Wie zijn er nog bij elkaar???

Aan alles komt een eind, dus ook aan dit seizoen van Boer Zoekt Vrouw. Maar manmanman, wat was dit seizoen saai. Of nee… niet saai, maar: saaaaaaaaaaaai! Zoals ik eerder schreef: weinig drama bij de keuzemomenten en wat we dit jaar ook misten, was de seizoenshork. Of een uitgesproken type als Maud. Eugenie van boer Piet was een groeibriljantje qua irritatie, maar ja: die werd als eerste met een enkeltje Nederland de (oprij)laan uitgestuurd. Lekker dan.

Wij moesten het doen met Bernice. Bernice, die niks wilde, niks durfde, mannen maar enge aanhangsels vond en eigenlijk liever gewoon niet had meegedaan. Zo was ze ook niet aanwezig op de reünie. Is natuurlijk kotsmisselijk geworden van de spanning om voor het oog van de camera kritische vragen van Yvon te krijgen. En dus werd er “gezoomd”. (Ik geloof dat dat een werkwoord is, tegenwoordig.) Er viel natuurlijk weinig te vertellen en -oh wonder- op weg naar het vliegveld om naar Nederland te vliegen, werd ze zo ziek dat ze maar weer naar huis is gegaan. Daar waar het volgens haar nu wél gezellig is, zonder mannen. In plaats daarvan heeft ze nu een nieuwe bank, een nieuwe hond en dito cavia’s.  

Clodia en de Nationale Jaknikker (CloPo) kwamen als eerste aan in de reünieboerderij. Niet echt een verrassing. We zagen nog even een stukje van hun citytrip: zo waren ze nog even in een calvadosdistillerderij in Deauville en zaten ze daarna op een terrasje te vertellen hoe gelukkig ze met elkaar waren. Clodia verwoordt dat als volgt: “Joehoe!” Okee joh. Nou ja, ik gun ze hun geluk, als ze maar uit mijn buurt blijven. En dat moet lukken, want ik woon niet in Frankrijk. Heel fijn.

Ook geen verrassing: Richard en Robin. Die zijn ook nog steeds samen en dat gaat supergoed, ondanks dat ze heel erg verschillend zijn. Die twee hebben gewoon heel veel lol samen en doen niet te moeilijk. Nee, dit stel komt er ook wel!

Piet komt tot mijn grote verbazing alleen naar de reünie. De citytrip was geweldig geweest. Ze hadden allebei wel uitgesproken dat ze zich fijn voelden in elkaars omgeving, maar vlinders? Neuh. “Vlinders vliegen alleen maar weg; dus daar heb je niks aan!”, aldus Anke. Zit wel wat in. Maar goed, na de citytrip bleek dat ze toch beter als goede vrienden verder konden gaan. Maar dat had wel een reden. Vrij snel na de opnames vond Anke een knobbeltje in haar borst en daarom richt ze zich nu eerst op haar herstel. Piet is nog altijd een groot deel van haar leven en dus kwam Anke ook naar de reünie. En als ik zag hoe Piet naast haar zat, sluit ik niet uit dat het ooit, na alle ellende, weer helemaal goed gaat komen tussen die twee. Ik hoop het in elk geval.

En dan Kleine Murwsmurf. Werkelijk niemand rolt van verbazing van de bank wanneer hij alleen het terrein komt opgewandeld. Met de Achterhoekse vlag op zijn hoofd. Met De Zure Mat (Jasmijn de Chagrijn) is het niets geworden. Joh? Echt niet??? Jeuh… We zien nog wat afschuwelijke beelden van de citytrip. In het pretpark staat De Zure Mat een beetje om zich heen te kijken of ze een bankje ziet om op te gaan zitten. “Ik geloof dat ik heel boos kijk en niet communiceer. Best egoïstisch.” Mwah… En die arme Kleine Murwsmurf is één en al begrip. Wanneer hij vraagt of het gaat, zegt ze: “Ja en nee. Ik gooi niet de handdoek in de ring; er is wel iets. Ik zeg niet dat het klaar is nu.” Meid… zo tactvol. Zoek even een momentje in een rustig hoekje aan een tafeltje met iets te drinken ofzo, maar niet slenterend door een pretpark. Hij gunt haar alle tijd en ruimte en heeft nog steeds geen spijt van zijn keuze. De husband en ik zijn het er -net als de rest van de mensheid- over eens dat hij verkeerd heeft gekozen en voor Ellen had moeten gaan. Maar ja… Het pretpark wordt gelaten voor wat het is en het drama verplaatst zich naar het strand. Daar staan ze samen onder een paraplu in de stromende regen naar de regenboog te kijken. Romantischer wordt het niet.
Kleine Murwsmurf vertelt dat ze het wel degelijk geprobeerd hebben. De Zure Mat is zelfs een week langer gebleven (wat een hel moet dat geweest zijn!) en later nog een keer teruggekomen, maar het heeft allemaal niet mogen baten: er is geen liefde tussen die twee ontstaan.  HAD DAN OOK GEWOON VOOR ELLEN GEKO… Maar wacht eens even… Kleine Murwsmurf ziet er helemaal niet zo triest uit, valt me op. “Nou, ik heb met alle dames nog gewoon goed contact hoor…”, vertelt hij aan Yvon. Oh, dat is wel leuk om te horen. “…maar met één is er net iets meer contact!” Hij begint te glunderen. Zou het dan toch??? En ja hoor: daar komt Ellen aangelopen. Op het moment dat ze elkaar zien, zie je bij beiden iets gebeuren. Wij (de husband en ik) staan nog nèt niet op de bank te springen.
Eind goed, al goed. Want als er één stel is die ik het echt gun, dan is het Haico en Ellen wel.

En oh ja: Ik eis volgend jaar gewoon weer weer een hork!

Murwsmurf en de Zure Mat.

 

Nou, er zijn nog twee dames die hun keuze nog moeten maken. Bernice ziet het allemaal niet meer zitten en zou het liefst ergens onder een baal hooi gaan liggen om maar niet te hoeven kiezen. Ondertussen heeft Ype-Jacob deze week over zijn gevoel leren praten en voelt hij dat er een band tussen hem en Bernice is. En natuurlijk hoopt hij dat hij met haar op citytrip mag. Maar hoofdzaak is dat Bernie gelukkig wordt en als dat met Johan is, dan is dat maar zo. En Johan krijgt kriebels van Bernice. Ik ook; maar geloof mij: dat zijn echt heel andere kriebels dan die Johan voelt. En Bernie? Die voelt helemaal niets. Voor niemand. Die had gedacht dat het allemaal veel makkelijker zou zijn. maar ja… mensen. Daar moet je mee communiceren. En dat valt niet mee, blijkt. Zelfs niet als het in het Frysk kin.
En dus zit er niets anders op dan beide mannen het terrein af te jagen. Ype-Jacob vindt het superstoer en eerlijk is eerlijk: hij en Johan hadden dit allebei wel een beetje aan zien komen. “Als het er net is, dan is het er net!” En sa is het maar net. Ik bedoel: sa is het wol! Nou ja, zoek het zelf maar uit. Anyway, Bernie weer janken natuurlijk, maar hé: nu is er tenminste wel weer tijd om gewoon je eigen kinderboerderij in en om je huis heen te verzamelen. Morgen eerst maar eens cavia’s kopen. En een lolly.

Clodia heeft met huilogen de overgebleven sollicitanten de revue laten passeren en ze is er uit. Nou, de spanning is er wel een beetje af als ze naar René -die zich weer helemaal de tyfus staat te werken- loopt. De keuze is gevallen op de Nationale Jaknikker. René, jongen… van harte gefeliciteerd met je verlies! René snapt het en vindt het ook fijn. Vooral dat ze het nu, één dag voor het keuzemoment dus, al zegt.
Daarna gaat ze op zoek naar de Nationale Jaknikker. Die zit te genieten in een schilderij of zoiets. Of ze er even bij komt zitten. Stel je nou toch eens voor dat hij zegt dat hij naar huis gaat, terwijl ze de andere sollicitant net heeft afgewezen. Dat laat de CEO natuurlijk niet gebeuren en dus blijft ze staan, met haar armen wijd. “Kom eens hier: ik heb voor jou gekozen.” De Nationale Jaknikker kan het amper geloven en reageert dolenthousiast. “Wauw!” Dat werkt weer aanstekelijk op Clodia, want die laat zich nu ook helemaal gaan: “Sapperdeflap!” Dolletjes. En terwijl Yvon René richting zijn koffer dirigeert, stelt Clodia voor om het even gezellig te maken. “Even zitten nog?” Het klinkt een beetje als Beatrix die op de dag van de inhuldiging van Willem-Alexander de nieuwe koning en zijn gezin niet zo subtiel en duidelijk hoorbaar op het balkon van het Paleis op de Dam “Even wuiven misschien?” toebeet. Ondertussen hangt René nog net de vlag niet uit als hij z’n koffer inpakt. Tuurlijk vindt hij het jammer, maar ja… Man, wees blij.
Ons kakelverse setje CloPo (Clodia en Pool dus) gaan samen gemaakt gelukkig lopen te zitten te wezen te doen in Deauville. Leuk joh, samen met een vage lerares op het strand wazige oefeningen doen. “Strek nu je takken…” Fijn doen alsof je een boom bent. Clodia vindt het zo fijn dat de Nationale Jaknikker dezelfde interesses heeft. Dat heeft hij helemaal niet; hij lult gewoon altijd met haar mee. Nog wel. Verder loopt dit jeukstel vooral niet zichzelf te zijn. Neem nou dat gedoe op die markt. “Hier, lekker zeewier!”, kirt Clo. De Nationale Jaknikker merkt op dat hij nog nooit zeewier gegeten heeft. Clo reageert meteen: “Ik ook niet!” WAAAAAAAROM zeg je dan dat zeewier het lekker is, mensch??? Heel vaag. Net zo vaag als het feit dat ze in Frankrijk woont, bij de speeddates aan iedereen vroeg hoe zijn Frans was en nu iedereen in het Engels te woord staat. Brrrr… Ik weet het niet hoor; er is iets aan dit stel… alsof het niet echt is. Het is allemaal zo gemaakt; alsof het slechte acteurs zijn. En wees eerlijk: ze heeft wel de verkeerde aangenomen voor op de boerderij. Wat kreeg ik ook alweer van dit stel? Oh ja: jeuk!!!

