ie. “Mooi dat je het mooi vindt…”, klinkt het nog verveelder. Zij denkt alleen maar: waaaaaaar zijn die winkeltjes??? EN ja hoor: ze vindt er weer één. Dit keer mag Maarten wel mee naar binnen, waar ie de schrik van z’n leven krijgt. Mevrouw heeft sieraden met maansteen ontdekt. Ze koopt iets, maar niet teveel hè? “Anders ben ik binnen één seconde zwanger, HIHIHIHIHIHIHIHIHIHIHI!!!” Ja mensen, maansteen is de steen van de vruchtbaarheid.
Ehhh… kweenie hoor, maar zuslief en ik bezitten ook sieraden met maansteen. Volop zelfs. En gewoon omdat we het mooi vinden. En weet je? Bij geen van ons heeft dit tot eigen nakweek geleid.
Ik bedoel maar.
Aan een tafeltje op een berg met uitzicht op Athene wordt er besloten dat ze nu niet alleen een Boer Zoekt Vrouw-setje zijn, maar ook een echt setje. De volgende ochtend krijgen we een glimp van de slaapkamer van het setje te zien. Geloof mij, dat was echt niet alleen lepeltje-lepeltje… En zwanger word je ook niet van een maansteen.
Danwiddedat.

Tot volgende week!

 

 

Advertentie

STAATSHORK!!!

Dus. Paddobabe en Stinkin’ Steffi hebben gekozen, bij Wihihim viel vrij weinig te kiezen, maar pakte het wèl mooi uit en dus is bij die drie de druk van de ketel. Alhoewel… Bij Stinkin’ Steffi neemt de druk alleen maar toe. Want meteen na het keuzemoment is Roel op (uitgestelde) vakantie gegaan naar Peru. Voor drie weken. En da’s dan toch weer effe wennen hè? Maar zodra hij geland is, pakt hij meteen een taxi richting het Brabantse platteland. Steffi weet nu ineens waar al die liedjes op de radio over gaan. Verder zien we dat Barry Roel ook gemist heeft. Voor diegenen die Barry dan weer even gemist hebben (zoals ik): Barry is haar hond. Barry moet nu vrouwtje en het nieuwe baasje samen gaan missen, want het liefdeskoppel gaat op citytrip naar Bern. We zien niet veel van Bern, behalve een hotelkamer waar champagne wordt ingeschonken. Het is dat het moet blijkbaar, want ze zijn beiden meer van het bier. Hoewel Roel er toch nog een ontboezeming uit gooit: “Ik heb ooit op vakantie zelfs wel eens rode wijn gedronken.” Moeniegekkerworre, man!

Wim en Ma-marit gaan samen naar Trentino, waar ze in een kasteel gaan overnachten. Maar niet voordat Wim uitgebreid gekeurd is door de kirrende rosévriendinnetjes (okee, behalve die ene zwangere; die is tijdelijk van de munt- of gemberthee) van Marit. Hij valt in de smaak, want “Wim is precies wat zij nodig heeft.” Maar: “Hij is wel heel anders dan haar vorige vriendjes en het is niet zo bijzonder dat ze verliefd is.” Oh. Tja. Nou ja, Wim kan het geen reeheet schelen, want hij vindt Marit alleen maar heel erg (and I quote): “liehief, zohorgzaam en sohociaal.”

Paddobabe maakt intussen kennis met de familie van Maarten en neemt voor schoonmoeder een vers bosje champignons mee. Het is weer eens iets anders dan een bosje bloemen. Op de vraag van schoonvader of ze graag kookt, antwoordt ze ontkennend. “Maar ik vind het wel leuk om het op te eten. En verder houd ik me bezig met healings en andere spirituele dingen enzo…” “Jaja. Leuk…”, zegt schoonvader. Schoonmama haakt in dat ze ook wel healings heeft gegeven en dat ze vooral aan tarot deed. Schoonmoeder happy, schoonvader denkt: daar gáán we weer en Maarten? Die kan alleen maar heul verliefd naar Paddobabe kijken. Daarna verdwijnen ze al snel naar het smaakvol ingerichte nieuwe appartement van Maarten. Nee, dat is flauw; er staat gewoon nog niks in, want hij heeft net de sleutel. Laten we zeggen dat het interieur van Rudie uit de kennismakingsaflevering er bizar veel van weg heeft, om een idee te krijgen.
De stedentrip gaat naar Athene. Leuk, zou je denken. Nope. Paddobabe is verre van gezellig, want haar lichaam en haar energetische lichaam zijn uit balans. (Dat hebben we een week of twee geleden allemaal zelf geleerd van Paddobabe.) Ze is dus ziek. Zelf omschrijft ze het als: “Ik heb het te druk en daardoor krijg ik keelontsteking. Daarna moet ik overgeven.” Huh??? Okee… Helaas heeft ze haar matje met kristallen en koperdraad voor een healende steniging niet bij zich, dus aait Maarten haar maar over haar been, bij gebrek aan beter. Werkt volkomen averechts: zolang er geen kristallen bij komen kijken, kan ze het niet hebben op haar koortslijf. Zeg, Maarten… hou dat appartementje gewoon nog maar even aan…

