Stomende speeddates

De speeddates vinden dit jaar op het spoor plaats, in een stoomtrein. En er is iets raars aan de hand. Er hangen meer dan vijf wagons achter de stoomlocomotief, maar er zitten maar vier boeren in de trein. Eén boer per wagon. Alleen Steffi zit als enige niet in de trein. Zij zit, ver weg van iedereen, in een weiland. Geeft je toch te denken, hè? Wat is er met Steffi aan de hand? Ik denk zelf dat Steffi stinkt. Ja, ze is tenslotte horsefucker… (En even tussen jou en mij: heb je wel eens iemand geroken die net uit een manege komt? Okee, dan heb ik m’n punt gemaakt.)
Steffi is verder wel leuk hoor. Dodelijk verlegen en onzeker en de eerste twee dates verliepen nou niet echt soepel. Hans heeft het tegen haar over “een stukje humor”. Daar moet ik dan eigenlijk altijd spontaan een stukje van kotsen. De date met Peter (met wie ze trouwens wèl een mooi ANWB-stelletje vormt), verloopt helemaal rampzalig. De vijf minuten lijken wel vijf uur te duren. Na een halve minuut zijn ze al uitgeluld. Awkward. Als de stoomfluit gaat, zegt hij: “Hè… beginnen we net lekker op dreef te komen…” Maar net als tijdens het lezen van de allereerste brief wordt Steffi gaandeweg een stuk losser. Zelfs zo erg dat ze één van haar mannen aan een vleeskeuring onderwerpt. Hardop. Terwijl hij net bij haar vandaan loopt. Nee, met Steffi komt het goed!

Jaap is ook zo’n date-maagd. Sterker: Jaap heeft nog nooit een vrouw van dichtbij gezien, even zijn directe familie buiten beschouwing gelaten. Wel knap dat je al van verre kunt zien wie er voor Jaap komt. Allemaal toch een beetje van die meutige types. Jaap is de man van de tegeltjeswijsheden. “You’ll never get a second chance for a first impression” is er bijvoorbeeld zo één. Maar ook het nu al legendarische “‘Je hoeft echt niet zenuwachtig te zijn, want ik ben zelf nog tien keer zenuwachtiger!”, waarop vriendjelief concludeert dat Jaap alles bij elkaar dus honderd keer zenuwachtiger is. Scherp… Ook een mooie naar aanleiding wat Marjan in haar brief had geschreven: “Jouw kwetsbaarheid laat me mijn eigen kwetsbaarheid zien”. En wat een conversaties ook… “Ben je wel eens op Pinkpop geweest? Stond volgens mij jouw bandje, Earl Jam…” (Geen spelfout!) Jaap was geweest en had inderdaad Pearl Jam gezien. “Ben jij wel eens geweest?” Nee dus, maar het stond wel op haar lijstje. Zo zag ze er niet uit, overigens. Of Marilyn. “Heb je toekomstplannen?” “Tot rust komen…” Gaaaap.
Jaap kiest als eerste Gaby. Yvon reageert met “Da’s ook schrikken!” Dat vonden wij, de bankzitters, ook. Maar Yvon bedoelde het vast niet zoals ik het wilde horen, heheheh… Als derde kiest Jaap voor Marian. Met een i. Marjan met een j op rij twee veert op en begint te lopen terwijl ze kirt: ”Ik???” “Nee, jij niet! De voorste.” Marian met een i staat op en loopt gelukzalig richting haar boer. Maar ook Marjan met een j heeft mazzel mag uiteindelijk toch mee naar de dagdates.

Champignonbabe Michelle heeft een zwak voor mannen met (beginnende) baardjes. Maarten zegt van stoere dieren te houden. Op de bank wordt druk gespeculeerd: vriendjelief heeft onder andere slangen, spinnen en hagedissen, dus we verwachten wel het één en ander. Maar dan blijkt dat een grote hond al stoer is. Oooooh… Is dat alles? Stefan is een “bietje spiritueel”, wat dan weer mooi uitkomt, want Michelle werkt met energie. En tenzij dat niet gewoon zon- en/of windenergie is, is het dus gewoon vaag. En Ruud heeft eigenlijk alleen maar over Babi Pangang geschreven in zijn brief. Maar die springt dan wel weer heel leuk uit beeld nadat ie gekozen is.
Yvon merkt op dat Michelle zich niet echt heeft blootgegeven (even afgezien van haar decolleté). Nou vind ik uit de kleren gaan in een trein op tv tijdens de eerste date ook wel een tikkie ver gaan hoor, maar dat ligt natuurlijk voor iedereen anders. De champignonbabe maakt zich alleen maar druk over het feit dat er eigenlijk geen enkele Brabo tussen zit. Wat de rest van het land dan weer niet erg vindt, want Braboslullenallesaanelkaar. EnzeddegetweeBrabosbijelkaardanzijnzehelemaalniemeertevollege, widdewel?

