In Saint-Misère is het besluit gevallen. Gwen gaat toch naar huis. Dochter in het ziekenhuis, moeder die er slecht uitziet (en inmiddels is overleden), dus verstandig: ze gaat. Maar niet nadat ze in haar kamer een T-shirt voor de man des huizes heeft opgehangen met de opdruk: Bert for Breakfast. Dat had ze gewild. Ze vindt het wel jammer, want ze voelt dat Bokkige Bert begint te ontdooien, maar helaas: we zien haar toch met haar eigen koffer zeulen. Bokkige Bert heeft het veel te druk met het oppompen van een bandje van de kruiwagen. Het afscheid gaat wel elke keer iets hartelijker. Ysolde kreeg geen knuffel, Annemarie kreeg een kleintje, Romana kreeg een ongemakkelijke gemeende en Gwen krijgt zelfs een zoen. Op. Heur. Waffel. Nou ja, dan houdt ze ‘m tenminste wèl even dicht. Win-win.
Bokkige Bert is een stuk minder bokkig als hij alleen is en hij zegt jolig dat ie nu op z’n kop kan gaan staan om dubbeltjes te poepen. Ik zou zelf eerder voor twee euromunten gaan, in dat geval. Maar: hij kan heeeeeerlijk ongestoord naar de Formule 1 kijken.
Denkt ie. Want ondertussen is Froukje onderweg. Een Fryske witkop (blondje) die er erg veel zin in heeft. Ze valt met haar neus in de boter: Bert is niet alleen. Er zijn onverwacht vrienden van ‘m gekomen, dus hij heeft totaal niet in de gaten dat Frouk het erf op komt gewandeld. Met haar koffer staat ze al half binnen als Bert voor haar staat. Die stuurt haar buitenom met koffer terug naar de veranda, omdat ze daar makkelijker haar kamer in kan. Jezus man, laat dat mens gewoon binnen en wees daarna even een heer door aan te bieden straks haar koffer naar haar kamer te brengen. Nou goed, al met al vindt Froukje alles leuk. Bokkige Bert ook: “nummer vijf, lekker wijf!”. Froukje is wel benieuwd waar de overige vrouwen zijn, maar Bokkige Bert heeft geen zin om daarover ook maar iets los te laten. Froukje concludeert dat ze zich òf verstopt hebben, òf dat ze zijn gevlucht. Het ligt in elk geval gevoelig. Ik denk dat ze binnenkort precies aanvoelt wat er is gebeurd. Ik denk morgen al.
De volgende dag heeft Bokkige Bert een plan: Froukje moet eiersalade maken. Er is geen augurk en van Bokkige Bert mag er in geen geval mayonaise in. Hij komt wel even keuren: er moet meer sambal en koriander in. Daarna wordt er Formule 1 gekeken (alleen de mannen) en dan blijkt dat Max Verstappen op de eerste plaats staat, dus: champagne. Geheel in Bert-style schenkt hij eerst voor de mannen in en als laatste voor Froukje. Maar hij is in zo’n goeie stemming dat er met z’n viertjes wel een keer buiten de deur kan worden gegeten. Frouk snijdt aan tafel nog even de eiersaladekwestie aan: hij had het natuurlijk ook wat vriendelijker kunnen vragen. Op Bert maakt het allemaal niet zoveel indruk: ze wil toch zeker de echte Bert leren kennen? Nou dan. En Frouk? Die vindt hem nog steeds leuk. Wacht maar tot de alcohol is uitgewerkt, Frouk.
