Boer Zoekt Vrouw ’23: Even voorstellen.

Jaaaaaaahoorrrrr!!!! Het is weer zondagavond. Zo’n lekkere, “ouderwetsche” zondagavond waarop ik voor de televee zit mét (en daar komt ie, het detail) pen en papier. Want Boer Zoekt Vrouw op de buis. Vandaar. Er zijn weer vijf vers-wanhopige boeren uut de niet-vaderlandse klei getrokken en voor de camera geflikkerd om een oproep te doen voor die ene, leuke, lieve, spontane, zorgzame met humor. Of de boeren dat zelf ook zijn, valt altijd nog maar te bezien, want daar komen we in de logeerweek pas vaak achter.
Ik had het dus over niet-vaderlandse klei en dat klopt, want het wordt weer een buitenlandseizoen. En nee, dit keer niet naar Zambia, Canada of de Not So United States of Make America Great Again, maar gewoon lekker dichtbij: alles in Europa. Wel zo overzichtelijk. En geen vliegschaamte (lees: lange wachtrijen op Schiphol) voor Yvon.

En jongens, er zitten weer wat groeibriljantjes bij hoor…
Neem nou zo’n Haico, uit Denemarken. 42 jaar, schoon aan de haak. Geen enkele ervaring met de vrouwtjes. Een beetje de Evert van dit seizoen, zeg maar. Hij woont nog bij pa en ma, maar in tegenstelling tot de normale gang van zaken, gaan de ouders binnenkort het ouderlijk nest (de boerderie) verlaten. Ze willen naar een huisje in een stadje dichtbij verhuizen. Ai, dacht Haico. Dan zit ik alleen. En dus kwam hij in actie. Hij ging hardlopen, hij viel af en hij schreef naar Yvon. Want een vrouw erbij is dan wel iets gezelliger. Ik bedoel: die hond van ‘m lult ook niet terug als hij iets zegt.
Hij geeft aan dat hij graag parachute zou willen springen met zijn vriendin. (Sorry Haico, ik ben al bezet.) Maar ja… Haico heeft helemaal geen vriendin, Haico heeft alleen zijn moeder. En daar is hij voor behandeld. Sorry, ik liet me even gaan. Ik zit nog een beetje in de Wim de Bie-vibe. En Frank van Putten kwam ineens om de hoek kijken.
Met Yvon op de boerderij hoeft Haico ook niet echt blij te zijn, wanneer zij informeert naar Haico’s liefdesleven. Dat bestaat namelijk niet. “Hoe oud ben je nou, Haico?”, vraagt Yvon alsof ze het heeft tegen een kind dat net iets onvergeeflijks heeft gedaan. Haico draait weg en loopt hevig geëmotioneerd bij haar vandaan. “Ja, ik dacht: dat komt wel, ooit. Maar ja.” Hij probeert te redden wat er te redden valt door te vertellen dat hij ooit wel eens verliefd is geweest. En dat het niet wederzijds was en hij dus beter zijn best moet doen. Nou weet ik dat Maud (van Evertje vorig jaar) nog een zus heeft… Dus wie weet.

Nu we toch in het hoge noorden zitten, gaan we meteen maar even door naar Zweden. Want daar woont Bernice. De naam klinkt alsof ze in een paleis woont en dat klopt ook. Ik denk even in een aflevering van Dynasty terecht te zijn gekomen bij de aanblik van het ouderlijk huis. Wat. Een. Kast. Maar Bernice gaat binnenkort op zichzelf, want op vijf minuten loopafstand staat er een vrijstaande woning die momenteel grondig verbouwd wordt. Met (belangrijk) 3 slaapkamers in the making, zodat ze al haar mannen (géén jongens; mannen) kwijt kan tijdens de logeerweek. Bernice is een “paajdenmeisje” die werkt in het melkveebedrijf van haar ouders. Maar bij de paarden voelt zij zich natuurlijk heel erg onmisbaar. Zo haalt ze bijvoorbeeld elke dag de spinnenwebben weg uit de stal. Ik denk dan: een beetje boer heeft toch wel iets anders te doen, maar goed: er is ook nog personeel voor het echte(re) werk blijkbaar. Ook Bernice heeft geen enkele ervaring in de liefde, los van dat ze wel eens heeft gezegd dat ze iemand leuk vond. Niet tegen die persoon overigens. Nou kijken de husband en ik ook heul erg graag naar First Dates en als daar iemand zit die jonger is dan 25 zeggen wij altijd: GA STAPPEN! Ga niet met je kop op tv zitten, maar ga een keer een kroeg in ofzo. En ja, dat dacht ik gisteren ook, want Bernice is pas 23. Aan de andere kant: er woont in Zweden echt geen kip in haar buurt en zegt ze zelf in een bubbel te leven: “Ik, m’n hond en het bedrijf. En af en toe de supermarkt.” Tel daarbij op dat ze zichzelf in gezelschap altijd een beetje opstelt als het muurbloempje van dienst en hoppa: een lang en eenzaam leven ligt op de loer. Dus vooruit, Boer Zoekt Vrouw. Maar laat ik je niet in dat Amsterdamse restaurant zien binnenlopen… (Overigens lijkt het me nog steeds heel leuk om daar als zogenaamde achtergrond-eter, een soort beeldvulling dus, te gaan zitten. De afspraak staat al min of meer met een goede vriendin, omdat onze mannen niet meewillen, dus mocht je mij daar ooit zien met een andere dame: ik ben heel erg gelukkig getrouwd en zij ook. Alleen niet met elkaar. Dus.)

We zakken af naar Frankrijk, naar de andere boerin: Claudia. Ze is 57, een voormalig doktersassistente en nu biologisch melkveehouder. Na haar huwelijk zijn Claudia en haar man op wereldreis gegaan en daarna gingen ze zijn droom achterna: een boerderij in Frankrijk. Drie jaar geleden is haar man overleden en dus staat ze er nu alleen voor. Haar twee dochters studeren inmiddels in Caen en zijn dus niet altijd van de partij. Zij willen hun moeder graag weer gelukkig zien en staan volledig achter haar zoektocht. Zo lief altijd, als die kinderen er zo in staan hè? Nu zoekt Claudia haar nieuwe “Ami pour la vie”, zoals dat in het Frans heet. Nog even over dat biologische boeren hè… Als één van haar koeien ziek is, komt er geen antibiotica aan te pas. Wel een soort van voodoo ritueel: Claudia steekt haar koeien met naalden. Dat klinkt heftiger dan het is: ze doet aan koeienacupunctuur. Ja. Ik wist ook niet dat dat bestond. Maar ik weet nu wel waar de E36 bij een koe zit (vraag me niet wat het is) en waar die mee in verbinding staat: de uier. Dat u het even weet.
Verder geeft ze ook afslanktips: doe als de Fransen als je wilt afvallen: eet je warme maaltijd in de middag. Dan heb je de rest van de dag geen honger meer. (Maar wel net genoeg trek voor een toastje met een Frans kaasje en een rood wijntje erbij. Ik dan hè…) 


In Duitsland vinden we Piet van 63. Een gescheiden vader van 4 volwassen kinderen die nog niet zo lang geleden zijn melkveebedrijf heeft verkocht. Hij woont en werkt nu bij een bevriende boerenfamilie die in vleeskoeien doet. Piet woont in een appartementje boven de boerderij met zicht op een zwembad in de tuin (husband: lees je mee?). Eten gebeurt gemütlich mit die ganze Familie, maar daarna zout iedereen weer op naar zijn of haar eigen hok. Bij de verkoop van zijn eigen bedrijf heeft hij nog wel wat lapjes grond gehouden, dus hij is ook nog part-time akkerbouwer. Alleen het vertrek van zijn koeien viel hem zwaar en dat snap ik wel. Verder is en blijft het een “oprjochte” Fries, die zijn dag steevast begint met Omrop Fryslân en elke zin beëindigt met “he?” Echter dan dat krijg je ze niet.

En dan de laatste boer. Stel, je bent een vrijgezelle meid van rond de dertig die wel in is voor een uitdaging en je zit naar BZV te kijken met het idee: ik ga even kijken of er iets voor me bij zit. Ineens zie je een leuke gozert in beeld verschijnen die nog geen relatie heeft gehad (ideaal, want die is nog lekker alle kanten uit te kneden), die woont in Frankr… oh wacht. Dat was Claudia. Die een zwembad in de tui… oh nee, dat was Piet in Duitsland. Anyway, die boer is in het buitenland. En die vlak bij Wenen en op maar twee uur rijden van Boedapest woont voor een -zoals hij zelf zegt- leuk weekendje weg. (Wacht effe: maar twee uur??? Twee uur rijden is geen weekendje weg voor ons vrouwen. Wij noemen dat gewoon “even shoppen”, meneer…)
Nou ja, goed: aan het woord is Richard. Hij is een 32-jarige akkerbouwer zonder relatiegeschiedenis, maar wel met scharrelervaring, woonachtig in Slowakije. Dit wordt de pussy-magnet van dit seizoen, let op m’n woorden. Jeuzes! Zei ik dat echt? Ik bedoel natuurlijk: dit wordt de brievenkoning van dit seizoen. Hij luncht volgens Slowaaks gebruik altijd buiten de deur (of hij kan gewoon niet veel in de keuken). De menukaart is een strookje papier dat op tafel ligt. Yvon probeert te ontcijferen wat er op de menustrook staat en vraagt wat aardappel is. “Nou, een aardappel is zo’n ding dat in de grond groeit…” Ah, hij heeft wel humor. Hij zoekt een Nederlandse vrouw, omdat hij toch bang is dat er teveel cultuurverschillen tussen hem en een plaatselijke partner zullen zijn. Ondertussen wordt het eten geserveerd. “Pivo!”, roep ik uit als ik zie dat ze er allebei een biertje bij hebben. Ik heb niet veel met bier, maar weet dat het in het Tsjechisch pivo is en ga ervan uit dat het in het Slowaaks niet anders is. (Ik heb het gecheckt: en het klopt! En ondanks dat ik er niet veel mee heb, smaakte de pivo een paar jaar geleden in het Praagse Hard Rock Café best goed.) Richard wordt wild van zijn grond. En dat is maar goed ook; het is “maar” 11.000 hectare. Genoeg om wild van te zijn, zeg maar. Want er staan ook aardig wat gebouwen op zijn terrein. Of nou ja, gebouwen… “Ik kijk er doorheen”, zegt hij. En daar is geen woord aan gelogen. Meneer heeft namelijk een oude staatsboerderij overgenomen en de gebouwen zijn niet echt heel erg goed onderhouden. Zeg maar gerust niet onderhouden. Het enige gebouw dat er nog redelijk bijstaat, is het voormalig hoofdkantoor. Een klein flatgebouw, waar hij dan ook in woont. En dus staat de wasmachine aan de ene kant van de gang in de voormalige keuken naast de voormalige kantine en is de woonkamer aan de andere kant van de gang in waarschijnlijk kantoornummer 4, 5 en 6. Gezellig is anders, maar hij heeft wel genoeg kamers voor waarschijnlijk alle briefschrijfsters. Toch handig…

Nou, we zullen wel weer tot na de zomer moeten wachten, maar dan gaat het weer helemaal los: de speeddates, de logeerweek en de stadstripjes. Heerlijk ongemakkelijke tv weer. Ik kan niet wachten…

Advertentie

B&B vol liefde, week 7: Voelsprieten

Suus zag de vonk in Portugal tussen Saaie Martijn en Fenna niet helemaal aankomen. Of nou ja, vonk… Blikseminslag. Vooral bij Saaie Martijn dan. En de voltallige familie. Voor Fenna gaat het eigenlijk ook allemaal iets te snel: ze schrok zich de apenpokken (beetje inspelen op de actualiteit hè) toen Saaie Martijn het woord ‘verliefd’ in de mond nam. En dat zijn moeder twee minuten daarna (stonden ze om de hoek te wachten bij dat kampvuur?) Fenna in haar armen nam en tegen haar “Welkom in de familie” zei, hielp ook niet echt. Mozeskriebeltering, ik zou spontaan bij Suus in de koffer springen om die hele familie te ontvluchten. (In de koffer van Suus. Als in bagage. Niet met Suus ín de koffer. Ik weet dat jullie dat dachten, stelletje vunzen!) Maar goed, Fennepen laat het maar een beetje over zich heen komen onder het mom van ‘we zien wel waar het schip strandt’. Als Saaie Martijn niet heel snel een beetje chill gaat doen, vrees ik dat de stranding van dat schip heel snel volgt.
Wie wel heel snel strandt, is Linda. Weer een blondje, maar dan verpakt als Gooisch meisje. Fenna vindt dat ook zij een eerlijke kans verdient. Saaie Martijn (en de rest van de familie) denkt te zien dat Fenna bezorgd kijkt als Linda aan tafel zit en dus probeert hij haar blikken van geruststelling toe te werpen. Linda krijgt van Saaie Martijn de roze kamer en is helemaal in haar nopjes. Maar nog voordat ze haar koffer heeft uitgepakt, vertelt Saaie Martijn dat ze te laat is. Ze mag best blijven, maar ze besluit dat dat weinig zin heeft en dus vertrekt ze na een paar uur alweer. Na Suus dus exit nummer twee die dag. Gaat lekker zo. Saaie Martijn neemt zijn grote liefde mee voor een overnachting naar de Algarve. Even naar Albufeira. Waar zij ooit twee maanden heeft gewoond en dus Saaie Martijn kan rondleiden. En ‘m heeeeeel voorzichtig kan vertellen dat het voor haar best wel een tikkie snel gaat allemaal.

Bij Astrut gaat het hele leven te snel. Ik zei het al in de eerste blog: het is een mokkel met issues. Bij de golftraining van haar zoon  bespreekt haar zware situatie met haar ex, van wie ze overigens nog maar één jaar gescheiden is. Let that one sink in. Eén jaar. En dan daten op tv. Volgens Astrut zit JamJam ondertussen op een roze wolk en hij stelt zich veel te veel open (voor een mokkel met issues) en dat gaat vroeg of laat tegen hem werken. In eerste instantie wordt er heel romantisch nog naar de Formule 1 gekeken op één telefoon, leunend tegen een hekje met uitzicht op een prachtig meertje. Dan snijdt Astrut kruidengate nog even aan om JamJam alsnog haar excuses aan te bieden. Hij vindt haar nog steeds 100% de moeite waard. Dat is niet wederzijds, want ja… “Ik heb maar één hart en daar zitten die twee kleine draakjes in en daar past op dit moment gewoon niks bij”, zegt Astrut. Nou, als haar kinderen kleine draakjes zijn, dan weten we in elk geval van wie ze dat hebben. Maar versgescheiden mokkel met issues: DOE. DAN. NIET. MEE. Astrut zoekt geen relatie; die zoekt een psycholoog. En een verdomd goeie ook. Wat ik al voorspeld had, gebeurt ook. Ze laat JamJam zakken als een baksteen. De laatste avond wordt dan ook een ouderwets gezellige: JamJam alleen beneden in zijn kamer en om negen uur ligt het hele Oostenrijkse Alpenkoor al op één oor. De volgende ochtend is vooral aan de kant van JamJam één groot tranendal, compleet met zielige violen. Astrut laat niet zoveel merken, want daar zit geen gevoel in. Gevolg: een heeeeeeel gezellig ontbijt waar geen woord gesproken wordt. Astrut is dolblij dat ze straks weer lekker allein ist. En JamJam gaat het ontzettend missen dat hij om vijf uur ’s morgens geen geluiden meer hoort. Wees blij, man. Iemand die niet drie uur in een file hoeft te staan om op heur werk te komen, hoeft ook niet om vijf uur al uit de veren. Astrut krijgt van haar dochter te horen dat ze af en toe best moeilijk kan zijn, omdat deze man nu ook weer weg moet. “Het is niet de juiste tijd. Ik ben er voor mijn doen open in gegaan”, zegt Astrut. Meiiiiid, als dít open is… Okee. Ze zegt dat er wel een klik is en net als JamJam hint ze op een open einde. Ik hint vooral op een einde. JamJam rijdt weg en als Astrut daarna de camera op haar snoet krijgt, draait ze weg. Heeft het mokkel dan toch iets van gevoel? JamJam heeft zijn hielen nog niet gelicht of ze zit al am See mit ihre freundin SCHJTeffi om haar hart te luchten. Ze wil gewoon een man naast zich op de bank met een arm om haar heen en een schouder om tegenaan te hangen. Ja, die heb je net naar Nederland terug laten rijden. En toen ie er wel was, ging jij boven op je kamertje zitten mokken. “Mijn hart is 90% voor de kinderen”, zegt Astrut. SCHJTeffi concludeert dat 10% voor een man wel erg weinig is en dat haar kinderen het misschien best fijn zouden vinden als ze zagen dat mama ook weer gelukkig was. Maar ja. “Nee. Wij samen zijn de drie musketiers en als daar een man bij komt, dan loopt dat gevaar.” Nogmaals, Astrut: psycholoog. Zoek er één. Of zeik niet zo. Of luister naar SCHJTeffi…
En volgens mij heeft ze dat laatste gedaan. Ze vindt het bijzonder dat mannen zich hebben aangemeld om haar te leren kennen, dat ze dus de moeite waard is en dat ze best wel meevalt. En JamJam? Astrut zet haar telefoon in het gras en filmt zichzelf van onderen, tegen de zon in. “Harm Jan is al een paar keer geweest en ik ben blij als hij er is.” En dan, ineens, verschijnt hij daar: JamJam gaat naast Astrut in het gras zitten en kan amper een woord uitbrengen. Als dochter Noa er ook nog eens bij komt, neemt ze plaats op schoot bij haar bonuspapa JamJam. De blikken worden op de toekomst gericht, want Astrut zegt samen met JamJam zelfs het nieuwe jaar te willen inluiden. “Dankjewel dat je je hebt opgegeven”, zegt Astrut tegen JamJam. Daarna pakt ze hem vol op de bek. Beetje voorzichtig, maar toch. En over blikken gesproken: die blik van Noa toen dat gebeurde. SCHJTeffi had dus toch gelijk: mama gelukkig, kinderen happy. Zie je nou wel? Leuk. Ik hoop echt dat het wat wordt. Dat verdient JamJam en -echt waar- ik gun het Astrut. En ook haar kids.

BIj Hans in Italië staan er ineens twee makelaars op de stoep. Of Denise deze hut nog wil verkopen. Denies denkt: verkopen? Nu al? Loog Hans tegen mij? Want Denies weet nergens van en ziet haar droom om in Pistoia als een soort kasteelvrouwe op de berg de B&B van Hans te bestieren in één keer uit elkaar spatten. Hans wordt erbij gehaald. Hans en Libera zijn in 2015 al gescheiden en in 2019 hebben ze de B&B maar eens op een verkoopsite geplaatst. En toen kwam corona om de hoek kijken en werd de verkoopsite straal vergeten. Tot nu. Hans ziet het allemaal weer zonnig in: eindelijk verkopen? Eindelijk los van Libera? Denies denkt van niet, want die twee zijn nog lang niet klaar met elkaar en met deze B&B. Ze geeft Libera een pedicurebehandeling, die haar waarschijnlijk beter beviel dan de astrale manicurebehandeling van zweverige Sylvia. Maar ook Denise voelt, net als zweverige Sylvia overigens, het verdriet door Libera’s (teen)nagels naar buiten sijpelen. Libera vindt Denise perfect voor Hans, dat moet ze ook nog even kwijt, maar dan gewoon via haar mond. Denise vindt dat zelf iets minder; Hans gaat de friendzone in. Alleen weet Hans dat nog niet. Wanneer hij zijn dochter aan de lijn heeft, is hij alleen maar positief over Denise: ze is lief, ze is de leukste, ze is goed onderhouden, blablabla. Goed onderhouden? Krijgt ze elk jaar een nieuwe stuclaag ofzo? Wordt ze elk jaar APK-gekeurd dan? Het zal allemaal wel. Maar het belangrijkste dat Hans te melden heeft, is dat hij voelt dat er iets aankomt. Dat er vrouwen zijn die verliefd kunnen worden op hem. Bij gebrek aan voelsprieten bij Hans helpt Denise hem even fijntjes uit de droom: zij gaat. Ze gaan als vrienden uit elkaar en Libera wenst Denise op de valreep nog even ‘veel sukseks’. Dus. En na het vertrek van de zoveelste vrouw komt Hans er eindelijk achter dat er geen enkele vrouw bij hem in een B&B komt wonen die hij met zijn ex-vrouw runt. Misschien moeten ze dan toch maar echt uit elkaar? De man is wel echt snel van begrip hè?

Die andere Hans, Franse Hans dus, wordt door de overgebleven dames aan een kruisverhoor onderworpen: ze willen wel eens antwoorden. Want hij draait overal omheen en daar worden Petra en Anne Marie knettergek van. Maar hij blijft vaag en wordt kribbig van teveel directe vragen. Ondanks het vragenvuur heeft Hans nog wel een verrassing: hij komt verkleed als ridder op een paard de jonkvrouwen ‘redden’ van de chagrijnige kasteelheer. Nou joh… ik was ‘m allang gepeerd. Dat wordt weer peerdrijden natuurlijk. Hij neemt Anne Marie even later apart. Hij vindt haar meer dan interessant, dus hij wil weten hoe zij erin staat. Maar zij is wel een beetje klaar met Franse Hans. Anne Marie helpt hem meteen uit de droom: “Na één week worden wij knettergek van elkaar. Ik ben voor jou geen relatiemateriaal.” Dus. Einde verhaal. Anne Marie vertrekt, Petra is van slag en Franse Hans is aangeslagen. Franse Hans zoekt wat afleiding en neemt Peet achterop de motor mee naar een stadje in de buurt. (En als je dacht: wat zat daar een mooi franstalig liedje achter: dat was zangeres Zaz met Till Lindemann. En dat is dan weer de zanger van Rammstein. Dus hij kan het wel, mooie, rustige muziek maken… Het nummer check je hierrrrr. Het is overigens voor Franse Hans en Petra niet te hopen dat hun liefde net zo verloopt als in de clip van dit nummer.) Even later merkt Franse Hans op dat hij net Remi is; alleen op de wereld en dat schiet bij Petra in het verkeerde keelgat. In tranen zit ze buiten en komt Franse Hans haar troosten. “Moeilijk hè?”, want ja… ook hij heeft moeite met het vertrek van Anne Marie. Dat vertelt hij als Peet hem vraagt of hij enig idee heeft waarom zij zo verdrietig is. Hij kon er niet verder vanaf zitten. Later blijkt het allemaal te berusten op een misverstand, want hij zou zich alleen voelen als Petra ook nog eens weg zou gaan, zei hij. Nouuuuuu… Peet zit nu met een klassiek geval van het syndroom van ik-blijf-over-maar-had-hij-anders-ook-voor-mij-gekozen? Franse Hans vraagt of ze wil blijven. “Daar moet dan fucking veel voor gebeuren”, is het antwoord. Hij vertelt nog even dat er met Anne Marie aantrekkingskracht was, maar op een andere manier dan met haar. Godsamme, wat een hork! Heeft dan echt geen enkele vent op deez’ aardkloot voelsprieten??? “Tweede viool, daar doe ik niet aan”, zegt Petra resoluut. En terecht. Franse Hans komt in actie: hij doet bij Peet een blinddoek om en trekt zelf z’n nette pak aan. (Dat is namelijk een stuk beter dan in zijn blote bast, want dat zagen we toevallig toen Petra die ochtend voor het eerst de trap op ging om hem wakker te maken met een kopje koffie: meneer heeft borsthaar, brrr… dat, of hij had zijn trui nog aan.) Hij ontvoert haar naar de tuin, waar een picknick met champagne op hen wacht. En dat doet het hem. Hij doet moeite voor haar en, als we de roddels mogen geloven, zijn ze nog steeds samen.

