Geplaatst op 13 juli
Hoe benut ik een Staatsloterijprijs?
Een handleiding voor beginners
Wat te doen op een vrije zaterdag zonder plannen met onbestendig weer maar wel met het uitzicht op een betere middag, meteorologisch gezien dan? Dan stel je aan je zus de vraag: “Wat zijn jouw plannen?” Geheel in lijn der verwachting reageert zus vaag, dus laat ik het toverwoord Amsterdam vallen. Voor haar dan, hè? Zus schiet onmiddellijk in de hier-laat-ik-alles-meteen-voor-schieten-modus en begint nerveus op de klok te loeren. Volgens haar is het nu al te laat en heb je een hele dag nodig voor Amsterdam, volgens mij is het precies op tijd en kan het ook best in een halve dag. Dus: onder de douche, aankleden en wegwezen. Oh ja… strippenkaart mee. Wij hebben namelijk een geweldige parkeerplaats ontdekt waar je gratis staat, met een nog geweldiger busverbinding naar het centrum van onze hoofdstad, dus zetten wij koers naar die plek. Ik houd ‘m angstvallig geheim, straks weet heel Nederland het en ben ik m’n plekje kwijt. Als je het wilt weten, zul je mee moeten en moet ik je daarna helaas van het leven beroven. It’s your choice.
Op uiterst lijzige wijze legt de buschauffeur uit dat we vanwege een stremming niet alle haltes zullen aan doen. Maakt niet uit, we moeten er toch bij het eindpunt uit. Want daar zit ie namelijk: mijn inmiddels vaste t-shirt leverancier. Vorig jaar naar binnen gelopen en me laten overrompelen door het leuke aanbod (jammer dat er nu niet veel nieuws hing, maar dit terzijde). Zus heeft minder lef dan ik (vanwege de spreuken op de t-shirts) en heeft het een jaartje bij mij aangekeken. Nu wil ze ook wel iets. Nou mooi. In de winkel word ik aangesproken door de eigenaar met: “can I help you in any way?” “Ja, gewoon in het Nederlands”, zeg ik. “Oh, gelukkig!”, waarna er steevast een klaagzang volgt over datgene dat ‘m dwars zit die dag. Nou goed, zus heeft wat en ik… ik was niets van plan, maar toch meteen met drie van die dingen naar buiten gelopen. nee, dit gaat goed zo… We hadden gezworen dat we nu eens niet de Kalverstraat zouden doen, maar ja… waar loop je??? Inderdaad. Via nog een leuk (het vierde) t-shirt een kleine afbuiging gemaakt richting de wallen. Nee, niet daarvoor… Om winkelend nog meer geld uit te geven. Zus zocht een bepaalde soort oorbellen en daar vind je de juiste winkeltjes. En ja hoor: geslaagd. Ineens valt mijn oog op een zilveren ring met een prachtig mooi granaatsteentje er in. Aangezien mijn handen (en vooral mijn vingers) echt het formaat kinderhandjes zijn, zie ik altijd ringen die te groot zijn. Maar oh, wonder: de goede maat… Ja, daar gaan we weer. Lang leve de pinpas. Ach, hij viel best mee: ik hoefde maar 9,67 bij mijn staatsloterijprijs (van 4,83 eu’s) te leggen (zie voorgaande blog) en de ring was van mij. En hij is móóóóói… precies de kleur van het t-shirt dat ik aan had. Nu nog een leuk oorbelletje erbij en/of een bijpassende ketting. (Lezers: voel u vrij, mocht u de drang voelen om de schrijfster op welke manier dan ook in de watten te leggen. Zal wel niet, hmm…)