Jaap moet nu echt gaan kiezen. En dat valt niet mee. Marian met een i vindt het allemaal superspannend. Ze is al zo lang alleen en nu is ze er zo dichtbij. Zij ziet Jaap wel als een aanvulling op haar leven. Petra fantaseert al over samen oud worden met Jaap, omdat ze dezelfde eigenschappen hebben (Gaaaap, saaaai…) Wij, de deskundigen op de bank, vinden Marian met een i wel leuk voor Jaap. Maar aangezien ze nogal veel tegengas geeft, verwachten we dat Jaap voor de veilige optie kiest en voor Petra gaat. “Wie gaat het worden, Jaap?”, vraagt Yvon. “Marian.” Hèèèèèè`? Echt??? Er wordt meteen een knuffel gegeven, waar Petra nog bij zit. Maar zij neemt het goed op en wenst het nieuwe stel veel geluk in de toekomst. De volgende shots zien we een andere Jaap en Marian met een i: superuberopperklef, maar wel ontzettend lief. Jaap is blij, Marian met een i ook en -zeker na de enorme bossen bloemen van Jaap- haar twee dochters ook. “Mama is verliefd! Ze straalt!!!”, zeggen de kenners. Als ze even alleen zijn op haar favoriete plekje in de buurt zegt Jaap dat ze nu wel even klef kunnen doen. Want “bij de kinderen doe ik dat niet.” Ach, nog een gentleman ook… Het stel vertrekt naar het Noorse Ålesund, waar ze volop verder kunnen kleffen.

En dan de seizoenshork. Ook hier een keuzemoment. En dat maakt de stemming er niet prettiger op, eerlijk gezegd. Wàt een stemming op de ochtend van de keuzedag. We zien eerst de seizoenshork in de weer met een baal hooi, waarbij de baal hooi het meest vrolijk uit de hoek komt. De dames houden zich op de achtergrond, maar dan komt het moment dat er aan de ontbijttafel moet worden gecommuniceerd. Janneke bijt het spits af. “Nog geslapen?” De seizoenshork reageert zoals voorspeld met een chagrijnige muil en een kort “NEE!” Je kunt lullen wat je wilt, maar hij draait er in elk geval niet omheen. Daarna zien we hoe hij een boterham in één stuk naar binnen schuift. We weten dat hij nooit aardappels schilt omdat hij dat stom vindt, dus zal hij het snijden (of desnoods dubbelklappen) van een boterham ook wel megastom vinden. Tja…
Vlak voor het keuzemoment worden de dames door Yvon gepeild en wat blijkt? Bertine is gewoon zwaar “in lurrrrve”, maar ze voelt wel iets van spanning die er hangt. Joh… Bij Janneke gaat het gevoel op en neer. “Hij heeft een gebruiksaanwijzing, maar als ie iets meer wil schipperen en een minder grote mond gaat hebben, moet hij voor mij kiezen”, zegt ze laconiek. En de seizoenshork? Die zien we voor het eerst een beetje ontspannen bij Yvon, want hij is eruit. Wederom denken medebankzitter en ik dat er weer een boer voor de veilige optie (dus Bertine) gaat, maar nee hoor: het wordt tòch Janneke. Dan volgt er een nogal ongemakkelijk gesprek.
Janneke: “Fijn.”
Seizoenshork: “Mooi, dat scheelt weer.”
Seizoenshork tegen Bertine: “Het scheelde weinig.”
Janneke tegen seizoenshork: “Wat scheelde er dan zo weinig?”
Manmanmanmanman…
De iewat geschokte Bertine wordt door Yvon meegesleurd naar haar koffers. En passant sist ze de seizoenshork even toe dat NU het tijd is voor actie. Seizoenshorkje laat Janneke naast zich plaatsnemen en stamelt dat hij hier niet zo goed in is, maar dat hij wel vlinders voelt. “Nou…”, zegt Janneke. “Dat is positief.” Ondertussen is er geen enkele toenadering te zien. Auauauauauau…
Een dikke week later mag de seizoenshork komen lunchen met Janneke en haar ouders. Ze hebben elkaar die hele week niet meer gezien en na de begroeting (kusjes op de wang? Marnix!!!) zien we het stel heel gezellig een meter uit elkaar op de bank zitten. Schoonvader vindt het fijn dat hij net zo lang is als z’n schoonzoon en haar moeder zegt dat haar dochter straalt. Kan aan mij liggen, maar ik zie het niet. Als het stel even later in een vogelgluurhut belandt denk ik: nu dan? Een aanraking? Een kusje misschien? Nee hoor: er worden twee biertjes opengetrokken en wanneer zij zegt “biertje… leuke vent naast me… wat wil je nog meer?” “ZE WIL GEWOON EEN ARM OM HAAR HEEN, MAN!!!”, schreeuw ik. Maar nee hoor. De seizoenshork heeft een dubbel gevoel naar Janneke toe, want “de rem zit er nog op. Nee, we hebben nog wel een weg te gaan.”
MARNIX!!! STAATSHORK!!! Nou heb je een leuke meid… Zucht… Ik denk niet dat die twee over dertig jaar met hun kinderen en kleinkinderen terugkijken op een fantastisch leven samen.
Sterker nog: ik denk dat ze de terugblik aan het eind van deze reeks niet eens halen.
Oh, en Janneke… doe lekker gewoon nog maar lekker even als Maarten: hou je appartement ook nog maar even aan…

