Onbetaalbaar…

Dan is het zover. De dagdate. Alle vrouwen verzamelen!!!
Ik heb van tevoren voor mezelf al een beeld geschetst van wat welke boer gaat doen:
Boertje Herman gaat een cursus zelfvertrouwen doen met z’n kudde grijze muisjes, Disco Dave gaat ergens waanzinnig staan dansen in één of andere tent, Duppie gaat een bijbelstudie doen, Marc de visboer gaat (uiteraard) vissen en Good ol’ Olke doet “iets Frysk”.

Okee, ik zat er bij de eerste drie naast, maar de laatste twee keur ik goed. Al zeg ik het zelf.

Olke blijft inderdaad in Friesland. In Ljouwert is een ijsbaan en daar gaat meneer, samen met zijn vrouwen, fijn de glijgeit uithangen. Alberdien (Ik bin Frysk) gaat er meteen vol in: “Ik heb altied Noren!” Tja, een beetje Frysk wordt nou eenmaal met ijzers onder zijn of haar voeten geboren. Dat zit in hun dna. En een beetje Frysk heeft dus ook alleen ooit maar op Friese doorlopers of Noren gestaan. Dat, of je bint gjin oprjochte Frysk. Olke kluunt ondertussen als een echte boer de ijsbaan op en daar gaat het gebeuren: zwieren. Aan de stok, versierd met het pompeblêd. Zo krijgt hij het met elke vrouw wel een keer “aan de stok”. En dat is maar goed ook, want iedereen is dodelijk jaloers als ie net even met een ander zwiert. Ze zeggen het niet, maar ondertussen…
Als Olke het “aan de stok” heeft met Alberdien (Ik bin Frysk), merkt één van de twee op dat ze wel in het Frysk kunnen praten. Ze zitten dan wel aan één stok, maar op één lijn zitten ze niet. Als Olke naar links gaat, gaat Alberdien (Ik bin Frysk) naar rechts en andersom. Doemdenkers kunnen daar een slechte relatie aan koppelen. Kansloos dus. Alhoewel, zij zegt: “Dat zou best mijn vent kunnen worden!” Zo. De rest is uitgeluld. Ariënne voelt nattigheid en zegt dat ze voor hem zal moeten knokken. Nou meid, doe maar, want je was mij nog niet opgevallen. Olke waarschijnlijk ook niet. Op de after-skate tovert Olke ineens z’n vader Jelle tevoorschijn. Als je zou zeggen dat het z’n oudere broer was, zou je het ook geloven. Jelle is in elk geval een stuk spontaner dan zijn zoon en Ariënne vindt het een leuke vent. Komt dat effe mooi uit, want Olke kiest haar niet uit om mee te gaan naar Texas. Misschien zoekt Jelle nog iets? Ditty legt het ook af, maar ja… die kleinkinders hè?

Marc de Visboer gaat weliswaar niet vissen, maar doet wel iets bij het water. Er moet een boot gebouwd worden. Handig… zeg je s‘morgens in Zambia: “Vrouw, er mut vis gevang’n word’n!” “Ja, maar… alle boten zijn al op het meer!” “Dat maokt niet uut. Kiek, hier heb je vief bamboestokk’n… Oe weet hoe ut werkt!” Marc bemoeit zich er verder vrij weinig mee. Ik denk dat ie aantekeningen zat te maken van deze teambuildingdag van z’n bedrijf. Ook hier weer die onderhuidse jaloezie. Het valt Irene op dat hij op een bepaalde manier naar haar kijkt (Zou ze kunnen boekhouden, typen, notuleren?). Meteen daarna zegt ze: “Maar ja, hij kijkt ook naar anderen…” De viespeuk.
Nicole heeft last van haar make-up. “Ik insemineer liever koeien dan dit.” Daar scoor je niet mee, tuttebel. Na de tewaterlating van iets dat voor een boot moet doorgaan, keuvelen de sollicitantes heerlijk door, onder het genot van een mugburger en een vliegenloempia. Volgens Nicole geen probleem, want: “we zijn natuurlijk allemaal bereisde vrouwen.” Natuuuurlijk. En dus wel iets gewend, qua eten. Ja hoor. Neem jij nog lekker een sprinkhanenpootje.
Annekim uit Zambia (die het dus wordt) is de enige de normaal doet. De dierenarts helpt de visboer even uit de droom dat haar hele leven om hem gaat draaien door hem te vertellen dat ze niet 24 uur per dag bij hem op de boerderij kan zijn. Waarop de overige sollicitantes in koor roepen: “MAAR WIJ WEL!!!” Ik zou ter plekke homo worden…