Piet en Anke zijn samen lekker op stap in Hannover. En dat doen ze alsof ze al 40 jaar bij elkaar zijn. Beetje kibbelen hier (“Dit is die straat al!”), beetje bekvechten daar (“Ik betaal mijn eigen ketting!”), maar geen enkel moment werd het vervelend. Verder is er ontbijt op bed en zien we veel versteend naakt. (Ik doel dan dus op de beelden in dat park uit de 17e eeuw hè?)

Het duo R&R (Richard en Robin) maken samen de Karpaten onveilig. Op de fiets, wandelend, in een waaaaaaanzinnige glijbaan, in de honeymoonsuite, in een restaurantje… nou ja, die twee hebben het gewoon waanzinnig naar hun zin samen. Dat hoeven ze niet eens te zeggen: dat zie je. Ze lopen hand in hand, ze zitten gezellig naast elkaar en ze dragen dezelfde kleur kleding. Toch is het intensief en kijkt Robin er naar uit om weer even lekker naar haar eigen huis te gaan. Om daarna weer heel snel terug te komen en om te kijken wat er voor haar te doen is in Slowakije. “Ik vind hem nu in elk geval heel erg leuk!”, zegt ze over haar boer. “Nou, daar moet je het mee doen hè?”, kaatst Richard plagerig terug. Ik denk dat dit wel goed zit.  

Waar het niet goed zit, is in Denemarken. Waar Kleine Smurf samen met de Zure Mat (Jasmijn) in Aalborg rondloopt. Of hij komt er nu achter dat hij de verkeerde heeft gekozen, of liefde maakt echt blind. En murw. In het hotel mag de Zure Mat kiezen of ze één of twee kamers willen. Dat worden er natuurlijk twee. Kleine Murwsmurf vindt het maar wat romantisch om (en ik denk even dat hij gaat zeggen “op twee aparte kamers te slapen”, maar nee…) samen op citytrip te gaan en trekt meteen een fles champagne open. Daarna gaan ze samen haar kamer bekijken. Ik denk er ondertussen over na om een teiltje onder de tv te zetten om het chagrijn van de Zure Mat op te vangen. Dat druipt namelijk de tv uit. En dat bijt weer zo uit op een houten vloer hè? Tot overmaat van ramp gaat het ook nog eens regenen. Je hoort het Kleine Murwsmurf bijna denken: kutweer, kutsfeer, kutwijf. Maar dat zou hij nooit hardop zeggen. Zij zegt overigens ook niet veel. De antwoorden die zij geeft, zijn over het algemeen zinnen van exact één woord lang. “Ja. Nee. Lief. Leuk. Hm…”  Dat werk. Af en toe komt er een volzin uit. Zoals “Wat kunnen we er aan doen om het wel gezellig te maken?” Die wil je niet horen op een “romantische” citytrip; die is dodelijk! Kleine Murwsmurf wil iets gezelligs doen om de boel een beetje te laten ontspannen. “Ah! Hij gaat roomservice spelen!”, roep ik uit voordat hij met een dienblad met daarop het ontbijt aanklopt op de deur van De Zure Mat. “Eitje tikken?”, stelt zij voor terwijl ze haar ei voor hem houdt. Hij (en ik) hebben geen idee wat ze daarmee bedoelt. Het schijnt dat je dan tegen elkaars ei tikt met je eigen ei. Joh, leuk! Spannend! Daarna gaan ze “gezellig” ergens lunchen. De Zure Mat merkt op dat het nog niet erg soepel gaat en dat dat waarschijnlijk grotendeels aan haar ligt. Nou, het ontbreekt haar aan veel, maar in elk geval niet aan zelfkennis. Even later zien we het stel aan een klimwand hangen en om het helemaal dolletjes te maken, gaan ze ook nog eens naar een pretpark. Wat we vervolgens zien is dat ze gelaten in een -het mag niet eens achtbaan heten- karretje gaan zitten dat tergend langzaam lullig zigzaggend naar beneden rijdt. “Gaat ie over de kop?”, vraagt Kleine Murwsmurf angstig. “Nee, gelukkig niet.” Verrek! Dat was een antwoord van wel drie woorden!!! De Zure Mat klaagt dat ze in deze setting niet bij haar gevoel kan komen en niet met hem kan communiceren over wat haar dwars zit. Kleine Murwsmurf investeert nog maar eens in een blauwe suikerspin, die de Zure Mat met heel veel moeite voor de helft naar binnen peuzelt. De rest gooit ze, klagend over haar kleefhanden, in de vuilnisbak. Echt, het is net of ik naar Kleine Murwsmurf zit te kijken die met zijn megachagrijnige puberzusje op stap is. Ik had die Zure Mat met hetzelfde gangetje achter haar suikerspin die vuilnisbak ingeflikkerd… 

Wij willen spektakel!!!

Het tweede keuzemoment nadert. En het zijn dit jaar een beetje laffe keuzemomentjes. Ik bedoel dat de keuze niet meer gewoon ouderwetsch aan tafel wordt gemaakt waarbij de één meteen in de jank schiet en de ander zich heel ongemakkelijk voelt. En terwijl de afgewezene hysterisch wordt afgevoerd en even later vloekend en tierend zijn of haar koffer aan het pakken is, dat dan ondertussen de boer zijn versgekozen vrouw of man met heel veel speeksel eens even flink op de bek pakt. Dát willen we zien. Snot, tranen, speeksel, kortom: spektakel!

Maar nee hoor. Anke en Piet zijn sinds vorige uitzendweek al een stel en gaan dat nu samen aan Gea vertellen, die dat allemaal veel te sportief opvat. Ze blijft gezellig nog even barbecueën en maakt en passant nog even kennis met de kinderen van Piet. Die op hun beurt ook overvallen worden met het nieuws dat het Anke is geworden. Ze wordt in elk geval door iedereen even geknuffeld. “Kinne jo al mem sizzen of net?” vraag ik hardop. (Of zoiets. Nou ja: of ze al mama kunnen zeggen of niet, bedoel ik. Mijn Frysk is niet echt geweldig.)

Dat blijkt ook wel wanneer we naar Zweden gaan, want ik moet echt wel de ondertiteling lezen met al die Friezen bij Bernice op het erf. Niet dat er heel veel gezegd wordt, want aan het ontbijt is het weer alleen de Senseo die z’n waffel open doet. Bernice zit er depressief bij. Zelfs de barbecue de dag ervoor met de hele familie én het gesprek met haar moeder tussen de paarden heeft niet mogen baten. Beide heren informeren hoe zij tegen het keuzemoment aankijkt. Ber voelt zich misselijk en heeft amper geslapen. Meidmeidmeid… “Ze kiest ze allebei niet!”, hoor ik naast me op de bank. Zelf denk ik dat ze voor (saaie) Ype-Jacob gaat, maar volgens mij is ze veel blijer met een poppenhuis. Of een fopspeen… Nou goed, wie het gaat worden, gaan we dus volgende week pas zien. 

Ook Clodia gaat niet kiezen. Ze kan ook niet kiezen en daarom moeten de heren het maar zeggen. Of, om met Clodia te spreken: “overreden.” Eerst is de Nationale Jaknikker de lul. Terwijl hij de man met de zeis staat uit te hangen en in ieder grassprietje zijn concurrent René ziet, komt Clodia aangewandeld. “Heb jij nog antwoord op de vraag of niet? Hoe je mij kunt overreden om voor jou te gaan?” De Nationale Jaknikker leunt nonchalant op zijn zeis en lult zoals iemand die weet wat zijn (toekomstige) baas wil horen. Geneuzel over kriebels en zo. Clodia heeft een vuiltje in haar oog of er druppelt zowaar iets van emotie uit haar ooghoek. Ineens neemt de coach weer bezit van de Nationale Jaknikker: “Wat ervaar je nu?” (Echt, ik krijg zo’n jeuk van dit stel…) “Tja, emotie. Ik vind het fijn om te horen.” Maar de twijfels blijven en dan geeft de Nationale Jaknikker zijn toekomstige baas eindelijk een knuffel. Serieus, qua personal space leek het de afgelopen weken alsof corona op de boerderij van Clodia nog welig tierde. Ook René wil wel even een momentje met Clodia om haar te “overreden”, maar op één of andere manier wurmt De Nationale Jaknikker zich er steeds tussendoor. Zelfs de wegenwacht van de AFWB (Algemene Franse Wielrenners Bond, denk ik zomaar) wordt opgetrommeld om Clodia bij René weg te houden. En net op het moment dat hij het niet meer ziet zitten en met een koptelefoon op mijmerend in de verte staat te staren, is het zover. “Muziek aan het luisteren?” (Nee Clo, dan hoort hij die Nationale Jaknikker niet de hele tijd oreren.) René vertelt dat er een mate van verliefdheid aanwezig is bij hem. Hij wordt blij van Clodia en hij wil er vanaf de volgende dag helemaal voor gaan. Lees: als de Nationale Jaknikker opgerot is. Ik vrees voor René dat dat laatste niet gaat gebeuren. En stiekem denk ik dat hij daarmee de grote winnaar is van deze maffe loterij. Dat wordt dus nog een paar weken met jeuk voor de tv zitten.

Richard doet niet zo moeilijk. Hij heeft twee leuke meiden rondlopen, die allebei ook kriebels voor hem voelen. Robin wil dolgraag, maar worstelt met de vraag “wat als?” Wat als ik hier straks zit en het blijkt het niet te zijn? Die vooral. En Marijke? Die twijfelt nergens aan en wil er vol voor gaan. Maar ja, Ries voelt voor de ene net iets meer dan voor de ander en dus is het voor hem vrij makkelijk. Het wordt Robin. Dat zei ik al meteen bij de speeddates, alhoewel hij toen zelf twijfelde omdat Robin vegetariër bleek te zijn.
Marijke neemt het sportief op, maar moet toch ook wel een traantje laten. Ach ja… het leven valt wel, maar niet mee.