In Portugal is er geen twijfel mogelijk of er sprake is van liefde. Richard en Simone zijn al jaren een stel. Althans, zo komen ze over. De dochter van Ries komt over uit Nederland. Demelza. Aparte naam. Ik zeg niets over haar haarkleur. Of haar rugzak. Nee. ‘Demelz’ kan het prima vinden met Simone, maar hun samenzijn is van korte duur. Simone krijgt een telefoontje dat het niet goed gaat met haar moeder en ze moet meteen terug naar Nederland. Richard is één en al troost, begrip en de rust zelve; hij weet wat het is om te laat te komen bij een dierbare die overlijdt. Hij was ooit zelf tien minuten te laat bij zijn vrouw toen ze overleed. Op het vliegveld vraagt Richard of ze het durft te zeggen. “Wat?”, vraagt Simone. “Nou, ik hou van jou!” “Oh ja tuurlijk! Ik hou van jou.” Dat wist iedereen al, maar ze spreken het voor het eerst uit. Dit zit goed. Simone vliegt terug, haar moeder overlijdt de nacht erna. Richard gaat vijf weken lang knallen om alles af te krijgen in de B&B en Simone komt terug, heeft ze gezegd. “En anders ga ik ‘r halen!” Mooi.

Menno haalt alles uit de kast om Natasja het hof te maken. En het lijkt te werken: zij gaat hem steeds leuker vinden. Kleiduiven schieten, kanovaren… het één met meer succes dan het ander: in Nederland was ze koningin kleiduiven schieten; hier raakt ze er geen één en wordt ze kribbig. Menno schiet ondertussen de ene kleiduif na de andere aan splinters. Menno voelt dat elke vezel in zijn lijf blij wordt van Natasja en hij zegt de synchoniteit fijn te vinden. Joh, lul normaal. Natas merkt dat ze de tepelpiercing en het feit dat hij alleen in het weekend twee alcoholische versnaperingen tot zich neemt, inmiddels naast zich kan neerleggen. Maar het neemt niet weg dat ze de boot toch af houdt. Op de laatste avond wil Natas even tijd voor zichzelf en zit Menno te wachten tot hij de volgende dag de uitslag krijgt. “Alsof je op een examenuitslag zit te wachten.” Hij krijgt tranen in zijn ogen als hij denkt aan een eventuele afwijzing. Nou joh, zakdoeken erbij dan maar. De volgende ochtend zegt Natas hem heel leuk te vinden, maar ze mist het sparkeltje. En vindt dat vooral heel erg stom van zichzelf. Ze zet de deur op een kier, maar gooit het hek dicht als Menno richting Nederland vertrekt. Wordt niks. Ja, vrienden…

Op Madeira komt Beatrix erachter dat Bassie een vriend is en dat ook vooral moet blijven. Hij is het daar volledig mee eens en gaat zijn koffers pakken. Tjerk liegt dat hij Bas gaat missen en hij krijgt op de valreep nog een tip van Bassie mee: pak je kans. Tjerk vindt Bas ineens een ‘topgozer’, al denk ik dat Tjerk dat vooral vindt omdat Bas vertrekt.
Maar Tjerk pakt zijn kans niet. Beatrix is een open boek, zegt ze. “Ik ben twee keer weduwe, één keer gescheiden en ik heb zes kinderen. Van jou weet ik niks.” Maar dat lag volgens hem aan Beatrix zelf, want pas nu de concurrentie is uitgeschakeld krijgt hij van haar de kans om vragen te beantwoorden en luistert zij nu ook pas echt. Hij ervaart het als een ‘turning point’. “Ik heb het gevoel dat er een nieuwe weg is ingeslagen; er is potentie.” Tuurlijk joh. Wéér zo’n exemplaar zonder voelsprieten. Ted neemt Tjerk eerst nog even mee voor een dagje op Madeira. Eerst sjezen ze in een Toboggan, een soort rieten slee door de straten naar beneden. Tjerk doet moeilijk over de prijs van de souvenirfoto en lult er nog vijf euro vanaf. Tja, zo word je rijk en kun je met O.S.M. om blijven gaan. Even later staat Beatrix bij een loket twee kaartjes te bestellen. Op het moment dat er betaald moet worden, doet Tjerk alsof zijn neus bloedt: hij is niet van plan zijn portemonnee te trekken. Bea laat zich niet kennen, maar vindt het vrij normaal dat een man betaalt. Die middag roddelt ze even met haar zus en samen komen ze tot de conclusie dat Tjerk niet de man is voor Beatrix. En dus vindt er die middag een ‘TED-talk’ plaats. Zij begint. “En Tjerk, vertel eens. Wat vind je er van?” Hij vindt het wel vermoeiend, heel druk, een mooi eiland en oh ja, hij wil wel graag contact blijven houden. BeaTed vertelt op haar beurt dat zij niet dezelfde klik voelt en dat haar hart niet uit haar lijf springt. Tjerk klaagt tegen de camera dat hij de warmte mist bij Bea. Nou, dat is dan geheel wederzijds, want zij klaagt dan weer dat hij geen warm persoon is. “Zij is wel mijn type vrouw, met dezelfde achtergrond (O.S.M. dus), hetzelfde familieleven, dezelfde kleding, maar toch…” Als de taxi naar het vliegveld wegrijdt, zegt Beatrix dat “Tjerk weer lekker naar zijn vriendjes mag om te gaan golfen.” Dat denkt helemaal de lading, Tjerksgewijs…

In Spanje krijgt Denise steeds meer gevoelens voor Dave. Maar Dave houdt zich een beetje op de achtergrond. Hij heeft zo zijn twijfels, want hij zou nu toch wel iets meer moeten voelen, zeker na de kus. Maar dat is niet het geval. En Denise vindt het allemaal best gezellig met Dave, maar ze geeft hem niet echt het gevoel dat zij hem steeds leuker gaat vinden en dat hij zich over haar gevoelens voor hem dus geen zorgen hoeft te maken. Terwijl Sven tijdens een date met Denise geen goede beurt maakt door te zeggen dat hij afknapt op vrouwen die heel erg lang en veel met hun uiterlijk bezig zijn (terwijl Denise drie levensdoelen heeft: een B&B runnen, in ‘the gym’ bezig zijn en zichzelf optutten), belt Dave ondertussen met een goede vriend. Uitkomst van dat gesprek: het gaat niet gebeuren tussen Dave en Dees, dus hij gaat. Hij voelt niet dat er liefde is. Denise snapt het in eerste instantie wel, maar vindt wel dat ze verkeerde signalen van hem kreeg, tot die ochtend nog. Dave vertelt het zelf aan Sven en Denise lucht haar hart bij haar moeder. En ze wordt boos. Wat zeg ik? Furieus. Witheet is ze, want er klopt iets niet. Ze wil alleen maar oprechte mensen in haar leven en hoort Dave dus niet meer bij. En ze kan er meteen wel mee stoppen, want in Sven is ze totaal niet geïnteresseerd. Ze stapt op Dave af om verhaal te halen. Wat volgt zijn een berg verwijten aan het adres van Dave. “Deed je mee met andere intenties ofzo?” Dave vindt deze opmerking flauw van haar. Hij is oprecht ondersteboven van het feit dat ze zo tekeer gaat. Tja, als jij je vrouwelijke voelsprieten had gebruikt, had je het ook zien aankomen. Maar ja… “Ik vind het echt heel lullig dat je het zo hebt gedaan, blablablablablablablablabla”, ratelt Denise. Maar het meest irritante is dat de moeder van Denise constant in de deuropening tussen Dave en Dees staat. Op 30 centimeter van het stel af. Mega-awkward. De conversatie is me daardoor een beetje ontgaan. Ik zag alleen maar dat mens staan. Met haar lelijke make-up. Nou goed, eind van het verhaal: Dave stopt nog snel een briefje bij Denise tussen de deur en loopt dan even langs Denise die bij de receptie zit om afscheid van haar te nemen. Die doet dat als een boer met kiespijn en laat merken totaal geen prijs meer te stellen op contact. Het kan maar duidelijk zijn. Goed, Dave weg, Dees in tranen. De brief leest ze niet, want ze houdt niet van spelletjes. Dat deed haar ex namelijk ook. Dus.
Een dag later besluit ze om Sven toch maar een kans te geven. Na de eerste date waar ze hem allerlei antwoorden in de mond legt (“Ben je dominant?” “Mwah… ik kan het wel een beetje zijn, als het moet” “Ja, daar hou ik dus niet van.”), ziet ze nu een andere kant van Sven: hij is super begripvol en ineens gaan haar ogen open dat Sven toch ook echt wel een goeie gozer is. “Ja, ik ken ‘m nu eigenlijk pas één dag”, klaagt ze als het avontuur ten einde komt. Ja muts, als je je eerder een beetje voor een ander had opengesteld dan had je ‘m veel beter leren kennen. Of je had gewoon werk van Dave kunnen maken, zodat hij had gezien dat jij hem ook wel zag zitten. Nou ja, ze voelt zich fijn bij Sven en ze houden contact. Wedden dat dit niks wordt?

Laatste update, c.q. grootste verrassing: ik zag vanavond in het televisie-equivalent van een roddelblad een interview met Astrut. Met naast haar op de bank JamJam. Ze zagen er verliefd uit en dat zijn ze ook. And guess what? JamJam gaat binnenkort weer een grens over, maar dan met z’n verhuisdozen. Hij trekt in bij Astrut, Olivier en Noa. One big happy family. Gemütlich. 

Recapitulee Overflakkee:
JamJam en Astut: check!
Simone en Richard, weetjewel: check!
Franse Hans en Petra: check!
Saaie Martijn en Fenna: grote kans op check.
Natasja en Menno: gaat niet gebeuren.
Ted en Tjerk: no way José.

En oh ja! Hans en Libera: check! Al was dat niet helemaal hoe Hans en Lieb het in gedachten hadden.

Hoe het ook zij, de liefdesscore is in elk geval een stuk hoger dan die van het vorige seizoen.

B&B vol liefde, week 6: Dooie muizen.

In Spanje komt Denise’s moeder even Ben checken die met Dave (natuurlijk) in de gym bezig is. Ik ga eigenlijk steeds meer denken dat deze twee jongens geen leven hebben, naast alleen maar in een hok zonder ramen met hun killerbody in de weer te zijn, maar dat zal ongetwijfeld wel weer aan mij liggen. Mama laat weten Dave meer te zien zitten, omdat ze die langer kent en Ben probeert bij haar in een goed blaadje te komen door te zeggen dat Denise en haar moeder zo op elkaar lijken. En dat is niet echt een heel groot compliment voor Denise, eerlijk gezegd. Vandaag is de dag dat Ben Denise meeneemt op date. Zij haalt hem op uit zijn kamer, hij geeft een compliment dat zij er mooi uitziet (het bekende blabla) en er volgt een omhelzing. Hou dit even vast: die omhelzing. Ben neemt haar mee naar een bekroond restaurant, waar het niet echt heel erg gezellig wordt aan tafel. Er vallen nogal wat stiltes. Ben vindt dat het een heel gezellige date is. Maar als je dacht dat het in het restaurant awkward was: het wordt nog veel erger. Wanneer ze langs de boulevard naar huis lopen, heeft Ben nog een kadootje voor Denise: een magneetje dat hij altijd bij zich draagt en wat hem kracht geeft. Zegt ie. Is nu voor haar en als zij even door haar knietjes wil zakken en daarna weer overeind wil komen, zal hij haar opvangen. Om zo te testen of het magneetje werkt. Denise houdt de boot en Ben af. Hij komt te dichtbij en dat wil ze niet. Ehhhh… Denies: te dichtbij? En die omhelzing eerder op de avond dan? Anyway, ze wil eerst weten wat het nut is van deze maffe actie. “Dan zul je merken dat je veel stabieler staat, nu je dat magneetje hebt.” Denise gelooft het wel. “Misschien later een keer.” Ben vertelt Dave dat het een leuke date was en dat hij steeds meer voor Denise gaat voelen. Is niet wederzijds, knul… En dat blijkt meteen de volgende dag. Dan arriveert Sven, een nieuwe gegadigde. De eerste kennismaking verloopt een stuk soepeler dan de date met Ben gisteravond. Terwijl Ben Sven laat zien waar hij mag slapen, hoort Dave Denise uit over de date van de avond ervoor. Maar die laat niks los. Dan maar even over een andere boeg gooien, lijkt Dave te denken en hij begint over de nieuwe gast en of drie mannen niet gewoon teveel is. Die middag en avond neemt Denise haar ‘mannenharem’ mee naar een stadje dichtbij. Weer begint Dave over het feit dat het wel heel druk moet zijn, zo met drie kerels over de vloer. Daarop stuurt Denise Dave en Sven alvast terug naar haar huis en vraagt ze Ben nog even te blijven zitten. Nou, dan weet je genoeg: Ben mag opkrassen. En terecht.
Dave en Sven daten allebei nog een keer met Denise, Dave begint te twijfelen, want ja… er gebeurt niet zoveel en als de moeder en tante van Denise de heren komen beoordelen, wordt het helemaal ongemakkelijk wanneer de dames informeren hoe het met de seks staat. Waar Sven en Dave bij zitten hè? 

Franse Hans doet niet aan apart daten met de dames, al zouden zij dat natuurlijk wel graag willen. Hij heeft wel iets anders leuks bedacht: gezamenlijk koken met een Franse kok. Die alles in het Frans doet. De taal die de dames niet echt beheersen. Petra verstaat het wel, maar ja… terugpraten hè? En Anne Marie heeft helemaal geen idee waar de goede man het over heeft. Terwijl het eten met de nodige wijn wordt doorgespoeld, rijdt de Santanavrouw het erf op: Marion. Een Brabo die haar eigen sleurhut bij zich heeft. Ze speelt saxofoon, dus elke keer als ze in beeld komt, horen we Candy Dulfer. Zo irritant. Laat dan ook elke keer als Franse Hans in beeld komt, paardengehinnik horen ofzo. Marion zoekt een vent die in haar geïnteresseerd is. Nou meid, draai dan maar weer om. Maar dat doet ze niet en ze scheurt met een noodgang over het Franse gazonnetje heen en komt vast te zitten met haar auto. “Dit overleef ik niet”, verzucht Franse Hans.
De volgende ochtend bespeur ik het eerste vleugje jaloezie bij Marion wanneer ze vertelt dat Hans gisteravond iets te lang bij Anne Marie op de kamer was en ook niet meer terugkwam. Dat was omdat er een probleem was met de douche in de kamer van Anne Marie, maar dat weet Marion dan weer niet. Marion mag daarna wel mee voor de ultieme test waaraan Franse Hans elke nieuwe logé onderwerpt: kan ze paardrijden? Want daar hangt alles van af natuurlijk. Petra denkt niet dat Marion zijn type is en denkt dat het een dag of twee gaat duren voordat Franse Hans haar weg gaat sturen. Over Petra gesproken: Franse Hans neemt haar mee voor een picknick. Al snel vragen ze aan elkaar of ze het nog wel leuk vinden. Ze draaien er allebei vakkundig omheen, maar het antwoord is gewoon ja. Maar er is nog geen sprake van gevoelens. Franse Hans zegt wel dat het met Peet zo lekker gemakkelijk gaat. “Ik dacht: hé da’s een toffe! Die moet ik houden.” Degene die hij niet houdt, is inderdaad Marion. Ophoepelen met je sleurhut. Tegen de huidige benzineprijzen was het een duur avontuur voor één nachtje. Petra heeft dus inderdaad gelijk gekregen. Franse Hans neemt die avond Anne Marie mee naar het café. Petra weer groen van jaloezie natuurlijk. Franse Hans vindt Anne Marie erg dominant, maar toch ook wel lief. En terwijl zij een plakje worst van het plankje op tafel pakt en zich hardop afvraagt wat hij nou eigenlijk bedoelt met een plateau charcuterie, zit hij zich te bedenken hoe hij deze twee vrouwen zou kunnen omsmelten tot zijn ideale vrouw.

Net als elke nieuwe gast bij Franse Hans op de eerste ochtend mee moet voor een ritje op een paard, moet ook elke nieuwe gast bij Saaie Martijn op de eerste ochtend mee. Maar dan om de hond uit te laten. Aangezien Fenna net haar eerste nacht in Portugal heeft doorgebracht, is zij dus aan de beurt. Het gesprek verloopt alsof ze elkaar al jaren kennen en hij wil ook wel van haar weten hoe zij dat zou doen met haar werk, als ze In Portugal zou komen wonen. Jemigdepemig… ze is er net! Terwijl Saaie Martijn en Fenna hun toekomst verder uitwerken, is Marian bij Saar haar hart aan het luchten: ze merkt dat ze terugdeinst bij zijn aanrakingen en dat ze twijfelt. Saaie Martijn heeft niets in de gaten en plant die middag een lunch met Marian. Verder dan het ontbijt komen ze niet, want ze neemt hem even apart. Saaie Martijn voelt de bui al hangen en hij snapt haar besluit. Marian jankt nu al. Daarna gaan ze het de rest vertellen, waarbij Saaie Martijn het niet droog houdt. Moeder jankt bij het afscheid en vaders vertelt dat deze familie moeilijk afscheid kan nemen van mensen. Goh, dat had ik nou nog helemaal niet in de gaten. Ik vraag me nu toch ernstig af of de hele familie ook collectief op de stoep staan te janken als de betalende gasten weggaan. Ik heb zo’n vermoeden. Om een beetje afleiding te zoeken, gaat Saaie Martijn met Suus en Fenna naar het strand. Daarna is het tijd om Fenna alleen mee op date te nemen. Op naar het safaripark. In de Jeep legt zij haar hand op zijn been en hij zijn arm om haar heen. De volgende dag staat er een date met Suus gepland, maar Saaie Martijn twijfelt. Die avond zit hij met zijn meiden bij het kampvuur en gooit alles eruit.Hij draait zich om naar Suus en zegt “Ik denk dat ik een beetje verliefd ben.” Suus kan haar oren niet geloven en reageert enthousiast. “Echt???” “Ja. Op Fenna!” BAM! Die kwam bij twee dames effe aan. Suus zag ‘m niet aankomen en Fenna schrok zich helemaal de tandjes van het woordje ‘verliefd’. Dit is pas Fenna’s tweede dag hier hè? Fenna verlaat even het tafereel, zodat Saaie Martijn het één en ander met Suus kan bespreken. Even later wordt het heugelijke nieuws gedeeld met de ouders en broer van Saaie Martijn. Pa janken natuurlijk en als Suus ziet hoe uitbundig Saaie Martijn meer dan uitgebreid speeksel uitwisselt met Fenna alsof er zojuist een huwelijksaanzoek is gedaan, kan het niet anders dan dat Suus opgelucht is dat haar dit bespaard is gebleven.

