Wat is er aan de hand???

Sjeeeezus! Wat gebeurt er allemaal dit jaar??? Geen idee. Laat mij denken. Okee. Ik heb nagedacht. Eerst even normaal doen… Laat het van je afglijden. Chill. Zen. Adem in, adem uit. We gaan rustig beginnen.

Eh… ja. Eerst maar even naar het land van de paard en wagens: Roemenië. Disco Dave moet als laatste boer kiezen. Hij loopt rond alsof ie met z’n kop in de strop moet. Arme jongen… Bij de één voelt hij zich op z’n gemak (Mara) en naar de ander (oma Suzanne) is hij benieuwd. Hij ziet het niet meer zitten en gaat een stukje lopen. Mara en Suzanne in het huis achterlatend. Gezellig, om elkaar heen ijsberen. Suus ziet dat niet zitten en gaat lekker naar buiten. Daar, aan het zwembad zit ze te bedenken hoe ze Mara het meest effectief in dat zwembad kan verzuipen. Maar ja, ook daar zal ze wel over twijfelen. Zoals ze over alles twijfelt. Het hele repertoire kwam weer voorbij: Dave: ja, Roemenië: kweenie… (schrijf dan niet!), m’n eigen bedrijfje in Nederland… (schrijf dan niet!), waarom doe ik sowieso mee? (schrijf dan niet!) Zucht. Zo klaar mee, met dat gezeik. En Disco Dave blijkbaar ook, want hij kiest voor Mara! Die ziet hem en alles er omheen wel zitten namelijk. Oma Suus heeft spontaan spijt van al haar twijfels. Zucht again. Goed gedaan, jochie!

Wie het ook goed gedaan heeft? Boertje Herman. In een kasteel. Met Fleur, zijn bloempje. Boertje Herman zit liever in een heli dan dat hij op een Segway staat en dat heeft vooral te maken met het vasthouden van handjes dat je doet als je als nieuw stel samen bent. Ofzoiets. Ach, het maakt me allemaal geen flikker uit wat er gebeurt in de Loirestreek, want boertje Herman en Fleur zijn zwaar in luuuurve. En daar ging het toch om. Toch?

Of ging het nou om een snoepreisje, je kop op tv en een gratis stedentrip? Ooooh, wacht effe… is dat het? Die Sandra is zo gek nog niet! Eerst even bij O.L.K.E. het hoofd op hol brengen en meteen na het keuzemoment je koffers pakken om in een B&B te gaan slapen. A-L-O-N-E. De volgende dag komt ze terug en vraagt O.L.K.E. haar of ze nog wel mee op “sittietrip” wil. Hij neemt het woord relaaatsie maar niet meer in de mond en dat is maar goed ook, want Sandra wil heel graag mee op citytrip (daar ging het natuurlijk om), maar dan wel gewoon als vrienden. Jaja… (schrijf dan niet!) Maar goed, in wederzijds overleg gaan ze toch weg. In Forth Worth flirt San gezellig met een “echte coyboy” die lassowerples (of hoe dat ook mag heten) geeft. Na afloop vraagt de lassoleraar het gewoon: “Wil je Texaanse worden?” Oeps. Geen commentaar. Au! Daarna gezellig naar het hotel. Als O.L.K.E. hoort dat de kamer een hottub heeft, zie je hem denken: yes! Kan ik vanavond nog mooi even m’n opdrukskills in bad laten zien. Maar dat feest gaat mooi niet door, want Sandra eist haar eigen kamer. De bitch… Ik krijg ineens beelden door van hoe dat is gegaan, ergens in Nederland een paar maanden geleden op een zondagavond. Sandra komt thuis van haar wekelijkse avondje treurnis… eh… linedancing, zwiept haar cowboyhoed op de kapstok, schenkt zichzelf een wijntje in en gaat er eens lekker voor zitten, want straks komt Boer zoekt Vrouw. Het is de avond waarop de boeren zichzelf voorstellen en dat is altijd leuk. Welke kneuzen die niet op eigen kracht iemand kunnen vinden en nog nooit van Tinder hebben gehoord, zullen er dit jaar bij zitten? Ze schopt haar cowboylaarzen uit en gooit haar voeten op de salo(o)ntafel. Oh, leuk! Het wordt weer een internationale versie! Dan ziet ze O.L.K.E. in beeld verschijnen. “Hello! My name is O.L.K.E. Ik bin yn grutte Frysk en woon in Texès.” Sandra veert op. Zei hij nou Texas? Ze spoelt even terug . “…en woon in Texès.” Verrek! Hij zei het. Ze staat op, pakt pen en papier en loopt even langs de spiegel. Ze kijkt zichzelf eens diep in de ogen en pakt nog even de bus haarlak om haar coupe bij te werken. Hmmmm… Texas. Daar zou deze Southern Belle zich wel thuis voelen. Nou ja, niet om voor altijd bij die boer te blijven, maar ze zou er graag eens heen gaan. Ze zou er wel tussen passen daar. Tja, ze zou immers ook niet misstaan hebben als het jongere zusje van Miss Ellie, op de Southfork-ranch van de Ewings destijds… Ach, ik doe het gewoon! Lekker joh, naar Texas op kosten van de KRO. Kijk ik daar wel of er een leukere vent rondloopt dan die boer.
Arme O.L.K.E…. Jongen, pak je brieven er nog maar eens bij en kijk of daar nog een leuk mens tussen zit, want deze laat nu wel heel erg haar ware aard zien…

