Dat zei ie nieeeeet!!!

Zei ie het nou echt? Echt??? Neeeeeeejoh… Wacht, ik moet het even op me laten inwerken…

Duuuus. Boer zoekt vrouw, deel twee. De speeddate. Elke boer zit op een voor hem vertrouwde plek. Disco Dave verrast me een beetje: hij zit keigezellig in een Brabantse kroeg, terwijl de rest van de boeren redelijk veilig in hun agrarische habitat blijven hangen. Dave gaat het niet serieus aanpakken. Hij hanteert liever de “glunder-index”. Hoe meer glunder, hoe beter. Wordt ie zakelijk, dan is het foute boel. Disco Dave heeft echt niets met (lees: een bloedhekel aan) paarden, maar heeft uit al z’n briefschrijfsters toch een paar “paajdenmeisjes” gekozen en op laten draven. Zelfs die ene die in haar brief al aangaf dat haar “paajd” voor haar vrienden en familie kwam. Ai. Maar goed, Disco Dave kan best met paarden leven. Zolang er maar een leuke meid op zit. Laura viel er haast vanaf toen ze hoorde dat ze volgende week mag terugkomen. Als dat maar goed gaat… Pluspuntje: Disco Dave is wèl lekker spontaan. Als Yvon binnenkomt zegt ie: “Jezus, wat zie jij er goed uit!”, om even later te vertellen wat ie af en toe dacht als er een nieuwe date binnen komt wandelen: “Godverdomme, da’s een lekker wijf!” Dat hij door de combinatie Katholieke Radio Omroep en de Nederlandse Christelijke Radio Vereniging aan de vrouw wordt geholpen, lijkt hem aan z’n derrière te oxideren.

Nee joh… dat zei ie niet!!!

De Boer Geert-award van dit jaar gaat nu al naar Olke. Als de vrouwen van Olke met hem kennismaken is een gewoon kusje op de wang niet genoeg, nee: Olke knuffelt de dames bijkans dood. Hij plet ze gewoon! De dames moesten voor deze exclusieve pletsessie wel naar Friesland afreizen. Alberdien was waarschijnlijk komen lopen, want ze deed er alles aan om te laten merken dat ze zelf namelijk ook gewoon een oprjochte Fries was. Viel heus niet op. Ditty heeft van tevoren niet nagedacht over het feit dat er een kans zou zijn dat ze naar Texas zou moeten verhuizen. Als Olke haar kleinkinderen aansnijdt (niet letterlijk hè?), gaat het al mis en springen de tranen in haar ogen. “We kunnen het ook ergens anders over hebben!”, zegt Olke begripvol. Opluchting bij Ditty. Olke gaat verder: “Dus. Texas…” Lekker, Olke!

Hij zei het toch niet echt? Toch??? Nah…

Duppie (Da’s Riks dus.) oet Canada spreekt een taal die werkelijk niemand verstaat. Marit had zich heul slim voorbereid en alle filmpjes teruggekeken die ze van hem had. Zo kon ze alvast een beetje aan het accent wennen. Voor de rest heb ik verschillende meiden voorbij zien trekken: een klusser, iemand die een kop groter is, iemand met een raar kapsel, twee iemanden die hem echt helemaal niet konden verstaan, iemand met een plastic hoofd en iets te enthousiaste antwoorden (“Vind je kinderen leuk?” “JAJA, ABSOLUUT, ZEKER WETEN! DIE VAN JOU HELEMAAL!!!” En dat in één ademteug.) en iemand aan wie de meest lullige vraag van het seizoen werd gesteld: “Waarom heeft zo’n leuke vrouw geen kinderen?” Ze vertelde rustig dat haar man is overleden. Om droogjes toe te voegen: “Dat heb ik je ook geschreven.” Au. Dat dus.

Nee, ik geloof toch niet dat ie het zei hoor…

Marc de visboer zat sollicitatiegesprekken van vijf minuten af te nemen. (“Ik ga even je brief langs…”) De dames die hij in zijn stukje polder-Afrika tot zich had laten komen, waren eigenlijk stuk voor stuk zakelijke types die zich qua werk alleen maar in Engelse kreten konden uiten. Verder hadden ze allemaal wel een tijdje in het buitenland vertoefd of stond dat héél hoog op het verlanglijstje en hingen ze aan elkaar van filosofische opmerkingen en antwoorden. Zo vroeg Anke: “Wat is jouw beste eigenschap?”, om vervolgens zelf het antwoord te geven: “Rustig?” De visboer lult wel mee. “Ja, rustig. Te rustig…” (O jee, ik voel een Canadese Boer Jan aankomen). Nicole had ook zo’n mooi verhaal. “Ik heb natuurlijk veel gereisd” (natuuuurlijk). En: “Mijn meest waardevolle bezit? Mijn herinneringen. Ik heb niets met spullen…” Uhuh. Maar goed, al deze dames doen het voor Marc met de korte achternaam, want degene die hij gaat kiezen woont al in Zambia, is dierenarts en doet de speeddate via Skype: Annekim. Daar was namelijk wel een klik (urgh!) mee, omdat ze al een baan heeft. En dit dus geen sollicitatiegesprek was. Jaja…

En dan Boertje Herman. Wat is ie koddig hè? Heeft net z’n autootjes opgeborgen en mag nu ineens zo maar met tien meisjes de sleurhut in. Gelukkig niet met alle tien tegelijk, want dat overleeft de arme jongen niet. Boertje Herman heeft een kudde voornamelijk bebrilde, geen makeup-dragende grijze muisjes opgeduikeld uit zijn stapel brieven. Ze zijn (denk ik) allemaal van gereformeerde huize (niks mis mee), spelen allemaal een (blaas)instrument (niks mis mee) en hebben geen van allen ooit een (serieuze) relatie gehad (niks mis mee). Maar dan vind ik het zo knap dat ie negen exact dezelfde grijze muisjes heeft gevonden. Ik doe het hem niet na. De meisjes zwijmelen als ze hem zien. Anke droomt helemaal weg, Fleur is op slag verliefd en Pien? Pien spreekt al Frans.
“Nou…”, zegt Herman. “je spreekt vloeiend Frans. Beter dan mij!” Ze beheerst haar moerstal waarschijnlijk ook beter dan Herman. IK!!! Beter dan IK, Herman! Zucht…
Boertje Herman is dan wel date-maagd, net als het grootste gedeelte van zijn dames, maar hij gniffelt zich er leuk doorheen. Maar goed, ik had het over negen grijze muisjes. Waar is de tiende? O wacht even… dat was natuurlijk dat fotomodel! Die ene die door het papier heen kwam. Die dwars door Herman en alle kijkers heen keek op de foto. Die dus. Als ze het beeld in komt lopen, herken ik haar nauwelijks. Dat geldt ook voor boertje Herman blijkbaar als ie vertelt hoe hij op die foto reageerde: “In eerste instantie… jeutje! Wat ze van je kunnen maken met zo’n modellenfoto; dat is ongelooflijk! En je hebt twee aparte gezichten…”

Nee… Hij zei het echt…

Oooooh, wat erreg!!!

Advertentie