Op de Koop toe.

De enige boer die nog met drie vrouwen opgescheept zit, is Evertje. En dus wordt het hoog tijd dat er iemand naar huis gestuurd wordt. Yvon doet nog even de nodige interviews met de dames in kwestie. Nans heeft het naar haar zin op de boerderij. Ze zit goed in haar vel en ze vindt Evertje leuk. Ze heeft geen idee of het wederzijds is, want hij gaat altijd gewoon net zo verlegen als altijd door met zijn werk. Mouth vindt Evertje “hartstikke luik”, voelt spanning, is onzeker, dan komen er even traantjes, maar ze wil hem wel in haar ‘zone’ hebben. Cora vindt liefde een ingewikkeld iets. Ze wil te graag huisje, boompje, beestje, boertje en dat uit zich wederom in tranen. En Evertje? Oh, die vindt het allemaal “wel mooi, wel leuk, ja”. Hij zegt geen gevoel te hebben voor degene die weg moet en weet ook zeker dat dat niet meer gaat komen. Jammer Cora, het is dus niet wederzijds. En waar ik dacht dat juist Cora in een enorme huilbui op de rand van haar logeerbed gaat uitbarsten, zegt ze nuchter dat ze een deurtje verder gaat. Letterlijk en figuurlijk. Ze pakt haar spullen, vraagt aan Yvon wat ze van haar pyjama vindt en stapt daarna met Yvon in de auto, op weg naar de vrijgezelle broer van Evertje, Koop. Een soort Broer Zoekt Vrouw dus. Of Vrouw Zoekt Broer. Ze wordt eruit geflikkerd en krijgt een boerenbroer op de ‘Koop’ toe. Van Koop mag ze even blijven; vindt hij wel gezellig en ik moet zeggen dat ik hem al meer heb horen praten in die ene minuut met Cora aan tafel dan Evertje met drie  vrouwen in de hele logeerweek bij elkaar.
Op de boerderij bij Evertje gooit Mouth ondertussen haar haren los en vraagt of hij even al zappend op de bank wil gaan liggen zoals hij dat normaal ook doet, zodat de dames een beetje weten hoe dat in de toekomst er aan toe zal gaan. Verder kabbelt het een beetje door bij Evertje op de boederij. Hij werkt in de stal, Mouth krijgt weer een teken van de ‘natuuwrrr’ doordat ze een aardappel in de vorm van een ‘hawrrrtje’ in haar knotsen krijgt en bij het avondeten wordt Evertje verboden om over het werk te praten. Evertje moest maar eens wat vragen gaan stellen. Hij krijgt er een kleur van. Verder horen we Mouth verrassend weinig dit keer. Dat kan twee dingen betekenen: of ze is een beetje aan het aarden en doet dat via haar eigen stiltemomentjes, of de batterijen in haar zender zijn gewoon leeg en beviel dat de productie van Boer Zoekt Vrouw prima. Ik denk het laatste.
Cora en Koop? Die hebben telefoonnummers uitgewisseld en hebben na wat appcontact besloten dat het niks gaat worden. Het is net First Dates…

Bij Jouke lijkt het alsof er zowaar wat menselijke trekken naar boven komen. Zo verslaapt hij zich na de ochtendmelkronde, komt hij Karlijn, die met een online cursus bezig is een (overigens door Lotte gezet) kopje koffie brengen en neemt hij tijd voor de dames apart. Dat wil zeggen: ze mogen hem allebei even helpen tijdens zijn werk. Heit en mem komen ook even langs. Lees: ze komen de dames even keuren. Want: “als heit tevreden is, ben ik het ook!”, aldus Jouk. En heit is tevreden. Heit is best leuk, want heit is een vriendelijke man. “Je hebt eerder ruzie met mij dan met heit”, zegt Jouke. Ah, gelukkig. De seizoenshork is er nog gewoon. Van mem horen we dat ze samen vier zonen hebben. Nou, da’s mooi nieuws. Dan kan de volgende afvaller in elk geval ook even een ‘Coraatje’ doen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Boer Hans staat in de paardenbak met zijn dochter Christel om de hengsten te trainen. Ik heb geen idee wat dat precies inhoudt en Annette ook niet, want zij is, net als ik, geen paardenmeisje. Dinie is dat wel, dus ze legt het één en ander uit en voor de rest staat ze vooral met een gezicht als een oorwurm toe te kijken. En dat terwijl Annette constant vrolijk blijft en overal het positieve van in blijft zien. Zo heeft Hans de vaatwasser uitgeruimd en krijgt van haar dus bonuspunten. Ze vergelijkt Hans met een ui die je laagje voor laagje moet pellen en dan zit daar in het midden een hele mooie man met een mooi karakter. Ook naar Dinie toe blijft ze de moed erin houden. “Heb je dat gezien? De zon!”, zegt ze terwijl ze uit het keukenraam wijst. Net voordat er een wandeling naar een kapelletje wordt gemaakt, krijgen Annette en Hans de slappe lach aan tafel. En ja hoor: het werkt aanstekelijk, want ook Dinie begint mee te gniffelen. Maar toch blijft ze twijfelen en ziet in alles een lijntje naar haar overleden man. Want zoals Hans in de paardenbak staat met zijn dochter, ja… “dan zie ik mijn dochter en mijn man…” en hoppa. Daar is het verdriet weer.
Bij het Mariakapelletje (soort grot van Lourdes) worden er drie kaarsen ontstoken. Hans zegt dat hij altijd een kaarsje brandt als er iemand in verwachting is of als er iemand gaat trouwen. Ik denk niet dat Dinie of Annette in blijde verwachting is, maar misschien hoort hij in de verte al de huwelijksklokken luiden? Wie weet… denk alleen niet dat het met Dinie is, want dat blijft trekken aan een dood paard. Dinie, ga gewoon weg van de boerderij. Hans gaat jou namelijk kiezen en dan ga jij bloedchagrijnig mee op citytrip en dan is het eind zoek. Probeer gewoon eerst het verlies van je man een plaatsje te geven, want dit is niet eerlijk naar Hans, naar Annette en zeker niet naar jezelf toe. Gratis advies he? Bij een psycholoog betaal je je blauw. Ik bedoel maar.

