B&B Vol liefde

Woensdagavond. Ik zit in een Whatsappgesprek met een paar vriendinnen als één van hen me attendeert op dat nieuwe programma op RTL4, dat sinds de maandag ervoor onze huiskamers binnenstroomt: B&B vol liefde. Een soort Boer Zoekt Vrouw, maar dan zonder de kleipoten.
Ik wilde er eigenlijk niet aan beginnen, maar ja… dan word je toch nieuwsgierig.
Concept: vrijgezel, in bezit van B&B, zoekt levenspartner. Twee zelf uit te kiezen, twee door vrienden en/of familie uit te kiezen. Dat laatste dus nooit hè, maar dit terzijde. Genoeg te zien in elk geval: we krijgen vier afleveringen per week voor onze kiezen. Nou… daar gaan we dan maar weer hè?

Laten we eens beginnen in Italië. Daar woont voormalig jongerenwerker Vincent van 33. Hij woont samen met Kaya, een husky, in een soort opknapproject. Laten we zeggen dat deze B&B in een programma als Ik Vertrek niet zou misstaan. Lees: er moet nog wel het één en ander gebeuren in die toko, maar hij ziet het helemaal zitten. Waar een ander zou denken: poeh, er is nog best veel te doen voordat de eerste gasten komen, is het volgens hem is een kwestie van een likje verf hier en daar en wat spullen op z’n plek zetten. Z’n eerste logeetje is de 30-jarige Monique. Nou kan ik hier wel een heel verhaal gaan zitten vertellen, maar eigenlijk komt het erop neer dat Vincent Monique eerst Italiaanse cultuur laat opsnuiven: in een Italiaanse bouwmarkt. Daarna wordt ze met een verfroller in haar knuisten in een kamer neergezet. Monique, meid: welkom in Chateau Meiland 2.0.
De verfroller gaat alleen even aan de kant als de concurrentie arriveert: de 26-jarige Jessy, die verwacht in een gespreid B&B-bedje terecht te komen. NOT!
Na een eerste slechte nacht en een telefonisch consult met een vriendin (“Ja, nee, hij is echt keileuk, maar…”) zit ze aan tafel met een gezicht als een oorwurm èn met lange tanden te kauwen op een lepel yoghurt. Kan dat? Ja, zij kan dat. Ondertussen vuurt Vincent de ene enthousiaste vraag na de andere enthousiaste vraag op Jessy af. “Hou je een beetje van klussen en verven enzo?” Jessy geeft politiek correcte antwoorden. Maar tijdens het vervolg van de rondleiding (die de avond ervoor stopte omdat het licht het nog niet overal deed) dropt ze het bommetje toch maar even: ze gaat naar huis. “Het ligt niet aan jou, maar aan je B&B.” Zoiets. Ze neemt afscheid van Monique die in haar kluskloffie weer met een verfkwast in haar knuisten staat.