Disco Dave en z’n vrouwen hebben een kunstzinnige dag. Shot één: wijn naar achteren keilen. Kijk. Zinvol. Beetje alcohol erin gieten en we worden allemaal iets loslippiger. Althans, dat zal het idee zijn. Dave vindt het beregezellig met z’n meiden en zij met hem. Maar dan moet er geboetseerd worden. Dave is het model en zo kan iedereen ongegeneerd naar hun droomboer loeren. Ondertussen gooit Dave er een paar stellingen tegenaan. “Als onze relatie goed zou zijn, kan flirten in de kroeg dan?” (Hij dekt zich alvast in…). Je hoort twijfel, maar er volgen antwoorden die Dave wil horen. Natuurlijk. “Zou je ook op mij hebben geschreven als ik in Japan had gewoond?” Weer die twijfel. “Maar ja, het gaat om Dave hè? Niet om het land natuurlijk.” Natuurlijk. En dan de volgende stelling: “Over vijf jaar ben ik moeder.” Ik ben blij dat ik niet aan de wijn zat, want je zou in kennelijke staat zomaar kunnen gaan denken dat Disco Dave een genderoperatie zou willen ondergaan tussen nu en zijn zwangerschap. Dave wordt Davina…
Suzan twijfelt. Ik denk eigenlijk eerder dat Suzan zich even in de kijker wil spelen door een momentje met Disco Dave alleen te forceren. Brief schrijven was een impulsieve actie… net een eigen bedrijfje opgestart… hij in Roemenië… (Ja, sorry, maar je kunt toch een beetje nadenken voordat je schrijft) en hij heeft ook iemand van 19 (SCHANDE!) uitgekozen en ja, “ik ben toch 13 jaar ouder dan zij is…” Zucht. Nou ja, het heeft gewerkt: ze mag mee en die kleuter van een Laura (het paajdenmeisje) lekker niet. Dus. Laura reageert heel spontaan (NOT) als ze hoort dat ze het niet geworden is: “MAAKTNIETUIT!” Het klonk een beetje bits, maar nu kan ze tenminste wel weer terug naar haar paajd.

Over paajden gesproken: boertje Herman gaat mennen met z’n grijze muizen. Fleur komt zowat door het scherm heen van enthousiasme. “Paarden! Paarden! Oh nee, ik was hier voor wat anders…” Het klinkt bijna teleurgesteld. Hoe de muizen ook reageren: die knollen hebben er schijt aan. Eerst staat er één te ruften (maar dat is niet erg, want ja… een paard is een edel dier, dus is de ruft van een paard edelgas, nietwaar?) en later staat er één de schone rijbak onder te kakken. Edelstront. Ook niet erg blijkbaar.
Die beesten maken wel wat los hoor. Om te beginnen boertje Herman zelf. “Ik ben in tijden niet zo sportief geweest!” Hup, rennen achter die knol aan! Hij loopt hier en daar zelfs ook aanwijzingen te geven. De muisjes zwijmelen ondertussen heerlijk verder. Of dat nou komt door die beesten of door boertje Herman, dat laat ik even in het midden. Bij Annemodel (er lopen twee Annes: het fotomodel en één met een bril: Annebril dus) maakt het ook wat los. Zij kan nu “een klik maken, ook met jongens. Dan ben ik heel toegankelijk. Fijn voor de medemens.” Oh. Het valt haar trouwens ook op dat medemens boertje Herman beter in z’n vel zat tussen de paarden. “In de koets werd hij losser.” En dan een tikkie verontwaardigd: “En ook die andere meiden…”
Tijdens het eten probeert boertje Herman het gesprek een beetje op gang te houden. Favoriete muziek wordt besproken (“Nou, eigenlijk alles was we met de kapel spelen”) en hij vertelt dat hij altijd één onderwerp mijdt als de pest. En laten we daar nu net voor komen: de liefde. Tja… Herman gooit ‘m er maar eens in: “Heeft iemand wel eens een relatie gehad?” Daar moeten toch mooie gesprekken uit voortkomen, zou je denken. Maar ja… snij je eens iets aan, zeggen ze allemaal nee. Uitgeluld. Uiteindelijk valt de keuze op Annebril, Fleur (die liever voor de paarden kwam, oh nee… eh… laat maar) en Pia, van de allereerste brief. Waarop Annemodel breed glimlachend door haar tanden sist: “NOUGAANWEMAARAFSCHEIDNEMENDAN!”
Wat ze toch van je kunnen maken hè, met Photoshop…

