B&B Vol Liefde, week 2: Bon Apetiet!!!

Hehe, we krijgen eindelijk de laatste B&B eigenaar te zien: Jacob. Hij is 60, zit al sinds 1986 in Portugal, heeft een joekeloeris van een B&B met tennisbaan en een zwembad waar je u tegen zegt. En Jacob krijgt dankzij corona meteen 4 vrouwen voor z’n kiezen c.q. om z’n oren, want ze arriveren allemaal tegelijk. Als eerste komt Monica (56) de trap naar de tuin aflopen. “Jij bent het yogameisje!”, roept Jacob uit. Ideaal! Soms hoef je als schrijver niet eens je best te doen om een bijnaam te verzinnen. Yogameisje heeft een cadeautje voor haar gastheer meegenomen: een kweekset met eetbare bloemen. Ik heb nog nooit iemand zo ongemakkelijk zien kijken naar wat ie nu weer in z’n handen geduwd kreeg. Toen alle dames de showtrap waren afgedaald, volgde er eerst een ontbijtje, gemaakt door het enige personeelslid: de Roemeense kokkin Marianne. So far, so good. Totdat Marianne na het eten even gaat pauzeren. Bij het zwembad. In bikini. En die bikini zit om een redelijk strak lijf. Tja, en wat krijg je dan??? Gezeik. Zet een paar vrouwen bij elkaar en je krijgt geheid gezeik. Als ze in bikini naar het zwembad rent, sneert Jenny (53): “Zwaar leven zo. Vervelend.” Jacob wil graag de B&B laten zien, maar de dames vinden dat de tafel eerst moet worden opgeruimd. Wanneer de heer des huizes zegt dat er ook personeel loopt dat nu even ligt te pauzeren, zegt één van de ladies: “Ja.. dat moet je ook bijhouden…” “Ja, die moet ook even een half uur pauze”, legt Jacob uit. “Ja, tuurlijk!”, beaamt Jenny. Maar even later wanneer ze alleen voor de camera staat zegt diezelfde Jenny dat ze het niet vindt kunnen dat zij daar na het ontbijt gaat liggen. Ach, misschien was ze pas sinds vanmorgen 5 uur in touw?
Daarna volgt dan eindelijk de rondleiding van een uurtje of 4 door de B&B, terwijl de dames alleen maar een kamer willen uitzoeken zodat ze hun bagage kwijt kunnen, zich kunnen opfrissen en omkleden en dus verdelen ze snel de kamers maar even terwijl Jacob staat te bellen.
De volgende ochtend wordt er eerst gesport: eerst een yogasessie met Monica en daarna op de tennisbaan aan de Pilates onder leiding van Anita. Jacob zegt heel erg sportief te zijn, maar kan de dames niet bijhouden. Hij klaagt dat zijn blessures niet worden gerespecteerd, ik noem dat niet kunnen aanvoelen tot hoever je kunt gaan. Hij mauwt nog harder dan al z’n katten bij elkaar. Na de “groupsmoothie” zijn de dames het zat en pakken ze de groezelige keuken aan, samen met Marianne die haar bedrijfskleding weer aan heeft: haar bikini. Maar Marianne is geen gevaar: dat zit ‘m in die vier vrouwen. Hij voelt zich een beetje buitengesloten en gaat ervoor zorgen dat ie zich minder met z’n telefoon en meer met de dames gaat bezighouden. En hoe leuk: die hebben inmiddels al een schoonmaakschema in hun hoofd. Lachen joh!

Bij Prinses Roxanne begint iedereen de dag sportief: Theun wandelt, Mitch heft gewicht (2 jerrycans aan een bezemsteel) en de Prinses herself doet iets met haar benen en armen in de lucht op een yogamat. Niet tegelijk overigens, want dan gaat ze op haar plaat. Vandaag zullen de lakeien aan de bak moeten in de stacaravan. “Iemand moet even naar de bouwmarkt. En het lijkt mij het beste dat Mitch dat  gaat doen, want dan ga ik met Theun even aan de koffie.” En zo geschiedde. Mitch komt terug en gaat meteen maar aan de slag in de caravan. Als Theun en de Prinses erbij komen, “eist” Mitch ook wat qualitytime met de Prinses, dus hij stelt voor om morgen te gaan wandelen met haar en haar langharige rat. “Leuk!”, zegt ze. Boring, denkt ze. En dat zie je helemaal niet aan heur gezicht verder. Maar later in de week gaat ze Mitch toch leuker vinden dan Theun. Het kan verkeren hè? Op de valreep krijgen we nog een lesje Brabants veur beginners, want zo lezen we op een weckpot dat havermout in het Brabants blijkbaar Oat Flakes heet en dat de hond Pumpkin wordt genoemd. Ik vind het overigens gewoon nog steeds een langharige rat.
Overigens: de Prinses was al eerder op tv. In Steenrijk, Straatarm. Zij was vast niet die bijstandsmoeder, met een weekbudget van dik 1300 euries…

