Dames en heren, welkom bij Heel Frankrijk Bakt. We zijn op het platteland van de Provence en de bakkers doen weer hun uiterste best om vandaag hun allerbeste baksels te… Oh nee, wacht effe. Verkeerde programma.
Dames en heren, welkom bij Weg Van De Snelweg. Vandaag laat onze gids Herman de Provence zien. Dit onder het genot van heerlijke “blaosmuziek”, geheel toegespitst op de doelgroep, namelijk zijn muisjes in de auto die respectievelijk twaalf en veertien jaar oud zijn… Oh nee, dat is het ook niet.
Nou ja, in ieder geval is het gezellig bij boertje Herman. Er worden diepgaande gesprekken gevoerd: “Jij hebt je haar altijd los?” en, tijdens het in het bad doen van de boerenkool: “Ik heb ook een zakkie. Een rugzakkie. Of wilden jullie het een andere kant op sturen?” Oeh, Herman toch… Maak me gek!
Moeders probeert op slinkse wijze de muisjes ook gek te maken. Ze gooit er eerst wijn in en informeert dan naar de al dan niet aanwezige vlinders. Goede tactiek. Tot slot volgt er een kruisverhoor door de hele familie tijdens het avondeten. “Herman, hoe is het nu met je?” Het antwoord dat komt is niet echt wat de familie wil horen. Gelukkig is daar het jongere zusje die gewoon vraagt wat iedereen wil weten: “Nou gewoon. Wie je weg gaat sturen!” Echt… zo leuk, kleine zusjes…
In Texas moet er vandaag een keuze vallen. Olke kan dat niet alleen, dus worden Olke’s ouders opgetrommeld om mee te lunchen. En om natuurlijk daarna even haarfijn uit de doeken te doen aan zoonlief wie er in het pulletje valt. Harriët in elk geval niet, want ze eet geen vlees. En tja… “dat past niet in onze familie…”, volgens heit en mem. Yvon polst intussen de dames. Sandra vindt ‘m leuk. (NEEDATHADDEWENOGNIETDOOR!!!), Alberdien (Ik bin Frysk) wil hem nog niet te leuk gaan vinden, “uut selfbeskerming.” Harriët mist het teasen. Ik zeg: flikker de hele tafel vol met alleen maar vlees en vraag dan nog eens of ze het teasen zo mist. Maar de boodschap is duidelijk en Olke moet bij Yvon op het matje komen. Conclusie: d’r mot meer geflirt word’n! Maar dat neemt niet weg dat er nu wel een verveeln’d moment volgt. Kodverkeme! Harriët moet het veld ruimen. Ondanks de ontroerende brief van haar bern (kinders in ’t Frysk) en ondanks dat ze toch maar mooi voor die rare, grote, tikkie onbehouwen, niet flirtende man op het allerlaatste moment in dat pleurisvliegtuig is gestapt. Maar jaaaaah… de liefde van de man gaat door de maag, hè? Had ze maar gewoon haar tanden in plaats van een injectienaald in die koe moeten zetten. Gelukkig doet Olke wel iets met de kritiek van Yvon. Harriët is pleite en meteen geeft ie Sandra een compliment en iets van een aai. Wat dan volgt is een ongemakkelijke stilte omdat ze even moeten wachten op Alberdien (ik bin Frysk) die uitgerekend nu net even haar rustmomentje pakt. Op de plee.
Disco Dave neemt de uitzending van Weg Van De Snelweg over. Ook hij zit in de auto, met drie vrouwen. De KRO/NCRV wil ons laten geloven dat David de enige in heel Roemenië is met een auto, want voor de rest zien we eigenlijk alleen maar heel vaak een paard en wagen rijden.
