En ze leefden nog lang en…???

Voorstellen: check!
Brieven: check!
Speed- en dagdates: check!
Logeerweek met keuzemomenten: check!
Citytrips: Mwah. Niet voor Annemiek dus. Rest: check!
Relaties: eh…

Tja, dat is de grote vraag hè? Maar gelukkig hebben we de laatste aflevering nog. Eén ding is zeker: Hjeert komt niet met Angela bij Yvon op audiëntie. No way. Want die citytrip verliep aardig rampzalig. En dan druk ik me nog voorzichtig uit. Oe kan de Hjeert oet Oeffelt halen, maar oe kan de oetlul niet oet Hjeert halen. Manmanmanmanman, wat een engerd. Dat vond ik al tijdens de voorstelronde, maar hij heeft het op de citytrip nog even goed bewezen.
Alleen denkt Hjeert dat het helemaal niet aan hem lag. Neuh. Hjeert is gewoon nuchter. Zegt ie. En Angela? Ja, die was leuk, tot de citytrip. Want daar had ie het gevoel niet meer. Nee, duh!!! Hij wilde natuurlijk voor Miss Cameltoe gaan, maar die peerde ‘m nèt op tijd en toen moest hij wel doen alsof ie sowieso voor Angela zou hebben gekozen. “Er hjebeurde nèks, dawazzutum!”, concludeert hij. Hij denkt dat de uitkomst voor Angela wel een redelijke domper was.
Nouuuuu… daar denkt Angela tòch een tikkie anders over. “Hij was me net voor.”, vertelt ze. En dat klopt, zagen we vorige week. Hjeert deed geen enkele moeite om haar te leren kennen en dus trekt zij zich ook meer terug. Logische reactie. Ze had gewoon niet de “waaaauuuuhfactoh!”, zoals alleen Hjeert dat kan zeggen. Blijkbaar heeft ene Wandy (da’s Wendy voor de rest van de wereld buiten Oeffelt) dat wel, want zij schijnt het volgende knipperlichtrelatieslachtoffer van Hjeert te zijn.

Wat ook niet echt als een verrassing kwam, was dat Bastiaan en Milou nog wel bij elkaar zijn. Want dat is toch wel echte liefde, mensen! In Lapland gaat het tweetal romantisch ijsvissen (ik moet er niet aan denken, maar da’s een ander verhaal). Het verbaast me dat Bas nog gaten in het ijs moet boren. Want door alle vonken tussen die twee zou dat ijs ook zomaar spontaan zijn gesmolten. Maar kijk eens hoe lief: nadat Bas z’n eerste diepvriesvis uit het water hengelt, pakt Milou met haar ijspegeltjes zijn hand. Awwwww… Bas had een behoorlijk wensenlijstje vooraf. Zo mag een dame onder andere niet te ver weg wonen. Uiteindelijk kiest hij voor een exemplaar dat in Frankfurt woont. Maar bij Yvon blijkt dat zelfs de afstand geen probleem meer is. Sterker nog: Milou sluit een verhuizing naar Zeeland niet uit. Want als het moet, kiest ze voor hem. En dat het eigenlijk van Bastiaan z’n kant liefde op het eerste gezicht was, zagen we ook: toen de brieven werden gelezen, ging hij op de bank zitten met z’n laptop om met een enorme glimlach te kijken naar het filmpje van ene Milou…

Jan en Nienke hadden elkaar ook gevonden op de zorgboerderij, maar leken elkaar in Edinburgh weer kwijt te raken. De liefde is er, zeker van zijn kant, maar het gaat Nienke allemaal wat te snel.
Bij een Schots haardvuurtje wordt er even goed gepraat en Jan wordt zelfs behoorlijk emotioneel als hij vertelt wat hij het liefst zou willen: Nienke bij hem op de boerderij. Maar hij is zo onzeker. En bang om afgewezen te worden. Nien stelt hem gerust: “komt wel goed, schatje.”
En dat kwam het: ze schuiven ook samen bij Yvon aan en er wordt zelfs gesproken over samenwonen. Ook awwwww…

Annemiek komt ook alleen. Bram, de motormuis met wie ze vorige aflevering nog aan het daten was geslagen, is uit beeld verdwenen. Annemiek vertelt dat er tijdens de logeerweek niet veel “echt” gepraat werd. Iedereen wachtte af tot de ander het echte gesprek aan zou gaan. En dat gaat niet werken dus. Annemiek weet wel waar het aan ligt: ze is van kleins af aan gewend om eerst alles zelf op te lossen voordat ze iets vertelt. Dus eerst lekker binnenvetten en dan zeggen dat het niks kan worden. Maar ja… dan jaag je alleen maar mensen weg. Maar ondanks dit alles zit ze nu wel weer lekker in haar vel en zoekt ze verder naar die workaholic zonder 9 tot 5-mentaliteit die bij haar kan komen wonen. “Misschien kijkt ie nu…”, zegt ze verwachtingsvol. Ondertussen wordt ze zielsgelukkig van haar koeien die voor het eerst weer naar buiten mogen. En geef toe: dat is ook hartstikke leuk! En: die beesten hebben geen 9 tot 5-mentaliteit.