Wim heeft het helemaal naar z’n zin in z’n wagonnetje. Voordat de speeddate echt van start gaat, wordt er nog niet gepraat, maar wel veel naar elkaar gegluurd. Hij heeft dan ook een berg giebelende meiden uitgezocht die al voor de speeddates gezellig met elkaar 30 seconds aan het spelen zijn. Wacht maar meiden, de tijd dat jullie alleen maar jaloers naar elkaar kunnen kijken en elkaar onder de grond willen stoppen om aaltjes te zoeken, komt nog. Marit geeft een mini-campertje cadeau. Symbolisch. “Kunnen we lekker een tijdje mee weg.” De camper is het probleem niet. “Je schrijft op een boer, muts. Die heeft geen tijd!!!”, zeg ik. En dat zegt Wim ook. Toch mag Marit volgende week mee op dagdate. En laat hij een Dionne Stax-lookalike op de bank zitten. Er heeft er ook één postmoderne theologie gestudeerd. Wim reageert. “Posttraumatische theologie???” Ai… opletten, jongen. Het gaat ook even fout bij Janke-Trientsje, wanneer Wim zegt dat hij blij is dat ze de moeite heeft genomen om uit Friesland te komen. “Gelderland.”, zegt ze koeltjes. Ach, het zullen de zenuwen wel zijn…

En dan Marnix, de seizoenshork. Nu al. Werd meteen door alle boeren aangesproken op zijn afkeer van paajdenmeisjes/voorkeur voor paajdenmeisjes. Volgens één van de paajdenmeisjes ligt het anders. “Je hebt paardenmensen en mensen met een paard.” Ja. Maar volgens mij vooral paarden met een mens. Hij heeft trouwens wel de meest wonderlijke openingszin ooit: “Hoe koud zijn je voeten?” Dat is natuurlijk gewoon een excuus om legitiem te kunnen voetjevrijen. De dames hebben ook bijna allemaal wel een mening over het feit dat Marnix eigenwijs is en 99 van de 100 keer zijn gelijk wil halen. Nou dames, succes! Het wordt een hele kluif, vrees ik. De seizoenshork laat meteen zien wat voor vlees de ladies in de kuip hebben als hij aan het eind van de speeddate iedereen een bos bloemen overhandigt met de woorden: “Dit is de eerste en laatste bos bloemen die je ooit van me krijgt.” Ik had de bloemen meteen achter z’n huig gepropt. Met een vleesvork.
Het keuzemoment beschrijft hij met: “doodgaan hebbie geen last van, maar dit is echt erg!” We leven nu al mee met Willemijn, Bertine, Janneke, Joany en Sylvia. Sterkte, meiden. Jullie zijn heldinnen!

Dus. (Je gaat Duppie bijna missen hè?)

Ik zag op Twitter iemand die de aflevering van gisteren in drie woorden omschreef:
Paardenmeisjes,
Paardenbek,
Paardenlul.

Aan jullie om het in te vullen…

Tot volgende week!

Advertentie

Boer Zoekt Vrouw 2018-week 1: You’ve got mail!!!

Vrinden, ik heb in het voorjaar (dat is ongeveer hetzelfde jaargetijde als nu: strakblauwe luchten, lekkere temperaturen en alles wordt weer groen, maar dan vóór die tyfushitte) net na de voorstelronde van de nieuwe boeren een aantal voorspellingen gedaan.  (Nalezen kan hierrrr>>> https://annekedejong.wordpress.com/2018/05/14/ach-de-liefde/ ) Eens even kijken wat daarvan uitgekomen is…

Ten eerste de voorspelling dat Michelle (die champignonbabe) de meeste brieven zou krijgen. Klopt ten dele: ze kreeg van de vrouwen de meeste brieven: 326. En daarmee staat ze van alle boeren dit jaar op de tweede plek, want Wim (die krullenbol met het “hapertje”) kreeg er zeven meer. Nek-aan -nek dus. Michelle’s mannen werden aan de lopende band aan haar gepresenteerd: in kratjes op haar eigen lopende band dus. Gelukkig kreeg ze hulp van zussen, een vriendin en Mrs. Slowcombe, met paars haar.

