In Spanje komt Denise’s moeder even Ben checken die met Dave (natuurlijk) in de gym bezig is. Ik ga eigenlijk steeds meer denken dat deze twee jongens geen leven hebben, naast alleen maar in een hok zonder ramen met hun killerbody in de weer te zijn, maar dat zal ongetwijfeld wel weer aan mij liggen. Mama laat weten Dave meer te zien zitten, omdat ze die langer kent en Ben probeert bij haar in een goed blaadje te komen door te zeggen dat Denise en haar moeder zo op elkaar lijken. En dat is niet echt een heel groot compliment voor Denise, eerlijk gezegd. Vandaag is de dag dat Ben Denise meeneemt op date. Zij haalt hem op uit zijn kamer, hij geeft een compliment dat zij er mooi uitziet (het bekende blabla) en er volgt een omhelzing. Hou dit even vast: die omhelzing. Ben neemt haar mee naar een bekroond restaurant, waar het niet echt heel erg gezellig wordt aan tafel. Er vallen nogal wat stiltes. Ben vindt dat het een heel gezellige date is. Maar als je dacht dat het in het restaurant awkward was: het wordt nog veel erger. Wanneer ze langs de boulevard naar huis lopen, heeft Ben nog een kadootje voor Denise: een magneetje dat hij altijd bij zich draagt en wat hem kracht geeft. Zegt ie. Is nu voor haar en als zij even door haar knietjes wil zakken en daarna weer overeind wil komen, zal hij haar opvangen. Om zo te testen of het magneetje werkt. Denise houdt de boot en Ben af. Hij komt te dichtbij en dat wil ze niet. Ehhhh… Denies: te dichtbij? En die omhelzing eerder op de avond dan? Anyway, ze wil eerst weten wat het nut is van deze maffe actie. “Dan zul je merken dat je veel stabieler staat, nu je dat magneetje hebt.” Denise gelooft het wel. “Misschien later een keer.” Ben vertelt Dave dat het een leuke date was en dat hij steeds meer voor Denise gaat voelen. Is niet wederzijds, knul… En dat blijkt meteen de volgende dag. Dan arriveert Sven, een nieuwe gegadigde. De eerste kennismaking verloopt een stuk soepeler dan de date met Ben gisteravond. Terwijl Ben Sven laat zien waar hij mag slapen, hoort Dave Denise uit over de date van de avond ervoor. Maar die laat niks los. Dan maar even over een andere boeg gooien, lijkt Dave te denken en hij begint over de nieuwe gast en of drie mannen niet gewoon teveel is. Die middag en avond neemt Denise haar ‘mannenharem’ mee naar een stadje dichtbij. Weer begint Dave over het feit dat het wel heel druk moet zijn, zo met drie kerels over de vloer. Daarop stuurt Denise Dave en Sven alvast terug naar haar huis en vraagt ze Ben nog even te blijven zitten. Nou, dan weet je genoeg: Ben mag opkrassen. En terecht.
Dave en Sven daten allebei nog een keer met Denise, Dave begint te twijfelen, want ja… er gebeurt niet zoveel en als de moeder en tante van Denise de heren komen beoordelen, wordt het helemaal ongemakkelijk wanneer de dames informeren hoe het met de seks staat. Waar Sven en Dave bij zitten hè?
Franse Hans doet niet aan apart daten met de dames, al zouden zij dat natuurlijk wel graag willen. Hij heeft wel iets anders leuks bedacht: gezamenlijk koken met een Franse kok. Die alles in het Frans doet. De taal die de dames niet echt beheersen. Petra verstaat het wel, maar ja… terugpraten hè? En Anne Marie heeft helemaal geen idee waar de goede man het over heeft. Terwijl het eten met de nodige wijn wordt doorgespoeld, rijdt de Santanavrouw het erf op: Marion. Een Brabo die haar eigen sleurhut bij zich heeft. Ze speelt saxofoon, dus elke keer als ze in beeld komt, horen we Candy Dulfer. Zo irritant. Laat dan ook elke keer als Franse Hans in beeld komt, paardengehinnik horen ofzo. Marion zoekt een vent die in haar geïnteresseerd is. Nou meid, draai dan maar weer om. Maar dat doet ze niet en ze scheurt met een noodgang over het Franse gazonnetje heen en komt vast te zitten met haar auto. “Dit overleef ik niet”, verzucht Franse Hans.
