B & B Vol liefde, week 3: In de olijfboom

In Spanje is Giovanni vertrokken en wordt Dave door Denise aan het werk gezet in de B&B, samen met haar moeder, die door Denise overigens standaard schat wordt genoemd. Mocht Denise later erg op haar moeder gaan lijken, dan weet de toekomstige partner in elk geval wat hem te wachten staat: moeders heeft een complete verfwinkel op haar gezicht geplamuurd. En voor boven haar ogen is ze nog even langs de afdeling borstelwaren gewandeld. Ondertussen komt man nummer 3 aangewandeld: Frank, een eventmanager die eigenlijk niet zo van feesten houdt. Als hij uitgaat dan. Nee, liever een hapje eten ergens. Denise vindt Frank wel leuk, krijg ik het idee. Ze gaat hem even voorstellen aan de concurrent die in zijn natuurlijke habitat zit: the gym, waarna Frank zich even mag opfrissen in zijn kamer. En ik kan alleen maar denken: wat een klein kutkamertje… Nou ja, er is in elk geval een zwembad.

Bij Franse Hans wil Yovan weg. Hij is geen match voor haar, dus wegwezen. Franse Hans zit zich ondertussen met koffie wakker te drinken en moed te verzamelen om Yovan te vertellen dat het niks wordt. Nou zeg, komt dat effe mooi uit! Allebei opgelucht. Franse Hans is zelfs zo opgelucht dat het een heel ander mens wordt. Petra vindt de ontspannen versie van Franse Hans vandaag in elk geval een stuk leuker. Ze informeert of de exen van Hans ook paardenmeisjes waren. “Ik heb geen exen; ik ben nog maagd”, om even later te vertellen dat hij al drie jaar vrijgezel is. Huh??? De vraag is hoe lang Franse Hans nog zo relaxed blijft, want de volgende gegadigde is al onderweg: Daisy, een 44-jarige basisschooljuf die haar eigen schooltijd nog niet is ontgroeid. Ze ziet eruit als een donkerharige Barbie (en dan heb ik het vooral over de kleur van haar kleding), ze kan niet rijden en praat in de derde persoon over zichzelf. Heel irritant. Anneke hoort alleen maar dat Daisy heel vaak ‘kutkutkut’ roept als Daisy weer verkeerd rijdt. Anneke denkt alleen maar dat Daisy daarom alleen al na de vakantie op school heel veel uit te leggen heeft. Petra denkt alleen maar aan de Heer: “Ik zie haar aankomen en denk oh my God!!!” En dat snapt Anneke wel. Franse Hans en Daisy gaan even lekker apart zitten om nader kennis te maken. “Zo, dan kom ík me maar even voorstellen. Anders is het ook zo asociaal. Ik ben Petra!” En gelijk heeft ze, want Daisy stelde zich niet voor toen ze Petra op de veranda zag.
Peet heeft dezelfde avond al haar bedenkingen over de nieuwe gaste. “Ze heeft niks met B&B, ze kookt niet en haar Frans is niet jofel.” Ook Franse Hans twijfelt. “Ze is leuk voor een keer op de dansvloer, maar voor de rest…”

Martijn doet even een rondje met het hondje en neemt Marian mee. Zij zou wel in het buitenland kunnen wonen. Ah, die scoort punten. Na het werk in de B&B laat hij de meiden het dorpje zien. Drie keer raden: saaaaaaiii. Het valt Marian op dat hij hele lange antwoorden geeft op haar vragen. Volgens mij denkt zij op zo’n moment dan: joh, geef gewoon even antwoord, zonder dat ik de rest moet aanhoren. Dat is namelijk nogal eh…saaaaaaiii… Nou goed, dan maar een date met z’n tweetjes, denkt ons Fryske famke. Ze neemt Martijn mee naar een favoriet plekje, met in haar tas champagneglazen die ze voor de gelegenheid heeft laten graveren met hun namen, bubbels om in die glazen te gooien en aardbeien om weer in die champie te flikkeren. Martijn vindt het leuk. Simone iets minder, dus die plant ook een date. Als Martijn net thuis is en helemaal vol zit van de bubbels, moet ie alweer aanschuiven aan het uitgebreide diner voor twee dat Simoon heeft bereid. Jemig. Je zou er medelijden mee krijgen. NOT! Pa, ma en Marian vinden het allemaal een tikkie te lang duren en vallen op een gegeven moment gewoon binnen tijdens de date. Awkward. Nou ja, Martijn heeft de dag van z’n leven. De dames niet, want de volgende dag spreken ze hem bijna gelijktijdig aan op zijn gebrek aan diepgang. Hij vertelt veel en lang over zichzelf, maar stelt te weinig vragen. Dus gaat ie daar tijdens de lunch mee aan de slag. Heel spontaan, met twee dames en z’n vader erbij aan tafel. Lijkt bijna niet geforceerd. Als moeders binnen komt wandelen, gaat het gesprek ineens heel snel naar stijldansen en voordat ik met m’n ogen heb geknipperd, danst Mart met z’n moeder door de huiskamer. Je ziet die meiden denken: please, vraag het me niet. Okee, linedancing is heel erg. Maar nee, echt heel erg. Maar op de tweede plaats op de schaal van heel erg komt toch echt wel stijldansen vind ik. Als hij dan ook nog eens het dansen koppelt aan “horizontale verlangens”, grijp ik naar m’n teiltje. Nou ja, de hobby past wel bij het interieur van de B&B: oubollig. En oh ja: saaaaaaiii…

Bij Beatrix op Malaga wordt het er ook niet gezelliger op. Bea neemt Piet en Ab mee naar de haven. Daar wacht vriendin Rita het drietal op om gezellig samen iets te ondernemen die dag. Ab stelt zich voor met de woorden: “Ik ben Ab en ik doe niks voor de grap.” Oh my… is dit het niveau? Bea grijpt snel in voordat Piet iets ergers uitkraamt. “Dit is Piet en die vergeet je niet.” Ja. Echt waar. Ik zou nu zeggen: “Ik heb een herder en loop snel verder.” En dat zou allebei nog waar zijn ook.
Het valt Piet op dat Rita niet echt lang is met haar 152 centimeters. En dus kan hij het niet laten om daar meteen een aantal heel flauwe grappen over te maken. Zoals deze – nu al – klassieker: “Een Peugeootje voor een klein vrouwtje.” Piet doelt op het kleine autootje van Rita. (Dit is Piet, een groot dichter is hij niet. Sorry. Grapje.) Rita is Piet en z’n lullige opmerkingen helemaal zat en gaat er met gestrekt been in. Moet ik even uitleggen voor de niet-kijkers: Rita en Piet zijn even lang. Of hoog, moet ik zeggen. Als Rita rechtop staat en je legt Piet er naast op zijn rug, dan komt zijn buik tot haar kruin ongeveer. Rita vindt dus dat Piet een dikke bierbuik heeft en vraagt of hij het leuk zou vinden als zij daar de hele tijd over zou doorzeiken. Nee. Zou hij niet leuk vinden. Punt gemaakt. Als Ab een bloemetje voor in het haar van beide dames plukt, zie je Piet denken: kutkutkut, dat had ik moeten doen. Dan maar de coole gast uithangen. “Ik pluk geen bloemen. Dat is niet waar ik voor in de wieg ben gelegen…” (Zijn zijn woorden hè? Gelegen… Brrrr…) Hij gaat nog even door. “Het is geen wedstrijd, maar op het fitnessapparaat deed ik het weer beter. Dussssss…”
Bea is klaar met Piet; hij mag gaan en aangezien Bea later weer gasten krijgt, zou ze het fijn vinden als hij meteen zou kunnen opzouten. Piet vertelt zelf aan Ab “dat ik naar huis gaat.” Echt, ik zit inmiddels te schuimbekken hè? Ik gaat… Ik had ‘m dezelfde dag al naar huis gestuurd.
Die avond gaan Bea en Ab de zonsondergang zien vanaf een boot. Tenminste, dat was het plan. Het blijkt een snelle boot te zijn met twee hengels waar een tonijn van 120 kilo (geen grap) aan hangt die binnengehaald moest worden. Door Ab. Die daar tot half elf mee bezig was, geen zonsondergang heeft gezien en daarna waarschijnlijk gereanimeerd moest worden. De volgende dag is het hoog tijd voor een nieuwe activiteit: het stel gaat golfen. Zij rijdt, hij navigeert. Of nou ja… hij heeft een telefoon in zijn handen en vertelt amper waar ze heen moeten. Hij is vooral bezig met vertellen dat ze straks een mooi uitzicht zullen gaan zien en dat hij altijd drie paar golfschoenen in zijn auto heeft liggen. En oh ja, toen hij nog aan voetbal deed, had hij alleen maar de duurste voetbalschoenen in gebruik. Beatrix is best wel wat gewend, maar dit betweterige, opschepperige mannetje trekt ze slecht. Op de golfbaan doet ze haar best en natuurlijk is Ab de aangewezen persoon om haar te leren hoe je een balletje slaat. Nou, niet goed dus, want ze maakt “een wippie.” Bea schrikt. Maar Ab bedoelt dat ze tijdens het slaan een verkeerde beweging maakt. Zeg dat dan gewoon, man. Thuis laat Bea haar aangekochte stukje land zien en ontvouwt ze haar plannen voor twee nieuwe huizen op dat land. “Veel te veel werk”, klaagt Ab. That’s it. Exit Ab. “Two down, two to go”, mijmert Bea. “Toedeloe, twiettwiet”, roept Ab als de taxi wegrijdt. Okee, doei!