In Salerno heeft Deb weer iets gevonden om over te ouwenelen wanneer ze Marvel een ontbijtje gaat brengen. “Ik dacht dat hij zich wel aangekleed zou hebben…” Nou kan het aan mij liggen hoor, maar ik zag Marvin echt de deur open doen in een zwarte broek en een wit t-shirt. Nou goed, zij zag in elk geval twee armen vol tattoos vanwege een t-shirt met korte mouwen. FOUT! Even later zitten ze “gezellig” samen te ontbijten. Merval probeert een gesprek op gang te brengen en informeert of Deb van het zoet of het zout is. Deb geeft aan meer van de hartige hap te zijn. “Dus liever een broodje kaas dan een broodje Nutella?” Weer fout. “Nou, geen broodje kaas hoor. Croissant met kaas dan.” Mijn God… Arm jong. Deb zegt niet warm of koud te worden van zo’n vraag, omdat dat geen vragen zijn waardoor je elkaar leert kennen. Nee muts, dat heet smalltalk! Mirvan bedenkt dat het leuk is als hij een romantisch terrasje gaat zoeken zodat ze elkaar daar later wat beter kunnen leren kennen. Hij bekent wel kriebels te voelen voor Deb. Ik ook, maar dan ergens ter hoogte van m’n nekharen. In de middag wordt meneer aan het werk gezet: er moet een stellingkast in elkaar geflanst worden. Menval gaat snel aan de slag. Dan komt Deb een vraag stellen waar je elkaar echt van leert kennen: “Hou je een beetje van klussen?” Nee, dat zegt veel over iemands persoonlijkheid.
En dan gaat de bel. Deb schrikt zich het leplazerus als de 28-jarige Pascal voor de deur staat. Had ze niet verwacht en nu heeft ze geen tijd om zichzelf toonbaar te maken. Kweenie, maar als er een cameraploeg door mijn huis zou lopen, zou ik zelfs nog toonbaar onder de douche staan. Pascal heeft gezellig z’n Playstation bij zich. Ach, het blijven kinderen hè? Na het uitpakken gaat ie op zoek naar Deb en komt dan Lemvan tegen die nog steeds met de kast aan het stoeien is. Pascal stelt zich niet voor; denkt waarschijnlijk dat hij zojuist de klusjesman tegen het lijf liep. En het is geen verrassing dat Deb die avond niet met Marvan gezellig op een terrasje wilde gaan zitten. Joh…
De volgende dag gaat ze wel een ijsje eten met Pascal. Ondertussen doet Merwil z’n best om de keuken aan kant te maken. Als ze thuiskomen, vraagt Deb: “Heb je geslapen?” Man, als je nog geen apneu hebt, dan krijg je het wel van haar manier van communiceren. Wanneer Deb haar plannen voor de avond deelt, pakt Marven z’n kans stelt voor de uitgestelde date van gisteravond te doen. Daar moet Deb even over nadenken. Vijf minuutjes. Op haar kamer. Want het loopt met Milvan een beetje stroef, vindt ze. Eigenlijk vindt ze hem niks, dus is haar antwoord: “Ja, laten we het doen!” Wait, what??? Goed, op naar het restaurant voor een drankje met een kaartspel om elkaar beter te leren kennen. Dat vindt Deb natuurlijk ook niks, dus doet ze fijn met Mirwan mee. Ik. Snap. Dat. Mens. Niet. En het kan aan mij liggen, maar ik vind haar ook steeds enger worden. Die jongens hebben het samen dan weer heel gezellig, zelfs na een openbare trainingssessie van personal beul, ehhh…trainer Pascal. Misschien heeft Pascal nog tips voor Deb over hoe ze haar kin weer terug op z’n plek kan trainen, want volgens mij is die in de loop der jaren op haar neus gaan zitten, maar dit terzijde.
Deb zet de mannen nog even aan het werk terwijl zij nog wat facturen de deur uit gooit. Daarna is het tijd voor iets leuks. Minvel ziet het helemaal zitten en staat na de klusjes als een blije pup te wachten tot de baas klaar is. Alleen heeft zij andere plannen: ze wil met Pascal daten en geeft Mervil een takenlijstje dat hij nog even moet gaan uitvoeren. Hij lacht als een boer met kiespijn en krijgt het idee dat Deb een klusjesman zoekt. En terwijl Deb en Pascal lekker op een terrasje zitten, zwoegt Assepoester door. Deb vindt Mevlan na thuiskomst wel erg stil. “Ik weet niet wat er in hem omgaat…”  Persoonlijk denk ik een paar liter bloed. Maar goed, Deb dus niet. Hallo-oooo??? Oogkleppies af, antennetjes uit, Debbebep. “Kijk, hij wil natuurlijk graag in Italië wonen en ziet mij als de perfecte vrouw, maar ik kan me voorstellen als je op een locatie komt die niet is zoals je dacht, dat dat dan een domper is.” Whuuuuuut??? Dat mens snapt het echt niet hè? Maar gelukkig daalt ook Pascal weer in haar achting als de heren als verrassing het verkeerde eten meenemen. “Wok??? Dat is niet m’n eerste keuze, want er is hier in Zuid-Italië zoooooveel lekkers te krijgen…” Melvin, jongen… RUN!!! Die Pascal ziet ze wel zitten, dus wegwezen daar!!! En rapido een beetje!!!

