Geplaatst op 28 juni
De mensch zit raar in elkaar. Alles moet gedaan worden, maar ervoor bewegen, ho maar. Daarom zijn er ooit afstandsbedieningen uitgevonden. Wat een zaligheid. Helaas zitten afstandsbedieningen niet (meer) vast aan een draadje. (Niet meer??? Ja, kinders… oma vertelt: onze eerste videorecorder had een afstandsbediening die nog aan het apparaat vastzat door middel van een kabeltje. En over kabels gesproken: ik heb ook nog meegemaakt dat we kabel-tv kregen. Hadden we ineens twee Belgische en drie Duitse zenders erbij. En ja… vóór die tijd hadden we alleen Nederland 1, 2 en 3. En nog erger: ik heb het zelfs nog meegemaakt dat Nederland 3 niet eens bestond. Wat? Dat je alleen op woensdagmiddag voor zeven uur tv-uitzendingen had… En dat er alleen maar een reclameblok voor het journaal en na het journaal kwam. En dat er een omroepster in beeld kwam om naast een soort van rouwboeket ons te vertellen welke programma’s er langs zouden komen die avond. En o ja, er was ook een omroeper: Hans van der Togt, een voormalige steward bij Lufthansa. Zo zag ie er ook uit. Een beetje de Albert Verlinde qua uiterlijk van toen. Eigenlijk dus ook gewoon een omroepster. Tot zover deze wondere geschiedenisles). Goed, ik had het over afstandsbedieningen waaraan geen draadje zit. Met als vervelend gevolg dat zo’n ding wel eens he-le-maal aan de andere kant van de kamer kan liggen. Of in mijn geval: he-le-maal aan de andere kant van de bank. Is ook erg. En als je dan te belazerd bent om te bewegen, dan laat je de tv maar gewoon op die zender staan. Of de radio.
Er zijn echter uitzonderingen. Ik verrek graag mijn spieren om de radio over of zelfs uit te zetten voor bepaalde artiesten. Ik noem een (en jaaaaaa, ik ga weer tegen schenen schoppen… nou, jammer dan…) Neil Diamond, een Joni Mitchell, vaak ook een Barbra Stuifzand (jahaaaa, Streisand, ik weet het…), maar ook alles dat Nederlandstalig is en naar smartlap riekt en -uiteraard- Bløf, maar dat mag voor de oplettende lezer inmiddels geen nieuws meer zijn.
Ineens was er vorig jaar een nieuw bandje, met een enorm leuk nummer. Eén keer horen en hij zat voor de rest van de dag in je hoofd. Ik heb het over “Wonderwoman”, van Leaf. Leaf behoorde dus niet tot eerdergenoemde categorie. Alleen die zang… wat een rare stem. Nou ja, het nummer was leuk. TOT hun tweede nummer uitkwam: “New Song”. Ja, en daarmee begon de ellende. Was “Wonderwoman” nog origineel met een erg catchy refrein, “New Song”, was eigenlijk in het refrein gewoon een kopie. “Oh-oh-oh-oh-oh-oh-oh-oh, why’s my life so boooo-ring…” werd: “Pa-pa-pa-pa-pa-pa, pa-pa-pa-pa-pa-pa”, maal twee en joh, weet je wat? Laat die tekst verder maar zitten joh… Het wordt nog erger aan het eind van het liedje, want daar komt namelijk het ergste stukje tekst uit de muziekgeschiedenis: “This is my new song…” Volgens mij gaat het over het feit dat de ik-persoon haar leven over een andere boeg gaat gooien, en het nieuwe liedje staat voor haar nieuwe leven. Het is beeldspraak hè? (Ik zeg volgens mij: mijn engels is best goed hoor, maar bij songwriters weet je nooit welke kronkel er in werking was op het moment van schrijven.) Maar toch… een andere beeldspraak was wel leuk geweest… En die stem van de zangeres ging mij toch wel een beetje op de zenuwen werken. Had ze auditie gedaan bij Idols of zoiets, dan vraag ik me echt af hoe ver ze was gekomen. In elk geval niet bij de laatste tien. Kijk, ze kan best zingen hoor en smaken verschillen. Ik vind afwijkende stemmen vaak nog mooier dan de doorsnee door-de-computer-gehaalde-stem. Luister naar een Anastacia: een “zwarte” stem in een “witte” verpakking. Toen ik haar voor het eerst zag in een clip, geloofde ik m’n ogen niet. Of een Joss Stone. Wàt een soul. Of Macy Gray, een stem als een schuursponsje. Ruw, maar toch zacht. Meer recent: Adele. Niets bijzonders, maar zo apart. Of, uit eigen land: Angela Groothuizen, om kippenvel van te krijgen. Maar er zijn grenzen en die grens ligt voor mij bij irritant. En Annemarie van Leaf had die bereikt.