We vervolgen de gevaarlijke route weer via de Kalverstraat. Net voorbij de Dam zit ie: heel erg fout. Fame. “Ik ga er niet in, ik ga er niet in , ik ga er niet in!”, zeg ik terwijl ik m’n zus meesleep naar binnen. Alleen even in het voorste halletje kijken. Lees: cd’s tegen dumpprijzen. Ja, weer 2 cd’s gekocht: Talk Talk (lekker meeblèren op z’n eighties), had ik nog niets van en Natasha Bedingfield. (dito meeblèren, maar dan van deze eeuw) De vorige had ik al en deze nog niet… ja, vijf eu. Laat je niet liggen. Verderop op de Kalverstraat loert het volgende gevaar: Lush. Overgewaaid uit de UK (En terecht!) nu ook in Nederland, ondere andere met 2 vestigingen in Amsterdam. De hoeveelheid zeepjes die ik daar gescoord heb en nog thuis liggen (ik bint zuunig), wil je niet weten. Dus had ik me voorgenomen om alleen maar te kijken, te ruiken en vooral niets te kopen. Totdat ik boven tegen een enorme chocoladetaart aan loop (voor de niet kenners: Lush maakt onder andere zeepjes). Chocoladezeep voor een zachte huid. Gelul natuurlijk, weet ik ook wel, maar het rook me een partij lekker… Dus ja… ik ging weer voor gaas… Toen op naar de Kalvertoren. (Met andere woorden: we lopen weer precies hetzelfde parcours als altijd, pfff…) Zus is verslaafd aan koffie en het feit dat d’r laatste bak thuis was genuttigd en het nu al tegen zessen liep, maakte de situatie voor deze junk er niet beter op. In de Kalvertoren zit Coffee Company, een soort Starbucks maar dan anders. Héél erg anders. Bibberend, schuimbekkend en zwetend van het cafeïnegebrek sloot ze aan in de rij. “Wat mot jij?” Ik zocht wanhopig naar een uitweg. Zag nergens thee staan, had geen trek in iets kouds, voelde dat ik hier en daar wat maandelijkse krampen kreeg (en dan wil je echt niet dat ik iets kouds eet of drink, geloof me), dus toen deed ik wat ik nog nooit had gedaan: ik bestelde een koffie. Vrijwillig. Ja, ik. Koffie. Het bocht. De allerkleinste café latte, met hazelnootsmaak. Dan proef je die gore koffie niet namelijk. Hij was best te nassen. Na de koffie op weg naar het Leidseplein. Ik had ergens nog één heel erg leuk t-shirt gezien en die was er niet in mijn maat, dus ging de zoektocht verder. Ik heb de meest foute souvenirwinkels van binnen gezien en weet nu weer waarom ik niet zo heel erg graag voor een langere periode in Amsterdam rondloop: die (bloody) toeristen…………. Grrrr… Het begon al in de bus op de heenweg: een Italiaan (moet wel: Armani bril, bruin lederen Kenzo gympen, zuinig bekkie) die met z’n fotocamera (vast ook een heel erg duur merk) elke bocht en elke passagier filmde en die bij de aanblik van het pand van Coster Diamonds (yes, in English) naar de andere kant van de bus vloog, don’t ask me why… en in de Leidsestraat weer: een Duitser (moet wel: bierbuik, snauwen tegen z’n vrouw, geen smaak, grote bek) waarvoor ik weer moest stoppen: er moest een foto gemaakt worden van zijn frau voor de eingang von ein souvenirwinkel. Ja, mazzel: nu loop ik door. Da’s leuk joh: ik heb er dus nu een hobby bij: gewoon door het beeld lopen. Heerlijk!
