Grote knotsen.

Het is zover: Evert, Rob (a.k.a. Splinter), Jouke, Hans en Janine gaan de tien uitverkorenen ontmoeten. In een speeddate van 5 minuten. Wel zelf je kookwekker zetten. Of je zandloper omdraaien. Elke boer had dit keer zijn of haar eigen locatie, dus was er in de lunchpauze geen boerenroddelmomentje. Maar: geroddeld werd er hoor. Elke keer als er iemand van het gesprek met dé boer terug kwam. “Oh… hij/ze is zo leuk/lief/verlegen, heeft prachtige  ogen/handen/persoonlijkheid, is nog leuker dan op tv…”, blablabla. En ja, ook kwam twee keer de zin “Nou, jullie kunnen naar huis hoor!” voorbij. Zoals elk jaar overigens.

Maar goed, laten we de boeren even één voor één doornemen. Laat ik eens beginnen met Janine. Dames gaan voor, nietwaar?
Janine zat ergens op een boerderij gevuld met prullaria. My goodness, wat een zooi allemaal. Toen Janine van de trap afdaalde, kreeg ze applaus. Dat is mij nou nog nooit overkomen hè, dat ik applaus krijg als ik naar beneden kom…
Tien briefschrijvers passeren de revue. Als eerste komt Koen binnen. Koen komt uit Limburg en rebbelt nogal. Na afloop van zijn gesprek is hij één van de schuldigen: “Zo, Jullie kunnen naar huis!” Goh… origineeeeeel… Gaap. De volgende is Kevin en meteen valt er een stilte. “Nou, dat wordt ‘m niet!”, klinkt het hier op de bank. Daarna volgen Youri (een Fries met schapen), Mark (die de wekker opnieuw wil zetten), Stefan -“Ik zoek wel tegengas in een pagtner.”- (ik kan het niet vinden in de Dikke van Dale, ‘pagtner’) en Michiel die met een veer van de Andescondor aan komt zetten. Michiel heeft een passie voor dit soort vogels en werkt er ook mee, vandaar. Gelukkig… Ik was even bang dat hij Janine een veer in haar reet wilde steken. En dat lijkt me pijnlijk; de Andescondor is qua formaat geen huismus, dus zo’n veer is best groot. Verder zien we een lookalike van Guus Meeuwis (Chiel) en komt één van de zangers van The Proclaimers (geen idee welke; tweeling hè) binnen met een enorme hamer. Heel vaag. Hij vindt haar accent wel sexy. Maar jongen toch, da’s toch geen reden om te gaan lopen dreigen met een hamer??? Wie wel origineel was qua cadeau was Christiaan. Hij nam een lijmpistool mee in de hoop iets langer te blijven plakken bij Janine. Kijk. Superleuk! En nee, je maakt mij niet blij met een lijmpistool, maar origineel is het wel. “Die gaat mee, wedden?”, roep ik uit. En dat geldt ook voor Sander. Wederom een Fries die bereid is om alles achter zich te laten. “Durf je het aan met een Fries?”, vraagt hij. “Als we elkaar kunnen verstaan, wel!”, klinkt het met een zachte g. Zowel bij Sander als bij Christiaan zag je iets gebeuren bij Janine. Sander, Christiaan, Guus Meeuwis, Michiel de vogelman en tegengaspagtner-Stefan mogen mee op dagdate.