Tot volgende week!

Mindmappen 2.0

Mijn lijfspreuk is al jaren: “Ik moet helemaal niks!”
Ik snap die Janneke dus wel. De seizoenshork neemt nèt iets te vaak het woord “moeten” in de mond en dat levert bij haar vlekken op. Begrijpelijk. Het begon allemaal met het onzalige idee om te gaan mindmappen. De dames weten dan precies wat er moet gebeuren, maar de seizoenshork dus niet en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel blij was dat er enige uitleg kwam. Maar goed, de seizoenshork gaat het mindmappen opnieuw uitvinden en vindt dat er maximaal 10 tot 15 woorden op papier moeten worden gezet, dat moet dan bij hem ingeleverd worden, waardoor hij makkelijker een keuze kan gaan maken. Ik pak een papiertje en laat zien dat ik het ook gewoon in vier woorden kan: Zwembad, In, De en Tuin. Maar op de boerderie vinden de meiden het mindmappen door middel van een aantal steekwoorden maar niks en dat laten ze merken. Vooral Janneke. Zij zit dan ook met een wijntje in de keuken te broeden op een plan (of wraak voor het kidnappen van haar idee) en Bertine zit met een wijntje, muziek van De Dijk uit haar laptop en pen en papier in haar sleurhutslaapkamertje, terwijl de seizoenshork zelf nog een pallet op het vuur gooit onder de tot hottub omgebouwde giertank. Uiteindelijk trekt Janneke de stoute schoenen aan en geeft de seizoenshork een brief. Onder enig protest (“Janneke, dat was niet het actieplan! Het zijn meer dan tien woorden!” “Marnix! Doe effe serieus nou!” “Ja, dat ben ik ook!!!”) leest hij de brief. Daarna volgt er een “goed” gesprek in de wei waarin Janneke hem onder de neus wrijft dat het ook wel iets minder stug kan. Hij waardeert haar eerlijkheid en vervolgens is het de beurt aan de brief van Bertine. Die laat merken dat ze wel heul erg graag met de seizoenshork verder wil. Maar of hij dat ook wil… That’s the question. Er volgt een knuffel, de hottub wordt niks meer en voor het slapen gaan geven de meiden nog aan dat hij vooral gewoon voor zichzelf moet kiezen.