In Oostenrijk neemt Caroline haar twee mannen mee naar een stukje gras, want ook in Oostenrijk wordt er aan Pilates gedaan. Even testen hoe sportief ze zijn. Nico zet zichzelf meteen buitenspel als hij zegt dat hij Pilates iets zweverigs vindt. Niek, jongen… je buikspieren zeggen morgenochtend iets heel anders hoor, don’t worry. Als Caroline Nico nog een tip wil geven, zegt hij: “Ja, meisje?” Over m’n nekharen gesproken… Conclusie van Caro: Nico is de klusser, Eric de sportman.
Het is tijd voor test nummer twee: kunnen de heren samen een picknickmand voor de gasten samenstellen? Terwijl de mannen naar het dorp gaan, gaat Caroline even samen met Rausje stoom afblazen in de plaatselijke kapel. Nico denkt ondertussen aan streekproducten en doet in de plaatselijke streekproductenwinkel het woord. Eric komt er niet tussen totdat het tijd wordt de schnapps aan de picknick toe te voegen. En laat dat nou toevallig nèt de favoriete smaak van Caroline zijn. “Lekker hè Rausje?”. Alle moeite blijkt uiteindelijk voor niks, want zij had de mand iets verfijnder gemaakt. Tuurlijk. De waarde van deze mand rijst nu al de pan uit, dus de kans dat deze wordt gemaakt voor de gasten, acht Caroline zeer klein. Hoe makkelijk zou het zijn om gewoon vooraf even een budget af te spreken? Het is al snel tijd voor de volgende test: wie kan er het best hout hakken? Nico zou het liefst de bijl tussen de schouderbladen van Eric zetten, maar krijgt daar de kans niet voor, want mooiboy Marc (52) komt al aangereden om zich bij het gezelschap aan te sluiten. Nico denkt hardop: “Kut, weer één!”, terwijl Eric denkt dat het de verzekeringsagent is. Marc looooooves klussen en en haat rommel, dus dat is voor Caroline perfect natuurlijk. Nico ziet het toch niet zo somber in, want hij “is” volgens eigen zeggen houthakken en hij voelt dat Caroline dat waardeert, dus is het een match. Totdat we in een wedstrijdje wie-kan-het-verst-pissen-met-losse-handen terechtkomen. Marc is wel eens op de Mount Everest geweest. Eric ook. Nico niet en sneert dat Eric overal is geweest waar een ander ook is geweest. “Nou, het doet me niks hoor, dat ik niet op de Mount Everest ben geweest! Ik ben op de fiets op de Mount Ehhhhhh… hoe heet ie ook alweer? Die kale berg in Frankrijk…” DE MONT VENTOU-HOUX!!! “…op de Mont Ventoux geweest. Dus…” Ik ook. Met de auto. Stuk makkelijker. Ga je bijl slijpen, man.

