Wishful Thinking

Shit, het ging zo goed. Tot gisteren, toen ging het fout. En goed ook.

Ik wilde lekker een paar baantjes gaan zwemmen en -oh wonder- er waren zowaar twee banen vrij. Heerlijk, alleen in m’n eigen baan. Halverwege m’n zwemsessie kwam daar een wreed eind aan. Drie banen, waaronder natuurlijk de mijne, waren vanaf een uur of tien gereserveerd, dus werd ik verbannen naar de “snelle” baan die gecombineerd werd met de borstcrawlbaan. Een beetje druk dus, maar nog net te doen. Na een baantje of dertig kwam ze in beeld. Een vrouw van jouw leeftijd, met jouw bouw, een bril en jouw kapsel. Ze zwom in de twee banen naast me.

Het is niet nieuw voor me, want ik heb het vaker meegemaakt. In 2002 was ik met mijn BFF in Londen om naar m’n favoriete bandje te gaan kijken. Het was vijf maanden na het overlijden van pa en voor de Royal Albert Hall probeert een man zijn kaarten te verkopen. Een man op leeftijd, met de neus van pa, het petje van pa, de kledingstijl van pa, het postuur en vooral de houding van pa. Ik zag het wel, maar zei niets omdat ik dacht dat ik iets zag wat ik graag wilde zien. Totdat mijn BFF zei: “Zag je dat? Die man? Net je vader…” Het lag dus niet aan mij; zij zag het ook. We waren er allebei even stil van. Hij kreeg die avond z’n kaartjes niet verkocht, dus zat ie in de zaal. En natuurlijk redelijk vlak voor m’n neus. Dan blijf je de hele avond onbewust toch naar zo’n man kijken…

Een paar jaar geleden was het opnieuw raak toen we in Frankrijk op vakantie waren. Vriendjelief en ik zaten op een terrasje in Digne aan het plein waar de markt zojuist was afgelopen. En ineens liep pa daar tussen de marktlui. Qua gezicht leek hij totaal niet op hem, maar aan de achterkant: precies hetzelfde: kleding, houding, petje, beetje o-beentjes en een licht gekromd ruggetje, en toen ie even stilstond om alles in ogenschouw te nemen, stond ie net als pa dat deed met z’n handen in z’n zij. Vriendjelief heeft pa nooit gekend, maar zei dat ie zich er nu wel een voorstelling bij kon maken.

En gisteren had ik het dus weer, maar nu met jou.

Ik heb je laten passeren en heb daarna een paar meter achter je gezwommen. Gewoon om even het uitzicht tot me te nemen. En even leek het of je weer voor me zwom. Wishful thinking, I know. Ik voelde m’n tranen prikken. Gelukkig had ik de bescherming van m’n zwembrilletje en ja, de smoes dat je rode ogen hebt van het chloor gaat in een zwembad altijd op. Maar toch. Ik was blij dat m’n 40 banen er op zaten. Ik ben letterlijk het water uit gevlucht en onder de douche gesprongen, vechtend tegen de tranen. Gelukkig stond daar niemand. Eenmaal in het kleedhokje stroomden de tranen over m’n wangen. Toen ik het hokje verliet en richting de uitgang liep, wierp ik nog één blik in het zwembad. Ik had het me vast ingebeeld…

Maar nee. Je zwom net weer bij me vandaan.

En dat is dan raar hè, ma? Ben ik dolblij dat ik je weer even “zie” en tegelijkertijd ontroostbaar omdat ik dondersgoed weet dat jij het niet bent.

Leg dat maar eens uit aan een ander…

Advertentie