De volgende dag haalt Froukje heel attent een beestje uit Bert zijn haar. Bert, dankbaar als altijd, zegt hartelijk: “Fijn Froukje, dat je dat beestje uit m’n haar hebt gehaald. Dankjewel.” Alleen als Bert dit zegt, klinkt het anders. Dan klinkt het zoals: “Maarre… je gooit dat nu wel op de grond, maar hoe komt dat er weer vanaf dan?” Geloof me, was ik Froukje geweest, dan kreeg Bert nu een bezemsteel in z’n reet, hing ie met z’n hoofd op de vloer en mocht ie het hele huis hoogstpersoonlijk zuigen. Met z’n mond. Maar ik ben Froukje (godzijdank) niet. Die maakt vrolijk de keuken (en de lampjes!) schoon terwijl Bokkige Bert ligt uit te rusten voor één van z’n trekkershutjes. Frouk komt even gezellig kijken wat Bert aan het doen is en het valt meteen op dat zij nogal lijfelijk is. Ze geeft Bert zelfs een kusje (volgens mij zo’n beetje de eerste niet-afscheidskus in het hele programma) en Bert… tja. Bert doet weer lekker bokkig. Nummer vijf, lekker wijf noemt zichzelf de prinses die de prins wakker kust en hij is daar natuurlijk weer niet van gediend. Hij vindt het lastig. Hij mist Romana. Bij haar kon hij onbevangen zijn en dat kan bij Froukje niet. Ook niet bij Gwen trouwens. Niet dat dat aan die meiden ligt, maar dat ziet Bokkige Bert weer niet. Froukje is zich van geen kwaad bewust en heeft in huis allerlei klusjes gedaan. Zoals de was. En oh ja: ze had de droger even opnieuw aangezet. Maar dat kon Bokkige Bert al helemaal niet waarderen. Frouk kreeg de wind van voren omdat het ding stond te draaien voor maar vier handdoekjes. Tot overmaat van ramp had ze ze ook nog eens opgevouwen. Verspilde moeite, want Bokkige Bert hangt het altijd vochtig op in de kamer. Dan droogt het ook en het is meteen op de plaats van bestemming. Nee, ze moet voortaan eerst aan hem vragen hoe hij het wil, omdat dat dingetjes zijn die hij al vijf, zes jaar zo doet.
Ik kreeg ineens een flashback naar een ex. Die deed ook z’n dingetjes op een bepaalde manier en volgorde. Die kon er ook niet tegen als iemand iets op een andere manier of zelfs al op een ander moment deed. Die verweet mij dat ik ooit zelf zijn waterkoker had aangeraakt om een bakkie thee te zetten. Nu ik erover nadenk: hij lijkt best wel op Bokkige Bert. Hij zal toch niet naar Saint-Misère zijn verhuisd en onder een schuilnaam een B&B hebben opgest… Neeeeejoh! Ik zie spoken.
Bij Prinses Roxanne is de sfeer om te snijden sinds gladde Chris het terrein is opgeglibberd. Hij praat veel, hij praat vaak en hij praat vooral over zichzelf. En over eieren. Of z’n kookkunsten. Theun en Mitch vallen een beetje stil. Ze hebben ook geen zin om een gesprek te beginnen, want “dan gaat ie toch weer een uitgebreid verhaal zitten afsteken waarin niemand geïnteresseerd is”. De Prinses legt uit wat er die dag gedaan moet worden. Het tiny house (ik noem het gewoon een stacaravan, omdat het namelijk ook gewoon een… stacaravan is) moet verder worden geverfd en het kippenhok moet worden gewit. (Hoezo? Roken die beesten stiekem binnen?) Chris gaat even een kijkje nemen in de stacaravan en besluit meteen ook maar de kwast te pakken. Hij verft even wat dingen over en is heel erg blij met zichzelf en met het resultaat. Rox iets minder: “Okee, maar dat was al twee keer geverfd hè?” Het ziet er ook niet echt uit nu. Druipers, zwarte verf op de witte muur… Rox is not amused (en terecht) en vertelt hem in de kas dat ze het fijn zou vinden als ze iets beter zouden communiceren. Daarna gaat Chris lekker verder met strijken. Je moet toch wat, als de eieren al op zijn. Dan verzint Chris een date: lekker paardrijden. Rox, die Theun en Mitch al een keer op een paard heeft gezet, is allesbehalve een “paajdenmeisje”. Ik ben ook geen “paajdenmeisje” en ik kan zo’n beest ook niet berijden. Bereiden ook niet trouwens. Ben niet zo’n keukenprinses. Uiteraard is Chris een keukenprins en maakt hij die avond het eten klaar. Maar voor die tijd komt Gay Best Friend Vincent langs om de eierman te keuren. De alcohol vloeit rijkelijk, maar Mitch weigert: hij is een sportman. En dus wordt hij uitgedaagd om squats te doen. Met De Prinses op zijn nek. Maar Vincent vindt wel dat zij zich hiervoor in een gympakje moet hijsen. En wat je GBF zegt, dat