Invliegen

Dus. De dagdates. Of hoe doe ik enorm awkward bijzonder infantiele dingen met vijf mensen die ik totaal niet ken? En welke debiel bij de omroep verzint die dagdates eigenlijk?

Laat mij beginnen met het ergste van het ergste, qua workshop (okee, op linedancing na dan): volksdansen. Met Hans. Hans moest met z’n vrouwkes gezellig Oud-Hollands doen. Zo zien we dat er in een kring gedanst wordt terwijl luidkeels “Ik Hou Van Holland” wordt gezongen. Fijn joh, dat volksdansen. “Ooooh, is dat volksdansen?”, hoor ik naast me op de bank.
“Hak-en-teen-en-de-loop-maar-door, hak-en-teen-en-de-achter-uit!” De ‘juf’ zingt de aanwijzingen op niveautje kleuterklas. Godallemachtig. Ik zou niet weten hoe snel ik weg moest wezen. Monique niet, want Monique is helemaal in haar element. Want bij het volksdansen mag ze de hand van Hans even vasthouden en dat is natuurlijk een teken, vindt Mo. En Annette vindt na ‘de dans met Hans’ dat ze er mag zijn. Ja joh, whatever.
Tijdens de lunch met ‘dat het u mag bekomen’-Hans wordt er dieper ingegaan op wat iedereen nou eigenlijk wil. Ria formuleert haar zinnen met minstens drie keer het woord samen erin. Ze wil alles samen doen, omdat ze samen mist. “Ik ben ook 43 jaar samen. Altijd samen, dag en nacht. Dus…” Daar kan ik overheen, denkt een concurrente aan de andere kant van de Brabantse broodmaaltijd. “Ja, ík was 50 jaar samen! Ik had een Bed en Breakfast en hij gaf workshops. En dan hadden we een belletje om samen koffie te drinken, maar voor de rest deden we wel ons eigen ding. Want dat vind ík namelijk belangrijk.” Dus. Zo, in your face, met je 43 jaar samen…
Na de lunch worden er nog verplicht Oud-Hollandse spelletjes gedaan en dan is het tijd voor het keuzemoment. Yvon vraagt aan Hans of hij eruit is wie er volgende week op de boerderij mag komen logeren. “Die nie!”, zegt Hans een tikkie te enthousiast terwijl ik denk: maar wie dan wel? Maar nee, hij bedoelt dat Dinie mag komen logeren. Ook mogen Margriet en Annette hun nachtponnetjes en tandenborstels inpakken.

Nee, dan Jouke. U weet wel: de boer die geen stinkende vrouw wil. Ironisch genoeg mag uitgerekend hij zich met zijn vrouwen legaal in het zweet werken tijdens een workshop acrobatiek. En eerlijk is eerlijk: dit zie ik Hans nog niet zo snel doen. Menselijke piramides maken, moeilijk doen voor 2 personen in een groot wiel, voeten van een potentiële levenspartner in je nek gelegd krijgen met uitzicht op haar eh… nou ja, iets met een koe in de kont kijken, om het even in agrarische termen te houden. Verder wordt er nog een golfballetje geslagen tijdens het indoor midgetgolfen en ondertussen wordt elke ademhaling van Jouke als een signaal opgevat. Zo zegt Lotte dat er oogcontact is, geniet Marjon van de aanraking, vindt Karlijn zijn zelfverzekerdheid zijn grootste aantrekkingskracht en vindt Manon z’n ogen mooi, maar dan wel in combinatie met zijn lach, terwijl Sabine door Jouke niet geschikt geacht wordt voor het dorpsleven. Dat ze dat maar even weet. Waar Hans braaf achter de tafel zit, haalt Jouke met z’n harem het eten bij een hippe foodtruck. Er wordt voorzichtig geïnformeerd hoe Jouk dat nou vindt, zo alleen op de boerderij. “Bevalt héél goed, ja!” Joukje mien jong, dat willen deze famkes niet horen hè? Die willen horen dat je wegkwijnt van eenzaamheid en dat één van hen jou daarvan kan verlossen. Ter verhoging van de feestvreugde voegt Jouke er nog even aan toe dat het dan wel een weekeindrelatie gaat worden. En nogmaals dat hij dus echt niet van plan is om Friesland te verlaten. Wat een boer… Oh ja, dat was het ‘m nou net natuurlijk.
Tijdens het keuzemoment kiest hij Marjon, Karlijn en Lotte uit om de barre tocht naar het Friese platteland te maken. Enne… Sabine is zichtbaar en hoorbaar not amused dat ze niet mag bewijzen dat ze wel degelijk in een dorp kan aarden. 

