Landen.

En het woord van deze aflevering: “landen”. Ik heb het in meerdere landen gehoord. En dan bedoel ik landen als in dalen en dat ik dat gehoord heb in meerdere buitenlanden. Ik geloof niet dat deze zin ergens toe leidt, maar ik moest het even van me afschrijven. Ik voorspel een trend. Het moet alleen nog even bij me landen. Mwaah!

Enniewees: de logeerweek is begonnen. Tijd om te lachen, gieren, brullen, af te tasten, te flirten, te twijfelen, te janken, teleurstellingen te incasseren en: tijd voor situaties waarbij je als kijker met plaatsvervangende schaamte op de bank zit. En ja, ik heb die situaties al gezien. Op de eerste dag. Kun je nagaan…

Zo zijn er twee mensen die er nu al spijt van hebben dat ze hebben meegedaan. Zoals Harriët. Die staat wel bepakt en bezakt op Schiphol, maar zegt dat ze het niet kan. Ja, kinders hè? Ze spreekt als eerste haar twijfel uit tegen conculega-aspirantboerin Sandra. “Als ik nu het gevoel heb dat ik niet moet gaan, dan mag dat toch?” Sandra is één en al begrip. “Tuurlijk mag dat. Zeker!” Ja duh, Sandra ziet haar kansen bij Olke meteen toenemen. Ik begrijp het niet hoor. Stap er dan eerder uit en geef iemand anders een kans. Maar goed, een goede vriendin praat op haar in dat ze beter wel gaat. “Geleuf me toch!” Alberdien (Ik bin Frysk) zegt nog tegen Yvon dat zij (en Sandra) wel voor Harriët zullen zorgen. Sandra zegt niks. Die denkt waarschijnlijk alleen maar aan hoe ze Harriët ongezien in een Texaanse mestput kan flikkeren. Is ze nou helemaal besodemieterd om nu weer van gedachten te veranderen??? Uiteindelijk gaat Harriët toch de pijp uit en de kist in. Of de slurf uit en het vliegtuig in, zo u wilt… Eenmaal in Texas lijkt er geen vuiltje meer aan de lucht. Sandra is een gevoelsmens en weet na vijf minuten in de auto al dat ze in Texas zou kunnen wonen. Vind ik knap, maar goed. En Alberdien (Ik bin Frysk) vindt het wel een pluspunt dat ze met Olke Frysk kan praten. Gaat ze dat nou echt in elke aflevering zeggen, joh? Zucht. Feit is wel dat Alberdiens moeder lekker kan koken. “Lekker, mem!” Weer een overeenkomst. Olke’s moeder is namelijk ook nogal handig in de keuken: ze heeft de cake gebakken. Olke vindt het allemaal enorm “Kesellig!”. Sandra ook. “Iemand toetje?”, vraagt Olke. “Nee”, zegt Sandra. “Of jij moet het toetje zijn…” Zei ze nieeeeeet…

Iemand die volgens mij ook spijt heeft als oren onder z’n flaphoed (Sorry… als haren op z’n hoofd natuurlijk!!!) is Marc de visboer in Zambia. Hij loopt over van enthousiasme. NOT. Het kan toch niet zo zijn dat ie last heeft van de hitte ofzo. Okee… het is er 234 graden Celsius ongeveer, de hagelslag staat in elk geval in de koelkast en het water in z’n dompelbad is heerlijk koel: 45 graden, maar Marc is wel wat gewend toch? Qua hitte. Dus dat kan het niet zijn.
Als de dames arriveren krijgen ze allemaal drie zoenen. “Nou, welkom!” Stilte. O jee… “Zal ik even een rondleiding geven? Dan hebben we dat gehad.” Hij laat drie vrouwen door z’n keuken lopen en zegt niks. Ik zie alleen paniek in z’n ogen. “De keuken…”, constateert één van de dames. “De keuken, ja.”, vult de visboer aan. “Ja, nou. Dat is de woonkamer. Kan er niet veel over zeggen…” Op het terras maakt ie meteen de dresscode even duidelijk: bikini. Wel handig, want dat bevordert de vleeskeuring alleen maar. Alleen sorteert deze opmerking weinig effect. Dus worden de plannen bijgesteld. “Eh… nee. We gaan even wat boodschapjes doen…” U zei??? Even serieus. De dames hebben een reis achter de rug waar je U tegen zegt bij 840 graden Celsius, vier uur lang in een auto gezeten waar hopelijk wel airco in zat, maar waar het anders 1254 graden was en jij wil meteen boodschappen gaan doen? Hork! Je weet dat ze komen. Zorg dat er iets in huis is, man! Het idee van nu meteen weer de auto in en boodschappen halen valt dus helemaal niet goed en Anke laat dat weten ook. “Moeten we niet eerst even landen ofzo? Landen? Ik wil die tas wel even openmaken, kijken wat er in zit…” Heel raar misschien, maar ik denk precies die spullen die ze er zelf thuis heeft ingeflikkerd. Als even later de kamers worden verdeeld, nemen ze dames zelf het initiatief. “Okee, geregeld. Ik hoef niks meer te doen.” Marc, jongen… deze vrouwen hebben jou helemaal niet nodig deze vakantie. En ze hebben ook al niet jouw humor. Geleuf me toch…