De volgende ochtend bespeur ik het eerste vleugje jaloezie bij Marion wanneer ze vertelt dat Hans gisteravond iets te lang bij Anne Marie op de kamer was en ook niet meer terugkwam. Dat was omdat er een probleem was met de douche in de kamer van Anne Marie, maar dat weet Marion dan weer niet. Marion mag daarna wel mee voor de ultieme test waaraan Franse Hans elke nieuwe logé onderwerpt: kan ze paardrijden? Want daar hangt alles van af natuurlijk. Petra denkt niet dat Marion zijn type is en denkt dat het een dag of twee gaat duren voordat Franse Hans haar weg gaat sturen. Over Petra gesproken: Franse Hans neemt haar mee voor een picknick. Al snel vragen ze aan elkaar of ze het nog wel leuk vinden. Ze draaien er allebei vakkundig omheen, maar het antwoord is gewoon ja. Maar er is nog geen sprake van gevoelens. Franse Hans zegt wel dat het met Peet zo lekker gemakkelijk gaat. “Ik dacht: hé da’s een toffe! Die moet ik houden.” Degene die hij niet houdt, is inderdaad Marion. Ophoepelen met je sleurhut. Tegen de huidige benzineprijzen was het een duur avontuur voor één nachtje. Petra heeft dus inderdaad gelijk gekregen. Franse Hans neemt die avond Anne Marie mee naar het café. Petra weer groen van jaloezie natuurlijk. Franse Hans vindt Anne Marie erg dominant, maar toch ook wel lief. En terwijl zij een plakje worst van het plankje op tafel pakt en zich hardop afvraagt wat hij nou eigenlijk bedoelt met een plateau charcuterie, zit hij zich te bedenken hoe hij deze twee vrouwen zou kunnen omsmelten tot zijn ideale vrouw.
Net als elke nieuwe gast bij Franse Hans op de eerste ochtend mee moet voor een ritje op een paard, moet ook elke nieuwe gast bij Saaie Martijn op de eerste ochtend mee. Maar dan om de hond uit te laten. Aangezien Fenna net haar eerste nacht in Portugal heeft doorgebracht, is zij dus aan de beurt. Het gesprek verloopt alsof ze elkaar al jaren kennen en hij wil ook wel van haar weten hoe zij dat zou doen met haar werk, als ze In Portugal zou komen wonen. Jemigdepemig… ze is er net! Terwijl Saaie Martijn en Fenna hun toekomst verder uitwerken, is Marian bij Saar haar hart aan het luchten: ze merkt dat ze terugdeinst bij zijn aanrakingen en dat ze twijfelt. Saaie Martijn heeft niets in de gaten en plant die middag een lunch met Marian. Verder dan het ontbijt komen ze niet, want ze neemt hem even apart. Saaie Martijn voelt de bui al hangen en hij snapt haar besluit. Marian jankt nu al. Daarna gaan ze het de rest vertellen, waarbij Saaie Martijn het niet droog houdt. Moeder jankt bij het afscheid en vaders vertelt dat deze familie moeilijk afscheid kan nemen van mensen. Goh, dat had ik nou nog helemaal niet in de gaten. Ik vraag me nu toch ernstig af of de hele familie ook collectief op de stoep staan te janken als de betalende gasten weggaan. Ik heb zo’n vermoeden. Om een beetje afleiding te zoeken, gaat Saaie Martijn met Suus en Fenna naar het strand. Daarna is het tijd om Fenna alleen mee op date te nemen. Op naar het safaripark. In de Jeep legt zij haar hand op zijn been en hij zijn arm om haar heen. De