Geplaatst op 20 april
Mensenvrienden, hier een kleine updeet van Mickey.
Ik ben inmiddels al een hele grote, stoere kat. Afgelopen vrijdag, de zestiende, ben ik alweer 8 maandjes geworden. Dus over vier maanden: whiskastaart, afgezet met aan de zijkant kattensnoepjes, op de bovenkant toefjes van zalmmousse en daarop één kaarsje. Die mag ik dan uitmeppen met mijn poot (probeer ik al een poosje uit hoor, maar het vlammetje is zo warm, dus hij wint steeds). Wie wil komen, mag komen hoor. Kadootjes afgeven bij de deur en dan weer opzouten. Taart krijg je niet: die hou ik lekkerrrr voor mezelf. Zo.
Tussen mij en m’n nieuwe moeder gaat het best goed. Zo weet ik precies wat ik hier in huis wel mag en dat doe ik dan ook braaf. Ik weet ook precies wat ik niet mag en daar trek ik me dan lekker toch niks van aan. Zo heeft ze een nieuwe kledingkast en ik weet hoe die open moet. En ook waar ik dan moet gaan liggen: bij voorkeur (mijn voorkeur) op een zwart t-shirt. Lekker hoor.
Naast slapen heb ik heb ook wat andere hobbies: zo mag ik graag naar vliegjes kijken en er achteraan gaan. Of tikkertje spelen met m’n moeder: als zij thuiskomt ren ik met een noodgang de voordeur uit. Dat is leuk joh, vooral als ze heel erg naar de wc moet, hahaha… Echt lachen. Ik zit ook graag op het balkon, lekker in de buitenlucht. Maakt niet uit of het dag of nacht is, of het nou mooi weer is of regent: ik vind alles leuk. Zolang het maar op het balkon is. Soms zie je nog eens wat: vogels, vliegtuigen (alhoewel… die heb ik al een paar dagen niet meer gezien…) en de buurkat van beneden. Daar heb ik gistermiddag kennis mee gemaakt. Gezellig hoor!
Ik vind het ook heerlijk om te “helpen” bij de afwas. Als zij afwast, sta ik er bovenop, kijk of alles goed gaat, voel eens met m’n pootje of het water nat genoeg is en neem alvast plaats op het afdruiprekje. Heerlijk. Over plaatsnemen op rekjes gesproken: weet je wat ook zo fijn is? Op het droogrek gaan zitten als er was op hangt. Bovenop de knijpers, zo fijn… En als er een knijper in de weg zit, nou… dan maak je die toch gewoon los? Dan flikker ik gewoon het wasgoed op de grond. Vind m’n moeder niet echt leuk, geloof ik… Nou en??? BOEIE!!!
Ach, ze is wel lief hoor. Als ze op de bank zit, spring ik op ‘r en ga ik aan haar oorlel lebberen. Zaaaalig. Vindt ze ook niet echt leuk, maar ja…. Jammer dan… Of ook leuk: in haar nek gaan zitten en dan m’n hoofd op haar hoofd laten rusten. Heerlijk! We begrijpen elkaar ook zo goed. We hebben hele gesprekken samen. Vraag en antwoord. Ze verstaat me wel niet altijd, want ze stelt soms de verkeerde vraag als ik iets zeg. Ach… dat mensje ook…
Maar het allerfijnst is om lekker bij haar onder de douche te gaan staan. Dat scheelt echt zo veel werk, joh. Domme katten die doen alles zelf met hun tong; ik ben slim en loop een paar keer onder de douche door als zij zich staat in te zepen. Ik ben dan zeiknat, maar ook dat komt goed, want ze droogt me altijd af met een handdoekje als het te erg is. Oogjes dicht, knorretje aan (spinnen heet dat in het echt, geloof ik) en genieten maar. Verrukkelijk…
Nee, ik heb het goed. Maar wat ik nou gisteren toch allemaal weer beleefd heb…
Op zondagmorgen krijg ik eten, om een uur of zes ’s avonds haalt ze alles weg, behalve m’n water en na een nacht zonder eten (maar na een wraakactie waarbij ik van alles van de keukenkastjes naar beneden heb gegooid), moet ik ineens weer in dat bakje met die tralies, waarin ik zat toen ze mij kwam halen toen ik nog bij m’n echte moeder, oom, broertjes en zusjes woonde. Eerst vond ik het wel een leuk spelletje. Ik zag dat m’n favoriete knuffelrat ook in het bakje met de tralies lag, dus ik was niet alleen. Maar toen ik er niet meer uitmocht, begon ik toch m’n geluid te laten horen.
Ze pakte het bakje op, haar sleutels en tas gingen ook mee en we gingen de voordeur uit. Ha leuk! We gaan naar buiten. Ik was meteen stil. Totdat ze me op een stoel in de auto zette. Wat nu? Als ik er even later uit mag, ben ik minder blij. We zijn bij de dierenarts. Normaal blijft ze bij me, nu zette ze me op de balie, zei nog met een beetje een vreemde stem: “nou, sterkte jochie…” en ging weg. Toen de doktersassistente zei dat ik dat wel nodig had, sterkte, begon ik me tòch zorgen te maken.
Wat er daarna gebeurde… geen idee. Ik kreeg een prikje, ging slapen en werd wakker met een raar, leeg gevoel tussen m’n achterpootjes. Het moet een paar uur later zijn geweest toen de assistente me kwam halen. Ik zat weer in m’n bakje met de tralies en werd de wachtkamer ingedragen. Ik was wel wakker, maar heel erg suf en slaperig. Ineens zag ik m’n moeder weer staan. Ik zei meteen “miauw!”, zo blij was ik om haar weer te zien. En daar gingen we weer, in de auto.
Thuis was ik zo slaperig, dat ik bij haar op schoot ben geklauterd en meteen in slaap ben gevallen. Pas na een paar uur, heel veel slaap, een beetje eten en een heerlijke douche later, begon ik me weer een beetje de oude te voelen. En nu is er eigenlijk niks meer met me aan de hand, gelukkig.
Ik hoor ineens wel vanaf vandaag termen als: ex-kater en je-weet-wel-kater, maar wat er nou precies met me gebeurd is… geen idee…
annekedejong 
Geef een reactie