In Madeira klaagt Beatrix dat de heren geen poot uitsteken en zich gedragen alsof ze op vakantie zijn. Ze moet zelf de bloemetjes water geven en er wordt zelfs in samenwerking met de hond en de kat, een muis gevangen en over de balustrade geflikkerd. Aan die kerels heb je niks. Die middag moeten ze naar een huwelijk, waarvoor ook haar zus en haar zwager overkomen. Opperkwal Tjerk hangt onderuit in een stoel, gekleed in een korte broek en een t-shirt met ‘Madeira’ erop. Bea merkt fijntjes op dat hij wel even iets anders aan moet doen voor de bruiloft. Dat is hij ook van plan, maar hij zal zelf zijn overhemd moeten strijken. “Kun je dat wel, strijken? Want ik ga het niet voor je doen.” Lange stilte, waarna een aarzelend “ja natuurlijk” van Tjerk volgt. Op dat moment komt Bassie naar buiten, die al in een keurig gestreken overhemd loopt. Hij wil anders wel een overhemd uitlenen aan Tjerk; hoeft hij niet meer te strijken. Hij loopt terug naar binnen om het bewuste overhemd te halen. “Oh, lange mouwen… dat is jammer. Maar een echt C&A-overhemd; mooi.” “Ja…”, zegt Bassie. “…uit de dure klasse!” Het kan Tjerk niet bekoren; C&A is echt niet voor O.S.M. “Laat je petten nog eens zien!”, roept Bea. Bassie weer naar binnen om even later terug te komen met drie petjes, allemaal in een andere kleur. Tjerk kan het weer niet laten om een sneer uit te delen. “Oh, het zijn petten. Ik dacht dat het een beddensprei was.” Bea is niet gecharmeerd van de bekakte manier waarop Tjerk Bassie te kakken zet. Ze is er klaar mee en gaat haar zus en zwager ophalen. “Verkleed jij je zo nog even terwijl ik weg ben?” Als Bea met haar familie terugkomt, is Bas al naar het feest toe en ligt Tjerk nog in zijn makkelijke kloffie te vegeteren op een ligbed in de tuin. Beatrix heeft haast: “We moeten hurry-uppen!” Tjerk reageert kalm: “Doucement…” Beatrix kijkt afkeurend naar Tjerks kleding. “Ga jij zó mee, dan?” Tjerk moet zich nog opfrissen, omkleden en iets met een kado doen, maar maakt zich geen zorgen. “Two minutes!”, zegt hij. O.S.M. Communiceert zo fijn…
De volgende dag zit het hele gezelschap aan de ontbijttafel. Bassie, Beatrix, haar zus en zwager vinden  het maar wat gezellig. Tjerk zit er met een smoel als een oorwurm bij; hij vindt het nogal ‘intensief’. Hij vertelt dat hij het beter zou hebben gevonden als ‘die mensen’ (let wel: de familie van de B&B-houder) in een hotel hadden gezeten en af en toen even langs waren gekomen voor een kopje koffie. “Want dit maakt het lastiger voor Ted en mij.” Bassie zorgt ervoor dat hij wel even tijd met Bea alleen krijgt, want hij wil weten wat hij moet doen om een beetje bij haar in het pulletje te vallen. Bea is vrij duidelijk: hij moet minder in zijn Ipad zitten, waar hij naar eigen zeggen boeken in leest. En hij moet wat meer initiatief tonen. Beetje meehelpen. Bassie kaatst deze opmerking meteen terug omdat zij altijd zegt dat ze alles zelf wil doen. Maar er is een verschil: als er gasten zijn wil ze alles zelf doen, als die er niet zijn, mag hij helpen. Iets met borden die anders niet goed staan ofzo. “Ach, hij wil zijn best nog doen een paar dagen. Moet hij dat wel doen natuurlijk”, merkt Beatrix vals op tegen de camera. Tjerk heeft zin om een boottochtje te maken. Leuk idee, maar dit wordt volledig afgeschoten door de vrouw des huizes. “Dat kan alleen aan het eind van de week en dan hebben we het veel te druk.” Zo. Daarop stelt Tjerk het walvismuseum voor en warempel, dat wordt goedgekeurd. En dus ‘gezellig’ met z’n vijven in de auto. Bea en zus voorin, de heren op de achterbank. En gezellig werd het. NOT! Zus Lena begint Tjerk aan de tand te voelen over het feit of hij misschien niet eens iets leuks te vragen heeft aan Beatrix. “Ik heb al een hoop gevraagd”, luidt het korte antwoord. Voor Tjerk is het daarmee klaar. Want ja, volgens hem vraagt de gastvrouw ook niks aan hem. Daarop praten de zussen over Tjerk alsof hij er niet bij is. “Hij geeft wel antwoord, maar daarna begint hij meteen over iets anders”, klaagt Bea hardop. Het vragenvuur van de zus gaat nog even door. Tjerk vindt het meer een op een ondervraging lijken dan dat het lijkt of er interesse in hem wordt getoond. Hij is het helemaal zat en valt uit tegen zuslief. “Ik heb niet met jou, maar met Ted te maken!” Gezellig… In het museum mag Tjerk de rondleiding doen. Niet dat hij dat echt wil, maar Bea weigert het. En dus zien we Tjerk als enige met een lulijzer op zijn hoofd en de rest (en dan vooral Beatrix) kijkt verveeld in het rond. De enige die nog een beetje normaal meedoet, is Bassie. Het valt Bea op dat Tjerk wel uitgebreid de tijd neemt voor het museum. “Die tijd had hij ook aan mij kunnen besteden, maar ja…” Alsof hij het gehoord heeft, komt Tjerk ineens bij haar staan om een date in te plannen: hij wil samen met haar wandelen over Madeira, zonder familie. Bea gaat overstag, maar niet genoeg, volgens Tjerk. “Ze reageert alsof ze wil zeggen: waar komt dit nu weer vandaan? Ik mis het warme gevoel bij haar.” Vervolgens geeft hij haar nog een kado uit het museum: een poster met daarop de vissen van Madeira. Geloof me: gaf je mij een poster met vissen, dan flikkerde ik je eigenhandig over de balustrade. Achter die dooie muis aan.

Over dooie muizen gesproken… Natas heeft ook iemand rondlopen die ze graag over een balustrade zou mieteren: Jan. Jan is nogal introvert en voert bij voorkeur geen flikker uit. Ja, scrollen in zijn telefoon. Menno is constant bezig met van alles en nog wat, dus soms komt Jan in beweging en legt hij bij het dekken van de tafel een vuile placemat voor de gasten neer. Menno ontploft bijna van het passieve gedrag van Jan. Natas heeft ondertussen afscheid genomen van haar ballotagecommissie en loopt een beetje sip heen en weer, voordat ze voorstelt gezellig een spelletje te doen met de heren. Jan doet mee, maar vraag niet hoe. Er hangt een donkere wolk boven de tafel en Jan geeft aan meer met computerspelletjes te hebben. Natas doet nog een poging en vraagt of Jan haar wil helpen met het bereiden van de lunch. In de keuken wordt het er niet gezelliger op. Natas blijft maar zeggen dat dit wel een mooie manier is om elkaar te leren kennen. En dat hij haar nu gewoon best wat vragen kan stellen. Maar ja… Jan heeft geen vragen, want dat voelt voor hem te geforceerd. En eerlijk is eerlijk: een gesprek voeren met Jan is dan wel een beetje trekken aan een dood paard, maar aan de andere kant: Natas stelt zelf ook geen vragen. Behalve dan dat hij haar iets moet vragen. Jan bedenkt dat hij morgen tijdens een date wel los gaat komen. Natas gaat even bij een vriendin langs om uitgebreid te klagen. Na twee zinnen ben ik het klagerige toontje al zat. Elke laatste lettergreep van elke zin gaat in toonsoort naar beneden. Of naar benedúh. “Hij wil niks vragúhhh. Ik zeg: klap je dicht ofzóhhh? Echt heel vervelennnd. In een eerder gesprek heb ik dat al aangegevúhhh.” Ja en was dat gesprek nog een soort functioneringsgesprek, het komende gesprek wordt het ontslaggesprek. Jan moet gaan zitten en krijgt de wind van voren, helemaal omdat ze van Menno heeft gehoord welke uitspraak Jan heeft gedaan: “Ik kom hier voor de liefde en niet om te werken.” Natas laat niets van hem heel en zegt zich misbruikt te voelen. Hij wilde ook te vroeg al een biertje, waar Menno nog cola dronk. “Je hebt totaal geen interesse in mij. Dan had ik beter een ander kunnen uitnodigen. Ik heb nog nooit iemand zo’n vakantie gegeven.” Als Jan dan een weerwoord heeft, neemt zij het meteen weer over. “Oh, je legt het nu bij mij neer??? Sorry hoor, maar ik vind het een slap verhaal.” Lang verhaal kort: Jan mag niet Blèves en moet meteen z’n koffer pakken. En okee: ze heeft misschien best wel een punt, maar ze had ook gewoon kunnen zeggen dat het vonkje er niet is en dat hij naar huis moet. Klinkt een stuk minder kwetsend voor een introvert persoon. En scheelt mij een hoop typen.

Vorige week zagen we dat Esther bij Richard arriveerde. Zij had volgens hem een leuk koppie, maar ik zei toen al dat hij dat ook over Maureen had gezegd en dat zij na een dag alweer kon vertrekken. De eerste ochtend zit iedereen om de ontbijttafel, maar is Esther in geen velden of wegen te bekennen. Ries maakt zich totaal geen zorgen over eh… “Hoe heet ze ook alweer?” Simone zegt dat ze misschien zijn ‘drukkigheid’ niet trekt. Simoon zit er niet ver naast, want Es loopt elders op het erf zich af te vragen wat ze in Godsnaam hier doet. Ze heeft al heel vaak gehoord dat zij niet het type van Richard is, ze ziet dat er iets is tussen hem en Simone en daarnaast is hij veel te stuiterig voor haar. Nee, ze gaat het hem meteen vertellen. Ries antwoordt dat zij niet na één dag al kan beslissen dat hij te druk voor haar is, maar hij kan wel in één dag beslissen dat zij niet zijn type is. Okee… Ze vinden het allebei niet erg dat het hier stopt en Es vertrekt weer. Net op tijd, want Ries gaat met Simone, broer Arnold, huisvriendin Ingrid en hond Pip (met handvat) lekker een dag met een zeilboot de zee op. Er volgen Titanic-poses bij de boegspriet met Simoon én met Pip (want die is een tikkie jaloers) en Ries zegt te denken dat hij en Simone het eerste B&B-koppel gaan worden die bij elkaar blijven. Simone zegt Richards handleiding inmiddels te kennen; Ries zegt dat zij zijn aan- en uitknop gevonden heeft. En de husband zegt dat Ries zo’n knop helemaal niet heeft. In de laatste aflevering van deze week was de ondertitelaar op vakantie, dus was Ries helemaal niet meer te volgen. Volgens mij had hij iets aan te merken op het gebrek aan billen bij Simone, want hij stopt zijn handen in haar broek als opvulling. Echt lachen… Simoon is alles wat hij niet wil: hij wil lang donker haar en een flinke kont. Maar ja, ik ben al getrouwd en dus zet Simone maar een donkere pruik met vlechtjes op, stopt wat vulling achter haar billen en loopt de B&B in. Geen idee wat hij daarop te zeggen had, want ja… geen ondertiteling. Later gaat het gezelschap ergens lunchen. Hij neemt Simone, Pip en Ingrid mee naar een ongezellig restaurantje, want aan romantiek doet hij niet. Pip staat half op tafel en eet met de pot mee. Wordt het dan aan de waterkant alsnog romantisch als het over bootjes gaat? Richard wijst op een boot en zegt: “Joiewjfowfnowifjweo, weetjewel?” Simone geeft aan dat zij dat toch wel een iets te grote boot vindt. “Newhfiewjnijhewnjnc, weetjewel?” Blijkbaar wil hij ooit nog een bootje kopen om dan in de haven te blijven liggen en een beetje dom te kijken. Ongelooflijk. Als je dan toch een boot hebt: GA. VAREN. MAN! Nou ja, ik ben blij dat Simone hem wel verstaat, want zo krijgen we toch een klein beetje mee wat hij zegt.

Astrut gaat wandelen met twee mannen en kids in “een leuk dal.” Ze zegt het met een moeilijke frons op haar gezicht. Tijdens de lunch wil Ruud even praten en hij vraagt of Hare Majesteit misschien even mee wil lopen. “Nee. Ik zit naar m’n dochter te luisteren.” Astrut – kom niet aan mijn kinderen, want ik trek je kop eraf – (of in haar geval ”ich reiß deine Kopf ab!” Jaja, zo zie je maar dat je meer hebt aan twee uur Rammstein live dan aan drie jaar Duits op de Havo) lijkt niet van plan om op te staan. Tja, er staat immers op haar T-shirt dat ze ‘Power Mom’ is hè? En dat schept verplichtingen. Uiteindelijk krijgt Ruud toch de kans om haar onder vier ogen te vertellen dat hij ermee kapt. Hij is stiekem ook wel geschrokken van haar andere kant en weet dat hij en Astrut niet meer gaan worden dan vrienden. Hij geeft JamJam zijn boek met relatietips. Eén tip licht JamJam meteen uit: laat niet over je heen lopen. Ruud geeft hem die raad ook. Geef tegengas en spring vooral niet meteen in de houding als Astrut eraan komt. Astrut vertelt (niet tegen JamJam) dat ze daar ook helemaal niet van houdt. Als ze zoiets nou eens gewoon aan die jongen zou vertellen hè? Bijvoorbeeld tijdens hun etentje die avond. Geen gasten en de kids zijn bij haar ex, dus Astrut mag van zichzelf even helemaal los (en om half tien naar bed, in plaats van negen uur waarschijnlijk), dus is er zowaar tijd voor. Astrut zit voor haar doen gezellig te wezen en die arme JamJam wordt totaal verblind door haar. JamJam ziet het helemaal zitten. En geloof mij: Astrut laat hem uiteindelijk keihard vallen. Als ze zijn kop er nog niet afgetrokken heeft dan.

Denise draait ondertussen mee in de B&B van Hans alsof ze nooit anders heeft gedaan. “Ze maakt zelfs een uitsmijter zoals ík ‘m graag heb! Klasse! Fantastisch!”, buldert Hans. Maar aangezien Hans een meester is mansplainen, krijgt Denise tóch een lesje in eten maken voor de gasten. “Hij heeft de neiging wat belerend te zijn.” Ja, zo kun je het ook noemen. “Ik wil niet commanderen”, zegt Hans. “Nee, je beveelt het gewoon. Ik kom niet uit een ei…” (De volgende dag zal hij haar ook alles vertellen over de Syrah-druif en daarmee al het gras voor de voeten van de wijnboerin wegmaaien.) Die avond eten de twee een hapje in de keuken van de B&B. Hans kan niet laten te benadrukken dat het runnen van een B&B geen kattenpis is. “Jij bent pedicure, je doet dit niet elke dag. Ga je dit jaren leuk vinden? Het is heel wat anders dan pedicure. Moet je wel liggen, horeca.” Nou Hans, ik heb gezien hoe jij je gasten aan tafel benadert en hoe zij dat doet als jij alweer weg loopt. “Wilt u nog dit of dat erbij? Alles naar wens zo?” Kun jij nog wat van leren, maar goed. Denise geeft tegengas: “Weet het hoe zwaar pedicure zijn is? Vergis je niet hè? Niet denken van je zit en doet niks. Het is mentaal en ook geestelijk hè?” (Sinds wanneer zijn dat twee aparte dingen trouwens?) “Ik mag nooit verslappen, want dan kun je fouten maken. Ik werk met chirurgische messen hè?” Ik zou dat laatste gebruiken als dreigement, als ik Denise was…
De volgende dag gaan ze er samen een dagje op uit. Hans trekt nog maar eens een klassieker uit de kast: ”Kijk, rechts. Pistoia! Mooi hè?” Exact dezelfde woorden die hij op exact hetzelfde plekje zei tegen die andere vrouw met (toen nog) klasse: Sylvia. U weet wel, die van die olijfboom. Hans heeft inmiddels het licht gezien en zegt vandaag de dag te gaan plukken. Eerst op een oude stenen brug. “Durf je erop?” Tuurlijk wel, want Denise deinst nergens voor terug. Daarna bezoeken ze een kerkje. De klokken gaan toevallig net luiden als ze aan komen wandelen. “Wedding Bells!”, roept Denise. Hans concludeert dat God zag dat het goed was. Binnen brandt Denise twee kaarsjes en doet Hans ondertussen auditie voor God’s got talent. Denise wordt helemaal geraakt door het Gregoriaanse gegalm in de kerk en ziet later dat het Hans is die de klanken uit zijn keel laat ontsnappen. (Wat kan ie een B&B runnen hè, die man.) Denise vindt het fantastisch en Hans vindt het allemaal heel normaal. Want ja… zijn vader heeft een handtekening van de Paus. Oh ja. Ik heb een handtekening van Mark King, dus dan kan mijn achterbuurvrouw goed bassen ofzo? Trouwens, mijn achterbuurvrouw is een maisveld. Hans gaat verder: “Mijn vader is het langste koorlid van Europa, dus…” Ik denk alleen maar: hoe lang is die man dan? 1 meter 95? 2 meter 10? Geen idee. En wat heeft zijn lengte met de galmkwaliteiten van zijn zoon te maken?

Ik moet hier even een weekje over nadenken…

B&B vol liefde, week 5: Kruidengate

Ja sorry, de titel heb ik gejat. Maar ik hoorde ‘m van de week langs komen en dacht: ja, dat is ‘m! Dus onder het mom beter goed gejat dan slecht verzonnen, staat ie hierboven: kruidengate. Want dat was het wel, de afgelopen week. Moet ik het trouwens nog over de andere B&B-houders hebben of zal ik ze allemaal overslaan en meteen vijf A4-tjes vol schrijven over Astrut? Nou vooruit, ik zal het beste voor het laatst bewaren. (Mocht je het niet gezien hebben: dit is een ‘kliffhengert’. En dat was Rotterdams.)

Denise ziet het helemaal zitten met Dave en minder met Ben, want rare humor. Maakt als zoveelste kandidaat al grapjes over de lengte (of eigenlijk meer het gebrek daaraan) van Dave en vindt het hilarisch om een frikandel uit de muur te trekken, op het kontje na op te eten en weer terug te leggen in de muur. Om vervolgens van een afstandje te kijken welke loser er geld spendeert aan één centimeter frikandel. Echt lachen. Dave plant ondertussen heel tactisch een date naar het plekje waar zij ooit wil trouwen. En er wordt openlijk gepraat over hun beider gevoelens. Na afloop wordt er buiten het zicht van de camera een klein kusje uitgewisseld. Afspraak was om dit even tussenbeide te houden. Maar het knaagt aan Dave, dus vertelt hij het aan Ben. Die is in eerste instantie not amused, maar is blij dat hij het weet. En hij heeft nog een date voor de boeg, dus die gaat natuurlijk alles op alles zetten om ook speeksel uit te kunnen wisselen met Denise.

In Italië arriveert de moeder van Nicolette van Dam als vijfde bij de B&B van Hans. Of ze echt haar moeder is weet ik natuurlijk niet, maar het zou me niet verbazen, als ik op het uiterlijk af moet gaan: blond, teveel tanden, mondhoeken in een natuurlijke boog naar beneden en daardoor glimlachen alsof het zeer doet en veel te positief. Maar dat verandert nog wel. De komst van deze Denise (ja,er zaten niet veel originele namen in de hoge hoed dit jaar) komt Hans niet echt uit: hij wil net het eten opdienen. En dus loopt hij mopperend door het beeld. “Dat zijn verrassingen. Daar hebben we echt niet op gerekend, mensen. Nou… gaan jullie maar eten dan.” Om vervolgens nog even tegen zijn nieuwe gast verder te gaan. “Denise! Je komt helaas heel onverwacht.” Wat een fijn welkom weer. Libera heeft instructies gekregen om zich op de achtergrond te houden, om zo een potentiële nieuwe liefde niet af te schrikken. Denise heeft een kado bij zich: een fles wijn in een wijnkoeler waar ze de naam van zijn B&B in heeft laten graveren. Hans schiet meteen in de zielig-modus. “Er zijn er die het niet gedaan hebben.” Hij is voor het gemak even vergeten dat hij van de vorige dame, Natasja, nog een fles wijn uit de wijngaard van Sting heeft gekregen. En een mooi zelfhulpboek. Alhoewel… dat ligt waarschijnlijk al in de open haard. Hij oreert op camera verder over Denise en haar kado: “Een dame met finesse. Die zie je niet zo vaak meer. Ik ben er stil van.” Dat is ie niet, want hij lult gewoon verder. “Dat zijn dingen die je eh… ja, het kan toch echt nog.” JEZUSMINA, MAN!!! “Het ontroert me. Ik krijg bijna nooit kadootjes.” Verder is Hans vooral heel druk met werken, vindt zijn zus dat Denise wel bij hem past, maar ook dat haar broer wel een beetje moet dimmen. Ik vind vooral dat ie zijn spaghetti als een boer eet. Zij rolt het mooi op haar vork, hij prakt het nog net niet. Zij kijkt hem aan tijdens het gesprek, hij kijkt alleen naar zijn bord. Nee, Hans kan nog wel een cursusje date-etiquette gebruiken…

In Frankrijk gaat Jos weg uit de B&B van Natasja. Menno ligt na het afscheid te zonnen en Natas kan haar afschuw bijna niet verbergen: Menno heeft een tatoeage en oh hell: twee tepelpiercings. Natas vindt het maar net kunnen. Menno doet niet zo moeilijk: de piercings kunnen ook gewoon uit; hij is er niet zo erg aan gehecht. De open plek van Jos wordt al snel opgevuld door Jan, een man zonder ogen. Niet dat hij niet kan kijken, maar hij heeft streepjes waar andere mensen ogen hebben zitten, zo lijkt het. Jan mag mee naar de supermarkt, bij wijze van eerste date. Natas vraagt genoeg aan hem. “Vind je dit lekker? Wil je dat? Als je iets ziet, moet je het erbij gooien hoor. Lust je chips? Rode wijn lust je wel hè?” De antwoorden van Jos zijn niet echt enthousiast te noemen: “Nee, mwah, nah, soms, nah; liever witte wijn.” Dat werk. Waar Menno overal werk ziet en oppakt, zit Jan vooral in zijn telefoon. Zo erg, dat Natas dat ding eigenlijk wil gaan verstoppen. Jan zegt dat hij op de eerste dag nog niets hoeft te doen. Natas geeft later aan dat hij misschien wat vragen zou kunnen stellen aan de vrienden en familie met wie het hele stel bij de Chinees gaat eten. “Okee vrienden. Waarom moet ik hard voor haar wegrennen?” Volkomen kansloos, deze man.

Saaie Martijn gaat met Marian op surfdate. Hij vertelt haar dat hij merkt dat hij er vrolijk van wordt als hij haar ziet. En hij merkt daardoor ook dat het met Simone niks gaat worden en dus mag zij haar biezen pakken. Wat volgt is één grote jank-orgie. Iedereen is van de kaart, inclusief saaie Martijn. Simone laat, als een laatste stuiptrekking, op haar bed nog een briefje achter voor jankbal Martijn. Terwijl hij dat briefje leest, plant Suus een date: salsadansen op een plein in het park. Dat vindt hij wel wat. Wat hij nog niet weet, is dat er nog een vrouw op dat moment onderweg is naar de B&B. Het is Fenna, langharig blondje nummer 3. Als het aan saaie Martijn ligt, kan de rest nu ook wel inpakken. Fenna, die van Bonaire komt, is degene op wie saaie Martijn heeft gewacht. En dat vertelt hij haar dan ook. “Jij sprong eruit.” Jemig, nou heeft ie de afloop al verklapt… Saaie lu… gozer.

