Luxeprobleem (2008)

Geplaatst op 19 augustus

Ik heb een luxeprobleem. Een luxeprobleem waarvan ik nooit had gedacht het ooit te zullen krijgen. Maar ik heb het. En ik ben er niet echt blij mee. Nu niet, tenminste. Eigenlijk ben ik dolblij, maar ja… daar heb ik nu niets aan.
Morgen moet ik naar een bruiloft. Nou ja, niets moet, maar ik mag. En ik vind het leuk. De bruid in kwestie is een goede collega en na morgen kunnen we zeggen dat we schoonzussen zijn, wat niet waar is, maar na morgen dragen we dezelfde achternaam. Bovendien is het allesbehalve een hoge hakken en jurkentype, dus moet ik er morgen wel heen: ik wil het wonder met eigen ogen aanschouwen.
Maar ja… wat doe je aan, hè?
Ik ben ook geen jurkentype, maar vorige week liep ik met het zussie bij een groot warenhuis, je weet wel: zo één waar je zo’n pasje nodig hebt, zodat het gewone “plebs” buiten gehouden wordt, en daar hing de kleding volop in de uitverkoop. Zus en ik komen binnen, zien de borden uitverkoop, roepen de codekreet: “Hé! Ramsj!” en stormen op de kledingrekken af. Nou staat die winkel niet echt bekend om z’n trendy kledinglijn, maar toch… respectievelijk 50 en 70% korting zorgen er wel voor dat we toch serieus even snuffelen. Ik vis twee T-shirts er tussen uit en kijk in het rond. Hmmm… geen pashokjes. Nou, dan boven maar even passen, op de kledingafdeling. Boven blijkt er nog veel meer afgeprijsde zooi te hangen, dus kijken we rustig verder. En zoals zo vaak blijkt, op het hangertje zag het er toch leuker uit dan op Anneke de Jong. Ik hijs me weer in m’n gewone klof en loop terug om de T-shirts weer op te hangen. Ineens valt mijn oog op een zwart linnen jurkje. Je weet wel: zo één die de jongere generatie vrouwen in van die Bertolli reclames dragen, zoiets. (Zitten daar jongere ladies in, eigenlijk? Nou ja… denk Middellandse Zee, voor het idee.) Ik kijk snel om me heen of het zussie in beeld is. Nee. Mooi. Ik gris de jurk van het rek en verdwijn er mee in het pashokje. Dat gaat er natuurlijk niet uitzien. Lachen, wacht ik tot zussie voorbij komt en dan trek ik het gordijntje open, zodat ze echt in d’r broek zeikt van het lachen. Leuk! Gut, hij past nog ook…
Effe luisteren… is ze dat? Ja, ze is dichtbij… Ik gluur door het gordijn, spot het zussie, maak het voor ons typerende “pssst!” geluid dat de ander altijd doet omkijken en trek dan het gordijn helemaal opzij. Met m’n ogen stijf dicht en een grijns als een breedbekkikker sta ik klaar om het lachsalvo en/of de ongezouten kritiek over me heen te laten komen, maar niets van dat al. Even blijft het stil, daarna hoor ik -tot mijn verbazing-: ”Goh… leuk…” Leuk??? M’n bek valt open. (Pardon my French…) Ik kijk voorzichtig opzij in de spiegel. “Leuk?” “Ja, leuk! Niks voor jou, maar wel leuk…” Oh. Dat was niet de bedoeling. Ja, dan ga je voor de bijl… 50% kassakorting… misschien heb je wel eens een gelegenheid waarbij je een zwart jurkje nodig hebt binnenkort en: hij past ook nog eens… Nou, één en één is nog steeds twee, dus ja hoor: die jurk hangt nu hier achter me.
En morgen heb ik dus een speciale gelegenheid. Speciaal genoeg voor de jurk. Maar ja… ik durf niet.
Dus kwam ik vanmiddag thuis, en dacht ik gewoon iets netjes uit de kast te trekken. Er hangt genoeg op zich, dus dat moet geen probleem zijn. Hé… dat linnen pakje… vorig jaar in België gekocht. Had ik een paar maanden geleden voor het laatst aan… Even kijken of het iets is voor morgen. Bloesje aan, jasje er overheen… eh… ??? Broek aan… mwaaah??? Wat zit dat raar… Ik kijk in de spiegel en zie mezelf staan met iets om m’n benen dat er uit ziet als… tja… als wat? Een Komo-vuilniszak staat nog eleganter. Shit. Da’s waar ook. M’n lichaam is geslonken… Okee, dat wordt ‘m dus niet, morgen. Ik kijk verder en tover iets anders tevoorschijn. Het hele ritueel herhaalt zich, om weer te eindigen in dezelfde nachtmerrie: de broek zakt (even in plat Hollands) van m’n reet, bloezen hangen als een jute zak om me heen en jasjes: help… daar verzuip ik in. En dan heb ik het over spul van nog geen jaar oud… Ik weet dat ik niets te klagen heb, maar ik vind het op DIT moment, net voor een bruiloft en net na winkelsluitingstijd, niet een heel erg praktisch luxeprobleem. Koortsachtig en de moed der wanhoop nabij zoek ik verder. Genoeg kleren hoor, daar niet van… maar dat zijn allemaal spijkerbroeken en heerlijk zittende T-shirts. Maar daar kan ik morgen toch niet mee aankomen?
Nou ja… het is me uiteindelijk gelukt, ik had een maand of twee geleden iets gekocht wat ik lichtelijk verdrongen had; heb een T-shirt van het zussie geconfisceerd om er onder te dragen en een broek die ik al jaaaaaaren vele maten te klein in huis had, maar die nu dus wel past, godzijdank, dus ik ben er klaar voor. Volgende project: nette kleding kopen. Passend.

Advertentie