volgende dag staat er een date met Suus gepland, maar Saaie Martijn twijfelt. Die avond zit hij met zijn meiden bij het kampvuur en gooit alles eruit.Hij draait zich om naar Suus en zegt “Ik denk dat ik een beetje verliefd ben.” Suus kan haar oren niet geloven en reageert enthousiast. “Echt???” “Ja. Op Fenna!” BAM! Die kwam bij twee dames effe aan. Suus zag ‘m niet aankomen en Fenna schrok zich helemaal de tandjes van het woordje ‘verliefd’. Dit is pas Fenna’s tweede dag hier hè? Fenna verlaat even het tafereel, zodat Saaie Martijn het één en ander met Suus kan bespreken. Even later wordt het heugelijke nieuws gedeeld met de ouders en broer van Saaie Martijn. Pa janken natuurlijk en als Suus ziet hoe uitbundig Saaie Martijn meer dan uitgebreid speeksel uitwisselt met Fenna alsof er zojuist een huwelijksaanzoek is gedaan, kan het niet anders dan dat Suus opgelucht is dat haar dit bespaard is gebleven.
In Madeira klaagt Beatrix dat de heren geen poot uitsteken en zich gedragen alsof ze op vakantie zijn. Ze moet zelf de bloemetjes water geven en er wordt zelfs in samenwerking met de hond en de kat, een muis gevangen en over de balustrade geflikkerd. Aan die kerels heb je niks. Die middag moeten ze naar een huwelijk, waarvoor ook haar zus en haar zwager overkomen. Opperkwal Tjerk hangt onderuit in een stoel, gekleed in een korte broek en een t-shirt met ‘Madeira’ erop. Bea merkt fijntjes op dat hij wel even iets anders aan moet doen voor de bruiloft. Dat is hij ook van plan, maar hij zal zelf zijn overhemd moeten strijken. “Kun je dat wel, strijken? Want ik ga het niet voor je doen.” Lange stilte, waarna een aarzelend “ja natuurlijk” van Tjerk volgt. Op dat moment komt Bassie naar buiten, die al in een keurig gestreken overhemd loopt. Hij wil anders wel een overhemd uitlenen aan Tjerk; hoeft hij niet meer te strijken. Hij loopt terug naar binnen om het bewuste overhemd te halen. “Oh, lange mouwen… dat is jammer. Maar een echt C&A-overhemd; mooi.” “Ja…”, zegt Bassie. “…uit de dure klasse!” Het kan Tjerk niet bekoren; C&A is echt niet voor O.S.M. “Laat je petten nog eens zien!”, roept Bea. Bassie weer naar binnen om even later terug te komen met drie petjes, allemaal in een andere kleur. Tjerk kan het weer niet laten om een sneer uit te delen. “Oh, het zijn petten. Ik dacht dat het een beddensprei was.” Bea is niet gecharmeerd van de bekakte manier waarop Tjerk Bassie te kakken zet. Ze is er klaar mee en gaat haar zus en zwager ophalen. “Verkleed jij je zo nog even terwijl ik weg ben?” Als Bea met haar familie terugkomt, is Bas al naar het feest toe en ligt Tjerk nog in zijn makkelijke kloffie te vegeteren op een ligbed in de tuin. Beatrix heeft haast: “We moeten hurry-uppen!” Tjerk reageert kalm: “Doucement…” Beatrix kijkt afkeurend naar Tjerks kleding. “Ga jij zó mee, dan?” Tjerk moet zich nog opfrissen, omkleden en iets met een kado doen, maar maakt zich geen zorgen. “Two minutes!”, zegt hij. O.S.M. Communiceert zo fijn…