Over aan dode paarden trekken gesproken: bij Janine gaat het allemaal ook een beetje moeizaam. Waar Michiel eerst niet van haar zijde week, lijkt nu Christiaan met haar verlijmd. En daardoor lijkt het of Sander zich weer meer op de achtergrond houdt. En daardoor gaat Janine dan weer twijfelen. Maar wat iedereen gewoon ziet, behalve de twee lijdende voorwerpen zelf, is dat Sander en Janine elkaar gewoon heul erg leuk vinden. Ze durven het alleen niet toe te geven. En dus blijft de nuchtere Fries gewoon op een afstandje grasmaaien en gunt Chris en Janine hun tijd samen en denkt dat zijn tijd nog wel komt. Hij is van mening dat je haar niet de hele dag voor de voeten moet lopen. Janine vult voor Sander in dat hij geen belangstelling heeft en trekt dus meer naar Chris toe. Wanneer Sander even bij haar staat, zegt hij dus maar niet veel. Tja… verwarrend.
Gelukkig trekt Janine de stoute schoenen aan en gaat het Sander toch maar gewoon op de man af vragen. Die vertelt dat hij ‘m vorige week bij het keuzemoment erg kneep en dat hij inderdaad een beetje teruggetrokken was. “Maar daar moet jij je niks van aantrekken, hoor!”, zegt hij met een onmiskenbare Friese tongval. Janine lijkt opgelucht en zegt dat ze zelf vluchtgedrag vertoont. Ze vraagt Sander alsjeblieft niet hetzelfde gedrag te vertonen. De husband hier in de huiskamer schreeuwt: KNUFFELEN!!! En ja hoor: daar is ie: de eerste knuffel van Sander voor Janine. Doet ie goed!!! Ik denk zomaar te weten wie de volgende is die de boerderij van Janine moet verlaten…

Splinter vindt het wel fijn zo met twee vrouwen op de boerderij. Want nu kan hij nog beter zijn aandacht verdelen. Hij pookt het haardvuur wat op, neemt tussen Sonja en Wendy zijn plaats op de bank in, gooit z’n armen achter beide dames op de rugleuning en geniet met z’n ogen dicht van een heerlijk stukje ontspannen teringherrie van Metallica. Echt van die muziek met diepzinnige teksten als “Hold my breath as I wish for death. Oh please, God, wake me…” waarbij je een gezellig gesprek kunt voeren. Romantisch ook.
De volgende ochtend moeten de paarden gevoerd worden. En terwijl Wendy paard Fiction Romantica A.S.A.P. (ofzoiets) eens diep in de ogen kijkt, wauwelt hij iets over hoe de paarden op de dames reageren, want “een paard is een spiegel.” Jaja… Tuurlijk joh. Ik weet niet of hij recent wel eens in de spiegel heeft gekeken, maar ik zie toch liever het hoofd van Fantasia Microsoft G.M.T. dan die kop van Splinter, terwijl hij met z’n ogen dicht staat te oreren. Maar goed. Verder voelt meneer zich meer ontspannen en dat geeft hem de kans om naar zijn gevoelens te gaan. “Beetje prikkelen, beetje teasen, beetje met hooi strooien enzo. Kijken of de prikkel terugkomt, kijken hoe de ander reageert als je iets bij de ene doet…” Ik krijg echt serieus jeuk van deze man. En niet in positieve zin.
Gelukkig is het weer snoeitijd. Herr Von Trapp begint te zingen. Wonderful World. Er wordt aarzelend meegezongen. Dan maar een gesprekje. Hij lult wat met Sonja over het ondernemerschap en zij zegt daarna potentie om verliefd te kunnen worden te voelen. Het gesprek verplaatst zich naar Wendy, die zegt meer te genieten omdat ze de lat wat lager heeft gelegd. Splinter ziet dat ze sterk focust op één specifieke tak en daaruit kan hij opmaken dat zij altijd sterk kan focussen. Ze laat zich niet van de wijs brengen als hij even later vrolijk verder zingt. “Awiemawee, awiemawee…”
En altijd als je denkt: het kan niet erger… jawel hoor! Dat kan best. Want tijdens de theepauze vindt Splinter het weer eens tijd worden voor een huisconcert. Hij pakt z’n eind hout met gat en zes touwtjes er overheen er maar weer eens bij en waant zich John Denver. Om het EO-jongerendaggevoel te versterken moeten de dames meezingen. Hij vindt het vooral zelf een mooi moment. Want hij vindt dat ze alledrie aan het genieten zijn. “Ondertussen vindt er een proces plaats waarin ik naar één iemand trek, maar dat laat ik niet merken.” Wat is deze man toch fantastisch. Vindt hij. Ik vind er ook iets van. Ongevraagd gitareren vind ik een vorm van zinloos geweld. Gitareren? Is dat een werkwoord? Ja, sinds vandaag wel! Manmanman, het is bijna net zo awkward als wanneer er een rozenverkoper aan je tafel komt staan. Met een zigeunerorkest. Terwijl je in een restaurant zit te eten. Met je zus.
“Country róóóóóóóóóads, take me hóóóóóóóóóme…” Geloof me, dat zou hij tegen mij niet eens hoeven zeggen. Ik was al weg. Met gierende banden, over de country roads…

Tot volgende week!

Advertentie