Dan voorspelde ik dat Marnix heul veul brieven zou krijgen van “paajdenmeisjes”, waar ie overigens een hekel aan heeft. Wat ik dan wel weer begrijp, omdat (enkele uitzonderingen daargelaten) hij precies zegt waar het op staat: die knol komt al-tijd op nummer één. Misschien sloeg daar de tekst op z’n t-shirt op: “Ik vind het Mar-nix”. Het is tenslotte Boer zoekt Vrouw. En geen Paard zoekt Vrouw. Wel Vrouw zoekt Paard. Of liever: Vrouw zoekt Paardenstalling.
Wat ik dan weer niet begrijp, is dat hij uit de 75 vrouwen er tien uit heeft gepikt, waarvan weer zeven met een paajdenfetisj. Hmmm… Hij gooit z’n principes wel heel snel overboord. Overigens, leuk weetje: Marnix is de zoon van De Kneet. Even voor de jeugdige meelezertjes: Dat is de bijnaam van Gerrie Kneteman, een ons ontvallen wielrenner uit de tijd dat wielrenners nog gewoon met een petje in plaats van een helmpje op en gewoon op spierkracht in plaats van chemicaliën en/of geleend bloed heel erg hard konden fietsen.

Enniewees, Yvon ging dus gisteren “de boer op” (NIET doordenken!!! Stelletje vunzen…) en ging eerst langs bij Saskia de geitenboerin. Die van onder andere de kleinigheidjes. (Nu wel doordenken. Woordspeling-alert!) Saskia is een 53-jarige weduwe die op haar 17^e haar laatste date had. Haar zus en haar vriendin zijn opgetrommeld om te komen helpen bij het maken van een selectie. De opbrengst: 9 brieven. Dat wordt overwerken, dames… Bartho (een enorme snor met een man eraan), tevens geitenboer, had een presentje bij z’n brief gedaan. Geitenkaas… Nou, zo origineel had ik ‘m zelf niet kunnen bedenken. Ik zie het aan en dank God op m’n blote onderdanen dat er geen geur-tv bestaat. Geitenkaas in de post. In deze zomer… Awwwwww…
En nee… heel raar misschien, Saskia is niet door. Ik had haar zelf iets hoger dan negen brieven ingeschat, maar goed: ik zoek dan ook geen vrouwelijke geitenboer.

Dan is het de beurt aan Wim, op z’n inmiddels volgegroeide “mooie hoopje klei” in Flevoland. (Wat is er trouwens -behalve de Goliath in Walibi- mooi aan Flevoland?) Wim krijgt dus 333 brieven van allerlei dames. Van Marit, van Marieke, van Maula eh… Paula die van aardappels houdt. En speciaalbier. En van haar pukkels uitknijpen. En van… laat maar. Ach, die Wim. Hij heeft wel wat eisen wat betreft de leeftijd van de te kiezen ladies. Minimaal 22 jaar. En het mogen ook geen hele oude vrouwen zijn. Als Yvon informeert aan welke leeftijd hij dan denkt, antwoordt de 28-jarige kleuter dat dat vrouwen van boven de 35 zijn. Waarop elke vrouw boven de 35 spontaan “WAAAAAAAT???” riep. Ik heb jullie wel gehoord. Door mijn eigen geschreeuw heen…
Hij vindt er uiteindelijk tien “binnen the range”. Ze zijn allemaal tussen de 22 en de pensioengerechtigde leeftijd van 30 in. Knap hoor…