De volgende dag zit het hele gezelschap aan de ontbijttafel. Bassie, Beatrix, haar zus en zwager vinden het maar wat gezellig. Tjerk zit er met een smoel als een oorwurm bij; hij vindt het nogal ‘intensief’. Hij vertelt dat hij het beter zou hebben gevonden als ‘die mensen’ (let wel: de familie van de B&B-houder) in een hotel hadden gezeten en af en toen even langs waren gekomen voor een kopje koffie. “Want dit maakt het lastiger voor Ted en mij.” Bassie zorgt ervoor dat hij wel even tijd met Bea alleen krijgt, want hij wil weten wat hij moet doen om een beetje bij haar in het pulletje te vallen. Bea is vrij duidelijk: hij moet minder in zijn Ipad zitten, waar hij naar eigen zeggen boeken in leest. En hij moet wat meer initiatief tonen. Beetje meehelpen. Bassie kaatst deze opmerking meteen terug omdat zij altijd zegt dat ze alles zelf wil doen. Maar er is een verschil: als er gasten zijn wil ze alles zelf doen, als die er niet zijn, mag hij helpen. Iets met borden die anders niet goed staan ofzo. “Ach, hij wil zijn best nog doen een paar dagen. Moet hij dat wel doen natuurlijk”, merkt Beatrix vals op tegen de camera. Tjerk heeft zin om een boottochtje te maken. Leuk idee, maar dit wordt volledig afgeschoten door de vrouw des huizes. “Dat kan alleen aan het eind van de week en dan hebben we het veel te druk.” Zo. Daarop stelt Tjerk het walvismuseum voor en warempel, dat wordt goedgekeurd. En dus ‘gezellig’ met z’n vijven in de auto. Bea en zus voorin, de heren op de achterbank. En gezellig werd het. NOT! Zus Lena begint Tjerk aan de tand te voelen over het feit of hij misschien niet eens iets leuks te vragen heeft aan Beatrix. “Ik heb al een hoop gevraagd”, luidt het korte antwoord. Voor Tjerk is het daarmee klaar. Want ja, volgens hem vraagt de gastvrouw ook niks aan hem. Daarop praten de zussen over Tjerk alsof hij er niet bij is. “Hij geeft wel antwoord, maar daarna begint hij meteen over iets anders”, klaagt Bea hardop. Het vragenvuur van de zus gaat nog even door. Tjerk vindt het meer een op een ondervraging lijken dan dat het lijkt of er interesse in hem wordt getoond. Hij is het helemaal zat en valt uit tegen zuslief. “Ik heb niet met jou, maar met Ted te maken!” Gezellig… In het museum mag Tjerk de rondleiding doen. Niet dat hij dat echt wil, maar Bea weigert het. En dus zien we Tjerk als enige met een lulijzer op zijn hoofd en de rest (en dan vooral Beatrix) kijkt verveeld in het rond. De enige die nog een beetje normaal meedoet, is Bassie. Het valt Bea op dat Tjerk wel uitgebreid de tijd neemt voor het museum. “Die tijd had hij ook aan mij kunnen besteden, maar ja…” Alsof hij het gehoord heeft, komt Tjerk ineens bij haar staan om een date in te plannen: hij wil samen met haar wandelen over Madeira, zonder familie. Bea gaat overstag, maar niet genoeg, volgens Tjerk. “Ze reageert alsof ze wil zeggen: waar komt dit nu weer vandaan? Ik mis het warme gevoel bij haar.” Vervolgens geeft hij haar nog een kado uit het museum: een poster met daarop de vissen van Madeira. Geloof me: gaf je mij een poster met vissen, dan flikkerde ik je eigenhandig over de balustrade. Achter die dooie muis aan.
