B&B Vol Liefde, week 5: Een man weet pas wat ie mist…

Ach, ach, ach… wat een week weer. Ik weet gewoon even niet waar ik moet beginnen. Ik denk lekker dicht bij huis: in Roosendaal bij Prinses Roxanne. Wanneer de betalende gasten zijn vertrokken, mogen de heren weer elk een eigen slaapkamer betrekken. Ze wordt namelijk lichtelijk kriegel van de zooi in haar woonkamer. Ja, gek hè, als je woonkamer ook meteen slaapkamer voor 3 mannen is. Goed, allemaal weer naar een eigen kamer dus. Dat komt mooi uit, want dan kunnen ook meteen even de ‘bedopmaakskills’ van Jeffrey worden getest. Die heeft ie overigens niet. Zoals Jeff wel meer niet heeft. Behalve een HEULE snelle auto. En wat Mitch kan, namelijk De Prinses op hoge snelheid ontvoeren, kan Jeff ook. Alleen dan niet achterop een motor, maar dus wel in die HEULE snelle auto. Alleen een beetje jammer dat Prinses Rox doelloos rondrijden een beetje nutteloos vindt, dus wil ze het combineren met een bezoekje aan de bouwmarkt. En trouwens: snelheid vindt ze een mannending. Maar goed, ze gaat mee en Jeff denkt ondertussen dat ze het helemaal geweldig gaat vinden, want wie wil er nou niet in een dikke 6-cilinder BMW met 2 turbo’s, een snel blok en ontzettend veel vermogen? Die overigens eerst even moet opwarmen voordat je kunt gaan rijden. En terwijl Jeff het opgewarmde ding op z’n staart trapt, denk ik: wat de F. moet je in Nederland nou met zo’n bak? Waar je heel af en toe maximaal 120 mag. Hare Koninklijke Hoogheid vraagt zich precies hetzelfde af wanneer ze door de g-krachten tot haar huig in de rugleuning van haar stoel wordt geduwd. Na afloop spreekt Jeffrey -kampioen verkeerd interpreteren- de legendarische woorden: “Je zag aan haar gezicht dat ze het leuk vond.” Ik zag voornamelijk aan haar gezicht dat ze dacht: Gast!!! What The Fuck??? Eenmaal thuisgekomen mag Jeff eerst nog even het strijkijzer op laten warmen om zich vervolgens super onhandig door een stapel wasgoed heen te worstelen, terwijl Prinses Rox een strategie bedenkt om hem te vertellen dat het niks wordt. En dat doet ze netjes, tijdens het voeren van de kippen. Jeff weet natuurlijk niet wat ‘m overkomt, maar zegt stoer die is het fijn vindt om weer lekker naar z’n konijntje Coco te gaan. Ach gut, kind…
Jeff heeft amper z’n 6 cilinders gelicht of de volgende tiny house-schilder komt het erf op geglibberd: Christian van 45. De Prinses heeft hem zelf uitgekozen. Meneer heeft een soort kerstpakket samengesteld met daarin rode lakklompen mèt hakken en de initialen van Rox erop. Hij is sales manager en al net zo glad als datgene dat hij verkoopt, want hij zit in de eieren. En daarom zat er in het kerstpakket ook een doos eieren. Toch fijn, als je je eigen kippen op het erf hebt lopen. Verder is hij vrij goed in opscheppen, en dan bedoel ik niet qua voedsel. Het maakt allemaal weinig indruk. Sterker nog: De Prinses is het wel gewend dan mannen in haar gezelschap alleen maar grote verhalen vertellen. Ik denk zelf dat Chris snel achter Jeff aan mag. Op z’n klompen.

In Saint-Misère heeft Romana genoeg van Bert met z’n groene zwembad en van Gwen met haar gegiebel. Ze is er helemaal klaar mee en loopt met Bert mee als hij Sloerie gaat uitlaten. En Romana pakt haar moment voordat Sloerie ook maar één druppel vocht uit haar blaas heeft kunnen lozen: “Ik ga naar huis.” Bert is toch een tikkie verbaasd en dat wordt niet minder als hij hoort dat vooral Gwen de aanleiding van haar vertrek is. En natuurlijk het feit dat Bert eeuwig loopt te wauwelen dat er in het begin gesproken is dat het geen liefde zal gaan worden. Ja joh. Een mens kan ook niet van gedachten veranderen natuurlijk. Romana gaat eruit met een geweldige oneliner: “Niks is voor eeuwig en alles kan stuk.” Daarna wordt ze uitgezwaaid door Bert èn Gwen in hilarisch t-shirt (uiteraard) en scheurt Romana plankgas richting Zuid-Frankrijk Saint-Misère uit. Nog net niet de tegenligger rakend. Nee, die auto had geen opwarmtijd nodig.
