Ach, ach , ach, wat een getob weer allemaal deze week…
Paddobabe tobt en slaapt daardoor niet meer, de seizoenshork tobt omdat ie eigenlijk helemaal geen vrouwen over de vloer wil hebben, Wim tobt omdat hij de vrouwen beter moet leren kennen, maar dat eigenlijk niet durft en Marlies (die met die aan elkaar genaaide boven- en onderkaak) tobt dáár dan weer over. Alleen zij die nog nooit iemand van het andere geslacht van dichtbij hebben gezien, Stinkin’ Steffi en Jaap dus, hebben nergens last van. Nee joh, die genieten gewoon van de aandacht en de gezelligheid van de anderen.
Stinkin’ Steffi komt steeds meer in haar element met die drie kerels om haar heen, alhoewel ze nog steeds op haar best is wanneer ze alleen met haar paarden is. Maar ze heeft wel humor. Aan de ontbijttafel corrigeert ze een potentiële liefde droogjes wanneer hij demonstreert hoe hij haar vader in de ochtend met zijn speciale zware ochtendstem zou begroeten: “Hoi Jos!”, bast het door de keuken. “Hij heet Jan.” De echte humor slaapt nog en is gewoon niet wakker te krijgen: Harrold. Hij slaapt mooi door het uitmesten van de stallen heen en vertelt dat ie altijd vroeg wakker is en dus zijn wekker niet had gezet. Goeie smoes, man!!! Stinkin’ Steffi stapt gezellig bij hem op de trekker voor een goed gesprek. En ze hebben het over het feit dat de trekker geen stuurbekrachtiging heeft. Ook belangrijk.
Oh ja, let op: zie je bij Harrold rode oortjes en klapperende wangen: dan wordt er geflirt. (Of was het nou precies andersom?)
Jaap laat de ladies heel romantisch zien hoe een dag op zijn kantoor eruitziet. Vervolgens mogen ze aan wat lege karren sjorren en een door Jaap gegeven workshop bloemensnijden volgen. En de blommen dienen goed behandeld te worden: “Voorzichtig! Het zijn je kindjes hè?”
Marian met een i vraagt zich wel af of ze aan de afrit van de snelweg boven haar hoofd (vliegtuigen) kan wennen. En of ze het huis überhaupt wel iets vindt. En dan denk ik ineens terug aan vorige week, toen Jaap in de tuinleefkuil aanstipte dat het wel de bedoeling was dat er bij hem ingetrokken zou moeten worden. En dat de ladies dat allemaal wel wilden. Maar ja… toen had Marian nog niet het hele huis gezien blijkbaar. Om over de omgevingsgeluiden nog maar niet te spreken. Maar ondertussen flirt ze er naar eigen zeggen lekker op los met Jaap, gewoon voor de zekerheid. Petra doet dat ook, zegt ze. Tip van mij: knipper eens met je wimpers als Jaap ook daadwerkelijk naar jou kijkt en niet naar die bloemen.
Bij Paddobabe gebeuren wonderlijke dingen. Zo komt ze deze aflevering binnenstuiven in de blauwe Zenobiel en hebben al haar mannen last van een hitsige hond. Zelf heeft Paddobabe last van tobberijen en slapeloosheid en van eigenwijze mannen die allemaal beter weten hoe je nou precies een hondenhok het best in elkaar kunt flansen. Verder vertelt ze bij het houtvuur over haar “distructieve” relatie. (Wij zijn hier nog steeds aan het nadenken wat distructief nou precies inhoudt.) En dan is er nog een hond, Moos, die begint alvast aan een kip die officieel nog niet op het menu staat en haar varken begint aan een emmer. Ruud mag als enige Paddobabe helpen bij het knuppelen, wat dan weer een soort koppensnellen is voor champignons, voor een gesprekje met daarin de legendarische Boer Zoekt Vrouw-woorden: “Hoe zie jij dat nou voor je?” (Die gaan we vaker horen in deze aflevering; bij de seizoenshork.)
Het meest wonderlijke op de Paddobabefarm is Maarten. Hij maakt zich onsterfelijk met uitspraken waarmee hij alles wat hij net zei, meteen weer ontkracht. In dezelfde zin. Is ook een kunst. Voorbeeldje: “Ik heb haar leren kennen en toch ook weer niet.” Jaja. En: “Het blijft lastig, maar het voelt goed.” Wat is er dan lastig??? Ikke nie snappen nie. Het wordt pas echt vaag wanneer blijkt dat Maarten ’s nachts verandert in een hond. Nee, echt waar. Kijk het desnoods even terug. Wanneer Yvon ons vertelt dat Maarten nog op één oor ligt, krijgen we een shot van een slapende hond in zijn mand. Ehhh… Maarten??? Hoedoeddegedat???
