Geplaatst op 3 februari
Heb ik toch de nieuwe reisgidsen al in huis, kom ik er ineens achter dat ik jullie nog niet verveeld heb met mijn onbelangrijke Ierland-ervaringen in 2009.
Nou ja, onder de mommen “beter laat dan nooit” en “u bent gewaarschuwd” hier alvast een klein opwarmertje. Het vakantieverhaal volgt ongetwijfeld later.
Ik ben dus (weer) in Ierland geweest afgelopen jaar. Oh ja joh? Ja. And guess what? Ik heb er iets geleerd.
Twee jaar ervoor was ik voor het eerst in Ierland. We begonnen voorzichtig en bleven dus veilig aan de oostkust, lekker dicht bij het vertrouwde Engeland. Niet dat dat iets helpt, maar toch. Op een avond, we waren wat laat, besloten we om gewoon in ons huisje een hapje te eten. Thank goodness for Tesco. De grootste supermarkt in de wijde omgeving stond in het dorp (dat heet daar stad) naast ons gehucht (jazeker, dat noemt men daar een dorp) en was –dat wist ik- 24 uur per dag open. Ik werd uit de auto getrapt met de mededeling iets makkelijks en eetbaars te vinden. Nou, dat kunt u aan uw chauffeuse overlaten hoor. Ik kwam enige tijd later naar buiten met twee magnetronmaaltijden (als dát niet makkelijk is), ongetwijfeld en tot grote ergernis van reisgenoot vast weer een boek en één blik Guinness. Guinness? Jazeker, Guinness. Reisgenoot en ik hadden het in pubs om ons heen gezien: een beetje Ier heeft geen bloed door de aderen stromen, maar Guinness, te oordelen aan de hoeveelheid liters die er bij een gemiddelde Ier doorheen gaat. Per minuut.
In die pubs werd onbewust onze nieuwsgierigheid aangewakkerd. Ik wist dat reisgenoot heel af en toe wel een biertje lustte; ik niet echt, maar toch… ik liep naar buiten met één kingsize blik Guinness.
Thuisgekomen werden de maaltijden in de magnetron geschoven en konden we beginnen aan ons avondmaal. Voorzichtig werd het blik geopend. “Wat is dat nou? Er zit iets in…” Dat iets bleek het balletje te zijn, dat ervoor zorgt dat de schuimlaag lekker schuimt ofzo. En dat lijkt mij op zich dan weer niets vreemds… voor een schuimlaag. Mijn culinaire Tesco-hoogstandje bestond uit een indiase maaltijd: Chicken Jalfrezi. “HOT”, stond er op. Ik was gewaarschuwd, maar ja… ik had blusmiddelen en zakdoekjes bij de hand (heet eten maakt van mijn neus een soort van natuurlijke sprinkler-installatie, vandaar de zakdoekjes), dus was er geen enkele belemmering om m’n tanden om de vork heen te vouwen. En dan, wat is heet?
Nouuuuu, daar kwam ik vrij snel achter, toen ik voelde hoe de kip terugbeet terwijl ie door m’n slokdarm naar beneden werd gevoerd. Ik stond van m’n lippen tot aan m’n maag in lichterlaaie en pakte het eerste dat er bij mij in de buurt stond om te blussen: inderdaad… de Guinness. Het hielp, totdat de smaak tot me doordrong. “Pffffffffgetverrrrdemme!!!!!!” Wel eens gekoelde motorolie gedronken? Nee? Nou, ik wel, toen. Dat nooit meer!
Dat duurde twee jaar. In de nazomer van 2009 keek ik aan de Ierse westkust eens goed om me heen en zag dat echt iedereen (kinderen uitgezonderd) zijn of haar eten wegspoelde met voornoemde gekoelde motorolie. Ik keek reisgenoot aan. Deden wij iets fout, twee jaar geleden? Een paar dagen hebben we het ons af lopen vragen, tot die avond in het wereldberoemde Lisdoonvarna. Op zoek naar iets te eten waren we in het restaurant van een pub terechtgekomen. We keken om ons heen, we keken elkaar aan en we waren er uit. Dus bestelde ik mijn beste Iers-Engels (want stel je nou toch eens voor dat ze horen dat je Dutsj bent…) ons eten mèt: “two pints of Guinness, please!” Inderdaad: pints. Als je het doet, moet je het goed doen. Zo. Dat had ik effe mooi gedaan, dacht ik zo. De serveerster dacht van niet. “Two pints? You sure???”, vroeg ze verbaasd. “Ehhhh… yeah?” Ik begreep er geen moer van. Iedereen kreeg zonder verdere navraag gekoelde motorolie, maar wij… zag ze het aan m’n neus ofzo?
Uiteindelijk kregen we gewoon wat ik besteld had en verrek… die Ieren hebben gelijk: je eten spoelt best lekker weg met gekoelde motorolie. Of ook wel het zwarte goud, vanaf nu. Ik ben om!!! Nu alleen nog een beetje werken aan m’n accent. En aan die Hollandse neus…
annekedejong 
Geef een reactie