En dan Duppie… Een workshop worst maken. Really??? The worst is yet to come. Was dat al een flauwe woordgrap van mijn hand, berg je dan maar voor de rest. “Doe er verse kruiden in. Groen. Dan ziet je worst er beter uit!” Hihihihihihihi… “Zo, dat is een pittige worst…” Hihihihihihihi… Duppie heeft niets in de gaten en vertelt dat hij altijd z’n eigen dieren in z’n eten verwerkt, want ja… uit de winkel, daar zitten alleen maar hormonen in. (Lang leve de ondertiteling!) Zo had hij laatst een koe met wat slecht beenwerk… daar werd gehakt van gemaakt, letterlijk en figuurlijk. Nou heb ik zelf de laatste tijd een beetje last van m’n rug. Ik dank God op m’n blote knietjes dat ik niet op Duppie heb geschreven… Catharina (die met dat plastic hoofd, Barbiekapsel en een stem als een megafoon) ontgaat alles en vertelt dat ze Duppie wel sexy vindt. Daarna kirt ze over een mooi worstje. Ik wil het niet weten allemaal…
Na het riekdarten (ik mag geen hooivork zeggen van het thuisfront, omdat het een tweetand en dus geen drietand is) volgt het keuzemoment. Rianneke hebben we helemaal niet in beeld gezien, dus die valt af. Maar Eline… er is nog wat twijfel. Ik heb het idee dat de keuze op haar valt nadat ze zegt geen gelovige opvoeding te hebben gehad, maar dat ze er wel voor open staat. Dus worden het Eline, Marit en als laatste… oei, spannend. Plastichoofd-Barbiekapsel zit naast Claudia en is zo te zien erg zeker van het feit dat Duppie voor haar gaat kiezen. Als dat niet het geval blijkt te zijn… het kan zo in een Eurocard-Mastercardreclame. Sommige blikken zijn onbetaalbaar…

Advertentie

Dat zei ie nieeeeet!!!

Zei ie het nou echt? Echt??? Neeeeeeejoh… Wacht, ik moet het even op me laten inwerken…

Duuuus. Boer zoekt vrouw, deel twee. De speeddate. Elke boer zit op een voor hem vertrouwde plek. Disco Dave verrast me een beetje: hij zit keigezellig in een Brabantse kroeg, terwijl de rest van de boeren redelijk veilig in hun agrarische habitat blijven hangen. Dave gaat het niet serieus aanpakken. Hij hanteert liever de “glunder-index”. Hoe meer glunder, hoe beter. Wordt ie zakelijk, dan is het foute boel. Disco Dave heeft echt niets met (lees: een bloedhekel aan) paarden, maar heeft uit al z’n briefschrijfsters toch een paar “paajdenmeisjes” gekozen en op laten draven. Zelfs die ene die in haar brief al aangaf dat haar “paajd” voor haar vrienden en familie kwam. Ai. Maar goed, Disco Dave kan best met paarden leven. Zolang er maar een leuke meid op zit. Laura viel er haast vanaf toen ze hoorde dat ze volgende week mag terugkomen. Als dat maar goed gaat… Pluspuntje: Disco Dave is wèl lekker spontaan. Als Yvon binnenkomt zegt ie: “Jezus, wat zie jij er goed uit!”, om even later te vertellen wat ie af en toe dacht als er een nieuwe date binnen komt wandelen: “Godverdomme, da’s een lekker wijf!” Dat hij door de combinatie Katholieke Radio Omroep en de Nederlandse Christelijke Radio Vereniging aan de vrouw wordt geholpen, lijkt hem aan z’n derrière te oxideren.

Nee joh… dat zei ie niet!!!