En bij Vincent in Italië? Mwah… z’n gangetje. Monique loopt in de B&B te klussen en in te richten alsof ze dat al jaren doet en de eerste proefgasten, twee vrienden van Vincent, arriveren in de B&B. De volgende ochtend zijn ze proefkonijn voor het ontbijt. Dat je in Italië eet van authentiek Boerenbontservies. Die Vincent en Monique zijn inmiddels al een leuk team samen. Kon best wel eens wat worden, die twee…

In Saint-Misère, waar er in een dronken bui door Rox en Bert is geknuffeld, gekletst en verder niks is gebeurd (alsof iemand dat al uitgebreid op tv zou gaan vertellen…), sneert Rox er weer lekker op los naar en over Ysolde. “Ze is gisteravond weer niet tot het eind gebleven. Ze kan niet meegaan in onze gesprekken; ze mist de connectie.” Om Ys lekker te laten connecten met Bert, zet Rox koffie en duwt ze dat bij Ysolde in haar knuisten. “Zo, maak jij ‘m maar wakker. Ik heb ‘m in slaap gekregen!” En terwijl Ysolde kijkt hoe Bert in z’n bed ligt, kruipt Rox er gelijk maar naast. Zelfs Bert weet niet wat er gebeurt: “Jij hebt wel lef in je donder hoor!”
Even later komt dame nummer drie het erf opgelopen: Annemarie (57), die door vrienden is uitgekozen omdat ze zo lekker direct is. Sjeeezes, nog zo één!!! Dat overleeft Ys niet hoor. “Bonsjoer!”, schalt ze. En Bert stelt zich nog nèt niet voor als Bert de Dorpshork. Hij gaat wel naarstig op zoek naar een fles thinner, omdat ie niet zo van lippenstift houdt. En laat Annemarie daar nou niet vies van zijn. Sterker nog: mocht het licht uitvallen in Saint-Misère… Nou ja, laat ook maar.
Het welkomstmaal bestaat uit onder andere zelfgemaakte eiersalade. Niet van Johma, maar van Bert. En dus heeft Rox daar weer commentaar op, want hij smaakt anders dan thuis. Ja! M’n neus ook! Bert gaat hardop even alle ingrediënten langs. Eén van die ingrediënten is Fromage Blanc. Rox informeert even of Annemarie het allemaal wel begrijpt. “Fromage Blanc. Dat snap je wel, toch?” Maar vooralsnog krijgt ze op Annemarie nog niet veel vat. Dan gaan de pijlen maar weer op Ysolde. Nou ben ik geen lichaamstaalexpert, maar ze zit er ook bij als een geslagen hond. Laat aan tafel haar kop hangen en zit constant met een kromme rug, alsof ze het liefst onder de tafel wil kruipen. Als er dan een geintje wordt gemaakt dat diegene die het vroegst naar bed gaat een enkeltje Nederland krijgt, merkt Rox fijntjes op: “Nou, dan weten we wel wie er naar huis gaat!” Tijdens het eten van een ganzenhamburger roept Annemarie “Bon Apetiet!” (Wat hebben apentieten nou weer met ganzenvlees te maken?) en slaat Rox opnieuw toe wanneer er plannen worden gemaakt om de volgende dag met de auto weg te gaan. Annemarie zegt dat ze best wil rijden, dus zegt Rox tegen Ysolde: “Dan moet jij weer achterin!” “Hoezo?”, vraag Ys. “Omdat ik dat zeg nu.” “Oh, zeg je dat? Nou, okee…” En terwijl we Rox en Bert achtereenvolgens in de sauna en het zwembad zien (was Bert nou naakt???), zit Ysolde zielig op een bankje voor zich uit te mijmeren. Ze voelt geen klik, dus… Op het moment dat ik denk dat ze gaat zeggen dat ze haar biezen pakt, zegt ze dat ze er nog een nachtje over gaat slapen. Meiiiiiiidddd… ga toch naar huis. Kun je ook weer gewoon rechtop gaan lopen.
De volgende ochtend zit Ys er weer als een dood vogeltje bij en tijdens de afwas verlost Rox Ysolde uit haar lijden en trekt hoogstpersoonlijk het hoge woord er bij Ys uit dat ze naar huis gaat. En meteen zag je opluchting. Totdat ze naar Bert ging om het te vertellen. Weer die hangende schouders. Bert snapt het en zegt dat Ysolde nog niet rijp is voor een relatie. “Dat zijn jouw woorden…”, zegt ze. Nee, het wordt er niet hartelijker op. Van de meiden krijgt ze wel een (voor Saint-Misèrese begrippen) warm afscheid, maar van de Dorpshork hoeft ze dat niet te verwachten. Zelfs niet als Rox er dan maar om vraagt: “Knuffeltje misschien?” Neuh. Werd gewoon een elleboogje. En met het vertrek van Ys uit  het dorp, wordt het ineens tòch een tikkie gezelliger in Saint-Misère.