Hoe anders is het in Frankrijk? In Saint-Misère (Saint-Seine, maar Saint-Misère is toepasselijker. Trust me), een klein dorpje in de Bourgogne, wonen Bert (59) en hond Sloerie. Sloerie heet waarschijnlijk gewoon Joery. Alleen Bert spreekt het uit als Sloerie, maar dan met een j. Bert vindt zichzelf een leuke vent, want: “ik heb humor en ik ben van de dubbelzinnige opmerkingen.” Psssst, Bert… Kijk, ik kan natuurlijk niet voor de gehele vrouwelijke wereldbevolking spreken, maar voor de meeste exemplaren geldt dat dubbelzinnige opmerkingen vrij snel gaan vervelen. Eigenlijk na één opmerking al. En soms zelfs al daarvoor. Dus. Doe er je voordeel mee. Oh ja, Bert vindt zichzelf ook lief. Ik vind Bert vooral een beetje bokkig.
Bokkige Bert houdt wel van mondige vrouwen. Romana van 51 voldoet aardig aan die omschrijving. Na een kleine omzwerving (in een dorpje van 300 bewoners krijgt ze het voor elkaar om bij een oud vrouwtje de tuin in te stappen), komt ze aan bij Bokkige Bert en Sloerie. Net op tijd, want Bokkige Bert werd al ongeduldig, omdat de Formule-1 op punt van beginnen stond. Ja en dan moet de potentiële liefde van je leven gewoon even wachten. De eerste kennismaking vindt dus plaats in de tuin van Bokkige Bert en als het aan hem ligt, blijven ze ook daar. Haal dat mens binnen, man! Romana lost dat op door fijntjes op te merken dat ze dorst heeft. En niet in koffie. Nee, Romana hangt niet van subtiliteit aan elkaar. “Bert? Ik heb geen kast op m’n kamer!” Daar doet Bokkige Bert dus niet aan. Plankjes zijn genoeg. “Draai je nooit muziek?”, vraagt ze even later. Nee dus. “Hmmm, ook al niet…” Even later zitten ze toch gezellig even samen een bakkie te doen. Mèt zelfgebakken perentaart. Wordt het toch nog gezell… “Ik proef ‘m niet. Zit geen suiker in!”, aldus Romana. Bam. Best een leuk stel samen…
Gelukkig arriveert Ysolde de volgende dag. Wordt het vast iets luchtiger allemaal. Bokkige Bert besluit z’n perentaart-experiment voort te zetten met de nieuwe logé als proefkonijn. Die vindt de taart natuurlijk heerlijk. En oh, wonder: Romana proeft vandaag de suiker ineens wel. Ysolde heeft een cadeautje voor Bokkige Bert meegenomen waar hij als een eersteklas hork op reageert terwijl Romana er met een nurkse kop bij zit. Manmanman, wat ongemakkelijk allemaal.
Maar het kan nog veel erger: er wordt gekibbeld over wie er wat wanneer en waarom gaat koken, Romana laat merken dat ze echt niet van plan is om heel veel haar handen te laten wapperen tijdens haar verblijf en er wordt wat gebabbeld over botox. Romana is voor, Ysolde heeft zich er nog niet in verdiept. “Dat zou ik toch maar eens gaan doen”, zegt Romana. Duuuuuuuuuuusss…
Wanneer de camera’s uit zijn, gaat het blijkbaar helemaal los: Ysolde hangt de Apostolische kerk aan en wanneer Bokkige Bert dat vergelijkt met een sekte, zegt Ysolde meerdere keren dat ze naar huis gaat. Maar ja… ze gaat niet, ook zegt Bokkige Bert dat ze dan maar gewoon moet gaan. Hij is haar zat. Ik denk dat dat geheel wederzijds is. De volgende dag eten ze bij Franse vrienden: niet gezellig. De dag erna wordt er gewerkt in de tuin en neemt Romana na afloop een biertje wat dan weer wordt afgekeurd door Ysolde. “Nee hoor, ik vind het veeeel te vroeg voor bier. Ik ben trouwens toch niet zo van het bier. Ik neem lekker een munttheetje. Hier lag ook nog ergens gember hè? Heeeeerlijk!” In een ultieme poging om de gezelligheid een beetje te bevorderen besluit Bokkige Bert dat de dames maar mee moeten naar een bistro van Nederlandse vrienden. Supergezellige tent ook: tuinmeubilair, spaanplaten muren, vast ook nog TL-verlichting, zelfbediening (en dus regelt Romana dat Bokkige Bert bedient) en de eigenaars eten mee. Wel aan een ander tafeltje want tja, corona.
In de tuin wordt Ysolde als heks op de brandstapel gegooid. Nou ja, de vonken van de vuurkorf komen op haar panty. “Ja, het is ook synthetisch als de pest, wat je aan hebt!”, roept Romana. Binnen wordt het er niet beter op als Bokkige Bert de ladies een drankje wil aanbieden. Ysolde reageert als eerste en dat is Bokkige Bert niet gewend, dus vraagt hij het haar nog een keer, in de overtuiging dat Romana als eerste had geantwoord. Ysolde reageert uiterst gepikeerd: “Ik lust wel een wijntje, zei ik.” “Oh, zei jij dat?”, merkte Bokkige Bert verbaasd op. “Ja!!! Dat zei IK!!!” Oehhh… Toen Bert op de proppen kwam met het seks-spel (ik wist niet eens dat het bestond), toen de dames gewoon een kaartje wilden leggen dacht ik alleen maar: NEE BERT! NEE!!!
En het bleef nog lang ongezellig in Saint-Misère…

