Haai… (2009)

Geplaatst op 3 februari

Ik ga het dit keer voor de verANdering een keer niet over mezelf hebben. Nee. Daar is niemANd bij gebaat, dus doen we dat maar een keertje niet. Ik ga het maar eens hebben over m’n tANtezeggertjes. Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel door hebben (duh…), zit ik op hyves. (Ja, daar gaat het al fout: ik heb het alweer over mezelf. Nou, sorry… ik heb echt m’n best gedaan. Lees maar niet verder dan…) Goed, hyves dus. In den beginne moest ik er niets van hebben, zat ik helemaal in MySpace en vond ik hyves maar een raar fenomeen. Ik had er ooit wel één aangemaakt, wist eigenlijk niet meer wat m’n wachtwoord was en ik weet dat ik een vreselijke foto als achtergrond had ingesteld, om op die manier zo veel mogelijk het bezoek van mijn hyve te ontmoedigen. Ging lekker… Totdat je vrienden je ineens niet meer via je gewone mailadres gaan mailen, maar een PB-tje sturen. “Een PB-tje?” “Ja, naar je hyve gestuurd…” Nou… dan moet je wel. En ik moet zeggen… ik vind het me toch leuk tegenwoordig. Op MySpace kom ik echt nooooooit meer en eens komt de dag dat ik daar mijn wachtwoord van moet gaan zoeken.
Mijn enthousiasme sloeg een beetje over op het beste vriendinnetje. Zij wilde er ook één en ook zij zit nog in die fase die ik ook had in het begin. Dat wil niet zeggen dat er niet gehyved wordt bij haar thuis, integendeel… Nee, de next generation is flink aan het hyven geslagen. Dochterlief van negen wilde ook graag een hyve, dus werd tante opgetrommeld om samen een hyvepaginaatje te bouwen. Het kind gaat als een speer qua vriendenaantal (alhoewel ik Marco Borsato, Jeroen van der Boom en Red echt no way tot mijn vriendenkring wil toelaten) en door haar aangestoken wil broertje nu ook een eigen plekje in cyberspace. Meneer is zes jaar en weet al precies wat ie wil. “Tante!!!”(Van mij hoeven ze het niet te zeggen, maar ze weten volgens mij niet dat ik ook gewoon een voornaam heb. Moeders heeft het destijds een tikkie aangeleerd omdat ik er een hekel aan heb. Van je vrienden moet je het hebben, grrrr…) “Ja?”
“Nou, tante..” (blik op ernstig, klein fronsrimpeltje op het voorhoofd) “…ik wil ook een haai!!!” “Je wilt een wat?” “Een haai!!!” “Een haai? Wil jij een haai? Da’s een hele gevaarlijke vis, hoor… Moet je erg hard gaan zwemmen, mocht je die tegenkomen…” Fronsje veranderde, wenkbrauwtjes gingen omhoog. “Neehee, ik wil ook een haai, net als zu-hus!” De toon van de laatst uitgesproken zin droop over met: mens, snap me nou toch… Ik snapte dondersgoed wat ie bedoelde, maar ik houd me graag van de domme. “Heeft je zus een haai dan? Nee toch?” Met wanhoop in z’n kleine bruine kijkers keek ie me hulpeloos aan. “Hij wil ook een hyve”, zei zus op geruststellende toon. “Oooooh, je wilt een hyve? Zeg dat dan…” “Dat zeg ik toch???” Ach gut… “Mag dat van mama?” Ja dus. Afgelopen week was het zover. Samen gezeten achter een computer op een toch best wel koude zolder werden er wachtwoorden, schermnamen, achtergronden en foto’s gezocht en ingevoerd. “Nou moet er ook nog een profielfoto komen. Of wil je die rare meneer houden met die rode neus?” Dat wilde ie niet, dus werd er een mapje met foto’s van het kleine heerschap geopend. Meneer drumt tegenwoordig en ik vond een redelijk stoere foto van ‘m, staand bij een drumstel met twee drumstokken in z’n handen. “Deze doen dan?” Hij kijkt aandachtig naar het beeldscherm. Ineens deinst ie terug, kijkt me aan en roept semi-verontwaardigd: “Nee!!! Niet die!!!” Ik kijk ‘m aan en werp over z’n hoofd heen een vragende blik naar moeders. Ik zie aan haar dat ook zij geen idee heeft wat er gaande is. Hier word ik niet veel wijzer van, dus besluit ik het maar gewoon op de man af te vragen. “Maar waarom niet dan?” “Nou…”, hij leunt voorover en wijst naar z’n kin. “…kijk dan, ik heb daar een pukkeltje!!!” Mijn hemel… ik dacht dat alleen vrouwen zo waren… Ja mensen, de emancipatie is ook al doorgedrongen tot de wereld van zesjarigen… De eerste vriendenuitnodiging werd verstuurd en meteen geaccepteerd. Drie keer raden wie z’n eerste vriend werd? Moi. Zus werd toegevoegd, de eerste krabbels gingen over en weer, er werd een filmpje bij één van mijn vrienden gejat en twee poezenfilmpjes van YouTube geupload. Ondertussen verder keuvelend richtten we de hyve in. “Het smartboard was vandaag kapot op school…” “Het wát?” Mijn beurt om uilig te kijken. “Het smártboard!” “Oh, je bedoelt dat ding dat voor in de klas hangt… Ja, dat hadden wij vroeger niet op school…” Hé… fronsje is weer terug. “Echt niet…”, zegt ie verontwaardigd. “Echt wel. Wij hadden vroeger gewoon een zwart houten bord, een schoolbord. Met krijtjes. En we betaalden ook nog gewoon met guldens…” Terwijl ik het zeg hoor ik in gedachten m’n vader vertellen over het schrijven op een leitje op school en over betalen met muntjes met een gat er in. M’n nieuwste hyvevriend schudt z’n kleine koppie in ongeloof en gaat daarna onverstoord verder met een typen van z’n eerste krabbel aan mij. Ik zeg wijselijk maar niks meer…

Advertentie