Dat blijkt ook maar weer eens bij Kleine Smurf, die vandaag wel gaat kiezen. Maar niet voordat hij zeker weet hoe de meiden erin staan. En dus neemt hij Ellen mee naar het strand. Ellen is het ideale “instapmodel”: ze matchen qua leeftijd, ze weet van aanpakken op de boerderij, ze zit niet moeilijk in elkaar, wil het liefst nog één keer terug naar Nederland rijden om haar honden op te halen, is niet jaloers aangelegd én: is kneitertjeverliefd.
En dan heb je Jasmijn. Da’s een soort zure mat die het allemaal niet zo zeker weet, die wil weten of hij de boerderij zou kunnen opgeven voor haar als zij niet in Denemarken kan wennen, die een stuk jonger is (maar hoogbejaard in haar gedrag), die stikjaloers is, die niet veel met de boerderij heeft en die bij constant wantrouwig kijkt (die side-eye is om bang van te worden) en op alles antwoordt met een afgemeten “Hm.” Nou, gelopen zaak, lijkt mij. Maar dan blijkt dat Kleine Smurf meer voelt voor Jasmijn en dat vertelt hij haar ook. En dan krijg je dus de situatie dat Yvon, Kleine Smurf, Jasmijn en Ellen rond de keukentafel zitten en Ellen de enige is die nog geen idee heeft wat haar boven het hoofd hangt. Maar het hoge woord komt eruit en Ellen gunt het hen van harte. Natuurlijk wordt ze emotioneel, maar zegt dat ze ook wist dat ze keihard op haar snoet kon gaan. Waarvan akte. “Jij verdient een man die honderd procent voor je gaat en dat kan ik niet zijn. Sorry.” Mooie woorden van die Kleine Smurf. En Ellen? Die gaat met haar honden verder reizen. Groot gelijk, meid!

RUN!!!

Op de boerderijen kabbelt het deze week een beetje voort. Overal is het eerste keuzemoment achter de rug en is het een beetje zoeken naar de nieuwe verhoudingen tussen de boeren en de uitverkorenen. Bij de ene boer gaat dat beter dan bij de andere. Ik noem bijvoorbeeld de dames bij Kleine Smurf in Denemarken. Want hij wil zijn dames wel iets beter leren kennen en dus gaan de gesprekken iets meer de diepte in. Als hij het onderwerp jaloezie aansnijdt, blijkt wel dat er twee heel verschillende vrouwen rondlopen: Ellen heeft nergens last van, maar Jasmijn… Oef! Dat is een heel ander verhaal. Ze loopt nog net niet groen aan als ze te horen krijgt dat Ellen met Kleine Smurf mee mag naar het strand. “Ik vind het strand ook leuk!”, zegt ze terwijl ze met haar boer een rondje aan het hardlopen is. Manmanman, dump die gereserveerde jaloerse muts en ga gewoon voor Ellen. Krijg je een veel leuker leven van.

In Duitsland gaat Gea lekker gras schudden met Piet. Lekker even samen in de cabine tegen elkaar aan schurken. Piet vertelt dat er aan hem niet snel te zien is hoe hij zich voelt en Gea wil wel voelen hoe Piet voelt, dus kan ze hier mooi even aan hem zitten. Gea voelt zich zo gelukkig dat ze dit allemaal mee mag maken na het overwinnen van kanker, dat ze er emotioneel van wordt. Begrijpelijk. Maar ja… liefde laat zich niet leiden. Want terwijl Gea naast Anke haar Duits zit bij te schaven, krijgt Piet meer dan vriendschappelijke gevoelens voor Anke. En dat laat hij haar weten ook. En dan is daar -eindelijk- de eerste, echte BZV-speekseluitwisseling van dit seizoen! 

Richard vindt ondertussen beide meiden leuk. Dat wordt nog wat, als hij moet kiezen. Zowel Marijke als Robin durven zich niet teveel laten gaan, omdat er nog een andere dame rondloopt. Het vliegt Robin een beetje aan dat een eventuele verhuizing naar Richard best een grote stap is. Want ze weet het nog niet zo zeker allemaal. Tja, wie niet waagt, blijft altijd maagd, nietwaar? Marijke komt op mij een stuk enthousiaster over en belt geëmotioneerd met een vriendin terwijl Ries en Rob boodschappen aan het doen zijn. Ook zij heeft een twijfel: wat als het niet blijkt te werken over een paar maanden? Eerst maar eens afwachten of je sowieso mag blijven bij het volgende keuzemoment, meid!

Bij Bernice lijkt er zowaar een beetje spontaniteit te ontstaan. Een strandwandeling met Ype-Jacob, een ander momentje alleen met Johan. Met beide kerels (apart) scheuren op de quad… Er worden zelfs serieuze gesprekken gevoerd; moet niet gekker worden, zeg! Ze zegt zelf ook niet meer weg te rennen op momenten dat ze alleen is met de mannen. Nounou… Maar Ber is niet zo snel met het voelen van kriebels. Ze trekt wel wat meer naar Ype-Jacob, die eigenlijk net zo’n stille Willie is als zij. In het gesprek vallen regelmatig stiltes, maar blijkbaar voelen zij zich daar prima bij. Johan zegt wel kriebels te voelen, maar heeft dat nog niet gezegd. Als zij toegeeft het nog niet te voelen, legt hij een arm om haar heen om haar gerust te stellen. Goeie actie! Heb ik Ype-J. nog niet zien doen. Doe daar je voordeel mee, zou ik zeggen.

Bij Clodia wordt de sollicitatieweek ruw verstoord door een barbecue met heur vrinden. Uiteraard maakt dit onderdeel deel uit van de assessment in de sollicitatieprocedure. “Ik wil zien hoe ze integreren met onbekenden. Hoe zijn ze in de groep?” Als iedereen volgevreten het erf verlaat, schieten René en de Nationale Jaknikker meteen in de opruimstand. Vliegensvlug wordt de afwas weggewerkt, want ja: pluspunten op je CV. Daarna volgt de evaluatie. Hoe hebben de mannen de barbecue en vooral de vrinden ervaren? Meteen daarna gaat René een kalfje helpen met drinken; hij had gezien dat het beestje dorst heeft. Clodia is zwaar onder de indruk van het waarnemend vermogen van René. De Nationale Jaknikker zit absoluut niet op de kalfjes-golflengte en trekt lekker een biertje open. Onder het genot van een kopje thee zet Clo het sollicitatiegesprek dan maar met hem voort. “Vind je het leuk op de boerderij? Want alles is te leren hè?” Met andere woorden: het valt een beetje tegen dat de Nationale Jaknikker het werk niet ziet. Tja… Even denk ik dat zijn kansen zijn verkeken.
Tijdens de -redelijk stille- lunch valt het mij op dat er zo ontzettend veel afstand is tussen Clodia en haar mannen. Zij zit in het midden van een driepersoonsbank, de heren zitten aan de andere kant van de tafel, elk in hun eigen stoel. Nooit is er enige toenadering terwijl dat in deze fase van de wedstrijd best belangrijk kan zijn. Maar wie ben ik? Clodia vertelt op camera dat ze die nacht haar keuze heeft gemaakt: ze gaat voor de Nationale Jaknikker. Maar ja, René is de volgende ochtend de koeien gaan melken met -zijn wellicht toekomstige collega- Jerome, waardoor Clodia lekker in haar bed kon blijven liggen. Tja… die hoeft ze niet meer op te voeden, qua boerderijleven… Dat is natuurlijk ook best lekker, dus is ze weer gaan twijfelen.
Even later besluit ze gewoon maar aan René te vragen waarom hij het moet worden. “Hoe kun je me overreden dat ik voor jou ga? Daar wil je zeker even over nadenken?” René wordt een beetje overvallen door deze directe vraag en zegt dat hij daar geen extra bedenktijd voor nodig heeft. Nog voordat de man iets kan uitbrengen, spreekt de CEO van de boerderij alweer: “Kun je me daar antwoord op geven misschien?” Ik kon niet verstaan wat hij zei, maar ik hoop dat het zoiets was als: ik ga even een pakje sigaretten halen. Om noooooit meer terug te komen. Run, René run!!!

Bijltjesdag één, het vervolg…

Jaaaaa… bijltjesdag van vorige week was nog niet ten einde. Want Clodia en Kleine Smurf moeten nog hun keuze maken. Of nou ja, de keuze is al gemaakt, maar het moet nog “de wereld in”, om het zo maar even te zeggen. En bij de boeren waar de eerste logé al lang en breed weer aan de spruitjes zit, is het allemaal een stuk meer ontspannen.

Neem nou zo’n Richard. Daar is het lang leve de lol. Ontbijtje maken, muziekje op en lekker een taalgidsje doornemen. “Ja en als ze me niet verstaan, zeg ik het nog een keer, maar dan langzamer”, zegt Ries die de taal ook nog niet echt onder de knie heeft. Daarna die meiden een beetje leren rijden op zo’n landbouwvoertuig en al die apparaten een wasbeurt met de hogedrukspuit geven. Als alles schoon is, gaan de werkpakjes uit en de jurkjes aan (dat laatste niet per sé bij Richard) en wordt er koers gezet naar een stadje. Op een terrasje test Ries wel even uit of hij naar andere vrouwen mag blijven kijken. Dat blijkt geen probleem; zolang hij maar met één van de eigen dames mee naar huis blijft gaan later. Robin heeft het naar haar zin. En Marijke ziet zich zelfs al een camping runnen op het erf van Richard. Hij vindt het allemaal helemaal best. Hij wil alleen vooral de komende tijd uit gaan zoeken bij wie hij zich het prettigst voelt. Nee, dat kabbelt lekker daar door.

Dat doet het ook bij Piet. De dames en hij kunnen het goed met elkaar vinden en de sfeer is uitstekend. Alhoewel de ladies het toch wel fijn zouden vinden als Piet een beetje meer van zichzelf laat zien. Hij is moeilijk te peilen qua gevoel. Anke merkt wel dat hij nu, na het vertrek van de Nationale Voelspriet, toch anders kijkt en zich anders gedraagt. En dat bevalt haar wel. Ook Piet neemt zijn dames even mee de bewoonde wereld in en schuiven daarna voor het avondeten aan bij de gastfamilie van Piet. En hier heeft Anke het enorme voordeel dat zij Duits is en dus geen enkele moeite hoeft te doen om zich te mengen in het gesprek. Dat voordeel heeft Gea dan weer niet. Maar goed, als je samen met Piet op de grasmaaier zit, dan maakt dat ook weer niet uit. Ja, dat leek Piet namelijk een goed idee, omdat iedereen een beetje afwachtend blijft. “Misschien moet ik meer doen dan alleen maar kijken?” En dus stapt Anke als eerste bij hem in. Zij is er ook achter gekomen dat het misschien handig is om even iets dieper op de liefdesmaterie in te gaan en begint hem een beetje uit te horen. Ja, je kunt maar beter weten hoe de hooivork in de steel steekt, toch?


