Een Hawrrrtje!!!

In de Limburgse heuvels wordt Michiel even omgewisseld met Sander om Janine te helpen bij het scannen van de ooien. Michiel zoekt Janine nogal op en Sander doet dat juist niet. Maar dat stoort Janine niet echt, dat Sander haar niet opzoekt, zegt ze. Zij verdeelt haar aandacht best goed en daarom is Sander nu dus even ‘de uitverkorene’. Beetje jammer dat Michiel ook tijdens de ‘Sander-time’ nog constant Janine opzoekt en zich zelfs in het gesprek, dat ze met Sander voert, mengt. Dan heb je geen plaat, maar een compleet flatgebouw voor je harses, volgens mij. Sander heeft het ook in de gaten en is not amused. Later trekt hij zich daarom steeds verder terug.
Als Christiaan aan de beurt is vraagt Janine wat hij van haar vindt. “Een hardwerkende vrouw.” Dat wil je toch niet horen??? Effe serieus. Tegen Yvon zegt hij precies hetzelfde, vlak voor het keuzemoment. Jongen!!! Je zit in Boer Zoekt Vrouw, niet in Den Haag Vandaag. Gevalletje ‘ik praat moeilijk over mijn gevoelens”. Michiel niet; die heeft alle zenuwen thuisgelaten. Hij bulkt van het zelfvertrouwen en weet bijna zeker dat hij mag blijven. Sander weet bijna zeker dat hij straks op de terugweg is naar Friesland. Janine merkt dat Sander zich inderdaad wat terugtrekt en twijfelt aan hem. Yvon praat op haar in en zegt dat ze natuurlijk ook gewoon eens dingen kan vragen in plaats van zelf dingen voor een ander invullen. Het kan soms zo simpel zijn… Ze denkt er nog even over na en stuurt uiteindelijk Michiel naar huis. Die weet niet wat hem overkomt. Sander ook niet trouwens. Over verkeerde signalen opvangen gesproken…


Bij Hans twijfelt Dinie nog steeds. Hans moet dan ook met z’n kop op het hakblok naar aanleiding van hoe hij vorige keer schreeuwde bij het drijven van de paarden. Hij krijgt een gratis lesje ‘hoe vraag ik iets vriendelijk, ook aan mijn dochter’. Maar ja… als die man nou zo is… Laat ‘m dan toch lekker.
De volgende ochtend zegt Dinie dat ze niet zo lekker heeft geslapen, want piekeren, piekeren, piekeren. Annette gooit het toverwoord rugzakje er maar weer eens tegenaan, maar vertelt wel dat ze positief naar de toekomst blijft kijken en het verleden? Ja, dat is iets om achter je te laten. “Hé, blauwe lucht hè?”, zegt ze om Dinie weer een beetje mee te krijgen. “Het wordt steeds donkerder hoor… ik weet niet of je het ziet?” Nou, dat ging lekker. Not. Dinie zit nog teveel bij haar overleden man en dat blijkt maar weer als er een oud fotoalbum op tafel komt. “Oh, mijn man had ook zo’n pony…”, zegt ze. Ja, dat kwam weer bij haar binnen. Maar Dinie… je begint er toch echt steeds zelf over. Had dan gedacht bij het uitzoeken van een tv programma om aan mee te doen: Boer Zoekt Vrouw? Nee, dan doe ik dinie. (Vatjum?)