doe je. Weten jullie overigens wat er met de jurk van Trijntje Oosterhuis is gebeurd? Dat ding dat ze uiteindelijk niet droeg op het songfestival? Die met dat decolleté tot aan haar… nou ja, laat ik het -in tegenstelling tot Anouk- netjes zeggen: tot aan haar kruis? Nee? Die jurk is gerecycled. Ja. In meerdere kledingstukken. Het decolleté is apart verkocht. Aan Rox, want hij zit nu in haar gympakje. En dat gympakje trekt ze aan zonder beha eronder, maar mèt een groene riem erom. Doe ik ook altijd in de sportschool, een modieuze groene riem dragen. Maar die ontbrekende beha, daar krijgt ze spijt van: er valt er bijna één uit. Ach, om met Eva Jinek te spreken: “Boobies!!!” If you’ve got them, flaunt them! Glibbertje Chris zegt dat het hem verbaasde dat Rox in dat gympakje hem niet veel deed. Maar in het volgende shot zie ik toch even z’n ogen afzakken naar een bepaalde hoogte bij Rox. Ach, ze keken hem ook aan, nietwaar? Ondertussen zakt de sfeer in de B&B tot ver onder het vriespunt, dus bedenkt Prinses Rox dat het misschien een leuk idee is om de heren mee te nemen naar een golflesje. Uiteraard heeft Chris ervaring, want hij is bezig voor z’n GVB. Z’n golfvaardigheidsbewijs. Rox concludeert dat hij dan wel iets van les moet hebben, maar ze merkt ook meteen fijntjes op dat je dat niet kunt zien. Chris vindt zichzelf en alles wat hij doet (koken, verven, strijken, paardrijden, golfen) geweldig uiteraard. Mitch en Theun kotsen ‘m uit en Rox is er ook klaar mee. Ze wil hem dat laten weten zodra ze weer thuis zijn. Maar thuis is Glibberige Chris haar voor. Hij voelt de klik niet en dus gaat hij weg. De blikken die Theun en Mitch uitwisselen terwijl Chris achter hen het erf af loopt, zijn onbetaalbaar.
In Oostenrijk zien we dat Jeroen een geintje met Caroline uithaalt door een fles schoonmaakmiddel te beplakken met een eigengemaakt etiket. Met daarop een hoofdrol voor Caro en enkele woorden Duits. Caroline vindt het leuk dat hij humowrrr heeft en vertelt en passant dat Erik teveel grappen en grollen uithaalt. Maaawrrr… ze vond humowrrr toch zo leuk? Huh???
Dan staat er ineens een gast voor de deur. Helaas nog niet de betalende gasten die later op de dag komen, maar een man in lederhosen. Altijd een teken dat je de deur meteen weer dicht moet gooien, maar niet voor Caroline. Hij vraagt naar Mark, die inmiddels alweer in Nederland zit. Mark had een accordeonles geregeld en dus zien we even later Caro en de mannen met een tranenpers (of trekzak, ook goed) zwoegen. De les ontaardt uiteindelijk in het spelen en zingen van het briljante “Anton aus Tirol” en het lopen van de polonaise in de tuin. Je gasten zullen net aankomen, joh… Er wordt nog even gedanst ook: beide heren grijpen hun kans, waarbij Erik haar net wat meer naar zich toe trekt. Niet dat Caro daar op zit te wachten; zij wil eerst eens zien wat de volgende dagen zullen brengen. Nou meid, volgens mij heb je Erik al best lang over de vloer. Misschien wordt het eens tijd om iets verder te kijken dan de schoonmaakkunsten van je mannen…
Vincent heeft het moeilijk. Hij is een tikkie wispelturig en heeft geen idee wie hij zal moeten kiezen. Dus plant hij een date met Sophie: lekker in een speedboot over het meer scheuren. Niet dat je dan lekker kunt praten, maar goed. Dat komt later, tijdens de aansluitende lunch. Vincent houdt niet van luie vrouwen, Soof houdt niet van zeiken. Vince houdt wel van diepgang, als het maar niet te lang duurt en Soof zoekt nou net die diepgang bij Vince en kan het niet vinden. Vince ziet wel meer raakvlakken met Soof dan met Mo, maar of Soof daar ook zo over denkt? En Monique? Die zwoegde verder aan het hek in de B&B. De volgende dag zijn de dames het zat. Vince lijkt meer geïnteresseerd in de B&B dan in hen en zij leren hem ook niet echt kennen. Soof zegt alles wat ze denkt en dat valt bij Vince weer rauw op z’n dak. Soof introduceert nog enkele geweldige nieuwe gezegdes, zoals: “Ik gooi het vuur aan z’n schenen!” en “We zitten om de hete brei heen te breien.”, maar ik begrijp wat ze bedoelt. Soof wil de drie D’s: duidelijkheid, directheid en diepgang, Mo wil meer tijd en Vince? Die stelt alles uit en lult liever over de knapperigheid van de muesli.