Alles wat ik hiervoor zei over boeren bij wie het er een stuk relaxter aan toe gaat na het keuzemoment, neem ik terug in het geval van Bernice. Of moet ik zeggen “het geval Bernice”. Meidmeidmeidmeidmeidmeid, wat een doffe ellende. Al die kerels om je heen. Geen moment laten ze je met rust; ik heb zo met je te doen… NOT!!!
Na het vertrek van Yorick is het nog steeds niet echt heel erg gezellig in Zweden. Ik denk dat Bernice aardig op weg is om de seizoenshork te worden. Ype-Jacob en Johan doen echt hun best hoor. Ze werken hard (en braaf) mee, en beginnen zelfs een gesprek. Zoals Johan, als ze elkaar toevallig tegenkomen terwijl ze allebei met een kruiwagen over het erf lopen.
“Hoe vind je het tot nu toe gaan?”, opent Johan voorzichtig. 
“Goed!” 
“Ja? Nog vragen? Over mij?” 
“Ehhhh…”
Het is duidelijk: het geval Bernice wordt een beetje overvallen door deze vraag. Ja, je verwacht ‘m ook niet hè, als je in een datingprogramma zit. Na enige tijd denken wil zij eigenlijk wel eens wel weten hoe hij zich voelt.
“Ja, goed! Ik denk dat ik het hier wel kan redden. Er kriebelt wel iets, dus dat is wel heel leuk!”
“Ja? Dus Zweden zie je wel zitten? Nou, leuk om te weten.”
Bernice graaft wanhopig in haar grijze massa om nog een vraag te vinden. Hoeft niet; Johan stelt ‘m zelf.
“Nog meer? Of ehhh…”
Nou, dat was het gesprek. Ant wurk maar weer.
Ook met Ype-Jacob wordt er even gesproken, maar dit keer in de paardenbak. Hij blijkt vlinders te voelen en informeert voorzichtig naar een eventuele kinderwens.
Bernice voelt ondertussen nog geen kriebels. Wel verwarring en druk en dus vlucht ze even met haar auto richting heit en mem voor een beetje rust en goede raad. Opgelucht komt ze terug, maar in de aanwezigheid van Johan en Ype-Jacob klapt ze meteen weer dicht.
Wat een doffe ellende…

Kleine Smurf moet wel aan de bak vandaag: er moet iemand weg. Ik roep de hele tijd al dat dat Wendy gaat zijn. Yvon informeert hoe Wendy in de wedstrijd zit. Het voelt voor haar allemaal heel goed. Ze is ontspannen, vindt de Kleine Smurf stoer, ziet een warme blik in zijn ogen en wil graag blijven. “Ik wil hem aanraken, om te zien wat ik daarbij voel. Wat doet dat met mij?” Blablabla, denk ik. Je gaat zo gewoon hophop, die camper in en terug naar Nederland. Ellen geeft toe dat ze eigenlijk al een beetje verliefd is en Jasmijn -de jongste van het stel- heeft het heeeeeel zwaar. “Het gaat goed… ik ben vermoeid… het voelt vertrouwd… durf mijn hart te openen… ben wat stiller… moet gaan flirten…” Beetje geneuzel van een vrouw op leeftijd dus. En Kleine Smurf staat weer eens in tranen voor de camera omdat hij het zo mooi vindt dat er drie vrouwmensen zijn die hem leuk vinden.
Maar goed, er moet er toch één weg en dat is inderdaad Wendy. Dat komt mooi uit, want ze had haar spullen al ingepakt. Dus ja, gas op die lolly en op naar huis.
En dan ontstaat er een andere dynamiek op de Danske boederie. Want Ellen en Jasmijn… die zijn niet echt elkaars type. Er is geen ruzie ofzo, maar het moet een beetje “zetten”, als het ware. Jasmijn ziet Kleine Smurf en Ellen heel goed met elkaar door één deur gaan en daardoor trekt ze zich nog verder terug. Sterke nog: ze wordt er verdrietig van. Ze is bijna op het punt aangekomen dat ze haar koffers wil pakken. Als Ellen even met wat hoofdpijn is gaan liggen, confronteert ze Kleine Smurf met haar waarnemingen. “Ik denk dat je dat verkeerd ziet. En dat meen ik serieus.”, zegt Kleine Smurf als zij haar twijfels op tafel gooit. Hij heeft nog geen beslissing genomen, maar vindt ook Jasmijn heel erg leuk. Serieus. Jasmijn zegt dat dat wederzijds is en besluit te blijven. Om Kleine Smurf daarna door te zagen over hoe ze eventueel samen later ruzie zouden kunnen gaan maken. Maar goed, het kan daar nog alle kanten op. Maar een tip voor Kleine Smurf: ga gewoon voor Ellen, joh! Die is gek op je en die doet niet zo moeilijk.

En dan Clodia. Die heeft ook nog een keuzemoment voor de boeg. De Nationale Jaknikker ziet zichzelf al helemaal in Frankrijk wonen. “Fantaseer je daar dan al over?”, vraagt Yvon. “Daar fantaseer ik niet over, dat beeld ik me in.” Jaja… Dat is in toch in grote lijnen gewoon hetzelfde joh? Mafkees. Hij laat zich in elk geval niet belemmeren door de aanwezigheid van de andere heren; hij gaat uit van zijn eigen kracht. Meneer is ook coach hè? Hou dat even in je achterhoofd. (En ja, ik ben een tikkie allergisch voor mensen die “in hun kracht staan” of anders jou daar wel even in gaan zetten.) Voor Bob de Boomkweker voelt het warm, maar die wil zich niet verder uit de tent laten lokken door Yvon. Hij lult alsof hij een voetballer met een verse mediatraining achter zijn kiezen is. Hou eens op, zeg! En René die vindt het allemaal wel prima. Die wil niemand kwetsen en houdt zich gewoon lekker gedeisd.
Uiteindelijk blijkt Clodia voor Bob de Boomkweker het minst te voelen en dus kan hij vertrekken. Clodia en haar mannen trekken alvast een flesje open en proosten op het vervolg terwijl Bob nog niet eens is vertrokken. Dat doet hij even later, in de regen. “Het is een teken! Laat Bob niet gaan!”, roept Yvon nog. Maar dan is het toch echt weer back to work. Terwijl Clodia met haar dochter de koeien melkt, zit de Nationale Jaknikker-slash-coach op zijn toekomstige (vindt hij) terras tegen René te oreren. “Transactioneel en transformationeel… dáár gaat het om! Onze gedachten beperken ons! Heeft iedereen hè?” Geloof me, die had ik eigenhandig aan zijn oren aan de trekhaak van Bob de Boomkweker gehangen. Die kon meteen vertrekken. René laat het maar over zich heen komen. Hij voelt geen competitie. Hij zou het alleen wel fijn vinden als die andere kerel eerder naar huis moet.
En dat ben ik roerend met hem eens.   

Bijltjesdag één.

Jaja, het eerste keuzemoment komt eraan. Waar het bij de ene boer niet zo’n ding is, is het bij Bernice één groot drama. Het begint al bij het gesprek met Yorick. “Ik kan jullie niet goed aflezen.” Nee muts, je zou je ook eens in je mannen kunnen gaan verdiepen. Na het werk bij de kalfjes wordt het er thuis niet gezelliger op: de enige die z’n muil open trekt, is de Senseo. En terwijl de mannen het binnen enigszins gezellig proberen te maken (na weer een hapje stilzwijgend eten) door een potje te gaan zitten kaarten, zit Berrie in haar tuin sip voor zich uit te kijken. Het liefst was ze hier nooit aan begonnen, maar ja… ze is opgegeven door haar hond die ook wel eens een goed gesprek met iemand wil voeren.
Ondertussen komt Yvon het erf opgeslopen en neemt iedereen even apart. Algemene tendens is dat de mannen het allemaal erg leuk vinden (hoe is het mogelijk hè?) en dat ze geen van allen eigenlijk durven te vertellen of er vlinders (Ype-Jacob), gevoelens van haar steeds leuker vinden (Yorick), dan wel kriebels (Johan) zijn. En Berrie? Ja, janken natuurlijk bij tante Yvon. Ze weet het allemaal niet meer. En dus wordt er een hulplijn ingezet: mem! Moeders stapt meteen in de auto om haar dochter van goede raad te voorzien en uiteindelijk moet ze dan toch een keuze maken. Ik roep zijn naam al uit voordat zij het doet: Yorick!
Mooi, dan kan ze vanaf nu de hele dag in het Frysk praten met haar mannen.

De andere oprjochte Fries (want aan het eind van bijna elke zin “hè?”, met een mooie toonverbuiging omhoog), Piet, moet ook gaan kiezen. Maar niet voordat hij eerst zijn land heeft laten zien aan zijn harem. De Nationale Voelspriet, Eugenie, loopt natuurlijk weer voorop als het gezelschap onder leiding van Piet over een akker loopt. Ze is er helemaal vol van. Ze legt haar hand op haar hart vertelt tegen de camera dat hij hart heeft voor zijn gewassen en voor dieren. “Dat raakt me. Piet leeft op als hij over zijn land vertelt.”
Even later komt Yvon erbij zitten. “En? Hoe is het?” De Nationale Voelspriet zucht. “Hartstikke fijn! Ik voel dat. Het klopt; het voelt dat het klopt als een bus. Ik voel zijn twinkels.” Dan barst ze in tranen uit. “Weet hij dit?”, informeert Yvon. “Nou ja, ik heb het hem niet gezegd, maar hij voelt dat.” Gea is nog niet verliefd, maar wil wel graag bij hem zijn en Anke mist nog een beetje het initiatief bij Piet, maar is wel nieuwsgierig en voelt de behoefte om hem aan te raken. (Lees: eens even lekker op zijn bek te pakken.)
En Piet? Mwah, Piet is Piet. Die maakt zich niet zo druk. Hij merkt wel dat ze hem leuk vinden en dat er één is die dat heel erg laat blijken. Goh. Wie zou dat nou zijn???
Als het spannende muziekje wordt ingestart, roep ik al dat De Nationale Voelspriet haar biezen moet pakken. En ja hoor, Piet heeft het verlossende woord: “Eugenie gaat weg. We zijn te verschillend. Ik zoek iemand die wat meer rust uitstraalt. Sorry.” Duuuuusssss…
De Nationale Voelspriet weet niet wat haar overkomt. “Ik heb me nog nooit zo vergist in mijn gevoel, echt nog nooit, nee. Voor mijn gevoel zat het zooo goed…” Nou, dus niet hè? Als je je iets bescheidener had opgesteld misschien, maar dan nog.
Op de slaapkamer is het -begint al traditie te worden deze aflevering- natuurlijk weer janken. “Ik snap het niet. Ik dacht echt dat het wederzijds was”, stamelt ze tussen de tranen door. Ja, tuttebel. Je moet niet denken voor een ander. En al helemaal niet invullen. NIVEA: Niet Invullen Voor Een Ander. Scheelt een hoop gezeik.
Ze neemt amper nog afscheid van Gea en Anke en loopt snel naar de auto. Piet sluit nog even aan. “Ik hoop dat je echt gelukkig wordt. Ik begrijp niet dat ik me zo vergist heb. Ik ben al die weken stapelverliefd geweest. Ik heb niet kunnen slapen, niet kunnen eten, ik was echt stapelverliefd en ik dacht dat het wederzijds was…” Ze bedankt Piet nog wel voor zijn gastvrijheid en net op het moment dat de autodeur dichtklapt, komen Anke en Gea nog even zwaaien. Daarna scheurt De Nationale Voelspriet met een enorme dot gas van het erf af. “Wijntje openen?”, stelt Gea voor. Met andere woorden: zo, daar zijn we vanaf.

