Bijltjesdag.

Er was eens een boer in Roemenië
Die had het knap lastig, dat zag je
Hij mocht kiezen één vrouw
Maar dat was het ‘m nou
Ze allebei houden, was één van de strategieën

Ach, ach, ach, die Disco Dave… wat heeft ie het moeilijk hè?
Hij vindt ze allebei echt superleuk, echt waar. Nee, maar echt! Hij heeft geen idee wie hij moet kiezen en ja… hij moet toch een beetje vaart maken, want nog één nachtje slapen en het is al zover.
Dus zegt hij nog maar eens hoe leuk hij ze allebei vindt (Superleuk, echt waar. Nee, maar echt!) en polst ondertussen hoe een leven in Roemenië zou gaan bevallen bij de dames.
Eerst gaat oma Suzanne aan de keukentafel zitten snikken, want tranen doen het altijd goed. Het is haar allemaal teveel (wat, die overvloed aan weelde in Roemenië?), ze trekt het niet (nee, dat doen die paarden daar allemaal al…) en het was een impulsieve actie, om die brief te schrijven. Ze is er nog niet uit of ze hier wel… maar ja, ze vindt hem wel erg leuk, dus ja… eh… Pfffff. Als ze behoefte heeft aan een “momentje alleen”, neemt Disco Dave Mara mee naar de buurtsuper. Dezelfde complimenten over en weer en hetzelfde polsen van de eventuele toekomstige Roemeense. Ondertussen bereidt oma Suzanne thuis een lunch. Liefde van de man, maag, and all that… Beetje jammer dat ze niet heeft gestofzuig… gestofgezog…nou ja, dat dus.

Iemand die het ook niet weet, is Duppie. Was het de laatste afleveringen Marit voor en na, nu zijn daar ineens “de kindr’n”, met een overduidelijke voorkeur voor Eline. Want ze kookt lekker, ze snijdt de rookworst en weet hoe je met kinderen om moet gaan, waar Marit compleet kinder-analfabeet is. Owen zegt waar het op staat, ook in het gebed voor het eten. God wordt hartelijk bedankt voor deze lieve vrouwen, en Owen bidt dat er één z’n stiefmoeder wordt, al geeft ie ook aan dat dat gewoon Eline moet worden. Dus. Daarna volgt nog een gezellig bijbelverhaaltje over Jonas die in de buik van een Walvis zat (gelukkig aten ze vanavond geen vis) en kon Duppie even lekker gaan janken in front of the kèmra (hardop lezen). Hij neemt Eline even mee om bij te praot’n. “Ik heb je bijna niet gezien, verdorie!” Zei hij nou echt het v-woord? Neeeeee… In elk geval staat Eline er ineens een stuk beter voor. Brownie points voor Eline! Maar toch, Duppie is er zelf nog niet uit. In zijn top drie (de boerderie, de kindr’n en de kerk) komen geen vrouwen voor, maar toch neemt hij ze even mee naar de kerk. Hij stelt zich voor als Duppie the bigamist from Holland… GEINTJE!!! Het wordt er in de kerk niet makkelijker op. Marit voelt zich er thuis en zegt elke dag te bidden, waar Eline niet bidt omdat ze het van huis uit niet heeft meegekregen. Brownie points voor Marit! Duppie begint tegen Eline over het op één lijn zitten qua geloof in verband met de opvoeding van alle kindr’n. Als iemand mij zo zijn geloof zou opleggen… ik was allang gillend teruggezwommen naar Nederland. Marit ziet het met lede ogen aan en gaat met een ander bidden voor de goede afloop. In haar voordeel, uiteraard.

In Fjankjijk is het bijltjesdag, want boertje Herman gaat bijna kiezen, iets dat Anne “zum kotzen” vindt. Ze voegt dan ook de daad bij het woord. Van de zenuwen natuurliijk. Tussen het overgeven door geeft ze het zusje van boertje Herman nog even wat zangles, nu het nog kan. Herman werkt rustig verder in de stal, met ter inspiratie wat verse blaasmuziek op de achtergrond. Fleur heeft slecht geslapen en denkt op de momenten dat ze wakker ligt: kies mij, kies mij! Maar ja… boertje Herman is verliefd. De vraag is alleen: op wie dan? Als Yvon met boertje Herman en de twee smachtende grijze muisjes aan tafel zit, komt het hoge woord eruit: het wordt Fleur! Anne zag het al aankomen en Fleur jankt. Als het verse paar even later een momentje alleen heeft, roep ik tegen het tv-scherm: “GEEF. DIE. MEID. EEN. ZOEN!” Maar nee… het blijft bij een brave omhelzing en het vasthouden van een handje. Zucht. Young love…

Marc de visboer komt een beetje los, zolang hij maar niets met vrouwen te maken heeft. Bij de dames zijn er overduidelijk kriebels en helemaal als de visboer toevallig even hun kant op kijkt. Maar Marc de visboer benadert alles weer zoals op de eerste sollicitatie. Ehhh… speeddate, bedoel ik. Kan Anke wel op een trekker rijden? Check! Is Annekim in Zambia qua keuze praktischer? Check! Hoe denken de dames er zelf eigenlijk over? Dat komt aan bod bij de lunch, want hij vraagt het gewoon. “Wie zou hier wel kunnen wennen?” Annekim kan als mobiele dierenarts overal gestationeerd zijn, dus no problem. Anke wil het liefst hier zo snel mogelijk heen, als zij het wordt. Ik merk op dat ze inmiddels “geland” is. En waar boertje Herman mij niet kan horen door de tv heen, kan Anke dat blijkbaar wel en spreekt ze de nu al legendarische woorden: “Het moest eerst even landen ofzo…” Help!

Bij O.L.K.E. in Texas is het Thanksgiving, een vreetfestijn met de hele familie. En dat komt mooi uit, want volgens mij is half Friesland naar Texas verhuisd. Want niet alleen zijn ouders wonen er, maar ook zijn zus. Alberdien (Ik bin Frysk) grijpt haar kans door zelfs met de tafelpoten nog Fries te lullen. Sandra kan dat niet, maar die doet meteen heel spontaan mee als er in de tuin een potje volleybal gespeeld wordt. En praat ondertussen ook gewoon tegen mensen. Tja… Alberdien (Ik bin Frysk) beseft dat ze alle zeilen bij zal moeten zetten, dus tijdens een wandeling met O.L.K.E. doet ze eindelijk wat ze al zo lang wil. Inderdaad: ze gooit een arm om O.L.K.E. heen. Ik denk meer uit praktisch oogpunt, want zeg nou zelf: echt makkelijk hand in hand lopen is het niet, met twee meter dertig lengteverschil. Maar dan… wordt er op z’n Fries gekroeld en eindelijk, eindelijk krijgt Alberdien (Ik bin Frysk) wat ze wil: de kus!
Zou het dan toch nog…

Advertentie