Over diepgang gesproken: God’s gift to men, Debby dus, gaat lekker met Nuffige Nathalie een dagje de spa in. Even me-time met haar bestie. De heren verzorgen het ontbijt voor de gasten, dus Deb kan wel gemist worden. Alhoewel… voordat ze gaat stelt ze eerst nog wat diepgaande vragen aan de mannen. “Gaat het goed? Oh, gaan de eieren er nu pas in??? Krijgen ze maar vier plakjes kaas?” De laatste twee vragen gaan in toonhoogte omlaag. Detail. Ze heeft zo weinig vertrouwen in haar slaven dat ze de gasten maar heeft verteld dat het ontbijt een half uurtje later is. De CEO van “Cáááása Saááántááááááááangelo” heeft dan eerst nog even “een call via Zoom” Of de mannen even hun waffels willen houden, want de directrice is aan het werk. De call zit er in 4,5 minuut op. “Zo, dat was snel”, merkt één van de heren op. “Effectiviteit.”, zegt ze zuinigjes. Deb schijnt alles in 4, 8 of 16 minuten te doen. Beroepsneuroot…
Eenmaal op de massagetafel in de spa is het één grote klaagzang tegen Nuffige Nathalie. “Het kost zoveel energie. Liefde moet juist energie opleveren. Met Chris ook: ging over koetjes en kalfjes. Ik had meer diepgang verwacht. En er is ook een heel groot verschil tussen Pascal en Chris. Pascal is heel erg jong… (ze schelen maar drie jaar hè?) De laatste date was op het balkon. Met wijn…” Ja! Nadat die arme verliefde puppy heel Salerno had afgestruind voor een mooi armbandje voor je, muts! (Let op, daar stond een komma tussen. Anders krijg je een heel andere zin.) “Nee, ook Chris heeft geen diepgang. Als je elkaar wilt leren kennen, dan moet je vragen stellen en graven, toch? Het gesprek moet van beide kanten komen.” Nee, daar is madam zelf goed in. Ze stelt zelf allesbehalve diepgaande vragen. Het zijn allemaal gesloten koetjes en kalfjesvragen en is niet van plan initiatief te tonen. Nee, de heren moeten maar naar haar komen. Deze vrouw heeft echt een serieus probleem hoor.
Ondertussen zijn Pascal en Chris samen op pad en bespreken de nukken van Deb. Pascal vindt dat ze de Chinese Muur voor zich heeft opgetrokken. Deb hoort dingen wel, maar doet er niks mee. Hij heeft haar verteld over z’n familie, over z’n gevoel en hij heeft zich voor haar opengesteld. “Ze wil meer diepgang. Hoe diep moet ik nog gaan?” Tja…
De volgende dag informeren Pascal en Chris wat de plannen zijn. Die heeft ze niet. Ja, werken. En dus vertellen de jongens dat ze die avond graag naar de Champions League kijken. Deb mag er ook bij komen zitten hoor, geen probleem. Maar nee, ze gaat er niet voor de sier bij zitten. “Doen jullie maar lekker je ding.” En dus gaan de jongens Salerno in om voor een voetbalavondje proviand in te slaan. Ze zijn nog niet weg of de klaagmodus gaat bij Deb aan: “Ik heb niet het idee dat er veel aandacht aan mij wordt besteed. Ze drinken heel veel, ze hebben veel lol en ze zijn veel samen weg. Ik heb niet het idee dat ze hier zijn om mij te veroveren.” Ach kind… Ze vroegen het nog aan je en je stuurde ze zelf weg. Mama moet werken; niet storen, kinders!