Bij Beatrix in Madeira wordt Tjerk onaangenaam verrast als de volgende kerel zich aandient: Ben. Ben houdt van vrouwen met harige tanden. En van lawaaiige hoofddeksels. Ik verwacht elke keer dat er een plukje rood haar onder die pet vandaan piept. De naam Bassie komt ineens in me op, heel gek. Tjerk denkt ook dat er een clown aanbelt en voelt zich in de verste verte niet bedreigd door dit heerschap. Welnee. Ben (of Bassie) is veel te volks voor zo’n vrouw als Ted. Er is alleen één heel klein detail dat Tjerk niet heeft kunnen voorzien: Bassie en Beatrix kennen elkaar al. Hij is de vader van een ‘vrind’ van Bea en haar BFF Rita. Die ‘vrind’ heeft ook een aantal pandjes op Madeira. Ach ja, schept toch een band hè? Tjerk kruipt in zijn schulp als hij tot zijn afgrijzen ziet dat Bea en Bassie het best goed met elkaar kunnen vinden. Maar toch vindt Tjerk dat Bé en Bas niet bij elkaar passen. “Ted is O.S.M. Die moet O.S.M. hebben.” O.S.M.? W.T.F.? Ik zal toch ter plekke van de bank vallen als ik weet wat O.S.M. is. Snel even op Google kijken… Ah! Online Soccer Manager! Ted, een online voetbalcoach??? Vaag. Gelukkig legt Tjerk zelf even uit wat hij bedoelt. “O.S.M. Ons soort mensen, zeggen wij dan. Niet denigrerend bedoeld.” Wedden van wel? “Mensen die niet O.S.M. zijn, komen uit een andere kring. Zijn van een ander intelligentieniveau en dat maakt communiceren moeilijk.” Het valt hem tegen dat Bassie zijn talen niet spreekt. Vindt meneer een gemiste kans. Bassie is oud-garagehouder, dus ik weet wel wie van de twee ik het liefst bij me heb als ik in de Sahara met motorpech sta. Met je gemiste kans… Overigens zien we even later dat de talenknobbel van Tjerk ook niet altijd goed afgesteld staat: als een lokale bewoner op zijn stoepje boontjes zit te doppen, maakt hij met zijn hand naar zijn mond een eetbeweging en roept enthousiast: “Mangiare!” Laatste keer dat ik checkte was dat nog Italiaans. En was Madeira nog gewoon Portugees, maar ik kan iets gemist hebben natuurlijk. Ik ben ook niet zo bereisd als Tjerk en val hopelijk niet in de categorie Z.S.M. Zijn Soort Mensen. Wanneer Bea de heren meeneemt naar haar gekochte stuk land en daar haar plannen voor een nieuw huis en een nieuwe B&B ontvouwt, is Tjerk, in tegenstelling tot Bassie, niet zo enthousiast. Natuurlijk wel als Bea erom vraagt, maar dat is volledig gespeeld en uitermate slecht geacteerd. Bea richt zich tot Bas, die wél oprecht enthousiast is. “Dus jij komt nog wel een keertje?” Tuurlijk, hij wel! “Misschien blijf ik wel!” Het is als geintje bedoeld, maar Tjerk reageert als door een wesp gestoken. “Jij kunt bij je zoon terecht!”, bijt hij Bassie toe. Bas reageert. “Wil je me weg hebben? Ik voel een beetje spanning.” Tjerk speelt de vermoorde onschuld. “Is toch een normale opmerking? Ik begrijp het niet, maar goed.”( En even veur de goed eurde: Tjerk spreekt met een mutje hete aardappelen op zijn stembanden.) Hierna stapt het drietal ‘gezellig’ in de auto. Of oto, in dit geval. Bé en Bas voorin, Tjerk op de achterbank, waarvandaan hij wat wetenswaardigheden het universum in slingert. Bij het zien van volle terrasjes weet hij waarom dat is. Volgens hem zitten er nu alleen maar bouwvakkers. “Wat die jongens vaak doen omdat ze niet zoveel geld hebben, is een stuk stokbrood en een blik sardientjes…” Beatrix kapt hem meteen af en vertelt dat ze gewoon eten van huis meenemen en er hooguit even gaan zitten om iets te drinken. Tjerk begint over de greppeltjes langs de weg, maar Bea begint op dat moment net aan een verhaal over een zuivelfabriek waar ze langs rijden die nu te koop staat. “En die greppeltjes, dat is om het water te geleiden”, zegt ze als antwoord op Tjerk. Maar Tjerk stelde blijkbaar geen vraag en reageert een tikkie geïrriteerd. “Nou, ik wou zeggen: die greppeltjes zijn link.” Als Bassie dan nog eens uitlegt dat ze echt nodig zijn omdat er de hele dag water naar beneden stroomt, geeft hij het op, kijkt verveeld uit het raam en mompelt “nou ja, laat ook maar”. En hij gaat zich vervolgens lekker zitten ergeren aan Beatrix en Bassie, die ‘zo vreselijk enthousiast zijn over dat gootje’. Allememachies… Tjerk vindt Bea vandaag wat snibbig, Bea vindt Tjerk wat stil. Best gezellig zo. Even later, aan de rand het zwembad bij de hut van Beatrix spreekt Tjerk Bassie aan op het feit dat hij steeds werd onderbroken. En dat is ook ronduit kut; daar heeft Tjerk wel gelijk in. (Al zou hij dat natuurlijk nooit zo verwoorden. Hij zou hooguit zeggen dat dat best vagina is.) Tjerk vindt ook, dat wanneer iemand een ander onderbreekt, diegene niet goed luistert. Bas geeft hem daarin gelijk. Het feit dat Bassie hem even ervoor Tjeerd noemt illustreert dat ook wel. Bea geniet ondertussen van het feit dat de heren een strijd leveren om haar, maar geeft aan dat Tjerk wel meer haar type is en geeft hem dan ook een dikke tien. Met z’n talenknobbel en poloshirt met vlaggetjes van diverse jachtclubs. Ik vind het een regelrechte engerd, maar hij past inderdaad helemaal in haar wereldje.

In Portugal zitten Richard, Simone en Pip (zijn hond) op de bank alsof het stel al jaren verliefd is. De broer van Ries wil al een foto van Simone naar zijn moeder sturen met de mededeling dat ze er een nieuw familielid bij heeft. Op de vierde sterfdag van de vrouw van Richard, bladert hij met Simone door zijn trouwalbum. Simone pikt het fantastisch op en dat is maar goed ook, want zij blijft altijd een deel van zijn geschiedenis uitmaken en een nieuwe partner moet daar wel mee om kunnen gaan. Of die nieuwe partner Simone of Esther heet, weet ik nu al: Esther arriveert op het landgoed. Ries zegt dat ze een leuk koppie heeft, maar dat zei hij van Maureen ook en die moest na een dag al weg. Dus die Esther kan het hele avontuur mooi op haar buik schrijven; die wordt het niet.

Bij Franse Hans is alles nog onzeker. Na het optreden de avond ervoor volgde er een, zoals hij zelf zegt “afterpardy” tot 5 uur, dus heeft iedereen een zware ochtend. En juist op dat moment komt er een nieuwe vrouw aan: Anne Marie. “Iedereen is welkom, maar het moment had beter gekund”, moppert Franse Hans. De husband (die zowaar wat afleveringen mee zit te gluren) vraagt bij het zien en horen van Franse Hans aan me of hij soms constant lazerus is. En nu ik dat weet… verrek. Nou ja, terug naar Anne Marie. Ook zij spreekt weinig tot geen Frans, maar krijgt wel een eigen kamer. Petra en Daisy zijn stikjaloers. Anne Marie komt er vrij snel achter dat Hans niet echt het zorgzame type is. Ze heeft om half zeven die ochtend voor het laatst gegeten en van een lunch heeft niemand in de B&B ooit gehoord. Wel van wijn, dus dat vloeit rijkelijk. Op Petra komt de nieuwe dame over als een intelligente,maar dominante vrouw (daar heeft ze zelf overigens ook wel een handje van) en ze merkt op dat “three a crowd is.” Net ééntje teveel dus. Hans is zich dat ook bewust en dus mag er één haar biezen pakken. Hij neemt Daisy even apart en draait er niet omheen. “Er is een tijd van komen en een tijd van gaan.” Zo, je kunt maar duidelijk zijn, Daisy is opgelucht, want die trekt de gezelligheid niet meer. Ehhhh??? Huh??? Nog voordat ze gaat, vertelt ze Petra dat zij het gaat worden. Peet mist haar meteen al. Niet in de laatste plaats omdat ze in Anne Marie wel een serieus stevige concurrent ziet. Wat volgt is een uitje naar Rocamadour. Ik ben daar ooit geweest en het is een aardige klim naar boven, dus ik dacht dat Franse Hans hier het uithoudingsvermogen van de dames wilde testen, maar nee: ze nemen het treintje naar boven. Franse Hans voelt zich er eigenlijk te goed voor, want het is wel een bejaardentreintje. Ja, je kunt natuurlijk niet toegeven dat je de klim zelf niet ziet zitten. Later die dag, terwijl de dames in de paardenbak een wedstrijdje houden wie het verst kan pissen door allebei te laten zien dat ze meer verstand hebben van paarden, krijgt Franse Hans een pakje van de postbode. Een album van Santana. Helemaal zijn ding. Het pakje blijkt afkomstig te zijn van de volgende vrouw die de boel komt verstoren. Ach gut… hij heeft het al zo moeilijk; hij zou deze twee allebei wel willen houden. Geloof me: dat wil je niet. Ik voorzie een catfight. In de paardenbak.

En dan: de vrouw die op haar T-shirt een hart heeft met daarin het woord ‘Schatzerl’ (schatje), maar dat niet is en om haar nek een ketting draagt met daaraan een groot hart, maar dat overduidelijk zelf niet heeft: Astrut. Terwijl JamJam het huishouden doet, leest Ruud een boek. Met daarin tips als: maak oogcontact en laat anderen praten zonder diegene in de rede te vallen. JamJam krijgt ondertussen een standje van Astrut als blijkt dat hij de messen verkeerd in de vaatwasser heeft gelegd. Want als ze niet op haar manier liggen, gaat er kostbare tijd verloren. Dan hebben we het waarschijnlijk over een paar seconden, mensen. Na het nuttigen van het Frühstück wordt er gewandeld. In de bergen. “Ontspanning door inspanning”, roept Astrut. Tijdens de wandeling maakt Ruud de ene flauwe grap na de andere, tot zelfs een huwelijksaanzoek aan toe. Ook een geintje uiteraard. Astrut vindt elke scheet die Ruud laat lollig, dus ze ligt constant in een deuk om hem. Ik heb best humor, maar de humor van Ruud trek ik dus niet. Zou voor mij een reden zijn om die jongen heel snel mijn B&B uit te zetten met een enkeltje Holland. Maar goed, ik ben Astrut niet en toegegeven: we wisten nog niet dat zij kon lachen, dus dat heeft hij wel mooi voor elkaar gekregen. Ruud verovert Astrut nog verder wanneer hij haar uitnodigt om samen te gaan paragliden. (Nou ja, als het mijn B&B zou zijn, zou ik in dit geval even wachten tot na het paragliden. En ‘m daarna terugsturen naar kaaskoppencountry.) Die avond zorgt JamJam voor het eten. Na de flauwe opmerkingen van Ruud over de tijd die JamJam nodig heeft om te koken, schuift iedereen aan. Het schijnt nogal pittig te zijn en iedereen maakt daar opmerkingen over. Er moest een theelepeltje kruiden in (dat had hij van tevoren blijkbaar bij Astrut nagevraagd) en JamJam heeft er iets meer in gegooid. Want ja… hij had van alles iets meer gebruikt en dus ook van de kruiden. Klinkt logisch. Astrut geeft aan best van pittig eten te houden en later zal blijken dat ook Ruud het heerlijk vond. Aan tafel vertelde JamJam dat zo pittig niet de bedoeling was geweest en werden er door Astrut en Ruud volop grapjes over zijn kookkunsten gemaakt.
Daarna gaan de heren de tuin in: er moet een trampoline voor Astrut haar bloedjes in elkaar worden geflanst. Astrut komt nog even kijken of het allemaal wel lukt, heeft wat tips over het spannen van het doek en informeert of de mannen dit wel eens eerder hebben gedaan. “Jaja”, klinkt het uit de mond van JamJam. De sfeer is gemütlich en alles gaat op een beetje een plagerige toon. Astrut had die mannen gewoon hun gang moeten gaan, want als er iets is dat NOOOOOOOIT gaat gebeuren, dan is het dat mannen A: gebruiksaanwijzingen lezen en B: tips aannemen van vrouwen (die misschien wel gewoon gelijk hebben).
Astrut trekt zich terug en aanschouwt het tafereel vanaf het balkon met haar twee kids. Tussen tuin en balkon gaan nog volop geintjes over en weer. Tot zover de gezelligheid.
De volgende ochtend is alles anders. Aan het ontbijt, buiten het zicht van de camera’s, schijnt Astrut volledig uit de pan geflipt te zijn. En dan zeg ik het nog netjes. Want zij voelde zich te kakken gezet door JamJam. De camera is er wel bij als ze in de tuin haar beklag doet tegen bestie SCHJTeffi (Steffie). JamJam is het lijdend voorwerp, al vindt Astrut dat zij dat vooral zelf is. Astrut vindt het niet kunnen dat hij haar advies aangaande de kruiden in de wind heeft geslagen. En toen JamJam tegen haar schreeuwde bij de trampoline nadat zij tips gaf en vroeg of de heren zoiets wel eens eerder hadden gedaan, was het helemaal klaar. Mijn brein maakt even heel veel overuren nu: toen JamJam schreeuwde? Bij de trampoline??? Maar daar stond toch een camera bij? En het kan aan mijn oren liggen, maar ik heb die jongen echt niet horen schreeuwen. “Hij liet me niet uitspreken en hij schreeuwde meteen: jaha, dat weet ik wel! Okee, goed. Dan ga ik weg. Als je nú al dit soort conflicten hebt…” Astrut klaagt verder dat JamJam haar heeft vastgegrepen die ochtend. Zij explodeerde en liep weg. JamJam wilde juist dat ze even zou blijven om te praten en heeft haar daarbij blijkbaar even tegen willen houden. SCHJTeffi lult mit die Astrut mee en zegt dat aanraken nooit de bedoeling kan zijn. “Hij laat geen ruimte voor een andere mening”, oordeelt SCHJTeffi. Astrut gaat op camera nog even verder met haar gal spuwen. “Iedereen verdient respect; dat is de basis. ‘As is een sterke vrouw, daar kun je alles tegen zeggen.’ As pikt het niet meer! As is er klaar mee! Ik word neergezet als de bitch (joh) en hij is de leuke vent. Vanmorgen ging hij te ver!!!” Astrut zegt dat hij ook even had kunnen vragen of ze wilde blijven om normaal met elkaar te praten. “Gewoon, op een normale manier met elkaar communiceren.” Maar vastpakken en schreeuwen… Nein! Astrut neemt na het beraad met SCHJTeffi JamJam even apart in de tuin. Ze vindt het respectloos dat hij haar niet uit heeft laten praten en dat zij nu de bitch en de kenau lijkt. Lijkt, Astrut? “Ik ben het domme vrouwtje, jullie de slimme mannen. Er wordt niet naar mij geluisterd. Dat stangen is niet lollig; je neemt me niet serieus!” JamJam vertelt op camera dat Astrut die ochtend over Ruud en hem begon. Dat het zulke klunzen zijn. En dus zat hij wat terug te stangen, maar niet met de bedoeling haar te kakken te zetten. Goh, pakte dat even verkeerd uit. JamJam krijgt er geen speld tussen en Astrut loopt weer weg. “Ik ga NU eten met de kinderen!” JamJam wil toch nog een poging wagen. “Astrid…”, zegt hij bewonderenswaardig kalm. Astrut is compleet over de rooie en schreeuwt: “Ik geef toch een grens aan? Ik ga eten met mijn kinderen! DIT IS MIJN GRENS EN DAAR GA OOK JIJ NIET OVERHEEN!!!” En weg is ze. Mooi staaltje van niet schreeuwen en normaal communiceren, muts. Zoals de waard is… “Goh, waarom zou zij nou gescheiden zijn, denk je?”, vraag ik met open mond van verbazing aan mijn wederhelft. Astrut verdwijnt natuurlijk weer naar de bovenverdieping, zoals we inmiddels van haar gewend zijn. De mannen laat ze in totale verbijstering achter. JamJam weet niet wat hem overkomt en lucht zijn hart bij Ruud, die op zijn beurt ook geschrokken is van de explosie van Astrut. Hij bedenkt zelfs dat het maar beter is om te gaan, zodat JamJam weer een eerlijke kans krijgt. JamJam denkt er ook aan om maar gewoon zijn boeltje te pakken. Had ik allang gedaan als ik hem was, maar niet zonder dat mokkel eerst af te fikken tot net boven haar enkels. “Schreeuwen okee, maar weglopen… zij heeft haar grenzen, maar ik ook. En ik verdien ook respect”, zegt JamJam. En zo is het maar net. JamJam en Ruud gaan gebroederlijk samen maar een hapje eten in het dorp; gezellig mee eten is er namelijk niet bij. Als Astrut weer afgedaald is, zoekt ze Ruud op, die laat weten weg te willen om haar en JamJam weer tijd samen te gunnen. Hij ziet zichzelf als de ontregelende factor en dat ziet hij niet verkeerd. Waar JamJam alles doet voor Astrut en nog net niet de grond kust waarop ze loopt, is hij degene die constant loopt te sarren en hij heeft JamJam daarin een beetje meegenomen. Maar Astrut wil daar niks van weten en wil met hem naar het frietkot. “Even weg van hier, van de B&B.”, zegt ze dramatisch. Daarna loopt ze tot mijn verbazing naar JamJam, die onzichtbaar loopt te wezen verderop in de tuin. Of hij ook mee wil. JamJam moet daar heel goed over nadenken en vindt het lastig. Hij grijpt de situatie meteen aan en zegt dat hij het één en ander eerst wil uitpraten. Astrut hoort aan wat hij te zeggen heeft en dat is dat het nooit zijn bedoeling was om haar te kakken te zetten. Hij heeft haar hoog zitten en wil alleen maar het beste voor haar. En dat hij foutief lollig is geweest. Nou jongen, jij doet helemaal niks verkeerd; Astrut is foutief lullig geweest. “Het is verkeerd binnengekomen en dat was niet mijn bedoeling”, sluit JamJam af. En dat hij alleen mee wil naar het frietkot als zij dat zelf graag wil. Dat wil ze wel, maar van een verzoeningsomhelzing wil ze niets weten en stapt achteruit alsof JamJam een besmettelijke ziekte heeft. Ook Ruud mag niet knuffelen; Astrut heeft haar stekeltjes nog steeds uit staan. Maar die verdwijnen op de bank bij de uitbater van het frietkot, Frank. Ook een Nederlander. Hij heeft goede raad voor madam: ga er gewoon maar eens voor, voor die liefde. En ineens zie ik het: FrietFrank is haar match! Want hij krijgt ineens wel een knuffel. Nou joh, tuthola: als je toch voor Frank gaat, leer dan meteen even dat het patat is. En geen friet. Muts…

B&B vol liefde, week 4: Je moet je WAT in dat gat hangen???

Ja, dus. Ik ben op vakantie geweest. Dikke week in een tent (alleen ‘s nachts hoor) en zonder tv. Maar goed, wel het één en ander teruggekeken, dus onder het mom beter laat dan nooit: de perikelen van de B&B-houders in week 4.

Bij Desiree ging Frank weg, kwam Ben (hij kan ook Dan heten hoor, geen idee) die flauwe frikandellenhumor heeft en Dave? Die bleef. Net als de meiden bij saaie Martijn in Portugal. Er kwam nog wel een blondje bij: Suzanne. En op Madeira belt er een nieuwe Ab aan bij Beatrix: Tjerk. Tja. Allemaal niet zo spannend, dus heb ik deze drie heel vrolijk doorgespoeld. Best lekker.

Maar dat deed ik niet bij Natasja. Want die zit nog steeds opgescheept met Jos en Menno (a.k.a. Rolf Sanchez, als ie lacht dan). Menno begint zijn dag nogal vroeg en dus vindt hij het niet erg om in de tuin in een tent te slapen. Dan heeft de rest geen last van zijn nachtbraken. Ondertussen verschijnt er nog een gast, maar dat is René: de beste vriend, tevens ex van Natas. Lees: hij komt even zijn plasje over de mannen doen. Figuurlijk dan hè. Getver. Hij vindt Jos de betere partij voor Natas. Dat vindt Natas zelf eigenlijk ook, want: de hond is gek op Jos. Oh ja, goede reden. Ook stelt hij volgens Natas goede vragen aan haar vader, die met haar zus is afgereisd naar Frankrijk. Ook om te keuren natuurlijk. Menno maakt even de verkeerde opmerking door te zeggen dat als het aan hem lag “we” eerst een grasmaaier zouden kopen. Dat woordje “we” hè?  Daar krijgt Natas het benauwd van. Neeeeee, Jos is het helemaal. Dat vindt iedereen. Behalve Jos zelf. Die merkt dat er niet geflirt wordt en dat het niks gaat worden. In gezelschap zegt Natas dat ze het wel aan zag komen, op camera zegt ze juist van niet. Rolf Sanchez lacht niet meer; die ziet een vriend vertrekken en laat een traantje. Om daarna weer lekker zijn tanden bloot te lachen.

Bij Franse Hans loopt het allemaal niet zo lekker voor Petra deze week. En dat komt door de aanwezigheid van Daisy. Een soort Katja Schuurman, maar dan met het uiterlijk van haar zus Birgit, met een eeuwige moeilijke verticale frons in heur voorhoofd. Zij is van plan Franse Hans het hoofd op hol te brengen en dat lukt in zekere zin wel: hij doet ineens heel anders en dat valt Peet op. En die kan het niet echt waarderen. Hans belt met een vriend en legt zijn probleem voor. Daisy is een feestbeest en een enorme flirt. En Hans zegt dat hij met zijn verstand en niet met zijn ‘kleine Hans’ moet denken. Ik moet alleen nog maar aan de kleine Hans denken met zijn grijze randje haar. Brrr… Ondertussen kan Petra het niet laten om sarcastische opmerkingen te maken over het gedrag van Daisy. Zoals wanneer zij de bedden moet verschonen. “Benieuwd of ze zelfstandig kan werken. Wordt nogal moeilijk denk ik.” Op één of andere manier kan ik haar sarcasme heel goed hebben. Het gezeur van Daisy iets minder. “Ik wil ook grasmaaien!!!”, zeurt ze terwijl ze aan de afwas staat en Petra als een soort Erica Meiland (met hetzelfde onderkoelde sarcasme) over het erf scheurt op de grasmaaier. Franse Hans (de grote voor de duidelijkheid) is vooral bezig de vrouwen te testen. Hoe redden ze zich bijvoorbeeld aan tafel met Franse gasten? Petra kan zich aardig redden; Daisy zoekt ondertussen naar het Franse woord voor camping. Dat valt niet mee voor deze leerkracht basisonderwijs. Het zal voor je klas staan…
Ondertussen zijn Franse Hans zijn Nederlandse vrienden gearriveerd, waarmee hij ook in een band zit. De band is bezig aan een internationale doorbraak, want er is een optreden gepland in het Franse dorp. De volgende test: durven de dames op het podium te springen om een nummer als achtergrondzangeres mee te doen? Petra gaat er vol voor en repeteert het nummer met één van de bandleden. Daisy komt er op het laatst ook nog even bij staan en kirt ook een paar woordjes mee. Ondertussen twijfelt Franse Hans aan Daisy. Dat geeft Petra een voldaan gevoel. “Hans ziet nu ook wat ik allang zie.” En zo is het. Dumpen, die Daisy! En Petra houden. Alhoewel ik haar wel een veel leukere vent gun. Maar ja… dat vind ik hè?