Hans komt met paard en wagen (met daarop tien enorm grote bossen bloemen voor de dames) aangereden en is meteen ontroerd omdat hij dit op deze leeftijd nog mee mag maken. En ook ontroering omdat het paard door hem gefokt is. Nou ja, niet door hem persoonlijk natuurlijk, maar je begrijpt wat ik bedoel. Hoop ik. Eén van de dames vindt dat mooi, dat hij emotie toont. Maar een andere dame denkt daar heel anders over. “Niet teveel emotie hoor!” Bitch…
Monique hoopt dat hij een leuke man is, Patries begint dodelijk met een “daar zitten we dan”, de Vlaamse Martine moet steeds enorm giechelen, Margriet maakt ‘m: “Hans en Grietje!” en Jeanette heeft haar huiswerk gedaan en weet dat Hans alleen water kan koken. “En laten aanbranden!”, vult hij haar aan. Bij Ria gaan alle remmen los: ze legt het accent op weer met iemand samen zijn en Hans merkt op dat zij met haar overleden man hetzelfde leven heeft geleid als hij met zijn overleden vrouw. Ria ziet het helemaal zitten en zegt dat hij een mooie man is. “Ik gooi het meteen maar op tafel.” Zo dan. Iets met gras dat nergens overheen groeit enzo. Margreet heeft al drie keer moeten huilen om Hans, omdat hij op een bepaalde manier van de bok af stapte ofzo. (Ik zag het niet, maar ik jank niet zo vaak bij het zien van paarden en wagens), Sylvia en Hans hebben samen wel heul veul kinderen en kleinkinderen (niet doen dus; zo niet overzichtelijk), Annette traint hulphonden maar slaapt er niet mee (WTF???) en Dinie, zo ongeveer de buurvrouw van Hans, heeft een taart gebakken en zoals je weet gaat de liefde van de man door de maag. Hans wist wel dat ze weduwe was, maar had nooit bij haar aan durven kloppen.
Voor de keuze van de dagdates had Hans geluisterd naar zijn gevoel, maar ook heel rationeel bekeken hoe het zat met de afstand. Dus dat hield in dat Hans van het eerste groepje van vijf afscheid nam. Maar niet voordat hij de dames op het hart drukte dat hij hoopte dat ze allemaal het geluk mochten vinden, omdat niemand alleen mag blijven. Toen de tweede groep van vijf hoorde dat iedereen door was naar de volgende week, dachten de dames dat hij ze in de maling nam. Ach gos… Maar nog even over die afstand Hans: als het echte liefde is, speelt dat geen rol. Kijk naar mij: ik ben ook voor de liefde verhuisd. Ik heb Vlaardingen achter me gelaten en ben hemelsbreed 9 kilometer verderop gaan wonen. Wat nou, afstand? Okee. Flauw…

De vrouwen van Jouke komen aan per boot. Jouke helpt ze er galant uit. Nog wel… Ik denk namelijk nog steeds dat Jouke dit jaar de seizoenshork gaat worden. Dus misschien helpt hij de dames de boot juist wel in, maar dat gaan we zien. Jouk heeft in elk geval twee Friezinnen uitgenodigd; wel zo handig, want hij is echt niet van plan om Friesland uit te gaan. Margriet spreekt in het Bildts. Voor de niet-kenners: dat is een dialect in de Friese taal. Jouk begrijpt het allemaal wel, dus da’s mooi meegenomen. Jouk heeft meer moeite met het Nederlands, omdat hij dat in z’n hoofd moet vertalen. Ah nee, wel? (Inside joke met m’n zus.) Karlijn komt zelf van het boerenland en houdt van terrasjes. Jouk ziet daardoor meteen leeuwen en beren op de weg en Kar kan ‘m niet peilen. Ze heeft een onderbuikgevoel dat hij haar niet gaat uitnodigen voor de dagdate. Ze moet toch eens naar haar onderbuik laten kijken, want ze mag wel degelijk volgende week mee. Marion komt ook van het boerenland, maar niet van het Friese boerenland, dus probleem. Alleen niet voor haar en ook zij mag mee. Marije is wel Fries, maar mag niet mee. Maaike bekent dat ze wel eens met de auto naar de supermarkt gaat en daar hebben we zowaar een raakvlak: ook Jouk stapt wel eens in de auto om naar de buurtsuper 100 meter verderop te karren. Met de huidige benzineprijzen kost hem dat binnenkort wel 20 euries extra, maar daar lullen we verder niet over. Blijkbaar was dit het enige raakvlak, want ook haar zien we niet meer terug. Dat geldt ook voor Kimberley, met wie hij een soort sollicitatiegesprek heeft. Wie wel mee mag, is Sabine. Zij geeft Jouk een knuffel en dát wordt gezien door de rest van de meiden. Ik verwacht dus sabotage-akties met lekgeprikte banden enzo, want leer mij een stel jaloerse wijven kennen. Dat is het allerergste soort. Lotte is een gevoelsmens, praat vooral met haar handen en mag mee op dagdate, net als Marinke. Waarschijnlijk omdat haar naam met een M begint (want ik zie een patroon: vijf speeddates hebben als eerste letters van hun naam de letters M, A en op één na de R: Maaike, Margriet, Marinke, Marion en Marije. Als dit Wie is de Mol was, zou het verdacht zijn.) Simone mag niet mee. Waarschijnlijk heeft zij haar naam dan weer tegen. Bij voorbaat sorry voor alle leuke Simones, maar ik ken ze niet. Mijn eerste Simone was er één die ik kende in mijn kindertijd. Ze had alles tegen: foute bril, scheel en rossig peenhaar. En ik mag dat zeggen, want ik heb óók peenhaar. Alleen niet rossig. En ik heb óók een bril (gehad. Inmiddels gelaserd). Alleen kost scheel kijken bij mij wel moeite en heet ik geen Simone. En dat nummer van De Kik doet er ook geen goed aan. Oh ja, Simones schreeuwen ook altijd hun naam. Net als in dat liedje. Dus. Daarom. Niet mee. Duidelijk.
Wie tot mijn grote verbazing ook niet mee mag, is Margriet die Bildts sprakt. Ik vermoed dat er toch een kleine taalbarrière meegespeeld heeft…