Mandarijnman schuift ook in z’n uppie aan bij Yvon. Karine is uit beeld. Nou joh, dat was jij al tijdens de citytrip, want de knippende koelkast had totaal geen gevoel voor “GeeJee”. Nee joh, ze was gewoon lekker haar fototoestel aan het uitlaten op Malta en die kerel… tja… Die had iets stoms gedaan, vertelde hij zelf. Hij had na het keuzemoment Jacqueline opgebeld omdat hij wilde weten hoe het na de afwijzing met haar ging. Eén klein dingetje: dat had meneer niet aan Karine verteld. En dat pikte mevrouw niet. Ze twijfelde na het keuzemoment ook al meteen aan de keuze van Mandarijnman. En dan ook nog eens contact met die ander zoeken??? Nahhh… “We zijn te verschillend. Ik wilde er wel voor gaan hoor, maar ik vond geen diepgang tijdens de citytrip. En hij had nog steeds contact met Jacqueline en daar logen ze allebei om, dus dat is bij mij een no-go. Dan trek ik de stekker eruit. Dan word ik boos en zeg ik ook lelijke dingen. Ik was in shock.” Aldus de koelkast herself.
Ik denk zelf dat Mandarijnman, de goedsul die hij is, echt gewoon wilde weten hoe het met Jacqueline ging na de afwijzing. En daar terecht geen kwaad in zag. En ik weet ook niet of ik dat wel aan de knippende koelkast had willen vertellen, hoor. Je moet elkaar ook gewoon kunnen vertrouwen, toch? Als je dan op zo’n manier al reageert op een belletje, dan zet je jezelf meteen al buitenspel. En wij (op de bank) hebben zo’n donkerbruin vermoeden dat dat haar best goed uit kwam. Nou goed, om een lang verhaal nog vééééél langer te maken: nadat Karine Mandarijnman aan de kant had geschoven, is Jacqueline nog een keer komen eten, maar ook dat werd uiteindelijk niks.
Misschien moet hij eens met Annemiek gaan praten…

De overige vijf boeren komen ook nog even aan bod. Ronald heeft Evelien aan een videobelletje overgehouden, John heeft er een paar vriendinnen bij en is ervan overtuigd dat de ware wel tussen de briefschrijfsters zit. Johan verloor z’n hond, kreeg daarna corona, krijgt binnenkort een nieuw hondje en duikt daarna opnieuw in z’n brieven. Frans kreeg al z’n briefschrijvers over de vloer, maar kreeg hartproblemen en denkt niet dat iemand zo’n wrak als hij wilde hebben en heeft dus de ene helft van de brieven in de koelkast en de andere helft in de diepvries gelegd. “Misschien moet je eens gaan videobellen?”, geeft Ronald hem als tip. En dan hebben we nog Willem. Willem die met zijn moeder in 1896 leeft en nog nooit een vrouw van dichtbij heeft gezien. Afgezien van zijn moeder uit 1478 dan. Willem kreeg zes brieven en heeft met meerdere dames een date gehad. (Go, Willem!!!) En kijk nu: dikke verkering met Rineke!!! “We hebben hetzelfde karakter, zijn allebei Christelijk… en ik zal eerlijk zijn: ik vind haar een knappe vrouw sowieso ook. Dus ik vroeg: zou jij verkering met mij willen en zij zei ja. Ik snap nog steeds niet waarom hoor…”, aldus een dolverliefde Willem. Rineke zegt over drie jaar wel te willen trouwen, dus ik geef ze zes jaar: drie kinderen, nummer vier op komst. Alles ná het huwelijk, uiteraard.

En zo zie je maar: het zit ‘m dus niet in het aantal brieven. Annemiek kreeg er 633 en is nog steeds alleen, Willem kreeg er zes en heeft de liefde van zijn leven gevonden…

Het was een leerzaam jaar. En wat er ook gebeurt: Bas en Milou moeten bij elkaar blijven. Willem en Rineke ook. En Jan en Nienke. Maar vooral Hjeert en Wandy. Scheelt weer één griezel op de vrijgezellenmarkt.