In de stal van Evertje constateert Mouth dat er nog iets mist bij het jongvee. “Ze hebben nog helemaal geen uiewrrrs hè?” Er volgt een kleine uitleg dat het er al wel zit, maar dat het zich allemaal nog een beetje moet ontplooien, zeg maar. Net als dat bij vrouwen gebeurt. Cora wil zich toch iets meer in de kijker gaan spelen bij Evertje en gooit er meteen maar even een weetje tegenaan, in de veronderstelling dat er in Ruinerwold nooit beelden van vrouwen via tv, krant of internet te zien zijn geweest: “Wij (vrouwen) hebben er twee hè? Weet je dat wel?” Evertje zou op dit soort momenten het liefst in de mest zakken, maar helaas: daar ligt nog een betonnen vloer overheen. Wat moet je nou, met zo’n opmerking? “Wat zeg je?”, vraagt hij om tijd te winnen. “Dat wij er twee hebben.” Evertje wuift het een beetje weg met de opmerking dat vrouwen ook twee pinken hebben. Aan de hand. Evertje heeft meerdere pinken. Als in éénjarig rund.
Evertje gedraagt zich overigens als een éénjarig rund, want hij geeft de controle totaal uit handen. Mouth kruipt in de ‘tractowrrr’, trekt het deurtje dicht en lult gewoon door, terwijl buiten een totaal ander gesprek tussen Nans en Cora plaatsvindt. En Evertje, maar die zegt niet zoveel. Mouth spingt er weer uit en geeft aan dat ze wel graag eens zo’n ding wil besturen, maar dan wel in haar ‘owvewrrrol’. Ja, spreek die maar even hardop uit. “Luik joh, gaan we samen een stukje rijden!” Zeg muts, voor Evertje is het gewoon z’n werk hè? Die heeft dat vast vaker gedaan. Evertje stelt de vraag hoe de dag verder ingevuld moet worden en laat terloops even vallen wie er een ritje op de trekker wil maken. Mouth springt bijna over de andere dames heen en claimt ‘haar maumentje’ met Evertje. “Ik wil hééééél ééééven met jou alléén zijn. Vind je dat goed? Ja?” Evertje vindt alles goed. In de stal ligt een koe op bevallen en zodoende begint de privé date daar. Evertje legt wat uit en Mouth vult zelf in. Vervolgens stelt ze een vraag waar ze dan meteen ook zelf weer antwoord op geeft. “Ach, het meisje gaat beginnen. Hoe lang nou nog? Ja, wel een paar uuwrrr.” Jammer joh, verkeerde antwoord. “Nou, binnen een uur wil ik wel een kalf zien…’, zegt Evertje. In de tussentijd wordt er voer gepakt met een graafmachine. Evertje zit achter het stuur, Mouth zit nonchalant met één been buiten de cabine en gaat verder met vraag en zelf antwoord geven “En nou pak je één baal? Ja. Ga je die nou meteen wegbrengen ergens heen?” NEE JOH!!! DIE SCHEPPEN WE VOOR DE LEUK EVEN UIT DE BERG INGEKUILD GRAS, NOU GOED??? Evertje denkt het ongetwijfeld, maar zegt niets. Hij komt er toch niet tussen, dus wijst hij maar ergens heen. En dan komt Mouth pas echt los. “Vind jij mij luik? Of heilemaal niet? Kun je daawrrr iets van zeggen?” “Ja, goed…”, mompelt Evertje. Mouth haakt meteen weer in. “Vind je me goed? Okei, fijn om te howrrren. Ik ga eiven draumen, ja? Vind je dat niet eng? Als ik heel dichtbij kom met mijn gedachten?” En zo dramt ze nog een tijdje door over dat ze dan wel op de boederij wil meedraaien, omdat ze hem anders nooit ziet. Evertje laat weten dat dat niet echt hoeft. Mouth beweegt meteen mee door te zeggen dat zij dan gewoon alleen maar in een hoekje poep hoeft te scheppen. Persoonlijk zou ik haar erin duwen. En dan bedoel ik niet in het hoekje, maar wel in de substantie waar ze het tot nu toe elke logeerdag al over heeft. Head first. Evertje verklaart nog maar eens dat hij ook heel veel liefde heeft voor zijn koeien. Helpt niet. Mouth raast door. “Maar jij bent heil ewrrrg met de boewrrrdewrrrij. Dát is Eivewrrrt en Eivewrrrt is de boewrrrdewrrrij, dat is duidelijk en dat is heilemaal prima. Hartstikke móói!” Evertje wil duidelijk vluchten, maar Mouth blijft als een strontvlieg om hem heen hangen. Op weg naar de trekker haalt Mouth even adem en dat geeft Evertje de gelegenheid om ook eens iets te vertellen. Dat hij niet zo’n prater is bijvoorbeeld. Mouth zegt dat dat natuurlijk ook helemaal niet erg is en dat ze -komt ie- zelf ook niet zo’n prater is. We zijn nu ruim 24 uur verder en ik lig nog steeds op de grond van het lachen. Evertje zegt dat stilte ook best mooi is. “Zullen we gewaun eiven stil zijn? Je hoeft echt niet te praten hoowrrr. Ooooh, dít is een luike! Kleppie aupen!” Die laatste twee zinnen sloegen -als het goed is- op de trekker.
Even later brengen Evertje en Mouth samen een kind ter wereld. Neeeeeeejoh, niet zo’n kind. Nee, Mouth mocht helpen het kalfje uit de moeder te trekken. “Met een luike schat om me hein. Ja sowrrry hoowrrr, ga ik toch even heil romantisch wowrrrden…” Ja joh. Zet er volgende keer kaarsjes bij in de stal. Wierookje erbij en hoppa: boeddhistisch bevallen met Mouth. Het driehoekje op het voorhoofd van het kalfje is volgens Mouth een hartje (“Een hawrrrtje!!!”) en een teken van de natuur. Ja joh, wat jij wilt. Ze is helemaal ontroerd door de geboorte en dat snap ik wel; ik heb ooit tijdens een werkweek op Terschelling een kalfje geboren zien worden. Ik heb er alleen niet naast staan janken. Ik heb er nog wel een leuk verhaal over: “Zitten jullie in de Wierschuur?”, vroeg de boer. “Klopt! Vanavond bonte avond, want morgen gaan we weer naar huis.” “Vanavond bonte avond? Willen jullie de navelstreng dan mee, voor op de barbecue?” True story. Die laatste opmerking was boerenhumor, denk ik.