Na het vertrek van de Nationale Voelspriet hebben we behoefte aan iets anders dat ons verbindt. Zoals De Nationale Jaknikker, die alles wat een ander zegt, beaamt. En die logeert bij Clodia. En heet in het dagelijks leven gewoon Paul. Of Pol, op z’n Clodia’s. En die Clodia is me er eentje hoor. Die zegt gewoon dat ze ze alledrie wel wil houden. “Eéntje voor het huis, ééntje voor het koken en de boodschappen en ééntje voor de gezelligheid.” Leuk geprobeerd, maar zo werkt het natuurlijk niet bij de KNO-NCRV. De Nationale Jaknikker wil even een momentje met Clodia alleen. Dat kan mooi, want Bob de Boomkweker is brood halen en wordt even later nog weggestuurd voor een fles melk en René die zit gewoon ergens onopvallend te wezen. Vorige week deed De Nationale Jaknikker zijn uiterste best om zoveel mogelijk op de vader van de dochters te lijken, nu is hij het met alles eens dat Clodia zegt. Want het blijkt dus dat zij wel de liefde zoekt, maar dat ze een nieuwe lover niet 100% op haar lip wil hebben. En weer lult hij met haar mee. “Jajaja, ik vind het óók héééérlijk om alleen te zijn.” En dus schakelt hij -heel veilig- een tandje terug. Hij verkondigt dat hij niet spreekt van een verliefdheid, want dat is te groot. Maar hij voelt wel verbinding. Ja joh. Alles om in het gevlei van Clodia te komen. Ondertussen komt Bob de Boomkweker terug. Hij wordt door De Nationale Jaknikker opgevangen die hem even meedeelt dat hij zojuist een privégesprekje met Clodia heeft gehad. En dat werkt, want Bob voelt de bui al hangen. Hij laat Clodia weten dat hij zichzelf wel op wil offeren als zij geen keuze kan maken. “Ga heel diep in jezelf en luister daarnaar. Maar mijn slootpleidooi zou zijn: ik voel wel.” Dus. En René maakt al helemaal geen kans, want die is best gesteld op zijn eigen leven, maar is bereid dat wel allemaal op te geven voor Clodia. En dus zou hij wel 100% op haar lip gaan zitten. En dat wil zij niet. Dus. Geen idee wie zij weg gaat sturen, maar ik vrees dat ze heel goed zou kunnen leven met een jaknikker. Dus.

Bij Richard wordt er vandaag ook iemand uitgeflikkerd. Maar niet voordat ze allemaal even fijn een rondje bij Ries op de trekker hebben mogen maken. Robin zegt dat ze hem wel leuk vindt maar niet weet of ze “dezelfde taal” spreken. Ze twijfelde eerst zo dat ze er zelfs aan dacht om haar biezen te pakken, maar na vandaag, na dat rondje op de trekker… nee, ze blijft nog even. Marijke vindt alles aan Ries en zijn flatgebouw en uitzicht fantastisch en wordt overmand door emoties als ze over hem praat. Ze houdt haar gevoelens nog even tegen, maar als ze los mocht… En ook Marlies vindt alles leuk en ja hoor: ook janken. Zij ziet het helemaal voor zich, een bestaan op de boerderie, af en toe een paard opensnijdend.
Ries zit ook met een dilemma, want hij heeft naar eigen zeggen drie hele leuke meiden uitgenodigd. En hij zou het jammer vinden als er iemand naar huis zou gaan. Maar ja, dat is nou net het hele concept van dit programma hè? En dus staren zes reebruine ogen hem aan bij het keuzemoment. Oh nee, twee: van Robin. De rest heeft blauwe ogen. Anyway, Marlies mag opzouten. Hij legt zijn keuze meteen uit. “Het gevoel is er niet. Goede vrienden zou wel lukken.” Maar ja, dat heeft Marlies al vaker gehoord, snikt ze tegen Yvon. Daar kwam ze niet voor. De opmerking van Yvon dat “ze” voor haar in de rij staan, maakt het er allemaal niet beter op.

En dan Kleine Smurf. Wendy begint tegen hem aan te zeiken over een boek dat ze ooit gelezen heeft dat over de liefde gaat. Glad ijs, Wen! Daar weet Kleine Smurf nog niks van! Daarna lokt ze hem haar camper in om een filmpje te laten zien van haar dochter. Een soort voorstel-video dus. Wen kijkt de hele tijd vertederd naar haar laptopscherm en Kleine Smurf is één en al concentratie. “Doet het wat met je?”, vraagt moeders als het filmpje klaar is. Kleine Smurf mompelt dat hij het leuk vindt. Wen gaat verder met haar verhoor. “Ik heb van je zus gehoord dat jij een kinderwens hebt.” Ze wil graag weten of het okee is als er al kids zijn. Het feit dat iemand dit soort dingen via je zus te horen krijgt, is natuurlijk al cringe, maar goed: Wen zit er lekker in. “In hoeverre verwoordt zij jouw gevoel of verwachting daarin?” Meid, doe effe normaal!!! Het. Is. Geen. Sollicitatiegesprek!
Ondertussen staat mijn husband bij de deur naar de gang met een rode theedoek op zijn hoofd. “Ik heb ook drie kinder’n, maar ik vind je wel hiel leuuuk!” Ja mensen, mijn eigen Janco. Daar heb ik nou mee te dealen. Goed, Kleine Smurf heeft inmiddels de perfecte oplossing gevonden: hij heeft zijn kinderwens omgezet in een familiewens. Zo snel kan het gaan.
Of toch niet? Want er loopt ook nog een enorm groen blaadje rond op de Deense klei: Jasmijn. Ze houdt zich op de vlakte en dat bevalt Kleine Smurf wel. Want zo’n Wendy sneeuwt hem niet onder, nee: Wendy is een soort van gletsjer die over hem heen dendert. (Daarna werd er nooit meer iets van Haico vernomen. Zoiets.)
Dus ja, die Jasmijn… maar ja: die leeftijd hè? 17 jaar verschil. Thuis roepen wij dan in koor uit: “Dertien jaar is wel de grens hoor. Anders wordt het ranzig!” En zo ook nu. (En ja, voor degenen die het niet weten: de husband en ik schelen dertien jaar.)
Jasmijn reageert meteen met: “Ja, maar jij bent jonger en ik ouder…” (qua doen en laten dan hè?) Ja duh… dat zei ik dus vorige week al. Ook hier nog geen keuzemoment, maar ik denk zomaar dat Wendy volgende week een enkeltje Nederland krijgt. 

Hoe zie jij dat voor je?

Tja, dat is de vraag van de week blijkbaar. Ik geloof dat elke boer dat deze aflevering wel een keer heeft gevraagd aan zijn of haar gasten. Nou ja, behalve Piet dan. Piet vindt alles best en ziet wel hoe het zich verder ontwikkelt. Bij Piet gebeurt er niet echt veel qua boerderie, want zo zijn er bijvoorbeeld geen koeien meer die moeten worden gemolken. Ja, een beetje rotzooi in de stal aanschuiven op één of ander landbouwvoertuig, waar Eugenie -onze Nationale Voelspriet- natuurlijk alles over wil weten. Want de hele dag keuvelen met die andere vrouwen is niet aan haar besteed. Nee, ze wil wat doen. En dus mag ze naast Piet plaatsnemen. Anke wil dat ook en het valt Gea op dat Piet erg veel met de Nationale Voelspriet bezig is. Maar ja, dat is niet zo gek, want de Nationale Voelspriet dringt zich wel heel erg op. Maar goed, de rest van de dag is er weinig meer te beleven. En dus is er tijd om te keuvelen over wie er koffie zet, hoe de koffie gezet gaat worden, waarom er koffie gezet moet worden en waar er koffie gedronken moet worden. Onze Nationale Voelspriet heeft uiteraard wel wat issues. Ook met koffie in de avond, want mevrouw heeft speciale slaapthee meegenomen. (Waar koop je die zooi???) Piet informeert wel even of dat spul direct werkt of niet. En zeg nou zelf: het is best handig om te weten of iemand een dekentje of een hartmassage nodig heeft nadat diegene ter aarde is gestort na een flinke teug thee, nietwaar? Verder vindt de Nationale Voelspriet dat gezamenlijk tandenpoetsen best wel een intiem moment is en ze dat -zeker op de eerste avond- totaal niet ziet zitten. En het delen van een badkamer op de eerste avond, dat is ook veel te intiem. Manmanman, wat een zeikerd. Ja, ik zou er wel problemen mee hebben als ergens was en ik mijn tandenborstel met drie anderen moest delen en er daarna de badkamer inclusief de wc-pot mee zou moeten uitborstelen, om er de volgende ochtend gewoon weer je tanden mee te poetsen. Which reminds me dat ik m’n tandenborstel voortaan nooit meer in een hotelkamer moet laten staan als de schoonmaakploeg binnenkomt, want voordat je het weet, maken ze de wc schoon met… laat ook maar. 