Bert druipt af en gaat een potje zitten janken bij Sloerie. Tja, Huub van der Lubbe van De Dijk had gelijk: een man weet pas wat ie mist, als ze er niet is. Nadat de vacht van Sloerie vakkundig is volgesnotterd, stopt ie z’n verdriet in hard werken rond de B&B, want daar is wel wat achterstallig onderhoud en ook dat vreet aan ‘m. Gwen voelt het allemaal niet zo aan, want die vindt Bert wel senang nu. Tuurlijk… Maar dan is er een telefoontje uit Nederland en voelt Gwen zich zelf minder senang: haar dochter ligt in het ziekenhuis. Bert is opvallend meelevend en legt een arm om Gwen heen en zegt dat ze gewoon terug moet. Eventueel met het vliegtuig. Je mag het niet zeggen, maar het lijkt of Bert opgelucht is dat ie straks misschien weer lekker alleen zit. Maar dat feest gaat mooi niet door: Gwen blijft en Art belt: er heeft zich nog iemand aangediend. Ho-stop-wacht-effe!!! Dus er melden zich later nog mensen aan die dan niet door de kandidaat of vrienden worden uitgekozen, of er hebben zich voor Bert maar vier dames gemeld. Zelf denk ik dat de redactie in blinde paniek de kaartenbak met aanmeldingen is gaan doorschurken, om zo het verblijf van de cameraploeg bij Bert nog even een weekje veilig te stellen. Bert, jongen… stuur Gwen weg, bel Romana, neem haar aan als hoofd sarcastische opmerkingen ofzo en live unhappily ever after.

In Oostenrijk hebben Caroline en Erik na het vertrek van Mark het rijk alleen. Maar niet voor lang, want Jeroen van 53 is onderweg. Hij is uitgekozen door een vriendin van Caroline, omdat hij goed verzorgd is en bereisd. Dus. Caroline doet de deur voor Jeroen open met haar standaardvraag: “heb je het een beetje kunnen vinden?” Ze stellen zich netjes even aan elkaar voor en Caro knikt dan naar de vloermop op haar arm “En dit is onze Raus!” Verrek! Het is de hond. En zei ze nou echt onze Raus? ONZE??? Doet Caroline aan Pluralis majestatis tegenwoordig? Wij, Caroline van Ka-Ee-Lem (zo spreekt de gemiddelde Caroline KLM uit) tot Oostenrijk, gravin van Bad Kleinkirchheim tot Weissensee, jonkvrouwe van Rauze’s Heart, etcetera, etcetera…
Nou goed, tussen Erik en Jeroen klikt het gelukkig beter dan tussen Erik en Mark, dus wordt er meteen samengewerkt tijdens het hout halen. Na de eerste nacht in de Oostenrijkse stulp van Caroline volgt de belangrijkste test: kan Jeroen een beetje schoonmaken? Voor de tikkie obsessieve schoonmaakster Caro toch wel cruciaal. Voor Jeroen geen probleem, want hij krijgt vaak te horen dat het bij hem zo schoon is. Dus mag hij in de badkamer onder het toeziend oog van Caroline aan de slag. Terwijl hij bezig is, stelt ze hem wat persoonlijke vragen. Zoals of hij getrouwd is geweest en of hij kinderen heeft. Jeroen vertelt tijdens het poetsen dat z’n eerste relatie stukliep omdat zij verliefd werd op een ander. Ineens breekt Caroline in en zegt: “Ja, ik ga even héééeél vervelend zijn hoor, maawrrr zou je die kraan ook even kunnen doen? Er zit hiewrrr veel kalk in het watewrrr, dus als je het putje auk even met Jif wilt doen? En dan ook even op haren checken en doe dan ook meteen even de tegels achter de kraan…” Dit kan niet waar zijn hè? Staat die jongen z’n ziel bloot te