Trouwens, de koning van de nietszeggende uitspraken is toch wel onze geliefde seizoenshork. Geen idee wat hij op een dag allemaal uitkraamt, maar het is niet te volgen. Ik zit elke zondagavond met een notitieboekje op de bank mee te schrijven, maar hier valt niet tegenop te pennen. Ik hoorde iets als: “Het gevoel van binnen bij mij… welke pakt die drempel weg… en het zit nu letterlijk en figuurlijk in m’n hoofd: okee, maar dit en dat en zus en zo…” WAT??? Meneer is niet in z’n hum. “Het is leuk; we hebben het hartstikke leuk, maar het is ook een beetje een kwelling.” Djeeeez… Gelukkig kan hij ook duidelijk zijn wanneer er een eitje moet worden gekookt. Alle ladies veren op om de overvolle keuken/garage/opslagruimte in te gaan, wanneer de seizoenshork zegt: “Eieren koken red ik wel denk ik. Wie wou d’r allemaal een ei?” Janneke voelt de kwelling ook. Dìt was het punt waar ik gillend was weggerend. Maar niet voordat ik mijn ei rauw had besteld. En vervolgens had opengetikt op de hersenpan van de seizoenshork.
Het ergste moest nog komen. De seizoenshork neemt Willemijn even mee om een hek open te houden na het schouwen van een merrie. Met “Je laat ze eerst allemaal hierin?”, probeert Willemijn het gesprek op gang te brengen. De seizoenshork knuppelt het gesprek meteen dood met zijn antwoord: “Ja!” en loopt rustig met een knol naar binnen. Okee. Dat ging soepeltjes. Vervolgens fileert hij Willemijn en haar gevoel. “Als je gelukkig wil worden, moet je eerst gelukkig met jezelf zijn.” Willemijn, mijns inziens tòch wel expert op het gebied van haar eigen gevoel, zegt dat ze dat ook is. Wrong! De seizoenshork fileert verder: “Ja, die indruk krijg ik niet…” BAM! Exit Willemijn, wedden? Marnix, seizoenshork en plattelandspsycholoog, rondt het gesprek af met: “KOFFIE!” Let op m’n woorden: Willemijn wordt eruit gegooid en Janneke rent gillend weg. Dus wordt het Bertine. Arme wicht…
Wim heeft geen idee wie hij moet kiezen. Het is constant lang leve de lol om de keuzestress te verdrijven. Via een potje kaarten wordt er uitgevochten wie er de volgende ochtend mee mag met hem om het land te besproeien. AaltjesPaula is de gelukkige. Wanneer hij later op de dag met drie vrouwen staat te wieden, zegt Marit dat het haar “heeeeeeeeeeerwlijk” lijkt op de boerderij. Deze hint valt bijna niet op. Marlies (wier kaken aan elkaar gelijmd zijn met superlijm) heeft inmiddels twijfels en vertelt dat ze nu al meer gevoel had verwacht. Ze voelt geen vonkje. Wim vraagt niet door, maar het is duidelijk dat ze tussen de regels zegt dat ze gewoon eruit gestemd wil worden. Wim gaat stug verder met lol mahaken in plaats van gesprehekken voeren en doet dat door met z’n crossauto een enorme stofwolk te veroorzaken en daarin te verdwijnen. Kruising tussen Wile E. Coyote (MIEPMIEP!!!) en een struisvogel (qua politiek) dus.
Yvon komt net voor het keuzemoment een soort van vernietigend beoordelingsgesprek met Wim houden terwijl Marit klaagt dat er geen één op één-gesprekken zijn geweest en Paula klaagt dat ze nog nooit in haar zij is geprikt. (Ik wel, regelmatig zelfs en Paula: wees blij! Die vingers komen namelijk altijd tussen je ribben terecht.) Het mag geen verrassing zijn dat Wim Marlies eruit stemt. Ze zegt het te snappen, maar bij het inpakken blijkt dat ze er totaal nog geen rekening mee had gehouden. Hoe dan??? Je vroeg er zelf om, muts…
Tot volgende week!
annekedejong 
Geef een reactie