Bij Richard voelt Gerrie -ik hou wel van ADHD’ers- nattigheid en ze besluit haar hart te luchten tegen haar concurrente, Simone. Daarna vertelt ze Richard dat ze gaat. Er volgt een knuffel, Ries loopt weg en roept nog iets als nou, doeg en hij is er vandoor. Hoop te doen ofzo, weet ik veel. Nee, Gerrie heeft dan wel een zwak voor drukke mensen, maar Ries z’n ADHD staat blijkbaar toch iets te hoog afgesteld. Simone heeft Ries niet lang voor zichzelf alleen, want daar komt Maureen al aangereden. Twee huwelijken en twee kids achter de kiezen. Of door het spleetje van haar tanden, kan ook. Ries heet haar welkom in Casa Puinhoop en vindt haar meteen een “leuk wijffie!” Want ja, hij heeft dan wel met Simoon speeksel uitgewisseld, maar hij staat nog overal voor open. Maureen scoort met een cadeau voor de hond en een armband voor Ries. Simone en Maureen kunnen het ook wel aardig vinden en dat komt mooi uit, want Maureen is van plan pas naar huis te gaan als hij haar zat is. Eerst zien, dan geloven!

Natas heeft het huis naast haar B&B gekocht om… er een B&B van te maken. Je verwacht het niet hè? Of B&B, in Frankrijk heet dat een ‘sjambredoot’, als we al die Hollanders in ‘Ik Vertrek’ moeten geloven. Anyway, er moet geklust worden. Dirk laat meteen weten dat hij geen klusser is en derhalve geen verftenue bij zich heeft en Natas heeft ook geen idee wat ze precies moet doen. Eerst maar verven en dan schoonmaken. Maar daar is Jos, die wel weet in welke volgorde er iets moet gebeuren. Na het klussen maakt Natas een wandeling en Dirk denkt (weer eens) na. Zijn Ikigai ligt niet in de sjambredoot van Natas. Natas neemt hem even apart en vertelt hem dat hij maar beter kan gaan. Dat vindt Dirk ook, maar die is van plan morgen te vertrekken. Daar steekt Natas een stokje voor en de opluchting is groot wanneer hij zijn cabrio door de poort rijdt. Met z’n ruitjesbroek.
En meteen wordt de sfeer gezellig. Natas heeft een glimlach op haar gezicht, er wordt een spelletje Jeu de Boules gedaan, helemaal fijn. Dirk gebruikt de terugreis als comtemplatie, zo zegt hij. Want hij heeft bij haar zijn filosoferende en observerende kant laten zien. Dirk heeft gewoon heel Ikigai zijn fifteen minutes of fame gehad en mede daardoor mocht hij niet Blèven in Blèves. Nee, Natas is een blijer mens met Jos: de man van de 3 g’s. Glimlach, Gezelligheid en Godzijdank, de man is klusser. En de man van de pinpas. Die hij was vertegen toen hij Natas een kip cadeau gaf (die nu dus Jos heet. Leuk voor haan Kukident). Gelukkig had hij ‘m wel bij zich toen ze een hapje gingen eten. “Ik ben geen student, dus ik betaal”, zegt Jos. (Kijk je mee, Dirk? Kun je nog wat van leren.)
De volgende dag arriveert Menno. Menno is een soort Rolf Sanchez-mond in een cabrio. Als hij glimlacht, kan hij heel Blèves verlichten. En hij glimlacht veel. Natas is er niet, dus Jos ontvangt hem. Het gaat er allemaal heel amicaal aan toe, totdat hij vertelt dat hij per dag maximaal twee biertjes drinkt, wat op zich een goede instelling is. Natas, die intussen terug is,  vindt het maar niks, want wat nou als zij drie of vier glazen wijn wil drinken? Eh… iets met oud en wijs genoeg om dat zelf te beslissen, Natas? Menno moet uitleggen waarom hij deze regel voor zichzelf heeft ingesteld. “Gewoon, uit principe.” Er wordt nog verder gegist. Wat iedereen wil weten, maar niemand hardop vraagt, is of hij ooit een alchoholprobleem heeft gehad. “Trauma dan?” Nee dus. Gewoon een principekwestie. Petje af, Menno! Waarom moeten mensen zich altijd verdedigen als ze zeggen geen of weinig alcohol te drinken? Ik snap hoe hij zich voelt; ik moet altijd verklaren waarom ik geen vis (en alles dat ooit in het water heeft geleefd) eet. Heb je het wel eens geprobeerd? Is het een trauma? Serieus. I kid you not. Stop daarmee. Menno heeft nu al bonuspunten. 