In Portugal heeft Richard het één en ander te stellen met Maureen. Zij wil aandacht en eropuit, maar hij moet werken aan zijn glamping, zijn B&B, zijn… ja waar niet aan, eigenlijk? Hij geeft haar daarom maar even een rondleiding over het terrein. Ze krijgt een alternatieve plee te zien en Ries geeft op onnavolgbare wijze uitleg over de werkwijze op dit gat naar de hel. “Je moet je lul in dat gat hangen en schijten op het zaagsel. En dan zaagsel eroverheen!” Jezus. Moet je nog kunnen richten ook. Helemaal als je geen wormvormig aanhangsel hebt. Wat waarschijnlijk bij de helft van de mensheid het geval is. Je ziet Maureen denken. Ik wil weg, nu. Ergens anders heen. Lekker de omgeving verkennen. “Je mag ook een taxi nemen hè?” Ries klinkt een tikkie geïrriteerd. (Understatement!) Zij merkt dat hij naar Simone trekt en hij voelt dat zij hem niet ligt. Er komt hulp: de broer van Richard arriveert om te helpen bij het afbouwen van de B&B. Terwijl Simone lekker ligt te zonnen en zich nat laat spuiten door Richard in het zwembad, voelt Maureen de broer van Ries aan de tand. Maar het mag allemaal niet baten: die twee zijn niet voor elkaar gemaakt en dus vertrekt Mau weer, al na anderhalve dag. Ze is nog niet van het terrein af of Ries en Simone vallen elkaar alweer in de armen. Hij wil graag verder met haar, maar gunt haar tijd. Da’s maar goed ook, want zij wil er nog niet aan toegeven, omdat er nog een andere vrouw komt. Niet dat die ook maar enige schijn van kans maakt…

Het heeft Hare Koninklijke Hoogheid Astrut eindelijk behaagd om vanuit haar troonzaal af te dalen naar de krochten van haar Oostenrijkse paleis, waar zich haar twee mannen bevinden. Eén van de twee kent ze nog niet; hij is de avond ervoor al gearriveerd: Ruud.
Terwijl JamJam het huishouden doet, stelt Astrut zich voor en het lijkt te klikken. Sterker nog: ze vinden elkaar leuk. Nog wel. Maar na het eerste gesprek valt het Ruud wel op dat het gesprek voornamelijk eenrichtingsverkeer is. En dan vooral van hem naar haar. Joh… En hij vindt haar meer dan een controlfreak. Joh… En ze zou de teugels een beetje moeten laten vieren. Joh… Ondertussen voert JamJam hem een verhaal dat een tikkie aangedikt is. “Er is iets gebeurd, ja.” Ruud weet hierdoor dat hij op achterstand staat, maar de vork blijkt iets anders in de steel te zitten. Er was een goed gesprek, een omhelzing en een klein kusje. JamJam heeft dat een iets andere lading gegeven. En dus zit madam na een op zich leuke middag weer boven in haar ivoren toren zich weer vreselijk kwaad te maken. En ik denk alleen maar: JAAAAAAAA! DAAR KOMT IE!!! (De enorme uitbarsting van woede die Astrut al wekenlang in de teaser van het programma heeft dus.) Maar nee… want zo kwaad als ze op camera is met uitspraken als: “Ik houd niet van dat soort spelletjes”, zo kalm is het gesprek dat ze met JamJam voert. Die overigens niet weet hoe vaak hij moet zeggen dat het hem spijt. En waar zij het op camera nog heeft over “die stoere mannenpraat”, glimlacht ze naar JamJam en zegt dat het okee is. Jaja. Maar de deur is weer dichtgeklapt. Wat. Een. Muts. Run, JamJam, run!

In Italië gaat het zoals inmiddels elke week: er is een nieuwe vrouw in de B&B van Hans (en zijn ex Libera, maar dat weet de vrouw in kwestie nog niet), de nieuwe vrouw is het volgens Hans he-le-maal, ze is zoveel beter dan alle vrouwen bij elkaar die ervoor bij hem logeerden en het leven lacht hem toe. Dat duurt altijd één dag. Daarna slaat de sfeer om, wordt Hans bitter, heeft geen goed woord over voor zichzelf en/of de vrouw in kwestie en verlaat de laatstgenomende de B&B. Nou, dat dus. De vertrekkende vrouw is deze keer Sylvia. In heur Versacejurk pakt ze haar koffers. Ze ‘voelt’ Hans niet meer. Nee. De olijfboom voelt jou ook niet meer na vandaag. En da’s best fijn voor die boom. Het volgende slachtoffer heet Natasja, is 39 jaar en heeft een groot inlevingsvermogen. Ze ziet Hans wel zitten en die is uiteraard weer helemaal ondersteboven. Natas en Syl treffen elkaar nog net. “Ik ga weg; veel succes hier”, zegt Syl als ze Natasja tegenkomt. Er klinkt bijna medelijden in haar stem en ze heeft het over Natasja als ‘die jongedame.’ Hans is blij dat die heks eindelijk is opgeflikkerd zodat hij zich nu volledig op ‘die jongedame’ kan storten. Natasja vindt het allemaal wel fijn, want Hans… ja… da’s toch wel haar droomman. Zij bewijst zich meteen door volop in de B&B te gaan schoonmaken. Hans is meer dan in zijn nopjes: “Ze heeft dezelfde energie als ik.” Wedden van niet, Hans? Hij neemt haar als beloning voor al het harde werken mee naar zijn werk: het tuincentrum. Natasja is bloemist geweest, dus die weet wel hoe een bloem eruit ziet. ”Moet je geen foto’s maken?”, vraagt Hans verbaasd. Want dit zijn toch zeker wel bloemen die in elk geval het doorsturen naar Natasja’s dochter waard zijn, vindt hij. Natas pakt haar telefoon maar en begint braaf te knippen. Hans vindt Natas het meest interessant van alle vrouwen tot nu toe. En Libera vindt haar zo lekker gewoon. Oh ja… Libera. De ex. En juist dat knaagt aan Natas. Zeker wanneer zij de buitenboel aan het vegen is en Hans en Lieb samen in de keuken staan. Natasja voelt zich daardoor geremd en kaart de kwestie ”wonen met je ex in huis terwijl je een relatie probeert op te starten” even tijdens de lunch met Hans aan. Hans, de eeuwige ja-knikker, is het helemaal met Natasja eens: hij moet er maar eens werk van gaan maken. Libera moet weg. Natasja is al een stap verder, want die Hans is nog helemaal niet toe aan een andere relatie. Dat weet iedereen, behalve Hans. Natas heeft het onder andere ook uit haar zelfhulp doe-boek: Positieve Psychologie. Wanneer Hans het boek even in handen krijgt, kraakt hij het meteen af. “Zelfde zinnen allemaal…” Natasja vindt deze reactie weinig respectvol. Zeker van iemand die zelf ook leeft van de zelfhulpboeken (en er verdomd weinig uit heeft gehaald). Dan kan hij het niet laten om te zeggen dat hij steil haar wel erg mooi vindt. Natas, die trots is op haar natuurlijke krullen, reageert daar weer op. “Jaaaa, maar tóch vind ik steil haar mooier.” Die lul snapt het echt niet hè? Misschien vinden al die vrouwen (de normale versies dus: Libera, Harakiri, Natasja) een normale vent misschien wel fijner dan zo’n klerel die -even plat gezegd- al gewoon blij is ‘als er een gat in zit’. Natasja ziet er juist geen gat meer in en pakt haar spullen. Wegwezen bij die vent. Ze is er behoorlijk emotioneel onder, want ze vindt Hans nog steeds intelligent en aantrekkelijk (hou op met me) en kwam echt voor de liefde. Hans heeft haar ook nog steeds hoog zitten, omdat zij zijn opgen heeft geopend in de kwestie rondom de inwonende ex. Dat hoog hebben zitten duurt overigens totdat de volgende vrouw het erf op komt rijden, weten we inmiddels uit ervaring. Voordat Natas gaat, geeft ze Hans nog een cadeau: haar zelfhulp doe-boek dat hij eerder nog met de grond gelijk maakte.
Benieuwd wie er volgende week de lul is bij Hans…

B & B Vol liefde, week 3: In de olijfboom

In Spanje is Giovanni vertrokken en wordt Dave door Denise aan het werk gezet in de B&B, samen met haar moeder, die door Denise overigens standaard schat wordt genoemd. Mocht Denise later erg op haar moeder gaan lijken, dan weet de toekomstige partner in elk geval wat hem te wachten staat: moeders heeft een complete verfwinkel op haar gezicht geplamuurd. En voor boven haar ogen is ze nog even langs de afdeling borstelwaren gewandeld. Ondertussen komt man nummer 3 aangewandeld: Frank, een eventmanager die eigenlijk niet zo van feesten houdt. Als hij uitgaat dan. Nee, liever een hapje eten ergens. Denise vindt Frank wel leuk, krijg ik het idee. Ze gaat hem even voorstellen aan de concurrent die in zijn natuurlijke habitat zit: the gym, waarna Frank zich even mag opfrissen in zijn kamer. En ik kan alleen maar denken: wat een klein kutkamertje… Nou ja, er is in elk geval een zwembad.

Bij Franse Hans wil Yovan weg. Hij is geen match voor haar, dus wegwezen. Franse Hans zit zich ondertussen met koffie wakker te drinken en moed te verzamelen om Yovan te vertellen dat het niks wordt. Nou zeg, komt dat effe mooi uit! Allebei opgelucht. Franse Hans is zelfs zo opgelucht dat het een heel ander mens wordt. Petra vindt de ontspannen versie van Franse Hans vandaag in elk geval een stuk leuker. Ze informeert of de exen van Hans ook paardenmeisjes waren. “Ik heb geen exen; ik ben nog maagd”, om even later te vertellen dat hij al drie jaar vrijgezel is. Huh??? De vraag is hoe lang Franse Hans nog zo relaxed blijft, want de volgende gegadigde is al onderweg: Daisy, een 44-jarige basisschooljuf die haar eigen schooltijd nog niet is ontgroeid. Ze ziet eruit als een donkerharige Barbie (en dan heb ik het vooral over de kleur van haar kleding), ze kan niet rijden en praat in de derde persoon over zichzelf. Heel irritant. Anneke hoort alleen maar dat Daisy heel vaak ‘kutkutkut’ roept als Daisy weer verkeerd rijdt. Anneke denkt alleen maar dat Daisy daarom alleen al na de vakantie op school heel veel uit te leggen heeft. Petra denkt alleen maar aan de Heer: “Ik zie haar aankomen en denk oh my God!!!” En dat snapt Anneke wel. Franse Hans en Daisy gaan even lekker apart zitten om nader kennis te maken. “Zo, dan kom ík me maar even voorstellen. Anders is het ook zo asociaal. Ik ben Petra!” En gelijk heeft ze, want Daisy stelde zich niet voor toen ze Petra op de veranda zag.
Peet heeft dezelfde avond al haar bedenkingen over de nieuwe gaste. “Ze heeft niks met B&B, ze kookt niet en haar Frans is niet jofel.” Ook Franse Hans twijfelt. “Ze is leuk voor een keer op de dansvloer, maar voor de rest…”

Martijn doet even een rondje met het hondje en neemt Marian mee. Zij zou wel in het buitenland kunnen wonen. Ah, die scoort punten. Na het werk in de B&B laat hij de meiden het dorpje zien. Drie keer raden: saaaaaaiii. Het valt Marian op dat hij hele lange antwoorden geeft op haar vragen. Volgens mij denkt zij op zo’n moment dan: joh, geef gewoon even antwoord, zonder dat ik de rest moet aanhoren. Dat is namelijk nogal eh…saaaaaaiii… Nou goed, dan maar een date met z’n tweetjes, denkt ons Fryske famke. Ze neemt Martijn mee naar een favoriet plekje, met in haar tas champagneglazen die ze voor de gelegenheid heeft laten graveren met hun namen, bubbels om in die glazen te gooien en aardbeien om weer in die champie te flikkeren. Martijn vindt het leuk. Simone iets minder, dus die plant ook een date. Als Martijn net thuis is en helemaal vol zit van de bubbels, moet ie alweer aanschuiven aan het uitgebreide diner voor twee dat Simoon heeft bereid. Jemig. Je zou er medelijden mee krijgen. NOT! Pa, ma en Marian vinden het allemaal een tikkie te lang duren en vallen op een gegeven moment gewoon binnen tijdens de date. Awkward. Nou ja, Martijn heeft de dag van z’n leven. De dames niet, want de volgende dag spreken ze hem bijna gelijktijdig aan op zijn gebrek aan diepgang. Hij vertelt veel en lang over zichzelf, maar stelt te weinig vragen. Dus gaat ie daar tijdens de lunch mee aan de slag. Heel spontaan, met twee dames en z’n vader erbij aan tafel. Lijkt bijna niet geforceerd. Als moeders binnen komt wandelen, gaat het gesprek ineens heel snel naar stijldansen en voordat ik met m’n ogen heb geknipperd, danst Mart met z’n moeder door de huiskamer. Je ziet die meiden denken: please, vraag het me niet. Okee, linedancing is heel erg. Maar nee, echt heel erg. Maar op de tweede plaats op de schaal van heel erg komt toch echt wel stijldansen vind ik. Als hij dan ook nog eens het dansen koppelt aan “horizontale verlangens”, grijp ik naar m’n teiltje. Nou ja, de hobby past wel bij het interieur van de B&B: oubollig. En oh ja: saaaaaaiii…

Bij Beatrix op Malaga wordt het er ook niet gezelliger op. Bea neemt Piet en Ab mee naar de haven. Daar wacht vriendin Rita het drietal op om gezellig samen iets te ondernemen die dag. Ab stelt zich voor met de woorden: “Ik ben Ab en ik doe niks voor de grap.” Oh my… is dit het niveau? Bea grijpt snel in voordat Piet iets ergers uitkraamt. “Dit is Piet en die vergeet je niet.” Ja. Echt waar. Ik zou nu zeggen: “Ik heb een herder en loop snel verder.” En dat zou allebei nog waar zijn ook.
Het valt Piet op dat Rita niet echt lang is met haar 152 centimeters. En dus kan hij het niet laten om daar meteen een aantal heel flauwe grappen over te maken. Zoals deze – nu al – klassieker: “Een Peugeootje voor een klein vrouwtje.” Piet doelt op het kleine autootje van Rita. (Dit is Piet, een groot dichter is hij niet. Sorry. Grapje.) Rita is Piet en z’n lullige opmerkingen helemaal zat en gaat er met gestrekt been in. Moet ik even uitleggen voor de niet-kijkers: Rita en Piet zijn even lang. Of hoog, moet ik zeggen. Als Rita rechtop staat en je legt Piet er naast op zijn rug, dan komt zijn buik tot haar kruin ongeveer. Rita vindt dus dat Piet een dikke bierbuik heeft en vraagt of hij het leuk zou vinden als zij daar de hele tijd over zou doorzeiken. Nee. Zou hij niet leuk vinden. Punt gemaakt. Als Ab een bloemetje voor in het haar van beide dames plukt, zie je Piet denken: kutkutkut, dat had ik moeten doen. Dan maar de coole gast uithangen. “Ik pluk geen bloemen. Dat is niet waar ik voor in de wieg ben gelegen…” (Zijn zijn woorden hè? Gelegen… Brrrr…) Hij gaat nog even door. “Het is geen wedstrijd, maar op het fitnessapparaat deed ik het weer beter. Dussssss…”
Bea is klaar met Piet; hij mag gaan en aangezien Bea later weer gasten krijgt, zou ze het fijn vinden als hij meteen zou kunnen opzouten. Piet vertelt zelf aan Ab “dat ik naar huis gaat.” Echt, ik zit inmiddels te schuimbekken hè? Ik gaat… Ik had ‘m dezelfde dag al naar huis gestuurd.
Die avond gaan Bea en Ab de zonsondergang zien vanaf een boot. Tenminste, dat was het plan. Het blijkt een snelle boot te zijn met twee hengels waar een tonijn van 120 kilo (geen grap) aan hangt die binnengehaald moest worden. Door Ab. Die daar tot half elf mee bezig was, geen zonsondergang heeft gezien en daarna waarschijnlijk gereanimeerd moest worden. De volgende dag is het hoog tijd voor een nieuwe activiteit: het stel gaat golfen. Zij rijdt, hij navigeert. Of nou ja… hij heeft een telefoon in zijn handen en vertelt amper waar ze heen moeten. Hij is vooral bezig met vertellen dat ze straks een mooi uitzicht zullen gaan zien en dat hij altijd drie paar golfschoenen in zijn auto heeft liggen. En oh ja, toen hij nog aan voetbal deed, had hij alleen maar de duurste voetbalschoenen in gebruik. Beatrix is best wel wat gewend, maar dit betweterige, opschepperige mannetje trekt ze slecht. Op de golfbaan doet ze haar best en natuurlijk is Ab de aangewezen persoon om haar te leren hoe je een balletje slaat. Nou, niet goed dus, want ze maakt “een wippie.” Bea schrikt. Maar Ab bedoelt dat ze tijdens het slaan een verkeerde beweging maakt. Zeg dat dan gewoon, man. Thuis laat Bea haar aangekochte stukje land zien en ontvouwt ze haar plannen voor twee nieuwe huizen op dat land. “Veel te veel werk”, klaagt Ab. That’s it. Exit Ab. “Two down, two to go”, mijmert Bea. “Toedeloe, twiettwiet”, roept Ab als de taxi wegrijdt. Okee, doei!

Bij Richard voelt Gerrie -ik hou wel van ADHD’ers- nattigheid en ze besluit haar hart te luchten tegen haar concurrente, Simone. Daarna vertelt ze Richard dat ze gaat. Er volgt een knuffel, Ries loopt weg en roept nog iets als nou, doeg en hij is er vandoor. Hoop te doen ofzo, weet ik veel. Nee, Gerrie heeft dan wel een zwak voor drukke mensen, maar Ries z’n ADHD staat blijkbaar toch iets te hoog afgesteld. Simone heeft Ries niet lang voor zichzelf alleen, want daar komt Maureen al aangereden. Twee huwelijken en twee kids achter de kiezen. Of door het spleetje van haar tanden, kan ook. Ries heet haar welkom in Casa Puinhoop en vindt haar meteen een “leuk wijffie!” Want ja, hij heeft dan wel met Simoon speeksel uitgewisseld, maar hij staat nog overal voor open. Maureen scoort met een cadeau voor de hond en een armband voor Ries. Simone en Maureen kunnen het ook wel aardig vinden en dat komt mooi uit, want Maureen is van plan pas naar huis te gaan als hij haar zat is. Eerst zien, dan geloven!

Natas heeft het huis naast haar B&B gekocht om… er een B&B van te maken. Je verwacht het niet hè? Of B&B, in Frankrijk heet dat een ‘sjambredoot’, als we al die Hollanders in ‘Ik Vertrek’ moeten geloven. Anyway, er moet geklust worden. Dirk laat meteen weten dat hij geen klusser is en derhalve geen verftenue bij zich heeft en Natas heeft ook geen idee wat ze precies moet doen. Eerst maar verven en dan schoonmaken. Maar daar is Jos, die wel weet in welke volgorde er iets moet gebeuren. Na het klussen maakt Natas een wandeling en Dirk denkt (weer eens) na. Zijn Ikigai ligt niet in de sjambredoot van Natas. Natas neemt hem even apart en vertelt hem dat hij maar beter kan gaan. Dat vindt Dirk ook, maar die is van plan morgen te vertrekken. Daar steekt Natas een stokje voor en de opluchting is groot wanneer hij zijn cabrio door de poort rijdt. Met z’n ruitjesbroek.
En meteen wordt de sfeer gezellig. Natas heeft een glimlach op haar gezicht, er wordt een spelletje Jeu de Boules gedaan, helemaal fijn. Dirk gebruikt de terugreis als comtemplatie, zo zegt hij. Want hij heeft bij haar zijn filosoferende en observerende kant laten zien. Dirk heeft gewoon heel Ikigai zijn fifteen minutes of fame gehad en mede daardoor mocht hij niet Blèven in Blèves. Nee, Natas is een blijer mens met Jos: de man van de 3 g’s. Glimlach, Gezelligheid en Godzijdank, de man is klusser. En de man van de pinpas. Die hij was vertegen toen hij Natas een kip cadeau gaf (die nu dus Jos heet. Leuk voor haan Kukident). Gelukkig had hij ‘m wel bij zich toen ze een hapje gingen eten. “Ik ben geen student, dus ik betaal”, zegt Jos. (Kijk je mee, Dirk? Kun je nog wat van leren.)
De volgende dag arriveert Menno. Menno is een soort Rolf Sanchez-mond in een cabrio. Als hij glimlacht, kan hij heel Blèves verlichten. En hij glimlacht veel. Natas is er niet, dus Jos ontvangt hem. Het gaat er allemaal heel amicaal aan toe, totdat hij vertelt dat hij per dag maximaal twee biertjes drinkt, wat op zich een goede instelling is. Natas, die intussen terug is,  vindt het maar niks, want wat nou als zij drie of vier glazen wijn wil drinken? Eh… iets met oud en wijs genoeg om dat zelf te beslissen, Natas? Menno moet uitleggen waarom hij deze regel voor zichzelf heeft ingesteld. “Gewoon, uit principe.” Er wordt nog verder gegist. Wat iedereen wil weten, maar niemand hardop vraagt, is of hij ooit een alchoholprobleem heeft gehad. “Trauma dan?” Nee dus. Gewoon een principekwestie. Petje af, Menno! Waarom moeten mensen zich altijd verdedigen als ze zeggen geen of weinig alcohol te drinken? Ik snap hoe hij zich voelt; ik moet altijd verklaren waarom ik geen vis (en alles dat ooit in het water heeft geleefd) eet. Heb je het wel eens geprobeerd? Is het een trauma? Serieus. I kid you not. Stop daarmee. Menno heeft nu al bonuspunten. 