Even later zijn de heren terug en mogen ze de ramen lappen. Of nou ja ramen… een soort glazen plafond waar je heel moeilijk moet doen met een vloerwisser terwijl je op een houten balk balanceert. Chris gaat eerst oefenen met Glassex op de ruit bij het balkon. En ja hooorrrr: “Sorry, maar wat zijn jullie aan het doen? Ik heb dat afgelopen week nog schoongemaakt. Waar doe je dat nou mee? Ik doe dat altijd met schoonmaakazijn. Heb je wel eens ramen gelapt, Chris?” En dan voor de camera, zonder Chris erbij: “Een man met twee linkerhanden heb je niks aan. Die kan alleen stofzuigen volgens mij.” Aannames, aannames. Dan worden de heren de ladder naar het glazen plafond op gejaagd. Maar ja… op welke balk kun je wel staan en op welke niet? En hoe zit het met het gewicht van de mannen? En wat is dat gedoe met ramen lappen met een vloerwisser? Puntje bij paaltje doet Deb het zelf, tot haar grote ongenoegen. En dat laat ze merken ook. “Jullie staan alle twee toe te kijken! Kom op, jongens!” Wanneer Chris een grapje maakt door te zeggen dat het uitzicht wel beter wordt als Deb op de ladder staat, bijt ze ‘m bijna z’n strot door. “Nou, doe effe normaal, zeg!” Pascal informeert of hij kan helpen. “Nou, ik kan zelf wel hoor!” Brrrrrr… Het vriespunt is bereikt in Salerno. Of kan het nog erger? Oh jawel hoor. Deb organiseert “gezellig” een borrel. Chris kan ook al geen brood snijden en als de jongens lachen, lacht ze gewoon mee. Maar even later, als ze alleen voor de camera staat, is het weer zover. Geïrriteerd zegt ze: “Hun houding staat me gewoon niet aan. Kinderlijk. Ze lachen om alles. Met een beetje mensenkennis kun je aflezen dat ik er klaar mee ben… en aan m’n energie.” NEE, TROEL!!! DAT KAN NIEMAND ZIEN BIJ JOU, WANT JE KIJKT ALTIJD HETZELFDE!!! Ze gaat nog even verder: “Ben je hier nou voor mij? Wil je me leren kennen of wil je een gratis vakantie? Vanavond lekker voetbalavondje, lekker volzuipen en klaar.” ZEG MUTS… JE HEBT AL EEN PAAR WEKEN GRATIS PERSONEEL!!! Laat die jongens effe! De heren gaan de wedstrijd eerst even op de playstation spelen (daar vindt Deb ook weer van alles van natuurlijk) en daarna zit ze er toch bij, als de wedstrijd op tv is. Mevrouw zit mokkend haar nagels te lakken. En ze heeft daar 12 (!) flesjes nagellak voor op tafel staan. Manmanman, wat een muts…
En dan Malle Pietje. Het grote kind met z’n vier zure tantes. Malle Pietje is weer eens beledigd omdat Marianna vanmorgen met de dames mee sportte en niet met hem. Je kan ook overal een probleem van maken natuurlijk. Hij gaat lekker in de slachtofferrol en zegt dat het niet meevalt, hij tegen vier vrouwen. “I was completely bored wiz them!”, zegt ie om er maar weer eens een beetje bagger-Engels tegenaan te gooien. Ik denk dat de ladies ook completely klaar with you zijn. Dus wordt het tijd om weer vrolijk te worden. En dat doet door op de tennisbaan te dansen, in z’n eentje, op de klanken van ‘I Feel Love’. Van Sam Smith, niet van Donna Summer. En dat draait hij dan elke ochtend een paar keer achter elkaar op standje ‘de politie komt eraan’. Dan raakt hij “in de mood”. Ik wil het niet weten eigenlijk. Daarna kan hij er weer tegen. Totdat hij de fitnessruimte weer gaat inrichten. Dat was de tijdelijke kamer van Jenny, totdat ze eruit gespoeld werd door een lekkende boiler. Nu doet hij het voorkomen alsof het de bedoeling was dat dit een kamer werd en de fitnessruimte dan maar buiten zou zijn. Ideetje van de dames. Dus niet. En ook nu weer superbeledigd dat de dames niet komen helpen. “Ik heb vier keer nee gehoord, dus ai don’t even bodder.” Hij is even vergeten dat hij niet kwam helpen toen alles zeiknat werd en dat Jenny al zijn zooi naar buiten had gegooid, maar goed. Lullen we niet over. Het gaat ‘m overigens fantastisch af, slepen met al die zware gymtoestellen. Met z’n gekneusde ribben…