De Boer Geert-award van dit jaar gaat nu al naar Olke. Als de vrouwen van Olke met hem kennismaken is een gewoon kusje op de wang niet genoeg, nee: Olke knuffelt de dames bijkans dood. Hij plet ze gewoon! De dames moesten voor deze exclusieve pletsessie wel naar Friesland afreizen. Alberdien was waarschijnlijk komen lopen, want ze deed er alles aan om te laten merken dat ze zelf namelijk ook gewoon een oprjochte Fries was. Viel heus niet op. Ditty heeft van tevoren niet nagedacht over het feit dat er een kans zou zijn dat ze naar Texas zou moeten verhuizen. Als Olke haar kleinkinderen aansnijdt (niet letterlijk hè?), gaat het al mis en springen de tranen in haar ogen. “We kunnen het ook ergens anders over hebben!”, zegt Olke begripvol. Opluchting bij Ditty. Olke gaat verder: “Dus. Texas…” Lekker, Olke!

Hij zei het toch niet echt? Toch??? Nah…

Duppie (Da’s Riks dus.) oet Canada spreekt een taal die werkelijk niemand verstaat. Marit had zich heul slim voorbereid en alle filmpjes teruggekeken die ze van hem had. Zo kon ze alvast een beetje aan het accent wennen. Voor de rest heb ik verschillende meiden voorbij zien trekken: een klusser, iemand die een kop groter is, iemand met een raar kapsel, twee iemanden die hem echt helemaal niet konden verstaan, iemand met een plastic hoofd en iets te enthousiaste antwoorden (“Vind je kinderen leuk?” “JAJA, ABSOLUUT, ZEKER WETEN! DIE VAN JOU HELEMAAL!!!” En dat in één ademteug.) en iemand aan wie de meest lullige vraag van het seizoen werd gesteld: “Waarom heeft zo’n leuke vrouw geen kinderen?” Ze vertelde rustig dat haar man is overleden. Om droogjes toe te voegen: “Dat heb ik je ook geschreven.” Au. Dat dus.

Nee, ik geloof toch niet dat ie het zei hoor…

Marc de visboer zat sollicitatiegesprekken van vijf minuten af te nemen. (“Ik ga even je brief langs…”) De dames die hij in zijn stukje polder-Afrika tot zich had laten komen, waren eigenlijk stuk voor stuk zakelijke types die zich qua werk alleen maar in Engelse kreten konden uiten. Verder hadden ze allemaal wel een tijdje in het buitenland vertoefd of stond dat héél hoog op het verlanglijstje en hingen ze aan elkaar van filosofische opmerkingen en antwoorden. Zo vroeg Anke: “Wat is jouw beste eigenschap?”, om vervolgens zelf het antwoord te geven: “Rustig?” De visboer lult wel mee. “Ja, rustig. Te rustig…” (O jee, ik voel een Canadese Boer Jan aankomen). Nicole had ook zo’n mooi verhaal. “Ik heb natuurlijk veel gereisd” (natuuuurlijk). En: “Mijn meest waardevolle bezit? Mijn herinneringen. Ik heb niets met spullen…” Uhuh. Maar goed, al deze dames doen het voor Marc met de korte achternaam, want degene die hij gaat kiezen woont al in Zambia, is dierenarts en doet de speeddate via Skype: Annekim. Daar was namelijk wel een klik (urgh!) mee, omdat ze al een baan heeft. En dit dus geen sollicitatiegesprek was. Jaja…

En dan Boertje Herman. Wat is ie koddig hè? Heeft net z’n autootjes opgeborgen en mag nu ineens zo maar met tien meisjes de sleurhut in. Gelukkig niet met alle tien tegelijk, want dat overleeft de arme jongen niet. Boertje Herman heeft een kudde voornamelijk bebrilde, geen makeup-dragende grijze muisjes opgeduikeld uit zijn stapel brieven. Ze zijn (denk ik) allemaal van gereformeerde huize (niks mis mee), spelen allemaal een (blaas)instrument (niks mis mee) en hebben geen van allen ooit een (serieuze) relatie gehad (niks mis mee). Maar dan vind ik het zo knap dat ie negen exact dezelfde grijze muisjes heeft gevonden. Ik doe het hem niet na. De meisjes zwijmelen als ze hem zien. Anke droomt helemaal weg, Fleur is op slag verliefd en Pien? Pien spreekt al Frans.
“Nou…”, zegt Herman. “je spreekt vloeiend Frans. Beter dan mij!” Ze beheerst haar moerstal waarschijnlijk ook beter dan Herman. IK!!! Beter dan IK, Herman! Zucht…
Boertje Herman is dan wel date-maagd, net als het grootste gedeelte van zijn dames, maar hij gniffelt zich er leuk doorheen. Maar goed, ik had het over negen grijze muisjes. Waar is de tiende? O wacht even… dat was natuurlijk dat fotomodel! Die ene die door het papier heen kwam. Die dwars door Herman en alle kijkers heen keek op de foto. Die dus. Als ze het beeld in komt lopen, herken ik haar nauwelijks. Dat geldt ook voor boertje Herman blijkbaar als ie vertelt hoe hij op die foto reageerde: “In eerste instantie… jeutje! Wat ze van je kunnen maken met zo’n modellenfoto; dat is ongelooflijk! En je hebt twee aparte gezichten…”