Melkveehouder Wilfred van (echt waar!!!) 43 had zichzelf iets hoger ingeschat wat betreft het aantal vrouwen dat een brief schreef: het waren er maar zes. Ai… En van die zes had Yvon er alvast twee op de boerderie verstopt voor een soort agrarische variant van First Dates. De eerste met Sabine, bijnaam Zonnetje, in de stal tuss’n de koei’n. Het werd een soort sollicitatiegesprek, want Sabine vertelt bereid te zijn om te helpen op de boerderie. Ze mag als beloning meteen aaien. De koeien, welteverstaan. Na afloop informeert Yvon hoe het ging. “Jaaaaa, was wel gezellig met Sabine, maar…” Niet zijn type. Hij mag vervolgens op zoek naar Laurette voor een date bovenop de suikerbieten. Romantisch… Laurette heeft een aardigheidje meegenomen van Kos. Ouzo. “Ik weet niet wat dat is.”, zegt Wilfred. Hij was nog nooit daar geweest, dus weet ie niet was Ouzo is.
Eén ding. Ik ben nog nooit in Amerika geweest. MAARIKWEETTOCHECHTWELWATEENHAMBURGERIS!!! Sorry. Ik liet me even gaan.
Na afloop stelt Yvon wederom de vraag hoe het ging. “Jaaaaa, was wel gezellig, maar…”
Jemig Wilfred… dan blijven er nog maar vier over. Zo kom je natuurlijk nooit van die singlevakanties af…

Jan, met z’n 60 jaar de oudste van het stel, krijgt 33 brieven van Yvon uit haar tasje. Het zijn er niet genoeg om gevolgd te worden, maar dat vindt Jan niet erg. Wij ook niet, want ik denk dat Jan de hork van dit seizoen zou zijn geworden. Tikkie streng en dat komt op een gegeven moment tijdens de logeerweek toch boven drijven. Gevolg: jankende wijven, drama… pfff. Aan de andere kant: vinden we ook wel leuk uiteindelijk. Denk maar aan Aad van een paar jaar geleden. Hmmmm… stiekem toch wel jammer.

Rudie wordt ook niet verder gevolgd. Vind ik niet zo verrassend hoor. Met z’n minimalistische inrichting. Lees: geen inrichting. Ik voorspel drie brieven; het zijn er uiteindelijk negen. Hij leest een brief van een dame die graag hout wil hakken voor de open haard, en Rianne kookt en bakt graag en dat geeft blijkbaar de doorslag. Onder het toeziend oog van tante Yvon en de rest van de natie, belt hij Rianne op. Bijna per ongeluk maakt hij een afspraak voor z’n eerste date. En aan het eind van de aflevering zien we een glimp van hoe de kennismaking verloopt tussen Rudie en Rianne. Hier op de bank hebben we spontaan even een Boertje Herman-momentje: “Goh, wat ze allemaal niet kunnen hè, met make-up…”

De 49-jarige bloemenkweker Jaap verwachtte zelf een stuk of tien, twintig brieven te krijgen. Want “dan was ik al blij geweest.” Hij blijkt te bescheiden, want het zijn er uiteindelijk 48. En ja, hij is door.
Ene Stefanie begint haar brief met: “Hallo Jaap. Of is het boer Jaap?” Urghh… Zou wat zijn als we allemaal ons beroep voor onze voornaam kregen. Nou trek ik dat wel met juf Ank, maar pornoster Bobbi klinkt dan toch weer heel anders hè? Maakt niet uit verder, zus Tineke is geëmotioneerd en z’n ouders vinden alles geweldig. Moeders zegt tegen Yvon dat Jaap hier ook weer zelfvertrouwen van krijgt. Waar. Jaap. Bij. Staat. Awkward…

Dat brengt ons bij nog iemand met weinig zelfvertrouwen: Steffi, who fucks horses (vrij vertaald). We horen kreten als “Er zijn knappere mensen dan ik” en “Wie zou er naar mij schrijven? Schrijven ze voor mij of voor de grap?” Yvon gooit een klein stapeltje brieven op tafel. Ze pakt een brief en tijdens het lezen daarvan gaat ze steeds breder glimlachen. Yvon pakt haar tas en tot Steffi’s verbazing (“Dit was het toch zeker? Holy shit!!!”) komt de rest van de brieven eruit. 49 in totaal. In shock belt ze haar beste vriendin. Of ze effe wil komen helpen, want alleen met haar zus… dat gaat ‘m niet worden. “Meld je maar ziek ofzo!”
Nee, Steffi kan het niet geloven dat er mannen zijn die belangstelling voor haar hebben. Persoonlijk denk ik dat Steffi over een jaar of tien, na de bevalling van haar vijfde kind nog steeds niet kan geloven dat er een man in haar leven is. We gaan het zien…