In één van de laatste souvenirshops zie ik ‘m: mijn t-shirt. In de vitrine, en ook nog eens in mijn maat. Nee, wat denk je? Is de sleutel van de vitrine weg. Die heeft een collega thuis die pas morgen weer werkt… Nergens dat ene t-shirt meer gezien natuurlijk hè? Dan maar op zoek naar voer. We komen (voor de verandering) weer eens bij de Indiër terecht. Restaurant Bollywood. De naam doet het ergste vermoeden en dat vermoeden blijkt niet ongegrond. De inrichting was eh… ja… leuk voor een badkamer, met al die tegels en op de achtergrond werden de nodige Bollywoodfilms via drie tv’s op de eters afgevuurd. Gaat snel irriteren hoor, dansers in je ooghoek met het bekende piepstemgezang erbij. Maar goed, je bent blij dat je zit en ach, het hoort er bij en trouwens: je komt hier om te eten, dus joh… zeur niet. We laten ons allebei een menuutje aanlullen en zo beginnen we met een linzensoepje. Dat naar karton smaakt. “Hm, nou… hier heeft één linz lafjes tegenaangelegen, maar goed…”, concludeer ik nadat ik de citroen er hoogstpersoonlijk had uitgeflikkerd. Het hoofdgerecht vind ik best te doen, zus vond het te zout (maar dat ligt aan haar hoor), maar ik had dus last van die krampjes en ik zat helemaal vol na die bak koffie, dus had ik niet veel op. De peshewari nan ging er wel helemaal aan, maar dat is logisch. Het toetje liet even op zich wachten en toen bleek wel dat de kok heel erg van kardemom houdt. Niet vies, maar het kon beter… Op naar de bushalte, bij het Museumplein. Door die eerdergenoemde stremming stopte de bus niet op het Leidseplein, dus moesten we even lopen. Mijn krampjes waren inmiddels uitgestraald naar m’n zij en m’n rug waardoor ik zielig strompelend aan de arm van zus op een slakkengang naar de bushalte ging. Gezeten op een bakje om even bij te komen van mijn -letterlijke- lijdensweg, zie ik ineens onze bus van het Leidseplein af komen. Stremming voorbij, blijkbaar. Daar word je toch niet goed van? Rustig blijven, de Jong. Gewoon verder strompelen. Net voor de hoek van de PC Hooftstraat in de etalage van de Armani (let op, komt ie: ) outlet-store staan kijken. Zelfs in een outlet-store (van Armani dus) zetten ze geen prijzen bij de artikelen. Wel een bordje: prijzen vanaf tien euro. Wij (zus en ik) denken dat je daar net één sok voor hebt. Van drie seizoenen geleden, dat wel. Als je mazzel hebt dan. Als de bus komt, ben ik een gelukkig mens: oma kan zitten, ik verrekte inmiddels van de pijn. De chauffeur leest zus nog even de les als ze haar strippenkaart neerlegt: “Je weet dat je duur bezig bent? We hebben nu een tienrittenkaart en dan reis je voor één euro per keer.” Maar ja, is alleen in deze regio en daar hebben we in de buurt van het mooie Rotterdam weinig aan. Toch aardig dat ie het zei, terwijl ie de strippenkaart verder afstempelde. De bus vervolgt zijn weg. Als we even verderop rijden, schalt de chauffeur ten overstaan van alle passagiers in heerlijk zangerig Amsterdams in zijn microfoon: “Zeg lieve schat, als je straks bij het uitstappen nou even zo’n foldertje meeneemt, dan kun je zien dat je goedkoper uit bent!” Zus reageert niet op lieve schat en dus doe ik het maar en roep dat het goed is en bedank ‘m lachend. “Leuk hè?”, zegt zus. “Dat kan alleen in Amsterdam.” Okee, dat moet ik toegeven: in Rotterdam zeggen ze dat niet zo. En al zou iemand dat doen, loopt ie het risico op z’n (ik ga het gewoon zeggen zoals het is) op z’n bek getimmerd te worden. Maar ja… je kunt zeggen wat je wilt: het is wel lekker duidelijk, op z’n Rotterdams.
Leuk linkje misschien voor de niet-Lush kenners
Voor den ‘Ollanders: http://www.lush.nl
Voor de Anglofielen (die gaan natuurlijk meteen door naar de Britse site): http://www.lush.nl
annekedejong 
Geef een reactie