leggen en dan dit. Achteraf heeft madam voor de camera nog commentaar ook. “Hij deed iets langewrrr over de badkamewrrr dan ik doe.” Verder merkt ze nog op dat ze het niet aantrekkelijk vindt als een man kan schoonmaken. WHAAAAAAT??? Ik krijg even een lichte error in m’n hoofd bij deze woorden. Zei Frau Poetsen dat nou echt??? Okee, test nummer drie. Gezellig met z’n allen in een Oostenrijkse supermarkt. Caroline wil weten of Jeroen de taal een beetje machtig is. Niet zo heel erg, maar hij zegt zich wel te kunnen redden. En ja hoor: Jeroen moet maar even gaan vragen waar de pesto en de mosterd staan. In het Duits natuurlijk. Nadat Caro even had ingefluisterd dat mosterd hier als senf door het leven gaat, gaat Jeroen op pad. En ja hoor: alles gevonden! Uitzinnig van vreugde mikt hij de pesto en de mosterd in de boodschappenkar. En Caroline haalt de mosterd er net zo snel weer uit.  “Ja, ik ga even héééeél vervelend zijn hoor, maawrrr…” Ojee. Jeroen heeft het gore lef gehad om de verkeerde mosterd te pakken. Het moest de grove variant zijn en dat was deze niet. ZEG DAT DAN, MUTS! Jeroen, als ik een tip mag geven: zeg tegen Caro dat ze die grove mosterd ergens moet steken waar de zon niet schijnt, kam je haren boven het gootsteenputje, draai een drol, spoel niet door en ga weg. Vlucht nu het nog kan!

Bij Vincent wordt het er ook niet gezelliger op, want de laatste dame dient zich aan: Sophie. Ze heeft de hele wereld al gezien en wil nu de wereld vanaf haar luie stoel aan zich voorbij zien trekken in de B&B. Oh ja, en ze is lifecoach. Om een lang verhaal kort te maken: Monique trekt Soof niet. En dat kan ze maar heel moeilijk verbergen als ze de volgende ochtend in de keuken zit en Sophie binnen komt. Het gezicht van Mo spreekt boekdelen. Je ziet ‘r haast denken: oh shit, camera. Even normaal kijken nu. Als Vincent met Marcella gaat tennissen en later met Sophie de berg op gaat wandelen, voelt Monique zich gepasseerd. Zij mag nadat ze in haar uppie een kerkdienst is ontvlucht, omdat het haar deed denken aan het afscheid van haar opa, gaan koken. Boven op de berg komt Vincent er achter dat Soof hier niet echt voor hem is. Of ze is hier voor de verkeerde redenen, zoiets. Die avond bleef het nog lang ongezellig, want Mo laat blijkbaar erg merken dat ze zich gepasseerd voelt en wordt snibbig, ook naar Vincent toe. Fijn, die twijfelt nu dus aan Sophie en aan Monique. Gelukkig wordt de twijfel weer een beetje weggenomen doordat Monique de volgende dag met Vince mee mag om te gaan suppen. Daar wordt het één en ander uitgesproken en de lucht is weer geklaard. Maar toch… ook Vincent heeft het moeilijk met drie gasten. Hij besluit daarom om er één weg te sturen. Na het gesprek op de berg verwacht de hele wereld én haar broer dat Soof mag opzouten. En dus stuurt Vincent Marcella weg. Huh??? De enige aan wie hij -althans voor de camera- niet heeft getwijfeld??? Marcella ziet het ook niet aankomen en is er behoorlijk van onder de indruk. Vincent gaat ondertussen aan tafel lekker door met het maken van de plannen voor als Marcella er niet meer is. Waar. Marcella. Nog. Bij. Zit. Hij wordt door Monique op z’n vingers getikt. En terecht!

