Een jaar of twee geleden was ik zo verkouden als een konijn. Is op zich niet erg; gebeurt vaker, maar echt lekker is het nooit natuurlijk. Mijn verkoudheidjes verlopen altijd volgens een vast patroon: eerst een paar dagen keelpijn, waar ik een remedie voor heb: Lays paprika chips en Unox tomatensoep met cayennepeper; allemaal medicinaal uiteraard. Daarna een dag of twee een “verstopde deus” (zoeken helpt niet; deusspray en een inhaler -weliswaar tijdelijk- wel, daarna begint het dweilen met de kraan open (lees: snotteren), gevolgd door het niezen (dat vind ik dan wel weer lekker) en als afsluiter: de hoest-je-longen-en-alles-wat-daarachter-zit-uit-je-lijf-periode. Als ik alles nou gewoon tegelijk had… dan was ik er binnen twee dagen helemaal vanaf. Maar nee hoor… Ja, er zijn twee constante factoren: de slapeloze nachten en de kapotte thermostaat (lees: koorts). Maar goed, even terug naar m’n hoest-je-longen-en-alles-wat-daarachter-zit-uit-je-lijf-periode. Vreselijk. Er is eigenlijk maar één ding dat mij daar doorheen helpt: Darolan hoestprikkeldempende capsules. Kon ik drie jaar geleden nog gewoon bij elke drogist naar binnen wandelen om eigenhandig een pakje van de plank te pakken, twee jaar geleden moest ik ineens naar de apotheek om m’n dope te scoren. En dat ging niet zonder slag of stoot: omdat ik niet in mijn eigen woonplaats en dus ook niet bij m’n eigen apotheek stond, moesten er een paar A4-tjes met vragen beantwoord worden voordat ik m’n pillen kreeg. Hoop gedoe dus (als je het terug wilt lezen, is hier de link:https://annekedejong.wordpress.com/2013/04/15/hoe-neem-ik-zelf-een-pil-2011/ ).
In het begin van dit jaar heb ik, net als bijna iedereen, een behoorlijke griep te pakken gehad. Of andersom. Nou ja, je snapt me wel. Ik heb in elk geval bijna twee weken thuis lamlendig op de bank/het bed gehangen en een groot deel van die periode van huisarrest en de weken er na waren gevuld met hoestbuien zoals ik ze nog nooit had gehad. Maar ja… de heilige hoestprikkeldempende capsules waren niet zomaar meer te krijgen, dus was ik er zo zuinig op, dat ik er exact nul op heb. Ik zei: NUL. Heul erg zuinig dus. Nou, dat heb ik geweten. Ik heb nog nooit zo lang na m’n ziekbed gehoest. Okee: het was een fikse dit keer, maar toch…
Vorige week was het weer feest. Eerst kreeg ik weer keelklachten en ja hoor: de hele reutemeteut begon weer van voor af aan. Nou is dat misschien niet zo heel erg gek als mei in de winter valt zoals dit jaar het geval was, maar toch: het is geen hobby van me. Ziek op bed gaan liggen had ik geen zin in, maar het vooruitzicht van weer een maand nahoesten… nee, dat zag ik ook niet zitten. Ik had nog precies 1 capsule in m’n bezit, dus trok ik de stoute schoenen aan en toog maar weer eens naar de abbedeek voor m’n hoesdpdikkedeppende cabsulez. Ik was wederom op alles voorbereid: inbellen bij m’n eigen apotheek, formulieren invullen of erger: naar m’n eigen apotheek (midden in de stad, zo geen zin in) gestuurd worden. Na een kwartiertje wachten (waarom heb ik altijd die twee klanten voor me die alles in de apotheek nodig hebben?) was ik toch echt aan de beurt. “Wie mag ik dan helpen?” Ik liep redelijk ongeïnteresseerd naar voren; je wilt tenslotte niet als een junk overkomen. Maar ondertussen had ik m’n dope nog nergens zien staan, dus ik vreesde het ergste. “Ja, bij! Kunt u bij helben aan Darolan hoesdpdikkedeppende cabsulez?” “Ja hoor!”, klonk het opgewekt terwijl de apothekersassistente zich omdraaide, het pakje pakte en naar de kassa liep. “Anders nog iets?” “Dee hoor…” Ongelooflijk. Mocht ik nu echt zomaar gewoon afrekenen zonder verdere ondervraging? Niet te geloven. Had ik dat in februari geweten…
Enne… drie keer raden: vanaf het moment dat ik ze in m’n tas heb… niet meer gehoest hè?
annekedejong 
Geef een reactie