Geplaatst op 9 november
“HIER ga ik dus echt NIET naar kijken hè?” (ik) “Nee, ik ook niet.” (zus) “Heel even kijken wat het is.” (zus) “Okee…” (ik) En toen ging het fout. We bleven hangen. Het moet een televisieseizoen of vier, vijf geleden zijn en ik zat thuis bij zus op de bank. Op een zondagavond. Het gesprek vond plaats tijdens de begintune van een nieuwe Nederlandse tv-serie en sindsdien heb ik er geen minuut meer van gemist. Dus jaaa, ik geef het toe: ik heb ook een verslaving. Gooische Vrouwen. Jezus, wat leuk…
Het zoveelste seizoen is nu weer ten einde, helaas, maar we hebben iets anders inmiddels: echte gooische meisjes. Want ja mensen, ze bestaan echt. RTL is op het briljante idee gekomen om eens een paar van die (ja sorry…) mutsen met een camera te volgen. De ergste van het stel is volgens mij Pauline, dat werd mij in de diverse voorstukjes op tv al duidelijk. En mijn vermoeden werd bevestigd door mevrouw d’r divagedrag tijdens hun eerste media-optreden: bij de Coen en Sander show op 3FM. Die begint rond vier uur en uitgerekend Pauline presteerde het om in een live-uitzending drie (ja, u leest het goed: drie) kwartier te laat te komen. Eerst was heur vriend (Harmen, oftewel “Hawrwmen”) de schuldige, later (nadat Hawrwmen een tikkie pissig tijdens een plaat en dus buiten het bereik van de luisteraar met Pauline had gebeld) was het excuus dat ze d’r lippen nog aan het glossen was. Tuurlijk, meid… Op een donderdagavond was de eerste uitzending en ik ging er even heerlijk voor zitten. Geen spijt van gehad. Mijn hemel, wat een volk…
Zo hebben we Kimberley, die nergens gaat zonder haar hond (nou ja, hond… Het heeft kleertjes aan en het blaft soms). Door haar ben ik er achter gekomen dat er zoiets bestaat als een hondenmasseur. Briljant! Waarom ben ik daar nooit op gekomen? Het beest werd gewoon uitgebreid geaaid. Tegen betaling. Kimberley ziet er niet Goois uit en dat klopt: zij is geboren in Sri Lanka en door Nederlandse ouders geadopteerd. En ze beseft dat ze goed terechtgekomen is, want (ik citeer) “ik mag in m’n handjes klappen…” KNIJPEN, BIMBO!!! IN JE HANDEN KNIJPEN!!! Zucht. Dan is er Leslie (of eindigend op –ey, kan ook). Zij wordt binnenkort 18 en dat moet natuurlijk groots gevierd worden. Eén van de andere meiden (Bo) heeft de organisatie op zich genomen. En dat moet je ruim zien hoor. Er is namelijk een evenementenbureau ingeschakeld. Die gasten hebben het feest bij de Erasmusbrug tijdens de afgelopen jaarwisseling verzorgd. Kane speelde, dus je hebt dan een beetje een idee van welk kaliber dit feest gaat worden. Om een beetje van de sfeer van een evenement van dat bureau te proeven gingen ze eerst naar een door hen georganiseerd strandfeest. Daar moesten “natuuwrlijk” speciaal even twee jurkjes voor gekocht worden. Kosten: € 429,90. Er zijn dagen dat ik het niet uitgeef aan een lapje stof. Dat was nog niet alles, want voor het verjaardagsfeest zelf moet je ook nog als jarige job in een kek jurkje tevoorschijn komen. En dat haal je niet, zoals de rest van het plebs, bij Hennes en Mauritz, en zelfs niet op de PC Hooftstraat, nee… dat haal je in Brussel. Alhoewel… in Brussel is ze niet geslaagd, maar inmiddels heeft ze met behulp van haar (mwwwwwaaaghhhh?) stylist (inderdaad, niet van de meisjes) een heerlijk duur niemendalletje uitgekozen. Ach ja… Maar goed, ze moesten dus wel even heen en weer naar Brussel. Dat gebeurde in de auto van Pauline. Haar bijrijdster (Bo) las de borden, dus Paul hoefde niet op te letten. Ineens was daar de afslag Brussel. Hup, gooi