In Salerno wil Jelmer daten met Debby. Hij gaat op pad om de perfecte picknickmand samen te stellen. En dat doen ze terwijl Pascal een keukenkastje in elkaar gaat inbussen. (Da’s Zweeds voor in elkaar schroeven.) Ondertussen begint in het park boven de picknickmand het functioneringsgesprek van Deb met Jelmer. Hij is een puur persoon, blablabla, stelt goede vragen, blablabla, maar Deb voelt het niet. Jelmer ook niet, dus exit Jelmer. Pascal voelt zich de winnaar en krijgt last van serieuze vlinders. En dan verschijnt de vierde werknemer van Deb ten tonele: Christiaan, een 41-jarige Groningse controller. Iets wat hij nog niet onder controle heeft, zijn z’n zenuwen. Eén van de eerste taken van Jelmer: samen met Deb z’n bed opmaken. Dat had Pascal eigenlijk moeten doen, maar die vertikte dat. “Ik dacht dat jij het bed zou opmaken?” Maar die had wat beters te doen: die zat met Nuffige Nathalie (de BFF van Deb) op het balkon te wijnen. en gelijk heeft ie! Minpuntjes voor Pascal. Christiaan gaat ook niet echt goed van start, want net nadat ie bij Deb aanbelde (nadat hij overigens eerst bij de verkeerde deur stond aan te bellen), geeft Deb voor de camera natuurlijk eerst haar ongezouten mening. “Het is niet het type waar ik m’n hoofd voor omdraai.” Zucht. Leer eens een andere tekst uit je hoofd, mens… Anyway, zijn indruk van haar is wel goed, want hij vertelt dat Deb minder stijf is dan gedacht en dat hij vrolijk wordt van haar humor. Welke humor??? Deb informeert ook even fijntjes wat hij van haar vindt en hij komt met “sprookjesachtig” op de proppen. Deb reageert op z’n Debs en zegt het een mooi compliment te vinden, maar zegt ook niet te weten of sprookjes wel bestaan. Oh jawel hoor, Deb. Sprookjes met heksen die in Salerno wonen en hun B&B laten onderhouden door verliefde slaven uit Nederland. Aangezien Deb geen zin heeft in een avond met alleen haar slave… eh mannen, stelt ze voor om met z’n viertjes buiten de deur te gaan eten. De volgende ochtend zien we dat Deb ineens omslaat wat haar mening over Chris betreft, want meneer blijkt een workaholic. En heeft dus z’n laptop meegenomen om lekker bij Deb aan de keukentafel te gaan werken. Aangezien Deb zichzelf ziet als CEO van de multinational Casa Santangelo, vindt ze het dus wel heel fijn om samen met hem op niveau over koetjes, kalfjes en business te praten. Dat ‘levelt’ beter, vindt ze. Daar kan geen playstation van Pascal tegenop. Niet dat hij daar tijd voor heeft, want hij moet nog afwassen. Als hij daarmee klaar is, komt hij vragen wanneer ze iets leuks gaan doen. “Wij maken dit nog even af en dan…” Deb klinkt alsof ze het tegen een kind heeft dat zijn ouders komt storen. “Ik wilde je trouwens net komen helpen met de afwas”, liegt Deb. Chris maakt de opmerking dat hij wel had verwacht dat Pascal nu met de lunch tevoorschijn zou komen. Geintje natuurlijk. Super humor, die jongen. Dat zie je alleen al aan het feit dat ie tijdens een middagdutje een compleet gezichtsmasker heeft om de boel af te dekken. Deb zoekt ondertussen haar toevlucht in een kapelletje, om even tot zichzelf te komen, want twee mannen… het is niet niks. En ze mist ineens diepgang bij Pascal. Want hij vraagt niet door. Alsof haar vragen diepgang hebben. “Heb je de keuken af? Wat heb je nog meer gedaan? Waarom is het bed nog niet opgemaakt?” Nee, daar leer je iemand wel mee kennen. Maar goed, het is dus tijd voor het functioneringsgesprek met Pascal, die net z’n moeder op de hoogte heeft gesteld dat ie recent rupsen heeft gegeten. Daar krijg je namelijk ook vlinders in je buik van. (Ik kan me niet voorstellen dat het door Debby komt.) Ergens op een bankje krijgt hij het allemaal over zich heen: niet doorvragen, te weinig diepgang, blablablablablakots. De arme jongen blijft positief en zegt dat ie nu weet dat ie daar aan moet werken en hij bedankt haar voor de tip. Deb raakt geëmotioneerd. En waarom? Dat vertelt ze voor de camera en niet aan Pascal die op dat moment nog tegenover haar zit. De emotie komt doordat Pascal z’n reactie nou niet de diepgang bevatte die zij bedoelt. WTF? GEEF ‘M EFFE, MUTS!!! Je hebt het net allemaal pas voor z’n voeten gegooid en hij heeft je ervoor bedankt! En nu is ze bang dat haar boodschap niet is overgekomen. Ja, en wat doe je dan? Een beetje manager weet dat je dan zelf door moet vragen. Of hij nu weet wat ‘m te doen staat bijvoorbeeld. Maar ja, zelf doorvragen komt in madam heur Italiaanse woordenboek niet voor.