In tegenstelling tot Evertje deelt seizoenshork Jouke de dag wel zelf in en verdeelt het werk. Niet lullen, maar poetsen. Het had een Rotterdammert kunnen zijn. “We gaan voeren, maar we zijn met z’n vieren, dus dat is niet echt handig.” En dat klonk niet zo subtiel dan u leest. Lotte en Karlijn moeten in de stal aan de slag, Marion mag mee voer halen. En daar volgt zowaar een gesprekje. Dat zij wel denkt dat er een mouw aan te passen is met het missen van haar familie in Limburg bijvoorbeeld. En ze wil ook nog even weten of Jouk behalve koeienmest ook nog wel eens iets anders snuift.
Vrij snel volgt het keuzemoment. Alle meiden worden even door Yvon ondervraagd en allemaal zeggen ze dat ze het jammer zouden vinden als ze naar huis zouden worden gestuurd. Uiteindelijk krijgt Marion een enkeltje Limburg. Want die schijnt te pittig te zijn. Ik snap het niet en Marion zelf eigenlijk ook niet; zij zegt juist heel erg verlegen te zijn en betwijfelt of Jouke wel een juist beeld van haar heeft. Ze wordt uitgezwaaid door Yvon, Jouke en de overgebleven dames. De auto is het beeld nog niet uit of Jouke zegt: “Dat was ‘t. Ik ga melken.” Wat een botte boer is het toch. Echt, onder ons huis zitten zelfs nog heipalen met meer gevoel.
De achtergebleven meiden zijn meteen aan het bekijken of ze zelf niet te pittig zijn. Voordat je het weet wordt je het Friese erf afgetrapt. Jouke vertelt na het melken dat hij eigenlijk het vertrek van Marjon alweer is vergeten. Manmanmanmanman… Lieve mensen, geloof me: er zijn ook gewoon aardige Friezen hoor. Echt, ik kan het weten.


Na de marteling van het huisconcert en de instophorror voor het slapen gaan moeten de dames bij Splinter de volgende dag de handjes laten wapperen, want er moet gesnoeid worden. Hij zegt dat hij het allemaal eerst even heel goed gaat uitleggen, omdat er een hele filosofie achter het snoeien zit en hij die ook wil overbrengen. “En dat doe ik ook graag. Ik ben wel een beetje een onderwijzer.” Nee Rob, jij bent een hoogst irritant zelfingenomen griezelige mansplainer die geen fruit, maar narcissen had moeten kweken. “ Dan doen we eerst een stukje en dan kom ik langs, want dan hebben jullie natuurlijk allemaal vragen…” Daarna begeeft hij zich tussen het personee… de dames. Wat volgt is een sollicitatiegesprek met dezelfde vragen voor iedereen. Dan kun je de antwoorden namelijk vergelijken. Joh. Ja, zo krijg je best een goed beeld van iedereen. Silvia vraagt of hij nu ook al weet hoe zij is. Nee dus. “Nou, dan moet je dat vragen!”, zegt ze. Zoals bekend praat Splinter graag over zichzelf, zingt Splinter graag over zichzelf, dus stelt hij nu ook vragen over zichzelf. “Wat zijn nou de voordelen en de nadelen van met mij hier samen te zijn?” Echt man, hou op. HOU OP!!! Wendy zegt het goed: “Je gooit er bij jou voor tien cent in en er komt voor acht vijftig uit.” Ondertussen wordt er vrolijk verder gesnoeid, op aanwijzing van Narcissus himself. “Die tak is boven de knie, dus die blijft hangen. Onder kniehoogte mag gesnoeid worden.” Wel uitkijken wat je zegt, Splinter. Voordat je het weet heeft Wendy de hele boomgaard verwijderd. Bij haar is namelijk alles onder kniehoogte ongeveer.
Net voor het keuzemoment neemt Yvon de dames even apart. Sonja en Wendy geven aan het allemaal nog niet zo zeker te weten qua gevoel, maar Silvia… ja, die heeft wel serieuze kriebels hoor: ze vindt het een leuke man. En ze zegt ook dat Splinter observeert en haar wel ziet. Nou, dus niet. Silvia mag naar huis. Hup, koffer inpakken, gesprekje met Yvon, traantjes naast Yvon op de bedrand en ondertussen in de woonkamer een groepshug van Splinter en z’n uitgedunde harem. Als Silvia wil vertrekken, zit Splinter aan tafel alweer helemaal in zijn rol: hij oreert over zijn leven. Hij maakt eerst zijn verhaal af en Silvia staat er beteuterd bij. Ze wil weg. Hoe eerder, hoe beter. “Ik kom even gedag zeggen.” “Oooh…”, zegt Splinter. Hij klinkt bijna verbaasd. Hij legt wel heel hoffelijk haar koffer in de auto, dat dan weer wel. Nou ja meid, één voordeel: hij komt je niet meer instoppen vanavond. Is ook wat waard.


Tot volgende week!

Advertentie