Gerda (2008)

Geplaatst op 11 augustus

Om te beginnen: het komende verhaal slaat niet op alle Gerda’s in de wereld. Maar ik begin toch parallellen te zien waarvan ik denk: is dit wel helemaal zoals het hoort? Lees door. Alles zal duidelijk worden.
Mijn eerste Gerda was een buurmeisje. Ze was, net als alle andere buurkinderen, een stuk ouder dan ik en dat kwam omdat alle buren van dezelfde leeftijd waren, met allemaal kids van rond dezelfde leeftijd. En dat ze bij de Jong nou nog zo’n klein opdondertje erbij hadden gekregen later… tja. Gerda woonde helemaal beneden en zij had een zus, Dineke. Zij is tot op de dag van vandaag mijn eerste Dineke. Gerda en Dineke hadden allebei lang blond haar en verrek, wat leken ze toch op elkaar. Maar ja, dat is ook niet zo gek als je weet dat het een tweeling was en waarschijnlijk nog steeds is. Alleen weet je dat niet, als vierjarige hummel.
Op een dag waren Gerda en Dineke weg. Ze woonden ineens in een ander groot huis, waar ik volgens mij nog één keer geweest ben en dat was het. Nooit meer gezien. Nou ja, misschien ook wel, maar ik zou ze niet meer herkennen.
Het heeft een hele tijd geduurd voordat er een tweede Gerda in m’n leven kwam. Maar ze kwam, en ze was niet alleen. De tweede Gerda was een bedenkelijk geval. Ik werkte inmiddels net als bedrijfsleidster in mijn eerste eigen filiaal toen ze daar binnen kwam stappen. Ze was meteen ontzettend amicaal met iedereen waardoor ik dacht dat ze familie van één van m’n collega’s moest zijn. Niets was minder waar. Gerda had een grote bek, een groot huis gekocht en was altijd op korting en koopjes uit. Mijn vriendin zou het niet worden en daarin stond ik niet alleen. Als ze over de laan aan kwam lopen, hoorde ik meerdere collega’s zeggen: “Neeee, daar heb je Gerda… Gauw, naar binnen!” Toen ze doorhad dat ze bij mij aan het verkeerde adres was voor korting en koopjes, bleef Gerda wat vaker weg. Wat een rust…
Ondertussen kwam er regelmatig een dame met krullers in haar haar en een hoofddoek ter bescherming van die krullers om haar hoofd geknoopt, de winkel in. Ze was niet helemaal 100%, dat was al snel duidelijk, maar ze deed geen vlieg kwaad. En ze zeurde nooit (tevergeefs) om korting, dat scheelt ook. Ik ben een aantal jaren in het ongewisse geweest over haar naam, totdat ik in een pauze bij de meiden van de drogist een paar deuren verder een praatje stond te maken en het gesprek op haar kwam. “Ja, Gerda… Ja joh, die spoort niet!” Eh… hebben we het hier over dezelfde? “Nee, ik bedoel die met die krulspelden hè?”, zei ik. “Ja, ik ook! Da’s Gerda.” O jee… En dan moet je weten dat er nog één was… Daar klopte helemaal niets aan, die was echt gek. Ze stond regelmatig het kapsel van een collega af te kraken terwijl ze zelf… nou ja… ik hoef niets uit te leggen. Drie keer raden hoe ze heet…
Toen werd ik overgeplaatst. En dan begin je weer helemaal overnieuw, wat kennis van de klantenkring betreft. Gelukkig was daar in één van de eerste weken een bekende. “Hé, wat doe jij nou hier???” Verrek, een klant uit m’n vorige toko. “Nou, werken… ik kan het beter aan jou vragen…” Zij bleek dus in Vlaardingen te werken en bij m´n nieuwe winkel te wonen. Of andersom. Nou ja, in elk geval: stom toeval dus.
Langzaam maar zeker ga je toch weer je klanten leren kennen. Ik weet nu tenminste voor welke klant (of liever gezegd: klanten) ik achter een stelling moet duiken. Soms komt ze alleen, soms met d’r moeder en soms met d’r dochter. En als je echt pech hebt, komen ze gezellig met z’n drietjes. En wist ik tot een paar maanden geleden niet waarom de rest van het personeel ineens allemaal pleite was: nu weet ik ook wanneer ik benen moet maken. Als je het ongeluk hebt dat je niet op tijd weg bent, ben je de lul. Nadat moeder je een vraag stelt, jij een ademteug neemt om je antwoord te formuleren, begint oma er dwars doorheen te wauwelen, afgewisseld door dochterlief. Je onderneemt nog een poging tot antwoord om wreed onderbroken te worden door moeders, die zichzelf ondertussen antwoord geeft op de vraag die ze nog niet had gesteld, maar wat ze zelf nog niet in de gaten heeft. Het antwoord slaat nog eens nergens op ook trouwens, maar dit terzijde. En altijd is daar, op het eind van het non-gesprek de dooddoener uit moeders’ mond: “Maar jij kan d’r niks an doen hoor!” Zucht.