Dat zegt Petra ook tegen Jaap, als hij haar even ontvoert naar de pony’s. Eerder had hij al een gesprek met Marian met een i op een bankje aan de waterkant gehad en hij raakt volledig van z’n apropos wanneer hij naast haar zit. Dus… dat wordt ze. Dacht ik.
Daarna volgt er een gesprek aan de tuintafel met beide dames. Hij wil weten waarom Marian met een i niet dezelfde huishoudelijke vragen stelt. “Ehhh… zoals?”, vraagt ze. “Nou, Petra vraagt dan bijvoorbeeld: hoe lig jij in bed? En jij vraagt dat niet, dus denk je dan van: dat loopt wel los?” Gut, ik heb nog nooit aan iemand gevraagd hoe diegene in bed ligt. Zolang het niet overdwars of teveel op mijn helft is, kan het me ook vrij weinig boeien, eerlijk gezegd.
Maar dan neemt hij Petra dus mee. Oh, okee. Dus zij wordt het. Dacht ik.
Jaap vertelt dat het lastig is voor hem en dat hij ze allebei wel wil houden, als in een soort co-relatie
(geintje natuurlijk…) en voor de rest zegt hij eigenlijk gewoon eh… niks. Nee. Er komt nog steeds niks uit. Pffff… vermoeiend.

Waar wel iets uit komt, is Stinkin’ Steffi. Sterker nog: die kan zich niet meer bedwingen en wordt gek van ellende. Ze zegt dat ze niet meer normaal kan nadenken als HIJ in de buurt is. Ze wordt er haast ziek van. Tegelijkertijd twijfelt ze weer waarom hij dan voor haar heeft gekozen, want hij kan “vast een leukere” vinden. En is het trouwens wel wederzijds? Ik als kijker zie echt niet bij wie ze zich meer senang voelt, dus ik heb nog steeds geen idee voor wie ze gaat kiezen. Stinkin’ Steffi besluit er -zonder drank- een eind aan te maken. Aan de spanning dus. Ze vertelt over een muurtje dat ze altijd heel veilig optrekt, maar dat de voegen er nu wel zo’n bietje (beetje) uit zijn. En hierbij is Stinkin’ Steffi de officieel uitgeroepen tot leukequotekampioen van deze uitzending. Ze trekt de stoute schoenen aan en neemt Roel even apart. Ik denk op de bank: die krijgt te horen dat ie z’n koffers kan gaan pakken, maar nee: hij mag blijven. Harrold is de sjaak. Na de zware boodschap gooit ze het eruit: “Zit de vijf al in de klok? Godverdomme!” Dus dat. Toegegeven: ik had deze niet zien aankomen. Harrold wel. Althans, dat zegt hij. Tegen Yvon bekent ie van binnen te janken, maar van buiten… dat is chroom. Dat blijft wel blinken. Hij neemt het sportief op en vertelt blij te zijn dat hij voor het entertainment heeft mogen zorgen. Stinkin’ Steffi en Roel staan er een beetje gelaten bij. Op de bank schreeeeeeeuwen we het uit: ZOENEN!!! In plaats daarvan neemt Roel plaats in de stoel naast haar. Hup! Arm! Zoen! Huphup!!!

Wat is er trouwens bij Wim gebeurd? Die heeft in 24 uur tijd Marit van twijfelaar omgetoverd tot iemand die er vol voor wil gaan. Ik zou m’n twijfels meteen weer hebben gehad als ik in de auto naar die kutmuziek van ‘m moest luisteren, want meneer luistert naar happy hardcore. Hardcore is al erg, maar als het dan ook nog eens happy is, is het helemaal niet te hachelen. Ik was uit de auto gesprongen. Serieus. Maar goed, Marit kan het hebben blijkbaar en dus tuffen ze vrolijk verder richting de dijk met windmolens. Voor het vakantiegevoel, “hè Maar?” Wim smeert zich nog maar eens in met fahahaktor 50. Terwijl ze romantisch over de basaltblokken klunen roep ik: ARMPJE!!! Doe er een arm omheen!!! Wim hoort het en ja hoor: armpje om haar middel. Echt heel spontaan gaat het niet volgens mij. Het is bijna alsof je Wim ziet denken: eeeehhhh… wat zei Yvon nog meer dat ik moest doen? Oh ja!!! Een soort romantisch doen voor dummies. Niet omdat het kan, maar omdat het moet. Zoiets. Maar goed: het werkt wel, want Mamamarit heeft aan het eind van die dag een goed gevoel en Wawawim begint volgens eigen zeggen nu echt wat meer te voelen. De volgende dag komt Yvon langs en gelooft haar eigen ogen en oren niet. Ze zien het wel zitten saampjes. En oh ja: er is gezoend, dames en heren! Alleen hebben wij, de trouwe kijkers, dat dan weer mooi niet gezien. En dat is wat we stiekem willen zien: tranen en speeksel. Toch?