Wie dacht iets te gaan missen na het vertrek van Desiree (lees: een irritatiefactor) uit de B&B van Hitsige Hans, die heeft het mis. Want Sylvia heeft haar intrek genomen in de B&B van Hitsige Hans. Speelt zij een typetje ofzo? Eerst moet er gestopt worden bij een kerkje, maar dat blijkt dicht te zijn. Dan maar even in blauw mantelpakje en op kittige hakjes met de knietjes in het grind bij het kruis naast de kerk om daar even hardop wat woorden met The Man Upstais te wisselen. Thuis blijkt de was te zijn omgewaaid. Syl zet het wasrek overeind, maar kan niet laten op te merken dat zij thuis betere spullen heeft. En dat het misschien handiger zou zijn als Hitsige Hans voortaan de was even binnen zou zetten of knijpers zou kunnen gebruiken als er een storm op komst is. “Maar ja. Mannen maken fouten, vrouwen maken vergissingen. Kleine vergissingen hè…” Okee Syl, jij zegt het.
Niet veel later denk ik in een aflevering van Astro TV te zitten, want Syl en Libera hebben elkaar helemaal gevonden. Libera heeft iets met engelen, maar Syl gaat daar nog eens keihard overheen: “Ik geef seminars over de astrale wereld. Ik schilder met de astrale wereld en ik praat met de astrale wereld. Ik voel mensen. Ik voel verdriet. Libera heeft verdriet en onmacht. Zij is een mooi mens met een mooie ziel (ik vermoed dat Hitsige Hans daar inmiddels anders over denkt) en toen ik haar voor het eerst zag, toen…” Syl wordt emotioneel en kan niet verder praten.Ja, duh! Ik denk dat elke dronken aap nog wel verdriet en onmacht aanvoelt als je in een huis terecht komt waar twee exen noodgedwongen met elkaar samenwonen omdat ze elkaar niet kunnen uitkopen.
Hitsige Hans is hard bezig in de tuin en als Syl even bij hem komt kijken, vraagt hij of ze een licht klusje wil doen. Door de storm drijft er wat zooi in het zwembad, dus aan haar de taak om dat er even met een schepnet uit te vissen. Er zijn ergere klussen. Enthousiast loopt ze naar het zwembad. Even later zien we haar in de weer met het schepnet. “Ik wil helemaal niet het zwembad schoonmaken”, mompelt ze in zichzelf. Ai… even vergeten dat ze een zender om heeft hangen. Hitsige Hans vertelt ondertussen wat zijn bevindingen zijn wat Syl betreft. “Ze lijkt een sophisticated lady, maar ze is heel down to earth, hoor.” Nou, Hans… Misschien moet je even een blik in je tuin werpen, want daar staat Syl namelijk op hetzelfde moment in een boom één met de natuur te wezen. Ja, dat leest u goed. Ze is gestopt met het zwembad, naar een olijfboom gewandeld en erin geklommen. Ze staat rechtop in de boom, met haar hoofd in haar nek en haar ogen dicht. “Ik ben een natuurmens. De natuur is mijn God. Ik concentreer me nu even op het goddelijke.” Jezus. Oh nee, die niet. Maar als de natuur haar God is, met wie heeft zij dan net bij die kerk zitten babbelen??? Na de goddelijke olijfboomklimsessie gaat ze even mediteren in de tuin. Ondertussen is Hitsige Hans druk bezig in de keuken met een gastronomisch hoogstandje: twee diepvriespizza’s. Hij vertelt verder over Syl. “Zij is geboren aristocratisch. Ik ben maar een dubbeltje en zij is een zilveren daalder. Maar een daalder en een dubbeltje samen is meer waard.” Mijn hemel… Hij vertelt verder dat hij zo romantisch is. Dat hij haar al een beetje aan het vleien is enzo. Ja, hij is goed bezig, al zegt hij het zelf. Syl komt binnengewandeld met de mededeling dat ze de regen al voelde aankomen. Ik ook, als ik op buienradar heb gekeken. Tijd voor het grote diner. De diepvriespizza’s. “Ik ben meer van het gezonde eten, zeg maar”, snuift ze als ze ziet wat de pot schaft. “Ah joh, één pizzaatje maar…”, merkt Hitsige Hans op. “Jaaaaaa… één moet kunnen…”, zegt Syl terwijl ze het niet meent. Dan is het de beurt aan Syl om op camera te vertellen wat ze van Hitsige Hans vindt. “Hij is totaal niet romantisch. Romantisch vind ik in de ogen kijken. Ik hou van warmte, van elegance, van schwung. Nee, ik ben gewend om met andere mannen om te gaan.” Echt, die twee zitten echt op zo’n verschillende golflengte. Behalve als het om bomen gaat. Hitsige Hans werkt ook nog in een boomkwekerij, dus neemt hij Sylvia mee naar zijn werk, die daar heel erg zen van wordt. Een uit de kluiten gewassen Bonsai meenemen is er niet bij: de astrale wereld heeft ervoor gezorgd dat deze boompjes niet beklommen zullen worden door Syl: ze zijn zo’n 180 jaar oud en kosten 15.000 euries. Per. Stuk. Dan maar een foto met het boompje. Een boomfie dus. Even later zitten Hitsige Hans en Syl aan de lunch in de B&B. Libera voelt zich teveel en gaat verder met strijken. Sylvia, onze aristocratische zilveren daalder werkt heel ordinair een broodje met haar handen naar binnen (ja muts, hoe had je het anders willen doen? Door een rietje?) en maakt naar Hitsige Hans een opmerking over zijn ex. “Zij is heel lief, wist je dat?” Ik vermoed dat Hitsige Hans dat ooit wel heeft geweten, aangezien ze samen een kind op de wereld hebben gezet. Hitsige Hans houdt zich even stil, maar zegt dan kauwend: ”Ze kan ook heel vals zijn hoor…” Aldus de man die Libera net nog een sneer gaf omdat ze iets in het Nederlands niet snel genoeg begreep. Hè gezellig, de toon is gezet. Het wordt nu echt hoog tijd om langs elkaar heen te gaan lullen. Syl begint weer te blaten over de seminars die geeft over helderziendheid (waar hij dan weer een foute grap over maakt die zij totaal negeert) en de astrale wereld. Hij vindt dat allemaal niks, loopt de keuken uit en komt terug met vijf zelfhulpboeken. Dat vindt zij dus weer helemaal niks. Even later staat ze, zonder Hitsige Hans, maar wel met een glas vino bianco in haar hand te oreren over haar literaire smaak. “Ik heb boeken gelezen van Gandhi… boeken van Helena Blavatsky… ik heb de bijbel bestudeerd, wist je dat? Dát zijn pas boeken met inhoud.” Ik heb het effe opgezocht, want het is heel lang geleden dat ik haar laatste bestseller heb gelezen, maar Helena Blavatsky is een soort oermoeder der zweefteven, dat werk dus. Maar wat een stel kleuters joh… Syl is duidelijk niet onder de indruk van Hitsige Hans. Hij nog wel van haar en hij vreest dat hij niet aan haar kan tippen. “Het is gewoon een dame. Boven mijn welstand. Ze reist zes maanden per jaar.” Ja, dus? Hij vindt deze dagen met haar de beste dagen tot nu toe. Harakiri is compleet vergeten. Hitsige Hans gaat nog even indruk maken met een hapje eten in de tuin. Geen diepvriespizza dit keer. Wel pasta. “Ik vond de spaghetti niet lekker. Maar dat zeg je niet tegen je gastheer.” Nee, valse slang. Je deelt het alleen maar met een paar miljoen kijkers, nietwaar? En het was orecchiette en geen spaghetti! Terwijl Syl haar best doet de pasta naar binnen te werken, arriveert er een gast en moet Hitsige Hans even in de gastheer-modus. Dan kan Syl mooi even haar eten in de heg flikkeren. Maar zover komt het niet eens, want Syl haar oog valt op de gast die uit het busje stapt. “Leuke man!” Hij is half Duits, half Italiaans en ze vindt het wel een lekker hapje, in tegenstelling tot wat er op haar bord ligt. Ze is er dan ook als de kippen bij om zich te mengen in het gesprek. Auf Deutsch, selbstverständlich. Syl zegt alle mannen interessant te vinden, want: “ik ben heel erg amoureus en ik zie overal leuke mannen. Als je zo lang vrijgezel bent, dan worden alle mannen aantrekkelijk. Zelfs homosexuele mannen daar zit ik tegenaan te knipogen…” Nou Syl, als ze toevallig een zwak voor dragqueens hebben, dan zou het zomaar nog iets kunnen worden… Maar van dat openlijke geflirt met de ‘Deutsche Italiener’ is Hitsige Hans niet gecharmeerd. Diep beledigd gaat hij aan de afwas. De volgende ochtend is de lucht nog steeds niet geklaard en reageert Hitsige Hans zich af door woest de grasmaaier over al het goddelijke gras te smijten. Syl zit elders in de tuin te mediteren terwijl de tranen over haar wangen stromen. Dat kan van ontroering zijn of van de wierook. De ‘Deutsche Italiener’ is al vroeg vertrokken, dus er is, naast Hitsige Hans niet veel te flirten. Bovendien voelt ze ook veel ‘stekels’ bij Hitsige Hans. Er volgt een vage uiteenzetting van haar gevoelsniveau in vergelijking met het gevoelsniveau van Hitsige Hans, waarbij dat van haar natuurlijk hoger zit. En ook weer niet. Ze probeert Hitsige Hans nog een kans te geven, waar hij overigens helemaal niet op zit te wachten, want hij reageert totaal niet op haar toenadering. Dan gooit ze het over een andere boeg om zijn aandacht te trekken. “Ja, niet om te katten hoor, maar ik vind dat de wc’s schoon moeten zijn voor de gasten. Ik vind ze een beetje zwart.” Nee, dáár scoor je punten mee.Syl is tevreden: ze is afgezakt naar zijn niveau en en wonder boven wonder ziet Hitsige Hans ook verbetering. “Maar zij moet toenadering zoeken met deze leuke man.” Syl doet ondertussen de nagels van Libera, en vindt het zeer genereus van zichzelf dat ze haar de Swarovskisteentjes op haar nagels cadeau doet. “Want dat kent ze hier niet.” Nee, in Italië hebben ze vast nog nooit van Swarovski gehoord. Even later ligt Syl op een tuinkussen bij te komen in haar olijfboom. Nog wel, want heel binnenkort heeft Libera nog een mutje Goudreinetten met Syl te schillen. Hitsige Hans wil weten of Syl ook tegen Libera heeft geklaagd over de wc’s. Want Hitsige Hans doet de buitenboel en Libera de binnenboel en is zij dus verantwoordelijk voor de plees. Maar Libera heeft niks gehoord over zwarte wc’s en is meteen klaar met dat achterbakse gedoe. Ze beent op hoge poten de tuin in om Syl geheel terecht uit haar olijfboom te trekken. Binnen doet Syl met haar drie meter lange nagels even voor hoe zij thuis haar pot schoonmaakt. Lieb vindt Syl een snob (joh…) en Hitsige Hans geeft haar aan tafel ook nog even de wind van voren. Syl is totaal respectloos bezig, ook met dat geflirt met die gast van gisteren, zegt hij. Hij noemt Syl een luipaard en verbetert dat meteen in lui paard. Zij vindt hem een botte boer. Tot zover de liefdesbetuigingen over en weer. Ondertussen is de zus van Hans gearriveerd. Zij zit in een rolstoel en heeft hier en daar wat hulp nodig. Er wordt gezellig buiten gegeten, dus Hitsige Hans komt met de laatste spullen voor het avondeten naar de tafel gewandeld. Dan verschijnt Sylvia in de deuropening. In een zwart jurkje met heel veel glimmende steentjes (waarschijnlijk Swarovski) en zwarte hakjes. Ze wil Hans even ontvoeren. En wel naar een restaurant om samen even een hapje te eten. Hitsige Hans valt bijna om van verbazing. De tafel is al compleet gedekt, het eten is al klaar, z’n zus is te gast en dan wil zij ineens buiten de deur eten? Hitsige Hans dacht dus even van niet. Goh, wat een leuk stel samen… 

Astrut heeft haar spanningsgevoel losgelaten. Zegt ze. Niet dat daar iets van te merken is. Okee, ze ging even los toen ze met JamJam en de kinderen aan het stoeien was tijdens een fietstochtje. JamJam gaat goed met de kinderen en dat moet toch wel een beetje indruk maken op Astrut, die in een t-shirt loopt waarop te lezen valt dat ze een mamasaurus is en dat je op jurasskicked wordt als je het niet met haar bloedjes kunt vinden. JamJam trakteert op ijs (Kijk je mee, Dirk?) en er wordt wat over en weer gezeurd over of de kinderen meteen van mama dankjewel moesten zeggen of gewoon spontaan achteraf, wat JamJam gewoon veel leuker vindt. Tijdens deze kleine akkefiet zie je het spanningsgevoel bij Astrut zich weer uit de slaapstand halen, terwijl JamJam steeds gekker op haar wordt. Zij voelt het nog steeds niet, maar hij weet: die Astrut is net Croma. Even wachten voor het beste resultaat. JamJam voelt dat feilloos aan. En dat wordt beloond, want JamJam mag, in tegenstelling tot Alex uit week één, mee naar de schansspringtraining van Noa, de dochter van Astrut. Supertoll!!! Het plan is om die avond gezamenlijk te eten, maar de kids gooien roet in het eten. Ze zijn niet lekker en dus zit JamJam alleen in het gastenvertrek; Astrut laat zich de hele avond niet meer zien. Zelfs niet als er een nieuwe man uit Nederland komt: Ruud. Beetje te overtuigd van zichzelf, want hij vindt zichzelf tamelijk geweldig. Hij ziet in JamJam geen enkele concurrentie. Ruud had gehoopt die avond gezellig met Astrut een biertje te drinken. Nou, kwam hij even bedrogen uit, want: A. Astrut is niet gezellig en B. ze doet niet aan avonden: ze ligt om negen uur al in bed. Ruud dus noodgedwongen ook, met z’n zelfhulpboek ‘Aandacht in je relaties’. Gevaarlijk boek, want Astrut wil: A. geen aandacht en B. geen relatie. Als hij hoort dat de dag in het strafkamp al om vijf uur begint, schiet hij van ellende in een enorme lachkick, waar hij nu waarschijnlijk nog niet uit is. Ondertussen vraag ik me af of hij Astrut ooit gaat ontmoeten, of dat hij voor die tijd uit zichzelf al gevlucht is. Ik zou het wel weten…

B & B vol liefde, week 2: Bijklussende Bea

Britt is ‘m dus gepeerd uit Portugal. Groot gelijk. Simoon heeft nu weer het rijk alleen. Die gaat dus even fijn aan yoga doen met Martijn. Haar aanwijzingen zijn in het engels en ik denk alleen maar WHY??? Ze voelt zich in elk geval fijn bij die saaie gast, voelt nog geen vlinders (butterflies ofcourse), maar spreekt wel uit wat ze wil: hem. Jaja. Zal wel weer aan mij liggen, maar ik begrijp dus geen ene kont van die redenering.
Ondertussen is de concurrentie in de auto gestapt: wederom een blonde schone uit het noorden van het land: een oprjochte Fryske witkop dit keer. Marjan, uit Ljouwert.
Ze wordt leuk ontvangen, ook door pa en ma. Martijn is onder de indruk: “mooie meid!” Dus. Ze kan meteen aanschuiven voor de lunch, met Simoon erbij. “Where kom jij vandaan?”, vraagt ze aan Marjan. “Leeuwarden.” “WAAR?” Het zal toch niet zo zijn dat iemand niet eens weet waar één van de twaalf provinciehoofdsteden ligt… Basisschoolkennis, dit. Marjan blijft geduldig. Ik mag haar nu al. “Leeuwarden. En jij?” Dit was de vraag die Simoon wilde hebben. “Oh, ik kom uit Hawaï…”, zegt ze zo achteloos mogelijk. Ja joh. Ze geeft Martijn en Marjan even de tijd om elkaar te leren kennen. Marjan krijgt de prinsessenkamer (want roze) en als dank helpt ze hem het zwembad schoonmaken. Geloof mij: met die temperaturen zou ik elke dag het zwembad schoonmaken. Tegeltje voor tegeltje, met een nagelborsteltje, de hele dag lang. En met een duikfles op m’n rug; lijkt me verstandiger. M&M keuvelen ondertussen al bodemstofzuigend lekker weg aan de rand van het bad en moeders ziet dat het goed is. Vaders ziet dat z’n zoon voor een moeilijke keuze zal komen te staan en Simoon? Die vreest dat ze met Marjan niet zo’n klik (urghhh, klik….) zal hebben als met Britt. Maar ja Simoon, jij bent daar niet om een vrouw te vinden hè?

Bij Denise in Spanje zijn de twee haantjes, eh… Dave en Giovanni lekker elkaar de loef aan het afsteken om zo indruk op Denise te maken. En dat doen ze met halters, springend in een zwembad (Dave), door de ontbijttafel zo mooi mogelijk te dekken, door over alles met elkaar in discussie te gaan en door sarcastische opmerkingen te maken over de lengte (of het gebrek daaraan) van de ander (Gio). Na een paar dagen verhuizen de heren naar de B&B en leren ze hun al dan niet toekomstige schoonmoeder kennen, die achter de balie zit. Als Dave en Gio buiten gehoorafstand zijn, maakt mama een wel heel bijzondere opmerking naar haar dochter. “Je weet wat ze zeggen hè? Mama paaien, kindje naaien.” Zei ze nieeeeet… Denise reageert een tikkie beschaamd. Ze zei het wel. “Kejje die niet?”, roept moeders vol verbazing. Nee, ik niet in elk geval. Ik ben vast niet de enige.
Denies vlucht maar snel met Gio. Ze wil weten hoe dat zit met die opmerkingen naar Dave. Of dat zijn humor is. Want het is niet haar humor. Hij denkt dat zij hem niet begrijpt. Ik begrijp één ding al wel: Giovanni krijgt geen Amsterdamse schoonmoeder met rare uitspraken. En daar kan ik hem van harte mee feliciteren.

In de strafkolonie van Obersturmbannführer Astrut is het deze week opvallend gemütlich. Alex is naar huis gestuurd en HarmJan (JamJam) doet zijn best zichzelf onmisbaar te maken. Hij is handig in het oplossen van een overstroming die veroorzaakt is door een overspannen wasmachine die staat te draaien met een open deur, hij vouwt de was op, op de manier zoals Astrut dat doet (door te kijken en niet te vragen; bonuspunten!), hij tuiniert mee en hij voetbalt met haar kinderen. Volgens Astrut zijn haar kinderen erg wijs voor hun leeftijd. Ja. Daarom vragen ze ook al na één dag aan mama of ze die meneer in huis papa moeten noemen. Tuurlijk joh.
JamJam vindt Astrut een mooie vrouw waar hij eventueel een mooie nieuwe baan in Nederland voor zou moeten laten schieten. Dilemma, dus belt hij zijn zus. En ja hoor: JamJam houdt het niet droog. Astrut ondertussen ook niet, want zij wil haar kids niet opnieuw door een scheiding laten meemaken. Goh. Ze staat er wel positief in hè, die meid? JamJam kan maar beter voor die nieuwe baan kiezen, want Astrut weet het allemaal nog niet zo zeker, met die mannen. WDN (Waarom De Neuk) doe je dan mee, mensch? Nou, dan maar lekker samen doen alsof de gezamenlijke neuzen bloeden op de tennisbaan. Voor JamJam voelt dit als een date; voor Astrut niet. Zelfs beste vriendin Schjteffi (Steffi) ziet JamJam wel zitten als vriend van Astrut. Geloof me: die hele zoektocht loopt op niks uit. Ondertussen wachten we geduldig op de volgende uitbarsting van Astrut.

Op Madeira woont Ted. Voor de niet-kijkers: Ted is een vrouw. Ja. Ik snap alleen niet waarom ze zichzelf Ted noemt; zij heet namelijk gewoon Bea. Voor vrinden dan. Want ik weet niet of jullie het door hebben, maar dit is onze oud-vorstin. Beatrix in haar vrije tijd. Na haar pensioen heeft ze haar eikenhouten helm afgezet (sommige mensen noemen dat ook wel haar kapsel, maar ik ben er al jaren van overtuigd dat het gewoon een helm is), is naar Madeira vertrokken, heeft de hete aardappel in haar keel verruild voor een heet krieltje en heeft een B&B geopend.
De eerste man die Beatrix komt vergezellen, is Piet. Piet is timmerman en zijn handen jeuken als hij ziet dat wat vloerplanken op het terras niet goed liggen. Hij gaat vrij snel aan de slag en krijgt een standje van Bea, want ja… een bouwvakkersdecolleté, daar zit natuurlijk niemand op te wachten. Even later krijgt Piet iets van de omgeving te zien. Er is niet veel diepgang qua gesprek. Wel slaat hij even een arm om haar heen bij een irrigatiekanaal. Zij reageert amper; ik denk dat Piet hiermee vooral in haar irritatiekanaal kwam, zeg maar. Piet bemerkt een niveauverschilletje. Geen probleem voor Bea: zij verlaagt zich gewoon tot zijn niveau. Ze neemt hem mee naar een bierfestival; vindt hij vast wel leuk. Ze drinkt zelfs bier voor hem. Chapeau! Beetje jammer dat hij niet echt van het bier is; zijn voorkeur gaat uit naar iets sterkers.
Dan verschijnt Ab ten tonele: man nummer twee. Piet ziet het met z’n (niet-bier)buik even aan en constateert tevreden dat Ab meer vet heeft, dus hij is volgens hem geen concurrent. Huh? Okee. Ik zie het eerlijk gezegd niet echt, maar vooruit. Bea en Piet gaan nog een boottochtje maken. Ab kan niet mee: de boot is vol. Hij plundert dus alvast maar de koelkast terwijl Bea met Piet het schip in gaat. Zij voelt het niet, hij vindt mensen die het hoogste woord voeren niet prettig en zegt dat hij niet zo onderlegd is als Bea en Ab. Ab vindt zichzelf veel moderner en dus veel beter bij Beatrix passen. Duidelijk: Piet maakt sinds de komst van Ab geen schijn van kans meer.