Tot volgend jaar!

Advertentie

Door de mand…

Er zijn van die momenten hè, tijdens die citytrips… Zo’n boer wordt uit z’n natuurlijke habitat geplukt en na een dolle tijd met 10 speeddates, 5 dagdates en 3 logeetjes op de boerderie met de zelfgekozen potentiële liefde ergens in een hotel gestopt. En dat allemaal onder het motto: let’s see what happens. En dat gaat bijna altijd verkeerd. Want sommige boeren trekken dat niet. Die vallen genadeloos door de mand. Of de uitverkorene doet dat.

Zoals Karine, die met Mandarijnman zit opgescheept. Ze zijn op Malta en ze zijn er beiden voor een andere reden. Karine is vooral op fotosafari en Mandarijnman is op liefdesstage. Want hoe doe je dat nou, zo’n relatie? Nou, volgens “GeeJee” moet je vooral veel en vaak woorden als “schat” en “lieverd” gebruiken, complimentjes geven en daarbij regelmatig een arm om iemand heen gooien en af en toe een kus afdwingen. Alleen geeft Karine geen krimp. Ze geeft vooral antwoord door niks te zeggen als hij weer op één of andere manier zijn liefde voor haar probeert te tonen. Wat er weer voor zorgt dat hij nog onzekerder wordt dan dat ie al is. Als zij dan wil praten, doet hij dat weer af met een grapje en dat pikt zij dan weer niet, want ja… “Ik ben wel serieus nu hè?”
Ja muts, als hij iets serieus zegt, reageer je niet en dan… wat verwacht je nou van een kerel die in een roze konijnenpak door z’n keuken liep? Karine zegt wel dat ze wat meer open wordt en informeert of GeeJee dat ook voelt. Die zegt natuurlijk van wel (ik zie geen verschil bij die fotograferende koelkast) en hij zegt haar steeds interessanter te gaan vinden. Jaja… Nee, dat ene shot van Mandarijnman die als een olifant in een porseleinkast door die glaswinkel liep, geeft mooi aan hoe deze “relatie” gaat lopen. Niet. Hij wil te graag. En zij? Zij heeft een leuke gratis citytrip in the pocket.

Hjeert en Angela zijn in Spanje gedropt. In Pamplona. Waar die stieren altijd door de straten rennen. Nou Angela… als ik jou was, was ik harder voor Hjeert weggerend dan voor honderd dolle stieren. Manmanman… Hjeert wil de citytrip benutten om uit te vinden of er een klik is. Of, zoals Hjeert het verwoordt: “Ofzeèchbiemepest.” Angela vindt dat ze redelijk hetzelfde zijn: afwachtend. En met twee afwachtende mensen kom je niet ver, dus wil zij deze tijd benutten om wat dingen aan te kaarten. Ze zijn er wel achter dat ze allebei niet te snel willen. Nou ja, dat is al iets. Op de tweede dag verplaatst het stel zich per auto naar het platteland. Hjeert informeert na een leeg “jaja…” en een zucht: “Vinddenogstiedsluuk?” Ja hoor, Angela vindt het -ongelooflijk maar waar- nog steeds leuk. Op haar beurt vraagt zij of hij het ook wel naar z’n zin heeft en het antwoord is positief. Maar dat antwoord slaat wel op de reis (“ja, bietjerondrije…”) en niet op de indirecte vraag of hij haar gezelschap nog leuk vindt. Dus gooit zij het over een andere boeg en vertelt dat ze op Cyprus ook met een auto heeft rondgereden. Hjeert reageert niet en kijkt verveeld naar buiten. VRAAG NOU OOK EENS WAT, LUL!!! “…was ook wel leuk…”, vult ze zelf maar aan. Au…
Het wordt er allemaal niet gezelliger op. Hjeert zoekt geen enkele toenadering en Angela sluit zich er uit zelfbescherming ook maar voor af. En als ze nog niet was afgeknapt op Hjeert, dan moet dat de volgende ochtend wel gebeurd zijn: er wordt buiten voor de deur een sigaretje gerookt. Angela heeft zich voor de gelegenheid gewoon lekker aangekleed. Dit in tegenstelling tot Hjeert. Hij heeft z’n jas aangedaan, ik mag hopen z’n onderbroek en een paar teenslippers. Daarbij kijkt hij de andere kant op en haalt even ongegeneerd z’n neus op. RUN, ANGELA, RUN!!! Maar goed, ze gaan vandaag weer terug naar de stad. Zij heeft zich voorgenomen vandaag maar eens te vragen wat hij nou precies wil, maar boven een “bakskekoffie” is hij haar net voor: “Hoevinddedatgeut?” “Wel goed, toch?”, reageert Angela een tikkie lafjes. Hallo??? Jij ging hem toch voor het blok zetten??? Nou goed, Hjeert vindt dat ze niet bij elkaar passen, omdat zij wat teruggetrokken is. Ze is te rustig. Volgens mij vond hij dat na het vertrek van Miss Cameltoe juist een pluspunt, maar goed… En dan merkt Hjeert op: “Ik denk dat jij me in m’n doen en laten niet bij kunt houden…” Angela proest het uit. En wij op de bank ook. Nee Hjeert, jij trekt volle zalen met dat drukke gedoe van je! Angela vertelt hem dat ze het ook niet ziet zitten met Hjeert, qua relatie. Hjeert zegt de vrouwelijke versie van zichzelf te zoeken. En dat noemt hij dan “m’n wauwie.” Nondepinnekes!!! Lekker blijven zoeken, jongen…