In het zuiden van Italië staat de B&B van Debby, een workaholic van 32. Debby krijgt de Rotterdamse havenwerker Melvin over de vloer. Deb is in eerste instantie niet echt enthousiast, want “hij is begin 20, denk ik”. Melvin is in het echt overigens maar 4 jaar jonger dan Deb. Melvin zegt dat hij z’n koffers maar eens gaat uitpakken. “Oh, je gaat je koffers pakken???” Even voor de goede orde: Melvin kwam net binnen. Ik zou NU al klaar zijn met zo’n mokkel hè? Maar Melvin dus niet en gaat snel aan de slag voor Deb in haar B&B. Als dank noemt Deb hem vervolgens Marvin. Ze is niet zo goed met namen, zegt ze zelf. Maakt niet uit, Toos. Toos moet later toch toegeven dat ze het etentje met eh… Mervin verrassend leuk heeft gevonden. Wie weet komt ze er ook nog eens achter dat ze maar vier jaar scheelt met Malvin.

In Roosendaal staat de B&B van prinses Roxanne. Ze heeft in de modewereld gezeten, maar doet nu dit werk. Ik denk dan meteen dat het gewoonweg niet gelukt is in de modewereld en dat ze daarom nu dit doet. Prinses Roxanne is 32 en heeft de B&B van haar ouders gekregen. Dat leest u goed: gekregen, ja. Ze woont daar samen met haar hon… langharige rat (type kutkeffertje). En nu zoekt Prinses Roxanne nog lakeien om haar te assisteren, voor haar te renoveren en om haar vooral niet voor de voeten te lopen op haar landgoed. De eerste lakei meldt zich: Mitch, een 28- jarige stucadoor. (Die had achteraf gewoon veel meer op z’n plaats geweest bij Vincent in dat Ik Vertrek-project.) Mitch is niet zo snel van begrip. De Prinses heeft Canadese roots en dus heeft hij een plantje (boom) meegenomen. Hij dacht dat ze dat wel zou herkennen, want het is een “Marple Leaf”, zegt hij. Na een paar wazige blikken van de Prinses snapt ze dat hij waarschijnlijk Maple Leaf bedoelt. Even later zijn ze in de keuken, waar zij vraagt wat zijn favoriete keuken is. “Oooh, industrieel!” Weer die wazige blik. Nou ja, ik eet ook elke week verwarmingsbuis, dus zo’n raar antwoord is het niet, toch? Manmanman… Mitch krijgt al snel een collega: Theun. En dat is geen spelfout. Terwijl de Prinses alles op stilettohakken doet (bed verschonen, in de tuin werken), worden de heren ingezet om hun “skills” te tonen. Ze mogen de stacaravan/dienstwoning opknappen (dit wordt namelijk het verblijf voor de lakeien), en ze mogen assisteren bij de voorbereiding van de borrel die de Prinses geeft voor vrinden (hoog gehalte kakkers), zodat ze hun snijskills, stylingskills en gastheerskills kunnen laten zien. “Theeeeenks!” (Echt waar, als dat mokkel nog één keer “skills” of “theeeeenks” gebruikt… Eenzame opsluiting in de stacaravan!) Ze hebben helaas nog geen het-brood-verbrandt-bijna-detectieskills ontwikkeld, want daar ging het dus even fout, terwijl zij aan het stylen was geslagen voor de perfecte tafel. “Oooooooh, m’n brood!!! Jullie waren toch hier?” Ze had ook even kunnen vragen of ze het in de gaten wilden houden. Of een kookwekker kunnen zetten. Enfin, de lakeien werden naar de supermarkt gestuurd voor nieuw brood en tijdens de borrel moesten ze zichzelf maar vermaken. Na de borrel was de Prinses moe. “Zo, hebben jullie lekker ge-bond? Ik ben helemaal kapot nu, dus ik trek me even terug vanavond. Morgen weer een dag. Jullie moeten jezelf maar even vermaken. Doen jullie het licht uit? En de deur op slot?” En weg was ze, Mitch en Theun in verbijstering achterlatend, die elkaar aankeken en zich afvroegen: en wat gaan wij nu doen?
Ik zeg: je ontslagbrief schrijven, koffers pakken, wegwezen en lekker achter de wijven aan.

