“Hoi, met mij!”
“Wie is mij?”
“Met An.”
“Oh, ben jij het!”
Zo begon ieder gesprek. Want Nel en ik begonnen elk telefoongesprek altijd op dezelfde wijze: “Hoi, met mij!” En dan schijnt het dat onze stemmen ook nog op elkaar lijken, zeker door de telefoon.
“Al een beetje bekomen van de schrik?”
“Ja, man! Leuk!!!”
Gelukkig. Je had er zin in.
De avond ervoor hadden we je de kaart gegeven met daarin de mededeling dat het was gelukt: een ander huis voor je. Weg van de Westhavenkade, wat daarvoor nooit bespreekbaar was. Logisch, want het was het allermooiste plekje van Vlaardingen.
Maar nu kon het niet anders. En je was dolblij met je nieuwe woning. We haalden gebak en vierden het, met z’n viertjes. Jij, Nel, Jan en ik. Omdat we niet konden kiezen tussen twee gebakjes, deelden wij de onze met elkaar.
De volgende ochtend zat ik op de zaak achter een kopje thee. Het was op een donderdag, rond tien uur. Even ma bellen.
“Hoi, met mij!”
“Wie is mij?”
“Met An.”
“Oh, ben jij het!”
“Al een beetje bekomen van de schrik?”
“Ja, man! Leuk!!!”
We keuvelden lekker verder over alles en niets en we spraken af dat ik morgenavond weer langs zou komen.
Ik was er ’s nachts al.
Want dit zou ons laatste telefoontje ooit worden…
En verdomme, het went nooit.
23 januari 2014 – 23 januari 2017
annekedejong 