Luchtdrummen… (2007)

Geplaatst op 10 december

Die ene foto… Jeetje… ik heb (op een andere site) een foto geplaatst waar ik achter een microfoon sta. Komt niet zo vaak voor. Ik vind zingen ontzettend leuk, maar ik ben er simpelweg te schijterig voor. Geen volume, angst, weet ik veel. Ja, alleen in m’n auto, dan is er niets aan de hand. Of op de zaak, zonder erg. Totdat je een opmerking van een klant krijgt. Niet altijd negatief, maar dan denk ik meteen weer: Hoezo? Wil je korting??? Dachutnie!!! Maar goed, die foto dus. Was alweer een tijdje terug, in een oefenruimte en bij gebrek aan zanger. Ja, dan ben ik de lul. Het was allemaal nog eens veel te laag, want mannenleadstem en een band die zich niet aan het vocale vermogen van “de zangeres” aanpast. Maakt niet uit verder, ik had toch lol. Verder had ik bijna afgebeld; was snipverkouden en daardoor slecht bij stem. De avond ervoor kon ik alleen maar piepen, dus het beloofde niet veel goeds. Maar ja, ik kon niemand mobiel bereiken, omdat de ontvangst in de ondergrondse oefenruimte annex studio ver te zoeken was. Dus er toch maar heen, zonder stem en met een batterij aan keelsnoepjes.

Op een gegeven moment ben je over je schroom heen en doe je maar wat. En wonder boven wonder: de kilo’s Pottertjes (gatverdamme! En een zwarte tong.), Dampo zuigpastilles (groene tong, voor de variatie) en de Vicks blue (drie keer raden welke kleur), hebben me er redelijk doorheen gesleept. En dan, ik was er alleen maar om de band een beetje een idee te geven waar we ongeveer in het nummer zaten. Erg functioneel dus. De bassist heeft op een gegeven moment mijn camera gepakt en is foto’s gaan maken. Wel leuk, want zo één had ik er nog niet, dus heb ik ‘m geplaatst. Nou, dat heb ik geweten. Nog nooit is er een foto zo vaak bekeken en nog nooit heb ik zoveel reacties gehad. Gossiemijne… Nee, ik zou willen dat ik echt kon zingen. Maar ja.. ik wil zoveel. Drummen bijvoorbeeld. Lijkt me heerlijk. Ik kan echt fantastisch luchtdrummen. Vind ik zelf. Maar als ik dan achter een drumstel zit… Dan sla ik dicht. Ik heb het dan ook al heel lang niet meer geprobeerd. Eh… nou eerlijk gezegd heb ik ooit maar één keer echt gedrumd. (Nee, niet waar!!! Twee keer. Eén keer in een bandje. Deden we allemaal een rondje langs alle instrumenten. Ik wist dat m’n beste vriendin ging drummen, dus daar was ik totaal kansloos. Goh, dat was ik bijna vergeten. Maar die andere keer… Jeetje…) Op de Havo, sportdag. Het laatste jaar. We mochten dat jaar voor het eerst kiezen: de hele dag je onnodig in het zweet werken door te gaan sporten of “iets creatiefs” doen. En iets creatiefs bestond uit ’s middags tekenen, waarvoor ik het hele takkeneind naar school ben gefietst om vervolgens weer terug te fietsen om op het Vlaardingse hoofd aan de Waterweg het uitzicht te gaan zitten tekenen met de halve klas. Met andere woorden: we zaten hemelsbreed 100 meter van mijn huis. Grrrr…
Maar ’s ochtends: 20 minuten drumles van Frans, onze muziekleraar. In het stookhok in de fietsenkelder, zo ver mogelijk weg van alles en iedereen. Een verstandig besluit van de schoolleiding. Nou ja, en als Anneke de Jong kan kiezen tussen sporten of iets creatiefs met potloden en drumstokjes… dan is de keuze snel gemaakt. Ik naar het stookhok. De mede-onsportieveling die voor mij zat, had weinig tot geen ritmegevoel. Was wel leuk op zich. Toen was het mijn beurt. Geïnspireerd door de ramp voor mij, begon ik aan mijn twintig minuten. Heerlijk. Frans legde uit wat wat was en waarvoor het was (terwijl ik dacht: ja, rammen!!!) en aldus geschiedde. Frans gaf een rustig tempo aan om mee te beginnen. Ik dacht daar anders over en begon op een gegeven moment op de hi-hat achtsten te tikken. Frans dacht: laat die maar even, die twintig minuten komen wel om. Het was heerlijk. Okee, niet helemaal geweldig voor een ander, maar wat had ik het naar m’n zin. Totdat na een minuut of vijftien de deur van het stookhok openzwaaide. Daar kwam de volgende en ik sloeg meteen de plank… nou ja, de trommels, mis. In de deuropening verscheen mijn (tegenwoordig) beste vriendin. Met haar eigen drumstokjes. Dat op zich was al geen goed teken. Want mevrouw drumt. Slik. We konden toen al goed met elkaar opschieten, want we zaten dus al in een bandje waar ik ben gaan bassen en zij dus inderdaad drumde en niet onverdienstelijk, moet ik zeggen, dus ik wist wie er naar me stond te luisteren. Dat helpt niet. Vanaf die dag houd ik me maar bij het luchtdrummen, en dan ook nog als ik zeker weet dat niemand me ziet. Die vriendin van me en ik zijn ooit nog eens bij Billy Cobham (voor diegenen die niet weten wie dat nu weer is: NU GAAN GOOGLEN!!!) in Nighttown op het podium beland en toen hij hoorde dat zij ook drumde, zei ie tegen z’n band: “jongens… de soundcheck… we weten wel wat we moeten spelen hè? Mooi.” Band blij, lekker meer tijd om te eten en tegen ons: “loop even mee” Wij dat podium op. “Nou, ga maar zitten…″ tegen m’n vriendin. Nou is ze niet zo heel erg groot, dus ze verzoop zo’n beetje in dat drumstel, maar die engerd ging gewoon zitten drummen of d’r leven er vanaf hing (zo voelde ze dat waarschijnlijk ook, bedenk ik me nu), terwijl de drumgod himself erbij stond. Mwaaaaahhh… engggg… “DRUM JIJ OOK???”, schreeuwde ie in m’n linkeroor. Heb wijselijk nee geschud. Maar: aardige kerel. Helaas konden we niet naar het optreden zelf: we zaten midden in onze examens, dus dat leek ons dan weer geen goede zet. Jammer. Is er ook later nooit meer van gekomen.
Maar goed, toen werd het me duidelijk. Niet doen, An. Nee, laat ik het maar gewoon lekker houden zoals het is: dromen dat je kunt zingen en dromen dat je kunt drummen en van alles en nog wat. Er is één ding waar ik wel goed in ben: het hebben van een totaal gebrek aan discipline wat muziekinstrumenten bespelen betreft. Nou ja, blink ik tenminste nog ergens in uit…

Advertentie