Wie dacht iets te gaan missen na het vertrek van Desiree (lees: een irritatiefactor) uit de B&B van Hitsige Hans, die heeft het mis. Want Sylvia heeft haar intrek genomen in de B&B van Hitsige Hans. Speelt zij een typetje ofzo? Eerst moet er gestopt worden bij een kerkje, maar dat blijkt dicht te zijn. Dan maar even in blauw mantelpakje en op kittige hakjes met de knietjes in het grind bij het kruis naast de kerk om daar even hardop wat woorden met The Man Upstais te wisselen. Thuis blijkt de was te zijn omgewaaid. Syl zet het wasrek overeind, maar kan niet laten op te merken dat zij thuis betere spullen heeft. En dat het misschien handiger zou zijn als Hitsige Hans voortaan de was even binnen zou zetten of knijpers zou kunnen gebruiken als er een storm op komst is. “Maar ja. Mannen maken fouten, vrouwen maken vergissingen. Kleine vergissingen hè…” Okee Syl, jij zegt het.
Niet veel later denk ik in een aflevering van Astro TV te zitten, want Syl en Libera hebben elkaar helemaal gevonden. Libera heeft iets met engelen, maar Syl gaat daar nog eens keihard overheen: “Ik geef seminars over de astrale wereld. Ik schilder met de astrale wereld en ik praat met de astrale wereld. Ik voel mensen. Ik voel verdriet. Libera heeft verdriet en onmacht. Zij is een mooi mens met een mooie ziel (ik vermoed dat Hitsige Hans daar inmiddels anders over denkt) en toen ik haar voor het eerst zag, toen…” Syl wordt emotioneel en kan niet verder praten.Ja, duh! Ik denk dat elke dronken aap nog wel verdriet en onmacht aanvoelt als je in een huis terecht komt waar twee exen noodgedwongen met elkaar samenwonen omdat ze elkaar niet kunnen uitkopen.
Hitsige Hans is hard bezig in de tuin en als Syl even bij hem komt kijken, vraagt hij of ze een licht klusje wil doen. Door de storm drijft er wat zooi in het zwembad, dus aan haar de taak om dat er even met een schepnet uit te vissen. Er zijn ergere klussen. Enthousiast loopt ze naar het zwembad. Even later zien we haar in de weer met het schepnet. “Ik wil helemaal niet het zwembad schoonmaken”, mompelt ze in zichzelf. Ai… even vergeten dat ze een zender om heeft hangen. Hitsige Hans vertelt ondertussen wat zijn bevindingen zijn wat Syl betreft. “Ze lijkt een sophisticated lady, maar ze is heel down to earth, hoor.” Nou, Hans… Misschien moet je even een blik in je tuin werpen, want daar staat Syl namelijk op hetzelfde moment in een boom één met de natuur te wezen. Ja, dat leest u goed. Ze is gestopt met het zwembad, naar een olijfboom gewandeld en erin geklommen. Ze staat rechtop in de boom, met haar hoofd in haar nek en haar ogen dicht. “Ik ben een natuurmens. De natuur is mijn God. Ik concentreer me nu even op het goddelijke.” Jezus. Oh nee, die niet. Maar als de natuur haar God is, met wie heeft zij dan net bij die kerk zitten babbelen??? Na de goddelijke olijfboomklimsessie gaat ze even mediteren in de tuin. Ondertussen is Hitsige Hans druk bezig in de keuken met een gastronomisch hoogstandje: twee diepvriespizza’s. Hij vertelt verder over Syl. “Zij is geboren aristocratisch. Ik ben maar een dubbeltje en zij is een zilveren daalder. Maar een daalder en een dubbeltje samen is meer waard.” Mijn hemel… Hij vertelt verder dat hij zo romantisch is. Dat hij haar al een beetje aan het vleien is enzo. Ja, hij is goed bezig, al zegt hij het zelf. Syl komt binnengewandeld met de mededeling dat ze de regen al voelde aankomen. Ik ook, als ik op buienradar heb gekeken. Tijd voor het grote diner. De diepvriespizza’s. “Ik ben meer van het gezonde eten, zeg maar”, snuift ze als ze ziet wat de pot schaft. “Ah joh, één pizzaatje maar…”, merkt Hitsige Hans op. “Jaaaaaa… één moet kunnen…”, zegt Syl terwijl ze het niet meent. Dan is het de beurt aan Syl om op camera te vertellen wat ze van Hitsige Hans vindt. “Hij is totaal niet romantisch. Romantisch vind ik in de ogen kijken. Ik hou van warmte, van elegance, van schwung. Nee, ik ben gewend om met andere mannen om te gaan.” Echt, die twee zitten echt op zo’n verschillende golflengte. Behalve als het om bomen gaat. Hitsige Hans werkt ook nog in een boomkwekerij, dus neemt hij Sylvia mee naar zijn werk, die daar heel erg zen van wordt. Een uit de kluiten gewassen Bonsai meenemen is er niet bij: de astrale wereld heeft ervoor gezorgd dat deze boompjes niet beklommen zullen worden door Syl: ze zijn zo’n 180 jaar oud en kosten 15.000 euries. Per. Stuk. Dan maar een foto met het boompje. Een boomfie dus. Even later zitten Hitsige Hans en Syl aan de lunch in de B&B. Libera voelt zich teveel en gaat verder met strijken. Sylvia, onze aristocratische zilveren daalder werkt heel ordinair een broodje met haar handen naar binnen (ja muts, hoe had je het anders willen doen? Door een rietje?) en maakt naar Hitsige Hans een opmerking over zijn ex. “Zij is heel lief, wist je dat?” Ik vermoed dat Hitsige Hans dat ooit wel heeft geweten, aangezien ze samen een kind op de wereld hebben gezet. Hitsige Hans houdt zich even stil, maar zegt dan kauwend: ”Ze kan ook heel vals zijn hoor…” Aldus de man die Libera net nog een sneer gaf omdat ze iets in het Nederlands niet snel genoeg begreep. Hè gezellig, de toon is gezet. Het wordt nu echt hoog tijd om langs elkaar heen te gaan lullen. Syl begint weer te blaten over de seminars die geeft over helderziendheid (waar hij dan weer een foute grap over maakt die zij totaal negeert) en de astrale wereld. Hij vindt dat allemaal niks, loopt de keuken uit en komt terug met vijf zelfhulpboeken. Dat vindt zij dus weer helemaal niks. Even later staat ze, zonder Hitsige Hans, maar wel met een glas vino bianco in haar hand te oreren over haar literaire smaak. “Ik heb boeken gelezen van Gandhi… boeken van Helena Blavatsky… ik heb de bijbel bestudeerd, wist je dat? Dát zijn pas boeken met inhoud.” Ik heb het effe opgezocht, want het is heel lang geleden dat ik haar laatste bestseller heb gelezen, maar Helena Blavatsky is een soort oermoeder der zweefteven, dat werk dus. Maar wat een stel kleuters joh… Syl is duidelijk niet onder de indruk van Hitsige Hans. Hij nog wel van haar en hij vreest dat hij niet aan haar kan tippen. “Het is gewoon een dame. Boven mijn welstand. Ze reist zes maanden per jaar.” Ja, dus? Hij vindt deze dagen met haar de beste dagen tot nu toe. Harakiri is compleet vergeten. Hitsige Hans gaat nog even indruk maken met een hapje eten in de tuin. Geen diepvriespizza dit keer. Wel pasta. “Ik vond de spaghetti niet lekker. Maar dat zeg je niet tegen je gastheer.” Nee, valse slang. Je deelt het alleen maar met een paar miljoen kijkers, nietwaar? En het was orecchiette en geen spaghetti! Terwijl Syl haar best doet de pasta naar binnen te werken, arriveert er een gast en moet Hitsige Hans even in de gastheer-modus. Dan kan Syl mooi even haar eten in de heg flikkeren. Maar zover komt het niet eens, want Syl haar oog valt op de gast die uit het busje stapt. “Leuke man!” Hij is half Duits, half Italiaans en ze vindt het wel een lekker hapje, in tegenstelling tot wat er op haar bord ligt. Ze is er dan ook als de kippen bij om zich te mengen in het gesprek. Auf Deutsch, selbstverständlich. Syl zegt alle mannen interessant te vinden, want: “ik ben heel erg amoureus en ik zie overal leuke mannen. Als je zo lang vrijgezel bent, dan worden alle mannen aantrekkelijk. Zelfs homosexuele mannen daar zit ik tegenaan te knipogen…” Nou Syl, als ze toevallig een zwak voor dragqueens hebben, dan zou het zomaar nog iets kunnen worden… Maar van dat openlijke geflirt met de ‘Deutsche Italiener’ is Hitsige Hans niet gecharmeerd. Diep beledigd gaat hij aan de afwas. De volgende ochtend is de lucht nog steeds niet geklaard en reageert Hitsige Hans zich af door woest de grasmaaier over al het goddelijke gras te smijten. Syl zit elders in de tuin te mediteren terwijl de tranen over haar wangen stromen. Dat kan van ontroering zijn of van de wierook. De ‘Deutsche Italiener’ is al vroeg vertrokken, dus er is, naast Hitsige Hans niet veel te flirten. Bovendien voelt ze ook veel ‘stekels’ bij Hitsige Hans. Er volgt een vage uiteenzetting van haar gevoelsniveau in vergelijking met het gevoelsniveau van Hitsige Hans, waarbij dat van haar natuurlijk hoger zit. En ook weer niet. Ze probeert Hitsige Hans nog een kans te geven, waar hij overigens helemaal niet op zit te wachten, want hij reageert totaal niet op haar toenadering. Dan gooit ze het over een andere boeg om zijn aandacht te trekken. “Ja, niet om te katten hoor, maar ik vind dat de wc’s schoon moeten zijn voor de gasten. Ik vind ze een beetje zwart.” Nee, dáár scoor je punten mee.Syl is tevreden: ze is afgezakt naar zijn niveau en en wonder boven wonder ziet Hitsige Hans ook verbetering. “Maar zij moet toenadering zoeken met deze leuke man.” Syl doet ondertussen de nagels van Libera, en vindt het zeer genereus van zichzelf dat ze haar de Swarovskisteentjes op haar nagels cadeau doet. “Want dat kent ze hier niet.” Nee, in Italië hebben ze vast nog nooit van Swarovski gehoord. Even later ligt Syl op een tuinkussen bij te komen in haar olijfboom. Nog wel, want heel binnenkort heeft Libera nog een mutje Goudreinetten met Syl te schillen. Hitsige Hans wil weten of Syl ook tegen Libera heeft geklaagd over de wc’s. Want Hitsige Hans doet de buitenboel en Libera de binnenboel en is zij dus verantwoordelijk voor de plees. Maar Libera heeft niks gehoord over zwarte wc’s en is meteen klaar met dat achterbakse gedoe. Ze beent op hoge poten de tuin in om Syl geheel terecht uit haar olijfboom te trekken. Binnen doet Syl met haar drie meter lange nagels even voor hoe zij thuis haar pot schoonmaakt. Lieb vindt Syl een snob (joh…) en Hitsige Hans geeft haar aan tafel ook nog even de wind van voren. Syl is totaal respectloos bezig, ook met dat geflirt met die gast van gisteren, zegt hij. Hij noemt Syl een luipaard en verbetert dat meteen in lui paard. Zij vindt hem een botte boer. Tot zover de liefdesbetuigingen over en weer. Ondertussen is de zus van Hans gearriveerd. Zij zit in een rolstoel en heeft hier en daar wat hulp nodig. Er wordt gezellig buiten gegeten, dus Hitsige Hans komt met de laatste spullen voor het avondeten naar de tafel gewandeld. Dan verschijnt Sylvia in de deuropening. In een zwart jurkje met heel veel glimmende steentjes (waarschijnlijk Swarovski) en zwarte hakjes. Ze wil Hans even ontvoeren. En wel naar een restaurant om samen even een hapje te eten. Hitsige Hans valt bijna om van verbazing. De tafel is al compleet gedekt, het eten is al klaar, z’n zus is te gast en dan wil zij ineens buiten de deur eten? Hitsige Hans dacht dus even van niet. Goh, wat een leuk stel samen… 

