Geplaatst op 18 oktober
Hallo, ik ben nieuw in de familie. Misschien is het wel leuk (en ook wel zo netjes) als ik me even bij jullie voorstel. Ik ben namelijk donderdagavond hier komen wonen. Waar is hier? Eh… tja.. goede vraag.
Ik moest in het begin wel even wennen. Het was natuurlijk best vreemd, helemaal alleen in een ander huis, met een andere moeder, zonder m’n twee oudere speelmaatjes. En zonder m’n eigen moeder, zusje en broertjes. Maar ja… m’n moeder was me al helemaal zat. Die begon me al te meppen toen ik zes weken oud was. Dat is niet zielig hoor; ik mepte gewoon terug. Maar ja… dat vond m’n moeder dan weer niet goed. Afijn, om een lang verhaal kort te maken: een paar weken geleden kwam die mevrouw langs met heel erg lang haar. Ik zat met m’n zusje en vier broertjes in een mandje en ze pakte mij er uit. We keken elkaar aan, ze zei iets tegen mij, iets over bij haar komen wonen ofzo en ik zei iets terug, maar dat kon ze niet verstaan. Ik had trouwens ook geen idee waar zij het over had…Toen moest ik weer bij m’n broertjes en zusje en werd samen met mamma weer in de schuur gezet. Ja, dag… dacht ik. Ik laat me niet zomaar opsluiten… En dan, ik moet nog even kijken naar die mevrouw met dat lange haar, die me net een knuffeltje gaf. Dus duwde ik de deur open en speerde met een noodgang de tuin in. Hihi… Lekker brutaal hè?
Ik was het hele voorval allang weer vergeten toen er op een avond werd aangebeld. Thuis was het lekker rustig; m’n zus en broers waren allemaal ineens spoorloos verdwenen de afgelopen dagen, dus had ik de hele tuin lekker voor mezelf. Net als m’n twee speelmaten en m’n moeder. Ik hoefde niks meer te delen en kreeg ook alle aandacht. Lekker hoor. Ik was lekker in de tuin aan het ravotten met de rest van de familie toen de keukendeur open ging. Met z’n allen renden we naar binnen en ineens stond ze daar weer: die mevrouw met dat lange haar. Met een mand. Binnen een mum van tijd zat ik in d’r armen en even later werd ik in die mand gedaan. Ja, dáár had ik natuurlijk geen zin in en dat liet ik weten ook. M’n stembandjes maakten overuren. M’n moeder kon het niet zoveel schelen, maar m’n grote rode speelmaat kwam nog wel even kijken en dat was het dan. We gingen blijkbaar weg. Net voordat we het huis verlieten zei die meneer bij wie ik geboren was tegen me dat ik maar gewoon mee moest gaan, omdat ik het zo erg goed zou krijgen. Die mevrouw met dat lange haar zei dat dat wel goed zat en dat ik heel erg welkom was en toen gingen we. Ik hoorde achter me de voordeur dichtvallen en drie meter verderop deed ze de deur open van een soort blik met twee stoelen en een bank achterin. Ik werd met mand en al op één stoel gezet, er ging een riem om de mand heen en zij deed iets met een sleutel. Ja, wat er toen gebeurde… geen idee. Ik hoorde een soort geronk en ik probeerde daar met mijn stem overheen te komen. Nou… dát lukte aardig. Steeds wanneer ik m’n stemmetje liet horen, zei ze iets liefs tegen me. En af en toe deed ze even een vinger in m’n mand. Tja… raar hoor… Na een poosje ben ik maar gaan liggen en ben ik een beetje ingedommeld. Ineens was het stil. “Zo, ga je mee naar je nieuwe huis? Hier ga je wonen”, zei ze. Nou… ben benieuwd. Binnen kwam ik heel voorzichtig uit m’n mand. Grote vreemde kamer, geen eigen familie… eerst maar eens zoeken naar ze. Ik riep en ik riep… de hele avond heb ik ze gezocht, maar nee hoor: ze waren hier niet. Ik werd er wel een beetje bang van, zo in een nieuw huis alleen met die mevrouw met dat lange haar.
Maar toen bleek dat ze wel eten voor me in huis had, begon ik haar toch anders te bekijken. Wat blijkt nou? Ze heeft me geadopteerd. Ik heb dus een nieuwe mamma. Ze is best wel lief hoor. Ze zet me op m’n potje, die ik nu ook helemaal voor mezelf heb, ze geeft me m’n natje en m’n droogje en ze kroelt me helemaal gek. Maar toch… ik blijf voorzichtig.