Bij de overige boeren wordt gelukkig niet zo moeilijk gedaan over met z’n allen in de badkamer tegelijk het ivoor te poetsen. En dus zien we bij Richard vier mensen schuimbekkend in één badkamer staan na een avondje wild spotten op het enorme perceel in Slowakije. En één van de dames leerde tijdens die safari zelfs nog een nieuw woord. “Als je goed kijkt, zie je ook dat er twee albino’s tussen lopen…”, zegt Richard terwijl het gezelschap naar een kudde herten kijkt dat door z’n gewassen struint. “Een al-wat???” Ik weet niet wie het zei, maar ik mag hopen dat het niet de paardenchirurg was.
Op de vraag “hoe zie jij dat voor je?” komen er filmpjes voorbij van Marijke die heel erg aan haar ouders hangt, van Robin die voor de camera zit te klagen dat ze elkaar nog een beetje moeten vinden en komt Marlies er achter dat zij geografisch gezien hier wel goed zou zitten, omdat de meest dichtstbijzijnde paardenchirurgen op zes uur afstand van elkaar zitten. Eentje er precies tussenin zou dus niet gek zijn. 

Bij Kleine Smurf ziet Jasmijn dat er tussen haar boer en de andere vrouwen een ander soort dynamiek is dan tussen haar en Kleine Smurf. En dat vindt ze moeilijk. Verder is er toch dat leeftijdsverschil van 16 jaar hè? Maar ja, dat hoeft in mijn ogen natuurlijk geen probleem te zijn, want Jasmijn is een oud wijf en Kleine Smurf is nog een soort kind. Dan kom je elkaar precies in het midden tegen. Probleem opgelost. Over oud wijf gesproken: die Wendy gedraagt zich alsof ze Haico’s moeder is. En ja: hoe ziet zij het eigenlijk voor zich? Want ze heeft toch een camper en voordat je het weet, is je wijf weg. Met de campert. En de buurman. Maar goed, zij wordt reismoe en wil gaan settelen. Nou… komt dat effe goed uit! Misschien dat zij ook wel weet hoe een oven eigenlijk werkt? Want Kleine Smurf zegt geen keukenprinses te zijn. Dat hoop ik inderdaad ook niet, voor de dames dan. Een keukenprins zou welkom zijn, maar als je op een kerel hebt geschreven en het blijkt ineens een keukenprinses te zijn… vind ik best een dingetje hoor. Ellen besluit gewoon maar even de dingen bij de naam te noemen en eerlijk te zeggen dat ze hem een leuke man vindt. Kleine Smurf ziet zijn gevoel bevestigd, want hij dacht al te zien dat Ellen er best zin in heeft, daar in Denemarken. En daar wordt hij blij van. En als je het mij vraagt, is dat best een leuke combi. Maar ja… niemand vraagt het mij ooit.

  

Bij Bernice is het echt suuuupergezell… NOT! Johan heeft slecht geslapen omdat het vroeg licht werd, Bernice heeft helemaal niet geslapen omdat ze niet weet wat ze moet zeggen tegen al die manspersonen die het universum zomaar in haar huis heeft gegooid en meteen aanvallen aan de ontbijt-trog mag ook al niet, want Ype-Jacob en Yorick willen eerst even een momentje stilte voor het eten. Maar ook na dat momentje stilte blijft er stilte. Bernice doet heur mond helemaal niet open; ze is volledig dichtgeklapt. Die middag wordt er stilzwijgend in de stal gewerkt en daarna wordt er even gezell… eh uitgepuft. De hond van Bernice blaft enthousiast, maar ook die moet zijn waffel houden. Het enige beetje gezelligheid wordt meteen afgestraft. Dan worden de brieven besproken. En de Zweden. Dat het lang duurt voordat Zweden loskomen bijvoorbeeld. Oooooh, is dat het? Bernice is gewoon al veel te lang in Zweden. Het duurt dus nog effe. Hou vol, mensen; over een jaar of zeven is Bernice klaar voor een leuke openingszin.

Bij Clodia is het ook niet echt gezellig als er gegeten wordt. Nee, de mannen in dit seizoen kunnen niet praten en eten tegelijk. Misschien maar goed ook, want dan houdt Clodia ook haar mond. Tijdens het wijnen neemt ze het woord weer. Over haar overleden man. Hij zou blij zijn als zij weer een maatje zou hebben. Ik snap dat ze vol zit van haar man en dat is ook mooi, maar doe dat nou niet al meteen op de eerste avond. Daar is later nog veel meer gelegenheid voor. Terwijl Bob de Boomkweker zich hardop afvraagt waar Clodia nou toch die appelboom van hem heeft gepoot, werpt Paul zich op als daddy-material voor de meiden van Clodia. In alle verhalen van die meiden over hun vader, herkent hij zichzelf. En dan denk ik alleen maar: die wil te graag. De volgende ochtend is er een onderonsje met René in de keuken van Clodia. Ook hij heeft slecht geslapen. En ja hoor: ze wil wel eens weten hoe hij het voor zich ziet. René ziet zichzelf wel in het Franse plaatje. “En jij dan?”, wil hij van Clodia weten. “Ik zie zeker mogelijkheden”, antwoordt Clo droogjes. Jeeeeezusmina!!! Die meid is echt personeel aan het werven.
Over personeel gesproken: Bob de Boomkweker gaat het niet worden, denk ik. Nee, zijn Frans is niet helemaal geweldig. En da’s toch een harde eis voor een baan op de boerderie van Clodia, bleek al tijdens de speeddates. Maar goed, dat weet Bob blijkbaar niet meer, want hij mag met ene Jerome mee op de trekker. Even een korte uitleg: Jerome is Français. Verstaat waarschijnlijk geen druppel Engels. “Jerome! I cum wiz joe!” (Dit soort Engels wil ik niet eens verstaan overigens.) Nou ja, maakt ook niet veel uit welke taal hij spreekt; Jerome zegt toch helemaal niks en dat bevalt Bob de Boomkweker prima. “Mooi, want ik ben toch nog niet in de dag aangekomen.” Jaja. Vaag… Misschien is Jerome wel iets voor Bernice? 

Nou zit ik me net af te vragen hoe ik zou reageren als mijn droomboer (die heb ik overigens al: hij is lesboer) aan mij zou vragen hoe :”ik het voor me zie”. Waarschijnlijk iets als “Nou eh… ik zag je op tv en dacht: leuk! Ik ga schrijven en dan ga ik zorgen dat ik uitgekozen word en dan mag ik lekker op gratis vakantie naar één of ander buitenland en dan kom ik er daar achter dat ik in Nederland nog een leven/werk/kinderen/man/tweedehands zonnevlecht heb waar ik niet bij stilgestaan heb en daar toch moeilijk afscheid van kan nemen zodat ik daar dan lekker moeilijk over kan gaan doen, zodat jij (de boer in kwestie) in elk geval over één potentiële liefde van zijn leven zelf geen beslissing hoeft te nemen.” Zoiets.

Want zo komt het op me over hoor: alsof de boeren deze vraag bewust stellen om van tevoren al mensen van hun eliminatielijstje af te kunnen strepen… Lekker makkelijk!

Boer Zoekt Vrouw, week 4: Logeren!!!

Nou, het feest kan beginnen hoor. Alle dames en heren gaan op pad naar hun boeren.
Bernice woont inmiddels op zichzelf. Dat vindt ze wat stil, maar goed: daar komt dus snel een eind aan, met drie mannen op komst. Die stilte van het op zichzelf wonen heeft ze overigens nog niet heel veel last van kunnen hebben, want ze heeft net voor het eerst de nacht in haar eigen huis doorgebracht. Op het landgoed van haar ouders dus. (Voordeel: de potentiële schoonouders krijg je er meteen bij; hebben we dat maar meteen gehad.) Maar goed, het landgoed moet wel een gigantische lap grond zijn, want als de heren op de boerderie aankomen, worden ze meteen tussen de koeien gegooid om die aan de melkrobot te hangen. Daarna rijdt Bernice met haar hond en de bagage van de heren in haar auto naar huis. Als de mannen eindelijk bij het huis aan komen wandelen, staat Bernice al in de keuken. Conclusie: zeer groot landgoed.


Bij Claudia komen de mannen allemaal met hun eigen vervoer.  De eerste is Bob de Boomkwekert. Hij had een nachtje in een B&B (zonder liefde, that is) doorgebracht en kwam nu met een emmertje bloemen (overdrijven is óók een vak) uit zijn oldtimer gekropen. Claudia is onder de indruk van het vehikel. “Mooie oto!” Ja. Je schrijft auto, maar Claudia zegt dus oto. Met een o. En dan denk ik: waarom???? Iets in mij zegt dat ze dus helemaal geen Claudia heet, maar Clodia. Goed, terwijl Bob en Clodia zitten te keuvelen, druppelt ook de rest binnen. Eerst René en daarna Paul (Pol). De dochters worden er meteen bijgehaald en daarna moet er gewerkt worden. Melken in je eigen, gepersonaliseerde Boer Zoekt vrouw 2023-polo. (Of is dat dan eigenlijk weer een paulo? Heel verwarrend, dit.) Na het kalfjes voeren wordt er over koetjes en kalfjes gepraat. Of nou ja, koetjes en kalfjes… de sollicitatieprocedure wordt weer opgestart door Clodia. Want ja… hoe ziet bijvoorbeeld zo’n Paul dat voor zich, hierheen qua afstand en zijn werk? Als Clodia haar antwoord heeft, besluit ze dat het tijd is om te koken. “Zo, de wijn is op; eerst maar even kokkerellen daarna kunnen we verder kletsen. Of is er nog meer?” Bob haakt even in dat het zojuist gevoerde gesprek nogal klinisch op hem overkomt. Het gaat toch om het gevoel? En hij wil ook weten of Clodia zich alweer open kan stellen voor de liefde, zo drie jaar na het overlijden van haar man. Hij heeft best een punt hoor, maar ik had dat zelf wel effe iets eerder willen weten voordat ik dat teringeind in m’n oldtimer met een emmer bloemen aus Holland was komen rijden.


