En kun je maar beter even je mond houden. Zoals gisteren, wachtend bij de kassa van een drogisterijketen.
Als ik richting de kassa loop, stelt een dame van een jaar of zestig (gokje) net een vraag een verkoopster. De vraag zelf hoor ik niet, maar de dame van de drogist wijst haar in de juiste richting met de woorden: “Bij de kassa, in het rek boven de condooms.”
Mevrouw staat even later voor me bij het zogenaamde condoomrek en de verkoopster heeft plaatsgenomen achter de kassa.
“Is dit normale?”, vraagt ze aan de verkoopster.
“Dat is er één met een geurtje, mevrouw.”
“He getverredemme, nee!” Ze zet het flesje zo snel als ze kan terug op de bovenste plank van het condoomrek en pakt het volgende flesje eraf.
“En deze? Ook een luchhie?” De verkoopster kijkt even goed naar het flesje en vertelt haar dat deze tintelt. “Oh nee, da’s ook niks!” Het volgende flesje wordt gepakt. Helaas, deze heeft een geurtje èn tintelt.
“Hebbie geen gewoon glaajmiddel dan?”, vraagt ze nèt ietsjes te hoorbaar aan de verkoopster als ze de gehele bovenste plank heeft gehad. Ik bedenk dat ik dit eigenlijk gewoon helemaal niet wil weten van deze mevrouw. Maar goed, we gaan naar plank twee. Daar staat het huismerk in verschillende varianten. Ik vrees het ergste, maar ineens maakt ze een keuze. Waarschijnlijk ingegeven door de lagere prijs.
“Dan nemen we deze maar!!! Huismerk is altijd goed!!!”
De geduldige verkoopster draait beleefd haar riedeltje af: ”Gelijk heeft u, mevrouw.” Terwijl ze het uitverkoren flesje en nog een artikel scant, schalt mevrouw nog even door de ruimte dat ze deze dan gewoon maar gaat proberen. (Ooh… you daredevil, I like it! NOT!)
“En azzie niet goed is, dan gooien we ‘m maar weg en kom ik een andere halen!”
“Groot gelijk, mevrouw. Da’s dan tien euro.”
Mevrouw kijkt vertwijfeld opzij naar het condoomrek.
“Hebbie dat wel goed gedaan? Ik heb er maar één hoor. Ken toch nooit niet zeventien euro zijn?”
“TIEN euro, mevrouw…”
“Oooooh verrek, ik dacht ook al…” Ze betaalt netjes de tien euro en verlaat de winkel.
De verkoopster en ik kijken elkaar even aan. We weten precies wat de ander denkt. “Ik hoorde ook gewoon dat je tien euro zei, hoor. Geen idee hoe ze nou ineens aan die zeventien kwam? Ik wilde nog iets zeggen, maar ik kon me nog net inhouden…” De verkoopster kijkt me nieuwsgierig aan. “Wat dan?”
“Het is best lekker, maar je wordt er zo doof van. Maar het leek me verstandiger om die toch maar even niet voor haar voeten te gooien.”
Soms kun je maar beter inderdaad gewoon even je waffel houden, de Jong…
annekedejong 
Geef een reactie