Over dooie muizen gesproken… Natas heeft ook iemand rondlopen die ze graag over een balustrade zou mieteren: Jan. Jan is nogal introvert en voert bij voorkeur geen flikker uit. Ja, scrollen in zijn telefoon. Menno is constant bezig met van alles en nog wat, dus soms komt Jan in beweging en legt hij bij het dekken van de tafel een vuile placemat voor de gasten neer. Menno ontploft bijna van het passieve gedrag van Jan. Natas heeft ondertussen afscheid genomen van haar ballotagecommissie en loopt een beetje sip heen en weer, voordat ze voorstelt gezellig een spelletje te doen met de heren. Jan doet mee, maar vraag niet hoe. Er hangt een donkere wolk boven de tafel en Jan geeft aan meer met computerspelletjes te hebben. Natas doet nog een poging en vraagt of Jan haar wil helpen met het bereiden van de lunch. In de keuken wordt het er niet gezelliger op. Natas blijft maar zeggen dat dit wel een mooie manier is om elkaar te leren kennen. En dat hij haar nu gewoon best wat vragen kan stellen. Maar ja… Jan heeft geen vragen, want dat voelt voor hem te geforceerd. En eerlijk is eerlijk: een gesprek voeren met Jan is dan wel een beetje trekken aan een dood paard, maar aan de andere kant: Natas stelt zelf ook geen vragen. Behalve dan dat hij haar iets moet vragen. Jan bedenkt dat hij morgen tijdens een date wel los gaat komen. Natas gaat even bij een vriendin langs om uitgebreid te klagen. Na twee zinnen ben ik het klagerige toontje al zat. Elke laatste lettergreep van elke zin gaat in toonsoort naar beneden. Of naar benedúh. “Hij wil niks vragúhhh. Ik zeg: klap je dicht ofzóhhh? Echt heel vervelennnd. In een eerder gesprek heb ik dat al aangegevúhhh.” Ja en was dat gesprek nog een soort functioneringsgesprek, het komende gesprek wordt het ontslaggesprek. Jan moet gaan zitten en krijgt de wind van voren, helemaal omdat ze van Menno heeft gehoord welke uitspraak Jan heeft gedaan: “Ik kom hier voor de liefde en niet om te werken.” Natas laat niets van hem heel en zegt zich misbruikt te voelen. Hij wilde ook te vroeg al een biertje, waar Menno nog cola dronk. “Je hebt totaal geen interesse in mij. Dan had ik beter een ander kunnen uitnodigen. Ik heb nog nooit iemand zo’n vakantie gegeven.” Als Jan dan een weerwoord heeft, neemt zij het meteen weer over. “Oh, je legt het nu bij mij neer??? Sorry hoor, maar ik vind het een slap verhaal.” Lang verhaal kort: Jan mag niet Blèves en moet meteen z’n koffer pakken. En okee: ze heeft misschien best wel een punt, maar ze had ook gewoon kunnen zeggen dat het vonkje er niet is en dat hij naar huis moet. Klinkt een stuk minder kwetsend voor een introvert persoon. En scheelt mij een hoop typen.