Bij Janine gaat het er in eerste instantie rustig aan toe. Eerst is er een barbecue waar al meteen duidelijk wordt dat ze zich geen houding weet te geven met vijf van die kerels om zich heen en dat vertaalt zich af en toe in een ongemakkelijke stilte. In het tweede deel van deze dagdate is daar geen sprake van: in een speedboot mag elke gegadigde even naast Janine plaatsnemen om het één en ander te bespreken. Als er al stiltes waren, dan worden ze nu vooral opgevuld met “Hè, wat???” en “Wat zeg je???”, omdat je elkaar gewoonweg niet kan verstaan op de punt van een speedboot op volle kracht vooruit. Hoe dan ook is dit wel de dagdate die ik zou willen, op zo’n boot. Weer eens iets anders dan kleiduiven kleien, figuurschijten of keramisch kantklossen.
Weer terug aan wal wordt er van sloophout een enorm hart gebouwd dat even later in de fik wordt gestoken. Nou, dat laatste deel hoeft van mij dan weer niet hè. Wat een onzin. Eerst bouwen en dan de fik erin. Nee, ga dan lekker een dag in een achtbaan zitten ofzo. Uiteraard probeert ook hier iedereen even een momentje met Janine te pikken. Ook Michiel. Een beetje een Stille Willie, maar volgens mij voelt Janine zich daar wel bij op haar gemak.
Bij het keuzemoment blijkt dat ook, want Stille Willie Michiel mag naar Limburg komen. Net als de twee mannen die Janine’s ogen al bij de speeddate deden vonken: Christiaan en Sander, waarbij Sander als enige spontaan in de benen schiet en Janine bedankt met drie oprjochte Fryske klapzoenen. Guus Meeuwis en de vogelman worden er vakkundig uitgewerkt.

Splinter pakt opnieuw alles wat hij pakken kan als zijn dames arriveren: iedereen krijgt uitgebreid drie zoenen. Ja mensen, ze zijn gewoon weer terug dus. (En eerlijk is eerlijk: ook Janine’s dates worden met drie zoenen verwelkomd.) Anyway, Splinter mag met de ladies een workshop karikatuurtekenen doen. Best geinig. Eerst allemaal de persoon rechts van je tekenen, waarbij Silvia zich een een tikkie bekeken voelt door haar love-interest, omdat Splint links van haar zit. Daarna is het lijdend voorwerp zelf aan de beurt om getekend en dus bekeken te worden. Splinter zit glunderend voor de groep en de dames kunnen ongegeneerd gluren. Hij vindt zichzelf een pleaser en geen karikatuur. Geen idee waar deze opmerking ineens vandaan komt. Over karikaturen gesproken: het groepje meiden leent zich daar aardig voor, met Wendy die zittend op een kruk net zo lang is als haar buurvrouw terwijl die staat.
Na de tekensessie volgt er een mislukte poging tot schuimparty (denk ik), want we gaan bellen blazen. Van die joekels met twee stokken en twee touwtjes. Best leuk hoor, maar wat voegt het toe? Daarna krijgt het leven meer zin, want chocoladefondue. En als er chocolade in het spel is, is het altijd goed. Bij de fondue zegt Splinter langs Silvia te willen zitten. Wij hier in het Westen zeggen dan gewoon naast, maar goed. Terwijl hij langs Silvia zit, regent het clichés uit zijn mond. “Ik wil samen oud worden.” en “Ik kijk vooruit.” en de moeder aller clichés: “Bij mij is het glas halfvol.” Brrr… Dan gooit Wendy (die van 2,70 meter lang dus) er ook een leuke uitdrukking tegenaan. Ze heeft namelijk twee kids: één van zes en één van negen. “Dus ik vroeg me af hoe jij dat gaat invliegen.” Invliegen. Getverdemme. Dat is er één uit de categorie iets ‘handjes en voetjes’ geven. En nu weet ik ook ineens waar het tegenwoordig zo geliefde ‘dat moet even landen’ vandaan komt. Zeg gewoon: ik heb twee kids. Probleem? Maar goed, Splinter geeft het gewenste antwoord, omdat hij (komt er weer eentje:) denkt in oplossingen. We laten even in het midden of dat qua Wendy’s kids een oplossing in zoutzuur betreft of niet.
Voor het keuzemoment heeft Splint zich afgevraagd wie hij denkt dat zich lekker voelt bij hem op de boerderij. En dat blijken Sonja, Wendy en Silvia te zijn. Uiteraard wordt elke keuze bezegeld met drie zoenen. Waarom verbaast me dat nou niet?