Rob, a.k.a. Splinter neemt het er lekker van. Fuck Corona; hij zoent iedereen die binnen komt wandelen. Dat zegt hij ook dertig keer ongeveer. Ik voel een Geile Geert-award aankomen. Zeker als Yvon later aan hem vraagt of er iemand bij de schrijfsters zit waar hij wel op zou willen jumpen. Hij zegt van wel, maar hij zegt niet welke dames er vanaf nu gevaar lopen. Maar ik heb Yvon sowieso nog nooit zoiets aan een boer horen vragen, dus dat geeft te denken.
Ik krijg een beetje de kriebels van Splinter. En even voor de goede orde: dat zijn geen fijne kriebels. Om te beginnen zit meneer met een stuk hout met een gat en touwen eroverheen (sommige mensen noemen dat ook wel een gitaar) op z’n schoot het mierzoete ‘Just When I Needed You Most’ te zingen. Het glazuur springt spontaan van m’n tanden. Tja, The Voice is van TV gehaald, dan krijg je deze ellende. Maar ook als hij niet zingt krijg ik verkeerde vibes van deze meneer. Zo zegt hij tegen z’n eerste date dat ze hem eerst goed in zijn ogen moet kijken. “Jij schreef dat ik mooie blauwe ogen heb. Maar dat klopt niet.” Meneer heeft blijkbaar een andere kleur. Geloof me, ik was al weg. Jeanine heeft een bananenbrood gebakken, Gepke herkent zichzelf in Splinter en tegen Wendy (die ongeveer 2,70 meter lang is) kan Splinter niet vaak genoeg benadrukken dat haar brief hem heeft geraakt. “Erg persoonlijk. Heel erg persoonlijk. Persoonlijk, over jezelf.” Ja joh, ik neem aan dat Wendy in haar brief niet erg persoonlijk is geweest over haar achterneef. Yvon vraagt na het gesprek aan Wendy: “En? Is ie leuk? Heb je het gedaan?” Sorry???
Nellie komt terug met blosjes op de wangen, maar zegt dat dat niets met de koffer van Inge te maken heeft. Wat Inge in die koffer heeft? Vibrators. Voor de verkoop. Tijdens meidenavonden. Nou meid, grijp je kans! Potentiële klanten genoeg om je heen met tenminste acht andere dames die in elk geval geen vent aan dit avontuur over gaan houden.
Wendy, Gepke, Sylvia, Sonja en Nellie mogen mee op dagdate en dat houdt in dat Jeanine, Franka, Esther, Iris en Inge de gelukkigen zijn die in elk geval niet het risico lopen dat ze bij Splinter in huis moeten slapen. En dan gewekt worden door een zingende Splinter. Het idee alleen al. Brrr…