je stuur om en meteen van de linkerbaan in één ruk naar rechts. Hysterisch gelach van Pauline met daarin verweven de legendarische woorden: “ooooh, wat ewrggg, wat ewrggg, wat ewrggg!!!” Inderdaad, heel ewrggg ewrggg… Pauline vond de navigatiekunsten van Bo dus niet echt om over naar huis te schrijven. Er was wel meer wat het niet waard was om over naar huis te schrijven, want in Brussel viel het iemand op dat er wel “ewrggg” veel Duitse vlaggen hingen. Dat het de Belgische vlag was, daar wilde ze niet aan. “Hé kijk, de Champs Elysées!!!”, kirt weer een andere. Ja, heel goed. Die ligt in Parijs. Oh gutteguttegut… Dan besluiten we de weg maar te vragen. Er wordt naar de stoep gestuurd en een nietsvermoedende Walloniër in pak met attachékoffer wordt door Bo aangesproken. Maar ja, hoe doe je dat? Nou gewoon, in het Engels. Nou ja, Engels… De vraag was of dit heerschap bekend was in deze buurt. De vraagstelling was echter een beetje anders: “Are you famous here?” Double oh gutteguttegut… Ook de vraag “Spreekt u Belgisch?” kwam voorbij. Belgisch… Triple oh gutteguttegut… In de afgelopen aflevering zag ik dat Bo studeert. Geen idee wat. Twee studies doet ze in elk geval niet: engels (duh) en economie. Bo woont tijdens haar studietijd in Amsterdam. Met haar zus. In een pandje van pa en ma. En da’s geen studentenflatje driehoog achter, nee… dat is een grachtenpand tegenover hotel The Grand. Vanuit mijn parate kennis van de Amsterdamse binnenstad weet ik dat we het hier hebben over de grachtengordel, dus da’s nie goedkoop nie. (Kijk voor de gein eens op Funda; je blijft er in…) Maar goed: de dames hoeven geen huur of hypotheek op te hoesten, ze moeten alleen wel de vaste lasten dragen zoals gas en licht. Nou ja, moeten… Het mag. En dat is volgens paps beter, want zo kunnen ze een beetje leren met geld om te gaan, onder het mom: budgetteren kun je leren. Jaja… Dus ook geen economiestudentes. Maar toegegeven: de dames wonen leuk. Over de inrichting wil ik het niet eens hebben, maar geloof mij: weinig studenten zitten er zo bij.
Trouwens, die auto waarin de dames naar Bwrussel gingen, die is niet meer. Nou ja, die is vast nog wel, maar niet meer van Pauline. Nee, die heeft inmiddels een cabriootje. Want dat is toch wel een must-have in het Gooi. Schijnt. Goede vrind, drinkebroeder van de “vwrijdagmiddagbowrrel”, tevens wijnhandelaar Karel, bijgenaamd Kaawrel de Kakkewr (kakker), krijgt het ding te zien als madam een paar doosjes wijn komt halen (rosé is zoooo 2007; daar kun je echt niet meer mee aankomen bij je vriendinnen. Nee, wij drinken tegenwoordig proseccootjes). Karel laadt de zooi in en keurt meteen haar cabrio. “Hoe kom je daer aen?” “Nou… gewoon… m’n vadewrrr lief aangekeken…” Daar was mijn vader dan toch een stuk ongevoeliger voor. Maar ja, van haar vader is dat ook het citaat “beter vewrwend dan vewrwaarloosd.” Says it all, doesn’t it?
Nog niet gezien? Donderdagavond op RTL 4, 5, of weet ik veel hoeveel en op zondagavond in de hewrhaling. Het is een tip…
En nee, ik ben niet jaloers. Ik ben blij dat ik in normaal Engels de weg kan vragen, ik ben blij dat ik tegen niemand dankjewel hoef te zeggen voor m’n eigen auto (jaja… dezelfde als Pauline, alleen dan met een vast dak) en jeetje, wat ben ik blij dat ik zelf voor de vaste lasten èn voor m’n hypotheek op draai. En op m’n verjaardag draag ik gewoon lekker een Hennesje. En als ik het heel erg gek wil maken, steek ik me van top tot teen in een Zeemannetje. Lekker plebs… Heerlijk.
annekedejong 
Geef een reactie