Geplaatst op 31 oktober
Niet weer. Please. Moet ik het er nu weer over hebben? Zucht. Nou, okee dan. Gaan we weer. En ook dit keer bij voorbaat: sorry voor hen die het wel waarderen. Het zal vast wel weer aan mij liggen.
Sinds februari “forens” ik bijna elke dag heen en weer tussen Vlaardingen en Spijkenisse. (Voor niet-Rotterdammers: hierna te noemen “Spikecity”.) En elke dag is het weer een verrassingstocht. Sta ik wel of niet vast en zo ja, waar dit keer? Op de aanvoerroute naar de Beneluxtunnel doordat de boot uit Engeland net is aangekomen in Vlaardingen of sta ik vast voor de tunnel zelf? Het is inmiddels twee keer gebeurd dat ie volledig was afgesloten; dan zit je op hete kolen hoor, als je naar je werk moet… Als ik dan de mazzel heb om “normaal” door de tunnel te komen, sta ik voor het volgende dilemma: neem ik de afslag Hoogvliet, met het risico dat de Spikecitybrug net voor m’n neus open gaat, of neem ik de afslag Spikecity een stukje verder met het risico dat “als de borden niet knipperen” (de matrixborden dus) ik tòch in of voor de Botlektunnel in de file terechtkom omdat er twee mensen hebben besloten hun autolak op wederzijdse hardheid te testen? Doe dat lekker na de spits… Of ’s nachts. Plan dat soort dingen… Nou goed: ik heb het uitgevonden: ik doe aan risicospreiding. (Zouden sommige spaarders en financiële instellingen ook eens moeten doen…) Met andere woorden: dan weer eens via de ene route, dan weer eens via de andere, hopend dat je de goede keuze hebt gemaakt (vaak niet, in mijn geval). Ach, een beetje afwisseling is ook wel leuk, anders wordt het ook maar zo saai.
Nou, en wat doet de mens tijdens zo’n rit? De mens luistert radio. Zo ook op die mooie woensdagochtend eind oktober. Door de mist heen begint de zon te schijnen en ik geef gas. Het is vandaag de Botlektunnel geworden en voor de verandering kan ik gewoon op normale snelheid blijven rijden. Giel op 3FM is verplichte kost in de auto en hij heeft bijna altijd muzikale gasten in de studio die dan live iets gaan spelen. Ook die dag. En ja hoor, daar zijn ze weer: die dag zaten de heren van Bløf in de uitzending. De oplettende lezer weet inmiddels wat ik van de teksten van Bløf vind. Ik ga het niet nog een keer uitleggen, ik noem twee woorden: literair geneuzel. Als ze praten, zijn ze best leuk hoor, maar toen moesten ze hun laatste hit ten gehore brengen. En dan gaat het fout hè, bij mij. Dan haak ik af. Dan zap ik naar Ruud de Wild. Maar ik besloot het toch nog een keer te proberen. Nog één keer dan. Het nummer “Oktober”, ik citeer de eerste regel:
“Oktober overvalt ons ieder jaar…”
Mwaaaaaaah??? Oktober overvalt ons ieder jaar??? O ja??? Mij niet hoor. Ik weet meestal wel dat het er aan komt, vaak een jaar van tevoren al. Het is in negen van de tien gevallen zo’n beetje tegen het eind van het jaar, meestal zo’n beetje tussen september en november. Je weet wel, als het vaak te koud is voor een zomerjas en te warm voor een winterjas, als de dagen korter worden omdat we de klok een uur een rotschop terug in de tijd geven, zo’n beetje rond die tijd dus.
Is het wellicht iets Zeeuws ofzo? Zou ook zomaar kunnen, dat oktober in Zeeland onaangekondigd in je nek springt? Deze nuchtere halfbloed Fries begrijpt er in elk geval weer geen reet van. (En ga me nou niet uitleggen waar het nummer over gaat; zo achterlijk ben ik nou ook weer niet.)
Dus… in elk geval: het is nu nog zo’n uurtje oktober… daarna is het november. Niet meer over lullen of zingen dus. Fijn plan.
En voor de nietsvermoedende Zeeuw: houd er rekening mee. Volgend jaar schijnt er weer een oktober aan te komen. U bent gewaarschuwd.
annekedejong 
Geef een reactie