Geplaatst op 19 januari
Au… wat heerlijk dat ik een maand of anderhalf geleden bij de afhaalzweed even de moeite heb genomen om in de winkel te gaan proefliggen. Ik, zijslaper, had op internet al het één en ander gelezen over welke matrassen er geschikt zijn voor types zoals ik. Na wat proefliggen, proefdraaien en eigenlijk gewoon voor Jan met de korte achterlul in die winkel op een bed liggen voor het oog der natie, had ik mijn matras gevonden. Het werd Fidjetun. Whatever that may be. Lekker stevig memoryfoam. Kijk, vroegah heette dat gewoon “dat klotematras waarin een afdruk van je lichaam blijft staan”, nu heet het memoryfoam en dus betaal je daar ook voor. Niet dat ik klaag, integendeel. Nee, ik ben er nog nooit zo blij mee geweest als nu.
Ik ben namelijk een beetje stijfjes. En dat is dan nog voorzichtig uitgedrukt. Het begon in de bovenbenen, toen in de nek en als laatste in de rug. Alleen plat op een harde ondergrond liggen is heerlijk. Het is niet zo dat ik zwaar gesport heb ofzo, nee. Het enige is dat ik welgeteld drie hele minuten in de lucht heb gehangen. Ik ben gisteren namelijk wezen skydiven. Een paar maanden geleden ving ik een gesprekje op tussen twee collega’s die het daar over hadden en aangezien het me fantastisch lijkt om ooit aan een lap stof uit een vliegtuig te springen, maar toch ook wel een tikkie eng, was dit het perfecte alternatief. “Joh, dan ga je toch mee?” Dat moet je net tegen mij zeggen. Als het hoog en hard gaat, dan ben ik voor. En zo reden wij met z’n drietjes op een zondagnamiddag in januari richting Roosendaal. Onze chauffeuse had het allemaal geregeld: kwart over zeven moesten we ons melden, dus zouden we ervoor nog ergens een hapje eten. Net voorbij de afslag Numansdorp kwam de opmerking: “Als je ergens zo’n gele “M” ziet langs de weg, geef dan effe een gil.” Tja… nou ken ik de weg naar Roosendaal wel een beetje, dus ik wist dat er tussen Vlaardingen en onze eindbestemming drie van die gele “M’s” staan. En dat die inmiddels ook alledrie achter ons lagen. Ja, je gaat de bewoonde wereld uit hè. “Ja, dat kan toch niet????” Ja hoor, dat kan. “Hallo, dit is Brabant? Daar hebben ze geen verlichting langs de snelweg nie en ook nie zoveel gele “M-men” langs de snelweg nie…”, zei ik. Dan Roosendaal maar in, ondertussen al een beetje scheel kijkend van de honger. Ooit wel eens in Roosendaal geweest? Nee? Houden zo. De chauffeuse moest nog even tanken en besloot het daar meteen maar even te vragen. Met de legendarische woorden “die moet het weten; ze ziet eruit alsof ze er regelmatig komt”, stapten we naar binnen. Hmmm… sterk staaltje mensenkennis, want de cassière wist het ons inderdaad feilloos uit te leggen. Na het verlaten van het tankstation en het unaniem vaststellen van de sexuele voorkeur van deze McDonaldskenner achter de kassa (niet van de mannen), stapten we in de skydive-express op naar ons eten. De wanhoop nabij zagen we daar toch ineens de gele “M” verrijzen. Net op tijd, want ik had bijna een hap uit het dashboard genomen. Nou ja, zondagavond, etenstijd, “kei”druk natuurlijk, dus werd het rijdend eten. Dat is op zich wel een zegen, want onze chauffeuse heeft een rijstijl van… tja, hoe moet ik het zeggen… nou ja, een sterke maag is een pré. Aangezien ze nu rijdend haar BigMac menu naar binnen werkte, moest ze dus wel rustig rijden. En sturen met haar knieën. Da’s best handig, op zich: je kunt zo ook heel goed je nagels lakken, weet ik. Het is een tip… Uiteindelijk stonden we voor de deur van het gebouw waar het allemaal ging gebeuren. De drie stoere wijven in blik werden toch ineens een stukje stiller. “Ja, daar staan we dan.”, “Tja… we hebben al betaald…” en: “Nu moeten we wel…” Dus wij naar binnen. Eerst een formulier ondertekenen, toen ons in een combinatie van een formule-1 pak en een ruimtepak gehesen, gympen aan en op naar de balie. Daar kregen we nog een haarkapje, een helm, een bril en een paar oordoppen en na een instructiefilmpje waarin je uitgelegd krijgt welk handgebaar wat betekent en wat je wel en vooral niet moet doen, werden we naar de windtunnel geleid. Zo moet het voelen voordat een astronaut de spaceshuttle instapt, want door de kleding leek het wel het NASA spacecentre. Lijkt me ook wel wat trouwens, de ruimte in… Geloof me: de oordoppen waren geen overbodige luxe. Het lot van iemand wier naam begint met de A: van ons groepje moest ik als eerste. De tunnelmarshall (oftewel de gozer met de leukste baan van Nederland: hij helpt je en vliegt dus de hele dag en wordt er nog voor betaald ook), ving me letterlijk op bij de deur. Je moet je armen op schouderhoogte brengen, je kin omhoog houden en je gewoon voorover laten vallen. Heel vreemd om te doen, maar het lijkt net alsof je op een kussen landt. Ik kreeg een teken met een duim omhoog. Shit.. was dat nou je heupen naar voren of naar achteren? Eh… achter? Nee! Shiiiit… naar voren, naar voren!!! Yes… Ineens zie ik een briefje: “Smile, you’re on dvd…” Oh ja, lachen. Voordat je het weet, gaan je laatste 15 seconden in en word je naar de deur geleid. De eerste poging om de deurpost te te pakken mislukte, dus werd ik een keer snel in de rondte gezwengeld (leuk!!!) en bij de tweede poging stond ik ineens weer buiten. Kolere! Wat is dit gaaf!!! De andere twee stoere wijven vonden dat ook. Geloof me, het is heel erg goed voor je lachspieren. Bij elke sprong mochten we wat meer: bij de tweede vlogen we even los, bij de derde gingen we wat meer de hoogte in. Het viel ons wel op dat we met z’n drietjes best wel talent heben. Waar anderen (met name de heren) veel langer nodig hadden om de juiste vlieghouding te vinden, werden wij al vrij snel meegenomen de lucht in. Na afloop waren we helemaal om: in de kleedkamer ging het gesprek al gauw over een volgende keer en over een sprong in het “echhie”. “Nou, welkom.”, zei er één van het skydiveteam uit Rotterdam. Oeh… verleidelijk… Rotterdam is erg dichtbij hoor… Nou, eerst thuis het dvd-tje maar eens terugkijken. M’n certificaat met daarop in grote letters “I can fly” hangt inmiddels ingelijst aan een nu niet meer zo lege muur, als bewijs dat ik het echt heb gedaan. En het was geweldig, echt waar!!! Een aanrader. De stoere wijven gaan hier overigens een traditie van maken: het volgende project wordt karten, daarna een dagje achtbanen testen, er is gesproken over raften, skieën, eh… iemand nog suggesties? Ze zijn meer dan welkom…
annekedejong 
Geef een reactie