Nee… Hij zei het echt…

Oooooh, wat erreg!!!

Het is weer begonnen!!!

Gisteravond was het zover! De hele dag liep ik me er al op te verheugen. En toen ik naar huis reed, dacht ik alleen maar: doe het nou niet. Begin er gewoon niet aan. Je zit er geheid weer een paar weken aan vast. Dan hang je daar je hele zondagavond weer aan op. Nou ja, een uurtje zondagavond dan…

En toen ineens, op de snelweg, bedacht ik: ik ga me eens nuttig maken. Ik ga dit jaar eens kijken of ik elke week mijn gedachten erover kan laten gaan.

Dus daar gaan we. Boer zoekt vrouw. Het is weer zover.
De boeren komen dit jaar uit het buitenland en zijn voor de gelegenheid naar Nederland gehaald om hun brieven in ontvangst te nemen. Op de SS Rotterdam worden ze allemaal ontvangen door Yvon, van wie elke boer die ooit meedeed dacht: meid, als jij vrij was… Maar ja, dat is ze niet, dus moet er een keuze worden gemaakt uit de briefschrijfsters. Toegegeven, het wordt niet de meest spannende uitzending van de serie, maar goed: we moeten er even doorheen.

Er zijn dit jaar zo’n 1200 brieven naar de boeren verstuurd. Elke boer gaat door, ongeacht het aantal brieven. Olke zal al blij zijn als ie er dertig heeft. “Hoeveel zei je, Olke? Dertig? Het zijn er tweehonderdzes!”, zegt Yvon terwijl ze met twee koffers aan komt zeulen. Olke pakt de eerste koffer aan. “Voor mijn? Daar zitt’n wel briev’n in?” Hij kijkt verbaasd naar Yvon en haar tweede koffer. “Daar ook in?” Nee, Olke… daar zitt’n baksteen’n in. Olke van 52 gaat op het dek aan de slag met zijn twee zussen. Hij heeft een puntenlijstje: een jongere vrouw, geen kinderen. Aan het eind van de rit zit er toch iemand van 55 bij en iemand met twee kinderen. Daahaaag puntenlijstje!

Dan hebben we Riks. Ten eerste: wie noemt z’n kind nou naar een munt? Hij is geboren in de tijd dat we nog guldens hadden en met die gedachte in je achterhoofd is dat met terugwerkende kracht best zielig. Vooral vroeger, op school. Misschien heeft ie daarom ooit z’n biezen gepakt en is hij naar Canada verhuisd? Nou ja, het geeft de burger wel moed, want wie voor een dubbeltje geboren is, kan altijd nog een Riks worden. Riks pakt het verder goed aan, want hij heeft een aantal stapeltjes gemaakt: in elk geval een niet-stapeltje en een misschien-stapeltje. Alleen is even niet zo duidelijk wat welk stapeltje is. Dat brengt mij op het volgende: wat nou als de brief-op-het-goede-stapeltje-legger (de taak van één van de helpers) de stapeltjes door elkaar heeft gehaald? Ik neem aan dat er ook een ja-stapeltje was en dan zou het in principe zo maar kunnen dat Duppie (ja sorry, dat klinkt leuker dan Riks…) volgende week een speeddate heeft met nou nèt die tien briefschrijfsters die best naar Canada willen, maar die Satan aanbidden en kinderbloed drinken. Kan hè? In principe. Conclusie: NOOOOOIT een ander je brieven laten sorteren.