Toen kwam het derde nummer uit: “Motherfucker” en het kwam (geheel verdiend) niet verder dan een notering in de tipparade. En wees nou eerlijk: nummers met het woord FUCK er in: daar komt alleen Lily Allen momenteel mee weg. En goed ook.
Op 12 januari van dit jaar maakt Leaf bekend uit elkaar te gaan. Een héél verstandig besluit. En ik zag ineens het licht: ondanks dat ze van de rockacademie afkomstig zijn (die toch iets goeds als Krezip heeft voortgebracht), heeft gebrek aan inspiratie de band de das omgedaan. In my humble opinion…
Over die andere cursisten van de rockacademie gesproken: Krezip. Die stoppen ook. Ik ben geen grote fan, maar het is toch jammer. Van leuk schoolbandje naar topband: Krezip stopt op het waarschijnlijke hoogtepunt. Misschien hadden ze dat al gehad, misschien was het nu, misschien moest het nog komen. We zullen er nooit achterkomen. Goed, jammer voor de fans, maar wel een slimme zet. Soms stopt een muzikale loopbaan door een natuurlijke oorzaak (lees: de uitvoerende legt het loodje*). En als het niet één van de bovenstaande redenen is, dan is men gewoon, ouderwets gezegd, binnen.
Of er is mot. Godzijdank, dat bestaat ook nog. Leaf gaf te kennen dat er onderlinge meningsverschillen waren. Ja, ammehoel… Meningsverschillen? Mot dus. Dat is gewoon een ordinaire, oudhollandse “jezusmanhoutocheenkeerjebekmetdieklotegitaarvanje”-ruzie geweest, waar er iemand uit de band ineens (ik denk een cruciaal persoon) roept, “nouuuuu… dan stop ìk ermee hoor… Lekker puh!” Oh, heerlijk… Wat een zegen. Leaf is niet meer. En dat op mijn verjaardag. Wat een prachtig kado… Ja mensen, met deze goede beslissing is ons een hoop leed bespaard. En de rockacademie ook. Nederland kan weer rustig ademhalen.
Toen stapte ik afgelopen dinsdagochtend in mijn auto. Ik klikte het radiofrontje vast, startte mijn motor en dan begint het dagelijkse grote zappen; tussen voornamelijk Giel Beelen en Ruud de Wild. Bij de eerste hoor ik ineens weer die stem. Oh nee… het zal toch niet waar zijn? Ja hoor… waar ik geen rekening mee gehouden had, is waarheid geworden: ze gaat solo. Moet ik voortaan nog vaker op zoek naar m’n afstandsbediening…
*Hoe actueel; terwijl ik dit typ, sijpelt het nieuws door dat Michael Jackson in L.A. in het ziekenhuis is opgenomen met een hartstilstand. Het nieuws gaat sneller dan mijn blog: hij overleeft het niet. Weer een apart stemgeluid en een briljante muzikant minder…
annekedejong 
Geef een reactie