Geplaatst op 25 oktober
Kreeg gisteren een mailtje. Van Funda. Ach, hoe aardig… Dat het object waarvoor ik mezelf had aangemeld (omdat ik het wilde volgen) niet langer beschikbaar is. “De status is gewijzigd op 23 oktober 2008”. Jeeee… over welk object zou dat nou gaan?
Ik denk dat object waar ik inmiddels al een Godsvermogen in gestoken heb. Broertje en ik hebben vanaf maandag een aantal dagen in “het object” gekampeerd om zo het één en ander voor elkaar te krijgen. Hij woont niet echt om de hoek, dus haalde ik eten en drinken in huis en bewaarde dat, bij gebrek aan een echte, in m’n geïmproviseerde koelkast: mijn balkon. Die truc had ik overigens van hem: hij is ooit in december verhuisd en bij hem werkte het ook. Aangezien het nu ook niet echt hoogzomer meer is, blijft alles heerlijk koel. Het eerste avondmaal kwam van de Chinees: gemak dient de mens, en dan vooral dìt mens. Van de ouders van het beste vriendinnetje kreeg ik twee van die waanzinnig dikke luchtbedden te leen: die dingen met zo’n geïntegreerde pomp, dus ’s avonds was het stekkertje in het stopcontact en oppompen maar. Beetje onwennig is het wel hoor, in zo’n kaal huis. Na een onrustig nachtje, want onbewust draai je voorzichtig om omdat je toch bang bent er af te vallen, heb ik de volgende ochtend onder licht protest van broer de tuintafel omgetoverd tot ontbijttafel. “Hoezo, aan tafel? Het kan toch ook gewoon op de grond?” Niet reageren, An. Gewoon een doekje pakken. “Neeeeee, ga je ‘m echt schoonmaken?” Zucht… “Ik ben even in de koelkast, hoor…”; de kreet die ik gebruik als ik het balkon op ga om iets te eten te pakken.
Nou, als je in zo’n verbouwing of wat daarvoor moet doorgaan zit, kom je nog eens ergens. In de bouwmarkt bijvoorbeeld. Als we in de auto zitten voor het zoveelste bezoek, zegt het broertje: “toen ik met de vorige twee verbouwingen bezig was, had ik het idee dat ik alleen maar tussen m’n huis en de Gamma heen en weer reed.” Ik begrijp helemaal wat ie bedoelt. Het is dat ik nog nodig ben om gas te geven, anders kon m’n auto het zelf vinden. En eenmaal binnen loop je blind naar de benodigde spullen toe. Om er thuis, ondanks je “boodschappenlijstje” achter te komen dat je toch nog iets anders nodig hebt. Het is een soort van religie aan het worden. Gelovigen gaan twee keer per dag naar de kerk, klussers gaan twee keer per dag naar de Gamma-kerk. Minstens. Het geld vliegt er m’n zak uit. Potten verf laten mengen (Tering!!! Zo veel geld voor zo’n klein beetje kleur in die pot latex???), schakelaars, een nieuwe doucheglijstang, meteen maar een goede; de oude die er hangt is lam, de nieuwe kun je wel goed vast zetten en heeft 3 standen en is van Grohe, dus mogen ze er meer geld voor vragen, duh… (maar hij is wel heerlijk, eerlijk waar), verder roep ik van alles en laat ik de technische kant aan broer. “Ik wil in plaats van een normale schakelaar daar een dimmer, kan dat? Ja? Mooi.” Dan valt m’n oog op een mooi badkamersetje voor een leuk prijsje. “Oooh… leuuuuk!” Commentaar. “Ja, wat nou, leuk? Echt weer een wijf, hè? Loop je bij de Gamma, om NUTTIGE dingen te halen, loopt zij weer naar iets onnozels te kijken.” Hij zag het niet, maar ik rolde even met m’n ogen. “Ja hallo…”, begin ik. “Hallo…”, roept ie terug. “JIJ gaat over de technische dingen, IK ga over de aankleding.” Simpel. Afkeurend gemompel volgt. Het winkelende manvolk om ons heen herkent iets. Ik heb geen idee wat… Die dag zijn we helemaal rond in de woonkamer: alle muren zijn gedaan en het plafond is ook meteen meegenomen. Van de roodpaarse kleur op de schoorsteen en de beige rand op de andere muur is niets meer te zien, heerlijk. Ondertussen is broertje druk bezig met het vervangen van verschillende knoppen en schakelaars in huis. Dat de vorige eigenaar niet echt een klusser was, is al snel duidelijk. Ben je ergens bezig, hoor je ineens weer een krachtterm uit een ander vertrek komen, gevolgd door: “WAT HEEFT IE HIER NOU WEER GEDAAN??? Wat een prutser!!!” En: “Waarom kom ik nou altijd in huizen terecht waar zo’n prutser heeft gewoond???” Ik begrijp ook steeds meer waarom m’n bovenbuurvrouw vorige week voorzichtig informeerde of het mee of tegenviel. Tja… Los van het feit dat de vorige bewoner qua elektriciteit een heleboel maffe dingen heeft uitgehaald, heeft ie volgens ons ook nog nooit een boormachine of schroevendraaier in z’n handen gehad. De vorige bewoner is inmiddels geëmigreerd, maar ik denk dat de plakband- en lijmfabrieken in ons land tegenwoordig slechte zaken doen, want meneer was nogal dol op… plakken! We zijn dubbelzijdig tape tegengekomen aan de achterkant van een wandcontactdoos, in het slot van de voordeur, we zijn lijm tegengekomen onder de spijkerlatten onder de vloerbedekking in de woonkamer, onder de onderlaag in de woonkamer (alsof dat verschuift… en weet je hoe lang ik met een plamuurmes bezig ben geweest om die rommel los te krijgen?), op de gehele vloer van wat ooit mijn studeerkamer/kantoor/logeerkamer/rommelhok/computerruimte/inloopkast* zal gaan worden (*ben daar nog niet helemaal uit. Kan ook een combinatie van alles worden), op het raam boven de slaapkamer (daar had ie behang op zitten tegen de lichtinval. Behang! En met dubbelzijdig tape. Aan twee (!) kanten van het raam dus…), onder de vorkenbak in de keukenlade, echt overal. Z’n voornaam begint met een C. Ik weet nu waar die C voor staat: Clever. Als in klever, lijmer, plakker en dus niet “slim” op z’n Inglisj. Alles lospeuteren zorgt me toch voor een oponthoud… De tweede avond hebben we de tv op de tuintafel gezet en, bij gebrek aan een kabelaansluiting, de dvd-speler aangesloten. Bedden er voor: welkom in de luie thuisbioscoop. Broer denkt dat ie het einde van de film niet gaat halen. Broer maakt denkfout: hij heeft ‘m helemaal uitgekeken. Hij wel… Zus was sneller dan verwacht onder zeil. Nou ja, slaapzak, in dit geval.