Ach, wat dat betreft komen we wèl aan onze trekken bij Paddobabe. Nogal, zeg! Uitgerekend op bijltjesdag is het superdruk, want de champignons worden geoogst. Ideaal: nu kunnen er nog twee gratis mannen worden ingezet. Paddobabe is bang om de verkeerde keuze te maken. Geloof me meid, je bent niet de enige in het programma die dat heeft. Aan haar moeder heeft ze ook al niks, want die vindt beide mannen leuk. Tranen: check! Ondertussen loopt de spanning bij de heren ook op. Maarten zegt vlinders te hebben en Ruud vindt het jammer dat liefde niet te koop is, want anders had hij wel gespaard. Ondanks de stenigingssessie van vorige week zijn beide mannen stapelverliefd. Maar ja… er kan er maar één blijven. En dat wordt -ook tegen de verwachting op de bank in- Maarten. Exit Ruud dus. Terwijl die naar binnen loopt om z’n spullen te pakken, worden we getrakteerd op een geluksmomentje tussen Maarten en Paddobabe. Hij neemt haar in z’n armen en kust haar teder. Tot zover de Bouquetreeks. Resultaat: speeksel. Check!
Als Ruud de tuin in loopt om afscheid te nemen, zitten ze al lang en breed uitermate happy te wezen op het tuinbankje, gevolgd door een shot van het gelukkige paar binnen, op haar hoekbank. Je weet wel: waar ze het in haar voorstelfilmpje al over had. “Dit is wat je wilde, toch?”, vraagt Maarten. Godzijdank is de rest ons bespaard gebleven.

Zo grappig om te zien: voor het keuzemoment is iedereen nog leuk met elkaar, maar na dat moment: oei… hangt er meteen een soort ijsgordijn tussen de boer in kwestie en de afgewezen kandidaat. Waar er vijf minuten voor het keuzemoment nog sprake kon zijn van een warme knuffel, is de knuffel na het keuzemoment een verplicht nummer geworden. Of gewoon een handdruk met drie kusjes op de wang. Want ja… de wederhelft kijkt nu mee hè?

En dan zijn er nog twee boeren die moeten kiezen: Jaap en de seizoenshork. Wordt het Marnix en Janneke? Marnix en Bertine? Jaap en Petra? Jaap en Marian? (Die laatste combi klinkt lekker, maar dat komt misschien dan weer doordat ik een andere Jaap en Marian ken.) Of gaan ze misschien onderling nog uitwisselen, zoals de Friese boer Jan (seizoenshork avant la lettre) die er met een vrouw van varkensboer Gerard vandoor ging? Marnix en Marian lijkt me dan ook wel een leuk setje: dat wordt dikke mot namelijk.
En Jaap zie ik dan wel met Bertine, want die gaat gewoon zwijgend in de kas haar (en zijn) werk staan doen. Hmmm… Idee voor een nieuw programma: Boer Swapt Vrouw. Heeft iemand hier het nummer van KRO-NCRV toevallig voor me?

Tot volgende week!

Een champignon maakt meer kapot dan je lief is.

Ik dacht aan het begin van deze aflevering serieus dat er  iemand op zou stappen. Ik had alleen bij een andere boer in gedachten… Drie keer raden welke.