Vorige week zagen we dat Esther bij Richard arriveerde. Zij had volgens hem een leuk koppie, maar ik zei toen al dat hij dat ook over Maureen had gezegd en dat zij na een dag alweer kon vertrekken. De eerste ochtend zit iedereen om de ontbijttafel, maar is Esther in geen velden of wegen te bekennen. Ries maakt zich totaal geen zorgen over eh… “Hoe heet ze ook alweer?” Simone zegt dat ze misschien zijn ‘drukkigheid’ niet trekt. Simoon zit er niet ver naast, want Es loopt elders op het erf zich af te vragen wat ze in Godsnaam hier doet. Ze heeft al heel vaak gehoord dat zij niet het type van Richard is, ze ziet dat er iets is tussen hem en Simone en daarnaast is hij veel te stuiterig voor haar. Nee, ze gaat het hem meteen vertellen. Ries antwoordt dat zij niet na één dag al kan beslissen dat hij te druk voor haar is, maar hij kan wel in één dag beslissen dat zij niet zijn type is. Okee… Ze vinden het allebei niet erg dat het hier stopt en Es vertrekt weer. Net op tijd, want Ries gaat met Simone, broer Arnold, huisvriendin Ingrid en hond Pip (met handvat) lekker een dag met een zeilboot de zee op. Er volgen Titanic-poses bij de boegspriet met Simoon én met Pip (want die is een tikkie jaloers) en Ries zegt te denken dat hij en Simone het eerste B&B-koppel gaan worden die bij elkaar blijven. Simone zegt Richards handleiding inmiddels te kennen; Ries zegt dat zij zijn aan- en uitknop gevonden heeft. En de husband zegt dat Ries zo’n knop helemaal niet heeft. In de laatste aflevering van deze week was de ondertitelaar op vakantie, dus was Ries helemaal niet meer te volgen. Volgens mij had hij iets aan te merken op het gebrek aan billen bij Simone, want hij stopt zijn handen in haar broek als opvulling. Echt lachen… Simoon is alles wat hij niet wil: hij wil lang donker haar en een flinke kont. Maar ja, ik ben al getrouwd en dus zet Simone maar een donkere pruik met vlechtjes op, stopt wat vulling achter haar billen en loopt de B&B in. Geen idee wat hij daarop te zeggen had, want ja… geen ondertiteling. Later gaat het gezelschap ergens lunchen. Hij neemt Simone, Pip en Ingrid mee naar een ongezellig restaurantje, want aan romantiek doet hij niet. Pip staat half op tafel en eet met de pot mee. Wordt het dan aan de waterkant alsnog romantisch als het over bootjes gaat? Richard wijst op een boot en zegt: “Joiewjfowfnowifjweo, weetjewel?” Simone geeft aan dat zij dat toch wel een iets te grote boot vindt. “Newhfiewjnijhewnjnc, weetjewel?” Blijkbaar wil hij ooit nog een bootje kopen om dan in de haven te blijven liggen en een beetje dom te kijken. Ongelooflijk. Als je dan toch een boot hebt: GA. VAREN. MAN! Nou ja, ik ben blij dat Simone hem wel verstaat, want zo krijgen we toch een klein beetje mee wat hij zegt.
Astrut gaat wandelen met twee mannen en kids in “een leuk dal.” Ze zegt het met een moeilijke frons op haar gezicht. Tijdens de lunch wil Ruud even praten en hij vraagt of Hare Majesteit misschien even mee wil lopen. “Nee. Ik zit naar m’n dochter te luisteren.” Astrut – kom niet aan mijn kinderen, want ik trek je kop eraf – (of in haar geval ”ich reiß deine Kopf ab!” Jaja, zo zie je maar dat je meer hebt aan twee uur Rammstein live dan aan drie jaar Duits op de Havo) lijkt niet van plan om op te staan. Tja, er staat immers op haar T-shirt dat ze ‘Power Mom’ is hè? En dat schept verplichtingen. Uiteindelijk krijgt Ruud toch de kans om haar onder vier ogen te vertellen dat hij ermee kapt. Hij is stiekem ook wel geschrokken van haar andere kant en weet dat hij en Astrut niet meer gaan worden dan vrienden. Hij geeft JamJam zijn boek met relatietips. Eén tip licht JamJam meteen uit: laat niet over je heen lopen. Ruud geeft hem die raad ook. Geef tegengas en spring vooral niet meteen in de houding als Astrut eraan komt. Astrut vertelt (niet tegen JamJam) dat ze daar ook helemaal niet van houdt. Als ze zoiets nou eens gewoon aan die jongen zou vertellen hè? Bijvoorbeeld tijdens hun etentje die avond. Geen gasten en de kids zijn bij haar ex, dus Astrut mag van zichzelf even helemaal los (en om half tien naar bed, in plaats van negen uur waarschijnlijk), dus is er zowaar tijd voor. Astrut zit voor haar doen gezellig te wezen en die arme JamJam wordt totaal verblind door haar. JamJam ziet het helemaal zitten. En geloof mij: Astrut laat hem uiteindelijk keihard vallen. Als ze zijn kop er nog niet afgetrokken heeft dan.