In Frankrijk zit Natasja opgescheept met een Ikigai-zoutzak. Eerste zicht op die gast: Dirk hangt in een stoel. Even later wordt hij actief: ze gaan met zijn cabrio op pad. Zij denkt dat het een mooi idee is als hij haar eens een vraag stelt. Zoals bijvoorbeeld wat voor soort man Natasja zoekt. En dus stelt Dirk haar die vraag. Maar ja, dat vindt Natas niet spontaan genoeg. Dat snap ik wel, ja. Op een terrasje begroeten zij eerst wat vrienden om daarna samen voornamelijk zwijgend en wegkijkend aan een tafeltje te gaan zitten eten. Volgens Dirk is hij zich even op het eten aan het concentreren. Zal vast heel Ikigai zijn. Daarna presteert de zoutzak het om haar te laten betalen. Charming. Hij heeft al een gratis vakantie in Blèves in de B&B van Natas, maar goed… “Stuur je me een Tikkie?”, vraagt hij nog. Had gewoon zelf naar binnen gelopen en voor dat mens betaald, zak hooi! Met je cabrio…
De verlossing is onderweg in de persoon van Jos, die redelijk onverwacht bij Natas aan de poort staat. Als hij één meter binnen het hek staat, heeft hij al meer gepraat dan die Ikigai-zoutzak in alle voorgaande dagen bij elkaar. Natas vindt Jos meteen leuk. In elk geval leuker dan Dirk, maar dat is niet zo moeilijk in dit geval. Dirk merkt dat de kansen keren en gaat hout hakken. “Is goed voor m’n spieropbouw”, zegt hij. Het houtblok denkt er anders over en geeft geen krimp. Dan maar even een wandeling maken. “Mijn hoofd staat nooit stil, dus dan moet ik even de rust opzoeken. Ik zoek de momenten dat ik energiek mee kan doen en wanneer ik de Taoïstische monnik kan zijn.” Ja, ik heb ook geen idee waar dit over gaat. Nou goed, even later is er een energiek onkruidwied-moment. Jos gaat voortvarend aan de slag. Dirk ook, maar die zeikt meteen dat hij last heeft van stenen die op de grond liggen. Zwaar werk. Of Jos niet even wil ruilen. Dat wil Jos best en die neemt zonder morren het werk over. Weer oppert Natas dat het een mooi moment is om een vraag te stellen. Dirk vraagt hoe het is om twee mannen te hebben. Ook deze vraag wordt afgekeurd. Kwalitatief een slechte vraag, vindt Natas. Jos vraagt dan maar of ze misschien een snoeischaar heeft. Over kwalitatief goede vragen gesproken… Dirk gaat even naar z’n Ikigai en vraagt zich af of hij deze omgeving en Natasja wel wil terwijl Jos zich hardop afvraagt of hij bij Natas thuis of in de kroeg naar Feyenoord moet gaan kijken.

Bij Richard (jaja, hij is te verstaan, want sinds deze week met ondertiteling!!!) is het niet heel erg gezellig, want Claudia voelt zich buitengesloten. Dat heeft weer zijn weerslag op Ries, die ook gewoon keihard “GEZELLIG!!!” roept met een heerlijk sarcastisch sausje eroverheen. Na een gesprek in de auto is de lucht enigszins geklaard, maar later aan tafel zit Clau nog steeds met een kop als een oorwurm. Nee, Claudia moet weg: ze is volgens Richard niet zijn type en bovendien vééél te druk. Hoor wie het zegt. Ze is het terrein nog niet af of Ries zegt tegen Simone: “Wat zullen we doen? Baby’s maken?” Het was een geintje, maar koelere… ik zou heel hard wegrennen. Richard stelt Simone ondertussen voor aan zijn dochter, neemt haar mee voor een ritje achterop zijn Indian (best mooi, maar het is geen Harley hè…) door de bergen en de volgende ochtend blijkt dat ze bij elkaar hebben geslapen. Officieel omdat er een nieuwe topper op haar bed lag die moet luchten. Jaja… goeie smoes.
Dan komt Gerrie tevoorschijn. Zij houdt wel van types met ADHD. Maar helaas: zij is: A niet zijn type en B langer dan hij. En dat is not done. Gerrie heeft haar ogen niet in haar zak en vraagt het gewoon maar op de man af: of er tussen hem en Simone al iets is. “Want dan weet ik waar ik aan toe ben.” Hij ontkent dat er iets is tussen hem en Simone. Jajajaja… Dan komen Simone en Ingrid terug met de boodschappen. “Zo, wat hebben jullie gedaan?”, vraagt Simone. “RUIGE SEKS GEHAD!”, roept Ries. Weer een geintje natuurlijk. Gerrie weet niet waar ze kijken moet. Dat weet ik wel: naar de uitgang. Geen schijn van kans, die Gerry. Of elke andere vrouw die nog komen gaat.

 

Bij Franse Hans blijkt dat Hans geen ochtendmens is. Hij staat laat op, dus Petra is maar alvast begonnen aan de dag. Als meneer weer een beetje bij de pinken is, gaan ze paardrijden. Petra krijgt inmiddels weer honger, maar de lunch? Nah, daar doet Franse Hans niet aan. Wel aan shoppen en een drankje doen. Leuk, denk Petra. Totdat ze in een typisch Franse Bar Tabac terechtkomen. Blijkbaar moet je aan de ongezellige bar onder de tl-verlichting blijven staan. Dat is nog eens iets anders dan een Engelse pub, dus Petra maak je hier niet blij mee. Nope. Die wil snel lunchen, anders neemt ze een hap uit de bar.
Dan is het tijd voor logé nummer twee, Yovan. Echt, waar halen ze die namen vandaan joh? Zij is helemaal weg van Franse Hans en zegt meteen dat ze zich hier niet laat wegsturen. Nouuuuu… dat zullen we nog wel zien, want hij vindt haar nogal overweldigend. Yovan vindt dat haar plaats in de keuken is: koken, poetsen. ”Een man is beter in mannendingen.” Ja klopt. Staand pissen gaat mannen over het algemeen iets beter af. De volgende ochtend zien we wat ze daarmee bedoelt. Yovan is de keuken aan het dweilen en Franse Hans doet zijn ochtendritueel. En dat is tot een uur of half elf uitslapen, twee bakken koffie erin en een krantje lezen zonder dat er teveel om hem heen gebeurt. Nou, die combinatie gaat dus niet werken hè? Maar eens kijken wat hij in de kuip heeft qua paardenmeisjes. Petra voldoet aan alle verwachtingen, maar Yovan krijgt de knol niet onder controle. Nog meer minpunten dus. De volgende ochtend willen de dames de was doen en zijn ze op zoek naar wasmiddel. Yovan zet het hele huis op z’n kop voor zeep, terwijl Franse Hans nog van zijn schoonheidsslaapje geniet. Hij is dan ook redelijk gepikeerd en laat dat merken ook. “De wereld staat in de fik, maar de was is belangrijker…” Yovan dendert door: “Heddeooktheedoeken?” Voor degenen die het nog niet wisten, Yovan in een Brabo. En zoals inmiddels bekend bij jullie, mijn leesvolk: die lullen zonder spaties. Petra grijpt in, want zij weet dat je Franse Hans in de ochtend gewoon met rust moet laten. ‘s Middags staat er een uitje gepland naar Sarlat. Een mooi, maar retetoeristisch stadje in de Dordogne, weet ik uit eigen ervaring. In de auto is vooral Yovan veel, of eigenlijk alleen maar aan het woord. Petra zit achterin en maakt af en toe geluiden alsof ze echt geïnteresseerd is, terwijl bij  Franse Hans achter het stuur het chagrijn met de minuut toeneemt. In Sarlat vertelt Franse Hans het één en ander over het stadje, maar Yovan krijgt er niet veel van mee. Ze peert ‘m ineens, want: ijssalon. “Ikmoetaltijdnaarijskijke! Ikbendolopijs! Zalikopijstrakteren? Franse Hans neemt het aanbod gulzig aan. “Als je ijs eet, houd je je mond tenminste even.” Zo, die zit. Die avond, nadat de vrienden van Franse Hans hebben verteld wat hij zelf al wist: dat Petra beter bij hem past, is Yo stil aan tafel. Ze voelt afstand. En ondanks dat de keuken haar plekje is (om te koken en te poetsen, remember), komt ze geen moment van haar stoel af en laat zich volledig bedienen door Petra en Franse Hans. Als dan de vraag “heb je ook een grote lepel?” klinkt, kan Franse Hans het niet laten. “Ik ken wel iemand met een grote mond.” Nee, Franse Hans is klaar met de Brabo, dat is wel duidelijk.


Die andere Hans, de Hitsige Hans uit Italië, heeft na de augurkenrel Desiree even goed duidelijk gemaakt dat ze over de schreef is gegaan met haar nogal aanwezige en claimerige gedrag. Die avond schijnt er het één en ander uitgepraat te zijn en in eerste instantie heeft dat de lucht geklaard, totdat Hitsige Hans het zijn inwonende ex aan de stok krijgt over de scheiding. Lachen joh, met je gasten erbij. Harakiri is geschrokken omdat ze een heel andere kant van Hans heeft gezien. En ze is ook niet gecharmeerd van het feit dat een toekomstige partner de B&B moet runnen met de ex-partner. Sterker nog: beide dames wisten niet eens dat er nog een ex in huis woont. Hitsige Hans doet me steeds vaker aan Malle Pietje van vorig jaar denken. Hoe heet ie ook alweer: Jacob. Die had ook z’n ex nog regelmatig rondlopen.
Hitsige Hans is in elk geval ook wel klaar met Desiree. Hij roept haar even bij zich in de woonkamer. Haar kleding is weer fantastisch: een compleet gifgroene outfit. Kermit is er jaloers op. “Je voelt de bui al een beetje hangen hè?”, begint Hitsige Hans. Nee dus. Ze heeft werkelijk geen idee wat er komen gaat. Of ze wil ophoepelen. In d’r groene pak. “Dus ik verzoek je je koffers te gaan pakken en je klaar te maken voor vertrek.” Dees begrijpt er geen reet van. Als er één geen sociale voelsprieten heeft, is het deze achternicht van Hyacinth Bucket wel. Ze heeft dan weer wel gevoel voor drama, want ze loopt tergend langzaam de trap weer op, afwisselend kijkend naar Hitsige Hans en de camera met op haar gezicht een combinatie van geintje toch zeker tot are you fucking kidding me en alles, maar dan ook echt alles wat daartussen zit. “We kunnen geweldig met elkaar praten; ik snap het niet helemaal. Hij geeft het geen kans. Het heeft tijd en rijping nodig.”, klaagt ze als ze aan het inpakken is. De donderpreek die Hitsige Hans haar de avond ervoor gaf, is dus totaal niet binnengekomen.
Ondertussen is Harakiri ook begonnen met het inpakken van haar koffers, alleen weet Hitsige Hans dat nog niet. Na het vertrek van Desiree is het zijn beurt om verbaasd te kijken. En een sneer uit te delen. “Ik vond je zo’n sterke vrouw…” DAT IS ZE OOK, SLAPPE ZAK!
En daar zit hij dan, in z’n uppie met z’n ex. Maar al snel is daar Sylvia, een muzieklerares. Ze heeft hele enge nagels met glittersteentjes. Dat krabt waarschijnlijk nog beter, in verband met de te verwachten concurrentie. Ze biedt meteen Libera (de ex van dus) aan om haar nagels net zo mooi te maken als haar eigen nagels. Brrrr… Syl is nu al eng. En het wordt alleen maar erger. “Ach, wat een sfeervolle keuken!”, kirt ze alsof ze makelaar is. Ook vindt ze de B&B een oase van rust. Rust voor de ziel. Ja joh. Bij het avondeten constateert ze dat Hitsige Hans gewend is om pasta te eten, want hij doet het zo handig, met die spaghetti om zijn vork. “Ja, ik zit hier al sinds 1990 hè…”, merkt Hitsige Hans op terwijl Syl haar spaghetti doorsnijdt. Dan wordt het tijd om voor de open haard plaats te nemen, op dezelfde bank waar hij Dees verzocht op te krassen. Syl vindt dat Hitsige Hans leuke ogen heeft, want dat zijn volgens haar de sleutels van de ziel. Hitsige Hans vindt alles best; er is weer nieuw vrouwenvlees in huis, dus dan is het al gauw goed. Hij komt iets dichterbij zitten en… het gesprek gaat over sigaren. Hitsige Hans heeft net verteld wel af en toe last te hebben van de open haard, omdat hij astmatisch is. Maar een lekker sigaartje… Zij is daar ook niet vies van. “Mooi, dan kunnen we wel zoenen in elk geval!” Het klinkt allemaal nèt iets te gretig. Alhoewel… het blijft Hitsige Hans hè…

Trouwens… weet je wat ik me nou afvraag? Kiezen die B&B-houders nou echt zelf hun potentiële partners? Hoe vaak ik in deze eerste twee weken niet kreten heb gehoord als: “Niet mijn type”, “benieuwd wie er komt” en “goh, leuke meid”, alsof het echte een verrassing is. Heel apart. Ik heb vernomen dat sommige B&B-eigenaren ook voor dit programma worden benaderd om mee te doen, dus het zou me niet verbazen als de toekomstige liefdespartners gecast zijn voor de kijkcijfers. Zoals Dees. Hitsige Hans denkt dat zij meedeed om beroemd te worden. Of neem Piet. Ted/Bea was niet zijn type, maar toen RTL hem vroeg, deed hij toch maar mee. Hmmm… apart.

B & B vol liefde, week 1: Zure bom…

B&B vol liefde. Vorig jaar helemaal gevolgd en dit jaar had ik er niet heel veel zin in. Maar ja… toch maar even gekeken, uit nieuwsgierigheid. Niks meer. Want ik dacht dat we vorig jaar met een koelkast als Debbie en een beroepsgeschifteling als Jacob wel alles gehad hadden.
Maar mensenkinderen… het kan dus allemaal gewoon nog veel erger. Heel veel erger zelfs. Echt, ik vraag me soms serieus af of het niet gewoon acteurs zijn die we te zien krijgen. Een kleine bloemlezing van de B&B-eigenaren en sommige van hun gasten die we in week één de revue zagen passeren…

We hebben dit jaar twee B&B’s in Portugal. Zo zien we Martijn die de B&B met z’n ouders runt. Op het oog een surfdude, maar manman… wat is die jongen saaaaaaiii… De eerste vrouw die bij hem aankomt, is Simone. Uit Hawaii. Dat rijmt op saai trouwens. Simone heeft een licht Amerikaans accent en wil ab-so-lúút niet terug naar Nederland. Dat vindt Martijn heel fijn, want die wil ook ab-so-lúút niet naar Nederland terug. Ja, iemand die reist: heel interessant. Een dag later komt Britt aan: spontane leuke blonde meid, heel ander type dan Simone en prompt ziet Martijn Simone even niet meer staan. Dat wordt nog leuk daar. maar niet door hem. Want hij is saaaaaaiii. Gelukkig komt Britt daar ook heel snel achter: hij, z’n B&B en de omgeving zijn saaaaaaiii. Er gaat niets boven (haar) Groningen, dus ze wil even met Martijn praten. Het wordt ‘m niet. Meteen die ouders van hem op camera: “Jaaaaa, toen ze uit de taxi stapte, zag ik meteen al: dat is niet zijn type…” Ja dag, zo kan ik het ook…

Ook in Portugal: de B&B van Richard. Hij komt van Texel en heeft een B&B gekocht die nog geen B&B is, omdat er nog vanalles in elkaar geklust moet worden. Een soort Help, mijn toekomstige man is klusser, maar dan zonder John Williams. En oh ja, hij is een tikkie druk. Gevalletje ADHD met de turbo erop. Hij lult veel, hard, snel en dus onverstaanbaar. De afdeling ondertiteling kan hem blijkbaar ook niet verstaan, want anders zouden we er wel ondertiteling bij gekregen hebben. Het enige dat ik af en toe kan verstaan is: “weetjewel?”. Heel vaak en veel. Aan het eind van een zin, midden in een zin, maakt niet uit waar in de zin eigenlijk. Gewoon, als het hem uitkomt dus. Vroeger noemden wij zo iemand Truus Telex, maar ja… wie weet er nu nog wat een telex was? Motormouth past beter bij hem. Over motoren gesproken: hij rijdt motor en zijn eerste logé (ook een Simone) komt op de motor aan. Niet zijn type, maar ja… de volgende ochtend wordt er al stevig speeksel uitgewisseld. Bij hem in huis woont Ingrid, een soort moederfiguur voor hem die hem ook aan de vrouw wil hebben, zodat zij het iets rustiger krijgt. Vrouw nummer twee, Claudia, arriveert en vertelt ADHD te hebben. Maar zelfs voor haar is Motormouth een beetje teveel van het goede, qua drukte. En dat wil wat zeggen. Als Ingrid de dames een rondleiding over het terrein geeft verzucht Motormouth opvallend verstaanbaar dat hij eindelijk rust heeft. Moet je horen wie het zegt… 

In Spanje woont Denise. Krullenkop met een strak lijf en een eigen gym in de B&B. Waar ze overigens niet zelf woont. Haar eerste date is Dave, die zich meteen op haar stort als personal trainer. Niet dat zij dat nodig heeft met dat loeistrakke lijf, maar goed… als hij daar blij van wordt, whatever. Het klikt best aardig, maar dan is daar date nummer twee: Giovanni, 27 jaar en al de helft van zijn leven woonachtig in Spanje. Mooi. Die lult de taal, pluspunt. Denise vergeet Dave meteen, dus hij stelt zichzelf maar even voor aan Gio. Daarna wordt hij in de auto naar de achterbank verbannen en daar zit hij dan ook met een kop als een oorwurm.

In het Franse Blèves woont Natasja die vooral op kakkers valt. De teleurstelling druipt van haar gezicht als ze alle filmpjes van de mannen heeft gezien die op haar hebben gereageerd. Sterker: ze zégt het ook gewoon op camera, dat ze teleurgesteld is in de opbrengst. De oogst valt dus blijkbaar tegen. Zo’n wijf. Okee dan. Ze valt op het uiterlijk en vertelt dat ze nog niet zoveel ervaring heeft in de liefde. Joh. Hoe zou dát nou toch komen?
Het eerste slachtoffer dat zich meldt bij Natas is ene Dirk. Hij is ondernemer en niet haar type. Totdat ze ziet dat hij in een cabrio komt aangereden. En daarmee haar huis drie keer voorbij rijdt. Dirk is 56 en vertelt al 20 jaar met pensioen te zijn. Want hij had ooit 100.000 euro schuld en dus stopte hij met werken. Maar werd toen ondernemer en heeft nu dus die cabrio. En een ruitjesbroek. Natas komt er alleen niet achter wat hij nou precies doet. Ik wel: hij is natuurlijk gewoon lifestylecoach. Want Ikigai. (Ja, zoek dat maar even op; ik ben ooit per ongeluk bij een netwerkdingetje geweest bij iemand die volledig Ikigai was. Na twintig minuten vaag geneuzel was ik blij dat de tijd erop zat. Ikiging en kwam nooit meer terug.) Het woord Ikigai komt ongeveer elke twee minuten over zijn lippen gerold met de opmerking dat hij zich sinds de ontdekking van Ikigai elke dag bewust is waarvoor hij z’n bed uitkomt. Ik ben mij ook elke dag bewust waarvoor ik m’n bed uit kom en dat heeft vaak met de plee te maken. Maar daar heb ik geen Ikigai voor nodig.
Ikigai zorgt alleen niet voor heel veel gezelligheid, want er vallen nogal wat stiltes tijdens het avondeten. Of nou ja, avondeten… er wordt een worstje boven een vuurkorf gehouden. Kom je dat hele takkeneind in je cabrio gereden, krijg je een lullig worstje… Maar goed: heel Ikigai zijn stiltes niet erg. Nee. Natas vindt zelfs dat er kracht uitgaat van de stiltes die vallen. Goed, zij hebben er geen problemen mee. Het bleef nog lang krachtig, zal ik maar zeggen.
De volgende dag wordt het er niet veel beter op. Hij zit op zijn laptop onverstoord zijn Ikigaicoahingsnetwerk uit te breiden en heeft geen oog of tijd voor z’n potentiële liefde. Zij ook niet echt voor hem, maar ze probeert het wel. Ze geeft aan dat hij best even erbij mag zijn als ze nieuwe gasten ontvangt, maar dat doet hij pas als ze hem aan z’n lange, viezige grijze slierten erbij trekt. (Voor de niet-kijkers: bovenop is ie kaal. Dit even voor de beeldvorming, hè?)
De WIFI in de hut van Natas is eh… nou ja gewoon kortom uitermate teleurstellend en dus gaat Dirk op een WIFI-versterker uit. En of hij meteen ook wat sla mee kan brengen voor het eten. Pas de problème. Dirk springt in z’n cabrio, rijdt naar een winkel waar hij vertelt geen Frans te lullen, maar wel kan uitleggen wat hij voor de WIFI wil hebben, rijdt naar het dorpje, maakt een wandeling, pakt een terrasje waar hij in vloeiend Frans een biertje van de tap bestelt en komt aan het eind van de middag weer terug bij Natas, die zich al afvroeg of hij terug naar Nederland was gereden. Hij had een leuke middag. Zij iets minder, want geen sla. Vergeten. Goed, zij alsnog op de sla uit en hij gaat met de WIFI aan de gang. Als ze thuiskomt, reageert hij amper op haar. Hij spreekt de wens uit dat ze morgen iets rustiger in haar hoofd is, zodat ze iets leuks kunnen gaan doen samen. Want ja… het had heel leuk geweest als ze er vandaag bij was geweest op dat terrasje. Wacht effe. Wat zei hij nou???
Misschien moet hij zijn Ikigai even finetunen met die van haar, zodat hij kan zien dat zij een bedrijf runt en hij het met haar kan afstemmen om even samen op dat terrasje te gaan zitten als het haar ook uitkomt. Best moeilijk om te snappen dat je ook gewoon kunt overleggen met iemand. Nee, Dirk en Natas: dat wordt geen stel. Of het moet een stel zijn dat al veertig jaar op elkaar is uitgekeken.

