17 oktober
Nee, dit is niet wat je denkt… Okee, watskeburt? Ik had het afgelopen weekeind een verjaardag. Alisha, dochter van beste vriendin en man, werd afgelopen zaterdag zes en dat is uitgebreid gevierd. Het begon allemaal op vrijdag. Alisha had op school getrakteerd en werd door moeder, oma, broer en mij (tante dus) uit school gehaald, met nog zeven andere kinderen in drie auto’s gepropt en zo reden we in konvooi naar de Karperhoeve, een boerderij in de buurt. Heel leuk om daar een kinderfeestje te houden. Zo’n feestje buiten de deur heeft twee grote voordelen. Eén: je hebt het hele koor niet thuis en twee: je hebt het hele koor niet thuis. (En dan is het nog niet eens mijn huis…) Nee, ze worden lekker voor je vermaakt met allemaal dingen die op de boerderij heel normaal zijn, maar die kids toch niet dagelijks van dichtbij zien of meemaken. Het feestgezelschap mocht eerst de kadootjes verstoppen, daarna waren er zelfgemaakte/zelfomgedraaide pannenkoeken (let op de tussen-n!), waarna Joost (het paard) ons in de huifkar een stukje over een landweg trok. Hoogtepunt voor de jarige job: zelf de teugels in handen houden. Ging best lekker. Na het ponyrijden en heel veel klimmen/glijden/springen en spelen op/van en met verschillende hooibalen, zat het agrarische deel van de dag erop. Eenmaal weer thuis (voor de taart en de kinderdisco op zolder) informeer ik bij de kids wat ze nou echt het allerleukst vonden. En wat denk je? De jonge poesjes. Alsof je die alleen maar op een boerderij ziet… Nadat we de kids allemaal weer thuis hadden afgeleverd, sloeg de vermoeidheid genadeloos toe. O jee… We moeten nog twee dagen. Ja, en dan mag ik nog niet klagen; achter de schermen van het thuisfront van de jarige job zijn er bergen werk verzet voor dit feest. Terwijl ik alleen op de dagen zelf kom helpen. Maar goed. Zaterdag, op haar eigenlijke verjaardag, was het “mensenfeestje”, volgens Alisha. Dus redelijk rustig, gewoon op visite. En toen werd het zondag. De wekker ging (dat is al iets tegennatuurlijks op een zondag) en ik wist: het wordt zwaar. We hadden minder kinderen vandaag, maar toch. We gaan naar Blijdorp. Drúk daar… Ja, de zon schijnt, he? Dus… Alles stond in het teken van piraten en dus liep de meerderheid van de kids in een piratenpak door de dierentuin op zoek naar aanwijzingen waar de schat zich zou bevinden in een zelfgemaakte speurtocht. Ondertussen is er altijd wel één die de andere kant op wil, één die niet wil plassen als je toevallig bij de toiletten bent, één die niet luistert, één die constant honger heeft en één die een “been there, done that’-syndroom heeft. Jeetjemina… Je komt duizend ogen en handen tekort, met al die kids. En dan, tegen de tijd dat het eind in zicht is en je opgelucht adem haalt dat je de dag bent begonnen met 6 kinderen en met hetzelfde aantal (en ook niet onbelangrijk: met dezelfde kinderen) richting uitgang gaat, gaat het fout. Ineens is het feestvarken, twee vriendinnetjes, twee vriendjes en moederlief uit het zicht. Sta je dan, met pa en broer. En het oude telefoonnummer van moeders. Al voicemailinsprekend wandelen we met z’n drietjes naar de uitgang, wetend dat er iemand nu met vijf kinderen in de dierentuin ons waarschijnlijk heel erg loopt te … nou ja, vul zelf maar in. Dan, na ongeveer tweederde van de route naar de uitgang afgelegd te hebben, gaat de telefoon. “Nee, de piraten moesten even naar de WC… waar we zijn? Oh gewoon, bij het treintje.” Da’s mooi, denk ik. Ze zijn al naar de uitgang gereden. “Treintje waar?” “Nou, gewoon, bij de Rivierahal…” O. Dus zet pa zoonlief op z’n schouders en zet het op een rennen. Ja, da’s lekker: hij heeft gympen aan en conditie, want loopt in legerklof dat soort dingen regelmatig te doen, maar ik… laarzen (slap excuus) en geen conditie. Resultaat: pa met zoon in een vouw op z’n schouders voorop en tante een metertje of twintig erachter met heur tong zo’n beetje op de grond… Nou ja, de wandelpaden in Blijdorp zijn tenminste ook weer lekker schoon… Gelukkig komen we net op tijd aan om het treintje te zien vertrekken. Maar al snel slaat de wanhoop om in vreugde: het hele koor zit op een bankje te wachten. En te lachen vooral. Prettig… Thuis volgde er nog het laatste deel van de speurtocht en de kadootjes. Daarna de kids thuisgebracht, nog even wat foto’s bekeken en een beetje met z’n allen in een soort van verdwaasde toestand op de bank zitten vegeteren. Althans, zo voelde het voor mij. Rond een uur of negen was ik thuis. Er was iets op tv wat ik graag even wilde zien en dat heb ik ook gezien, ware het met bijzonder veel moeite. Daarna ben ik even languit voor de kachel op de grond gaan liggen. Gewoon, even m’n ogen dicht. Het laatste wat ik hoorde voordat ik in een comateuze toestand terechtkwam was een licht ironisch welterusten. Van je familie moet je het hebben… Begrijp me goed, ik vind kinderen heel leuk. Ik heb ze niet; ik ben er zelf namelijk nog één… maar wat zijn een paar van die dagen vermoeiend als je het niet gewend bent. Petje af voor pa en ma!
annekedejong 
Geef een reactie