Woensdagochtend gaat m’n wekker. M’n spullen worden vandaag geleverd en dus moet ik vanaf negen uur paraat staan. Ik sta op en ga alvast “de koelkast” op om eten te pakken. Broer blijft roerloos liggen. Lui vark… Als ie zegt niet van plan te zijn om er uit te komen, omdat het tenslotte mijn spullen zijn die geleverd worden, draai ik het ventiel open en loopt z’n bed langzaam maar zeker leeg. Dat zal ‘m leren. Als ik in de badkamer sta, hoor ik de pomp van zijn luchtbed. Mooi, hij pompt ‘m leeg. Nou, niet dus… Meneer kijkt me triomfantelijk aan terwijl ie z’n luchtbed weer oppomt. Tjongejonge… Een dik uur later staan we even over de rand van “m’n koelkast” geleund als we een vrachtwagen aan zien komen rijden. Hé, daar is BCC… Ja hoor: m’n (echte) koelkast en wasmachine. Jeeetje, wat doen die mannen dat handig, twee van die apparaten zes trappen op sjouwen. Eerst gaat de wasmachine, dus blijf ik even beneden bij de koelkast staan. Je gooit ‘m weliswaar niet zomaar even op je rug, maar toch. Terwijl ik m’n brievenbus leeg, wordt de koelkast opgepakt en met een bloedgang naar boven gebracht. Ik kon zo snel niet lopen… En ondanks dat ik het meerdere malen gemeten heb, blijft het spannend: hij past toch wel echt onder de cv-ketel? “Zo juf, goed uitgekiend”, zegt broer. Hij past echt precies, ik heb nog 2 centimeter over. Geweldig! Broer draait de deuren voor me om, want dat komt beter uit.
Inmiddels heeft broertje me verlaten; die geniet nog even van z’n vakantie en komt volgende week weer terug. Donderdag heb ik mezelf even een dagje vrij gegeven, vrijdag ben ik voorzichtig weer verder gegaan. De woonkamer is nu af en ’s avonds ben ik voor de verandering maar weer eens langsgegaan bij de Gamma… Ik had een kortingsbon en onder het mom alle beetjes helpen, heb ik nog het één en ander aangeschaft. Het zit alleen met de vloer niet mee: er is ooit een muur uit de woonkamer gehaald en dat zorgt voor een verhoging, waar we last mee kunnen krijgen bij het leggen van het laminaat. Dus sta ik me bij de Gamma te verdiepen in de verschillende ondervloeren. Ineens staat er een gozer naast me. Hij is een tikkie hyper. Verdwaasd kijken we allebei naar boven, ik naar de ondervloeren, hij naar de verschillende kleuren laminaat. “Ben jij er al uit?”, vraagt ie ineens. “Niet echt, nee.” “Je ziet door de bomen het bos niet meer. Word er gek van!” Die indruk maakt ie ook wel een beetje. “Vertel mij wat…” “Die prijzen dan… is toch niet handig? Waar moet je nou kijken?” Ga ik het nu echt beleven dat IK een kerel in de Gamma moet gaan staan voorlichten? “Nou, de prijs die je daar ziet, ga jij echt niet betalen hoor… Die is per vierkante meter. De prijs per pak staat er onder.” “Ja, daar was ik al bang voor…”, zegt ie. We lullen nog wat verder over dat het wel handig zou zijn als het gewoon per vierkante meter verkocht zou worden en dan valt z’n oog op nog meer keus, links van ons. Vertwijfeld loopt ie weg. Aan het eind van het pad doet ie twee stappen terug en kijkt me aan. “Hé! Ik heb een idee!”, roept ie in een overvolle Gamma. “Als wij nou gaan samenwonen, mag jij het laminaat uitkiezen!” Ik denk dat alle aanwezigen me hebben moeten horen lachen… Even later sta ik bij de klusfolders, als ie weer achter me langs loopt. Hij stoot me aan en zegt: “Ik ben er uit, hoor!” “O ja?”, zeg ik, benieuwd naar zijn antwoord. “Ja. Ik neem vloerbedekking!” Ik proest het uit.
Best leuk hoor, zo’n avondje Gamma…
annekedejong 
Geef een reactie