Slim aan de wortel.

Tja… de laatste aflevering. Dat wordt een hoop terugblikken (lees: herhalen) en speculeren (wie zijn er nog bij elkaar en wie niet. En vooral: waarom niet?). Dus. Maar eerst zaten we nog midden in twee citytrips. Zoals die van Disco Dave en Mara. Zij lopen straalverliefd door het kasteel van Dracula en ineens zie ik overeenkomsten in het gebit tussen de originele bewoner en de droomvrouw van Disco Dave. Maar het moet gezegd: het is wel een leuk setje samen. Superleuk. Nee, maar echt super!
Terug in Nederland maakt Disco Dave kennis met Mara’s posse en dat doet hij onder andere tijdens een wc-pottenrace. Disco Dave met vijf vrouwen die rare dingen doen? Waar zag ik dat eerder? Nou ja, ze zijn in elk geval supergek op elkaar. Nee, maar echt super!

Zou het ook nog superleuk worden in Texas? O.L.K.E. is daar op stap met The Ice Queen Formerly Known As Sandra, T.I.Q.F.K.A.S. Soort The Artist Formerly Known As Prince, T.A.F.K.A.P., maar dan met een lichaamstemperatuur ver onder die van wijlen Prince. Even lijkt T.I.Q.F.K.A.S. te ontdooien, wanneer ze met O.L.K.E. een avondje gaat treurnisdanse… eh… linedansen. Het gaat haar stukken beter af dan dat lompe Friese aanhangsel die ze zo gek heeft gekregen om met haar op citytrip te gaan door hem een cadeautje te beloven dat ze overigens helemaal niet van plan is om nog te geven. En ineens zie ik dat mijn visioen in mijn stukje van vorige week gewoon de waarheid moet zijn geweest: ze kwam echt terug van een avond treurn… eh linedansen toen ze de oproep van O.L.K.E. op tv zag. Goh… ik wist niet dat ik het in me had. Na het dansen zetten O.L.K.E. en T.I.Q.F.K.A.S. het op een zuipen. O.L.K.E. wil duidelijkheid en vraagt hoe het nu zit tussen hen, waarop T.I.Q.F.K.A.S. ijskoud (hoe toepasselijk) hem vertelt dat ze het land, zijn werk en zelfs zijn familie geweldig vindt, maar dat ze geen liefde voor hem voelt. Aiiiii… “Nou. Dan kaan we as freonen (vrienden) uìt (Fryske tongval in uit) elkaar.”, concludeert O.L.K.E. “Af en toe eens bellen, nou?”, probeert de grote vriendelijke Friese reus nog. T.I.Q.F.K.A.S. haalt opgelucht adem. Wat rest is een ijskoude opgelaten stilte.
O.L.K.E. had achteraf gewoon moeten kiezen voor Harriët. Die lust weliswaar geen vlees, maar die zat zichzelf gisteravond waarschijnlijk gewoon op te vreten. Vegetariër of niet. En ze was wèl gek op hem. Tja… Maar goed, ik waardeer het wel dat O.L.K.E. mijn blogjes blijkbaar leest. Want wat heeft meneer gedaan? Inderdaad, mijn raad van vorige week opgevolgd en zijn brieven er nog eens bij gepakt. En nu is hij dolgelukkig met briefschrijfster Karen, uit de buurt. Gewoon, the girl next door. Leuk!

Visboer Marc koos ook voor de girl next door, Annekim. Op S.S. Rotterdam blijkt dat ze nog steeds samen zijn en dan ook nog eens smoorverliefd. Dat is toch mooi meegenomen. De visboer maakt in Twente kennis met Annekim’s complete familie, inclusief haar gekke tante, die zichzelf ook als zodanig voorstelt. De visboer wordt er spontaan weer verlegen van. Ook krijgt hij een blik in de toekomst omdat hij kan zien hoe Annekim er over pakweg 25 jaar uit gaat zien wanneer haar moeder ten tonele verschijnt. Twee druppels water! Gevraagd naar hoe ze zichzelf over vijf jaar zien zeggen ze allebei dat er dan wel een kleine mag zijn. Annekim heeft meer wensen: ze wil ook nog een stuk land in Afrika. Waar de visboer dan wel een vijver in mag graven. Een visboerenhand is gauw gevuld.