Advertentie

B&B Vol liefde

Woensdagavond. Ik zit in een Whatsappgesprek met een paar vriendinnen als één van hen me attendeert op dat nieuwe programma op RTL4, dat sinds de maandag ervoor onze huiskamers binnenstroomt: B&B vol liefde. Een soort Boer Zoekt Vrouw, maar dan zonder de kleipoten.
Ik wilde er eigenlijk niet aan beginnen, maar ja… dan word je toch nieuwsgierig.
Concept: vrijgezel, in bezit van B&B, zoekt levenspartner. Twee zelf uit te kiezen, twee door vrienden en/of familie uit te kiezen. Dat laatste dus nooit hè, maar dit terzijde. Genoeg te zien in elk geval: we krijgen vier afleveringen per week voor onze kiezen. Nou… daar gaan we dan maar weer hè?

Laten we eens beginnen in Italië. Daar woont voormalig jongerenwerker Vincent van 33. Hij woont samen met Kaya, een husky, in een soort opknapproject. Laten we zeggen dat deze B&B in een programma als Ik Vertrek niet zou misstaan. Lees: er moet nog wel het één en ander gebeuren in die toko, maar hij ziet het helemaal zitten. Waar een ander zou denken: poeh, er is nog best veel te doen voordat de eerste gasten komen, is het volgens hem is een kwestie van een likje verf hier en daar en wat spullen op z’n plek zetten. Z’n eerste logeetje is de 30-jarige Monique. Nou kan ik hier wel een heel verhaal gaan zitten vertellen, maar eigenlijk komt het erop neer dat Vincent Monique eerst Italiaanse cultuur laat opsnuiven: in een Italiaanse bouwmarkt. Daarna wordt ze met een verfroller in haar knuisten in een kamer neergezet. Monique, meid: welkom in Chateau Meiland 2.0.
De verfroller gaat alleen even aan de kant als de concurrentie arriveert: de 26-jarige Jessy, die verwacht in een gespreid B&B-bedje terecht te komen. NOT!
Na een eerste slechte nacht en een telefonisch consult met een vriendin (“Ja, nee, hij is echt keileuk, maar…”) zit ze aan tafel met een gezicht als een oorwurm èn met lange tanden te kauwen op een lepel yoghurt. Kan dat? Ja, zij kan dat. Ondertussen vuurt Vincent de ene enthousiaste vraag na de andere enthousiaste vraag op Jessy af. “Hou je een beetje van klussen en verven enzo?” Jessy geeft politiek correcte antwoorden. Maar tijdens het vervolg van de rondleiding (die de avond ervoor stopte omdat het licht het nog niet overal deed) dropt ze het bommetje toch maar even: ze gaat naar huis. “Het ligt niet aan jou, maar aan je B&B.” Zoiets. Ze neemt afscheid van Monique die in haar kluskloffie weer met een verfkwast in haar knuisten staat.