Over gevoel gesproken: Piet. Heeft geen gevoel voor het laten garen van zijn lasagne. Hij is een tikkie afgeleid door zijn drie vrouwen, waardoor hij een prachtige zwarte lasagne op tafel kon zetten. Geeft niet hoor; Gea heeft de overvolle koelkast nog verder volgepropt met haar eigen cholesterolarme spullen, dus eten zat. Eugenie is onze nieuwe Nationale Voelspriet, want in zij krijgt het voor elkaar om de woorden ‘gevoel’ en ‘voelen’ in elke zin te proppen. Die zit al hoog in mijn irritatiezone. Het valt Piet ook op dat zij heel erg de aandacht vraagt, wat er misschien bij Anke voor zorgt dat zij zich op de oppervlakte houdt. Eugenie -uiteraard gevoelig voor prikkels, maar zelf de meeste prikkels uitdelend- loopt vrolijk rond in kleding met vlinders erop. “Waarom denk je dat ik iets met vlindertjes aan heb? Het voelt voor mij als liefde op het eerste gezicht!” Zucht. Heel vermoeiend dus. Denk niet dat zij heel erg lang in Duitsland zal blijven…

Richard heeft z’n flat geverfd. En dat valt op. Ook de binnenkant is een tikkie opgepimpt: het lijkt zowaar op een huis en het veld met paarse bloemen dat ervoor in bloei staat, maakt het uitzicht een stuk prettiger. Maar dat alles maakt blijkbaar niet al te veel indruk. Want wanneer de drie ladies er bijna zijn, roept er één: “Kijk! Een ding zonder dak! We zijn er!!!” Ondertussen staat Richard zich al de hele tijd vertwijfeld af te vragen wat ie nou toch eigenlijk met een courgette en een aubergine moet doen. Want ja, er komt een vegetariër logeren en dus moet je ineens dit soort rare groenten in huis halen. Er volgt een rondleiding, maar die stopt al snel wanneer het vliegtuigje wordt ontdekt dat op het erf staat. “Doet ie het nog???”, klinkt het enthousiast. Blijkbaar wel, al is het ding al een tijd niet meer de lucht in geweest, omdat er eerst spinnewebben moeten worden verwijderd voordat er iemand in durft te gaan zitten.  Wel handig als Richard de eerste vrouw weg stuurt: kan hij haar zelf even op het vliegtuig zetten.

En dan Kleine Smurf. Die is een minicamping begonnen (dat dacht ik al vóórdat Yvon dat in de uitzending zei), want er komen twee dames met hun eigen huis op wielen naar Denemarken toe. Wendy heeft daarvoor zelfs haar negenjarige dochter tijdelijk dakloos gemaakt. En onderwijsloos, want ze geeft normaal gesproken thuisonderwijs. Of camperonderwijs, in dit geval. Want je moet van het leven leren en niet alleen uit boeken, vindt Wen. Gelukkig krijgt je dochter zo ook veel interactie met haar klasgenootjes om zo haar sociale vaardigheden een beetje bij te scha… oh wacht. Laat maar. Jasmijn wordt erg blij van de lach en de ogen van Kleine Smurf, maar ze vindt het wel lastig dat er andere dames zijn. Voordeel is dat zij waarschijnlijk wel gewoon in het huis van Kleine Smurf logeert. De tweede trailerdame, Ellen, voelt Kleine Smurf tijdens het melken even stevig aan de tand over zijn liefdesverleden. Nou, dat bestaat niet. Hij kwam niet verder dan datingapps en schrijven en van zoenen is het nooit gekomen. Ellen van de cursus zoenen voor dummies staat klaar om haar eerste les te gaan geven. Sterker nog: ze bespringt hem nog net niet in de melkput. Over thuisonderwijs gesproken…

Boer Zoekt Vrouw, week 3: de dagdates.

Als ik de dagdates -en dan bedoel ik ook alle dagdates- van elke boer in elk seizoen ooit met één woord moet beschrijven: cringe. Of nog beter: megacringe. Elke keer weer krijgt de productie het voor elkaar om groepjes van zes volwassen mensen compleet infantiele dingen te laten doen.

Neem nou de dagdate van Haico, a.k.a. Kleine Smurf. We beginnen met een taartproeverij. Dat is gewoon ongegeneerd taart in je murf duwen tot het je oren uit komt. Kleine Smurf observeert ondertussen en het valt hem op dat vooral Jasmijn en Nouk wat stiller zijn. De anderen treden volgens hen meer op de voorgrond en dus gaat Jasmijn alleen aan een tafeltje zitten en gaat Nouk nog zuiniger kijken. Ik wist niet dat dat kon, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Bij het pingpongen worden ze wellicht iets losser. Ja, pingpongen. Het kan nog erger hoor: er wordt een doe-het-zelf circus uit de kast getrokken. Eerst allemaal een bordje op een stokje laten draaien (wat een gekut; ik had toen ik een jaar of acht was ook zo’n stokje met een bord en zo moeilijk is het heulemaol nie!) en daarna gezellig “bonden” op het slappe koord. Kleine Smurf haalde nog wel even een klein trucje uit bij het draaien van de bordjes door zijn bordje spontaan op Nouk haar voorgeveltje te laten vallen. Had ie wel een excuus om de boel daar even te keuren. Blijkbaar beviel het Kleine Smurf niet genoeg, want als hij zijn keuze moet maken, maakt hij die voor de stille Jasmijn en de twee trailerladies Ellen en Wendy. Nouk kijkt nóg zuurder dan voorheen. En die stille Jasmijn valt achteraf ook best mee, want zij stelt wel als enige de vraag wat er nou onder dat lapje op Kleine Smurf’s hoofd zit. Nou, niet veel dus. Daarom juist dat lapje.

Over stil gesproken: als Bernice niets zou hoeven zeggen, dan deed ze dat ook niet. Stiekempjes dodelijk verlegen. Terwijl al die kerels in een klimparcours stuk voor stuk helemaal weg zijn van haar, denkt zij alleen maar: hoe moet ik in Godsnaam met die gasten flirten? De lunch bestaat uit een tosti-challenge (WTF???) en er wordt weinig gezegd, want ja… hé… er wordt gegeten hè? Af en toe vragen de mannen maar eens iets aan Bernice, omdat ze zelf geen vragen stelt. Na de lunch moeten er foto’s worden gemaakt. Van elkaar. En stoere foto’s, dus poseren voor een half ingegraven Land Rover. In een klimparadijs. Stoer! Zelf vindt ze poseren maar niks en dat laat ze merken ook. “Ik sta er altijd zo lelijk op! Ik heb ook geen goede kleding aan! Vreselijk!” Bernie, schat: je komt op tv in dit kloffie. En dan maak je je druk dat dit geen goede kleren zijn voor een foto??? Doe normaal!
Tijdens het keuzemoment durft ze amper te kijken terwijl ze schuchter zegt dat Yorick, Ype Jacob en één van de twee Johannen mee mogen naar Zweden. Geen idee welke van de twee Johannen overigens. 

Richard gaat indoor mountainbiken met zijn harem. En zijn harem is weg van hem. Termen als: leuk, lief, relaxed, fijne humor vliegen in het rond. Hij vertelt ondertussen dat hij een eigen soort Slowaaks heeft ontwikkeld: zo noemt hij een spiegel vrij vertaald een “knappe vrouwenmachine”. Marlies is niet bezig met een knappe vrouw te zijn; zij klaagt over het feit dat ze een rode harses heeft van het sporten en dat komt helemaal niet uit op een eerste date. Hij zou wel eens andere ideeën kunnen krijgen… Na het mountainbiken en de lunch volgt een mime-workshop. Jezus, wat erg. Maar Ries ondergaat het allemaal maar en dat bevalt Robin wel (die wordt het hoor; let op mijn woorden!). Marijke en Doreen merken dat er oogcontact is en volgens Marlies (type grijze muis met rood hoofd dus) is er flink geflirt. Of nou ja, dat deed hij wel met iedereen, moet zij toegeven.
Ik zet m’n geld hier op Robin, Daisy en Doreen, maar Ries luistert niet naar me. Hij kiest wel Robin uit, maar ook Marijke en -komt ie- grijze muis (met rood hoofd) Marlies. Die had ik dus effe niet zien aankomen.

Bij Claudia moet er eerst gewerkt worden voordat er gegeten kan worden. Dus eerst “de boer op” om dunne lullen te steken. Oh sorry, ik bedoel natuurlijk asperges steken. Dat is een soort peensjorren. Hier in huize ik-ben-getrouwd-met-een-wiskundeleraar is dat synoniem voor worteltrekken. Paul heeft zichzelf tot zijn volle tevredenheid in hetzelfde pad geposteerd als Claudia. Je weet maar nooit waar dat goed voor kan zijn. Als er genoeg asperges gevangen zijn, kunnen de heren de keuken in. Zij gaan aan het werk om allemaal één bepaalde gang met asperges te bereiden en Claudia loopt er tussendoor om iedereen een beetje in de smiezen te houden. Lees: ze staat bij iedereen op de vingers te kijken en voorziet de heren ongevraagd van commentaar. Ondertussen laten de heren voor de camera weten wat zij denken over de dame in kwestie. René houdt het kort: hij vindt dat ze mooie bruine ogen heeft. Paul ziet dat Clau zoekende is: want ja, waar doet ze wijs aan, hè? Jan Willem spant de kroon en gaat meer dan uitgebreid in op het verschijnsel Claudia: hij wordt stil van haar liefdevolle energie. Zijn hart wil open en zijn hart wil verbinden met die energie. Hij zingt ook tijdens het koken. “Ik heb echt gevoelens. “Hij gaat janken!!!!”, hoor ik naast me. En ja hoor: Jan Willem wendt zijn hoofd af en trekt met zijn lip. Het scheelt niet veel.
Claudia wil een beetje hulp bij het maken van haar keuze en vraagt of de heren het wel zien zitten, met haar in Frankrijk. “Als iemand nou minder enthousiast is, dan kan ik daar rekening mee houden.” Maar ja… niemand twijfelt. Dan toch maar zelf kiezen. En dus reizen Paul, René en Bob (de boomkwekert) volgende week af naar Frankrijk. Jan Willem is oprecht teleurgesteld, want hij had zo’n goed gevoel. Ja joh, whatever. Nou ja, het kan altijd nog erger. 