Astrut heeft haar spanningsgevoel losgelaten. Zegt ze. Niet dat daar iets van te merken is. Okee, ze ging even los toen ze met JamJam en de kinderen aan het stoeien was tijdens een fietstochtje. JamJam gaat goed met de kinderen en dat moet toch wel een beetje indruk maken op Astrut, die in een t-shirt loopt waarop te lezen valt dat ze een mamasaurus is en dat je op jurasskicked wordt als je het niet met haar bloedjes kunt vinden. JamJam trakteert op ijs (Kijk je mee, Dirk?) en er wordt wat over en weer gezeurd over of de kinderen meteen van mama dankjewel moesten zeggen of gewoon spontaan achteraf, wat JamJam gewoon veel leuker vindt. Tijdens deze kleine akkefiet zie je het spanningsgevoel bij Astrut zich weer uit de slaapstand halen, terwijl JamJam steeds gekker op haar wordt. Zij voelt het nog steeds niet, maar hij weet: die Astrut is net Croma. Even wachten voor het beste resultaat. JamJam voelt dat feilloos aan. En dat wordt beloond, want JamJam mag, in tegenstelling tot Alex uit week één, mee naar de schansspringtraining van Noa, de dochter van Astrut. Supertoll!!! Het plan is om die avond gezamenlijk te eten, maar de kids gooien roet in het eten. Ze zijn niet lekker en dus zit JamJam alleen in het gastenvertrek; Astrut laat zich de hele avond niet meer zien. Zelfs niet als er een nieuwe man uit Nederland komt: Ruud. Beetje te overtuigd van zichzelf, want hij vindt zichzelf tamelijk geweldig. Hij ziet in JamJam geen enkele concurrentie. Ruud had gehoopt die avond gezellig met Astrut een biertje te drinken. Nou, kwam hij even bedrogen uit, want: A. Astrut is niet gezellig en B. ze doet niet aan avonden: ze ligt om negen uur al in bed. Ruud dus noodgedwongen ook, met z’n zelfhulpboek ‘Aandacht in je relaties’. Gevaarlijk boek, want Astrut wil: A. geen aandacht en B. geen relatie. Als hij hoort dat de dag in het strafkamp al om vijf uur begint, schiet hij van ellende in een enorme lachkick, waar hij nu waarschijnlijk nog niet uit is. Ondertussen vraag ik me af of hij Astrut ooit gaat ontmoeten, of dat hij voor die tijd uit zichzelf al gevlucht is. Ik zou het wel weten…

Advertentie

B & B vol liefde, week 2: Bijklussende Bea

Britt is ‘m dus gepeerd uit Portugal. Groot gelijk. Simoon heeft nu weer het rijk alleen. Die gaat dus even fijn aan yoga doen met Martijn. Haar aanwijzingen zijn in het engels en ik denk alleen maar WHY??? Ze voelt zich in elk geval fijn bij die saaie gast, voelt nog geen vlinders (butterflies ofcourse), maar spreekt wel uit wat ze wil: hem. Jaja. Zal wel weer aan mij liggen, maar ik begrijp dus geen ene kont van die redenering.
Ondertussen is de concurrentie in de auto gestapt: wederom een blonde schone uit het noorden van het land: een oprjochte Fryske witkop dit keer. Marjan, uit Ljouwert.
Ze wordt leuk ontvangen, ook door pa en ma. Martijn is onder de indruk: “mooie meid!” Dus. Ze kan meteen aanschuiven voor de lunch, met Simoon erbij. “Where kom jij vandaan?”, vraagt ze aan Marjan. “Leeuwarden.” “WAAR?” Het zal toch niet zo zijn dat iemand niet eens weet waar één van de twaalf provinciehoofdsteden ligt… Basisschoolkennis, dit. Marjan blijft geduldig. Ik mag haar nu al. “Leeuwarden. En jij?” Dit was de vraag die Simoon wilde hebben. “Oh, ik kom uit Hawaï…”, zegt ze zo achteloos mogelijk. Ja joh. Ze geeft Martijn en Marjan even de tijd om elkaar te leren kennen. Marjan krijgt de prinsessenkamer (want roze) en als dank helpt ze hem het zwembad schoonmaken. Geloof mij: met die temperaturen zou ik elke dag het zwembad schoonmaken. Tegeltje voor tegeltje, met een nagelborsteltje, de hele dag lang. En met een duikfles op m’n rug; lijkt me verstandiger. M&M keuvelen ondertussen al bodemstofzuigend lekker weg aan de rand van het bad en moeders ziet dat het goed is. Vaders ziet dat z’n zoon voor een moeilijke keuze zal komen te staan en Simoon? Die vreest dat ze met Marjan niet zo’n klik (urghhh, klik….) zal hebben als met Britt. Maar ja Simoon, jij bent daar niet om een vrouw te vinden hè?

Bij Denise in Spanje zijn de twee haantjes, eh… Dave en Giovanni lekker elkaar de loef aan het afsteken om zo indruk op Denise te maken. En dat doen ze met halters, springend in een zwembad (Dave), door de ontbijttafel zo mooi mogelijk te dekken, door over alles met elkaar in discussie te gaan en door sarcastische opmerkingen te maken over de lengte (of het gebrek daaraan) van de ander (Gio). Na een paar dagen verhuizen de heren naar de B&B en leren ze hun al dan niet toekomstige schoonmoeder kennen, die achter de balie zit. Als Dave en Gio buiten gehoorafstand zijn, maakt mama een wel heel bijzondere opmerking naar haar dochter. “Je weet wat ze zeggen hè? Mama paaien, kindje naaien.” Zei ze nieeeeet… Denise reageert een tikkie beschaamd. Ze zei het wel. “Kejje die niet?”, roept moeders vol verbazing. Nee, ik niet in elk geval. Ik ben vast niet de enige.
Denies vlucht maar snel met Gio. Ze wil weten hoe dat zit met die opmerkingen naar Dave. Of dat zijn humor is. Want het is niet haar humor. Hij denkt dat zij hem niet begrijpt. Ik begrijp één ding al wel: Giovanni krijgt geen Amsterdamse schoonmoeder met rare uitspraken. En daar kan ik hem van harte mee feliciteren.

In de strafkolonie van Obersturmbannführer Astrut is het deze week opvallend gemütlich. Alex is naar huis gestuurd en HarmJan (JamJam) doet zijn best zichzelf onmisbaar te maken. Hij is handig in het oplossen van een overstroming die veroorzaakt is door een overspannen wasmachine die staat te draaien met een open deur, hij vouwt de was op, op de manier zoals Astrut dat doet (door te kijken en niet te vragen; bonuspunten!), hij tuiniert mee en hij voetbalt met haar kinderen. Volgens Astrut zijn haar kinderen erg wijs voor hun leeftijd. Ja. Daarom vragen ze ook al na één dag aan mama of ze die meneer in huis papa moeten noemen. Tuurlijk joh.
JamJam vindt Astrut een mooie vrouw waar hij eventueel een mooie nieuwe baan in Nederland voor zou moeten laten schieten. Dilemma, dus belt hij zijn zus. En ja hoor: JamJam houdt het niet droog. Astrut ondertussen ook niet, want zij wil haar kids niet opnieuw door een scheiding laten meemaken. Goh. Ze staat er wel positief in hè, die meid? JamJam kan maar beter voor die nieuwe baan kiezen, want Astrut weet het allemaal nog niet zo zeker, met die mannen. WDN (Waarom De Neuk) doe je dan mee, mensch? Nou, dan maar lekker samen doen alsof de gezamenlijke neuzen bloeden op de tennisbaan. Voor JamJam voelt dit als een date; voor Astrut niet. Zelfs beste vriendin Schjteffi (Steffi) ziet JamJam wel zitten als vriend van Astrut. Geloof me: die hele zoektocht loopt op niks uit. Ondertussen wachten we geduldig op de volgende uitbarsting van Astrut.

