Heeft de champignonbabe iets teveel van haar zelfgekweekte paddo’s gesnoept? Mijn hemel zeg, wat een zweefteef. Sinds vorige week weten we dat ze met “energie” werkt en deze week begon ze tijdens een picknick (waarbij één koekwausman beweerde dat “rauwe champignons het lekkerste is dat er bestaat”) met het uitdelen van cadeautjes. Elke man kreeg van haar een kristal. Ze spaart ze, naast Mariabeeldjes. (Gezijteenbraboofgezijthetniethe?) En daar moet je wèl tegen kunnen. Ruud is daar allemaal een tikkie te nuchter voor. Champignonbabe (of liever paddobabe) vertelt dat een kristal helpt jezelf te ontwikkelen en jezelf te leren kennen. Nou vind ik steentjes ook best mooi hoor, maar dan gewoon om naar te kijken. Kristallen en andere stenen werken vooral om een ander een beetje te leren kennen hoe ìk in elkaar steek. Gooi er bijvoorbeeld één op m’n voet en je weet niet wat je meemaakt. En geloof me: zo ken je me echt nog niet. Ik zou het overigens niet eens proberen… Paddobabe wauwelt verder dat ze allerlei cursussen heeft gedaan en dat ze kan healen met haar handen. Ja, muts… DAT KAN EEN BEETJE FYSIOTHERAPEUT OOK! Maar dan echt. Zucht. De dagdate gaat verder met het zogenaamde “paardenspiegelen.” Opdracht: een paard mee krijgen zonder het kreng aan te raken. Groep 1: bagger. Groep 2: inventief, want meelokken met eten. Vooral Maarten, de stille van het stel, krijgt fijne opstekers: “Héééél mooi contact. Suuu-per!” Michelle krijgt vooral het deksel op haar neus: de paddobabe wil naar rechts, maar de knol wil naar links. De knol wint. Dat belooft veel goeds…
Net voor het keuzemoment mogen de mannen hun gedachten over de paddobabe op de zender slingeren. Zeno zegt: “Ze heb wel hee-hee-hee ook hele mooie lange haren heb ze enzo. Ook hele mooie kleur, mooie dikke borsten.” Ik viel van de bank. “Zei ie nou dikke borsten?” Voor de zekerheid keek ik met één oog op Twitter, waar men redelijk los ging. Dikke borsten??? Waaaat???
Vrinden, ik heb er even een nachtje overheen laten gaan en ben het fragment nog eens gaan terugkijken. En nee, hij zei het niet. Zenootje zei heel onschuldig: “Ze heb wel hee-hee-hee ook hele mooie lange haren heb ze enzo. Ook hele mooie kleur, mooie dikke bos.” Met een s. Mooie dikke bos haar dus. Nee, dat dat even de wereld uit is. Zeno mag mee naar de paddofarm, samen met Ruud en Maarten.
Boer Jaap had vandaag een eet-dagdate. Eerst druiven plukken, daarna limoncello maken en uiteindelijk de culinaire specialiteit van de dames proeven. (Van deze keukenprinses kreeg ie waarschijnlijk een verkoold gebakken ei, maar dit terzijde.) Hij heeft een leuk groepje dames om zich heen. Redelijk rustige types allemaal. Op één na. Marjan met een j. Die vorige week als eerste opveerde toen Marian met een i naar voren geroepen werd. Die. Wat een draak van een wijf… Ze begint eerst te zeuren over het feit dat Jaap nog rookt. Ze zegt dat stoppen met roken echt een harde eis van haar is. Inderdaad, ik vinden roken ook uitermate goor, maar om nou meteen harde eisen te gaan stellen… “Ja, ik ben gewoon een beetje direkt!” Een beetje???
Even later begint ze weer: “Waarom heb je mij uitgekozen?” Hij geeft een antwoord dat niet voldoet, dus klinkt het bits: “dat vroeg ik niet!” Die arme Jaap zegt dat het een gevoel is dat niet te omschrijven valt. Jammer Jaap; daar neemt madam mooi geen genoegen mee. “Ik kan wel taal vinden voor emoties.”, klinkt het uit Marjan met een j. Ze begint over de vier basisemoties: boos, bang en blij. Dat zijn er volgens mij drie. “En verdrietig, teleurgesteld…” Mooi, dat zijn er dus vijf. Marjan met een j oreert verder: “Dus je hebt geen taal voor wat je voelt?” Jaap ontkent. “Hmmmm…”, klinkt het afkeurend. Ze pakt haar moment voor de camera wanneer ze filosofeert dat ze er niets aan heeft als iemand zegt dat hij graag fietst in het weekend. “Als ik vraag wat iemand graag doet in het weekend en die zegt fietsen… ja, daar kan ik niets mee. Dat zegt niets over hoe iemand is.” Nou eh… sportief? Iemand die van de buitenlucht en de natuur houdt en die dus niet de hele dag zuipend en rokend voor de buis hangt. Zoiets misschien, Marjan-zeikwijf met een j?
Godzijdank is Jaap het tijdens het koken helemaal zat en neemt hij Marjan met een j mee naar buiten. Hij vertelt dat dat directe gaat botsen. Go Jaap!!! Opzouten met dat mokkel. Zij zegt bezieling te zoeken. Over Jaap zegt ze: “Not my match.” Jaap neemt afscheid van de bitch met een j en wenst haar nog sterkte, waarop zij terugkaatst: “Geen sterkte hoor! Ben je gek?” Brrrr… eng wijf.
