Geplaatst op 13 mei
Er zijn drie zekerheden in het leven: je wordt geboren, je gaat dood en je betaalt belasting. Niet per sé in die volgorde, maar het is wel zo. Tussen punt a (geboren worden) en punt b (aan het eind van de rit) kan er, als het meezit, een behoorlijke tijd zitten en in die tijd krijg je te maken met een hoop zin en een net zo’n grote hoop onzin. En laat ik het daar nou eens over willen hebben.
Want ik ben nuchter. Behoorlijk nuchter. En daarom snap ik een paar dingen niet. Neem nou zo’n Char. Voor die twee mensen die nog nooit één aflevering van dat wicht hebben gezien (ik ben de derde die het nooit heeft gezien): Char is een zogenaamd medium, die het alfabet uit d’r hoofd heeft geleerd en dondersgoed kan reageren op lichaamstaal. Zij heeft “contact” met het hiernamaals (ik werk niet bij tv, maar volgens mij heeft ze gewoon contact met de regisseur). Ze gaat voor een snorrende camera naast mensen op een bank zitten en daar gaat ze vragen aan stellen. Iedereen kan het hoor: “Ik krijg een B door… ken je iemand met een B in de naam?” “Eh… nee…” “Een C dan?” Ga zo het hele alfabet af en je krijgt vanzelf een keer een positief antwoord. Dan gok je of het een man was. Vijftig procent kans dat dat zo is. Is dat niet het geval, dan zeg je gewoon: “Nee, dat idee had ik ook al niet, dat het een man was…” Daarna vertel je dat het goed gaat, dat diegene je alles vergeeft en dat hij of zij je beschermt en (JAAAAIKS!!!) op dit moment gewoon achter je staat. Iezze siempel. (En ik heb m’n roeping gemist…) Zo lopen er nog een paar van dat soort uitermate vage (of zijn ze juist slim?) types rond, waar ik dus (had je het al door?) helemaal niks mee heb. Zweefkezen dus…
Jomanda is er ook zo één. Iedereen die het nieuws deze week een beetje gevolgd heeft, weet dat de rechtszaak tegen Jomanda en nog twee van die types begonnen is inzake de kwestie Sylvia Millecam. Zij leed aan borstkanker, maar Jo vond van niet en dus heeft ze haar niet verwezen naar de reguliere gezondheidszorg met als resultaat dat Millecam het niet meer na kan vertellen. Maandag jongstleden begon de rechtszaak. Maar Jomanda was in geen velden of wegen te bekennen. Mevrouw wilde wel naar de rechtszaal, maar ze zat in Canada. En daar bleef ze ook, omdat ze anderen niet in gevaar wilde brengen. Wat was het geval? Mevrouw had een teken gekregen dat er die maandag iets afschuwelijks zou gaan gebeuren. Net zo’n teken als ze op koninginnedag had gekregen. Vallen mij twee dingen op: afgelopen maandag is er niets, maar dan ook niets gebeurd en over koninginnedag hoef ik niets meer te zeggen met 8 doden. Alleen hoorde je Jomanda toen niets zeggen, ondanks dat ze nu zegt het te hebben aangevoeld. Jaja… had je bek opengetrokken, mens! Ja, met terugwerkende kracht iets voorspellen… Duh, kan ik ook!
Het is ook leuk als mensen zeggen bepaalde “vaardigheden” te bezitten en om dat dan, als nuchtere, eens even uit te proberen. Zo kende ik iemand die zei gedachten te kunnen lezen. Ik besloot het eens uit te proberen bij een volgend toevallig treffen. De persoon in kwestie moet geweten hebben hoe ik over de kwestie dacht (een beetje gedachtenlezer weet dat), en op een mooie zonnige dag was het zover. Ik bleef me gewoon voordoen zoals altijd en dacht ondertussen: zo klereleijer… ben je daar? Nou, ik kan geen gedachten lezen, maar een gezichtsuitdrukking vertelt vaak wel gewoon de waarheid en wat denk je? Niks gemerkt, haha. Douze points voor de nuchtere! Gisteren had ik ook weer zo’n testmomentje. Ik hoor een conversatie aan de tafel achter mij. Een vierpersoons tafeltje met daaraan een echtpaar, Twee anderen wilden aanschuiven, maar dat ging niet, want de heer in kwestie had een parfumallergie. De kans was volgens hem erg groot dat ie onderuit zou gaan. Nou ja, dat wil geen mens op z’n geweten hebben, dus werd er verder gezocht naar een ander plekje. Even goede vrienden, nietwaar? Nou zat ik een groot deel van de dag met mijn rugleuning tegen de rugleuning van dit heerschap. En ja, ik had die ochtend voor vertrek even flink uitgehaald met de parfumfles in de badkamer. Met andere woorden: hij zat gewoon de hele dag “in mijn wolk”. Sterker nog: hij kwam op een gegeven moment een praatje aan onze tafel maken. (nou ja, zeg maar gewoon een praat, laat dat “je” er maar af). Hij liet zich de godganse dag bedienen door horecapersoneel dat ook niet echt goor riekte, dus An kreeg haar twijfels over de vermeende allergie. Tja, en wat doet An dan? Die haalt ongezien haar miniverstuivertje uit haar tas en die gaat zichzelf eens heerlijk zitten voorzien van een verse laag parfum, onder het goedkeurende toeziend oog van haar gniffelende moeder. Drie keer raden? Precies. Hij wilde gewoon geen andere mensen aan tafel.
Dat er nog vele testmomentjes mogen komen, voordat ik punt b bereik…
annekedejong 
Geef een reactie