De eerste nacht heeft ze me meegenomen naar haar slaapkamer, waar een mandje voor me staat. Er zijn allerlei speeltjes in huis en ze heeft een matje dat ze warm kan maken in m’n mandje gelegd, maar als ze de volgende ochtend wakker wordt, ziet ze dat ik in de gang naast m’n eigen potje heb geslapen. Gisteravond heeft ze me daar op gezet en toen heb ik daar een plasje gedaan en dat vond ze zo knap van me, dat ik dacht dat ze het ook wel knap van me zou vinden als ik daar zou gaan slapen. Maar ja… m’n nieuwe moeder verklaart me voor gek dat ik op die koude gang heb geslapen, terwijl ik een lekker mandje schijn te hebben. Weet je trouwens dat dat potje zoooo leuk is om in te spelen? Er liggen een soort van steentjes in waar je lekker in kunt graven; heerlijk hoor. Het is eigenlijk gewoon een soort van zandbak. Waar ie echt voor is, daar kwam ik achter toen ik op m’n dooie gemak achter het hoofdeind van het bed van m’n nieuwe moeder een drol ging zitten draaien en een plasje onder het nachtkastje legde. Daar was ze niet echt blij mee en heeft me weer op m’n potje gezet. Ik denk dat ik het nu wel weet, want sindsdien loop ik netjes naar m’n potje toe. Binnenkort komt er een dak op met een voordeur en een geurfilter, want echt lekker vindt ze het niet ruiken. Ik weet echt niet waar ze het over heeft hoor; ik vind het heerlijk ruiken…
De hele dag heb ik visite: eerst komt er een nieuwe tante langs, een vriendin van m’n nieuwe moeder. Best eng, maar toch kom ik tussen ze in liggen op de bank. In de middag gaat ze even weg en komt ze terug met haar moeder, dus dat zal m’n oma wel zijn dan. Die weet nog van niks en als verrassing kom ik voorbij rennen. Ondanks dat ik pas de grootte heb van een rat, heeft ze het toch goed gezien en vraagt verbaasd “Heb je een poessie?”, aan m’n nieuwe mamma. Die heeft humor, want ze zegt: “Nee, ik heb een hond…” Een paar uur later is het weer zover: de bel gaat en mamma’s zus komt binnen, dus dat is dan eh… m’n tante. Wat ik vanmiddag deed, doe ik nu nog veel beter: met een noodgang ren ik de kamer in; dit is leukkkk!!! Ik doe het echt heel erg overtuigend, want tante Nel begint ineens te huilen. Maar ja… achteraf hoor ik dat haar poesje de dag daarvoor is overleden. Ik weet niet precies wat dat is, maar het zal niet echt leuk zijn. Ondanks dat vindt ze me wel lief hoor.
Maar ja… al die vreemde mensen… ze zijn aardig hoor… maar dan voel ik me toch wel heel erg veilig bij m’n nieuwe moeder en daarom zoek ik haar steeds op en dat schept toch een band hè? Ik kan zo heerlijk tegen d’r aankruipen als ze op de bank zit. Zitten we saampjes heerlijk naar de tv te kijken. Of nog beter: lekker slapen bij haar in d’r badjas. Waar ze ook gaat: ik volg ‘r. En als ik ‘r even niet zie, dan roep ik ‘r. Heb ik ‘r gevonden, dan kijk ik ‘r aan en begin een heel verhaal tegen ‘r. Ze verstaat er denk ik geen moer van, maar toch… we hebben iets samen. Ik heb ook al een andere hobby: samen met mamma in de keuken of op het balkon naar de vogeltjes kijken… geweldig!!! En slapen natuurlijk. Heel veel slapen…
Leuk joh… ik kan zelf niet zo goed typen, dus doet mamma dat voor me. Op d’r bed, op zo’n laptopding. En ikke? Ja, drie keer raden… ik zit erbij en keek er naar. Leuk joh, zo’n wit scherm met zwarte dingetjes er op die steeds verder gaan. Het is wel vermoeiend, dus lig ik nu tussen haar en dat ding in, met m’n koppie er op en m’n oogjes dicht. En m’n pootjes er onder, want dat is zo lekker warm.
M’n eigen moeder? Die ben ik allang vergeten. Deze is ook leuk; want deze heeft tenminste vingers waar je in kan bijten en die me onder m’n koppie kunnen kriebelen, zaaaalig…
En ook al kan ik niet typen: ik heb het wel even geprobeerd, kijk maar:
Ghqqqqqqqqqqqqqqqqqqqgx2 ~““““`
Goed hè?
Wie ik ben? Ik ben Mickey, aangenaam. Dat komt mooi uit, want ik heb namelijk een hele grote “M” op m’n voorhoofd staan. En ook al weeg ik nog niks, tussen mij en m’n nieuwe mamma is het nu al Dikke Mick…
annekedejong 
Geef een reactie