En dan Remco. De biologische melkveehouder. Hij heeft één brief te weinig gekregen om gevolgd te worden. Maar niet getreurd: alle meiden staan in een tent voor een megaspeeddate/zuipfestijn, met de band Mooi Wark erbij en alles was in gereedheid gebracht om Remco aan de vrouw te helpen. Maar jaaaaah… Remcootje heeft een Richardje gedaan. En dat wil zeggen dat hij buiten het programma om al contact heeft  gehad met wat dames die hadden geschreven. En dat vindt tante Yvon nie goed nie. Dus is Remco uit het programma getrapt. En daar is Mooi Wark dan weer niet blij mee, want die hadden zich verheugd op iets meer dan twaalf seconden (ik heb geteld) in beeld voor tv-kijkend Nederland. Weer een droom kapot. Nee, die Remco maakt geen vrienden zo.

Het is in elk geval geen jaar met één eruit spingende hunk of hunkette, want waar er jaren waren waar één bepaalde boer een stuk of 800 brieven kreeg, bleef het hier steken in de 300. Had ik niet kunnen voorspellen.

Maar wat ik nog wèl voorspelde was dat Michelle, Steffi, Jan en Marnix in elk geval bij de vijf te volgen boeren zouden zitten. En dat de laatste een nek-aan-nekrace tussen Saskia en Wim zou worden. Okee, Jan werd Jaap en Saskia werd het niet. Maar Wim wel. Volgt u het nog? Maakt niet uit, joh. En dan doe ik er meteen nog maar een voorspelling achteraan. Met de uitschakeling van Jan hebben we een probleem. Want: we need a new hork!!! Ik zet m’n kaarten in op Marnix.

Dus. De brieven zijn uitgedeeld; we kunnen er de komende weken weer tegen. En ik heb me er toch een zin in…

Tot volgende week!

Spreken is zilver, zwijgen is goud.

En kun je maar beter even je mond houden. Zoals gisteren, wachtend bij de kassa van een drogisterijketen.

Als ik richting de kassa loop, stelt een dame van een jaar of zestig (gokje) net een vraag een verkoopster. De vraag zelf hoor ik niet, maar de dame van de drogist wijst haar in de juiste richting met de woorden: “Bij de kassa, in het rek boven de condooms.”
Mevrouw staat even later voor me bij het zogenaamde condoomrek en de verkoopster heeft plaatsgenomen achter de kassa.

“Is dit normale?”, vraagt ze aan de verkoopster.
“Dat is er één met een geurtje, mevrouw.”
“He getverredemme, nee!” Ze zet het flesje zo snel als ze kan terug op de bovenste plank van het condoomrek en pakt het volgende flesje eraf.
“En deze? Ook een luchhie?” De verkoopster kijkt even goed naar het flesje en vertelt haar dat deze tintelt. “Oh nee, da’s ook niks!” Het volgende flesje wordt gepakt. Helaas, deze heeft een geurtje èn tintelt.

“Hebbie geen gewoon glaajmiddel dan?”, vraagt ze nèt ietsjes te hoorbaar aan de verkoopster als ze de gehele bovenste plank heeft gehad. Ik bedenk dat ik dit eigenlijk gewoon helemaal niet wil weten van deze mevrouw. Maar goed, we gaan naar plank twee. Daar staat het huismerk in verschillende varianten. Ik vrees het ergste, maar ineens maakt ze een keuze. Waarschijnlijk ingegeven door de lagere prijs.
“Dan nemen we deze maar!!! Huismerk is altijd goed!!!”
De geduldige verkoopster draait beleefd haar riedeltje af: ”Gelijk heeft u, mevrouw.” Terwijl ze het uitverkoren flesje en nog een artikel scant, schalt mevrouw nog even door de ruimte dat ze deze dan gewoon maar gaat proberen. (Ooh… you daredevil, I like it! NOT!)
“En azzie niet goed is, dan gooien we ‘m maar weg en kom ik een andere halen!”
“Groot gelijk, mevrouw. Da’s dan tien euro.”
Mevrouw kijkt vertwijfeld opzij naar het condoomrek.
“Hebbie dat wel goed gedaan? Ik heb er maar één hoor. Ken toch nooit niet zeventien euro zijn?”
“TIEN euro, mevrouw…”
“Oooooh verrek, ik dacht ook al…” Ze betaalt netjes de tien euro en verlaat de winkel.