Zoals bij Piet. Piet bakt pot met vijf vrouwen. Maar een praatje pot is er niet bij; de vrouwen keuvelen en Piet zit erbij en luistert tevreden. Maar ja… vrouwen in datingprogramma’s willen dat mannen vragen stellen. Dat willen ze namelijk sinds Petri is opgericht. Je weet wel: Het IJsblok uit B&B vol liefde. Ondanks dat hij weinig vragen stelt, vinden de vrouwen ‘m toch wel helemaal geweldig. Anke is weg van zijn grote handen en Eugenie die ziet een klein jongetje in Piet. Lunchen gebeurt op het water, op een deel van de Elfstedenroute. Even later vloeit de champagne en komt de pot met zelfverzonnen vragen tevoorschijn. “Hoe verras je iemand als je vlinders hebt?” “Ehhhh… ja, met bloem’n?” Op de vraag of hij al kriebels heeft voor iemand, moet hij bevestigend antwoorden. Maar hij zegt natuurlijk niet om wie het gaat. Eugenie weet het zeker, want ze heeft oogcontact gehad. Maar Adrie weet het ook zeker, want het voelt gewoon goed. En vorige week tijdens de speeddates heeft ze Piet verteld dat hij gewoon bij haar hoort. Dat Piet het effe weet. En de Duitse Anke wil verbinding maken en het leuk hebben. Spazieren!!!
Voordat Piet zijn keuze maakt, schrijf ik de namen van de vrouwen die hij gaat kiezen, al op. En ja hoor: ook nu weer helemaal goed.
Piet heeft dus niet verrassend gekozen voor Anke, Gea en Eugenie. Tja, dat valt een beetje rauw op het dak van Adrie. Ze draait zich om en loopt in tranen weg. Hup, Yvon er achteraan. Zo jammer dat de camera niet volgde, zei deze ramptoerist. 

Boer Zoekt Vrouw, week 2: de speeddates.

Zijn het nou speeddates of is het een vleeskeuring? Ik hou het maar op een speedy vleeskeuring, want we hebben maar vijf minuten de tijd om te keuren natuurlijk. Piet is als eerste klaar, want van zijn tien dames hebben er drie koudwatervrees gekregen. Dus zijn er zes aanwezig en ééntje zit er in haar laptop. Net als die ene date van Bernice. Voor de rest is iedereen vleselijk aanwezig. Of vreselijk aanwezig, dat kan ook. Zoals die ene kerel die bij Claudia zit. Met z’n yogaboek voor koeien. Of die andere, die ging zitten zeiken over het feit dat zijn sterrenbeeld zo goed samenvloeit met de hare. Die twee gaan we in elk geval niet terugzien, want zij hebben de sollicitatieprocedure van Claudia niet overleefd. Ik hoor je denken: yogaboek voor koeien? Eh… ja dus. Maar dat was het gekste nog niet, want naast de gebruikelijke bossen bloemen, bonbons en zelfgebakken appelkaneelcake, is er zelfs één die – overigens ook voor Claudia- een heuse appelboom naar boven sjouwt. Bob werkt namelijk bij een boomkwekerij. Nou, het is maar goed dat ik niet meer hoef te daten, want als ik iets van mijn werk mee zou nemen, dan is dat niet echt bevorderlijk voor de feestvreugde, zal ik maar zeggen.
Claudia is dus niet gevoelig voor “spiritueel sterrenbeeldgeneuzel”, want die twee “spiruwele” mannen worden allebei naar huis gestuurd. René (ervaring op de boerderij), Marcel (wil ook helpen met de administratie), Paul (moest van zijn dochter schrijven), Jan-Willem (die een soort bosje droogbloemen met een houten lepel als schep had meegenomen) en Bob (de boomkwekert) mogen volgende week terugkomen voor een assessment. Ja, zo heet dat tegenwoordig in de sollicitatiewereld.

Waar Claudia haar mannen beoordeelt alsof ze hun toekomstige werkgever is, gaat het er bij Piet allemaal iets relaxter aan toe. Piet heeft geen last van zenuwen, Piet is gewoon Piet. De dames vinden het allemaal best wel een dingetje en dus is er een praatspelletje op tafel gegooid om zo de tijd een beetje te doden, terwijl Piet zich met een andere dame bezig houdt. De vragen die op de kaartjes staan zijn van het  kaliber “Waar kan ik jou midden in de nacht voor wakker maken?” En ja hoor, er zit er natuurlijk altijd één tussen die meteen de antwoorden geeft die je niet wilt horen: “Als Piet aan m’n bed staat!” Brrrr… Volgende vraag. “Wat is je favoriete plekje op de boerderij?” Weer is het raak: “De hooizolder natuurlijk!!!” Hou op met me, hoor!
Nou goed, Piet hoeft er maar twee teleur te stellen en dat betekent dat Anke (ja, overeenkomst, want zij is Duits en hij woont in Duitsland), Adrie (“Ik zag je en dacht: jij past gewoon bij mij!”), Eugenie (“Ik voelde zo jouw verlangen naar een partner aan”), Ingrid (dat was die in de laptop volgens mij) en Gea (“Jij wilt ook opa worden?”) volgende week met hem op dagdate mogen. Over die Gea nog even: haar openingszin over dat opa worden zette me wel aan het denken. “Jij wilt óók opa worden?” Hoezo, óók? Wil jij dan ook opa worden? Dat kan tegenwoordig, maar is dat dan eerlijk tegenover Piet? Dat zijn dan van die dingetjes die dan een eigen leven gaan leiden in mijn hoofd hè?

Bernice heeft tien mannen op laten draven, die allemaal kennis met haar komen maken in een Amsterdamse manege. Oh nee, ook zij had er één via de Zoom, maar de rest liep voor haar de paardenbak in. Kunnen ze alvast een beetje wennen. Er zitten twee Johannen bij, waarvan er één een dierenarts in de dop is (altijd handig, als boerin) en de andere een oude bekende (altijd handig; hoef je elkaar niet meer te leren kennen). Ene Victor spreekt al Svenska (Zweeds. Ook altijd handig; zij boert immers in Zweden) en met Xander, Ype Jacob en Heine (“Leuk Famke!”) kin sy Frysk prate. (Altijd handig; als ze in Zweden toevallig Nederlands verstaan. Om dan Fries te spreken dus. Denk ik.) Nou goed, Victor, Ype Jacob, Yorick en de beide Johannen mogen nog even verder dromen van een leven met Bernice, want uitgenodigd op dagdate.

Richard maakt het eigenlijk geen klap uit wie er bij hem op de boerderij komt, zolang ze maar lang haar heeft. En dan bij voorkeur blond lang haar. Hij heeft in de brieven met diverse kleurtjes wat aandachtspuntjes gearceerd. Dat zijn zaken waar hij tijdens de eerste vijf minuten van een potentieel leven samen even dieper op in moet gaan. Klinkt een beetje alsof hij redenen zoekt om iemand af te wijzen, maar goed. Zo wil hij bijvoorbeeld van Marijke weten hoe dat nou zit met die familie van haar. Want zij schreef dat haar familie belangrijk voor haar is en dat wordt wel lastig als je in Slowakije zit. “Nou, dan ga ik niet meer elke week.” Problem solved. Robin vindt zijn onbevangenheid erg leuk en hij is ook wel gecharmeerd van haar. Ze is minder gecharmeerd van het Slowaakse eten en dat brengt het gesprek op haar afkeer van vlees. Ze is vegetariër en dat stond niet in de brief. Want dat had Richard anders wel van een kleurcode voorzien. Ai, probleem. Tegen Yvon vertelt hij waar de schoen wringt. “Ik zie geen vegetarische toekomst.” Ehhh… wadde? Want hij maakt zijn zuurkoolschotels met gehakt. “Maar dat heeft toch niets met de liefde te maken?”, merkt Yvon terecht op. Daar zat wel wat in. Ik pleur even later helemaal van de bank wanneer hij zelf tegen Daisy zegt geen vis te eten. (Waar ik me op zich alles bij kan voorstellen.) Wat nou als Dais wel een viseter is? Dat kan nooit goed aflopen, vrees ik. Nou ja, de woorden van Yvon hebben wel effect gehad, want zowel Daisy als Robin mogen volgende week mee, net als paardenchirurg Marlies, familiegek Marijke en de iets minder blonde (alhoewel; dit is gewoon donkerblond) Doreen.

En dan onze Haico. Haico is (zo zien we na dertig zoenen bij de eerste kennismaking met zijn 10 vrouwen) niet al te groot en heeft ook nu weer een lapje over zijn hoofd. Dat maakt dat ik hem eigenlijk gewoon als een soort smurf zie. Ligt vast weer aan mij.
Haico zit als een soort dodelijk verlegen Hobbit in een houten huisje op zijn dates te wachten. En iedereen krijgt hetzelfde te horen: “Als je vragen hebt, mag je ze stellen.” Toch fijn hè, dat dat mag… Verder valt het op dat er een aantal dames een soort dresscode hebben afgesproken: geheel in denim. De bloednerveuze Denise ziet in Kleine Smurf een soort knuffelbeer en is nogal onder de indruk dat hij nog nooit een relatie heeft gehad, wat Kleine Smurf weer het idee geeft dat zij een brief uit medelijden schreef. Hier scoor je geen punten mee, jongen… Verder zien we de zus van Ozzy Osbourne aanschuiven (Marike zonder e) en komt Digna voorbij, die met haar voorhoofd tot aan het plafond komt. Dat kan twee dingen betekenen: of haar voorhoofd is hoog, of het plafond is laag. In elk geval is het huisje aan Kleine Smurf aangepast. Ellen en Wendy zijn allebei met camper en hond gekomen en met Gerlinda moet een hartig woordje over het geloof worden gesproken. Het geloof is voor haar heel belangrijk en een gelovige man zou zij wel fijn vinden. “Nou, dat ben ik niet.” Ik dacht dat dit het einde van het gesprek zou zijn, maar Gerlinde geeft nog niet zo snel op. “Maar je staat er wel voor open?” Kleine Smurf wil zijn antwoord een beetje aardig laten klinken en zegt: “Als ik ja zou zeggen, zou ik liegen.” Dat moet genoeg zijn voor Gerlinda, want liegen mag niet van de Heer. Maar nee hoor: ze houdt nog steeds een voet tussen de deur: “…maar dat kan dus nog veranderen?” Pffff… Vermoeiend.
En dan Nouk. Die zit erbij met een heeeeel merkwaardig trekje om haar mond en alles in haar houding zegt: wat mot je nou, joh? Smurf… De minachting druipt er vanaf.
Ondanks dat mag ze volgende week mee op dagdate en daar is zij toch wel heel erg blij mee. Melanie (in denim) mag ook mee. De volgende drie vullen de husband en ik al voor Kleine Smurf in: Jasmijn en de trailerladies Ellen en Wendy. En ja hoor… klopt weer als een zwerende vinger.
Gut, we moeten er toch eens geld op gaan inzetten.