Op Madeira woont Ted. Voor de niet-kijkers: Ted is een vrouw. Ja. Ik snap alleen niet waarom ze zichzelf Ted noemt; zij heet namelijk gewoon Bea. Voor vrinden dan. Want ik weet niet of jullie het door hebben, maar dit is onze oud-vorstin. Beatrix in haar vrije tijd. Na haar pensioen heeft ze haar eikenhouten helm afgezet (sommige mensen noemen dat ook wel haar kapsel, maar ik ben er al jaren van overtuigd dat het gewoon een helm is), is naar Madeira vertrokken, heeft de hete aardappel in haar keel verruild voor een heet krieltje en heeft een B&B geopend.
De eerste man die Beatrix komt vergezellen, is Piet. Piet is timmerman en zijn handen jeuken als hij ziet dat wat vloerplanken op het terras niet goed liggen. Hij gaat vrij snel aan de slag en krijgt een standje van Bea, want ja… een bouwvakkersdecolleté, daar zit natuurlijk niemand op te wachten. Even later krijgt Piet iets van de omgeving te zien. Er is niet veel diepgang qua gesprek. Wel slaat hij even een arm om haar heen bij een irrigatiekanaal. Zij reageert amper; ik denk dat Piet hiermee vooral in haar irritatiekanaal kwam, zeg maar. Piet bemerkt een niveauverschilletje. Geen probleem voor Bea: zij verlaagt zich gewoon tot zijn niveau. Ze neemt hem mee naar een bierfestival; vindt hij vast wel leuk. Ze drinkt zelfs bier voor hem. Chapeau! Beetje jammer dat hij niet echt van het bier is; zijn voorkeur gaat uit naar iets sterkers.
Dan verschijnt Ab ten tonele: man nummer twee. Piet ziet het met z’n (niet-bier)buik even aan en constateert tevreden dat Ab meer vet heeft, dus hij is volgens hem geen concurrent. Huh? Okee. Ik zie het eerlijk gezegd niet echt, maar vooruit. Bea en Piet gaan nog een boottochtje maken. Ab kan niet mee: de boot is vol. Hij plundert dus alvast maar de koelkast terwijl Bea met Piet het schip in gaat. Zij voelt het niet, hij vindt mensen die het hoogste woord voeren niet prettig en zegt dat hij niet zo onderlegd is als Bea en Ab. Ab vindt zichzelf veel moderner en dus veel beter bij Beatrix passen. Duidelijk: Piet maakt sinds de komst van Ab geen schijn van kans meer.

In Frankrijk zit Natasja opgescheept met een Ikigai-zoutzak. Eerste zicht op die gast: Dirk hangt in een stoel. Even later wordt hij actief: ze gaan met zijn cabrio op pad. Zij denkt dat het een mooi idee is als hij haar eens een vraag stelt. Zoals bijvoorbeeld wat voor soort man Natasja zoekt. En dus stelt Dirk haar die vraag. Maar ja, dat vindt Natas niet spontaan genoeg. Dat snap ik wel, ja. Op een terrasje begroeten zij eerst wat vrienden om daarna samen voornamelijk zwijgend en wegkijkend aan een tafeltje te gaan zitten eten. Volgens Dirk is hij zich even op het eten aan het concentreren. Zal vast heel Ikigai zijn. Daarna presteert de zoutzak het om haar te laten betalen. Charming. Hij heeft al een gratis vakantie in Blèves in de B&B van Natas, maar goed… “Stuur je me een Tikkie?”, vraagt hij nog. Had gewoon zelf naar binnen gelopen en voor dat mens betaald, zak hooi! Met je cabrio…
De verlossing is onderweg in de persoon van Jos, die redelijk onverwacht bij Natas aan de poort staat. Als hij één meter binnen het hek staat, heeft hij al meer gepraat dan die Ikigai-zoutzak in alle voorgaande dagen bij elkaar. Natas vindt Jos meteen leuk. In elk geval leuker dan Dirk, maar dat is niet zo moeilijk in dit geval. Dirk merkt dat de kansen keren en gaat hout hakken. “Is goed voor m’n spieropbouw”, zegt hij. Het houtblok denkt er anders over en geeft geen krimp. Dan maar even een wandeling maken. “Mijn hoofd staat nooit stil, dus dan moet ik even de rust opzoeken. Ik zoek de momenten dat ik energiek mee kan doen en wanneer ik de Taoïstische monnik kan zijn.” Ja, ik heb ook geen idee waar dit over gaat. Nou goed, even later is er een energiek onkruidwied-moment. Jos gaat voortvarend aan de slag. Dirk ook, maar die zeikt meteen dat hij last heeft van stenen die op de grond liggen. Zwaar werk. Of Jos niet even wil ruilen. Dat wil Jos best en die neemt zonder morren het werk over. Weer oppert Natas dat het een mooi moment is om een vraag te stellen. Dirk vraagt hoe het is om twee mannen te hebben. Ook deze vraag wordt afgekeurd. Kwalitatief een slechte vraag, vindt Natas. Jos vraagt dan maar of ze misschien een snoeischaar heeft. Over kwalitatief goede vragen gesproken… Dirk gaat even naar z’n Ikigai en vraagt zich af of hij deze omgeving en Natasja wel wil terwijl Jos zich hardop afvraagt of hij bij Natas thuis of in de kroeg naar Feyenoord moet gaan kijken.

Bij Richard (jaja, hij is te verstaan, want sinds deze week met ondertiteling!!!) is het niet heel erg gezellig, want Claudia voelt zich buitengesloten. Dat heeft weer zijn weerslag op Ries, die ook gewoon keihard “GEZELLIG!!!” roept met een heerlijk sarcastisch sausje eroverheen. Na een gesprek in de auto is de lucht enigszins geklaard, maar later aan tafel zit Clau nog steeds met een kop als een oorwurm. Nee, Claudia moet weg: ze is volgens Richard niet zijn type en bovendien vééél te druk. Hoor wie het zegt. Ze is het terrein nog niet af of Ries zegt tegen Simone: “Wat zullen we doen? Baby’s maken?” Het was een geintje, maar koelere… ik zou heel hard wegrennen. Richard stelt Simone ondertussen voor aan zijn dochter, neemt haar mee voor een ritje achterop zijn Indian (best mooi, maar het is geen Harley hè…) door de bergen en de volgende ochtend blijkt dat ze bij elkaar hebben geslapen. Officieel omdat er een nieuwe topper op haar bed lag die moet luchten. Jaja… goeie smoes.
Dan komt Gerrie tevoorschijn. Zij houdt wel van types met ADHD. Maar helaas: zij is: A niet zijn type en B langer dan hij. En dat is not done. Gerrie heeft haar ogen niet in haar zak en vraagt het gewoon maar op de man af: of er tussen hem en Simone al iets is. “Want dan weet ik waar ik aan toe ben.” Hij ontkent dat er iets is tussen hem en Simone. Jajajaja… Dan komen Simone en Ingrid terug met de boodschappen. “Zo, wat hebben jullie gedaan?”, vraagt Simone. “RUIGE SEKS GEHAD!”, roept Ries. Weer een geintje natuurlijk. Gerrie weet niet waar ze kijken moet. Dat weet ik wel: naar de uitgang. Geen schijn van kans, die Gerry. Of elke andere vrouw die nog komen gaat.

 

Bij Franse Hans blijkt dat Hans geen ochtendmens is. Hij staat laat op, dus Petra is maar alvast begonnen aan de dag. Als meneer weer een beetje bij de pinken is, gaan ze paardrijden. Petra krijgt inmiddels weer honger, maar de lunch? Nah, daar doet Franse Hans niet aan. Wel aan shoppen en een drankje doen. Leuk, denk Petra. Totdat ze in een typisch Franse Bar Tabac terechtkomen. Blijkbaar moet je aan de ongezellige bar onder de tl-verlichting blijven staan. Dat is nog eens iets anders dan een Engelse pub, dus Petra maak je hier niet blij mee. Nope. Die wil snel lunchen, anders neemt ze een hap uit de bar.
Dan is het tijd voor logé nummer twee, Yovan. Echt, waar halen ze die namen vandaan joh? Zij is helemaal weg van Franse Hans en zegt meteen dat ze zich hier niet laat wegsturen. Nouuuuu… dat zullen we nog wel zien, want hij vindt haar nogal overweldigend. Yovan vindt dat haar plaats in de keuken is: koken, poetsen. ”Een man is beter in mannendingen.” Ja klopt. Staand pissen gaat mannen over het algemeen iets beter af. De volgende ochtend zien we wat ze daarmee bedoelt. Yovan is de keuken aan het dweilen en Franse Hans doet zijn ochtendritueel. En dat is tot een uur of half elf uitslapen, twee bakken koffie erin en een krantje lezen zonder dat er teveel om hem heen gebeurt. Nou, die combinatie gaat dus niet werken hè? Maar eens kijken wat hij in de kuip heeft qua paardenmeisjes. Petra voldoet aan alle verwachtingen, maar Yovan krijgt de knol niet onder controle. Nog meer minpunten dus. De volgende ochtend willen de dames de was doen en zijn ze op zoek naar wasmiddel. Yovan zet het hele huis op z’n kop voor zeep, terwijl Franse Hans nog van zijn schoonheidsslaapje geniet. Hij is dan ook redelijk gepikeerd en laat dat merken ook. “De wereld staat in de fik, maar de was is belangrijker…” Yovan dendert door: “Heddeooktheedoeken?” Voor degenen die het nog niet wisten, Yovan in een Brabo. En zoals inmiddels bekend bij jullie, mijn leesvolk: die lullen zonder spaties. Petra grijpt in, want zij weet dat je Franse Hans in de ochtend gewoon met rust moet laten. ‘s Middags staat er een uitje gepland naar Sarlat. Een mooi, maar retetoeristisch stadje in de Dordogne, weet ik uit eigen ervaring. In de auto is vooral Yovan veel, of eigenlijk alleen maar aan het woord. Petra zit achterin en maakt af en toe geluiden alsof ze echt geïnteresseerd is, terwijl bij  Franse Hans achter het stuur het chagrijn met de minuut toeneemt. In Sarlat vertelt Franse Hans het één en ander over het stadje, maar Yovan krijgt er niet veel van mee. Ze peert ‘m ineens, want: ijssalon. “Ikmoetaltijdnaarijskijke! Ikbendolopijs! Zalikopijstrakteren? Franse Hans neemt het aanbod gulzig aan. “Als je ijs eet, houd je je mond tenminste even.” Zo, die zit. Die avond, nadat de vrienden van Franse Hans hebben verteld wat hij zelf al wist: dat Petra beter bij hem past, is Yo stil aan tafel. Ze voelt afstand. En ondanks dat de keuken haar plekje is (om te koken en te poetsen, remember), komt ze geen moment van haar stoel af en laat zich volledig bedienen door Petra en Franse Hans. Als dan de vraag “heb je ook een grote lepel?” klinkt, kan Franse Hans het niet laten. “Ik ken wel iemand met een grote mond.” Nee, Franse Hans is klaar met de Brabo, dat is wel duidelijk.