Denise draait ondertussen mee in de B&B van Hans alsof ze nooit anders heeft gedaan. “Ze maakt zelfs een uitsmijter zoals ík ‘m graag heb! Klasse! Fantastisch!”, buldert Hans. Maar aangezien Hans een meester is mansplainen, krijgt Denise tóch een lesje in eten maken voor de gasten. “Hij heeft de neiging wat belerend te zijn.” Ja, zo kun je het ook noemen. “Ik wil niet commanderen”, zegt Hans. “Nee, je beveelt het gewoon. Ik kom niet uit een ei…” (De volgende dag zal hij haar ook alles vertellen over de Syrah-druif en daarmee al het gras voor de voeten van de wijnboerin wegmaaien.) Die avond eten de twee een hapje in de keuken van de B&B. Hans kan niet laten te benadrukken dat het runnen van een B&B geen kattenpis is. “Jij bent pedicure, je doet dit niet elke dag. Ga je dit jaren leuk vinden? Het is heel wat anders dan pedicure. Moet je wel liggen, horeca.” Nou Hans, ik heb gezien hoe jij je gasten aan tafel benadert en hoe zij dat doet als jij alweer weg loopt. “Wilt u nog dit of dat erbij? Alles naar wens zo?” Kun jij nog wat van leren, maar goed. Denise geeft tegengas: “Weet het hoe zwaar pedicure zijn is? Vergis je niet hè? Niet denken van je zit en doet niks. Het is mentaal en ook geestelijk hè?” (Sinds wanneer zijn dat twee aparte dingen trouwens?) “Ik mag nooit verslappen, want dan kun je fouten maken. Ik werk met chirurgische messen hè?” Ik zou dat laatste gebruiken als dreigement, als ik Denise was…
De volgende dag gaan ze er samen een dagje op uit. Hans trekt nog maar eens een klassieker uit de kast: ”Kijk, rechts. Pistoia! Mooi hè?” Exact dezelfde woorden die hij op exact hetzelfde plekje zei tegen die andere vrouw met (toen nog) klasse: Sylvia. U weet wel, die van die olijfboom. Hans heeft inmiddels het licht gezien en zegt vandaag de dag te gaan plukken. Eerst op een oude stenen brug. “Durf je erop?” Tuurlijk wel, want Denise deinst nergens voor terug. Daarna bezoeken ze een kerkje. De klokken gaan toevallig net luiden als ze aan komen wandelen. “Wedding Bells!”, roept Denise. Hans concludeert dat God zag dat het goed was. Binnen brandt Denise twee kaarsjes en doet Hans ondertussen auditie voor God’s got talent. Denise wordt helemaal geraakt door het Gregoriaanse gegalm in de kerk en ziet later dat het Hans is die de klanken uit zijn keel laat ontsnappen. (Wat kan ie een B&B runnen hè, die man.) Denise vindt het fantastisch en Hans vindt het allemaal heel normaal. Want ja… zijn vader heeft een handtekening van de Paus. Oh ja. Ik heb een handtekening van Mark King, dus dan kan mijn achterbuurvrouw goed bassen ofzo? Trouwens, mijn achterbuurvrouw is een maisveld. Hans gaat verder: “Mijn vader is het langste koorlid van Europa, dus…” Ik denk alleen maar: hoe lang is die man dan? 1 meter 95? 2 meter 10? Geen idee. En wat heeft zijn lengte met de galmkwaliteiten van zijn zoon te maken?
Ik moet hier even een weekje over nadenken…
annekedejong 
Geef een reactie