Maar goed, bij Wim wordt het er niet genezelliger op met Paula die er, gezeten op de racefiets, achter komt dat Wim eigenlijk helemaal niets voor haar is. Ze blijft afstand voelen en ze valt vooral over het feit dat hij geen tegengas geeft. En daar kan Paula niet tegen. Dus gooit ze het er uit. Dat had ze beter eerder kunnen doen, want nu gingen er bij Wim pas wat lampjes branden. Hij waardeert haar eerlijkheid en zegt vooral veel en vloeiend “getsie!” Daarna volgt er een troostknuffel, maar het leed is al geschied. Marit wordt erbij geroepen en Paula vertelt dat ze de boerderij verlaat.
Yvon komt op dat soort crisismomenten altijd even langs om ergens tegen een boom geleund aan de boer in kwestie (lees: de boosdoener) te vragen hoe of wat. En of hij er wel genoeg aan gedaan heeft. Wim vertelt dat het wel heeft geleid tot het gewenste resultaat: hij zou toch voor Marit hebben gekozen. En op de vraag of hij dat wel genoeg aan haar heeft laten merken antwoordt Wim bevestigend. Hij kan alleen nog niet “fala-hirten” als er een ander bij is. Dus. Hij hoopt dat Marit hem ook leuk vindt. Marit weet van niks wanneer Yvon vervolgens bij haar informeert hoe Wim zich naar haar opstelt. Ze kan hem niet peilen en wilde dat bij hem neerleggen, maar Paula was haar net voor. Yvon verlaat de boerderij met de woorden dat ze er allebei iets voor moeten doen. Dat wordt volgens mij redelijk tara-hekken aan een daha-dood paard…

Bij Jaap is het ook allemaal een beetje “mwah”. De dames worden volop in het bedrijf ingezet en dat gaat Marian met een i toch een beetje te ver: “We kunnen hier wel solliciteren!”, zegt ze tegen conculega Petra. En tijdens de koffiepauze op het kantoor van de baas gooit ze er toch even uit dat ze wel iets meer van Jaap zou willen zien dan Jaap “in bedrijf”. Zo heftig als de voice-over ons doet vermoeden wordt het niet, maar Marian met een i wil wel weten of ie al met het keuzemoment bezig is. Maar Jaap laat weinig los. Ondertussen krijgt Jaap het wel moeilijk. Eerst was er één vlindertje voor één vrouw, nu twee voor twee vrouwen. Tja… best lastig, zo’n sollicitatieprocedure voor een gratis werkneemster… De dames hebben de oplossing: hij kan ze ook allebei kiezen en dat ze dan om en om bij Jaap zijn. We krijgen ook nog een inkijkje in de kledinggewoontes van het drietal: Petra en Jaap lopen allebei, weliswaar los van elkaar, wel eens naakt door hun eigen huis. Dat kan een beetje awkward zijn vanwege het “mi casa es tu casa-principe” dat Jaap aanhangt, omdat z’n zus en z’n zwager dus te allen tijde binnen kunnen komen lopen. (Alhoewel ik vermoed dat ze dat na deze aflevering niet meer doen.) Marian met een i doet dat nooit en heeft de oplossing: gewoon niet naakt lopen. Kijk, aan deze info hebben we voor de rest ook geen reet. Reet. Goh, leuk in dit verband, al zeg ik het zelf…

Nu ik het toch over achterwerken heb: de seizoenshork heeft de dikbilclub uitgenodigd. Ik dacht eerst even dat ik in de maling werd genomen, maar er lopen massaal billenmannen door het weiland. Koeiebillenmannen, dat dan weer wel. Bij één van de dikbilvrienden komen de eerste tranen van de seizoenshork, omdat: “Verstand dit en dat; gevoel blijft in het midden hangen.” Lekker vage omschrijving weer voor het feit dat het verwarrend is. Het gejank blijkt besmettelijk te zijn, want wanneer Bertine wat stiller wordt omdat ze niet lekker in haar vel zit, wordt ze door de seizoenspsychohork apart genomen voor een plattelandsconsult tussen de schapen. Bertine gaat heel diep en dan sluit de psychohorkopaat af met: “Zo, nu eerst de schapen en daarna pak je een momentje voor jezelf.” Je hoort ‘m bijna denken: dat gezeik ook… Voordat Bertine zich opsluit in die troosteloze stacaravan, krijgt ook zij eerst een troostknuffel. En ik denk alleen maar: WAAROM HEB JE EEN CARAVAN OP JE ERF??? Ik ben boer, ik kan niet op vakantie, dus dan ga ik drie weken per jaar in m’n caravan zitten die in m’n eigen tuin staat. Zoiets? Geen idee. Whatever.
Janneke gaat ondertussen steeds lekkerder in haar vel zitten en dat valt de psychopaatshork op. Hij wil haar ook even spreken en begint bij het schapen scheren met de vraag hoe zij het allemaal ziet, hier bij hem. Janneke geeft vlot een constructief antwoord en stelt meteen de vraag wat hij haar te bieden heeft. Wanneer hij warmte en geborgenheid zegt, is Janneke om. Duidelijk. En hij geeft ook toe dat Janneke iets meer dan “gewoon” is. Maar het blijft verwarrend voor ‘m.