Die andere Hans, de Hitsige Hans uit Italië, heeft na de augurkenrel Desiree even goed duidelijk gemaakt dat ze over de schreef is gegaan met haar nogal aanwezige en claimerige gedrag. Die avond schijnt er het één en ander uitgepraat te zijn en in eerste instantie heeft dat de lucht geklaard, totdat Hitsige Hans het zijn inwonende ex aan de stok krijgt over de scheiding. Lachen joh, met je gasten erbij. Harakiri is geschrokken omdat ze een heel andere kant van Hans heeft gezien. En ze is ook niet gecharmeerd van het feit dat een toekomstige partner de B&B moet runnen met de ex-partner. Sterker nog: beide dames wisten niet eens dat er nog een ex in huis woont. Hitsige Hans doet me steeds vaker aan Malle Pietje van vorig jaar denken. Hoe heet ie ook alweer: Jacob. Die had ook z’n ex nog regelmatig rondlopen.
Hitsige Hans is in elk geval ook wel klaar met Desiree. Hij roept haar even bij zich in de woonkamer. Haar kleding is weer fantastisch: een compleet gifgroene outfit. Kermit is er jaloers op. “Je voelt de bui al een beetje hangen hè?”, begint Hitsige Hans. Nee dus. Ze heeft werkelijk geen idee wat er komen gaat. Of ze wil ophoepelen. In d’r groene pak. “Dus ik verzoek je je koffers te gaan pakken en je klaar te maken voor vertrek.” Dees begrijpt er geen reet van. Als er één geen sociale voelsprieten heeft, is het deze achternicht van Hyacinth Bucket wel. Ze heeft dan weer wel gevoel voor drama, want ze loopt tergend langzaam de trap weer op, afwisselend kijkend naar Hitsige Hans en de camera met op haar gezicht een combinatie van geintje toch zeker tot are you fucking kidding me en alles, maar dan ook echt alles wat daartussen zit. “We kunnen geweldig met elkaar praten; ik snap het niet helemaal. Hij geeft het geen kans. Het heeft tijd en rijping nodig.”, klaagt ze als ze aan het inpakken is. De donderpreek die Hitsige Hans haar de avond ervoor gaf, is dus totaal niet binnengekomen.
Ondertussen is Harakiri ook begonnen met het inpakken van haar koffers, alleen weet Hitsige Hans dat nog niet. Na het vertrek van Desiree is het zijn beurt om verbaasd te kijken. En een sneer uit te delen. “Ik vond je zo’n sterke vrouw…” DAT IS ZE OOK, SLAPPE ZAK!
En daar zit hij dan, in z’n uppie met z’n ex. Maar al snel is daar Sylvia, een muzieklerares. Ze heeft hele enge nagels met glittersteentjes. Dat krabt waarschijnlijk nog beter, in verband met de te verwachten concurrentie. Ze biedt meteen Libera (de ex van dus) aan om haar nagels net zo mooi te maken als haar eigen nagels. Brrrr… Syl is nu al eng. En het wordt alleen maar erger. “Ach, wat een sfeervolle keuken!”, kirt ze alsof ze makelaar is. Ook vindt ze de B&B een oase van rust. Rust voor de ziel. Ja joh. Bij het avondeten constateert ze dat Hitsige Hans gewend is om pasta te eten, want hij doet het zo handig, met die spaghetti om zijn vork. “Ja, ik zit hier al sinds 1990 hè…”, merkt Hitsige Hans op terwijl Syl haar spaghetti doorsnijdt. Dan wordt het tijd om voor de open haard plaats te nemen, op dezelfde bank waar hij Dees verzocht op te krassen. Syl vindt dat Hitsige Hans leuke ogen heeft, want dat zijn volgens haar de sleutels van de ziel. Hitsige Hans vindt alles best; er is weer nieuw vrouwenvlees in huis, dus dan is het al gauw goed. Hij komt iets dichterbij zitten en… het gesprek gaat over sigaren. Hitsige Hans heeft net verteld wel af en toe last te hebben van de open haard, omdat hij astmatisch is. Maar een lekker sigaartje… Zij is daar ook niet vies van. “Mooi, dan kunnen we wel zoenen in elk geval!” Het klinkt allemaal nèt iets te gretig. Alhoewel… het blijft Hitsige Hans hè…

Trouwens… weet je wat ik me nou afvraag? Kiezen die B&B-houders nou echt zelf hun potentiële partners? Hoe vaak ik in deze eerste twee weken niet kreten heb gehoord als: “Niet mijn type”, “benieuwd wie er komt” en “goh, leuke meid”, alsof het echte een verrassing is. Heel apart. Ik heb vernomen dat sommige B&B-eigenaren ook voor dit programma worden benaderd om mee te doen, dus het zou me niet verbazen als de toekomstige liefdespartners gecast zijn voor de kijkcijfers. Zoals Dees. Hitsige Hans denkt dat zij meedeed om beroemd te worden. Of neem Piet. Ted/Bea was niet zijn type, maar toen RTL hem vroeg, deed hij toch maar mee. Hmmm… apart.

B & B vol liefde, week 1: Zure bom…

B&B vol liefde. Vorig jaar helemaal gevolgd en dit jaar had ik er niet heel veel zin in. Maar ja… toch maar even gekeken, uit nieuwsgierigheid. Niks meer. Want ik dacht dat we vorig jaar met een koelkast als Debbie en een beroepsgeschifteling als Jacob wel alles gehad hadden.
Maar mensenkinderen… het kan dus allemaal gewoon nog veel erger. Heel veel erger zelfs. Echt, ik vraag me soms serieus af of het niet gewoon acteurs zijn die we te zien krijgen. Een kleine bloemlezing van de B&B-eigenaren en sommige van hun gasten die we in week één de revue zagen passeren…

We hebben dit jaar twee B&B’s in Portugal. Zo zien we Martijn die de B&B met z’n ouders runt. Op het oog een surfdude, maar manman… wat is die jongen saaaaaaiii… De eerste vrouw die bij hem aankomt, is Simone. Uit Hawaii. Dat rijmt op saai trouwens. Simone heeft een licht Amerikaans accent en wil ab-so-lúút niet terug naar Nederland. Dat vindt Martijn heel fijn, want die wil ook ab-so-lúút niet naar Nederland terug. Ja, iemand die reist: heel interessant. Een dag later komt Britt aan: spontane leuke blonde meid, heel ander type dan Simone en prompt ziet Martijn Simone even niet meer staan. Dat wordt nog leuk daar. maar niet door hem. Want hij is saaaaaaiii. Gelukkig komt Britt daar ook heel snel achter: hij, z’n B&B en de omgeving zijn saaaaaaiii. Er gaat niets boven (haar) Groningen, dus ze wil even met Martijn praten. Het wordt ‘m niet. Meteen die ouders van hem op camera: “Jaaaaa, toen ze uit de taxi stapte, zag ik meteen al: dat is niet zijn type…” Ja dag, zo kan ik het ook…