Ach, en dan Evert. Evertje. Dodelijk verlegen. Elk jaar zit er wel zo’n boer bij. Evertje laat zijn vrouwen de vragen stellen. De eerste speeddate is Marijke. Ik zie Ria Bremer zitten, maar goed. Annemieke informeert naar de hobby’s van Evertje. “Koeien.” Esther probeert het ook een keer: “Waar word jij, buiten je bedrijf om, blij van?” Maar Evertje kent geen wereld buiten zijn bedrijf en dus is zijn antwoord dat het toch zijn bedrijf is. De koeien hè…
Irene merkt op dat het haar gaaf lijkt om met koeien bezig te zijn. Evertje wordt enthousiast (voor zijn doen): “Ja… Ja.” Tot zover het enthousiasme. Evertje heeft ook een neus voor het uitzoeken van vrouwen met aparte namen. Zo komt er een Nans voorbij. Of wat dacht u van Josti? Ik verzin dit niet…
Net als Hans kiest ook Evertje zijn vrouwen per groepje. Hij durft ze amper aan te kijken als hij zegt dat ze door zijn naar de dagdate. En voor de groep vrouwen die niet mee mogen zou hij het liefst achter Yvon kruipen om daar door de grond te zakken. Manmanman…

Nou, de keuzes zijn gemaakt en volgende week dan zull… NEE GEINTJE!!! Natuurlijk ben ik haar niet vergeten. Er is -voor de oplettende lezer- één dame van Evertje namelijk nog niet besproken: Maud. Maar dat komt omdat zij haar eigen alinea krijgt. Maud, je weet wel: de hangmatbrieveninspreekster die vorige week al te zien was. Maud is een apartje hoor. Een mevrouw met een nogal hoge irritatiefactor. Daar ga ik me heel erg aan storen en dus heeeeel veel over schrijven. Maud heeft een bepaalde tactiek, want voordat ze de ruimte binnenkomt waar Evertje zit begint ze al te praten. En ze hoort zichzelf nogal graag praten. “Hoooooi, wat leuuuuuk om jou te zien. Even kijken of je echt bent. Jaaaaah, je bent het echt!” Ze grijpt z’n handen beet en gaat meteen verder met haar monoloog. “Mag ik je handen vast houden?” Ook dit is tactiek, want zo kan hij z’n wekkertje niet zetten. Evertje durft natuurlijk niets te zeggen en laat het maar gebeuren. De arme jongen weet niet wat hem overkomt. En ik snap dat wel. “Hoi! Leuk om je te zien; móóóóie handen! Echt grote knotsen! Gaat het?” Evertje maakt een kort instemmend geluidje en Maud raast meteen verder. “Goed zo! Met mij ook.” (Gevalletje how can I make this about me, mensen.) De monoloog gaat door. “Ik ben blij dat ik je zie.” Als Evertje zich los heeft kunnen maken uit de ‘Maudgreep’, kan hij eindelijk de kookwekker zetten. Hij zegt dat hij de wekker op zes minuten zet, in plaats van de gebruikelijke vijf. “Beetje ondeugend zijn…”, zegt Evertje met een verlegen glimlach om z’n mond. “Kijk, daar hou ik van! Héééééél goed dat je ondeugend bent!” Maud keuvelt verder over het feit dat ze kan afknappen op stemmen. Mannen met hoge stemmen vindt ze niks; dan is ze weg. Evertje jongen, zet je piepstem op! Maar nee, hij krijgt geen kans, want Maud is alweer bezig: “Jij hebt een hele mooie diepe stem. Ben je niet op mijn stem afgeknapt?” Niet dus. (Zou je hier anders zitten, denk je?) “Maar ik heb natuurlijk een accent zoals ik al schreef, vind je dat niet erg?” En voor mensen die het niet gezien hebben: degene met het accent is Evertje en niet Maud. Evertje krijgt eindelijk de kans om ook een vraag te stellen. “Je kent ook wel koeien?” Man, stel een vraag waar je iets aan hebt. Zoals: “Zeg mokkel, kun je je waffel misschien ook heel even houden?” Ik geef maar een voorbeeld.
Ook Yvon ontkomt niet aan de orerende Maud. Terwijl ze holistisch linksdraaiend theewater in een kopje schenkt, steekt ze van wal. “Ik heb hem net natuurlijk even vijf minuten ontmoet en mijn eerste indruk is dat ik ‘m héééééél fíjn vind. Héééééél kalm en rustig, héééééél lief. De kracht die hij heeft in zijn líjf gewoon! Ik heb ook héééééél goed zijn handen vastgehouden. Dat wilde ik echt. Het kan ook zo zijn van nee Maud, manmanman, wat een tiep zeg. Dat kan. Maar dat zou ik wel jammer vinden.”
Maar Evertje heeft besloten dat ze mee mag op dagdate. En dus gaan we nog veel meer van Maud horen, vrees ik.

Tot volgende week!

Advertentie