Wie trouwens ook blijft zoeken, is Annemiek. Die gaat helemaal opnieuw beginnen en dus niet op citytrip. Annemiek heeft uit de meer dan 600 brieven Bram uitgekozen. Een student èn vrachtwagenchauffeur uit Brabant. (En ja mensen, Erik werd weggestuurd vanwege het feit dat ie 70 kilometer verderop woonde en mevrouw dit te ver weg vond. Wat moet die gast zich nu lullig voelen, zeg…) Bram komt op z’n motor naar Drenthe gereden voor een dagje samen. Op het eerste gezicht klikt het: ze stapt bij hem achterop de motor en ze gaan samen paardrijden. Maar dan wordt er ergens een stopje gemaakt om iets te drinken en laat ze het gesprek weer helemaal doodbloeden. Want tja… ze weet niet of ze er wel klaar voor is. Zeg, tuthola: het is een eerste date. Je hoeft niet meteen je trouwerij te regelen hoor. Pffff… vermoeiend.

Jan en Nienke zijn in het prachtige Edinburgh. Jan vertelt dat hij vrij snel gaat in de liefde: meteen samenwonen, twaalf jaar samenblijven en vier kinderen op de wereld zetten. Nienke zit anders in elkaar en heeft zelfs nog nooit samengewoond. Zij wil iets rustig laten groeien en Jan is wat dat betreft al veel verder. Ook in het gevoel. En daar baalt zij van, want zij wil dat ook, omdat ze hem wel leuk vindt en het ook lullig vindt voor hem. Maar ja… gevoel laat zich niet dwingen. Ondanks dat hij zegt een tropische oceaan in haar ogen te zien. Zij kan moeilijk omgaan met de complimentjes en de verliefde blikken die ze van hem krijgt. In een volgend shot zien we haar in een boek lezen en zien we hem alleen op een bankje zitten. Zo’n prinses Diana voor de Taj Mahal-momentje, zeg maar. De makers van Boer zoekt Vrouw zijn ook wel meesters in het maken van zielige plaatjes een treurig muziekje eronder natuurlijk. Maar het is een leuk stel, dus het zou jammer zijn als dit niks wordt.

Is het dan echt allemaal doffe ellende deze aflevering? Nee, tuurlijk niet!!! Als de zeespiegel weer iets gestegen is, dan komt het doordat de poolkap aan het smelten is door de vonken tussen Bastiaan en Milou. Ze zijn in Lapland en we zien ze samen in bed, in de hottub, op een hartjesvormige schaatsbaan, zoenend achter de sledehonden, elkaar diep in de ogen kijkend boven het rendiervlees, noem maar op. Milou heeft zelfs het noorderlicht gemist omdat ze een andere prioriteit had: Bastiaan. Er wordt zelfs serieus gesproken over de invulling van de toekomst: heen en weer rijden van en naar Duitsland, eventueel werk zoeken in Zeeland. Alhoewel Milou even aan het idee moet wennen om na in New York en Bangkok te hebben gewerkt ineens in Middelburg de kost te moeten verdienen, maar ze sluit het niet uit. En van de hork die Bastiaan tijdens de logeerweek soms was, is niets meer over. Die twee zijn smoorverliefd. En ik vind ze geweldig samen!

Nou goed, de volgende aflevering is alweer de laatste. Dan gaan we zien wie er nog bij elkaar zijn en wie niet? Goh, wel heel spannend dit keer. NOT!

Tot volgende week!