Geplaatst op 26 maart
Weet je wat mij nou mateloos irriteert? Dat ik al bijna een jaar lang een blogje, waarin ik een probleem behandel, in m’n laptop heb staan, die ik nog niet de wijde wereld in heb gegooid. En nu is het te laat. Ik heb namelijk het nieuwe boek van Paulien Cornelisse gekocht (“En dan nog iets”, aanrader!) en ja hoor: laat zij dit probleem nou ook beschreven hebben. Maar goed: zij op haar manier, ik op de mijne en waar het op neerkomt, is dat we allebei op onze eigen manier met hetzelfde probleem worstelen en daarom denk ik dat er misschien meer mensen zijn die er ook last van ondervinden. Dus vooruit: beter laat dan nooit… Hier komt ie. Misschien kan ik er nog iemand mee uit een depressie helpen…
Het is alweer een tijdje aan de gang, maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. In huiselijke kring heb ik al vaker mijn verbazing kenbaar gemaakt en dan krijg ik wel een soort uitleg dat het in het land van herkomst wel zo hoort, maar toch… Ik heb er problemen mee. En ik ben opgegroeid met hoe wij het hier doen. Ik zal zo vertellen waar ik het over heb. Eerst terug naar hoe het begon.
Vroeger, toen ik zes jaar was, leerde ik lezen op school, Ja, net als jij daar. Anders las je dit niet. Duh…
Op dag één leerde ik de letter o. Uit te spreken als de “ohh”. De juf had een plastic bordje met die letter er op en die hing ze aan een haakje tegen de muur. Ineens had ze nog zo’n bordje in haar hand en dat werd naast het eerste bordje gehangen. “Twee ohh’s naast elkaar, dat spreken we uit als ooooooo”, zei de juf. O. Nou. Duidelijk. Maar toen, op dag twee, werd het tricky. Twee andere letters. De “Buh”en de “Mmm”, of zoiets. Die twee nieuwe letters werden respectievelijk voor en achter de twee “o’s” aan de muur gehangen. En ziedaar: mijn eerste woord: boom. Apetrots was ik dat ik dat al, na mijn tweede dag op “de grote” school, een woord kon lezen en, ook niet geheel onbelangrijk, schrijven. Het duurde niet lang voordat ik, gezeten op de achterbank van de auto, mijn ouders tot wanhoop dreef met mijn wijsneuzerigheid. Op de snelweg zag ik steeds borden met daarop de aanduiding dat er een afrit aan kwam. Dat kon ik natuurlijk nog niet lezen, maar wel wat er achter stond: 500m.
”Dat kan ik lezen! Dat kan ik lezen!” “Oh ja? Wat staat daar dan?” Wat??? Konden ze dat echt niet zelf lezen??? “Nou, gewoon… daar staat vijf oom.” “Vijf oom?” Ja, logisch toch? Als B+O+O+M boom was, dan was dat alles zonder B gewoon oom. “Nee joh”, zei m’n moeder. “Dat slaat op de afstand. Het betekent dat de afslag 500 meter verderop is.” Jaja. Nou, dat zal allemaal dan wel, maar daar staat toch echt vijf oom hoor.
Terug naar school. Elke dag kwamen er meer bordjes tegen de muur te hangen en telkens was dat precies één woordje. Boom, roos, vis, vuur… steeds weer een nieuw woord.
En zo leerde ik lezen. Eén voor één kwamen alle klinkers en alle medeklinkers langs. Maar ja, er was meer: de A met de U samen werd AU, net als de O en de U samen. Alleen een beetje lastig dat je dat dan weer anders schreef. O ja: de G en de combinatie van C en H sprak je ook hetzelfde uit. Mmmm… lastig. Dat hadden we nog de E en de U voor in de keuken en de U met de I samen was weer handig als je bijvoorbeeld uien nodig had. De E en de I was weer fijn om eieren te kunnen lezen, terwijl de I en de J weer van pas kwam als je ijs wilde hebben. En zo hadden we ook de combinatie O en E. Als in vroeger. Best simpel eigenlijk.
Tot een paar maanden geleden. Dr. Oetker. Inderdaad. En nu weet iedereen precies waar ik heen wil.
Want ja, klopt: auf Doitsj wordt de combinatie “OE” uitgesproken als “uhhh”. Maar ja… Als je al jaren op onze markt opereert onder de naam zoals we dat hier uitspreken, dan kun je verwachten dat we niet met z’n allen staan te springen om dat in het vervolg ook echt op z’n Duits te gaan doen.
Kijk, wij volwassenen trekken het nog wel. Maar HOE ga je het de verse “boom, roos, vis, vuur-generatie” uitleggen? Nou, niet dus. Dus ouders van Nederland, wees voorbereid dat uw kind in de supermarkt zal gaan vragen om het “wolkentutje” van “Dr. Utker” en probeer niet te verbaasd te reageren als uw kind verrukt uitroept: “Kijk mamma! Er loopt een kuh in de wei!!!” Uw kind kan er tenslotte ook niets aan doen…
annekedejong 
Geef een reactie