Nee, dan Stinkin’ Steffi. Die ziet ook in dat het wel serieus wordt nu, maar het blijft luchtig. En ze laat niets merken. Er wordt met Harrold wel een deal gesloten: zij is geen huisvrouw, dus als zij ’s middags een boterhammetje smeert, dan gaat hij ’s avonds koken. Ze hapt meteen. Roel voelt ondertussen een klik met iedereen: tussen hem en Stinkin’ Steffi, Tussen Stinkin’ Steffi en Harrold en tussen Harrold en hem. Ach, wat zoet. Maar Roeltje… Harrold is wel een concurrent hè? Dat je dat effe weet…
Ik weet niet wat het is bij Stinkin’ Steffi, maar op één of ander manier krijgt zij altijd een helder inzicht tijdens het eten. Bij het eerste keuzemoment was ze er na de lunch uit, nu zegt ze het zeker te weten na het laatste avondmaal op de boerderie. Voor één van de heren dan. En dan vraag ik me af: heeft het toevallig iets te maken met de tiramisu die Roel heeft gemaakt? Niet te vreten, dus gaat ze voor Harrold? Of juist andersom? Hmmm…

Ik heb het beste voor het laatst bewaard: Paddobabe. Begint al goed: ze is moe vanwege een vol hoofd. En ja hoor: tranen. Want alle ellende van vorige relaties komt weer boven, dus moet het nu wèl goed zijn. Met Maarten had ze vorige week al een gesprek over dat het goed voelde, nu was Ruud aan de beurt tijdens het opblazen van het zwembad. Ze zijn allebei eigenwijs, ze loopt wel tegen een muurtje aan bij hem, ze hebben weinig woorden nodig en daardoor ze kunnen op niveau communiceren. Maar dat was voordat de zweefteef in Paddobabe losging. Manmanmanmanman…
We zien in één shot Ruud op z’n buik op de tuinbank liggen, die verveeld naar z’n telefoon tuurt en Maarten die hetzelfde doet, maar dan zittend op z’n achterwerk in een tuinstoel. En in het midden zien we Paddobabe wild vliegen van zich afslaan. Of wacht effe… is het ochtendgymnastiek? Neen, vrinden: het blijkt een ritueel. Voor haar tuinaltaar. Dat is dan weer gewoon een sidetable van Leen Bakker met wat kaarsen van Xenos en een fotolijstje. Ik had het pas echt door toen ze het ging uitleggen. “Kijk. Je hebt een lichaam en een energetisch lichaam….” Ik steek alvast een wierookje aan en zoek m’n geitenwollensokken op. “Zijn die uit balans, dan word je ziek.” Bij mij is het meestal heel saai gewoon een nogal overijverig virus in m’n lichaam dat dat veroorzaakt, maar ik zal wel weer een uitzondering op de regel zijn. Ik verslik me haast in m’n linksdraaiende zeewierquinoa-gojibessensalade met chiazaad wanneer ze roept dat haar mannen wel een steenhealing kunnen gebruiken. Dan kunnen de mannen ook weer een beetje in balans komen. Ik denk dan heel simpel: stel, alles doet zeer in je brakke lijf, behalve je hoofd. Dan laat je een steen tegen je harses gooien zodat je ook echt goeie koppijn hebt et voilà: in balans. Een soort steniging dus, om in balans te komen. In principe kan dit natuurlijk met alles. Ik noem een honkbalknuppel. Maar dan heet het uiteraard een honkbalknuppelhealing. Lijkt me logisch.
Maar nee. Paddozweefteefbabe pleurt een matje van koperdraad en kristallen (lees: een gewoon matje waar ze veel te veel voor betaald heeft) op de grond in de tuin en Ruud mag als eerste plaatsnemen. Hij krijgt hier en daar stenen op z’n lijf gelegd en terwijl Paddobabe de negatieve energie (of de vliegen) van zich afslaat, wordt alles in Ruud weer uitgelijnd. Zegt ze. Heel normaal. Zegt ze. Wanneer het de beurt is aan Maarten, ligt Ruud met z’n uitgelijnde chakra alweer op de tuinbank, maar wel met z’n hand over z’n ogen. Hij kan het niet meer aanzien allemaal.

Ik begin me serieus af te vragen of het wel gewone champignons zijn die ze verbouwt…

Tot volgende week!