In Canada komen de vrouwen ook aan bij een temperatuur van 234 graden Celsius. Onder nul, want Canada ligt bedolven onder een laag sneeuw. Het valt iedereen op dat het hier nogal vlak en wijds is. Lees: er is geen reet te beleven, want Duppie woont nou eenmaal van God en alles verlaten. Oh nee, wacht effe… God was nou juist die ene die hem nog niet verlaten had. Nou ja, je begrijpt wat ik bedoel. Gelukkig heeft Duppie aan zijn kleding wat aandacht besteed voor de ontvangst van zijn trio: in een overall en met een mutsje op. Nou ja, hij is wel lekker zichzelf. Al vrij snel volgt er een gesprekje met Eline onder het afdakje. Gewoon, niks bijzonders. Wat algemeenheden en een hoop “dus….” van Duppie. Eline zegt ook nog even te moeten “landen” hier. Duppie laat er geen twijfel over bestaan: hier mot gewerrekt worre. En wel zo snel mogelijk. ”We gaan direct melk’n. Kun je er meteen aan wenn’n. Dus. Hejjetnounogkoud? Dan moet je maar een bietje harder lopen. Dus. Als je het koud hebt, dan doe je dat jezelf aan. Dan doe je gewoon niet genoeg.” Dus. Duppie laat de dames inderdaad werken. Hij leunt ondertussen achterover. “Dan kun jij alvast eten maken!”, merkt één van hen op. Duppie schrikt ervan. “Eh, wat?”

Disco Dave staat daar heel anders in: “ze zijn bij mij te gast, dus ik kook vanavond!”. Kijk, die snapt het tenminste. Al raakt ie tijdens het koken wel van de kook door de aanwezigheid van de ladies. Disco Dave heeft het verder inmiddels goed voor elkaar. Een huis met een zwembad in de tuin. En een beetje regen, maar ook dat lijkt Dave onder controle te hebben. Omdat hij niet bij de boerderij woont, is ie alvast boterhammetjes aan het smeren voor ”die meiden”. Tegen Yvon verspreekt hij zich even heerlijk als ze het over de naderende logeerpartij hebben. “Je staat met ze op en je gaat met ze naar b…” Oeps. Dat bedoelde hij niet zoals ie het zei, maar toch. Even later leidt hij de meiden rond over zijn bedrijf. Het is nog een enorme takkezooi, maar alles zit al wel in z’n hoofd. De dames krijgen meteen een bosmaaier in hun knuisten om de boel een beetje begaanbaar te maken. Zoals Dave het zelf zegt: je hebt bosjesmannen en takkewijven. Tot nu toe vindt hij alledrie de takkewijven leuk, zelfs “oma” Suzanne van 32. “Beetje kijken, beetje oogcontact maken, beetje voelen… En dat dan drie keer!” Nee, laat Disco Dave maar schuiven; dit wordt een gezellig weekje!

Ook boertje Herman lijkt in z’n element. Hij was een beetje zenuwachtig, had zelfs een spanningsgriepje gehad, maar hij heeft er nu wel zin in. Hij vraag zich af of de dames het wel leuk gaan vinden. Joh… ze hebben nog nooit iets meegemaakt, dus helemaal met de trein naar Frankrijk om een week onder toezicht van een cameraploeg bij een volslagen onbekende te gaan logeren… er zijn dagen dat ik het niet meemaak. Boertje Herman bakt z’n eigen taarten en dat doet ie niet onverdienstelijk, want ze zien er verrukkelijk uit. Als de grijze muisjestrein om twee uur arriveert, arriveert boertje Herman ook stipt om twee uur op het perron. Wachten is natuurlijk voor mietjes. En voor muisjes, want die staan er al. Z’n familie heeft ie het huis uit geflikkerd en dat is maar goed ook, want de muisjes hebben hun muziekinstrumentjes meegenomen, dus wordt er muziek gemaakt na het eten. Dat is mooi, want dan hoef je niet te praten. Al heeft Pia het wel moeilijk, want ze mist de diepgang in de gesprekken. Even voor de goede orde: het is pas de eerste avond hè? Maar goed: ze komt er niet tussen. Die andere muisjes zijn ook zooo druk… Na de groeptandenspoetssessie informeert boertje Herman of er nog iemand ingestopt wil worden. Dat ik dat nog mee mag maken… Herman komt los!!!

Advertentie