Dus. De ontknoping. In een soort van thee/koffie/chocolademelkhuisje ergens in het land.
Eén voor één kwamen ze naar binnen gedruppeld, de negen boeren. Jahaa… negen, want Remco, de tiende boer dus, had na de brievenaflevering vals gespeeld en mocht dus de rest van het seizoen niet meedoen.
Opvallend was dat alleen de twee dames die gevolgd werden, iemand bij zich hadden. Stinkin’ Steffi kwam met Roel en Paddobabe had Maarten in Athene tòch nog van het terras geplukt voordat ze via de maansteenwinkel naar het vliegveld rende. Die maansteenmythe van haar blijkt overigens ook gewoon gelul te zijn: aangezien de citytrip een paar maanden geleden was en er nog steeds geen paddobabybuikje te zien was. Paddobabe woont zo’n beetje bij Stinkin’ Steffi om de hoek en dus maken Maarten en Roel ook even kennis met elkaar, zeker omdat Maarten zegt dat een emigratie naar Boekel er wel in zit. De toekomstige buurmannen maken meteen snode plannen om samen te gaan bieren.
Stinkin’ Steffi en Roel zijn nog net zo heppiedepeppie als op het moment dat ze elkaar in de armen vielen na haar voorbarige bekentenis dat hij het werd. Ze vond alle toestanden best wel heftig en ze zegt dat ze bijna rijp was voor een inschrijving bij de GGZ. Ze wisten van elkaar niet hoe ze over elkaar dachten, dus dat was ook nog wel effe een dingetje. Roel dacht zelfs dat Harrold door zou gaan toen Stinkin’ Steffi hem even apart nam. Hij had echt niks door. “Ik ben de gelukkigste man op aarde!” Ach… “Hij is ook goed voor mij”, zegt Stinkin’ Steffi. Yvon vraagt wat hij dan precies doet om haar dat gevoel te geven. “Nou… eigenlijk niet zo gek veel!”, zegt ze. Waarop Roel antwoordt: “Geen flikker!” Aggemaarleuthet! Roel vertelt nog even waarom hij zo gek is op haar: “Uitstraling, krulletjes, eerlijk, lekker lang, wangetjes, die blos erop die nu nog veel roder wordt (inderdaad), blauwe ogen… Niet gedacht dat ik zoiets tegen zou komen!” Smelt…
De heren kwamen dus allemaal alleen. Wat niet wil zeggen dat het avontuur was mislukt. Neuh. Zo zagen we Wim al de hele week in een teaser op tv alleen arriveren, dus denkt Nederland massaal dat de kirrende rosédrinkende vriendinnetjes van Mamarit gelijk hebben gekregen: ze is alweer naar een ander gefladderd. Nou, okee: Mamarit is wel gaan fladderen, maar dan met een vliegtuig. Naar Vietnam. “Ze is met een goeie doehoelen organisasatie mee als arts”, verduidelijkt Wim haar afwezigheid. Dus. Een stel! En erger nog: zij denkt over ongeveer een halfjaar wel naar de polder te verhuizen, om bij Wim op z’n land te komen wonen. Of, zoals Wim het omschrijft: “Een mooi hoopje klei! Poah!”
Voor Jaap is het allemaal minder afgelopen. Volgens mij was hij achteraf gezien eigenlijk gewoon op zoek was naar een vriendschap en juist geen fulltime relatie. Beetje jammer dat hij daar na de citytrip pas achter kwam. Dat Jaap niet echt een prater is, wordt pijnlijk duidelijk wanneer Yvon hem aan de tand voelt. Hij heeft een dubbel gevoel, twijfelde al tijdens de citytrip, maar weet dan weer niet waaraan hij twijfelde. Misschien toch het gevoel… Yvon vraagt of hij de juiste keuze heeft gemaakt. “Misschien had ik tòch voor Petra moeten kiezen…” Sjeeezus, Jaap!!! Denk effe aan die arme Marian met een i die nu thuis op de bank zit weg te kwijnen!!! Petra staat wel ‘dichterbij’. Ja! Duh! Dat hadden wij op de bank allang in de smiezen, maar goed… Hij besluit Petra alsnog te gaan bellen, maar verder dan een paar dates na de opnames gaat het niet. Snap ik. Welke vrouw wil er nou tweede keus zijn? Manmanman…
Ondertussen belt Wim even met Mamarit in Vietnam. Beeldbellen, want dan kun je aan de rest laten zien welk lekkere wijf je aan de haak geslagen hebt. Of in Wim z’n geval: welk lekkere wijf er niet van de boerderij is gevlucht. Boer Jan, die nog niemand heeft maar wel één voor één z’n 33 briefschrijfsters op date meeneemt, stond erbij en keer ernaar. Naar die Mamarit. Hij kan het niet laten: “Ik vind je een mooie vrouw. Als ik zulke muizen op zolder had, sloeg ik de kat dood en ving ik je zelf!”