Alle meiden voelen zich helemaal senang bij Disco Dave. Mara (die met die omgekeerde glimlach) voelt zich op haar gemak, oma Suzanne van 32 heeft kriebels maar weet niet of dat nou door Disco Dave of door te weinig slaap komt. (Ik gok zelf dat het een allergische reactie op het land is, want die gaat daar NOOOOOOIT aarden. Of landen.) en Jorien (bijnaam hier thuis: de Beluga. Google het anders even) kan echt niet geloven dat ze morgen in het vliegtuig zit. Nee, tussen Jorien en Disco Dave zit het he-le-maal geramd. Yvon voelt nattigheid en roept ook Disco Dave op het matje. De conclusie: hij flirt juist weer teveel. Verdorie, het is ook nooit goed… Het keuzemoment is lastig, maar hij is wel resoluut en volgt z’n gevoel. Wie gaat er weg? Ik roep: “Jorien!” En ja hoor: hij luistert naar me. Wij rollen thuis nog net niet collectief van de bank. Die had ze vast niet zien aankomen… Komt dat vliegtuig!!!
Dus. In Canada wordt er gewerkt. Dus. Duppie en Eline staan bij een hooibaal die onder het ijs zit. Dus. “Ja, zijn bevroor’n hè?” Oh, echt? Joh… Ik denk niet dat Eline het wordt. Het kan aan mij liggen, maar ik zie bepaalde voortekens. Eerst probeert Duppie haar te electrocuteren met schrikdraad: “Als je wilt weten of er stroom op staat, moet je de draad even vasthouden.” Dus. Als dat niet lukt, gooit ie het over een andere boeg. Hij doet het heel slim en het valt bijna niet op. Dus. “En hoe zie je dat voor je, met je zoontje?” Eline vertelt dat hij het hier op die open vlakte echt geweldig zou vinden. Kut. Dat werkt niet. Nog meer op het sentiment spelen, Duppie! “Ja hij heeft natuurlijk ook z’n vriendjes en z’n familie die die dan moet missen…” Dat is raak, want het schijnt een HEUL sociaal menneke te zijn. Duppie haakt nog even in op het alleen opvoeden van een kind. “Jaaaaa… Sommige dingen kun je als vader niet en sommige dingen als moeder niet.” (Staand leren pissen lijkt me wel een issue, als alleenstaande moeder. Dus.) Ondertussen ziet Marit haar haar groen van jaloezie en dus breekt ze even in met een quasi-werkgerelateerde vraag. Uh-uh… Duppie is nog niet helemaal overtuigd van het feit of hij Eline genoeg ellende voorgeschoteld heeft, stuurt Marit weg en doet er nog een schepje bovenop. “Maarre… je moet er wel helemaal achter staan natuurlijk…” Dus. Het masseren is begonnen. Eline wordt het niet en eigenlijk wil hij dat gewoon uit haar mond horen.
Maar dan gooit Claudia roet in het eten. Ze heeft “het gevoel” niet en geeft aan weg te willen. Duppie neemt het goed op en laat doorschemeren dat zij toch weggestuurd zou worden. Uh-uh… Dus. Het wordt Marit. Dus.
In Zambia gelijksoortige taferelen. Anke merkt dat visboer Marc een rol speelt en dat klopt, want hij vindt het vreselijk om met drie vrouwen op z’n lip te moeten zitten. Ze vindt Afrika dan weer wel helemaal top, maar met Marc? Hmmm…
Annekim daarentegen (die wel gewoon leuk en zichzelf is), is helemaal om. Wat zeg ik? Annekim is in lùùùùrve! Duidelijk. Ik vind het een match en als Marc de visboer slim is, luistert ook hij gewoon naar mij. Yvon hoort ondertussen Irene nog even uit en die weet het allemaal niet zo met die Marc. Mevrouw Jaspers herkent dat soort gedrag na 500 logeerweken inmiddels wel en stuurt Irene even de bosjes in om na te denken. Als Irene even later uit de bosjes opduikt, heeft ze de knoop doorgehakt. Ze peert ‘m. 800+ vrouwen in Nederland haten haar nu. Ze kan hier nooit meer over straat waarschijnlijk. Maar goed, de reden? “In het verleden al eens een relatie gehad met iemand en daarmee naar het buitenland gegaan en nu bang om gekwetst te worden, en, en, en…” SCHRIJF. DAN. NIET. Zucht.
Tot zover Boer Zoekt Vrouw van deze wee… wacht effe: verkeerde programma.
Dit was Ik Vertrek. Tot volgende week!
P.S: Ik had het voorspeld hè? Dat bij Marc en/of bij Duppie de vrouwen gillend weg zouden rennen? Leer mij die boeren kennen…
annekedejong 
Geef een reactie