En dan Evertje. Helaas voor Maud gaan we niet ritueel boomkleven of sjamanistisch chakra’s reinigen, maar gewoon boogschieten en bloemschikken. Tijdens dat boogschieten merkt Nans (spreek uit: Nans. Als in sjans) dat ze Evertje leuker vindt dat ze had gedacht. Cora wordt ter plekke week door de groene ogen van Evertje en voelt een draai in haar buik, zoals ze het zelf verwoordt. Sandra vindt dat hij een mooi lijf en dito glimlach heeft. En Maud (of moet ik zeggen Mouth, want ze roert haar bekkie behoorlijk)? Die analyseert even lekker het moment compleet naar de filistijnen: “Hij gaat gewoon rustig staan; stewrrk. Hij staat gewoon góéd op die benen… en dan die awrrrmen… neih, dat gaat allemaal gecontroleewrrrd en steivig. Gewoon eh… ja, een stewrrrke vent.” Dus. Tja, een beetje boer is geen slapjanus, over het algemeen. Valt me mee dat ze nog niet heeft gezegd dat hij in z’n kracht staat, met die grote knotsen van ’m. Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk. Mouth heeft nu gezien hoe het moet, dus schiet ze meteen in de roos. “Kijk! Cupido heeft raak geschauten, jongens!” Het moge duidelijk zijn: Mouth staat zelf in elk geval alvast volledig in haar kracht. Ik kop ‘m zelf maar even in.
Tijdens de lunch (wie is toch die man die elke zondag het brood snijdt?) wordt het dialect van Evertje even onderwerp van gesprek als hij informeert of de dames dat wel kunnen verstaan. Wat volgt zijn positieve geluiden. “Jawel! Ja hoor! Heel goed! So far, so good!” Daarna zegt Evertje iets dat echt niemand verstaat. Cora trekt haar wenkbrauwen op tot aan het plafond en Mouth zegt een tikkie bekakt dat ze hem even moet ontcijferen. “Wacht even, nu moet ik weer eihven kijken wat je zegt… héihl goed awrrr-ti-cu-le-ren, Eihvewrrt!” Maar Mouth heeft er naar eigen zeggen geen problemen mee. Want: “Hij is een boewrrr, komt uit Drenthe, dus ja… dan praat je toch zau?” Tot zover de Gooische vrouw. Geen idee waar ze daadwerkelijk vandaan komt, maar het accent doet het ergste vermoeden. Na de lunch gaan we dus bloemschikken. Allemaal een stukje maken, wat later bij elkaar een hart moet gaan vormen. Het wachten is op het moment dat ook dit in de hens wordt gestoken, maar dat gebeurt niet. Tijdens het schikken voelt Esther spanning als Evertje in haar buurt is, zegt Mouth Evertje geen kale tak te vinden, maar meer een vurige bloem en wil Sandra weten of hij in z’n vrije tijd wel eens iets met vrienden doet. Nee dus. Evertje heeft geen vrienden nodig. Hij heeft koeien. Meer heb je niet nodig in het leven.
Het keuzemoment komt dichterbij. Evertje was vandaag iets meer ontspannen. Of zoals hij zelf zegt: “Bietje ontspann’nder”. De eerste logé die wordt genoemd is Nans, die best een beetje verrast is. “Heel erg leuk, dankjewel.” Nummer twee is Mouth die de hele dag, en dus ook nu, naast Evertje te vinden is. Dat geeft haar de gelegenheid om eindelijk even als dank haar hand op één van zijn knotsen te leggen na het verlossende woord. Als laatste wordt Cora uitgenodigd op de boerderij. Die kan het helemaal niet geloven. “Hè???” Cora schiet van haar stoel om Evertje om de nek te vliegen (met ja, daar zijn ze weer: drie zoenen!!!) en is zichtbaar en hoorbaar ontroerd. En zie ik nou echt bij Evertje een glimmertje in zijn oogjes als hij naar Cora kijkt? We gaan het zien…

Over glimmertjes in ogen gesproken: een eerste voorzichtige voorspelling: Hans gaat voor Dinie, Jouke kiest voor Karlijn, Splinter blijft over met Wendy, Janine met Sander en Evert met Cora. Maar ja… wedden dat op de boerderij de ware hork/bitch/twijfelkont boven zal komen drijven,? Dus het gaat net als elk jaar bij Wie Is De Mol: ik heb het vast weer verkeerd geraden.

Tot volgende week!

Advertentie