Ook in Portugal: de B&B van Richard. Hij komt van Texel en heeft een B&B gekocht die nog geen B&B is, omdat er nog vanalles in elkaar geklust moet worden. Een soort Help, mijn toekomstige man is klusser, maar dan zonder John Williams. En oh ja, hij is een tikkie druk. Gevalletje ADHD met de turbo erop. Hij lult veel, hard, snel en dus onverstaanbaar. De afdeling ondertiteling kan hem blijkbaar ook niet verstaan, want anders zouden we er wel ondertiteling bij gekregen hebben. Het enige dat ik af en toe kan verstaan is: “weetjewel?”. Heel vaak en veel. Aan het eind van een zin, midden in een zin, maakt niet uit waar in de zin eigenlijk. Gewoon, als het hem uitkomt dus. Vroeger noemden wij zo iemand Truus Telex, maar ja… wie weet er nu nog wat een telex was? Motormouth past beter bij hem. Over motoren gesproken: hij rijdt motor en zijn eerste logé (ook een Simone) komt op de motor aan. Niet zijn type, maar ja… de volgende ochtend wordt er al stevig speeksel uitgewisseld. Bij hem in huis woont Ingrid, een soort moederfiguur voor hem die hem ook aan de vrouw wil hebben, zodat zij het iets rustiger krijgt. Vrouw nummer twee, Claudia, arriveert en vertelt ADHD te hebben. Maar zelfs voor haar is Motormouth een beetje teveel van het goede, qua drukte. En dat wil wat zeggen. Als Ingrid de dames een rondleiding over het terrein geeft verzucht Motormouth opvallend verstaanbaar dat hij eindelijk rust heeft. Moet je horen wie het zegt… 

In Spanje woont Denise. Krullenkop met een strak lijf en een eigen gym in de B&B. Waar ze overigens niet zelf woont. Haar eerste date is Dave, die zich meteen op haar stort als personal trainer. Niet dat zij dat nodig heeft met dat loeistrakke lijf, maar goed… als hij daar blij van wordt, whatever. Het klikt best aardig, maar dan is daar date nummer twee: Giovanni, 27 jaar en al de helft van zijn leven woonachtig in Spanje. Mooi. Die lult de taal, pluspunt. Denise vergeet Dave meteen, dus hij stelt zichzelf maar even voor aan Gio. Daarna wordt hij in de auto naar de achterbank verbannen en daar zit hij dan ook met een kop als een oorwurm.

In het Franse Blèves woont Natasja die vooral op kakkers valt. De teleurstelling druipt van haar gezicht als ze alle filmpjes van de mannen heeft gezien die op haar hebben gereageerd. Sterker: ze zégt het ook gewoon op camera, dat ze teleurgesteld is in de opbrengst. De oogst valt dus blijkbaar tegen. Zo’n wijf. Okee dan. Ze valt op het uiterlijk en vertelt dat ze nog niet zoveel ervaring heeft in de liefde. Joh. Hoe zou dát nou toch komen?
Het eerste slachtoffer dat zich meldt bij Natas is ene Dirk. Hij is ondernemer en niet haar type. Totdat ze ziet dat hij in een cabrio komt aangereden. En daarmee haar huis drie keer voorbij rijdt. Dirk is 56 en vertelt al 20 jaar met pensioen te zijn. Want hij had ooit 100.000 euro schuld en dus stopte hij met werken. Maar werd toen ondernemer en heeft nu dus die cabrio. En een ruitjesbroek. Natas komt er alleen niet achter wat hij nou precies doet. Ik wel: hij is natuurlijk gewoon lifestylecoach. Want Ikigai. (Ja, zoek dat maar even op; ik ben ooit per ongeluk bij een netwerkdingetje geweest bij iemand die volledig Ikigai was. Na twintig minuten vaag geneuzel was ik blij dat de tijd erop zat. Ikiging en kwam nooit meer terug.) Het woord Ikigai komt ongeveer elke twee minuten over zijn lippen gerold met de opmerking dat hij zich sinds de ontdekking van Ikigai elke dag bewust is waarvoor hij z’n bed uitkomt. Ik ben mij ook elke dag bewust waarvoor ik m’n bed uit kom en dat heeft vaak met de plee te maken. Maar daar heb ik geen Ikigai voor nodig.
Ikigai zorgt alleen niet voor heel veel gezelligheid, want er vallen nogal wat stiltes tijdens het avondeten. Of nou ja, avondeten… er wordt een worstje boven een vuurkorf gehouden. Kom je dat hele takkeneind in je cabrio gereden, krijg je een lullig worstje… Maar goed: heel Ikigai zijn stiltes niet erg. Nee. Natas vindt zelfs dat er kracht uitgaat van de stiltes die vallen. Goed, zij hebben er geen problemen mee. Het bleef nog lang krachtig, zal ik maar zeggen.
De volgende dag wordt het er niet veel beter op. Hij zit op zijn laptop onverstoord zijn Ikigaicoahingsnetwerk uit te breiden en heeft geen oog of tijd voor z’n potentiële liefde. Zij ook niet echt voor hem, maar ze probeert het wel. Ze geeft aan dat hij best even erbij mag zijn als ze nieuwe gasten ontvangt, maar dat doet hij pas als ze hem aan z’n lange, viezige grijze slierten erbij trekt. (Voor de niet-kijkers: bovenop is ie kaal. Dit even voor de beeldvorming, hè?)
De WIFI in de hut van Natas is eh… nou ja gewoon kortom uitermate teleurstellend en dus gaat Dirk op een WIFI-versterker uit. En of hij meteen ook wat sla mee kan brengen voor het eten. Pas de problème. Dirk springt in z’n cabrio, rijdt naar een winkel waar hij vertelt geen Frans te lullen, maar wel kan uitleggen wat hij voor de WIFI wil hebben, rijdt naar het dorpje, maakt een wandeling, pakt een terrasje waar hij in vloeiend Frans een biertje van de tap bestelt en komt aan het eind van de middag weer terug bij Natas, die zich al afvroeg of hij terug naar Nederland was gereden. Hij had een leuke middag. Zij iets minder, want geen sla. Vergeten. Goed, zij alsnog op de sla uit en hij gaat met de WIFI aan de gang. Als ze thuiskomt, reageert hij amper op haar. Hij spreekt de wens uit dat ze morgen iets rustiger in haar hoofd is, zodat ze iets leuks kunnen gaan doen samen. Want ja… het had heel leuk geweest als ze er vandaag bij was geweest op dat terrasje. Wacht effe. Wat zei hij nou???
Misschien moet hij zijn Ikigai even finetunen met die van haar, zodat hij kan zien dat zij een bedrijf runt en hij het met haar kan afstemmen om even samen op dat terrasje te gaan zitten als het haar ook uitkomt. Best moeilijk om te snappen dat je ook gewoon kunt overleggen met iemand. Nee, Dirk en Natas: dat wordt geen stel. Of het moet een stel zijn dat al veertig jaar op elkaar is uitgekeken.

In Oostenrijk woont Astrid. Astrid is een mokkel met issues. En niet zo’n klein beetje ook. Ze is een beetje een kruising tussen Caroline en Debbie van vorig jaar. Die combi, maar dan nog een tikkie erger. Voor een mokkel van dit kaliber bestaat een ander woord: trut. Astrut in dit geval. Ze zoekt een vent, schrijft zich in voor een datingprogramma, maar is er niet van gediend als meneer nummer één, Alex, toenadering zoekt om een glaasje wijn en een stukje kaas te nuttigen om elkaar op de eerste dag een klein beetje te leren kennen. Negen uur is negen uur en dan trekt mevrouw zich terug. Alex is qua uiterlijk en in doen en vooral laten een exacte kopie van Nico die vorig jaar bij Caroline in Oostenrijk aan de poort stond te rammelen. Ook hij wist zich geen houding te geven en was er heilig van overtuigd dat hij het heel gezellig had met de vrouw des huizes. Maar goed, Alex had het gore lef om na negen uur op haar deur te kloppen. De volgende dag werd er een afspraak gemaakt dat hij haar vanaf een bepaalde tijd mocht benaderen. Drie keer raden: hij was te vroeg. De irritatie van Astrut groeit per seconde en waar Caroline het nog een beetje subtiel deed, laat zij tijdens een wandeling meneer haarfijn weten dat zijn gedrag niet kan. Alex snapt het en vindt het nog steeds heel gezellig. In de auto maakt hij een grapje over het kopen van een tweede B&B in de buurt. Dit wordt al helemaal niet gewaardeerd en Astrut moet heel veel moeite doen om niet de auto aan de kant te zetten, Alex er eigenhandig voor te leggen en er overheen te rijden. En nog een keer de auto in z’n achteruit te zetten. Maar ja, er zijn camera’s bij hè? Kun je niet maken. Maar hij is over een grens gegaan en dus verbant ze hem en laat hem die avond in zijn sop gaar koken. Hij ziet maar hoe hij aan zijn eten komt: madam eet vanavond alleen met haar kinderen. Ondanks alles ziet hij zich nog steeds wel in Oostenrijk wonen.
De concurrent heet HarmJan (bijgenaamd JamJam) en die valt iets beter in de smaak: Astrut lacht zowaar als hij zich aandient. Ook gaat hij heel spontaan met de kinderen om én heeft hij een mooie auto. Alex trekt zich steeds meer terug en Astrut laat hem weten dat het gevoel er niet is en ook niet gaat komen. Hij mag z’n biezen pakken. Dat doet hij dan ook en neemt meteen ook zijn komkommers mee. Ik zou zelf die kaas en die wijn weer hebben ingepakt, maar wie ben ik? Alex wijt zijn afwijzing aan de mooiere auto van JamJam. Niet aan het totale gebrek aan chemie, interesse, aantrekkingskracht, match, nou ja… vul zelf maar in. Ik blijf in verwarring achter: in de leader van het programma zien we Astrut he-le-maal uit heur gekrulde plaat gaan tegen iemand omdat diegene over haar grens is gegaan. En ik dacht dat dit tegen Alex was. Maar nee dus, want die is al pleitos. Conclusie: Astrut haat mannen. Dat gaan we dus later nog zien.