Wilfred (had ik trouwens ooit al gezegd dat hij 43 is?) heeft ook de ware gevonden. Er zaten bij de brievenaflevering al twee dames voor een speeddate klaar op zijn boerderij, maar dat werd niks. Ondanks dat het wel klikte met Sabine. Maar goed, na die aflevering kreeg hij nog een aantal brieven en één daarvan was van ene Doreen. En laat die nou een weekje komen logeren… Kwam het toch nog goed.
Dat geldt ook voor Rudie, die in de brievenaflevering meteen moest bellen met de schijfster van de eerste brief. Inmiddels dikke verkering. Samen doen ze romantische dingen zoals eh… een stukje maaien. In het donker. Met de kachel aan en een muziekje op. Hartstikke leuk voor ze allemaal, maar ik kon alleen maar denken: hoe zit het nu dan met dat interieur van de woonkamer? Heeft de vrouwelijke hand van Rianne enig effect gehad? Aangezien we alleen de keuken te zien krijgen, vrees ik het ergste…
Saskia, die van de kleine geitjes, is ook aan het daten geslagen met enkele van haar 9 briefschrijvers. Maar helaas bleek het alleen maar leuk te zijn. Maar nu weet ik dat de derde date wel meer was dan alleen maar leuk. (Jaja, inside information… nou ja, website information dan.) Resultaat!
En dan de seizoenshork. Hij zegt nog aan het revalideren te zijn van de aanwezigheid van drie vrouwen op zijn boerderij. Pffff… Maar goed, hoe is het nu met hem, na die rampzalige kwelling die citytrip heet? Goed! Hij kan zowaar glimlachen. Nee, lachen. Nee, erger nog: stralen. Waarom? Nou, hij deed een Riksje. Je weet wel: Duppie, de seizoenshork van vorig jaar… De import-Canadees die overbleef met Marit (Mèèèèrit). Hij was op citytrip ook niet echt gezellig, net als de seizoenshork dit jaar. En net als vorig jaar werd er al tijdens de citytrip meegedeeld dat er geen toekomst in zat. En beide dames waren, ondanks dat ze véééééél leukere mannen verdienden, tòch een tikkie teleurgesteld. Duppie is inmiddels getrouwd met iemand die hij al jaren kende. Drie keer raden… (dit is zóóóó niet origineel) de seizoenshork heeft ook dikke verkering. Met Emmie. Die hij al twintig jaar kent notabene. En oh ja, ze zit niet te dichtbij, want ze woont in het buitenland. België. (Wij zeggen dan gewoon Brabant-Zuid. Bij het buitenland denk ik aan vijf uur vliegen. Minstens.) Zodra ze erbij komt zitten, zien we een heel andere Marnix. Seizoenshork-af. Bijna eng… En terwijl er speeksel uitgewisseld wordt, roept Jan vanaf het met boeren en aanhang gevulde terras: “We hebben het altijd al gedacht, Marnix! Jij knijpt de kat in het donker…”, om semi-binnensmonds toe te voegen: “Ik wou zeggen ‘de poes’, maar…”
En je weet het: een poes -of een kat- komt uiteindelijk altijd op z’n pootjes terecht.
Tot volgend jaar! Of eerder. Als je iets anders komt lezen… 😉
annekedejong 
Geef een reactie