Er is een einde gekomen
Aan een zoektocht
Aan stille hoop
Aan onzekerheid
Aan dromen
Aan een toekomst
Aan dromen van een toekomst
Aan een onschuldig kinderleven.
Ik heb een knoop in mijn maag
En een hoofd vol gedachten
Aan Nicky… Anne… Farida…
Aan Nicole… Jessica… Marianne…
Aan Tanja… Ruben en Julian…
en alle anderen waarvan de namen me zijn ontschoten.
Was jouw naam de laatste die aan de lange rij namen is toegevoegd?
Of is er dan nooit meer iemand echt veilig, hoe jong of oud ook?
Want ik hoopte na Anne nooit meer zo’n stukje te moeten schrijven.*
Het bleek ijdele hoop.
Anne was niet het laatste slachtoffer van een zieke geest.
En ik ben bang dat jij dat ook niet bent.
Een zieke geest waarvan het leven ook voorbij is.
Want ook jij bent nooit meer echt vrij, nooit meer onschuldig.
Altijd over je schouder moeten kijken.
Vooral daar waar jij je straf gaat uitzitten.
Daar ben jij je leven niet zeker. Daar ben jij het laagste van het laagste. En terecht.
Want aan kinderen kom je niet.
Maar jouw lot boeit me totaal niet.
Wel het lot van dat ventje van 9.
En het lot van zijn familie; verlost van de onzekerheid.
In ruil daarvoor moeten ze gaan nadenken over de invulling van de uitvaart.
Krijgen ze te maken met familierechercheurs, advocaten, rechters.
En met de gruwelijke waarheid van de laatste uren van hun lieve, kleine Gino.
De gruwelijke waarheid die de komende tijd door justitie woord voor woord uit je zal worden getrokken.
En die families van Nicky, Anne, Farida… noem ze maar op.
Ze weten allemaal hoe het voelt.
Ze zijn nu allemaal weer terug bij dat moment.
Van allesverterende onzekerheid
Van leven tussen hoop en vrees
Van het afgeven van DNA tot die ene onvermijdelijke mededeling.
Van het gekmakende verdriet dat nooit meer over zal gaan.
Van de woede, het moeten identificeren van een geliefde, van de slepende rechtszaken.
En van de oneindige leegte die nooit meer gevuld gaat worden.
Heb je tóch nog iets bereikt in je leven.
Ik hoop dat je nooit meer slaapt.
* Link naar mijn blog over Anne Faber (2017):
https://annekedejong.wordpress.com/2017/10/
annekedejong 