Dan hebben we nog een vrouwtje, die altijd dvd’s apart wil laten leggen. Ze komt ze alleen nooit ophalen. Dat weet ik nu, toen nog niet. Nu vertel ik dat ik ‘m tot morgen apart kan houden, niet langer. Zoals laatst, toen ik ‘r aan de telefoon had. Ze vroeg naar een dvd die ik niet had, maar ja: keurig voor ‘r gekeken en toen vroeg ze of ik een ander op kon zoeken. Had ik achteraf ook niet, maar ik zei dat ik ging kijken. Ik kon het even niet laten hoor… Als ze in de winkel loopt, loopt ze namelijk constant in zichzelf te murmelen, dus was ik benieuwd wat ze zou doen als ze even “in de wacht” gezet zou worden. Ik hield m’n oor aan de hoorn terwijl ik verder keek. En ja hoor: “Nou, da’s een mooie film, ja. Dat zeg ik. Ja! Mooie film… Ja, maar dat je dan zo behandeld wordt… Ja, belachelijk. En dan zeggen ze gewoon nee. Da´s toch niet normaal… Nee, dat zegt ze: mooie film, dat zeg ik.” En dat ging nog een tijdje door zo… Nou ja, wel gezellig voor d’r, dat ze een beetje aanspraak heeft.
Iemand die ook aanspraak heeft, is (ja, je verzint het niet) Gerda. Gerda heeft altijd een knuffelleeuw bij zich en komt vaak knorrend de winkel in. En ik weet niet wat het is, maar ze heeft iets met varkens. Regelmatig hoor je een kreet als “Ja! Honderdsestug varrekes in de kast. Ik heb ze geteld!” Vorige week ook weer. Het is pauzetijd en ik sta op een rustig moment in de winkel met een bestelboek in m’n handen wanneer ik een knorrend geluid dichterbij hoor komen. Ja hoor, prijs!!! Ik begroet ´r met een joviaal “Hé Gerda! Ben je er weer?” Het is Gerda opgevallen dat ze een varken hoort. Ik hoor ´m ook, maar dat komt omdat Gerda naast me een varken imiteert. “D´r sit een varreke in de winkel. Ik hoor ´m…” “Ja, ik ook…” Gewoon meespelen. Ineens zegt ze: “Het is niet druk hè?” Hmmm… goede observatie. “Ja, het is zeker niet druk. Maar weet je hoe dat komt? Dat komt omdat die varkens hier zitten. Daar is iedereen bang voor. Iedereen vlucht voor ze!” Gerda knort nog een keer en loopt richting de tafel met uitverkooprommel. Ineens staat er een kikker op m’n toonbank. Zo één met een gleuf in z’n nek. Beter bekend als spaarpot. Gerda rommelt nog wat verder en trekt dan haar portemonnee. “Zo, een kikker voor jou…”, zeg ik terwijl ik ‘m in een vloeipapiertje wikkel. “Ja!”, zegt Gerda. “Voor in de soep!!!” “In de soep?”, vraag ik enigszins verbaasd. Ik ben toch een hoop gewend inmiddels, maar dit… “Ja, die gooi ik in de soep vanavond!!!” Nou ben ik zelf ook geen keukenprinses, maar dit is voor mij ook nieuw. Nou ja, het is weer eens wat anders dan croutons…
Een paar uur later komt er een andere vaste klant binnen. Iemand met het syndroom van Down. Die heeft ergens in de winkel bij dertig graden dooi nog een kerst-cd van André Hazes opgeduikeld. “Zo… een mooie cd gevonden?” Er volgt een tevreden knik. “En vorige week al die cd van Willeke Alberti gekocht, nou nou…” Een tevreden glimlach. “Ja, ik houd alles in de gaten hoor!” Na het afrekenen komt de vraag of we sleutelhangers verkopen, dus ik loop mee en laat ons sleutelhangerassortiment zien. Het is niet voor gebruik aan een sleutelbos, maar het hangertje moet aan de broek. Als laatste laat ik sleutelhangertjes zien in de vorm van een hartje, met daarin een sleufje waar je een foto in kunt schuiven. “En kijk, als je ‘m open klapt, dan zit er een spiegeltje in. Kun je kijken of je lippenstift nog goed zit!”, zeg ik terwijl ik een vriendschappelijk duwtje uitdeel. M’n klant begint te giechelen. Heeft daar alle reden voor. Heet vast geen Gerda. Deze Gerda is een man.

Advertentie