En dan breekt het grote moment aan: na veertien lange dagen is de quarantaine eindelijk voorbij. Ik dacht dat iedereen al klaar zou staan met de koffer om met bloedspoed terug te gaan naar Nederland, maar niets is minder waar. Iedereen ligt lekker te vegeteren aan het zwembad. Malle Pietje overlaadt Segrun met complimenten en hij gilt wat persoonlijke begroetingen en roept ze dan allemaal even bij elkaar voor een praatje op z’n Jacobs. Een monoloog dus. Hij wil vanavond met z’n allen gaan eten in zijn favoriete restaurant. Of ze kunnen beloven dat ze er ook zijn. Hij vertelt ook nog even dat hij veel geleerd heeft, dat ie zijn excuses aanbiedt voor het geval hij iemand pijn gedaan heeft en hij heeft nog een verrassing: hij heeft z’n woonkamer aangepakt. Lelijker kon hij niet worden, dus het valt de dames mee. Dan gaat hij zich in z’n avondkleding wurmen. Het wordt een pak. Dat hij op Wimbledon heeft gedragen. Z’n Wimbledon-pak. Omdat hij dat ooit aan had op Wimbledon. De dames dalen één voor één de trap af en Malle Pietje staat in z’n Wimbledon-pak de ene “waaaaauw” na de andere eruit te gooien. Doet me een beetje denken aan die rare Belg, Eddy Wally. Die sprak het op dezelfde manier uit, vandaar. En het klinkt vooral niet echt. Te gemaakt. Maar goed, hij overlaadt iedereen met 30 kilo complimenten en krijgt dus ook complimenten over zijn pak. Anita blijft even staan en kijkt naar het pak van Jacob. “Zit er nou nog een prijslabeltje aan?”, vraagt ze. “Nee, dat is van toen ik op Wimbledon was in dit pak. Wimbledon Members Enclosure, staat erop.” En dat laat je gewoon hangen natuurlijk. Dan kunnen ze altijd nog zien dat je op Wimbledon bent geweest. In dit pak. Op het terras van z’n favoriete restaurant gaat Malle Pietje op onnavolgbare wijze zitten oreren. “Dames, we zijn hier in Portugal, mijn land. Ik weet heel vaag wat jullie denken. Toen jullie kwamen, was het D-day. Jullie, moviestars, kwamen eraan. Ik had twee doelen: Liefde en verrijking van de B&B. Daar is een derde ding bij gekomen. Door jullie kritiek heb ik mezelf gezien. En ik schaam me een beetje. Vier dames tegenover mij… dat was moeilijk. Er is geen man in Nederland die vier dames tegelijk tegenover zich kan hebben.” Hij wauwelt nog verder over een studie psychologie, de hoop dat de dames allemaal de liefde gaan vinden, blablablablabla. Jenny zegt dat ze hem ook van alles gunt (in iets meer woorden) en Malle Pietje grijpt dat weer aan om een compliment te maken: “Mooie woorden. Je bent een mooie vrouw, een lieve vrouw, een wijze vrouw.” (Doe mij maar effe een teiltje, dank u.) En dan de verlossende woorden: “Mooie dames, lieve dames, aardige dames…” (M’n teiltje is vol!!!) “Ik zie zoveel leed in jullie, dat ik heb besloten om jullie morgen terug te laten gaan.” Er gaat nog nèt geen gejuich op aan tafel. Malle Pietje zegt geen klik te hebben gehad met alle vier de vrouwen. Wat een gelul. Als er één was geweest die hem een vinger had gegeven, had hij die gewoon binnen gehengeld. Maar helaas, Malle Pietje is nog vrijgezel. En dat is geen goed nieuws voor het vrouwvolk op deze aardkloot…
annekedejong 
Geef een reactie