Meanwhile in Zambia… Marc de visboer en Annekim gaan op citytrip naar eh… Safarië ofzo. Ergens in the middle of absolutely fucking nowhere wordt er gekampeerd. Wèl de ultieme relaaaaatsietest trouwens: samen een tent opzetten. Ik ken mensen die er echt niet aan moeten denken, maar de visboer en de dierenarts doe je er geen groter plezier mee. Lekker een beetje klooien met een barbecue, beetje keuvelen over het berekenen van de schofthoogte van een olifant, beetje zwemmen, beetje wilde beesten begluren en vooral heel verliefd lopen te zitten te wezen te staan te doen. En het werd nog veel warmer in Afrika…

Waar de gevoelstemperatuur ver onder nul is, is in Canada. En dan heb ik het niet over de temperatuur buiten. Duppie en Mèèrit zijn in het Banff National Park om te wintersporten. Marit begint hoopvol aan de missie in de sneeuw, maar Duppie zegt meteen dat ze geen verwachtingen moet hebben. Dus. Hij maakt de ene pijnlijke opmerking na de andere. “Nog geen spijt van?” Hij kan nog net “ik wel!” binnenhouden. Tijdens het maken van een selfie met de hoofden tegen elkaar, zegt hij: “Net echt! Dus.” Even wordt er hand in hand door de sneeuw geploegd en mag Marit aan z’n wimpers zitten. Zozo… zien we daar enige vorm van tederheid? Oh nee, gelukkig toch niet. Ze vraagt of hij blij is. “Ja, beetje blij, maar ook een beetje moeilijk.” Jongen… “Je bent een lastige vrouw!” WAAAAT??? Een paar uur later worden er marshmallows gecremeerd tijdens een goed gesprek. “Dus. Je mag wel graag een vuurtje stook’n?” Hij lult verder over z’n diepste gevoelens: “M’n tenen waren echt koud!” Er valt een ongemakkelijke stilte en je hoort Marit denken: ik hoop dat je je bek verbrandt. Ik denk dat ook, trouwens. De ijspegels van het shot de volgende ochtend waren nog nooit zo symbolisch voor de relatie tussen een boer en zijn citytripdate, want na de eerste skiles van Duppie vertelt hij haar toch maar dat het niks gaat worden tussen hen, want de verliefdheid mist. En toen werd het stil, ijzig stil. Marit informeert nog even of hij dat na deze paar dagen al zo zeker weet, maar Duppie is onvermurwbaar. Wat volgt is het shot dat Marit Duppie nog even in de nekklem legt. Van Duppie is nooit meer iets vernomen. Maar God zag dat het goed was…

Advertentie