Hoe anders is het in Frankrijk? In Saint-Misère (Saint-Seine, maar Saint-Misère is toepasselijker. Trust me), een klein dorpje in de Bourgogne, wonen Bert (59) en hond Sloerie. Sloerie heet waarschijnlijk gewoon Joery. Alleen Bert spreekt het uit als Sloerie, maar dan met een j. Bert vindt zichzelf een leuke vent, want: “ik heb humor en ik ben van de dubbelzinnige opmerkingen.” Psssst, Bert… Kijk, ik kan natuurlijk niet voor de gehele vrouwelijke wereldbevolking spreken, maar voor de meeste exemplaren geldt dat dubbelzinnige opmerkingen vrij snel gaan vervelen. Eigenlijk na één opmerking al. En soms zelfs al daarvoor. Dus. Doe er je voordeel mee. Oh ja, Bert vindt zichzelf ook lief. Ik vind Bert vooral een beetje bokkig.
Bokkige Bert houdt wel van mondige vrouwen. Romana van 51 voldoet aardig aan die omschrijving. Na een kleine omzwerving (in een dorpje van 300 bewoners krijgt ze het voor elkaar om bij een oud vrouwtje de tuin in te stappen), komt ze aan bij Bokkige Bert en Sloerie. Net op tijd, want Bokkige Bert werd al ongeduldig, omdat de Formule-1 op punt van beginnen stond. Ja en dan moet de potentiële liefde van je leven gewoon even wachten. De eerste kennismaking vindt dus plaats in de tuin van Bokkige Bert en als het aan hem ligt, blijven ze ook daar. Haal dat mens binnen, man! Romana lost dat op door fijntjes op te merken dat ze dorst heeft. En niet in koffie. Nee, Romana hangt niet van subtiliteit aan elkaar. “Bert? Ik heb geen kast op m’n kamer!” Daar doet Bokkige Bert dus niet aan. Plankjes zijn genoeg. “Draai je nooit muziek?”, vraagt ze even later. Nee dus. “Hmmm, ook al niet…” Even later zitten ze toch gezellig even samen een bakkie te doen. Mèt zelfgebakken perentaart. Wordt het toch nog gezell… “Ik proef ‘m niet. Zit geen suiker in!”, aldus Romana. Bam. Best een leuk stel samen…
Gelukkig arriveert Ysolde de volgende dag. Wordt het vast iets luchtiger allemaal. Bokkige Bert besluit z’n perentaart-experiment voort te zetten met de nieuwe logé als proefkonijn. Die vindt de taart natuurlijk heerlijk. En oh, wonder: Romana proeft vandaag de suiker ineens wel. Ysolde heeft een cadeautje voor Bokkige Bert meegenomen waar hij als een eersteklas hork op reageert terwijl Romana er met een nurkse kop bij zit. Manmanman, wat ongemakkelijk allemaal.
Maar het kan nog veel erger: er wordt gekibbeld over wie er wat wanneer en waarom gaat koken, Romana laat merken dat ze echt niet van plan is om heel veel haar handen te laten wapperen tijdens haar verblijf en er wordt wat gebabbeld over botox. Romana is voor, Ysolde heeft zich er nog niet in verdiept. “Dat zou ik toch maar eens gaan doen”, zegt Romana. Duuuuuuuuuuusss…
Wanneer de camera’s uit zijn, gaat het blijkbaar helemaal los: Ysolde hangt de Apostolische kerk aan en wanneer Bokkige Bert dat vergelijkt met een sekte, zegt Ysolde meerdere keren dat ze naar huis gaat. Maar ja… ze gaat niet, ook zegt Bokkige Bert dat ze dan maar gewoon moet gaan. Hij is haar zat. Ik denk dat dat geheel wederzijds is. De volgende dag eten ze bij Franse vrienden: niet gezellig. De dag erna wordt er gewerkt in de tuin en neemt Romana na afloop een biertje wat dan weer wordt afgekeurd door Ysolde. “Nee hoor, ik vind het veeeel te vroeg voor bier. Ik ben trouwens toch niet zo van het bier. Ik neem lekker een munttheetje. Hier lag ook nog ergens gember hè? Heeeeerlijk!” In een ultieme poging om de gezelligheid een beetje te bevorderen besluit Bokkige Bert dat de dames maar mee moeten naar een bistro van Nederlandse vrienden. Supergezellige tent ook: tuinmeubilair, spaanplaten muren, vast ook nog TL-verlichting, zelfbediening (en dus regelt Romana dat Bokkige Bert bedient) en de eigenaars eten mee. Wel aan een ander tafeltje want tja, corona.
In de tuin wordt Ysolde als heks op de brandstapel gegooid. Nou ja, de vonken van de vuurkorf komen op haar panty. “Ja, het is ook synthetisch als de pest, wat je aan hebt!”, roept Romana. Binnen wordt het er niet beter op als Bokkige Bert de ladies een drankje wil aanbieden. Ysolde reageert als eerste en dat is Bokkige Bert niet gewend, dus vraagt hij het haar nog een keer, in de overtuiging dat Romana als eerste had geantwoord. Ysolde reageert uiterst gepikeerd: “Ik lust wel een wijntje, zei ik.” “Oh, zei jij dat?”, merkte Bokkige Bert verbaasd op. “Ja!!! Dat zei IK!!!” Oehhh… Toen Bert op de proppen kwam met het seks-spel (ik wist niet eens dat het bestond), toen de dames gewoon een kaartje wilden leggen dacht ik alleen maar: NEE BERT! NEE!!!
En het bleef nog lang ongezellig in Saint-Misère…