Boertje Herman is door ex-grijze muis Fleur (uiteraard ook nog bij elkaar) eens flink aangepakt. “Zo. En nu naar de kapper, jij!” En terecht. Hij ziet er nu tenminste uit als iemand van zijn leeftijd. Scheelt de inwoners van het dorp in de Provence weer zere nekken, want het was toch wel raar, dat dat Nederlandse jongetje van tien elke keer in z’n trekker door het dorp scheurt. In Nederland heeft Boertje Herman inmiddels de ouders van Fleur leren kennen. Haar moeder heet Hennie en haar vader heeft geen naam, maar die zegt dat ze bij de burgerlijke stand zeggen dat hij de vader van Fleur is. Wat is dat voor een familie? Nou ja, in elk geval maakt de schoonzoon goede sier met z’n zelfgebakken taart en ontstaat er een fantastisch agrarisch gesprek tussen Boertje Herman en de Brabantste burgerlijke stand-meneer. “Wamuddenogzaaie?” (Brabo’s gebruiken geen spaties hè?) Boertje Herman vlucht snel met Fleur naar buiten, voor de kennismaking met zijn stiefpaard. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Dus. Duppie leeft ook nog. Hij heeft de nekklem van Marit overleefd!!! Jeetje…
Misschien is het even een goed moment om jullie er aan te herinneren dat ik achteraf bezien toch wel een enorme vooruitziende blik heb gehad. Want ik voorspelde dat er bij de visboer en bij Duppie vrouwen (gillend) weg zouden lopen. ( https://annekedejong.wordpress.com/2017/02/13/het-is-weer-begonnen/ ) Okee: bij O.L.K.E. ook, maar dat was meer omdat Alberdien (Ik bin nog steeds Frysk) zijn werk niet trok en niet vanwege hem. Maar goed: bij de visboer ging er één vrijwillig weg en bij Duppie gingen er twee uit eigen beweging. En nummer drie, Marit, stuurde hij zelf weg. Hij kreeg het nogal slim aan de wortel. Ja, geen van de overige boeren kende die uitdrukking en dat vind ik niet raar, want volgens mij kent de rest van de wereld die uitdrukking ook niet, maar hij kreeg het moeilijk. Zoiets schijnt het te betekenen. En nu weten we waarom: meneer zat tijdens de citytrip met z’n hersenpan bij iemand anders. WAAAAAT??? Zo kan God het toch niet bedoeld hebben voor die arme Marit? Dark horse Duppie had een dame in dienst die meer wilde, maar hij wilde niet (goh, klinkt bekend), zij ging weg, hij kreeg spijt tijdens de citytrip, stuurde Marit weg, ging terug naar huus en belde daar met Nicole, want zo heet ze. Of ze hem nog wilde. Nou, ze wilde wel. En Duppie ook, want (in zijn eigen woorden): ze houdt van zijn kinderen, zijn bedrijf en zijn kerkfamilie. En ik neem aan ook van hem. Lijkt me ook niet geheel onbelangrijk. Dus. En volgens Nicole kunnen ze samen erg lachen (dat is nou iets waar ik me niets bij kan voorstellen en Duppie zelf ook niet, want hij vond zichzelf wel een domme knuppel en een lompe boer) en samen bidden (daar kan ik me dan weer van alles bij voorstellen). Superleuk. Nee, maar echt super! Duuuuuus.

Ik kijk nu al uit naar het volgende seizoen…

Advertentie

Wat is er aan de hand???

Sjeeeezus! Wat gebeurt er allemaal dit jaar??? Geen idee. Laat mij denken. Okee. Ik heb nagedacht. Eerst even normaal doen… Laat het van je afglijden. Chill. Zen. Adem in, adem uit. We gaan rustig beginnen.