In het rijtje dodelijk verlegen boeren (een kleine greep uit het verleden: de Friese Jochum, Willem uut Drent, Johan uut Denemarken en Theo, die vorig seizoen helemaal niets zei) past naadloos boertje Herman uit Frankrijk. Hij doet aan “blaosmuziek” en houdt niet van uitgaan. Ik bedoel maar. Bij brief één is het al raak! Pia speelt keyboard (tja, het is natuurlijk geen koperblazer, ai…) en houdt, net als boertje Herman zelf, niet van uitgaan. “Nou, ze staat in ieder geval op plek 1!”, roept boertje Herman verrukt. Ja, nu de andere 39 brieven nog doorworstelen. Er zit nog een verlegen verpleegkundige tussen, die trompet speelt. Volgens mij is ie ontroerd na het lezen van haar brief, maar nee: “Ik zweet volgens mij uit m’n ogen…” Ofziets. Jaja… Als Yvon zich ermee gaat bemoeien en hem een brief van Anke onder z’n neus houdt, gaat ie helemaal glimmen. Anke is Francofiel en model. Ze kijkt hem op een zwart-witfoto doordringend aan. “Ik kan me niet voorstellen dat die op mij schrijft.”, zegt ie verbaasd. Ik ook niet, want ik denk persoonlijk eerder dat zij op een riante boerderij in Frankrijk schrijft, maar ik kan er volledig naast zitten natuurlijk.

David uit Roemenië zit in de nachtclub met zijn helpers. Ik kom aan die wijsheid omdat ik ooit eens op de SS Rotterdam ben geweest. Daar ging de disco tot diep in de nacht door, met een kleine dansvloer onder een koepel waar je jezelf kunt horen praten. Als er geen disco is natuurlijk… Ik krijg steeds meer sympathie voor Disco Dave. Komt eigenlijk door één opmerking. Hij las een brief van een paardenmeisje. “Ze noemt haar paard als eerste en daarna haar familie. Klopt niet hè?” Geef die man een lintje!!! Hij heeft zo gelijk. Een paardenmeisje is (uitzonderingen daargelaten) vre-se-lijk wat loyaliteit betreft. Nou ja, laat ik het zo zeggen: ik had er ooit één in dienst die een dag voor haar vakantie een hele dag vrij wilde om (daar kwam het op neer) afscheid te nemen van haar paard. Die heeft het bij mij voor altijd verpest. En ja, die week werkte ze voor het laatst. (En sorry, leuke paardenmeisjes die wel sociaal zijn. Ik heb het niet over jullie. Ik heb het gewoon over haar, merk ik. Grrrr…)

En dan is er altijd wel één boer die er, qua aantal brieven, uit springt. De meeste brieven gaan traditiegetrouw naar de boer met de beste looks/het grootste bedrijf/het meeste personeel/het meeste geld of de combinatie daarvan. Met andere woorden: wie kan er dit jaar aan het rijtje Jos (van Dycke; niet onbemiddeld, groot bedrijf, veel personeel), Wim uit Afrika (groot bedrijf, veel personeel), Henk (guitig jong ding, dus de looks) en Tom uit vorig seizoen (vult u zelf maar in, dames) toegevoegd worden?
Nou… Marc de visboer dus. Woont en werkt in Zambia, heeft veel personeel, een loeigroot bedrijf (weliswaar niet van hem, maar daar lullen we even niet over) en hij zal ook wel de X-factor bezitten qua looks (al vind ik die oren onder die hoed niet echt meewerken). Marc heeft een leven als God in Zambia en dat willen 829 briefschrijfsters ook wel. Heel verrassend…

Ik ben benieuwd dit jaar. We krijgen alle boeren op hun voordeligst voorgeschoteld in de eerste afleveringen, maar ik vraag me eigenlijk altijd meteen al af: welke boer blijkt dit jaar de hork te zijn waar iedere vrouw het liefst gillend bij wegloopt? Met andere woorden: wie is dit jaar de Jan uit Canada? Of Henk de tulpenboer? De Fryske boer Jan (die er met een date van boer Gerard vandoor ging), Richard of Aad? Ik geef Marc een grote kans. Duppie misschien ook wel.

Nou ja, volgende week de speeddates. Ik heb het voorstukje gezien: het belooft weer een mooie aflevering te worden. Ik heb in vijftien seconden al zoveel ongemakkelijke situaties gezien… Heerlijk!

Misschien tot volgende week!