Great, Britain!
Geplaatst op 28 december
Dat ik nogal gek ben op alles dat Brits is, dat mag geen geheim meer zijn. En dat gaat ver hoor: van hotels selecteren op de mogelijkheid tot het nuttigen van een portie hartverzakking in de ochtend (Engels ontbijt) tot je niet storen aan het wanstaltige interieur in dat speciaal geselecteerde hotel. Kom ik zo op terug. Maar de Britten zijn op hun beurt weer dol op bordjes. Ga je naar de wc: hangt er een bordje bij het fonteintje: “Now wash your hands.” Joh… Ga je de deur uit: “Fire door. Keep closed.” Ga je naar buiten en is de afstap te hoog: “Mind the step.” Of is de deur te laag: “Mind your head.” Goed bedoeld hoor, maar af en toe schiet het z’n doel voorbij. Vorig jaar bijvoorbeeld. Zit ik met beste vriendin in een Engels hotel. Je kent ze wel: bloemetjestapijt, bloemetjesgordijn, bloemetjesbeddensprei, bloemetjesmotief (als je heel goed kijkt) op het plafond en geen bloemetjestoilet, maar wel een lekker foute roze toiletbril. Lekker Engels, exactly how I like it. Zou er thuis niet aan moeten denken, maar voor een lang weekend is het leuk. Hoort erbij. Maar goed, dan kom je eindelijk in je kamer aan, na je bagage vijf trappen omhoog te hebben gezeuld, doe je uitgeput de deur achter je dicht en laat je je topzwaar door je te volle (want ja: Engeland, het kan vriezen, het kan dooien) rugzak achterover op je bed vallen (wat overigens geen enkele moeite kost; gaat vanzelf) en dan zie je het: de binnenkant van de deur. He-le-maal onder de bordjes en stickers. Doe dit wel, doe dat vooral niet, haal het niet in je bolle hoofd om dat en dat te doen, tenzij… blablabla… Nou heb ik wel eens zo’n cursus bedrijfshulpverlening waar één dagdeel aan brandbestrijding is gewijd en dat heeft één voordeel: ik kijk vaak wel even naar de vluchtroute in het geval van brand. Meestal zit ik in het hotel type Fawlty Towers: kruip door sluip door, twee panden aan elkaar, trappetje op, trappetje af, eerste deur links is de eetzaal, de tweede deur links is de bezemkast en de derde deur links is een blinde muur of was dat nou dat gapende gat waar ooit een brandtrap geplaatst had moeten worden maar waar je nu meteen vijftien meter lager met een verse dwarslaesie in de tuin van de buren ligt? Nou ja, toch maar even goed instuderen, voor het geval dat. Met je laatste krachten gooi je je rugzak af en krabbel je op (in die volgorde, anders lukt het niet meer). Zoals het een goed Engels hotel betaamt, hangt er ook nog een bordje bij met wat je in het geval van brand moet doen. Altijd handig. Tenzij je in mijn hotel komt te zitten. Kijk voor de gein even mee…
Soms kun je dus teveel informatie krijgen. Bijvoorbeeld op de snelweg. Nou draai ik voor links rijden m’n hand niet meer om. Het is inmiddels een hobby van me, heerlijk! (Ja, je bent anglofiel of je bent het niet.) Toen ik in 1998 voor het eerst in Harwich van de ferry af reed, dacht ik alleen maar: volg de Brit!!! Volg de Brit!!! Dus ik de grote weg op, een Brits nummerbord achterna. Maar toen kwam ik in Colchester. Een stad, met kruispunten, verkeer van links, van rechts, van voren en van achter en met rotondes. Heel veel grote, drukke en soms zelfs dubbele rotondes. Dan rijd je de ene rotonde af en zit je meteen op de volgende. M’n nagels stonden in m’n stuur. Op het parkeerterrein achter ons hotel zei ik dat ik nooit meer in Engeland achter het stuur van een auto zou kruipen. Anderhalf uur later reed ik echter weer vrolijk richting Ipswich, op weg naar een vriendin van m’n zus. Ik was zonder erg ingestapt en gaan rijden. Daar kwam ik een kilometertje of vijf voor Ipswich pas achter, dus het is helemaal goedgekomen. En sinds die tijd vind ik het dus geweldig om links te rijden. Van mij mogen ze het morgen hier ook invoeren, echt. Alleen die borden daar, hè? Op weg naar een gemiddelde Britse rotonde kom je er een stuk of vijftien tegen. Gemiddeld drie met de verschillende richtingen erop (en nee, niet dezelfde), zes met allerlei mededelingen over de verkeerssituatie en nog een stuk of zes met de mededeling dat je af moet remmen. En dat is in een normale situatie. Dan heb ik het nog niet eens over eventuele wegwerkzaamheden. Dan komt er nog een bordje of zes bij met hele lappen tekst. Nou is dat in Engeland niet zo erg, maar dan moet je voor de gein Wales een keertje binnen rijden. Alles tweetalig. Nog meer tekst. Is op zich ook niet zo’n ramp, ware het niet dat ze het flikken om de ene keer het Welsh en de andere keer juist weer het Engels bovenaan op het bord te zetten. Dus dan kom je aanrijden, ga je eerst zitten turen waar het voor jou leesbare gedeelte zich op het betreffende bord bevindt, dan lees je vervolgens tijdens het rijden nog net vijf van de tien regels in het Engels en rijd je vervolgens zonder het te merken over een wegwerker heen. “BONK!!!” “Wazda?” “Oh, steentje ofzo…″
Nou goed, na drie dagen Wales heb je heus wel door dat je moet remmen als je “ARAF NAWR” op een bord ziet staan of dat je uit je doppen moet kijken als je een bord met “YSGOL” langs de weg ziet, zodat je geen schooluniformpjes (met of zonder inhoud) van je motorkap moet peuteren. Moet de Ambiwlans (Ambulance) weer uitrukken en voordat je het weet, zit de Heddlu (politie) achter je aan en laten we eerlijk zijn: op vakantie heb je toch wel andere behoeftes dan vluchten voor de sterke arm der wet?
Dit jaar naar Ierland geweest. Die gasten daar zijn toch iets consequenter: Het Gaellic staat wel op de borden, maar voor zover ik het heb kunnen zien, toch altijd onderop. Weet je tenminste waar je je blik op moet richten. En, ook niet geheel onbelangrijk: ze zijn daar lang niet zo bordengek als in Great Britain, scheelt zo weer een wegwerkertje of vijf… Het is een detail…
annekedejong 
Geef een reactie