Eh… ja. Eerst maar even naar het land van de paard en wagens: Roemenië. Disco Dave moet als laatste boer kiezen. Hij loopt rond alsof ie met z’n kop in de strop moet. Arme jongen… Bij de één voelt hij zich op z’n gemak (Mara) en naar de ander (oma Suzanne) is hij benieuwd. Hij ziet het niet meer zitten en gaat een stukje lopen. Mara en Suzanne in het huis achterlatend. Gezellig, om elkaar heen ijsberen. Suus ziet dat niet zitten en gaat lekker naar buiten. Daar, aan het zwembad zit ze te bedenken hoe ze Mara het meest effectief in dat zwembad kan verzuipen. Maar ja, ook daar zal ze wel over twijfelen. Zoals ze over alles twijfelt. Het hele repertoire kwam weer voorbij: Dave: ja, Roemenië: kweenie… (schrijf dan niet!), m’n eigen bedrijfje in Nederland… (schrijf dan niet!), waarom doe ik sowieso mee? (schrijf dan niet!) Zucht. Zo klaar mee, met dat gezeik. En Disco Dave blijkbaar ook, want hij kiest voor Mara! Die ziet hem en alles er omheen wel zitten namelijk. Oma Suus heeft spontaan spijt van al haar twijfels. Zucht again. Goed gedaan, jochie!

Wie het ook goed gedaan heeft? Boertje Herman. In een kasteel. Met Fleur, zijn bloempje. Boertje Herman zit liever in een heli dan dat hij op een Segway staat en dat heeft vooral te maken met het vasthouden van handjes dat je doet als je als nieuw stel samen bent. Ofzoiets. Ach, het maakt me allemaal geen flikker uit wat er gebeurt in de Loirestreek, want boertje Herman en Fleur zijn zwaar in luuuurve. En daar ging het toch om. Toch?

Of ging het nou om een snoepreisje, je kop op tv en een gratis stedentrip? Ooooh, wacht effe… is dat het? Die Sandra is zo gek nog niet! Eerst even bij O.L.K.E. het hoofd op hol brengen en meteen na het keuzemoment je koffers pakken om in een B&B te gaan slapen. A-L-O-N-E. De volgende dag komt ze terug en vraagt O.L.K.E. haar of ze nog wel mee op “sittietrip” wil. Hij neemt het woord relaaatsie maar niet meer in de mond en dat is maar goed ook, want Sandra wil heel graag mee op citytrip (daar ging het natuurlijk om), maar dan wel gewoon als vrienden. Jaja… (schrijf dan niet!) Maar goed, in wederzijds overleg gaan ze toch weg. In Forth Worth flirt San gezellig met een “echte coyboy” die lassowerples (of hoe dat ook mag heten) geeft. Na afloop vraagt de lassoleraar het gewoon: “Wil je Texaanse worden?” Oeps. Geen commentaar. Au! Daarna gezellig naar het hotel. Als O.L.K.E. hoort dat de kamer een hottub heeft, zie je hem denken: yes! Kan ik vanavond nog mooi even m’n opdrukskills in bad laten zien. Maar dat feest gaat mooi niet door, want Sandra eist haar eigen kamer. De bitch… Ik krijg ineens beelden door van hoe dat is gegaan, ergens in Nederland een paar maanden geleden op een zondagavond. Sandra komt thuis van haar wekelijkse avondje treurnis… eh… linedancing, zwiept haar cowboyhoed op de kapstok, schenkt zichzelf een wijntje in en gaat er eens lekker voor zitten, want straks komt Boer zoekt Vrouw. Het is de avond waarop de boeren zichzelf voorstellen en dat is altijd leuk. Welke kneuzen die niet op eigen kracht iemand kunnen vinden en nog nooit van Tinder hebben gehoord, zullen er dit jaar bij zitten? Ze schopt haar cowboylaarzen uit en gooit haar voeten op de salo(o)ntafel. Oh, leuk! Het wordt weer een internationale versie! Dan ziet ze O.L.K.E. in beeld verschijnen. “Hello! My name is O.L.K.E. Ik bin yn grutte Frysk en woon in Texès.” Sandra veert op. Zei hij nou Texas? Ze spoelt even terug . “…en woon in Texès.” Verrek! Hij zei het. Ze staat op, pakt pen en papier en loopt even langs de spiegel. Ze kijkt zichzelf eens diep in de ogen en pakt nog even de bus haarlak om haar coupe bij te werken. Hmmmm… Texas. Daar zou deze Southern Belle zich wel thuis voelen. Nou ja, niet om voor altijd bij die boer te blijven, maar ze zou er graag eens heen gaan. Ze zou er wel tussen passen daar. Tja, ze zou immers ook niet misstaan hebben als het jongere zusje van Miss Ellie, op de Southfork-ranch van de Ewings destijds… Ach, ik doe het gewoon! Lekker joh, naar Texas op kosten van de KRO. Kijk ik daar wel of er een leukere vent rondloopt dan die boer.
Arme O.L.K.E…. Jongen, pak je brieven er nog maar eens bij en kijk of daar nog een leuk mens tussen zit, want deze laat nu wel heel erg haar ware aard zien…