Chris heeft ondertussen zitten broeden op een leuk plan: een wijnproeverij met Deb samen. Superleuk natuurlijk en hij neemt het heft in handen: ze gaan meteen weg. Deb had graag nog even iets gegeten, zegt ze voor de camera. Want ja, wijn op een lege maag enzo… Ik denk dan dat ze dat ook gewoon even had kunnen zeggen tegen haar nieuwste slaaf, òf je stelt voor het te combineren met een lunch. Ik noem maar een zijstraat. Maar nee, ze gaat gewoon mee. Anders heb je later weer niks te klagen natuurlijk. Chris komt langzaam op gang; daar heeft hij meestal een beetje alcohol voor nodig. Op een gegeven moment loopt het gesprek aardig. En -halleluja- hij stelt in de ogen van Deb zowaar goede vragen. Pascal heeft serieuze concurrentie, ondanks dat ze haar hoofd gisteren nog niet voor Chris zou omdraaien. Totdat het onderwerp reizen aan bod komt. Chris vertelt dat hij graag een wereldreis had gemaakt. Hij wilde in elk geval lekker naar het buitenland, maar hij koos er toch voor om in z’n vertrouwde omgeving te blijven. Dan heb je de zekerheid van een baan, een huis, vrienden en je familie om je heen. En dan maakt hij de onvergeeflijke fout om in deze context het woord ‘angstig’ te gebruiken. Foute boel; hiermee tekent hij z’n doodvonnis. En heeft Deb weer iets te klagen voor de camera: “Angstig is voor mij een no go. Vind ik niet aantrekkelijk. Echt niet.” Ze vergeet voor het gemak even dat hij nu wel mooi even huis en haard heeft verlaten voor een potentieel leven in Italië. “Ik merk dat ook hij niet goed is in het stellen van wedervragen. Ja, en dan ga ik in de interviewmodus. Ben ik een soort Eva Jinek 2.0.”
Nou Deb, ik wil je niet te hard uit de droom helpen, maarre… Nou goed, conclusie is dat mevrouw een huishoudrobot zoekt waarmee ze op niveau kan sparren en die precies de antwoorden geeft die zij wil horen. Succes met de zoektocht, meid!

En dan het verschijnsel Jacob. Malle Pietje. Die dankzij de coronaregels noodgedwongen met z’n vier vrouwen in quarantaine zit en die allemaal al hebben aangegeven dat ze niet op hem zitten te wachten. Ze hebben vorige week besloten om gewoon de tijd met elkaar maar uit te zitten en er het beste van te maken. Dat doen de dames ook en ze beginnen de dag op de tennisbaan met een ochtendsessie yoga onder leiding van Monica, die door Malle Pietje na al die tijd nog steeds Monique wordt genoemd. Ze zijn al lekker een kwartiertje bezig wanneer Malle Pietje met een handdoek en z’n poes onder de arm de tennisbaan op komt wandelen. “Ik heb m’n yogapoes meegenomen. Ik hoop dat dat goed i…AAAARGH!” Bij het zien van vier ladies op een yogamat schrikt ie zich iets te gemaakt kapot. Ze zijn al zonder hem zijn begonnen. Hij heeft zich vergist in de tijd, sorry sorry sorry. De dames vinden het prima als hij inhaakt, zolang hij maar stil is. Hij pruttelt vrolijk verder dat ie te laat is (“Ja maar…”, “Sssst!” “Ja maar, ik ben te laat!”, “Sssst!!!” “Ja. sorry, sorry, sorry.”) en dat het hem zo spijt, maar uiteindelijk ligt ie op z’n matje. Net als de rust is wedergekeerd, brult ie naar de kat. “Ssssst!!!”, klinkt het uit één van de vrouwelijke kelen. “Ja, maar de katten gaan vechten. En dat kan niet!” “Ssssttt!!!” “Je zal zo’n vent hebben.”, verzucht Anita. Dan gaat de yogasessie weer verder. Opnieuw onderbreekt hij met een cruciale vraag. Of Monica misschien aangepaste oefeningen heeft omdat hij met gekneusde ribben zit. Dus of ze misschien rekening kan houden met z’n blessure. Natuurlijk heeft Monica dat niet en geeft ze aan dat hij gewoon maar zelf moet kijken tot hoever hij kan gaan. Dat kan hij zelf met z’n yoga-ervaring ook bedenken, maar goed: hij wil aandacht. Het werkt alleen averechts.