In het zuiden van Italië staat de B&B van Debby, een workaholic van 32. Debby krijgt de Rotterdamse havenwerker Melvin over de vloer. Deb is in eerste instantie niet echt enthousiast, want “hij is begin 20, denk ik”. Melvin is in het echt overigens maar 4 jaar jonger dan Deb. Melvin zegt dat hij z’n koffers maar eens gaat uitpakken. “Oh, je gaat je koffers pakken???” Even voor de goede orde: Melvin kwam net binnen. Ik zou NU al klaar zijn met zo’n mokkel hè? Maar Melvin dus niet en gaat snel aan de slag voor Deb in haar B&B. Als dank noemt Deb hem vervolgens Marvin. Ze is niet zo goed met namen, zegt ze zelf. Maakt niet uit, Toos. Toos moet later toch toegeven dat ze het etentje met eh… Mervin verrassend leuk heeft gevonden. Wie weet komt ze er ook nog eens achter dat ze maar vier jaar scheelt met Malvin.

In Roosendaal staat de B&B van prinses Roxanne. Ze heeft in de modewereld gezeten, maar doet nu dit werk. Ik denk dan meteen dat het gewoonweg niet gelukt is in de modewereld en dat ze daarom nu dit doet. Prinses Roxanne is 32 en heeft de B&B van haar ouders gekregen. Dat leest u goed: gekregen, ja. Ze woont daar samen met haar hon… langharige rat (type kutkeffertje). En nu zoekt Prinses Roxanne nog lakeien om haar te assisteren, voor haar te renoveren en om haar vooral niet voor de voeten te lopen op haar landgoed. De eerste lakei meldt zich: Mitch, een 28- jarige stucadoor. (Die had achteraf gewoon veel meer op z’n plaats geweest bij Vincent in dat Ik Vertrek-project.) Mitch is niet zo snel van begrip. De Prinses heeft Canadese roots en dus heeft hij een plantje (boom) meegenomen. Hij dacht dat ze dat wel zou herkennen, want het is een “Marple Leaf”, zegt hij. Na een paar wazige blikken van de Prinses snapt ze dat hij waarschijnlijk Maple Leaf bedoelt. Even later zijn ze in de keuken, waar zij vraagt wat zijn favoriete keuken is. “Oooh, industrieel!” Weer die wazige blik. Nou ja, ik eet ook elke week verwarmingsbuis, dus zo’n raar antwoord is het niet, toch? Manmanman… Mitch krijgt al snel een collega: Theun. En dat is geen spelfout. Terwijl de Prinses alles op stilettohakken doet (bed verschonen, in de tuin werken), worden de heren ingezet om hun “skills” te tonen. Ze mogen de stacaravan/dienstwoning opknappen (dit wordt namelijk het verblijf voor de lakeien), en ze mogen assisteren bij de voorbereiding van de borrel die de Prinses geeft voor vrinden (hoog gehalte kakkers), zodat ze hun snijskills, stylingskills en gastheerskills kunnen laten zien. “Theeeeenks!” (Echt waar, als dat mokkel nog één keer “skills” of “theeeeenks” gebruikt… Eenzame opsluiting in de stacaravan!) Ze hebben helaas nog geen het-brood-verbrandt-bijna-detectieskills ontwikkeld, want daar ging het dus even fout, terwijl zij aan het stylen was geslagen voor de perfecte tafel. “Oooooooh, m’n brood!!! Jullie waren toch hier?” Ze had ook even kunnen vragen of ze het in de gaten wilden houden. Of een kookwekker kunnen zetten. Enfin, de lakeien werden naar de supermarkt gestuurd voor nieuw brood en tijdens de borrel moesten ze zichzelf maar vermaken. Na de borrel was de Prinses moe. “Zo, hebben jullie lekker ge-bond? Ik ben helemaal kapot nu, dus ik trek me even terug vanavond. Morgen weer een dag. Jullie moeten jezelf maar even vermaken. Doen jullie het licht uit? En de deur op slot?” En weg was ze, Mitch en Theun in verbijstering achterlatend, die elkaar aankeken en zich afvroegen: en wat gaan wij nu doen?
Ik zeg: je ontslagbrief schrijven, koffers pakken, wegwezen en lekker achter de wijven aan.