Om het allemaal lekker verwarrend te maken, hebben we dit jaar twee Hansen. Nu kan ik het heel flauw over eersteHans en tweedeHans gaan hebben, maar dat doe ik niet. Nee. We hebben Franse Hans en die andere, maar die komt zo.
Franse Hans woont al twintig jaar daar, is van de paarden en heeft een aardig wensenlijstje qua vrouwen. Om te beginnen zoekt hij een “paardgerelateerde vrouw”. Dat mag dan dus ook iemand met een paardenbek zijn. Verder moet ze niet van André Hazes of de Toppers houden (daar kan ik me wel iets bij voorstellen) en mag ze geen diva zijn, want er valt hier niks te shoppen. Oh ja, hij knapt af op domme vrouwen. Dus. Samen met zijn beste vriend worden de filmpjes van diverse dames bekeken. En eigenlijk vinden ze het allemaal niks. Zelfs ene Marjan, die gezeten aan haar vleugel met op de voorgrond nog net subtiel in beeld de nek en het mondstuk van een saxofoon én met kunst aan de muur verklapt dat ze ook afknapt op domme vrouwen, kan de goedkeuring van de heren niet wegdragen.
Petra, die jarenlang een B&B in Engeland heeft gehad en dol is op dieren, mag wel komen. De kennismaking verloopt normaal. De bagage naar binnen sjouwen iets minder: Hans is in geen velden of wegen te bekennen. Hork…

En dan hebben we nog die andere Hans, die in Italië met zijn ex onder één dak woont. Dochterlief loopt er ook regelmatig rond en het drietal heeft de dames uitgezocht. Hans wordt in het programma Hunkerende Hans genoemd, want hij is de laatste jaren nogal wat tekort gekomen, zal ik maar zeggen. Ik vind Hitsige Hans de lading beter dekken. No pun intended. Geile Geert uit Boer Zoekt Vrouw is er niks bij: hij is nogal van de sexuele toespelingen. Dat valt ook de eerste logé op. Dat is Hayriye (of zoiets). Ze is lekker rustig en Hans ziet het helemaal zitten met haar. Hand in hand loopt hij met haar rond en laat haar zijn perceel zien terwijl hij aan de lopende band loopt te mansplainen. Hairikie (of zoiets) valt op dat hij beslist waar ze heen gaan, waar ze stoppen, wat er gezegd wordt… tja… Echt dingen vragen doet hij niet. Alhoewel… aan het eind van de rondleiding laat hij haar een mooi uitzicht zien. “Heb ik nu een kusje verdiend?” Harinkie weet niet wat ze hoort en denk weg te komen met een kusje op de wang. Nope. Hij wil op de mond. (Ze kennen elkaar net hè?) Harikiri geeft toe en Hitsige Hans vindt dat er iets broeit. Zij vindt van niet; zij vindt het allemaal een tikkie te snel gaan.
Gelukkig voor Harikiri komt er afleiding voor Hitsige Hans en wel in de vorm van Desiree. Dees vindt zichzelf een geweldig mens. Ze is horecamanager en wil eigenlijk de B&B naar haar hand zetten. Want de kledingkast (voor haar 60 kilo bagage, waarvan ongeveer 10 kilo aan badkleding) klopt niet, de servetten moeten anders gevouwen worden en in de keuken ontbreekt het aan goede messen. Om maar even wat voorbeelden te noemen. Verder zingt ze bij alles wat ze doet: Climb Every Mountain en O Sole Mio zijn enkele klassiekers op haar repertoire. En denk bij zingen vooral aan hard, schel, allesbehalve mooi en met een Nederlands accent. Niemand wordt er blij van. Dees wil iedereen even een culinair poepie laten ruiken en trekt met Harikiri naar de markt. Op het menu staan gevulde paprika’s en een quiche. Ze wijkt nooit van de receptuur af, want alleen zo kan ze de kwaliteit garanderen. Op de markt heeft ze de grootste moeite de ingrediënten te vinden die haar hoge standaard waarborgen. Alles gaat door haar handen. Paprika’s worden getest of ze blijven staan en groene asperges zijn niet goed genoeg. Nee, het moeten witte zijn. “WIT-TE!!! HELLO!!! HELLO! KEN JOE HELP MIE?” Madam is nogal veeleisend en veel geduld zit er niet in, zeg maar. “Nee, dit is geen Holland…” en dan die Italianen hè… die spreken zo slecht Engels… Maar goed, ze komt met ongeveer voor drie maanden eten thuis en mist dan nog heel veel.
De volgende dag gaan Dees en Hitsige Hans Florence bekijken. Hij zegt dat hij niet voor gids gaat spelen, maar daar heeft zij geen boodschap aan. “EN DIE BEELDEN DAAR? WAT WEET JE DAAR VAN?” Hitsige Hans vertelt wat hij weet. “HELLO!!! KEN JOE MEEK A PICTJUR FROM US?”, schalt het in haar meest geweldige Engels over het plein. Ondertussen is zij ongemerkt de grootste bezienswaardigheid, in haar clownspak. Hitsige Hans merkt ondertussen op dat hij wel veel leukere dates in Florence heeft gehad. “Daar spatten de vonken vanaf.” In de B&B zijn Libera, de ex van, en Harikiri gewoon lekker in het Nederlands keuvelend aan het bonden. Die zitten wel op één lijn samen. Ze willen die avond samen gaan koken. Maar dan komt Dees thuis en die heeft besloten dat zij die dag weer kookt. Tonijnsalade dit keer. Libera wordt in het Engels erbij geroepen alsof ze door Dees betaald wordt en er volgen alleen maar commando’s. En paniek: want er zijn geen augurken en ja… die receptuur hè? Of Hans ze niet even na zijn werk wil halen. Harikiri trekt het niet meer en valt uit tegen Dees. Of ze alsjeblieft effe kan dimmen. De stress schiet bij iedereen door het dak als zij in huis is. Ook de manier waarop Libera door Dees wordt behandeld, schiet bij Harikiri in het verkeerde keelgat. “Zij is geen gastvrouw hè? Zij woont hier gewoon.” Libera belt ondertussen Hitsige Hans huilend van de stress op zijn werk en die is daardoor not amused. De communicatie moet anders, zegt hij. Harikiri zegt terecht dat dat met Dees niet mogelijk is. Dees snapt echt niet wat er aan de hand is en kijkt de hele tijd verbaasd richting de camera. Gevalletje plaat voor haar harses. Uiteindelijk neemt Hitsige Hans Dees apart en vertelt hij haar dat ze zich niet zo in andermans keuken kan gedragen. “Maar we hadden het toch leuk vandaag?”, werpt Dees tegen. Nou ja, leuk… Hitsige Hans zegt geen affectie te hebben getoond en dat ook niet van haar te hebben gezien. “Maar liefde moet groeien hè? Dat gaat niet zomaar in één keer…” Voor het eerst bindt Dees qua toon in. Maar Hitsige Hans is er klaar mee en vertelt haar dat hij niet verliefd kan worden op het type dat Dees neerzet. Zo. Die kan ze in heur zak steken.

Ik krijg ineens een geweldig idee: iedereen die naar huis wordt gestuurd vanwege hinderlijk (Dees) of ongeïnteresseerd (Dirk) gedrag, moet verplicht een maand afkoelen bij Astrut.
Die maakt immers gehakt van iedereen.