Meanwhile in Zambia… Marc de visboer en Annekim gaan op citytrip naar eh… Safarië ofzo. Ergens in the middle of absolutely fucking nowhere wordt er gekampeerd. Wèl de ultieme relaaaaatsietest trouwens: samen een tent opzetten. Ik ken mensen die er echt niet aan moeten denken, maar de visboer en de dierenarts doe je er geen groter plezier mee. Lekker een beetje klooien met een barbecue, beetje keuvelen over het berekenen van de schofthoogte van een olifant, beetje zwemmen, beetje wilde beesten begluren en vooral heel verliefd lopen te zitten te wezen te staan te doen. En het werd nog veel warmer in Afrika…

Waar de gevoelstemperatuur ver onder nul is, is in Canada. En dan heb ik het niet over de temperatuur buiten. Duppie en Mèèrit zijn in het Banff National Park om te wintersporten. Marit begint hoopvol aan de missie in de sneeuw, maar Duppie zegt meteen dat ze geen verwachtingen moet hebben. Dus. Hij maakt de ene pijnlijke opmerking na de andere. “Nog geen spijt van?” Hij kan nog net “ik wel!” binnenhouden. Tijdens het maken van een selfie met de hoofden tegen elkaar, zegt hij: “Net echt! Dus.” Even wordt er hand in hand door de sneeuw geploegd en mag Marit aan z’n wimpers zitten. Zozo… zien we daar enige vorm van tederheid? Oh nee, gelukkig toch niet. Ze vraagt of hij blij is. “Ja, beetje blij, maar ook een beetje moeilijk.” Jongen… “Je bent een lastige vrouw!” WAAAAT??? Een paar uur later worden er marshmallows gecremeerd tijdens een goed gesprek. “Dus. Je mag wel graag een vuurtje stook’n?” Hij lult verder over z’n diepste gevoelens: “M’n tenen waren echt koud!” Er valt een ongemakkelijke stilte en je hoort Marit denken: ik hoop dat je je bek verbrandt. Ik denk dat ook, trouwens. De ijspegels van het shot de volgende ochtend waren nog nooit zo symbolisch voor de relatie tussen een boer en zijn citytripdate, want na de eerste skiles van Duppie vertelt hij haar toch maar dat het niks gaat worden tussen hen, want de verliefdheid mist. En toen werd het stil, ijzig stil. Marit informeert nog even of hij dat na deze paar dagen al zo zeker weet, maar Duppie is onvermurwbaar. Wat volgt is het shot dat Marit Duppie nog even in de nekklem legt. Van Duppie is nooit meer iets vernomen. Maar God zag dat het goed was…

Kalverliefde

Kennen jullie die uitspraak van Prins Charles tijdens dat interview bij de bekendmaking van zijn verloving met de toen nog piepjonge Lady Diana Spencer? De interviewer zegt: “…and I suppose in love?” Diana reageert meteen. “Ofcourse!”, waarop Charles zegt: “Whatever in love means…”
Zo’n momentje had ik gisteren bij Duppie. Eline vindt de kerk een tikkie heftig, maar Duppie een leuke vent. Ze twijfelde al wel langer, maar die ochtend, toen ze mee moest naar de kerk, heeft ze zelf de kogel er doorheen gejast. Door die kerk dus. Aangezien ze beiden nog nooit hebben gehoord van leven en laten leven en geneuzel als dat echte liefde alles overwint, besluiten ze dat het niet gaat werken tussen hen. Dus wordt het Marit. Goh, wat een verrassing…
“Dus. Je mag nog eev’n blijv’n, ja. Koffie.” En dan komt het, z’n Charles-momentje: “Nu nog eev’n verliefd word’n. Ik lig nog niet wakker te droom’n van Mèèèrit. Ik breng dat nooit zo tactisch.” Joh!