De verkoopster en ik kijken elkaar even aan. We weten precies wat de ander denkt. “Ik hoorde ook gewoon dat je tien euro zei, hoor. Geen idee hoe ze nou ineens aan die zeventien kwam? Ik wilde nog iets zeggen, maar ik kon me nog net inhouden…” De verkoopster kijkt me nieuwsgierig aan. “Wat dan?”
“Het is best lekker, maar je wordt er zo doof van. Maar het leek me verstandiger om die toch maar even niet voor haar voeten te gooien.”

Soms kun je maar beter inderdaad gewoon even je waffel houden, de Jong…

Wishful Thinking

Shit, het ging zo goed. Tot gisteren, toen ging het fout. En goed ook.

Ik wilde lekker een paar baantjes gaan zwemmen en -oh wonder- er waren zowaar twee banen vrij. Heerlijk, alleen in m’n eigen baan. Halverwege m’n zwemsessie kwam daar een wreed eind aan. Drie banen, waaronder natuurlijk de mijne, waren vanaf een uur of tien gereserveerd, dus werd ik verbannen naar de “snelle” baan die gecombineerd werd met de borstcrawlbaan. Een beetje druk dus, maar nog net te doen. Na een baantje of dertig kwam ze in beeld. Een vrouw van jouw leeftijd, met jouw bouw, een bril en jouw kapsel. Ze zwom in de twee banen naast me.

Het is niet nieuw voor me, want ik heb het vaker meegemaakt. In 2002 was ik met mijn BFF in Londen om naar m’n favoriete bandje te gaan kijken. Het was vijf maanden na het overlijden van pa en voor de Royal Albert Hall probeert een man zijn kaarten te verkopen. Een man op leeftijd, met de neus van pa, het petje van pa, de kledingstijl van pa, het postuur en vooral de houding van pa. Ik zag het wel, maar zei niets omdat ik dacht dat ik iets zag wat ik graag wilde zien. Totdat mijn BFF zei: “Zag je dat? Die man? Net je vader…” Het lag dus niet aan mij; zij zag het ook. We waren er allebei even stil van. Hij kreeg die avond z’n kaartjes niet verkocht, dus zat ie in de zaal. En natuurlijk redelijk vlak voor m’n neus. Dan blijf je de hele avond onbewust toch naar zo’n man kijken…

Een paar jaar geleden was het opnieuw raak toen we in Frankrijk op vakantie waren. Vriendjelief en ik zaten op een terrasje in Digne aan het plein waar de markt zojuist was afgelopen. En ineens liep pa daar tussen de marktlui. Qua gezicht leek hij totaal niet op hem, maar aan de achterkant: precies hetzelfde: kleding, houding, petje, beetje o-beentjes en een licht gekromd ruggetje, en toen ie even stilstond om alles in ogenschouw te nemen, stond ie net als pa dat deed met z’n handen in z’n zij. Vriendjelief heeft pa nooit gekend, maar zei dat ie zich er nu wel een voorstelling bij kon maken.

En gisteren had ik het dus weer, maar nu met jou.

Ik heb je laten passeren en heb daarna een paar meter achter je gezwommen. Gewoon om even het uitzicht tot me te nemen. En even leek het of je weer voor me zwom. Wishful thinking, I know. Ik voelde m’n tranen prikken. Gelukkig had ik de bescherming van m’n zwembrilletje en ja, de smoes dat je rode ogen hebt van het chloor gaat in een zwembad altijd op. Maar toch. Ik was blij dat m’n 40 banen er op zaten. Ik ben letterlijk het water uit gevlucht en onder de douche gesprongen, vechtend tegen de tranen. Gelukkig stond daar niemand. Eenmaal in het kleedhokje stroomden de tranen over m’n wangen. Toen ik het hokje verliet en richting de uitgang liep, wierp ik nog één blik in het zwembad. Ik had het me vast ingebeeld…

Maar nee. Je zwom net weer bij me vandaan.

En dat is dan raar hè, ma? Ben ik dolblij dat ik je weer even “zie” en tegelijkertijd ontroostbaar omdat ik dondersgoed weet dat jij het niet bent.

Leg dat maar eens uit aan een ander…