En dus zien we Malle Pietje heel rare andere poses aannemen die je met gekneusde ribben echt wel uit je hersens laat. En als ie even 15 seconden moet liggen in een bepaalde houding ter afsluiting van deze sessie, staat ie op. Niet geruisloos uiteraard: “Ja sorry, ik hou het niet meer.” SHUT UP, MAN!!!
Even later wordt Jenny’s opgepimpte kamer getoond. Malle Pietje ziet ineens allerlei accessoires terug die de dames overal uit uit het huis vandaan hebben geplukt en hij reageert (wederom iets te gemaakt) enthousiast. Mooi. Dan kunnen de dames nu even uitrusten aan het zwembad. Jacob gaat ondertussen een workout doen met de 20 jaar jongere (lees: 20 jaar soepelere) Marianna. Samen oefeningen doen voor de tv. Gezellig. Hij vertelt de kijkers wel aangetrokken te zijn tot Marianna (joh…), maar dat het niet wederzijds is (joh…), dus dat ze nu gewoon goede vrienden zijn. En dus wordt het weer hoog tijd om indruk te maken op de vier dames uit Nederland. Daarvoor had hij in gedachten dat hij wel even kon laten zien hoe hij nou precies aan die blessure is gekomen. En dat gaat hij doen in z’n zwembad. Met z’n windsurfplank. En misschien kon hij ook wel leuk een lesje geven hoe je je zeil uit het water trekt ofzo. Dus hup, één van de 35 berghokken in en met het juiste zeil en de goede plank weer naar buiten. Als we het shot zien waarin Malle Pietje de trap naar het zwembad komt afgedaald met een surfplank in z’n knuisten, horen we één van de dames treffend “Oh kut…” zeggen. En dat dekt de lading wel. Malle Pietje kan ineens helemaal niets meer en heeft dus in het water assistentie nodig van één van de dames. Maar die piekeren er niet over om het water in te gaan en zich voor het karretje te laten spannen. Zelfs Marianna is niet te vermurwen. “Dames! Dames!”, roept hij bijna wanhopig naar de kant van het zwembad. Ze hebben -terecht- maling aan die clown en dus is meneer weer eens verontwaardigd. Want hij vindt dat hij wel heel erg hard aan het werk is voor ‘de dames’. Op miraculeuze wijze krijgt hij tòch zelf de mast in de surfplank gestoken en begint dan aan de uitvoering van zijn toneelstukje. Het publiek reageert lauwtjes. Later beklaagt hij zich voor de camera dat hij wel twintig keer heeft geprobeerd te laten zien hoe hij aan z’n blessure is gekomen en dat hij het maar één helemaal heeft kunnen laten zien. Want hij werd steeds onderbroken door opmerkingen van zijn publiek. “Nee hè? En dat met gekneusde ribben… Denk om je nek!!!” en de mooiste: “Je had acteur moeten worden, jij!” Op de 34e opmerking van één van de dames over zijn vermeende gekneusde ribben reageert hij met: “Jij speelt wel een grapje met me hè, want ik ben serieus bezig. Ik had kunnen sterven. En dan had je me nooit leren kennen…” My goodness. En hij meent het nog serieus ook. Malle Pietje wauwelt ondertussen verder dat hij uit de zee werd getild en teruggeworpen werd naar het strand. “Als door de hand van God werd ik als het ware weer uit de zee getrokken en…” Het maakt allemaal geen enkele indruk. Echt, als ze niet in quarantaine zaten waren de vier ladies allang gillend weggerend. En geef ze eens ongelijk. Groot kind…

Advertentie