In Oostenrijk woont Astrid. Astrid is een mokkel met issues. En niet zo’n klein beetje ook. Ze is een beetje een kruising tussen Caroline en Debbie van vorig jaar. Die combi, maar dan nog een tikkie erger. Voor een mokkel van dit kaliber bestaat een ander woord: trut. Astrut in dit geval. Ze zoekt een vent, schrijft zich in voor een datingprogramma, maar is er niet van gediend als meneer nummer één, Alex, toenadering zoekt om een glaasje wijn en een stukje kaas te nuttigen om elkaar op de eerste dag een klein beetje te leren kennen. Negen uur is negen uur en dan trekt mevrouw zich terug. Alex is qua uiterlijk en in doen en vooral laten een exacte kopie van Nico die vorig jaar bij Caroline in Oostenrijk aan de poort stond te rammelen. Ook hij wist zich geen houding te geven en was er heilig van overtuigd dat hij het heel gezellig had met de vrouw des huizes. Maar goed, Alex had het gore lef om na negen uur op haar deur te kloppen. De volgende dag werd er een afspraak gemaakt dat hij haar vanaf een bepaalde tijd mocht benaderen. Drie keer raden: hij was te vroeg. De irritatie van Astrut groeit per seconde en waar Caroline het nog een beetje subtiel deed, laat zij tijdens een wandeling meneer haarfijn weten dat zijn gedrag niet kan. Alex snapt het en vindt het nog steeds heel gezellig. In de auto maakt hij een grapje over het kopen van een tweede B&B in de buurt. Dit wordt al helemaal niet gewaardeerd en Astrut moet heel veel moeite doen om niet de auto aan de kant te zetten, Alex er eigenhandig voor te leggen en er overheen te rijden. En nog een keer de auto in z’n achteruit te zetten. Maar ja, er zijn camera’s bij hè? Kun je niet maken. Maar hij is over een grens gegaan en dus verbant ze hem en laat hem die avond in zijn sop gaar koken. Hij ziet maar hoe hij aan zijn eten komt: madam eet vanavond alleen met haar kinderen. Ondanks alles ziet hij zich nog steeds wel in Oostenrijk wonen.
De concurrent heet HarmJan (bijgenaamd JamJam) en die valt iets beter in de smaak: Astrut lacht zowaar als hij zich aandient. Ook gaat hij heel spontaan met de kinderen om én heeft hij een mooie auto. Alex trekt zich steeds meer terug en Astrut laat hem weten dat het gevoel er niet is en ook niet gaat komen. Hij mag z’n biezen pakken. Dat doet hij dan ook en neemt meteen ook zijn komkommers mee. Ik zou zelf die kaas en die wijn weer hebben ingepakt, maar wie ben ik? Alex wijt zijn afwijzing aan de mooiere auto van JamJam. Niet aan het totale gebrek aan chemie, interesse, aantrekkingskracht, match, nou ja… vul zelf maar in. Ik blijf in verwarring achter: in de leader van het programma zien we Astrut he-le-maal uit heur gekrulde plaat gaan tegen iemand omdat diegene over haar grens is gegaan. En ik dacht dat dit tegen Alex was. Maar nee dus, want die is al pleitos. Conclusie: Astrut haat mannen. Dat gaan we dus later nog zien.

Om het allemaal lekker verwarrend te maken, hebben we dit jaar twee Hansen. Nu kan ik het heel flauw over eersteHans en tweedeHans gaan hebben, maar dat doe ik niet. Nee. We hebben Franse Hans en die andere, maar die komt zo.
Franse Hans woont al twintig jaar daar, is van de paarden en heeft een aardig wensenlijstje qua vrouwen. Om te beginnen zoekt hij een “paardgerelateerde vrouw”. Dat mag dan dus ook iemand met een paardenbek zijn. Verder moet ze niet van André Hazes of de Toppers houden (daar kan ik me wel iets bij voorstellen) en mag ze geen diva zijn, want er valt hier niks te shoppen. Oh ja, hij knapt af op domme vrouwen. Dus. Samen met zijn beste vriend worden de filmpjes van diverse dames bekeken. En eigenlijk vinden ze het allemaal niks. Zelfs ene Marjan, die gezeten aan haar vleugel met op de voorgrond nog net subtiel in beeld de nek en het mondstuk van een saxofoon én met kunst aan de muur verklapt dat ze ook afknapt op domme vrouwen, kan de goedkeuring van de heren niet wegdragen.
Petra, die jarenlang een B&B in Engeland heeft gehad en dol is op dieren, mag wel komen. De kennismaking verloopt normaal. De bagage naar binnen sjouwen iets minder: Hans is in geen velden of wegen te bekennen. Hork…

En dan hebben we nog die andere Hans, die in Italië met zijn ex onder één dak woont. Dochterlief loopt er ook regelmatig rond en het drietal heeft de dames uitgezocht. Hans wordt in het programma Hunkerende Hans genoemd, want hij is de laatste jaren nogal wat tekort gekomen, zal ik maar zeggen. Ik vind Hitsige Hans de lading beter dekken. No pun intended. Geile Geert uit Boer Zoekt Vrouw is er niks bij: hij is nogal van de sexuele toespelingen. Dat valt ook de eerste logé op. Dat is Hayriye (of zoiets). Ze is lekker rustig en Hans ziet het helemaal zitten met haar. Hand in hand loopt hij met haar rond en laat haar zijn perceel zien terwijl hij aan de lopende band loopt te mansplainen. Hairikie (of zoiets) valt op dat hij beslist waar ze heen gaan, waar ze stoppen, wat er gezegd wordt… tja… Echt dingen vragen doet hij niet. Alhoewel… aan het eind van de rondleiding laat hij haar een mooi uitzicht zien. “Heb ik nu een kusje verdiend?” Harinkie weet niet wat ze hoort en denk weg te komen met een kusje op de wang. Nope. Hij wil op de mond. (Ze kennen elkaar net hè?) Harikiri geeft toe en Hitsige Hans vindt dat er iets broeit. Zij vindt van niet; zij vindt het allemaal een tikkie te snel gaan.
Gelukkig voor Harikiri komt er afleiding voor Hitsige Hans en wel in de vorm van Desiree. Dees vindt zichzelf een geweldig mens. Ze is horecamanager en wil eigenlijk de B&B naar haar hand zetten. Want de kledingkast (voor haar 60 kilo bagage, waarvan ongeveer 10 kilo aan badkleding) klopt niet, de servetten moeten anders gevouwen worden en in de keuken ontbreekt het aan goede messen. Om maar even wat voorbeelden te noemen. Verder zingt ze bij alles wat ze doet: Climb Every Mountain en O Sole Mio zijn enkele klassiekers op haar repertoire. En denk bij zingen vooral aan hard, schel, allesbehalve mooi en met een Nederlands accent. Niemand wordt er blij van. Dees wil iedereen even een culinair poepie laten ruiken en trekt met Harikiri naar de markt. Op het menu staan gevulde paprika’s en een quiche. Ze wijkt nooit van de receptuur af, want alleen zo kan ze de kwaliteit garanderen. Op de markt heeft ze de grootste moeite de ingrediënten te vinden die haar hoge standaard waarborgen. Alles gaat door haar handen. Paprika’s worden getest of ze blijven staan en groene asperges zijn niet goed genoeg. Nee, het moeten witte zijn. “WIT-TE!!! HELLO!!! HELLO! KEN JOE HELP MIE?” Madam is nogal veeleisend en veel geduld zit er niet in, zeg maar. “Nee, dit is geen Holland…” en dan die Italianen hè… die spreken zo slecht Engels… Maar goed, ze komt met ongeveer voor drie maanden eten thuis en mist dan nog heel veel.
De volgende dag gaan Dees en Hitsige Hans Florence bekijken. Hij zegt dat hij niet voor gids gaat spelen, maar daar heeft zij geen boodschap aan. “EN DIE BEELDEN DAAR? WAT WEET JE DAAR VAN?” Hitsige Hans vertelt wat hij weet. “HELLO!!! KEN JOE MEEK A PICTJUR FROM US?”, schalt het in haar meest geweldige Engels over het plein. Ondertussen is zij ongemerkt de grootste bezienswaardigheid, in haar clownspak. Hitsige Hans merkt ondertussen op dat hij wel veel leukere dates in Florence heeft gehad. “Daar spatten de vonken vanaf.” In de B&B zijn Libera, de ex van, en Harikiri gewoon lekker in het Nederlands keuvelend aan het bonden. Die zitten wel op één lijn samen. Ze willen die avond samen gaan koken. Maar dan komt Dees thuis en die heeft besloten dat zij die dag weer kookt. Tonijnsalade dit keer. Libera wordt in het Engels erbij geroepen alsof ze door Dees betaald wordt en er volgen alleen maar commando’s. En paniek: want er zijn geen augurken en ja… die receptuur hè? Of Hans ze niet even na zijn werk wil halen. Harikiri trekt het niet meer en valt uit tegen Dees. Of ze alsjeblieft effe kan dimmen. De stress schiet bij iedereen door het dak als zij in huis is. Ook de manier waarop Libera door Dees wordt behandeld, schiet bij Harikiri in het verkeerde keelgat. “Zij is geen gastvrouw hè? Zij woont hier gewoon.” Libera belt ondertussen Hitsige Hans huilend van de stress op zijn werk en die is daardoor not amused. De communicatie moet anders, zegt hij. Harikiri zegt terecht dat dat met Dees niet mogelijk is. Dees snapt echt niet wat er aan de hand is en kijkt de hele tijd verbaasd richting de camera. Gevalletje plaat voor haar harses. Uiteindelijk neemt Hitsige Hans Dees apart en vertelt hij haar dat ze zich niet zo in andermans keuken kan gedragen. “Maar we hadden het toch leuk vandaag?”, werpt Dees tegen. Nou ja, leuk… Hitsige Hans zegt geen affectie te hebben getoond en dat ook niet van haar te hebben gezien. “Maar liefde moet groeien hè? Dat gaat niet zomaar in één keer…” Voor het eerst bindt Dees qua toon in. Maar Hitsige Hans is er klaar mee en vertelt haar dat hij niet verliefd kan worden op het type dat Dees neerzet. Zo. Die kan ze in heur zak steken.

Ik krijg ineens een geweldig idee: iedereen die naar huis wordt gestuurd vanwege hinderlijk (Dees) of ongeïnteresseerd (Dirk) gedrag, moet verplicht een maand afkoelen bij Astrut.
Die maakt immers gehakt van iedereen.

Gino.

Er is een einde gekomen 
Aan een zoektocht
Aan stille hoop
Aan onzekerheid 
Aan dromen
Aan een toekomst
Aan dromen van een toekomst 
Aan een onschuldig kinderleven. 

Ik heb een knoop in mijn maag
En een hoofd vol gedachten 
Aan Nicky… Anne… Farida… 
Aan Nicole… Jessica… Marianne…
Aan Tanja… Ruben en Julian…
en alle anderen waarvan de namen me zijn ontschoten.

Was jouw naam de laatste die aan de lange rij namen is toegevoegd? 
Of is er dan nooit meer iemand echt veilig, hoe jong of oud ook?
Want ik hoopte na Anne nooit meer zo’n stukje te moeten schrijven.*
Het bleek ijdele hoop.
Anne was niet het laatste slachtoffer van een zieke geest. 
En ik ben bang dat jij dat ook niet bent.

Een zieke geest waarvan het leven ook voorbij is. 
Want ook jij bent nooit meer echt vrij, nooit meer onschuldig. 
Altijd over je schouder moeten kijken.
Vooral daar waar jij je straf gaat uitzitten. 
Daar ben jij je leven niet zeker. Daar ben jij het laagste van het laagste. En terecht. 
Want aan kinderen kom je niet. 

Maar jouw lot boeit me totaal niet. 
Wel het lot van dat ventje van 9. 
En het lot van zijn familie; verlost van de onzekerheid.
In ruil daarvoor moeten ze gaan nadenken over de invulling van de uitvaart.
Krijgen ze te maken met familierechercheurs, advocaten, rechters. 
En met de gruwelijke waarheid van de laatste uren van hun lieve, kleine Gino.
De gruwelijke waarheid die de komende tijd door justitie woord voor woord uit je zal worden getrokken. 

En die families van Nicky, Anne, Farida… noem ze maar op. 
Ze weten allemaal hoe het voelt. 
Ze zijn nu allemaal weer terug bij dat moment. 
Van allesverterende onzekerheid 
Van leven tussen hoop en vrees
Van het afgeven van DNA tot die ene onvermijdelijke mededeling.
Van het gekmakende verdriet dat nooit meer over zal gaan.
Van de woede, het moeten identificeren van een geliefde, van de slepende rechtszaken.
En van de oneindige leegte die nooit meer gevuld gaat worden. 

Heb je tóch nog iets bereikt in je leven.
Ik hoop dat je nooit meer slaapt. 

* Link naar mijn blog over Anne Faber (2017):
https://annekedejong.wordpress.com/2017/10/

Ar-tjee sixty nine

Nou, ik heb het gedaan. Voor jullie. Speciaal voor jullie, zodat jullie het zelf niet meer hoeven te doen. Want ik kan het ten zeerste afraden. Echt, geloof me… het was geen pretje. En dat heb ik jullie nu allemaal bespaard. Ik hoef er niets voor terug, maar wees voorlopig een beetje lief voor me, want ik moet er even van bijkomen.

Ik heb geluisterd. Naar de EP van RJ69. Ik mag hopen dat het fonetisch klinkt als Ar-tjee sixty-nine en niet als Er-jee soixante neuf. Want dat zou pas echt ranzig zijn.
Goed, muziek dus. Van Er-jee negenenzestig. Gezien de leeftijd van Er-jee slaat die 69 op het geboortejaar van Er-jee. Maar waar staat die Er-jee of Ar-tjie nou eigenlijk voor?
Voor Rob Janssen. Wie, hoor ik u denken? Rob Janssen. Je kent ‘m wel. Hij is in mijn kringen beter bekend als Splinter! Jaaaaaaaa!!! Splinter uit Boer Zocht Vrouw (en vond haar niet). Je weet wel: God’s gift to cherries, women AND the universe. Die, ja!
Nou hebben we allemaal kunnen zien en helaas ook kunnen horen dat meneer zichzelf muzikant noemt. Ik vind gewoon dat hij een hobby heeft, naast de paarden en zichzelf, maar hij noemt zichzelf muzikant. Deze muzikant/kersenteler/alwetende/filosoof/pussymagnet (ik kruip nu even in zijn hoofd hè) heeft tijdens de logeerweek én tijdens de citytrip ons meerdere malen ‘getrakteerd’ op zijn muzikale kunsten. Op gitaar, mondharmonica, contrabas en stemband. Niet dat hij mensen daar een heel groot plezier mee deed, maar goed: dat krijg je nou eenmaal als een kanaal als The Voice weggevallen is. Over ongewenst gedrag gesproken. Goed, Splintje profileerde zich dus via Boer Zocht Vrouw (maar bleef met lege handen achter). En nu heeft hij dan vier (nieuwe) nummers het universum ingeslingerd. Nee, daar zaten we op te wachten met z’n allen. Ik zeg altijd maar zo: what happens between the hommelkasten, stays between the hommelkasten. Alleen heeft Splinter daar geen boodschap aan. Jammer. Dus heb ik het vandaag maar eens op me genomen om te luisteren naar ‘Songs From The Maasai Walk’, zoals hij z’n album heeft genoemd. Die titel… daar hebben wij het zo  nog even over.

Nou goed, koptelefoon op, gordels om en gaan. Het eerste nummer heet ‘Compliments’. Hij zingt over een “messuts” en dat hij “spietslus” is en ik denk heel even dat Mark Rutte aan het zingen is. Het klinkt allemaal behoorlijk hijgerig. Een stukje tekst: “It’s another thing to do, to get a compliment from you / to get a compliment or two. Dat wisselt, zeg maar. Tot overmaat van ramp gaat meneer scatten. Dat kan hij alleen doen als hij Edwin Rutte heet (geen familie denk ik), maar ja… zo heet ie niet hè? Slecht plan. Maar goed: als je iets van de tekst kunt verstaan en je luistert er echt naar, dan zou je kunnen denken: Wendy! (Die hem inderdaad snoeihard heeft laten vallen na de citytrip. Geheel terecht overigens. En nee, ik vind dat niet zielig; hij heeft het er zelf naar gemaakt. Ik had ‘m uit het reuzenrad geduwd. En z’n hoogtevrees er achteraan…)

Ik heb nu eigenlijk een borrel nodig, maar ga toch maar meteen door naar het tweede nummer: ‘De Reis’. En dat heeft hij tijdens het huiskamerconcert in de logeerweek ook ten gehore gebracht. Auf Niederländisch, dus met een zachte g. Nou weet ik toevallig dat je je accent kwijt raakt als je zingt (en ja, als je óók nog eens een goede zanger bent). Ik bedoel: Marti Pellow van Wet Wet Wet was zingend wel te verstaan en pratend niet, want Schots. Dit geldt ook voor heel Volendam. Niet dat ze daar Schots lullen, maar je begrijpt wat ik bedoel. Nou goed, from the motion picture soundtrack Boer Zoekt Vrouw: ‘De Reis’ dus. Er wordt geweldig gerijmd: mee – zee, hjevoel (gevoel) – doel, vertrouwen – bouwen, verleden – heden. En natuurlijk: ”vliegj met me mee, over bergjen en dalen. En hoor m’n verhalen.” Nou joh, liever niet. Of wat te denken van het wonderschone “Ik geef je m’n hart, laat het niet breken… want het voel als een deken.” Ja joh. Raarrrrrrrrr. En nee, dat was geen spelfout: hij zingt voelt zonder t. Danwiddedat. Maar goed: algehele vibe van dit nummer? Wendy!

Ik heb inmiddels een infuus nodig. Met Whisky. Nou vooruit, nummer drie maar meteen: “Purity’. We horen Splinter in- en uitademen door z’n jankijzer; de mondharmonica. Een melodie is teveel gevraagd. Dan haalt hij adem om te gaan zingen. Beetje jammer dat het klinkt alsof hij zijn neus ophaalt, maar dit terzijde. Een stukje tekst. Fonetisch. “Der sie wos, wolk wit mie. End sie told mie wat sie wanted to bie. The sun sjoos her pjoewerdie (=purity, variant numero uno), I sie her pwuwridy (=purity, variant numero due) as a symbol of ie-ternit-iehiehiehiehiehie.” En dan heel lang hiehiehie. Ik hoor zelfs een keer “Wisj joe dwiems” voorbijkomen. Ach jongens. En ja, het rijmwoordenboek heeft ook hier overuren gemaakt: “The sun shows her purity, her voice whispered can’t you see. The night see her purity as a symbol of eternity.” WTF??? En nee, dat was wederom geen spelfout; hij zingt ‘sees’ zonder s aan het eind. Danwiddedatook. Maar goed, resumé Overflakkee: ik denk zomaar dat dit nummer gaat over… Wendy!

Ik vrees dat ik bijna aan de beademing moet nu, maar nog even doorzetten: nummer vier. ‘Photograph – Remake 2022’. 2022??? Remake van wat dan? En vooral: van wanneer dan? Want dan kan het niet over Wendy gaan, toch? Note to self: zo even de BZV-geschiedenis induiken. Hier horen we het ruige randje op Splinter z’n stembandjes. Klein stukje tekst: “I think I know you, I think I love you…” En waar jij nu ‘think’ leest, moet je er even heel veel consumptie hoorbaar bij denken. Als in spuug. Mijn alarmbellen gaan meteen af als hij zingt dat ze zo mooi lacht op een foto en ik denk alleen maar: Wendy!!! Maar ja… remake hè? Alhoewel… wanneer was die eerste uitzending eigenlijk? Waar de boeren worden voorgesteld? Even een beetje speurwerk en ja hoor: gevonden! 29 augustus 2021 is Splinter voor het eerst op tv. En toen al hinten op zijn muziek hè? “Zeg Rob, als jij nou zo alleen kersen aan het plukken bent hè, doe je dat dan in stilte?”, vraagt Yvon. “Nee, dan komt er zomaar een deuntje in m’n hoofd. Ik schrijf ook liedjes.” Even later zit Yvon bij hem aan tafel en pakt hij z’n eind hout met gat en touwen er overheen erbij en begint te oreren. “Ze noemen mij ook wel mister jukebox…” Ja, pleur er een kwartje in en er komt voor een tientje uit. Hij begint te tokkelen. “…en dan speel ik zo een deuntje weg. Gaat vanzelf.” En geloof het of niet, maar hierna schrijft Wendy haar brief. En dus ziet hij in 2021 haar foto, besloot volgens eigen zeggen toen al dat zij het zou worden en schreef dit nummer. In de periode tussen de opnames en de uitzendingen zat een gat van een maand of vier en toen heeft hij het juweeltje ‘Songs From The Maasai Walk’ in elkaar geflikkerd met daarop de nieuwe versie van ‘Photograph’ en dus tadaaaaaaa: Wendy! Overduidelijk.
En dat brengt me bij de titel van het album. Volgens Splinter zijn deze vier songs geïnspireerd op zijn reis naar Kenia, vandaar de titel. De fuck dat dit iets met Afrika te maken heeft. Persoonlijk vind ik “Songs From The Wendy Walks (Away)” of “Songs From The Wendydrama” iets gepaster.
Tja… Waylon zei laatst over de zangkunsten van deze ‘muzikant’: “Mwah… zanglesje misschien?”, ondanks de liters galm. En ik dacht de hele tijd alleen maar: wat kan die jongen kersen telen hè?

De dames van de speeddate vermaken zich ondertussen kostelijk: er is zelfs een heuse reünie geweest. Ik begreep dat Wendy daar dan niet bij wilde zijn, maar ja… dat was nou ook niet bepaald een pretletter, dus die wordt vast niet gemist. Om een beetje aandacht voor z’n album te genereren en vooral om te laten zien dat hij zo normaal is, jammert Splinter in de pers dat er bij Boer Zocht Vrouw (maar kwam in z’n uppie naar de reünie) voor hem wel heel erg onvoordelig gemonteerd is. Hou op joh. Op de reünie van de dames hebben ze het daar ook even over. “Rob vindt dat hij negatief is neergezet door het programma. Wij vinden hem gewoon een slechte verliezer.” Aldus Inge, die niet mee mocht naar de boerderij. En dat is maar goed ook, want ze zegt zelf: “Om mij heen zeiden mensen dat ik de vloer met hem had aangeveegd. Ik ben heel ad rem.” Oehhh… dat had leuke tv opgeleverd, zeg. Inge doet overigens iets in speeltjes voor tussen de lakens. Op de reünie kregen alle dames een tasje met “iets dat je niet lastigvalt met grijpgrage handen, iets wat geen gitaar speelt, niet zingt en wat je gewoon in je nachtkastje kunt laten liggen. Je hoeft er zélfs geen hommelkasten voor te zoeken.”
Veeg. Me. Op.

Wat denk je, zou Splinter door de ladies uitgenodigd zijn om de reünie muzikaal te komen omlijsten?

Nah…