Disco Dave heeft het ondertussen zwaaaaaaar. Hij begrijpt geen reet van oma Suzanne (dat heet dan in de grotemensenwereld dat Suzanne ongrijpbaar is. Whatever ongrijpbaar means…), dus neemt hij haar mee voor een soort van picknick waarbij zij vervolgens geen hap eet. Zij kan een bitch zijn, maar ook heel lief. Ja, dat kunnen we allemaal wel. Disco Dave zegt dat ie dat zelf ook allemaal kan zijn. Nou ja, geen bitch dan, maar wel een eikel. Jongens… zo kom je er toch niet, met van die vage algemeenheden… Oma Suzanne is trouwens heel spontaan. Ja, want ze heeft spontaan geen honger meer en ze is spontaan alle vragen die ze wilde stellen vergeten. Detail: op de dijk staan ze even HEUL DICHT bij elkaar, maar er vindt geen speekseluitwisseling plaats. Doe wat je wilt met deze informatie. Die avond neemt Disco Dave de twee ladies mee voor het galgemaal. Ze krijgen iets te eten dat er echt niet uitziet en omdat het waarschijnlijk ook zo smaakt, krijgen ze er een glaasje ontsmettingsmiddel bij met de naam Pálinka. Ik ken het niet, maar het alcoholpercentage is 65. Ik hoop dat het bij één glaasje gebleven is, anders ben ik bang dat Disco Dave volgende week de cameraman als ideale vrouw kiest…

In Zambia gebeurt iets aparts. Marc de visboer blijkt toch een hartslag te hebben. Als Anke ligt te slapen, gaat hij samen met Annekim de tuin in om, met gevaar voor eigen leven overigens, op mangojacht te gaan. Hij zegt vrolijk te worden van Annekim en hij gaat dan allemaal rare dingen doen. Zoals alle jongetjes doen dus. Want hij loopt ineens stoer te doen, hij doet stom en hij maakt stomme opmerkingen. “Vind je het leuk om met mij… nog een mango te plukken? Hihihihihihi!!!” En dan, ineens heel verlegen: “Nee, eh… vind je het leuk om nog een paar daagjes met mij door te brengen?” Achhhhh… En ja hoor: daar is de eerste snelle kus achter de mangoboom. Anke’s schoonheidssiësta wordt door het gelukkige koppel onderbroken. Marc de visboer komt niet echt makkelijk uit z’n woorden, dus doet Annekim het woord en Anke weet genoeg. Ze zegt erg verbaasd te zijn, maar uiteindelijk wel blij voor het stel. Zegt ze, hè? In werkelijkheid is ze woest. Wat zeg ik? Pislink. “Wat zat ik ernaast, zeg!”, briest ze tegen de muur in de badkamer. Ik denk dat het bij Anke nog even moet “landen” allemaal. Toegegeven, de manier waarop ze het te horen kreeg, was niet echt heel erg tactisch. “Bitch, wakker worden. Wij zijn een stel en jij mag opzouten.” Bam, jonguh! Okee, het ging in iets andere bewoordingen, maar dit was wel de strekking. En terwijl Yvon na een teringeind vliegen Anke helpt met het inpakken van haar koffer, pakt de visboer de dierenarts vol op de bek. Hoppa!

In Fjankjijk bij boertje Herman gaat het er iets vriendelijker aan toe. Maar ja, daar wordt deze week ook niemand meer weggestuurd. Hij trekt er lekker met z’n ineens niet zo heel grijze muis op uit. Saampjes naar de Loirestreek. Ze kan er wel aan wennen en dat is maar goed ook, want dit gaat ze voortaan elk weekend met boertje Herman doen. Zegt hij. Het grijze muisje is trouwens op slag veranderd in sidderaal blijkbaar, want telkens wanneer boertje Herman haar hand pakt, voelt hij stroom. Fleur is ondertussen helemaal opgefleurd. En boertje Herman ook. Wat is dat jong verliefd. Hij zegt dat het “aan” is (whatever “aan” means) en klef. Zijn eigen woorden hè? Hij kwijlt bij het zien van een ouderwetse keuken, bij het zien van een heg in de vorm van een hartje en bij het zien van Fleur. Mooi hè, die kalverliefde.