En dan hebben we ook nog kennisgemaakt met Caroline in Oostenrijk. Deze 49-jarige is oud-stewardess en ik moet zeggen: ik zie haar wel in een blauw mantelpakje in het gangpad naar de nooduitgangen en de grondverlichting staan wijzen terwijl niemand kijkt. Haar B&B is binnen 3,5 maand verbouwd tot wat het nu is. Tja, dan word je afgewezen voor Ik Vertrek, dus dan maar meedoen aan dit programma. Ze heeft nog nooit zoveel kijkers gehad… Enniewees, ze woont samen met haar hondje Rosie, afgekort Roos. Alhoewel zij dat uitspreekt als Raus.
De eerste man die arriveert is Nico van 51. Als hij aanbelt vraagt Caroline of hij het makkelijk heeft kunnen vinden. Ik wacht nog altijd op iemand die dan zegt: “Nou nee, niet echt. Mijn navigatie stuurt me hierheen, maar mijn navigatie is gewoon een bitch. Weet jij waar ik moet zijn?” Nico valt op stemmetjes en valt als een blok voor die van Caroline. Terwijl ik dacht: dat mens heeft best een irritant stemgeluid. Maar: het kan nog veel erger, want als ze tegen Raus spreekt (en dat doet ze vaak en veel), dan gaat haar stem in de speciale hondjesmodus en dat is helemaal erg, want vijf octaven hoger. “Kijk eens Rausje, daar is Nico!” Nico is helemaal weg van Caroline en kan z’n teleurstelling moeilijk verbergen als de concurrentie (Erik, 56, voetbaltrainer) binnen stapt. Als blikken konden doden…
Nico heeft er zelfs slecht van geslapen en besluit de volgende morgen een briefje aan Caroline te schrijven, waarin ie haar wil laten weten wat hij voor haar voelt. Man! Je kent het mens nog geen 24 uur. Doe normaal! “Kijk eens Rausje! We hebben een briefje van Nico gekregen!!!” Daarna wordt het hoog tijd om haantjesgedrag te vertonen in de vorm van een wedstrijdje tuinhek herstellen. “Wat fijn, Rausje! Kun jij er niet meer onderdoor lopen hè Rausje?” Wanneer Caroline met Erik een stukje gaat wandelen, blijft Nico aan het hek werken, terwijl het regent en hij langzaam groen kleurt van jaloezie. Maar: hij kan wel laten zien dat ie kan klussen. “Kijk, ik kan klussen, dat is voor haar handig, dus dat is een win-win situatie.” Zucht.
In een onbewaakt ogenblik inspecteert Caroline de kamers van de beide heren, want je wilt toch weten wat voor vlees je in de kuip hebt. “Ja, de kamer van Nico ziet er voor een man goed uit, maar die van Erik is net iets netter. Want hij zet z’n kopje niet zomaar op het aanrecht, maar eerst nog op een vaatdoekje. En de wc-bril staat omhoog. Dat doet Nico weer niet.” Maar de inspectie alleen is niet genoeg: Caroline moet met eigen ogen zien hoe de heren schoonmaken, dus ze heeft bedacht dat ze elkaars aanrecht en badkamer moeten schoonmaken. Nico mag als eerste aan de slag, onder toeziend oog van Caroline en Erik. “Ben jij een poetser, Nico?” Nico weet van gekkigheid niet wat ie moet doen om te bewijzen dat hij Mr. Proper himself is. En hij gaat ver. Om exact te zijn met het schoonmaakdoekje tot onderin de pot. Met z’n blote handen. Om vervolgens met hetzelfde doekje het toiletdeksel schoon te maken. Tuurlijk joh. Daarna is het de beurt aan Erik die klunzig begint en no way met z’n blote tengels in de pot van Nico gaat hangen. Verstandig. The verdict: “Nico, jij gaat erg grondig te werk en Erik: het valt mij op dat jij wel de buitenkant van de toiletpot schoonmaakt. En ik heb nog een tip: altijd met het schoonste gedeelte beginnen. Maar jullie zijn allebei geslaagd hoor!”

Wat ik minder geslaagd vind, is dat ik nu elke keer op het toilet in gedachten Nico zie zitten. Met z’n arm tot aan z’n schouder in andermans toiletpot. Ik vrees dat ik nooit meer van dat beeld af kom. Theeeeeeenks, Nico!