Beugelbekkie Gaby wordt op het normale moment naar huis gestuurd en dus gaan Marian met een i (de leuke Marian dus), Petra en Marilyn logeren bij Jaap. En of ze korte rokjes aan kunnen doen, want ja… warm hè, in zo’n kas… Jaap toch!!!
Wim zit met z’n vijf vrouwen in bad. Tussen de zeehonden dan. Die overigens ongegeneerd in het water schijten, wat dan weer tot hilarische taferelen leidt. Wim is helemaal in z’n element. Hij wordt steeds losser en heeft er zeehondenschijt aan dat hij stottert. En ik vind het ook wel leuk hoor, dat ie romanmantisch met vijf gewelweldig charmanmante vrouwen in het wawater zit. Hij doet trouwens ook nog aan volleyballen. En dat komt er dan weer wel in één keer uit. Terwijl dat alleen maar een vriendelijker woord zou worden als hij het met een hapertje zou uitspreken: vollolleybal, kan ik me zo voorstellen. Maar gelukkig heeft hij het ook nog even over de kakahareokebar. Heerlijk!
Na wat Titanic-achtige toestanden op het achterdek in plaats van op de punt van het schip maakt hij zijn keuze: Marit, Marlies en zelfbenoemde opperkip Paula mogen komen logeren. Paula reageert enthousiast met “Ja, ik wil!!!” Yvon hoort het en maakt Wim er nog even attent dat Paula hem zojuist haar jawoord heeft gegeven. Goh, het gaat wel snel tegenwoordig…
Steffi wordt na de verbanning op het weiland vorige week dit keer letterlijk en figuurlijk het bos ingestuurd. Ze doet een soort Expeditie Robinson met haar mannen. Al snel gaat de groep op zoek naar kokosnoten, cassavewortels en bananen, maar komt terug met brandnetel en zevenblad. En pissebed, wat dan weer familie van de garnaal schijnt te zijn. En waar Jaap vijf gerechten van vier vrouwen uit een heuse keuken voorgeschoteld krijgt, moet Steffi het dus doen met opgewarmde brandneteldrab. Mjam! Via een spoor loopt ze met haar mannen het keuzemoment tegemoet. Prorail weer pissig… Nu mag ze vast helemaal nooit meer de trein in…
Als Steffi moet kiezen vertelt ze eerst nog maar eens dat ze het een raar idee vindt dat de heren allemaal voor haar een dag vrij genomen hebben. Ach gos… Uiteindelijk mogen Harrold (“Hele grote blij, ik!”), Kevin en Roel met haar mee. En voor Roel wordt dat nog even puzzelen: hij gaat naar Peru. Tijdens de logeerweek… Over keuzestress gesproken…
En dan m’n favoriete pijnpuntje: seizoenshork Marnix. Hij gaat met vier dames (nummer vijf voegt zich er later bij) naar een roofvogelworkshop. God jongens, ik leer elke week dingen bij. Een roofvogelworkshop. Het bestaat blijkbaar. Het moment dat de Oehoe (of Oeheo zoals ik ooit op een vogelbeurs zag) een vrouw moet kiezen door op haar arm te landen, doet me een beetje denken aan de gymles vroeger. Die vrouw die geen uil op haar arm kreeg, was dat kind dat op de bank bleef zitten en waarvan de ene teamcaptain tegen de andere zei: “neem jij die maar!”, waarop de ander zei: “nee, die hoef ik niet.” Ken je dat? Ik wel.
De dames gooien er intussen uit wat ze van Marnix vinden: sociaal (huh?), zichzelf (hij zoekt een vrouwelijke versie van zichzelf), leuk, boevig, soms een beetje bot uit de hoek (soms???). Een keukenprins is het in elk geval niet: z’n specialiteit is havermoutpap. Bij de barbecue haat hij het wachten (en laat daar een heerlijk awkward momentje met Joany ontstaan) en deelt en passant nog even mee dat eten vooral praktisch moet zijn. “Je kan in 5 minuten net zo veel genieten als in een kwartier.” Gezellig materiaal voor een romantisch etentje dus. NOT! Marnix vindt het allemaal op rolletjes lopen en vraagt vooral niet naar de dames, maar lult voornamelijk over zichtzelf. Om daarna bij Yvon te klagen dat ie ze helemaal niet zo goed heeft leren kennen. “Dan zou ik ze maar eens snel leren kennen!”, gilt Yvon het uit. Hij heeft het over een ontzettend prettig onderbuikgevoel (waar ik dan weer een heel raar beeld bij krijg, maar dat zal wel weer aan mij liggen…) en dat dat prettige onderbuikgevoel dan een plekkie moet zijn in de kamer van je hart en dat dat dan weer even omhoog moet borrelen. En oh ja: iets met een laatste traptrede die hij niet kan nemen. Ik hoop dat ik het zo een beetje goed heb verwoord, want ook ik snap geen ene reet van wat hij hier nu eigenlijk allemaal mee zou kunnen bedoelen. Zelfs Johan Cruyff had hier nog iets van kunnen leren.
En dan het keuzemoment. Op z’n Marnix. Praktisch en bot. “We gaan het rijtje af”, zegt Yvon. “We beginnen bij Joany.” “Nee.”, klinkt het uit de seizoenshork. “Wil je nog zeggen waarom?”, probeert Yvon de situatie te redden. “Nee.” Duidelijk. Bertine, Willemijn en Janneke mogen mee naar het strafkamp en bij deze feliciteer ik Joany en Sylvia met hun lucky escape.
Benieuwd wie er het eerst vrijwillig opkrast…
Tot volgende week!
annekedejong 
😂👌🏻