Over kalverliefde gesproken: watskeburt in Texas? Alberdien (ik bin Frysk) heeft vorige week ein-de-lijk een oprjochte Fryske tút van O.L.K.E. gekregen (en nee… dat is geen oprechte Friese auto), blijkt ineens dat haar liefde voor de kalfjes groter is dan haar liefde voor O.L.K.E. Huh??? Wacht effe… Welk beeld heeft zij van het leven op een boerderij??? Nou ja, nevermind. Ik schatte Alberdien (ik bin Frysk en heb een tút gekregen) haar kansen toch al niet zo hoog in na O.L.K.E.’s ontbijtvraag van de dag. Kwam in het kort hier op neer: als ik jou kies, hoe lang duurt het dan voordat je hier intrekt? Zoiets. Alberdien (ik bin Frysk en ik hou van kalfjes) geeft aan wel even tijd nodig te hebben. Sandra ruikt haar kans en grijpt ‘m meteen, want zij kan hier veel sneller zijn. Maar ja… Sandra is toch nog even gaan nadenken en geeft aan een blokkade te voelen. Ik ken dat, een blokkade. In m’n darmen. En dat is niet fijn. Maar Sandra heeft geen last van haar darmen, Sandra heeft last van haar O.L.K.E. Die lompe boer wil veel te snel. Alberdien (ik bin nog steeds Frysk, maar trek me wol terug omdat ik van kalfjes hou) gaat helemaal los in het Fries om O.L.K.E. en Yvon te vertellen dat ze niet wil blijven, waarop O.L.K.E. vertelt dat hij toch voor Sandra zou hebben gekozen. (Zagen we niet aankomen met z’n allen, hè?) Daarna moet Sandra nog even op de hoogte worden gesteld. “Sandra? Wil je eev’n koom’n? Wil je met mij een relaaaaatsie beginnen?” Whatever a relaaaaatsie means. Aan de oorverdovende stilte aan de Texaanse keukentafel te horen, denkt Sandra daar nog even over na…

Bijltjesdag.

Er was eens een boer in Roemenië
Die had het knap lastig, dat zag je
Hij mocht kiezen één vrouw
Maar dat was het ‘m nou
Ze allebei houden, was één van de strategieën

Ach, ach, ach, die Disco Dave… wat heeft ie het moeilijk hè?
Hij vindt ze allebei echt superleuk, echt waar. Nee, maar echt! Hij heeft geen idee wie hij moet kiezen en ja… hij moet toch een beetje vaart maken, want nog één nachtje slapen en het is al zover.
Dus zegt hij nog maar eens hoe leuk hij ze allebei vindt (Superleuk, echt waar. Nee, maar echt!) en polst ondertussen hoe een leven in Roemenië zou gaan bevallen bij de dames.
Eerst gaat oma Suzanne aan de keukentafel zitten snikken, want tranen doen het altijd goed. Het is haar allemaal teveel (wat, die overvloed aan weelde in Roemenië?), ze trekt het niet (nee, dat doen die paarden daar allemaal al…) en het was een impulsieve actie, om die brief te schrijven. Ze is er nog niet uit of ze hier wel… maar ja, ze vindt hem wel erg leuk, dus ja… eh… Pfffff. Als ze behoefte heeft aan een “momentje alleen”, neemt Disco Dave Mara mee naar de buurtsuper. Dezelfde complimenten over en weer en hetzelfde polsen van de eventuele toekomstige Roemeense. Ondertussen bereidt oma Suzanne thuis een lunch. Liefde van de man, maag, and all that… Beetje jammer dat ze niet heeft gestofzuig… gestofgezog…nou ja, dat dus.

