Geplaatst op 14 april
Onlangs was het weer eens zover. Vanwege de ziekenhuisopname van een tante togen moeders en ik richting Friesland. Tikkie onverwacht, dat wel. Maar wel leuk vanwege het verrassingseffect.
Maar ja… Harlingen heeft geen ziekenhuis meer, dus moesten we naar Sneek. Dat is op zich niet erg, maar minder is dat ik dan maar één klein kansje heb. Of eigenlijk twee. Maar ja… dat is nooit genoeg natuurlijk. Daarom is het zo fijn om naar Harlingen te gaan. Heb je meer kans. Zo simpel is het.
De weergoden waren mij goed gestemd: net voor Den Oever hing er een strakblauwe lucht boven ons. Dit moet goedkomen! Heerlijk!!! Even stoppen bij het Monument. Trappen op en turen maar. Ja! Nee. Ja? Nee. Hè shit… wel boten. En zeedamp. En ook niet helemaal de goede plek, maar ja… Je kijkt van boven, dus het had gekund.
Dan verderop nog maar een poging doen, bij Breezanddijk. Hup, de snelweg af, even over de weg heen en dan een half minuutje illegaal op het fietspad parkeren. Meestal is het daar wel raak. Maar nee hoor… Schitterend weer, maar helaas…
Als we van de Afsluitdijk af rijden, vervolgen we onze weg naar Sneek. Jammer. Kans verkeken. Als we gewoon naar Harlingen zouden zijn gegaan, dan waren we eerst naar de haven gereden. Uiteraard. En dat gaat al jaaaaren zo. Kijk, nu zit ik zelf achter het stuur, maar toen ik nog een chauffeur had in de vorm van mijn vader, was het ook al zo. Weliswaar met het nodige protest.
“Pa! Effe langs de haven hè?” “Mot dat nou?” (Of iets van gelijke strekking). Ja, dat mot. Anders was ik de rest van de dag niet te genieten.
Tijdens het verblijf in Harlingen werd de haven nog menigmaal aangedaan. Altijd uitstappen en turen maar. Als ik overdag was geweest, dan moest het ritueel die avond ook nog even herhaald worden. Vaak weer met het nodige gemopper, maar ja… wat moet, dat moet. En dit moet.
Aan het eind van het weekendje Harlingen wist meneer het al: langs de haven. Soms met het commentaar: “Je ziet toch niks…” Maakt niet uit. En daarna snel richting de Afsluitdijk. Daar dacht ie lekker met een noodgang overheen te rijden. Nou, dacht het niet! “Pa! Effe d’r af bij Breezanddijk hè?” Gemompel van de bestuurdersstoel. Alsof dat indruk op me maakt…
Ik ben niet de enige hoor. Er zijn er meer in de familie. Ma bijvoorbeeld. Of broertje. Op de avond voordat we een bruiloft in Harlingen hadden, kwamen we elkaar tegen. Zonder af te spreken stonden we op hetzelfde moment op de kade. Hij vanuit Groningen en wij vanuit Vlaardingen.
Tja… m’n oude chauffeur is er niet meer. Binnenkort mag ik er weer eens echt heen: m’n mooie, prachtige, schitterende, geliefde Terschelling. Met m’n nieuwe chauffeur/vriendje. Ideetje van hem. Ik moet hem alleen nog voorzichtig een beetje voorbereiden op een paar ritueeltjes. Zoals daar zijn: het kussen van de grond, het knuffelen van de Brandaris, het kopen van boeken, stickers en andere prullaria (daar heb je nooit genoeg van) en het met tranen in m’n ogen op het dek staan als de boot weer wegvaart. Laat me dan maar even. Gewoon even een arm er omheen en dan komt het wel weer goed. En o ja… héél belangrijk: op de terugweg ook nog heel even naar boven bij Breezanddijk en dan een minuutje stoppen op het fietspad. Zonder mopperen, dank u! Zelfs als het mistig is…
annekedejong 
Hier spreekt uw nieuwe chauffeur:
Ik ga mijn best doen:
– Bij aankomst kijk ik wel even de andere kant
– Aan de voet van de Brandaris loop ik met Geena snel een rondje om de toren
– Ok: één sticker mag bij mij achterop de autoruit geplakt worden (die met die vrolijke kleurtjes)
– Bij het terugvaren zal ik een arm om je schouder leggen en je met een papieren zakdoekje terzijde staan.
X, Jan
Ik mis er nog één… Breezanddijk?
Tja… uhm… als ik op de terugreis van vakantie ben, wil ik wil zo SNEL naar huis, altijd….