En dan hebben we ook nog kennisgemaakt met Caroline in Oostenrijk. Deze 49-jarige is oud-stewardess en ik moet zeggen: ik zie haar wel in een blauw mantelpakje in het gangpad naar de nooduitgangen en de grondverlichting staan wijzen terwijl niemand kijkt. Haar B&B is binnen 3,5 maand verbouwd tot wat het nu is. Tja, dan word je afgewezen voor Ik Vertrek, dus dan maar meedoen aan dit programma. Ze heeft nog nooit zoveel kijkers gehad… Enniewees, ze woont samen met haar hondje Rosie, afgekort Roos. Alhoewel zij dat uitspreekt als Raus.
De eerste man die arriveert is Nico van 51. Als hij aanbelt vraagt Caroline of hij het makkelijk heeft kunnen vinden. Ik wacht nog altijd op iemand die dan zegt: “Nou nee, niet echt. Mijn navigatie stuurt me hierheen, maar mijn navigatie is gewoon een bitch. Weet jij waar ik moet zijn?” Nico valt op stemmetjes en valt als een blok voor die van Caroline. Terwijl ik dacht: dat mens heeft best een irritant stemgeluid. Maar: het kan nog veel erger, want als ze tegen Raus spreekt (en dat doet ze vaak en veel), dan gaat haar stem in de speciale hondjesmodus en dat is helemaal erg, want vijf octaven hoger. “Kijk eens Rausje, daar is Nico!” Nico is helemaal weg van Caroline en kan z’n teleurstelling moeilijk verbergen als de concurrentie (Erik, 56, voetbaltrainer) binnen stapt. Als blikken konden doden…
Nico heeft er zelfs slecht van geslapen en besluit de volgende morgen een briefje aan Caroline te schrijven, waarin ie haar wil laten weten wat hij voor haar voelt. Man! Je kent het mens nog geen 24 uur. Doe normaal! “Kijk eens Rausje! We hebben een briefje van Nico gekregen!!!” Daarna wordt het hoog tijd om haantjesgedrag te vertonen in de vorm van een wedstrijdje tuinhek herstellen. “Wat fijn, Rausje! Kun jij er niet meer onderdoor lopen hè Rausje?” Wanneer Caroline met Erik een stukje gaat wandelen, blijft Nico aan het hek werken, terwijl het regent en hij langzaam groen kleurt van jaloezie. Maar: hij kan wel laten zien dat ie kan klussen. “Kijk, ik kan klussen, dat is voor haar handig, dus dat is een win-win situatie.” Zucht.
In een onbewaakt ogenblik inspecteert Caroline de kamers van de beide heren, want je wilt toch weten wat voor vlees je in de kuip hebt. “Ja, de kamer van Nico ziet er voor een man goed uit, maar die van Erik is net iets netter. Want hij zet z’n kopje niet zomaar op het aanrecht, maar eerst nog op een vaatdoekje. En de wc-bril staat omhoog. Dat doet Nico weer niet.” Maar de inspectie alleen is niet genoeg: Caroline moet met eigen ogen zien hoe de heren schoonmaken, dus ze heeft bedacht dat ze elkaars aanrecht en badkamer moeten schoonmaken. Nico mag als eerste aan de slag, onder toeziend oog van Caroline en Erik. “Ben jij een poetser, Nico?” Nico weet van gekkigheid niet wat ie moet doen om te bewijzen dat hij Mr. Proper himself is. En hij gaat ver. Om exact te zijn met het schoonmaakdoekje tot onderin de pot. Met z’n blote handen. Om vervolgens met hetzelfde doekje het toiletdeksel schoon te maken. Tuurlijk joh. Daarna is het de beurt aan Erik die klunzig begint en no way met z’n blote tengels in de pot van Nico gaat hangen. Verstandig. The verdict: “Nico, jij gaat erg grondig te werk en Erik: het valt mij op dat jij wel de buitenkant van de toiletpot schoonmaakt. En ik heb nog een tip: altijd met het schoonste gedeelte beginnen. Maar jullie zijn allebei geslaagd hoor!”

Wat ik minder geslaagd vind, is dat ik nu elke keer op het toilet in gedachten Nico zie zitten. Met z’n arm tot aan z’n schouder in andermans toiletpot. Ik vrees dat ik nooit meer van dat beeld af kom. Theeeeeeenks, Nico!