Iemand die het ook niet weet, is Duppie. Was het de laatste afleveringen Marit voor en na, nu zijn daar ineens “de kindr’n”, met een overduidelijke voorkeur voor Eline. Want ze kookt lekker, ze snijdt de rookworst en weet hoe je met kinderen om moet gaan, waar Marit compleet kinder-analfabeet is. Owen zegt waar het op staat, ook in het gebed voor het eten. God wordt hartelijk bedankt voor deze lieve vrouwen, en Owen bidt dat er één z’n stiefmoeder wordt, al geeft ie ook aan dat dat gewoon Eline moet worden. Dus. Daarna volgt nog een gezellig bijbelverhaaltje over Jonas die in de buik van een Walvis zat (gelukkig aten ze vanavond geen vis) en kon Duppie even lekker gaan janken in front of the kèmra (hardop lezen). Hij neemt Eline even mee om bij te praot’n. “Ik heb je bijna niet gezien, verdorie!” Zei hij nou echt het v-woord? Neeeeee… In elk geval staat Eline er ineens een stuk beter voor. Brownie points voor Eline! Maar toch, Duppie is er zelf nog niet uit. In zijn top drie (de boerderie, de kindr’n en de kerk) komen geen vrouwen voor, maar toch neemt hij ze even mee naar de kerk. Hij stelt zich voor als Duppie the bigamist from Holland… GEINTJE!!! Het wordt er in de kerk niet makkelijker op. Marit voelt zich er thuis en zegt elke dag te bidden, waar Eline niet bidt omdat ze het van huis uit niet heeft meegekregen. Brownie points voor Marit! Duppie begint tegen Eline over het op één lijn zitten qua geloof in verband met de opvoeding van alle kindr’n. Als iemand mij zo zijn geloof zou opleggen… ik was allang gillend teruggezwommen naar Nederland. Marit ziet het met lede ogen aan en gaat met een ander bidden voor de goede afloop. In haar voordeel, uiteraard.

In Fjankjijk is het bijltjesdag, want boertje Herman gaat bijna kiezen, iets dat Anne “zum kotzen” vindt. Ze voegt dan ook de daad bij het woord. Van de zenuwen natuurliijk. Tussen het overgeven door geeft ze het zusje van boertje Herman nog even wat zangles, nu het nog kan. Herman werkt rustig verder in de stal, met ter inspiratie wat verse blaasmuziek op de achtergrond. Fleur heeft slecht geslapen en denkt op de momenten dat ze wakker ligt: kies mij, kies mij! Maar ja… boertje Herman is verliefd. De vraag is alleen: op wie dan? Als Yvon met boertje Herman en de twee smachtende grijze muisjes aan tafel zit, komt het hoge woord eruit: het wordt Fleur! Anne zag het al aankomen en Fleur jankt. Als het verse paar even later een momentje alleen heeft, roep ik tegen het tv-scherm: “GEEF. DIE. MEID. EEN. ZOEN!” Maar nee… het blijft bij een brave omhelzing en het vasthouden van een handje. Zucht. Young love…

Marc de visboer komt een beetje los, zolang hij maar niets met vrouwen te maken heeft. Bij de dames zijn er overduidelijk kriebels en helemaal als de visboer toevallig even hun kant op kijkt. Maar Marc de visboer benadert alles weer zoals op de eerste sollicitatie. Ehhh… speeddate, bedoel ik. Kan Anke wel op een trekker rijden? Check! Is Annekim in Zambia qua keuze praktischer? Check! Hoe denken de dames er zelf eigenlijk over? Dat komt aan bod bij de lunch, want hij vraagt het gewoon. “Wie zou hier wel kunnen wennen?” Annekim kan als mobiele dierenarts overal gestationeerd zijn, dus no problem. Anke wil het liefst hier zo snel mogelijk heen, als zij het wordt. Ik merk op dat ze inmiddels “geland” is. En waar boertje Herman mij niet kan horen door de tv heen, kan Anke dat blijkbaar wel en spreekt ze de nu al legendarische woorden: “Het moest eerst even landen ofzo…” Help!

Bij O.L.K.E. in Texas is het Thanksgiving, een vreetfestijn met de hele familie. En dat komt mooi uit, want volgens mij is half Friesland naar Texas verhuisd. Want niet alleen zijn ouders wonen er, maar ook zijn zus. Alberdien (Ik bin Frysk) grijpt haar kans door zelfs met de tafelpoten nog Fries te lullen. Sandra kan dat niet, maar die doet meteen heel spontaan mee als er in de tuin een potje volleybal gespeeld wordt. En praat ondertussen ook gewoon tegen mensen. Tja… Alberdien (Ik bin Frysk) beseft dat ze alle zeilen bij zal moeten zetten, dus tijdens een wandeling met O.L.K.E. doet ze eindelijk wat ze al zo lang wil. Inderdaad: ze gooit een arm om O.L.K.E. heen. Ik denk meer uit praktisch oogpunt, want zeg nou zelf: echt makkelijk hand in hand lopen is het niet, met twee meter dertig lengteverschil. Maar dan… wordt er op z’n Fries gekroeld en eindelijk, eindelijk krijgt Alberdien (Ik bin Frysk) wat ze wil: de kus!
Zou het dan toch nog…